0111-KDSB1-1.4019.178.2021.2.MF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że Państwa stanowisko przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2021 r. (data wpływu 14 sierpnia 2021 r.), uzupełnionym pismem z 16 września 2021 r. (data wpływu 16 września 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów ustawy o zdrowiu publicznym w zakresie braku obowiązku naliczenia i odprowadzenia opłaty od środków spożywczych w związku ze sprzedażą w 2021 r. napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, znajdujących się na Państwa stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

14 sierpnia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o zdrowiu publicznym dotyczącej opłaty od środków spożywczych.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 9 września 2021 r. znak 0111-KDSB1-1.4019.178.2021.1.MF wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełnili Państwo pismem z 16 września 2021 r. (data wpływu 16 września 2021r.).

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawili Państwo następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką komandytową prowadzącą sprzedaż hurtową (na rzecz podmiotów prowadzących np.: sklepy spożywcze, działalność gastronomiczną lub hotelarską dokumentując to fakturami VAT (podatek od towarów i usług)) i detaliczną (sprzedaż dla konsumentów rejestrowana za pomocą kasy fiskalnej) w zakresie artykułów spożywczych, między innymi napojów z dodatkiem cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje. Na koniec 2020 roku na stanie magazynowym pozostały niesprzedane napoje ujęte w PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) w klasie 10.32 i/lub 10.89 albo w dziale 11.

Napoje powyższe zawierają oprócz cukrów będących monosacharydami lub disacharydami:

a. substancje słodzące, o których mowa rozporządzeniu nr 1333/2008

b. kofeinę lub taurynę.

Napoje będące na stanie magazynowym na dzień 31.12.2020 nabyto w 2020 roku od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju.

Sprzedaż tych napojów nastąpiła lub nastąpi w 2021 roku.

Ustawa nie określa, jaki jest status zapasów magazynowych napojów objętych opłatą.

W związku z powyższym powstała wątpliwość czy od zapasów z 2020 roku należałoby naliczyć opłatę cukrową i należność odprowadzić do Urzędu Skarbowego.

Wniosek uzupełnili Państwo o następujące informacje:

Wnioskodawca nabywał napoje bezpośrednio od producentów krajowych (…) lecz również od autoryzowanych hurtowni krajowych (…).

Nabywając napoje od Producenta nie dochodziło do produkcji tych napojów dla Wnioskodawcy jako zamawiającego, czyli Wnioskodawca nie był zamawiającym, w przypadku, gdy skład napoju objętego opłatą stanowił element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego, bo takie sytuacje nie występowały.

W związku z powyższym opisem zadali Państwo następujące pytanie.

Czy w roku 2021 przy sprzedaży napojów o którym mowa w art. 12b ust 1 ustawy o zdrowiu publicznym będących na stanie magazynowym na dzień 31.12.2020 należy odprowadzić do US opłatę cukrową?

Państwa zdaniem.

Zapasy napojów występujących na koniec 2020 roku z chwilą sprzedaży w 2021 r. nie podlegają opłacie, ponieważ produkty te były wprowadzone do sprzedaży w 2020 roku, kiedy to nie obowiązywała jeszcze ustawa.

Uzasadnienie Państwa stanowiska.

Stosownie do przepisu art. 12a ust. 1 ustawy wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem nr 1333/2008",

2. kofeiny lub tauryny

-podlega opłacie, zwanej dalej "opłatą".

Z kolei art. 12a ust. 2 ustawy, stanowi iż przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w ust. 1, rozumie się sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Jednocześnie zgodnie z art. 12a ust. 3 ustawy przez sprzedaż detaliczną, o której mowa w ust. 2, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),

2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

-także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

W myśl z art. 12b ust. 1 ustawy za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w którego składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Zgodnie z art. 12d ust. 1 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

1. podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;

2. zamawiającym, w przypadku, gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.

Obowiązek zapłaty opłaty powstaje, w myśl art. 12e ust. 1 ustawy, z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 12e ust. 3 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Stosownie do art. 12e ust. 4 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.

Zdaniem Wnioskodawcy napoje znajdujące się na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., które zostały nabyte od podmiotów krajowych, zostały już wprowadzone na rynek krajowy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawca prowadzi jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową. Zatem ich dalsza odsprzedaż w 2021 r. nie będzie podlegać opłacie, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, (`(...)`).

W konsekwencji nie występuje obowiązek zapłaty opłaty od środków spożywczych od sprzedaży w 2021 r. napojów, które stanowiły zapasy magazynowe na dzień 31 grudnia 2020 r., a nabytych od podmiotów prowadzących sprzedaż na terenie kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Państwa stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie braku obowiązku naliczenia i odprowadzenia opłaty od środków spożywczych w związku ze sprzedażą w 2021 r. napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, znajdujących się na Państwa stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy z 11 września 2015 r. o zdrowiu publicznym (Dz. U. z 2021 r., poz. 183 ze zm.) zwanej dalej ustawą, wprowadzanie na rynek krajowy napojów z dodatkiem:

1. cukrów będących monosacharydami lub disacharydami oraz środków spożywczych zawierających te substancje oraz substancji słodzących, o których mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16, z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem nr 1333/2008,

2. kofeiny lub tauryny

- podlega opłacie.

