Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie braku obowiązku naliczenia i odprowadzenia opłaty od środków spożywczych w związku:

• ze sprzedażą napojów nabywanych i sprzedawnych od 1 stycznia 2021 r.,

• ze sprzedażą w 2021 r. napojów, znajdujących się na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r.

– jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

12 listopada 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy przepisów ustawy o zdrowiu publicznym, w zakresie opłaty od środków spożywczych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 1 grudnia 2021 r. (wpływ 1 grudnia 2021 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z o.o. z siedzibą w (`(...)`) (dalej jako Spółka) prowadzi działalność gospodarczą – handel wyrobami alkoholowymi oraz napojami. Spółka prowadzi zarówno handel hurtowy jaki i detaliczny. Sprzedaż detaliczna napojów jest dokonywana do różnych odbiorców, w tym do: osób fizycznych oraz przedsiębiorców na własne potrzeby (czyli do konsumentów) oraz do sklepów i innych podmiotów w celu dalszej sprzedaży. Spółka kupuje towar bezpośrednio u krajowych producentów lub od innych krajowych podmiotów zajmujących się dystrybucją napojów. Napoje nabywane od producentów były w regularnej dystrybucji krajowej i ich skład nie był przedmiotem umowy pomiędzy spółką a producentem. Napoje będące przedmiotem wniosku są ujęte w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32, 10.89 lub w dziale 11 oraz w ich składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy o zdrowiu publicznym. Te substancje to: cukry będące monosacharydami lub disacharydami oraz środki spożywcze zawierające te substancje oraz substancje słodzące, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późniejszymi zmianami ) oraz kofeina i tauryna. Napoje będące na stanie magazynowym na dzień 31.12.2020 r. oraz nabywane od 01.01.2021 r. są wyłącznie od podmiotów krajowych.

Pytanie

1. Czy, w związku z wprowadzeniem od 1 stycznia 2021 r. opłaty od środków spożywczych, zwanej też dalej „opłatą cukrową”, Spółka ma obowiązek naliczania i odprowadzania opłaty cukrowej?

2. Czy Spółka ma obowiązek zapłaty opłaty od środków spożywczych dokonując w 2021 roku sprzedaży napojów zakupionych i znajdujących się na stanie magazynu w 2020 roku ?

Państwa stanowisko w sprawie

1. W związku z prowadzeniem przez Spółkę zarówno sprzedaży hurtowej jak i detalicznej, Spółka nie ma obowiązku zapłaty opłaty cukrowej; obowiązek taki spoczywa na dostawcach dostarczających Spółce napoje objęte opłatą.

2. Spółka nie ma obowiązku zapłaty opłaty od środków spożywczych dokonując w 2021 roku sprzedaży napojów zakupionych i znajdujących się na stanie magazynu w 2020 roku.

Uzasadnienie Państwa stanowiska

Ad. 1. Na podstawie znowelizowanych przepisów ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (tekst jednolity: Dz.U. z 2021r. poz. 183), dalej zwanej ustawą o zdrowiu publicznym lub u.z.p., wprowadzony został nowy rodzaj opłaty – opłata od środków spożywczych, zwana też dalej „opłatą cukrową”.

Zasady naliczania opłaty od środków spożywczych określone zostały w przepisach rozdziału 3a ustawy o zdrowiu publicznym. Na podstawie art. 12a ust. 1 u.z.p. opłacie cukrowej podlega wprowadzenie na rynek krajowy towarów wskazanych w tym przepisie.

Przepisem art. 12a ust. 2 u.z.p. wskazano, że przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p., „rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1 u.z.p., do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.”

Zgodnie z cytowanym powyżej art. 12d ust. 1 u.z.p., „obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej: 1) podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju; 2) zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego”.

