0114-KDIP2-2.4010.137.2025.1.PK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 5 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący uznania budowy elektrociepłowni za długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej i tym samym do nieuwzględnienia kosztów finansowania

dłużnego poniesionych na jej wybudowanie przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego W okresie od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2023 r. Spółka była spółką dominującą w Podatkowej Grupie Kapitałowej A. (dalej: „PGK”) w rozumieniu art. 1a ust. 1 ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Umowa o utworzeniu PGK została zawarta w dniu 9 listopada 2020 r. na okres 3 lat podatkowych. Naczelnik (...) Urzędu Skarbowego (...) dokonał rejestracji umowy o utworzeniu PGK na podstawie decyzji z dnia 18 listopada 2020 r. na okres 3 lat podatkowych, tj. od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2023 r. Spółka posiada siedzibę w Polsce i w ramach PGK podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od całości swoich dochodów. W (...) Spółka rozpoczęła budowę (...) elektrociepłowni w (...) (dalej: „Inwestycja”). Produkcja ciepła z elektrociepłowni miała zastąpić zakup ciepła ze źródeł zewnętrznych oraz częściowo (...). Dodatkowo dzięki realizacji Inwestycji Spółka rozpoczęła produkcję energii elektrycznej. Budowa elektrociepłowni trwała w latach (...). Inwestycja została przyjęta do eksploatacji w (...). Wybudowana przez Spółkę elektrociepłownia produkuje ciepło dla mieszkańców (...), a produkowana energia elektryczna dostarczana jest do krajowej sieci elektroenergetycznej. Energię elektryczną i ciepło wytwarzane są w ramach jednego procesu technologicznego, tzw. wysokosprawnej kogeneracji. Oznacza to, iż paliwo wykorzystywane jest w procesie ze sprawnością wynoszącą ponad 90 proc (innymi słowy 90 proc. energii zawartej w dostarczonym paliwie zamieniana jest w energię wytworzoną). Zrealizowana Inwestycja jest kluczowym aktywem Spółki (pochodzi z niej ok. 90% produkowanego przez Spółkę ciepła). Elektrociepłownia wykorzystuje w procesie produkcji dwa podstawowe paliwa: węgiel kamienny oraz biomasę, której udział stanowi około 30%. Warto zauważyć, że w związku ze zużyciem biomasy do produkcji ciepła i energii, Inwestycja znacząco przyczyniła się do zredukowania emisji dwutlenku węgla, pyłów, tlenku siarki i tlenków azotu, wywierając pozytywny wpływ na środowisko. Użycie biomasy było pierwszym krokiem w kierunku odejścia od paliw kopalnych. Jednostka wytwarza energię elektryczną na potrzeby sieci krajowej oraz ciepło dla blisko (...) gospodarstw domowych w całej (...). Realizacja Inwestycji była finansowana m.in. z pożyczek wewnątrzgrupowych. Natomiast działalność operacyjna Spółki, związana z późniejszą eksploatacją i utrzymaniem elektrociepłowni, finansowana była ze środków własnych. W związku z finansowaniem Inwestycji, Spółka poniosła tzw. koszty finansowania dłużnego w rozumieniu regulacji art. 15c ust. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), tj. koszty związane z pozyskaniem środków finansowych na realizację tej Inwestycji (odsetki związane z zaciągniętymi pożyczkami). Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że: 1) wykonawcy projektu podlegali opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej; 2) Inwestycja, znajduje się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej; 3) koszty finansowania zewnętrznego były wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej; 4) dochody z Inwestycji osiągane są w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT i tym samym w okresie, w którym Spółka należała do PGK, na podstawie art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT istniało prawo do nieuwzględnienia kosztów finansowania dłużnego poniesionych na wybudowanie przez Spółkę elektrociepłowni przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, realizacja Inwestycji opisanej w stanie faktycznym stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 i 10 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278; dalej: „ustawa o CIT”) i w rezultacie, przy wyliczaniu limitu kosztów finansowania dłużnego, PGK była uprawniona do nieuwzględniania kosztów finansowania dłużnego wynikających z pożyczek wykorzystywanych do sfinansowania Inwestycji. Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot: 1) kwotę 3 000 000 zł albo 2) kwotę obliczoną według następującego wzoru: [(P - Po) - (K - Am - Kfd)] x 30% w którym poszczególne symbole oznaczają: P – zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, Po – przychody o charakterze odsetkowym, K – sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu, Am – odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów, Kfd – zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu. W myśl zaś art. 15c ust. 8 ustawy o CIT, przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku którego spełnione są łącznie następujące warunki: 1. wykonawcy projektu podlegali opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej; 2. aktywa, których projekt dotyczy, znajdują się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej; 3. koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej; 4. dochody są osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej. Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, Inwestycja została zrealizowana w Polsce, Wnioskodawca oraz PGK podlegały opodatkowaniu w Polsce od całości dochodów

uzyskiwanych w związku z Inwestycją, a koszty finansowania dłużnego poniesione w związku z realizacją Inwestycji były wykazywane dla celów podatkowych w całości w Polsce. W konsekwencji należy uznać, iż przesłanki z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT zostały spełnione. Jednocześnie zgodnie z art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym. Wobec powyższego koszty finansowania dłużnego poniesione przez Spółkę na wybudowanie Inwestycji należy zaliczyć do kosztów finansowania dłużnego wynikające z pożyczek wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, Inwestycja spełniała warunki uznania jej za znaczący składnik aktywów w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, z uwagi na główny cel jej realizacji – stworzenie obiektu, który produkować będzie w trybie kogeneracji energię elektryczną i ciepło, wykorzystując węgiel i stawiając przy tym na dywersyfikację paliw i źródeł energii. Przede wszystkim zaznaczyć należy, iż Spółka zakładała i zakłada wieloletnie funkcjonowanie elektrociepłowni. Odnosząc się zaś do przesłanki ogólnego interesu publicznego, należy odwołać się do Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r., ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (Dz. U. UE. L. z 2016 r. Nr 193, str. 1 ze zm.; dalej: „Dyrektywa”). Zgodnie z art. 4 Dyrektywy, długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, który to projekt dane państwo członkowskie uważa za będący w ogólnym interesie publicznym. Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż ani przepisy Dyrektywy, ani przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia ogólnego interesu publicznego, a zatem w takiej sytuacji odwołać należy się do ogólnych zasad wykładni językowej. Na kwestię dokonywania wykładni prounijnej, tj. interpretowania przepisów krajowych z uwzględnieniem treści przepisów prawa unijnego zwrócił uwagę m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z 18 grudnia 2012 r., sygn. akt I FSK 339/12, w którym podkreślił, że: „Przystąpienie Polski Unii Europejskiej spowodowało wprowadzenie do systemu krajowego źródła prawa europejskiego. Konsekwencją tego była konieczność implementacji rozwiązań europejskich. Szczególnie dotyczyło to dyrektyw Unii Europejskiej. Dyrektywy wiążą państwo członkowskie, do którego są skierowane. Państwo członkowskie jest zobowiązane do jej wykonania poprzez ustanowienie przepisów prawa krajowego. Dyrektywa wiąże prawnie państwo członkowskie, co do określonych w niej celów albo rezultatów. Należy przez to rozumieć przyszły skutek w postaci wymaganego dyrektywą stanu rzeczy, który da się wyprowadzić z jej przepisów, a który państwa członkowskie są obowiązane osiągnąć. Wykładnia prounijna, tj. przyjazna prawu europejskiemu, ma być