Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
5 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków
podatkowych rozliczeń energii elektrycznej w systemie net-billingu.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
Sp. z o.o. z siedzibą w (...) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką z ograniczoną
odpowiedzialnością ze 100% udziałem Gminy (...). Przedmiotem przeważającej działalności
Spółki jest pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 36.00.Z).
Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)) oraz czynnym
podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT (podatek od towarów i usług)).
Spółka dokonała montażu instalacji fotowoltaicznych (dalej zwanych także „Instalacje” lub
„Mikroinstalcje”), które mają na celu zmniejszenie kosztów zużycia energii elektrycznej dla
wybranych nieruchomości należących do Spółki, z zastosowaniem tzw. odnawialnych
źródeł energii.
Instalacje te zostały przyłączone do sieci elektroenergetycznej jako źródła wytwórcze,
które spełniają wymogi tzw. mikroinstalacji OZE w rozumieniu art. 2 pkt 19 ustawy z dnia
20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (dalej: „ustawa o OZE”). Powyższe
stwierdzają uzyskane przez Wnioskodawcę oświadczenia o przyłączeniu danej Instalacji do
sieci elektroenergetycznej danej Instalacji oraz stwierdzeniu, iż stanowi ona mikroinstalcję
wystawione zgodnie z art. 7 ust. 8d(7) ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne (dalej: „ustawa Prawo energetyczne”) przez przedsiębiorstwo energetyczne
zajmujące się dystrybucją energii elektrycznej (dalej: „Przedsiębiorstwo Energetyczne” lub
„Zakład Energetyczny”), z którym Spółka ma podpisane umowy kompleksowe na sprzedaż
i dystrybucję energii elektrycznej, tj. umowy o których mowa w 2 pkt 35a ustawy o OZE. W
zaświadczeniach, o których mowa powyżej Zakład Energetyczny potwierdził również status
Spółki jako prosumenta energii odnawialnej w rozumieniu art. 2 pkt 27a ustawy o OZE
(dalej: „Prosument”).
Jak już wskazano powyżej Spółka dokonała montażu (a następnie podłączenia do sieci
elektroenergetycznej) Instalacji na nieruchomościach Spółki. Dzięki opisanym
Mikroinstalacjom Spółka uzyskuje więc energię elektryczną wykorzystywaną następnie w
prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej VAT. Spółka jest odbiorcą
końcowym, tj. odbiorcą dokonującym zakupu paliw lub energii na własny użytek w
rozumieniu art. 3 pkt 13a ustawy Prawo energetyczne.
W związku z uruchomieniem Instalacji na obiektach należących do Spółki, a następnie jej
przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej Zakładu Energetycznego oraz wytwarzaniem
za pośrednictwem Instalacji energii elektrycznej, która jest wprowadzana do sieci
dystrybucyjnej elektroenergetycznej Zakładu Energetycznego, Spółka jako Prosument
rozlicza się obecnie z Zakładem Energetycznym z energii elektrycznej pobranej, ale
również energii elektrycznej wprowadzonej do sieci elektroenergetycznej.
W zakresie części Instalacji Wnioskodawcy, których dotyczy niniejszy wniosek rozliczenie
to (rozliczenie z Zakładem Energetycznym) następuje w systemie tzw. „net billingu” w
rozumieniu przepisów ustawy o OZE. W związku z powyższym wytworzona w Instalacjach
energia elektryczna, która następnie jest odprowadzona do sieci Zakładu Energetycznego,
jest rozliczana pomiędzy Wnioskodawcą, a Zakładem Energetycznym w ramach tzw. „net-
billingu”, o którym mowa w art. 4 ust. 1 a pkt 2 ustawy o OZE, tj. na zasadach właściwych
dla instalacji odnawialnego źródła energii, której przyłączenie do sieci
elektroenergetycznej i wprowadzenie z niej energii elektrycznej do sieci dystrybucyjnej
elektroenergetycznej po raz pierwszy nastąpiło po 31 marca 2022 r.
Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie skutków
podatkowych rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą, a Zakładem Energetycznym związanych
z przekazywaniem energii elektrycznej do sieci Zakładu Energetycznego produkowanej
przez Instalacje rozliczane w systemie net-billing, nie dotyczy zaś Instalacji objętych innym
systemem rozliczeń (którym na dzień złożenia wniosku jest net-metering).
We wskazanych umowach kompleksowych zawartych z Zakładem Energetycznym brak
jest postanowień dotyczących dokumentowania przez Spółkę za pomocą faktur VAT
dostaw wytworzonej z udziałem Instalacji energii elektrycznej oraz kwestii ewentualnych
terminów płatności potencjalnych należności z tego tytułu, jak również innych zasad
dotyczących wzajemnego rozliczania związanego z tą wytwarzaną energią elektryczną i
systemem tzw. „net-billingu”.
Wobec braku szczegółowych postanowień umów kompleksowych odnoszących się do
zasad rozliczania energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę i wprowadzonej
do sieci Zakładu energetycznego rozliczenie to następuje na zasadach określonych w
ustawie o OZE z uwzględnieniem praktyki rozliczeń stosowanej przez Zakład Energetyczny.