Jak stanowi zaś art. 12e ust. 3 u.z.p obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne, należy stwierdzić, że w analizowanym stanie faktycznym Spółką nie jest zobowiązana do naliczenia opłaty cukrowej od towarów sprzedawanych przez Spółkę. Opłata cukrowa, jak podnoszone jest słusznie w piśmiennictwie, jest opłatą jednofazową, tj. pobieraną na jednym etapie obrotu. Oznacza to, że jeśli obowiązek poboru opłaty pojawił się na jednym z etapów obrotu, to nie występuje ponownie na kolejnym etapie obrotu (por. R.Kowalski i M.Pogoński, Odpowiedzi na pytania dot. u.z.p., nr QA 1658742 i QA 1638164, Lex Omega).

Jak wynika jasno z treści art. 12e ust. 3 u.z.p. obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p., podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą. Oznacza to, że opłatę cukrową winien uiścić podmiot, który sprzedaje napoje Spółce.

Z przepisu art. 12d ust. 1 u.z.p. wynika, że przesłanką, z którą wiąże się obowiązek uiszczenia opłaty cukrowej jest fakt sprzedaży napojów do punktów sprzedaży detalicznej. Fakt prowadzenia sprzedaży detalicznej przez Spółkę nie stanowi jednak samodzielnej podstawy do nałożenia na Spółkę takiego obowiązku, gdyż zgodnie z ww. przepisem obowiązek ten dotyczy tylko sytuacji sprzedaży detalicznej przez producenta, importera bądź pomiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Spółka nie jest podmiotem, o jakim mowa powyżej w art. 12d ust. 1 u.z.p., (nie wprowadza towaru na rynek), a mając też na uwadze treść art. 12e ust. 3 u.z.p. należy uznać, że Spółka nie ma obowiązku uiszczania opłaty cukrowej.

Ad. 2. Jak wspomniano powyżej, zgodnie z przepisem art. 12e ust. 3 u.z.p. obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p., podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Przepis powyższy, jak i pozostałe przepisy wprowadzające i regulujące opłatę od środków spożywczych weszły w życie z dniem 1 stycznia 2021 r. Spółka posiadała w tym dniu towary podlegające opłacie cukrowej, ale zakupione w 2020 roku i dokonała ich sprzedaży w 2021 roku.

Nowela z dnia 14 lutego 2020 r. do ustawy o zdrowiu publicznym nie zawierała przepisów przejściowych, regulujących kwestie objęte m.in. niniejszym pytaniem. W ocenie Spółki także w tym przypadku Spółka nie ma obowiązku odprowadzania opłaty cukrowej. Spółka nie jest bowiem podmiotem wprowadzającym towar na rynek, o jakim mowa w art. 12a ust. 1 u.z.p. w zw. z art. 12a ust. 2 i art. 12d ust. 1 u.z.p.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że podstawową zasadą każdego systemu prawa jest niedziałanie prawa wstecz. W orzecznictwie sądowym wielokrotnie zwracano uwagę, że skutki zdarzenia prawnego ocenia się według przepisów prawa materialnego obowiązującego w chwili, gdy dane zdarzenie nastąpiło i zasada ta (tempus regit actum) ma charakter podstawowej reguły prawa intertemporalnego. Przyjmuje się nawet, że zasadę tę należy domniemywać w razie braku przepisów odnoszących się do zagadnień międzyczasowych (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 września 2012r., III CZP 45/12 i inne cyt. w uchwale). „Zasada państwa prawnego wymaga, by zmiana prawa dotychczas obowiązującego, która pociąga za sobą niekorzystne skutki dla sytuacji prawnej podmiotów, dokonywana była zasadniczo z zastosowaniem techniki przepisów przejściowych, a co najmniej odpowiedniego vacatio legis”. Na bezpośrednie działanie ustawy nowej do zdarzeń mających miejsce przed jej wejściem w życie ustawodawca może się zdecydować wyjątkowo, tylko w sytuacji gdy przemawia za tym ważny interes publiczny (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 2 marca 1993r., K 9/92).