Przez wprowadzenie na rynek krajowy napojów, o których mowa w ust. 1, rozumie się, w myśl art. 12a ust. 2 ustawy, sprzedaż napojów przez podmioty obowiązane do zapłaty opłaty, o których mowa w art. 12d ust. 1, do pierwszego punktu, w którym jest prowadzona sprzedaż detaliczna oraz sprzedaż detaliczna napojów przez: producenta, podmiot, o którym mowa w art. 12d ust. 1 pkt 2, podmiot nabywający napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju, albo sprzedaż w przypadku, o którym mowa w art. 12e ust. 3.

Z kolei przez sprzedaż detaliczną, zgodnie z art. 12a ust. 3 ustawy, rozumie się dokonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w ramach działalności gospodarczej zbywcy, odpłatnego zbywania towarów konsumentom na podstawie umowy zawartej:

1. w lokalu przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz. U. z 2020 r. poz. 287),

2. poza lokalem przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta

- także w przypadku, gdy zbywaniu towaru towarzyszy świadczenie usługi odrębnie niezaewidencjonowanej.

Natomiast w myśl art. 12b ust. 1 ustawy za napój, o którym mowa w art. 12a ust. 1, uważa się wyrób w postaci napoju oraz syrop będący środkiem spożywczym, ujęty w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w klasach 10.32 i 10.89 oraz w dziale 11, w którego składzie znajduje się co najmniej jedna z substancji, o których mowa w art. 12a ust. 1, z wyłączeniem substancji występujących w nich naturalnie.

Na podstawie art. 12d ust. 1 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na osobie fizycznej, osobie prawnej oraz jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej będącej:

1. podmiotem sprzedającym napoje do punktów sprzedaży detalicznej albo prowadzącym sprzedaż detaliczną napojów w przypadku: producenta, podmiotu nabywającego napoje w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub importera napoju;

2. zamawiającym, w przypadku gdy skład napoju objętego opłatą stanowi element umowy zawartej przez producenta a dotyczącej produkcji tego napoju dla zamawiającego.

Obowiązek zapłaty opłaty powstaje, w myśl art. 12e ust. 1 ustawy, z dniem wprowadzenia na rynek krajowy napoju, o którym mowa w art. 12a ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 12e ust. 3 ustawy obowiązek zapłaty opłaty ciąży na podmiocie sprzedającym napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, podmiotowi prowadzącemu jednocześnie sprzedaż detaliczną oraz hurtową. W takim przypadku opłatę odprowadza się od wszystkich sprzedanych temu podmiotowi napojów objętych opłatą.

Stosownie do art. 12e ust. 4 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 3, pozostałe podmioty wprowadzające na rynek napoje, o których mowa w art. 12a ust. 1, za których wprowadzenie została zapłacona opłata, nie uwzględniają tych napojów w informacji, o której mowa w art. 12g ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prowadzicie Państwo sprzedaż hurtową (na rzecz podmiotów prowadzących np.: sklepy spożywcze, działalność gastronomiczną lub hotelarską) oraz detaliczną artykułów spożywczych. Na dzień 31 grudnia 2020 r., na Państwa stanie magazynowym znajdywały się niesprzedane napoje, mieszczące się w PKWiU w klasach 10.32 i/lub 10.89 oraz w dziale 11, które oprócz cukrów będących monosacharydami i disacharydami zawierały także substancje słodzące, o których mowa w rozporządzeniu nr 1333/2008 oraz kofeinę i taurynę. Napoje te nabyli Państwo bezpośrednio od producentów krajowych oraz autoryzowanych hurtowni krajowych. Dodatkowo w zakresie napojów nabytych od producenta, nie byli Państwo zamawiającym w myśl przepisów ustawy.

Państwa wątpliwość budzi, czy w przypadku sprzedaży w 2021 r. napojów podlegających opłacie, będących na Państwa stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., zakupionych od podmiotów krajowych, to na Państwu będzie ciążył obowiązek naliczenia i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego opłaty od środków spożywczych.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że napoje znajdujące się na stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r., które zostały nabyte od podmiotów krajowych, zostały już wprowadzone na rynek krajowy, z uwagi na fakt, że prowadzicie Państwo jednocześnie sprzedaż detaliczną i hurtową. Zatem ich dalsza odsprzedaż w 2021 r. nie podlega opłacie, o której mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, niezależnie od tego, komu sprzedacie Państwo te napoje.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie braku obowiązku naliczenia i odprowadzenia opłaty od środków spożywczych w związku ze sprzedażą w 2021 r. napojów, o których mowa w art. 12a ust. 1 ustawy, znajdujących się na Państwa stanie magazynowym na dzień 31 grudnia 2020 r. – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Przysługuje Państwu prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.