Zgodnie z art. 4c ust. 1 ustawy o OZE rozliczenia Prosumenta ze sprzedawcą oparte są o
konto prosumenta, które służy ewidencjonowaniu ilości energii elektrycznej pobranej i
wprowadzonej przez Prosumenta oraz wartości energii elektrycznej wprowadzonej do
sieci elektroenergetycznej wobec wartości energii elektrycznej pobranej z tej sieci przez
Prosumenta w celu jej zużycia na potrzeby własne w oparciu o ustalone dla każdego
okresu saldowania salda dodatnie, salda ujemne lub zbilansowanie. I dalej, saldowanie
dokonywane jest odrębnie dla każdego okresu bilansowania, tj. oddzielnie dla każdej
godziny doby. Zatem każda zakończona godzina doby podlega saldowaniu ilościowemu, w
rezultacie czego mogą powstać salda dodatnie, salda ujemne lub zbilansowanie.
Okres zbilansowany, w myśl art. 4 ust. 3a ustawy o OZE, oznacza saldo 0.
Z kolei saldo dodatnie to sytuacja, gdy występuje wartość nadwyżki energii elektrycznej
pobranej nad wprowadzoną do sieci elektroenergetycznej przez Prosumenta.
Wartość tę ustala się, jako iloczyn ilości energii elektrycznej wynikający z salda dodatniego
oraz ceny sprzedaży energii elektrycznej uwzględniającej obowiązkowe obciążenia
podatkowe (brutto) stosowanej w rozliczeniach pomiędzy sprzedawcą i Prosumentem dla
danego okresu rozliczenia niezbilansowania (art. 4c ust. 3 ustawy o OZE).
Saldo ujemne oznacza wartość nadwyżki energii elektrycznej wprowadzonej nad pobraną
z sieci elektroenergetycznej przez Prosumenta. Wartość tę ustala się, jako iloczyn ilości
energii elektrycznej wynikający z salda ujemnego oraz rynkowej ceny energii elektrycznej
dla każdego okresu rozliczenia.
Jak wynika z art. 4b ustawy o OZE, w przypadku prosumenta energii odnawialnej lub
prosumenta zbiorowego energii odnawialnej, który po raz pierwszy wytworzył energię
elektryczną w instalacji odnawialnego źródła energii i wprowadził ją do sieci dystrybucyjnej
elektroenergetycznej do dnia 30 czerwca 2024 r., wartość energii elektrycznej j, o której
mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2, jest wyznaczana dla każdego miesiąca kalendarzowego i
stanowi iloczyn:
1) sumy ilości energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej
elektroenergetycznej przez prosumenta energii odnawialnej lub prosumenta
zbiorowego energii odnawialnej w poszczególnych okresach rozliczania
niezbilansowania (t) składających się na dany miesiąc kalendarzowy, oznaczonej w art.
4 ust. 2b symbolem Eb (t) przyjmującym wartości ujemne;
2) rynkowej miesięcznej ceny energii elektrycznej, o której mowa w ust. 6, wyznaczonej
dla danego miesiąca kalendarzowego.
Szczegółowy sposób wyznaczania ceny rynkowej energii elektrycznej został uregulowany
w art. 4b ust. 6 i 7 ustawy o OZE.
Natomiast w przypadku prosumenta, który po raz pierwszy wytworzył energię elektryczną
w instalacji odnawialnego źródła energii i wprowadził ją do sieci dystrybucyjnej
elektroenergetycznej od dnia 1 lipca 2024 r., przy ustaleniu wartości energii elektrycznej
będą brane rynkowe ceny energii elektrycznej dla każdego okresu rozliczenia
niezbilansowania, tj. dla każdej godziny doby będzie odrębnie ustalana cena energii
elektrycznej (art. 4b ust. 2, 4 i 5 ustawy o OZE).
Drugim etapem funkcjonowania systemu net-billing jest rozliczenie różnicy wartości
energii wprowadzonej do sieci elektroenergetycznej przez Prosumenta oraz energii
elektrycznej pobranej z sieci przez Prosumenta. Rozliczenie oparte jest o wyliczenie
wartości sald dla okresów niezbilansowanych, tj. wszystkich godzin dób, dla których saldo
było dodatnie lub ujemne.
Rozliczenie różnicy wartości może spowodować:
zobowiązanie Prosumenta wobec Sprzedawcy (art. 4 ust. 3a i art. 4c ust. 3 ustawy o
OZE), gdy suma wartości sald dodatnich będzie większa nad sumą sald ujemnych;
powstanie depozytu prosumenckiego, gdy suma wartości sald ujemnych będzie
większa nad sumą sald dodatnich. Celem depozytu jest pomniejszanie
zobowiązania Prosumenta w następnych okresach rozliczeniowych (art. 4c ust. 1, 2
i 4 ustawy o OZE).
Pomniejszenie zobowiązań Prosumenta następuje poprzez zmniejszanie zobowiązania
wobec Sprzedawcy w kolejnych okresach rozliczeniowych, w których występuje nadwyżka
sum wartości sald dodatnich nad sumą sald ujemnych.
Kwota depozytu może być rozliczona przez okres kolejnych 12 miesięcy od dnia
przypisania danej kwoty jako depozyt prosumencki na koncie Prosumenta (art. 4c ust. 5
ustawy o OZE).