Skoro więc ustawodawca nie skorzystał z możliwości uregulowania przedmiotowej kwestii w przepisach przejściowych, to należy uznać, że przepisy noweli z 14 lutego 2020 r. mogą mieć zastosowanie wyłącznie do zdarzeń zaistniałych po jej wejściu w życie tj. po 1 stycznia 2021 r. W świetle powyższego, z uwagi na brak przepisów przejściowych oraz podnoszone powyżej argumenty, przepisy noweli wprowadzającej tzw. opłatę cukrową należy stosować wyłącznie do towarów, które zostały nabyte przez Spółkę w 2021 r., a napoje, które Spółka zakupiła i posiadała na stanie magazynowym w 2020 r., nie podlegają opłacie cukrowej. W uzupełnieniu powyższego należy dodać, że podobne stanowisko zajął też Minister Zdrowia w przesyłanych interpretacjach (por. m.in. pismo znak: ZPN.611.55.2021 z 23 lutego 2021 r. skierowane do Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2021 r., poz. 1956), zwanej dalej ustawą,

wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.) zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1333/2008",

2. kofeiny lub tauryny

– podlega opłacie.

Stosownie do art. 12a ust. 2 ustawy:

przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w ust. 1, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Z kolei, zgodnie z art. 12a ust. 3 ustawy,

przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w ust. 2, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),

2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

– także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Natomiast w myśl art. 12b ust. 1 ustawy,

za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w którego składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Na podstawie art. 12d ust. 1 ustawy,

obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

1. podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;

2. zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.

Jak stanowi art. 12e ust. 1 ustawy:

obowiązek zapłaty opłaty powstaje z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Dodatkowo, jak wskazuje art. 12e ust. 3 ustawy,

obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

W myśl art. 12e ust. 4 ustawy,

w przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w ramach działalności gospodarczej prowadzicie Państwo zarówno hanel hurtowy, jak i detaliczny m. in. napojami. Sprzedaż detaliczna jest przez Państwa dokonywana do różnych odbiorców, w tym do osób fizycznych oraz przedsiębiorców na własne potrzeby (konsumenci). Sprzedajcie Państwo napoje także hurtowo – do sklepów oraz innych podmiotów w celu dalszej sprzedaży.

Nabyliście Państwo i wciąż nabywacie napoje bezpośrednio od krajowych producentów lub od innych krajowych podmiotów zajmujących się dystrybucją napojów. Napoje nabywane od producentów były w regularnej dystrybucji krajowej i nie stanowiły przedmiotu umowy dla Państwa. Wskazują Państwo także, że napoje będące na stanie magazynowym na dzień 31.12.2020 r. oraz nabywane od 01.01.2021 r. kupują Państwo wyłącznie od podmiotów krajowych.

Napoje będące przedmiotem wniosku są ujęte w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32, 10.89 lub w dziale 11, a w ich składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, tj. cukry będące mono- lub disacharydami, środki spożywcze zawierające te substancje, a także substancje słodzące, o których mowa w rozporządzeniu nr 1333/2008 oraz kofeina i tauryna.

Państwa wątpliwość budzi, czy jako podmiot prowadzący zarówno sprzedaż detaliczną i hurtową są Państwo zobowiązani do naliczania i odprowadzania opłaty od środków spożywczych od napojów sprzedawnych od 1 stycznia 2021 r., które:

• nabywacie Państwo na bieżąco od podmiotów krajowych, oraz

• znajdowały się na Państwa stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., i zostały nabyte od podmiotów krajowych

Odnosząc cytowane powyżej przepisy na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że w związku z prowadzoną przez Państwa sprzedażą detaliczną i hurtową napojów nabytych od podmiotów krajowych, wprowadzanie napojów na rynek krajowy stosownie do art. 12e ust. 3 ustawy następuje w momencie nabycia przez Państwa tych napojów. Tym samym nie jesteście Państwo podmiotem zobowiązanym do obliczania i uiszczania opłaty, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy.

Analogicznie, napoje znajdujące się na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., które zostały nabyte od podmiotów krajowych, zostały już wprowadzone na rynek krajowy. Zatem ich dalsza odsprzedaż w 2021 r. nie podlega opłacie od środków spożywczych, niezależnie od tego, komu sprzedacie Państwo te napoje.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).