0114-KDIP2-2.4010.157.2025.1.AS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu udzielonych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek, opłat i prowizji oraz rezerw na nie utworzonych, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, oraz udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Treść wniosku jest następująca. Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego 1. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) („Wnioskodawca”) jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością i polskim rezydentem podatkowym podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. 2. Wnioskodawca jest krajową instytucją płatniczą w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 794 z późn. zm.; „UUP”) wpisaną do właściwego rejestru i podlegającą nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego („KNF”) z tego tytułu. Pomimo posiadania statusu kredytodawcy kredytu konsumenckiego, Wnioskodawca nie jest instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2024 r., poz. 1497 ze zm.; „UKK”) ze względu na wyłączenie zawarte w art. 5 pkt 2a) lit. d) UKK. 3. W ramach swojej działalności, Wnioskodawca udziela kredytów płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 3 oraz 74 ust. 3 UPP, który jednocześnie stanowi kredyt konsumencki w rozumieniu UKK. W tym celu Wnioskodawca zawiera stosowne umowy z konsumentami, które stanowią umowę o udzielenie kredytu konsumenckiego w rozumieniu art. 3 UKK („Umowy”). 4. Na podstawie zawieranych Umów, Wnioskodawca: a) udziela klientowi limitu kredytowego, a więc udostępnia mu środki pieniężne w umówionej wysokości, do której może się zadłużyć, b) wydaje klientowi kartę kredytową (w postaci fizycznej albo wirtualnej), a więc instrument płatniczy, który umożliwia wykonywanie transakcji płatniczych do wysokości limitu kredytowego. 5. Limit kredytowy jest przyznawany klientowi w rachunku kary kredytowej do określonej w Umowie kwoty. Kredyt udzielany jest na czas określony (360 dni) liczony od dnia, w którym limit kredytowy został uruchomiony w rachunku klienta (okres obowiązywania Umowy), przy czym pierwszym dniem tego okresu jest dzień uruchomienia limitu kredytowego w rachunku karty. 6. Za udostępnienie limitu kredytowego Wnioskodawca pobiera od konsumenta prowizję. Prowizja jest głównym świadczeniem klienta z tytułu udostępnienia przez Wnioskodawcę limitu kredytowego. Prowizja naliczana jest w cyklach 30 dniowych (tj. za dany okres rozliczeniowy) od kwoty przyznanego klientowi limitu kredytowego. Wnioskodawca pobiera również opłaty z tytułu wydania i obsługi karty kredytowej oraz prowadzenia rachunku płatniczego. Dodatkowo Wnioskodawca może pobierać również inne opłaty za dodatkowe usługi świadczone na rzecz klienta związane z limitem kredytowym albo kartą,

z których korzystanie jest dobrowolne i nie są one realizowane bez uprzedniej zgody klienta. 7. Od kwoty wykorzystanego limitu kredytowego Wnioskodawca nalicza również odsetki kapitałowe (czyli odsetki za korzystanie z limitu kredytowego w okresie rozliczeniowym). Od należności przeterminowanych Wnioskodawca pobiera odsetki za opóźnienie. 8. Klient dokonuje spłaty zadłużenia samodzielnie przelewem na określony rachunek płatniczy lub korzystając z udostępnionej opcji natychmiastowej płatności. Klient zobowiązuje się do spłaty zadłużenia po upływie każdego okresu rozliczeniowego, we wskazanym terminie, w wysokości nie niższej niż minimalna kwota do zapłaty. 9. Wnioskodawca nie zalicza kwot udzielonych klientom kredytów konsumenckich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca nie zalicza również spłaty przez klienta takiego kredytu w poczet przychodów. Natomiast zdarzeniem mającym wpływ na wynik podatkowy Wnioskodawcy są zapłacone przez klienta prowizja, odsetki oraz inne opłaty które Wnioskodawca zalicza do przychodów. 10. Wnioskodawca zawiera Umowy z klientami, a tym samym udziela kredytów konsumenckich, po dokonaniu oceny zdolności kredytowej klienta. Dokonanie oceny zdolności kredytowej odbywa się na podstawie informacji uzyskanych od klienta oraz na podstawie odpowiednich baz danych. 11. Pomimo dołożenia należytej staranności przy weryfikacji zdolności kredytowej klientów, część kredytów konsumenckich udzielonych przez Wnioskodawcę nie jest spłacana przez klientów w terminie („Nieściągalne Kredyty Konsumenckie”). W takiej sytuacji Wnioskodawca podejmuje odpowiednie kroki prawne mające na celu odzyskanie zaległej należności (na którą składa się kredyt konsumencki, odsetki, prowizje i inne opłaty). 12. Nieściągalność wierzytelności (należności) będzie udokumentowana w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT, tj.: a) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez Wnioskodawcę jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo b) postanowieniem sądu o: oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub zakończeniu postępowania upadłościowego, albo c) protokołem sporządzonym przez Wnioskodawcę, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. 