Po upływie 12 miesięcy od dnia przypisania danej kwoty środków do depozytu
prosumenckiego niewykorzystane środki w części stanowiącej nie więcej niż 20% wartości
energii elektrycznej wprowadzonej w danym miesiącu kalendarzowym stanowią nadpłatę,
którą Sprzedawca zwraca w terminie nie dłuższym niż do końca 13 miesiąca
następującego po danym miesiącu, w którym powstał ten depozyt (art. 4 ust. 11 pkt 2
ustawy o OZE).
Zgodnie z art. 4 ustawy o OZE to sprzedawca dokonuje rozliczenia ilości energii
elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej wobec ilości
energii elektrycznej pobranej z tej sieci w celu jej zużycia na potrzeby własne przez
prosumenta energii odnawialnej wytwarzającego energię elektryczną w mikroinstalacji.
Kolejno sprzedawca przygotowane rozliczenie sprzedaży energii elektrycznej i świadczenie
usługi dystrybucji przesyła w formie faktury Prosumentowi.
Jak wskazano powyżej, umowa kompleksowa zawarta pomiędzy Zakładem Energetycznym
a Spółką reguluje wyłącznie zasady rozliczania energii pobranej przez Spółkę. Umowa
przewiduje m.in. miesięczne okresy rozliczeniowe z tytułu rozliczenia energii pobranej
przez Spółkę.
W umowie kompleksowej brak jest postanowień dotyczących dokumentowania przez
Spółkę za pomocą faktur VAT dostaw wytworzonej z udziałem Instalacji energii
elektrycznej oraz kwestii ewentualnych terminów płatności potencjalnych należności z
tego tytułu, jak również innych zasad dotyczących wzajemnego rozliczania związanego z tą
wytwarzaną energią elektryczną i systemem tzw. „net-billingu”.
Wobec braku postanowień umownych w zakresie rozliczenia dostaw wytworzonej z
udziałem Instalacji, rozliczenie pomiędzy Spółką a Zakładem Energetycznym odbywa się w
oparciu o model rozliczeń stosowany przez Zakład Energetyczny polegający na określeniu
danych niezbędnych do rozliczenia wartości energii wprowadzonej do sieci przez Spółkę
na fakturze dokumentującej dostawę energii elektrycznej przez Zakład Energetyczny na
rzecz Spółki.
Faktura wystawiona przez Zakład Energetyczny zawiera informacje o wartości sumy
godzinowych sald dodatnich oraz wartości sumy godzinowych sald ujemnych dla danego
miesięcznego okresu rozliczeniowego.
Suma godzinowych sald ujemnych w danym miesięcznym okresie rozliczeniowym zasila
depozyt prosumenta w ramach konta Spółki.
Suma godzinowych sald dodatnich stanowi postawę do ustalenia wynagrodzenia Zakładu
Energetycznego z tytułu energii elektrycznej pobranej przez Spółkę.
Wartość zobowiązania Spółki wobec Zakładu Energetycznego z tytułu energii pobranej jest
regulowana poprzez potrącenie określonej kwoty z depozytu prosumenta. Wartość kwoty
potrącanej z depozytu prosumenta może, ale nie musi odpowiadać wartości sumy
godzinowych sald ujemnych w danym okresie rozliczeniowym, którego dotyczy faktura.
Przedmiotem potrącenia może być zatem niższa kwota niż suma godzinowych sald
ujemnych w danym miesięcznym okresie rozliczeniowym, którego dotycz faktura
wystawiona przez Zakład Energetyczny.
Faktura określa termin płatności na rzecz Zakładu Energetycznego za zobowiązanie Spółki
z tytułu energii pobranej pomniejszone o wartość kwoty potrąconej z depozytu
prosumenta.
Z chwilą upływu terminu płatności określonego na fakturze dochodzi do potrącenia
wierzytelności Spółki z tytułu energii wprowadzonej z wierzytelnością Zakładu
Energetycznego z tytułu energii pobranej przez Spółkę.
Umowa kompleksowa łącząca Spółkę z Zakładem Energetycznym nie przewiduje
możliwości rozliczenia wartości energii wprowadzonej do sieci w inny sposób niż
przeznaczenie wartości tej energii zaewidencjonowanej na depozycie prosumenckim na
rozliczenie zobowiązań Spółki wobec Zakładu Energetycznego (ewentualnie zwrot
środków w przypadku niewykorzystania przez 12 miesięcy od dnia przypisania na
zasadach określonych w art. 4c ust. 5 i 6 ustawy o OZE).
Pytania
1) Czy wprowadzanie przez Wnioskodawcę energii elektrycznej do sieci, w przypadku
rozliczenia w systemie net-billing stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT?
2) W którym momencie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu wprowadzania energii
elektrycznej do sieci w systemie net-billing?
3) Co stanowi podstawę opodatkowania przy wprowadzaniu energii elektrycznej do sieci
w systemie net-billing?
4) W jakim terminie Wnioskodawca powinien wystawić fakturę, dokumentującą
wprowadzenie energii elektrycznej do sieci w systemie net-billing?
5) Czy wprowadzenie energii elektrycznej do sieci w systemie net-billing skutkuje
powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego na gruncie podatku
dochodowego od osób prawnych (CIT)?
6) W przypadku uznania, że wprowadzenie energii elektrycznej do sieci w systemie net-
billing skutkuje powstaniem po stronie Spółki przychody podatkowego, w jakiej dacie
powstaje przychód podatkowy na gruncie podatku CIT?