dokonywana w granicach uznania sądu i tak dalece, jak jest to możliwe, aby osiągnąć rezultat określony w dyrektywie. Jednak taki obowiązek wykładni nie istnieje, gdyby miała prowadzić do zaprzeczenia prawa krajowego lub jego odrzucenia, czyli do wykładni contra legem. W takich okolicznościach pojawia się obowiązek niestosowania prawa krajowego sprzecznego z prawem wspólnotowym - w konsekwencji sięga się po zasadę prymatu, zastępując normę krajową normą unijną”. Jak wynika z motywu (8) Preambuły do Dyrektywy ATAD: „Aby ułatwić przejście do nowego ograniczenia możliwości odliczania odsetek, państwa członkowskie mogłyby wprowadzić zasadę praw nabytych, która obejmowałaby istniejące pożyczki, o ile ich warunki nie zostaną później zmodyfikowane, tzn. w przypadku późniejszej modyfikacji zasada praw nabytych nie miałaby zastosowania do zwiększenia kwoty pożyczki lub przedłużenia terminu jej spłaty, tylko była ograniczona do pierwotnych warunków pożyczki. Bez uszczerbku dla zasad pomocy państwa, państwa członkowskie mogłyby również wyłączać nadwyżkę kosztów finansowania zewnętrznego poniesionych z tytułu pożyczek wykorzystywanych do finansowania długoterminowych projektów z zakresu infrastruktury publicznej, mając na uwadze fakt, że takie uzgodnienia dotyczące finansowania niosą ze sobą niewielkie lub zerowe ryzyka w zakresie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków. W tym kontekście państwa członkowskie powinny odpowiednio wykazać, że uzgodnienia finansowe na potrzeby projektów z zakresu infrastruktury publicznej posiadają szczególne cechy uzasadniające takie podejście, w odróżnieniu od innych uzgodnień w zakresie finansowania podlegających ograniczeniu”. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 4 lit. b) Dyrektywy ATAD: „Państwa członkowskie mogą wyłączyć z zakresu stosowania ust. 1 nadwyżkę kosztów finansowania zewnętrznego poniesionych na pożyczki wykorzystywane do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku gdy wykonawca projektu, koszty finansowania zewnętrznego, aktywa oraz dochody znajdują się w całości w Unii. Na użytek akapitu pierwszego lit. b) długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, który to projekt dane państwo członkowskie uważa za będący w ogólnym interesie publicznym. (...)”. Zatem definicja długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej Dyrektywy ATAD jest tożsama z definicją wskazaną w przepisach ustawy o CIT. Mając na uwadze, że ani ustawa o CIT ani Dyrektywa ATAD nie wskazuje, co należy rozumieć pod pojęciem „będący w ogólnym interesie publicznym”, należy odwołać się do ogólnych zasad wykładni językowej. I tak, zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN przez pojęcie „interes” należy rozumieć, m.in.: pożytek, korzyść; przedsięwzięcie przynoszące korzyść materialną. Z kolei, zgodnie ze słownikową definicją przez pojęcie „publiczny” należy rozumieć między innymi: dotyczący całego społeczeństwa lub jakiejś zbiorowości; dostępny lub przeznaczony dla wszystkich. Zatem, aby projekt w zakresie infrastruktury publicznej mógł być uważany za „będący w ogólnym interesie publicznym”, powinien przynosić korzyść danemu społeczeństwu lub jakiejś zbiorowości, być niezbędny do ich należytego funkcjonowania i produkcyjnych działów gospodarki. W doktrynie podkreśla się, że niewątpliwie kwestia bezpieczeństwa energetycznego wpisuje się w pojęcie interesu publicznego: „(...) Tak więc skutki ewentualnego braku wystarczającego bezpieczeństwa energetycznego mogą dotykać nie tylko obywateli, ale wręcz państwa jako całości, naruszając jego interesy ekonomiczne i gospodarcze. Zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego jest jednym z nadrzędnych celów polityki energetycznej państwa. (...) Aktualnie obowiązujące wytyczne w zakresie bezpieczeństwa energetycznego państwa zawiera dokument »Polityka energetyczna Polski do 2030 roku«. Zauważa się tam, że polski sektor energetyczny stoi obecnie przed poważnymi wyzwaniami. Wysokie zapotrzebowanie na energię, nieadekwatny poziom rozwoju infrastruktury wytwórczej i transportowej paliw i energii, znaczne uzależnienie