13. W razie uznania wierzytelności (należności) z tytułu udzielonych kredytów konsumenckich za nieściągalne, Wnioskodawca odpisuje z ksiąg rachunkowych wierzytelności (należności) jako nieściągalne. 14. Powyższe rozważania nie dotyczą wierzytelności przedawnionych. 15. Jednocześnie Wnioskodawca nie zamierza rozliczać w ramach kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących lub rezerw tworzonych na takie wierzytelności (należności). Składając niniejszy wniosek, Wnioskodawca dąży do potwierdzenia skutków podatkowych udzielania kredytów konsumenckich na gruncie Ustawy o CIT. Jednocześnie, Wnioskodawca zwraca uwagę, że wniosek nie jest złożony w celu obejścia prawa podatkowego lub unikania opodatkowania. Celem wniosku jest potwierdzenie istotnych kwestii podatkowych rzutujących na działalność Wnioskodawcy w Polsce. Przedmiotem wniosku jest określenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności z tytułu kredytów konsumenckich.

Pytanie

Czy Wnioskodawca, jako krajowa instytucja płatnicza, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych wierzytelności z tytułu udzielonych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, jeżeli zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek, opłat i prowizji oraz rezerw na nie utworzonych, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, oraz udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „Ustawa o CIT”), będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niespłaconych, wymagalnych i nieprzedawnionych kwot głównych Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich, o ile zostaną one odpisane jako wierzytelności nieściągalne, pomniejszone o kwotę niespłaconych odsetek, opłat i prowizji oraz rezerw na nie utworzonych zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów, oraz udokumentowane zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy CIT. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy 1. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wymagalnych, a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów − w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania. 2. Warunkiem zaliczenia kwot głównych ww. wierzytelności do kosztów podatkowych jest także odpowiednie udokumentowanie ich nieściągalności, o czym stanowi art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana: a. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo b. postanowieniem sądu o: i. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub ii. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub iii. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo,

c. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. 3. Jednocześnie termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony, bowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. 4. Ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady, wierzytelności nieściągalne z tytułu kredytów (pożyczek), bez względu na przyczynę ich nieściągalności, nie są uznawane za koszty uzyskania przychodów. Reguła ta doznaje jednak pewnych wyjątków wśród których znajduje się regulacja określona w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b Ustawy o CIT. Pozwala ona zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwoty główne wierzytelności: a) odpisanych jako nieściągalne dotyczące wymagalnych a nieściągalnych kredytów oraz b) których nieściągalność została udokumentowana zgodnie z wymogami art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT oraz c) względem jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania oraz d) względem jednostek których działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym. 5. Powyższe warunki spełnioną muszą być łącznie. 6. Warunek a) zostanie przez Wnioskodawcę spełniony, bowiem Wnioskodawca odpisze nieściągalne wymagalne kredyty w swoich księgach. 7. Podobnie, spełniony będzie warunek b) bowiem Wnioskodawca każdorazowo posiadać będzie jeden z dokumentów pozwalających za uznanie nieściągalności wierzytelności za udokumentowaną wskazanych w art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT. 8. W zakresie warunku c), przepis art. 16 ust. 1 pkt 25 lit b) Ustawy o CIT odnosi się do jednostek uprawnionych do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich jednostek. Za ustawę odrębną należy uznać ustawę inną niż Ustawa o CIT, która reguluje zasady funkcjonowania jednostek uprawnionych do udzielania kredytów. Taką ustawą jest m. in. UUP. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 3 UUP, przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego - kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3 UUP. Z kolei zgodnie z art. 74 ust. 3 UUP, w związku z wykonywaniem usług płatniczych krajowa instytucja płatnicza może udzielać pożyczki służącej wykonaniu transakcji płatniczej (kredyt płatniczy) wyłącznie w celu świadczenia usług płatniczych, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3¬5, oraz pod warunkiem, że pożyczka ta nie jest udzielana: 1) na okres dłuższy niż 12 miesięcy; 2) ze środków pieniężnych otrzymanych lub przechowywanych w celu wykonania transakcji płatniczej. 9. Należy podkreślić, że UUP nie tylko wskazuje na możliwość udzielenia kredytów przez instytucje płatnicze (art. 74 ust. 3 UUP), ale statuuje samodzielną podstawę udzielania takich kredytów konsumenckich oraz określa szczegółowe zasady funkcjonowania instytucji płatniczych w tym zakresie. W Dziale IV UUP, zostały zawarte m.in. wymogi organizacyjne, finansowe i rejestracyjne, których spełnienie jest konieczne w celu świadczenia usług płatniczych, a tym samym udzielania kredytów konsumenckich przez krajową instytucję płatniczą. Spełnienie powyższych wymogów jest weryfikowane zarówno na etapie wydania zezwolenia na świadczenie usług płatniczych, jak i w ramach późniejszego nadzoru. Jednocześnie działalność instytucji płatniczej polegająca na udzielaniu kredytów konsumenckich podlega nadzorowi w ramach UUP − w związku z wyraźnym wyłączeniem w art. 5 pkt 2a) lit. d) UUP. 10. W związku z powyższym należy uznać, że UUP jest ustawą regulującą zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów konsumenckich (pożyczek) w formie kredytów płatniczych. To z kolei oznacza, że Wnioskodawca jest jednostką uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania. Tym samym warunek C będzie na gruncie analizowanego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego spełniony. Stanowisko to znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 stycznia 2022 r., sygn. akt II FSK 1047/19, w którym wskazano, że: „[...] bez wątpienia zarówno ustawa o kredycie konsumenckim, jak i ustawa o usługach płatniczych są ustawami regulującymi zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych uprawnionych do udzielania kredytów (pożyczek) w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. b u. p.d.p. w brzmieniu obowiązującym do końca 2017 r., ponieważ regulują w szczególności zasady ustrojowe funkcjonowania podmiotów udzielających kredyty (pożyczki), jak również zasady prowadzenia działalności przez te podmioty!” (podkreślenie własne). 11. Z uwagi, że Wnioskodawca jest krajową instytucją płatniczą w rozumieniu przepisów UUP, jego działalność podlega zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 5) ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 180 z późn. zm., „NRF”) nadzorowi KNF. Zgodnie z art. 99 ust. 1 UUP działalność w zakresie usług płatniczych oraz w zakresie wydawania pieniądza elektronicznego prowadzona przez krajowe instytucje płatnicze, w tym przez ich agentów i innych przedsiębiorców, za pośrednictwem których krajowa instytucja płatnicza świadczy usługi płatnicze lub dokonuje wykupu pieniądza elektronicznego, oraz podmioty wykonujące niektóre czynności operacyjne na podstawie umowy, o której mowa w art. 86 ust. 1, podlega nadzorowi sprawowanemu przez KNF, w zakresie i na zasadach określonych w niniejszej ustawie oraz w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym. Z kolei stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 3 UUP przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego - kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3 UUP. 12. Mając na uwadze przytoczone wyżej przepisy należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy podlega nadzorowi KNF. Nadzór ten obejmuje działalność w zakresie usług płatniczych, a tym samym działalność w zakresie udzielenia pożyczek (kredytów płatniczych), w tym Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich. Spełniony jest zatem warunek podlegania Wnioskodawcy pod nadzór państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, tj. warunek D. 13. Powyższy pogląd (w zakresie wykładni warunków C i D) został także przyjęty przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacjach indywidulnych z dnia 27 września 2023 r., znak 0114-KDIP2-2.4010.402.2023.1.ASK oraz z dnia 18 stycznia 2023 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.683.2022.2.AW. 14. Podsumowując, ponieważ Wnioskodawca spełnia wszystkie cztery warunki wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 25) lit b) Ustawy o CIT, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niespłacone, wymagalne i nieprzedawnione kwoty główne Nieściągalnych Kredytów Konsumenckich.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe. Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.