7) Czy wydatki na zakup energii elektrycznej rozliczone za pośrednictwem depozytu
prosumenckiego stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?
Przedmiotem niniejszej interpretacji jest
Ocena stanowiska
Wnioskodawcy w zakresie
pytań nr 5,6,7 dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w
zakresie pytań nr 1,2,3,4 dotyczących podatku od towarów i usług wniosek zostanie
rozpatrzony odrębnie.
Państwa stanowisko w sprawie
Ad 5
Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od
osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14,
są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice
kursowe.
Z kolei w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT wskazano, że za przychody związane z działalnością
gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a
także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o
których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie
zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów,
udzielonych bonifikat i skont.
W tym miejscu wymaga podkreślenia, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych w art. 2 ust. 1 pkt 9 stanowią, iż przepisów tej ustawy nie stosuje się do
„przychodów wynikających z rozliczeń energii wytworzonej przez prosumenta energii
odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii odnawialnej i prosumenta wirtualnego
energii odnawialnej, o których mowa w art. 4 ust. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r.
o odnawialnych źródłach energii”.
Analogiczny zapis nie znalazł odzwierciedlenia w ustawie o CIT, ani też nie uwzględniono
żadnego wyłączenia tego rodzaju przychodów od opodatkowania w art. 12 ust. 4 ustawy o
CIT, który definiuje czego do przychodów nie zaliczamy, ani też w art. 17 ustawy o CIT,
który traktuje o przychodach zwolnionych.
Brak wprowadzenia do ustawy o CIT przepisu wyłączającego z opodatkowania przychody
wynikające z rozliczeń energii wytworzonej przez Prosumenta wynika z faktu, iż wyłączenie
takie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych ustawodawca umieścił w
ustawie o OZE.
Mianowicie art. 4 ust. 12 ustawy o OZE wskazuje, że nadwyżka ilości energii elektrycznej, o
której mowa w ust. 11, nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992
r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kolei ust. 11 w pkt 2 ustawy o OZE
odwołuje się właśnie do tzw. depozytu opisanego w stanie faktycznym, a konkretnie
wartości tegoż depozytu.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że nadwyżka ilości energii elektrycznej (tzw.
depozyt) wyrażona na fakturze Zakładu Energetycznego wartościowo nie stanowi
przychodu w rozumieniu ustawy o CIT. Z uwagi na powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż
w związku z wprowadzeniem do sieci energii (nadwyżki energii) powstałej w wyniku
korzystania z instalacji fotowoltaicznej, nie powstaje po jej stronie przychód podatkowy.
Zaznaczyć przy tym należy, że art. 4 ust. 11 i 12 ustawy o OZE stanowią przykład
wprowadzenia przepisów prawa podatkowego zawartych w ustawie poświęconej innym
zagadnieniom. Nie pozbawia to jednak tych przepisów i tej ustawy przymiotu przepisów
/ustawy podatkowej w rozumieniu art. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. -
Ordynacja podatkowa. Jak wskazuje bowiem w wyroku z 15 stycznia 2020 r., sygn. akt II
FSK 345/18, NSA: "Pod pojęciem prawa podatkowego należy więc rozumieć wszelkie
normy prawne, które regulują elementy konstrukcyjne, tj. podmiotowe i przedmiotowe
podatku, zatem także normy prawne nieznajdujące się w ustawach podatkowych". W
orzecznictwie wskazuje się, że jeżeli przepis ustawy reguluje elementy konstrukcyjne
podatku, to nie można odmówić mu przymiotu przepisu prawa podatkowego, nawet jeżeli
byłby on jedynym tego rodzaju przepisem ustawy - vide: wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego z 29 czerwca 2022 r., sygn. akt I GSK 2595/18. W orzeczeniu
podkreślono również, że ustawa, w której ów przepis jest zamieszczony spełnia bowiem w
tym zakresie kryterium ustawy podatkowej.
W tym zakresie pośrednio wypowiadało się orzecznictwo kwestionując konsekwentnie
stanowisko organów podatkowych zmierzające do pominięcia jednoznacznej regulacji z
art. 4 ust. 12 UOZE (por. wyrok WSA w Szczecinie z 20.06.2024 r., I SA/Sz 116/24 oraz
wyrok WSA w Szczecinie z 8.05.2024 r„ I SA/Sz 117/24).
Ad 6
W przypadku uznania przez organ, że wprowadzenie energii elektrycznej do sieci w
systemie net- billing skutkuje powstaniem po stronie Spółki przychody podatkowego na
gruncie podatku CIT, przychód ten w ocenie Spółki powstaje w ostatnim dniu
miesięcznego okresu rozliczeniowego, w którym Spółka wprowadziła energię elektryczną
do sieci w ramach systemu net-billingu.
Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z
działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za
przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa
w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze
faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat
i skont.
W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3,
uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa
majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż
dzień:
1) wystawienia faktury albo
2) uregulowania należności.
Zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w
okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu
rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w
roku.
Z kolei w myśl art. 12 ust. 3d ustawy o CIT przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do
dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego.