od zewnętrznych dostaw gazu ziemnego i niemal pełne od zewnętrznych dostaw ropy naftowej oraz zobowiązania w zakresie ochrony środowiska, w tym dotyczące klimatu, powodują konieczność podjęcia zdecydowanych działań zapobiegających pogorszeniu się sytuacji odbiorców paliw i energii. Do tego w ostatnich latach w gospodarce światowej wystąpił szereg niekorzystnych zjawisk: istotne wahania cen surowców energetycznych, rosnące zapotrzebowanie na energię ze strony krajów rozwijających się, poważne awarie systemów energetycznych oraz wzrastające zanieczyszczenie środowiska wymagają nowego podejścia do prowadzenia polityki energetycznej. (...) Jako instrumenty poprawy bezpieczeństwa energetycznego państwa dokument ten wskazuje m.in. zwiększenie dywersyfikacji źródeł energii, rozwój odnawialnych źródeł energii (OZE), ograniczanie oddziaływania energetyki na środowisko, budowę nowych mocy wytwórczych, poszerzanie zakresu funkcjonowania mechanizmów konkurencji w odniesieniu do rynków paliw płynnych, gazu ziemnego i węgla oraz rozbudowę infrastruktury sieciowej, w tym połączeń transgranicznych” (A. Żurawik, II. Bezpieczeństwo energetyczne państwa, jako ważny interes publiczny w: Interes publiczny w prawie gospodarczym, wydawnictwo CH Beck, 2013). Zatem poprzez pojęcie projektu w zakresie infrastruktury publicznej należy rozumieć projekt, który dotyczy infrastruktury dotyczącej całego społeczeństwa lub jakiejś zbiorowości, niezbędnej do należytego funkcjonowania społeczeństwa i produkcyjnych działów gospodarki. W rezultacie, odnosząc się do spełnienia kryterium ogólnego interesu publicznego przez przedmiotową Inwestycję należy wskazać, że: celem budowy elektrociepłowni była i jest produkcja energii elektrycznej i ciepła, które następnie dostarczane do finalnego odbiorcy zaspokajają jedną z podstawowych potrzeb społecznych; elektrociepłownia przyczyniła się do redukcji emisji dwutlenku węgla, pyłów, tlenku siarki i tlenków azotu wywierając pozytywny wpływ na środowisko. Użycie biomasy było pierwszym krokiem w kierunku odejścia od paliw kopalnych. Co więcej, zastosowanie wysokosprawnej technologii pozytywnie wpływa na jakość powietrza w regionie (...) i realizuje z powodzeniem założenia pakietu klimatycznego. Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Inwestycja wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej i ciepła spełnia przesłanki uznania jej za projekt będący w ogólnym interesie publicznym, a w konsekwencji PGK przy kalkulacji limitowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu finansowania dłużnego (o którym mowa w art. 15c ustawy o CIT) nie powinna była uwzględniać wartości odsetek wynikających z pożyczek wykorzystywanych do sfinansowania Inwestycji. Stanowisko takie zostało potwierdzone w wyrokach sądów administracyjnych, między innymi w: wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 11 czerwca 2024 r., sygn. akt I SA/Gl 1239/23; wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 2023 r., sygn. akt II FSK 1615/20; wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 stycznia 2023 r., sygn. akt III SA/Wa 1577/22; wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2022 r., sygn. akt II FSK 10/20; wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2022 r., sygn. akt I SA/Kr 428/22; wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 502/21; wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 sierpnia 2020 r., sygn. akt I SA/Gl 775/20. Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wszystkie przesłanki z art. 15c ust. 8 i 10 ustawy o CIT są spełnione w analizowanym stanie faktycznym – a zatem ograniczenia wynikające z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT nie powinny znaleźć zastosowania w odniesieniu do kosztów finansowania dłużnego wynikających z pożyczek wykorzystywanych do sfinansowania Inwestycji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe. Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia . Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Wskazać należy, że powołane we wniosku wyroki sądowe zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.