Umowa kompleksowa zawarta pomiędzy Zakładem Energetycznym a Spółką reguluje
zasady rozliczania energii pobranej przez Spółkę, dla której zostały ustalone miesięczne
okresy rozliczeniowe. Umowa kompleksowa nie określa zasad rozliczenia wynagrodzenia
Spółki z tytułu energii wprowadzonej, jednak praktyka przyjęta przez Zakład Energetyczny,
akceptowana przez Spółkę, zakłada że informacja o ilości oraz wartości energii
wprowadzonej przez Spółkę do sieci energetycznej w ramach systemu net-billing jest
podawana na fakturach wystawianych przez Zakład Energetyczny również za okresy
miesięczne.
W związku z powyższym w przypadku uznania przez organ, że wprowadzenie energii
elektrycznej do sieci w systemie net-billing skutkuje powstaniem po stronie Spółki
przychody podatkowego, uwzględniając przyjęcie praktyki rozliczania tej energii w
miesięcznych okresach rozliczeniowych, przychód podatkowy na gruncie podatku CIT
powstanie w ostatnim dniu danego miesiąca, w którym energia była wprowadzana.
Ad 7
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty
poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy. W świetle
powołanej regulacji, wszelkie wydatki, które potencjalnie zmierzają do uzyskania,
zwiększenia, zachowania lub zabezpieczenia przychodów podatnika, z zasady powinny być
uwzględniane przy ustalaniu podstawy opodatkowania jako koszty uzyskania przychodów.
W świetle powyższego uznać należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił
dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
1) został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać
pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu
podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby
inne niż podatnik),
2) jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4) poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub
może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5) został właściwie udokumentowany,
6) nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o
CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Na mocy powołanej regulacji, podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych
wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1
ustawy CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie
przynajmniej potencjalnie może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis
ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz
przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo skutkowy, a przynajmniej
zamiar pozytywnego przełożenia się wydatku na przychody.
Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup energii elektrycznej zarówno w części
pokrytej ze środków obrotowych, jak również pokryte depozytem prosumenckim spełniają
warunki pozwalające na zakwalifikowanie ich jako kosztu uzyskania przychodu.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że energia elektryczna jest Spółce niezbędna do
prowadzenia działalności gospodarczej ze względu na zasilanie tą energią urządzeń i
instalacji służących podstawowemu przedmiotowi działalności tj. dostarczaniu wody.
Wydatki na zakup energii służą zatem niewątpliwie zarówno osiąganiu przychodów, jak
również zachowaniu ich źródła.
Samo poniesienie wydatków w zakresie kosztów nabycia energii elektrycznej zostało
również należycie udokumentowane. Obowiązek zapłaty wynagrodzenia za energię
elektryczną pobraną wynika jednoznacznie z treści umowny łączącej Wnioskodawcę z
Zakładem Energetycznym. Obciążenie Spółki kosztami zakupu energii zostało
udokumentowane fakturą VAT. Natomiast zapłata następuje za pośrednictwem rachunku
płatniczego oraz poprzez rozliczenie za pośrednictwem depozytu prosumenta.
Wydatki poniesione z tytułu zapłaty wynagrodzenia Zakładu Energetycznego za nabycie
energii elektrycznej mają również definitywnych charakter. Zapłacone przez
Wnioskodawcę wynagrodzenie jest przyjmowane przez Zakład Energetyczny i nie podlega
zwrotowi niezależnie od tego czy zapłata nastąpiła ze środków obrotowych Spółki czy
została pokryta za pośrednictwem depozytu prosumenta.
Dla ostatecznego potwierdzenia możliwości zakwalifikowania poniesionych przez
Wnioskodawcę wydatków na zakup energii elektrycznej do kosztów uzyskania przychodów
pozostaje ustalenie, że pokrycie kosztów nabytej energii elektrycznej za pośrednictwem
depozytu prosumenta nie znajduje się w grupie wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1
ustawy o CIT.
Zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym powyżej (ad. 5) w związku z wprowadzeniem
do sieci energii (nadwyżki energii) powstałej w wyniku korzystania z instalacji
fotowoltaicznej, Spółka nie osiąga przychodu podatkowego w związku z wyłączeniem
zwartym w art. 4 ust. 12 ustawy o OZE.
W związku z powyższym warto zwrócić uwagę, że w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT
ustawodawca przewidział, że w określonych w tym przepisie przypadkach zwolnienie z
opodatkowania przychodu skutkuje tym, że koszty pokryte zwolnionymi przychodami nie
są uważane za koszty uzyskania przychodów.
Przypadki określone w 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT to przychody zwolnione na podstawie
17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53, 54a, 55, 56, 56b i 59 ustawy o CIT.
Art. 16 ust 1 pkt 58 ustawy o CIT nie odwołuje się zatem do przychodów wyłączonych z
opodatkowania na podstawie art. 4 ust. 12 ustawy o OZE.
Mając na uwadze powyższe, należy dojść do wniosku, że wydatki poniesione na nabycie
energii elektrycznej pokryte za pośrednictwem depozytu prosumenckiego nie znajdują się
w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty
uzyskania przychodów. Do opisanych wyżej wydatków nie znajdzie w szczególności
zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT.
W konsekwencji, na gruncie przedstawionego stanu faktycznego zostały spełnione
wszystkie przesłanki warunkujące zaliczenie przez Wnioskodawcę kosztów nabycia energii
elektrycznej pokrytej za pośrednictwem depozytu prosumenta do kosztów uzyskania
przychodów.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie:
przyjęcia, że nadwyżka ilości energii elektrycznej (tzw. depozyt) wyrażona na
fakturze Zakładu Energetycznego wartościowo nie stanowi przychodu
podatkowego w rozumieniu ustawy o CIT - jest prawidłowe;
przyjęcia, że w związku z wprowadzeniem do sieci energii (nadwyżki energii)
powstałej w wyniku korzystania z instalacji fotowoltaicznej, nie powstaje po stronie
Spółki przychód podatkowy - jest nieprawidłowe.
ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego w związku z
wprowadzeniem do sieci energii (nadwyżki energii) - jest prawidłowe;
możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup
energii elektrycznej rozliczonych za pośrednictwem depozytu prosumenckiego - jest
nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”):
Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę
dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych
źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b,
przedmiotem opodatkowania jest przychód.
Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:
Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane
pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.
Jednocześnie jak wynika z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:
Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji
rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków
kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1,
uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane,
po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.
Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do
przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są
trwałe, definitywne i bezwarunkowe.
W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie
przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz
przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich
otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady
więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby
prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób
ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on
rozporządzać jak właściciel.
Ponadto, opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny
prawa podatkowego stwierdzić należy, iż do powstania przychodu podatkowego
konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:
1) dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika;
2) podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz
3) przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o CIT.
Regulacje dotyczące zasad wykorzystania instalacji fotowoltaicznych regulują przepisy
ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz.
1361 ze zm.; dalej: „ustawa o OZE”).
Zgodnie z art. 2 pkt 19 i pkt 27a ustawy o OZE:
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
19) mikroinstalacja - instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy
zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 50 kW, przyłączoną do sieci
elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV albo o mocy
osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 150 kW, w której łączna moc
zainstalowana elektryczna jest nie większa niż 50 kW.
27a) prosument energii odnawialnej - odbiorcę końcowego wytwarzającego energię
elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii na własne potrzeby w
mikroinstalacji, pod warunkiem że w przypadku odbiorcy końcowego niebędącego
odbiorcą energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, nie stanowi to przedmiotu
przeważającej działalności gospodarczej określonej zgodnie z przepisami wydanymi na
podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U.
z 2022 r. poz. 459 i 830).
Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o OZE:
Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii
elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej wobec ilości
energii elektrycznej pobranej z tej sieci w celu jej zużycia na potrzeby własne przez
prosumenta energii odnawialnej wytwarzającego energię elektryczną w mikroinstalacji
o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej:
1) większej niż 10 kW - w stosunku ilościowym 1 do 0,7;
2) nie większej niż 10 kW - w stosunku ilościowym 1 do 0,8.
W myśl art. 4 ust. 1a pkt 2 ustawy o OZE:
Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia wartości energii
elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej od 1 lipca
2022 r. przez prosumenta energii odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii
odnawialnej lub prosumenta wirtualnego energii odnawialnej, wytwarzającego energię
elektryczną w instalacji odnawialnego źródła energii, której przyłączenie do sieci
elektroenergetycznej i wprowadzenie z niej energii elektrycznej do sieci dystrybucyjnej
elektroenergetycznej po raz pierwszy nastąpiło po 31 marca 2022 r., z wyłączeniem
mikroinstalacji przyłączonych do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej zgodnie z
art. 4d ust. 2-11, wobec wartości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w celu jej
zużycia na potrzeby własne.
Zgodnie z art. 40 ust. 1 i 1a ustawy o OZE:
1. Obowiązek zakupu energii elektrycznej, o którym mowa w art. 41 ust. 1, art. 42 ust.
1, art. 70c ust. 2 oraz art. 92 ust. 1, wykonuje wyznaczony przez Prezesa URE
sprzedawca energii elektrycznej, zwany dalej „sprzedawcą zobowiązanym”, na
podstawie umowy, o której mowa w art. 5 ustawy - Prawo energetyczne.
1a. Sprzedawca zobowiązany, o którym mowa w art. 40 ust. 1, ma obowiązek dokonać
rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1-3 oraz w art. 38c ust. 3, chyba że rozliczenia
dokonuje sprzedawca wybrany przez prosumenta energii odnawialnej, prosumenta
zbiorowego energii odnawialnej lub prosumenta wirtualnego energii odnawialnej lub
spółdzielnię energetyczną, na podstawie umowy kompleksowej lub umowy sprzedaży.
Jak stanowi art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy o OZE:
Rozliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 1a, w odniesieniu do prosumenta energii
odnawialnej - dokonuje się z uwzględnieniem zasad, o których mowa w ust. 2a-2d, na
podstawie wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego dokonującego pomiaru ilości
energii elektrycznej w punkcie poboru energii prosumenta energii odnawialnej.
Szczegółowy sposób rozliczania prosumenta z udostępnionej energii regulują przepisy art.
4 ust. 2a - 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii.
Zgodnie z art. 4 ust. 11 ustawy o OZE:
W przypadku gdy:
1) prosument energii odnawialnej w ramach rozliczenia, o którym mowa w ust. 1, nie
odbierze energii elektrycznej wprowadzonej do sieci dystrybucyjnej
elektroenergetycznej w okresie 12 miesięcy od daty jej wprowadzenia do sieci zgodnie
z ust. 5, to nieodebraną energią dysponuje sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust.
1a, w celu pokrycia kosztów rozliczenia, w tym opłat, o których mowa w ust. 4;
2) prosument energii odnawialnej, prosument zbiorowy energii odnawialnej lub
prosument wirtualny energii odnawialnej w ramach rozliczenia, o którym mowa w ust.
1a pkt 2, nie wykorzysta zgromadzonych dla danego miesiąca kalendarzowego
środków odpowiadających wartości energii elektrycznej wprowadzonej do sieci
dystrybucyjnej elektroenergetycznej w tym miesiącu w okresie 12 kolejnych miesięcy
kalendarzowych, to niewykorzystane środki stanowią nadpłatę, która jest zwracana
prosumentowi energii odnawialnej, prosumentowi zbiorowemu energii odnawialnej
lub prosumentowi wirtualnemu energii odnawialnej przez sprzedawcę, o którym
mowa w art. 40 ust. 1a, w terminie nie dłuższym niż do końca 13 miesiąca
następującego po danym miesiącu. Wysokość zwracanej nadpłaty nie może
przekroczyć dwudziestu procent wartości energii elektrycznej wprowadzonej do sieci
w miesiącu kalendarzowym, którego dotyczy zwrot nadpłaty.
Jak stanowi art. 4 ust. 12 ustawy o OZE:
Nadwyżka ilości energii elektrycznej, o której mowa w ust. 11, nie stanowi przychodu
w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 4c ust. 1-6 ustawy o OZE:
1. Sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, w celu prowadzenia rozliczeń, o
których mowa w art. 4 ust. 1a pkt 2, prowadzi konto dla prosumenta energii
odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii odnawialnej lub prosumenta
wirtualnego energii odnawialnej, zwane dalej „kontem prosumenta”, na którym
ewidencjonuje ilości energii elektrycznej i wartości energii elektrycznej, o których
mowa w art. 4 ust. 1a, oraz wynikającą z nich wartość środków za energię elektryczną
należną prosumentowi za energię elektryczną wprowadzoną do sieci, zwaną dalej
„depozytem prosumenckim”.
2. Depozyt prosumencki przeznaczany jest na rozliczenie zobowiązań prosumenta
energii odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii odnawialnej lub prosumenta
wirtualnego energii odnawialnej z tytułu zakupu energii elektrycznej od sprzedawcy
prowadzącego konto prosumenta, o którym mowa w ust. 1.
3. Zobowiązanie prosumenta energii odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii
odnawialnej lub prosumenta wirtualnego energii odnawialnej, o którym mowa w ust.
2, określa się dla danego okresu rozliczeniowego jako sumę iloczynów, dla wszystkich
okresów rozliczania niezbilansowania (t) w okresie rozliczeniowym, ilości energii
elektrycznej pobranej z sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej przez prosumenta
energii odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii odnawialnej lub prosumenta
wirtualnego energii odnawialnej, oznaczonej w art. 4 ust. 2b symbolem Eb(t)
przyjmującym wartość dodatnią, oraz ceny sprzedaży energii elektrycznej
uwzględniającej obowiązkowe obciążenia podatkowe i fiskalne, stosowanej w
rozliczeniach pomiędzy sprzedawcą i prosumentem dla tego okresu rozliczenia
niezbilansowania.
4. Wartość depozytu prosumenckiego dotycząca danego miesiąca kalendarzowego
jest ustalana i przyporządkowywana do konta prosumenckiego w kolejnym miesiącu
kalendarzowym.
5. Kwota środków stanowiąca depozyt prosumencki może być rozliczana na koncie
prosumenckim przez 12 miesięcy od dnia przypisania tej kwoty jako depozyt
prosumencki na koncie prosumenta.
6. Po upływie 12 miesięcy od dnia przypisania danej kwoty środków do depozytu
prosumenckiego niewykorzystane lub niezwrócone na podstawie przepisu art. 4 ust.
11 pkt 2 środki umarza się.
Odpowiedź na pytanie nr 5
Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy wprowadzenie energii elektrycznej do sieci w
systemie net-billingu skutkuje powstaniem po stronie Spółki przychodu na gruncie
podatku dochodowego od osób prawnych.
Z opisu sprawy wynika, że Spółka dokonała montażu instalacji fotowoltaicznych, które
mają na celu zmniejszenie kosztów zużycia energii elektrycznej dla wybranych
nieruchomości należących do Spółki, z zastosowaniem tzw. odnawialnych źródeł energii.
Instalacje te zostały przyłączone do sieci elektroenergetycznej jako źródła wytwórcze,
które spełniają wymogi tzw. mikroinstalacji OZE. Dzięki Mikroinstalacjom Spółka uzyskuje
więc energię elektryczną wykorzystywaną następnie w prowadzonej działalności
gospodarczej opodatkowanej VAT. Spółka jest odbiorcą końcowym, tj. odbiorcą
dokonującym zakupu paliw lub energii na własny użytek w rozumieniu art. 3 pkt 13a
ustawy Prawo energetyczne. W związku z uruchomieniem Instalacji na obiektach
należących do Spółki, a następnie jej przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej Zakładu
Energetycznego oraz wytwarzaniem za pośrednictwem Instalacji energii elektrycznej,
która jest wprowadzana do sieci dystrybucyjnej elektroenergetycznej Zakładu
Energetycznego, Spółka jako Prosument rozlicza się obecnie z Zakładem Energetycznym z
energii elektrycznej pobranej, ale również energii elektrycznej wprowadzonej do sieci
elektroenergetycznej.
W zakresie części Instalacji Wnioskodawcy, których dotyczy niniejszy wniosek rozliczenie
to (rozliczenie z Zakładem Energetycznym) następuje w systemie tzw. „net billingu” w
rozumieniu przepisów ustawy o OZE. We wskazanych umowach kompleksowych
zawartych z Zakładem Energetycznym brak jest postanowień dotyczących
dokumentowania przez Spółkę za pomocą faktur VAT dostaw wytworzonej z udziałem
Instalacji energii elektrycznej oraz kwestii ewentualnych terminów płatności potencjalnych
należności z tego tytułu, jak również innych zasad dotyczących wzajemnego rozliczania
związanego z tą wytwarzaną energią elektryczną i systemem tzw. „net-billingu”. Wobec
braku szczegółowych postanowień umów kompleksowych odnoszących się do zasad
rozliczania energii elektrycznej wytworzonej przez Wnioskodawcę i wprowadzonej do sieci
Zakładu energetycznego rozliczenie to następuje na zasadach określonych w ustawie o
OZE z uwzględnieniem praktyki rozliczeń stosowanej przez Zakład Energetyczny.
Umowa przewiduje m.in. miesięczne okresy rozliczeniowe z tytułu rozliczenia energii
pobranej przez Spółkę. Faktura wystawiona przez Zakład Energetyczny zawiera informacje
o wartości sumy godzinowych sald dodatnich oraz wartości sumy godzinowych sald
ujemnych dla danego miesięcznego okresu rozliczeniowego. Suma godzinowych sald
ujemnych w danym miesięcznym okresie rozliczeniowym zasila depozyt prosumenta w
ramach konta Spółki. Suma godzinowych sald dodatnich stanowi postawę do ustalenia
wynagrodzenia Zakładu Energetycznego z tytułu energii elektrycznej pobranej przez
Spółkę.
Wartość zobowiązania Spółki wobec Zakładu Energetycznego z tytułu energii pobranej jest
regulowana poprzez potrącenie określonej kwoty z depozytu prosumenta. Wartość kwoty
potrącanej z depozytu prosumenta może, ale nie musi odpowiadać wartości sumy
godzinowych sald ujemnych w danym okresie rozliczeniowym, którego dotyczy faktura.
Przedmiotem potrącenia może być zatem niższa kwota niż suma godzinowych sald
ujemnych w danym miesięcznym okresie rozliczeniowym, którego dotycz faktura
wystawiona przez Zakład Energetyczny.
Faktura określa termin płatności na rzecz Zakładu Energetycznego za zobowiązanie Spółki
z tytułu energii pobranej pomniejszone o wartość kwoty potrąconej z depozytu
prosumenta. Z chwilą upływu terminu płatności określonego na fakturze dochodzi do
potrącenia wierzytelności Spółki z tytułu energii wprowadzonej z wierzytelnością Zakładu
Energetycznego z tytułu energii pobranej przez Spółkę.
Umowa kompleksowa łącząca Spółkę z Zakładem Energetycznym nie przewiduje
możliwości rozliczenia wartości energii wprowadzonej do sieci w inny sposób niż
przeznaczenie wartości tej energii zaewidencjonowanej na depozycie prosumenckim na
rozliczenie zobowiązań Spółki wobec Zakładu Energetycznego (ewentualnie zwrot
środków w przypadku niewykorzystania przez 12 miesięcy od dnia przypisania na
zasadach określonych w art. 4c ust. 5 i 6 ustawy o OZE).
Odnosząc się do powyższych wątpliwości, należy zaznaczyć, że przychód podatkowy u
prosumenta będzie stanowić wartość ustalona jako iloczyn ilości energii elektrycznej
wynikającej z salda ujemnego (tj. ilości energii elektrycznej wprowadzonej w
poszczególnych godzinach do sieci przez prosumenta - po zbilansowaniu międzyfazowym)
i rynkowej ceny energii elektrycznej.
Zatem uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że wskazana wartość (iloczyn energii
wprowadzonej i ceny rynkowej), jest wartością należną prosumentowi i wypełnia
dyspozycję ww. art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Oznacza to, że wskazana wartość stanowi
przychód podatkowy Wnioskodawcy na gruncie ustawy o CIT.
Natomiast odrębną kwestią wywołującą inne skutki podatkowe w podatku CIT jest
depozyt prosumencki. Zauważyć bowiem należy, że depozyt prosumencki odpowiada
wartości środków za energię elektryczną, które przysługują prosumentowi za wprowadzą
do sieci energię. Depozyt przeznaczony jest na rozliczenie zobowiązań prosumenta z
tytułu zakupu energii elektrycznej tj. opłaty brutto za sprzedaż energii pobranej z sieci.
Kwota środków zgromadzona na depozycie może być rozliczana przez 12 miesięcy od dnia
przypisania jej jako depozyt prosumencki.
Zatem wartość depozytu (odpowiadająca wartości nadwyżki energii wprowadzonej do
sieci), o którą to wartość pomniejszone jest Państwa zobowiązanie wobec Zakładu
energetycznego, nie będzie stanowiła przychodu podatkowego na gruncie ustawy o CIT.
Podsumowując, wprowadzona przez Państwa do sieci energetycznej nadwyżka będzie
stanowić przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Natomiast,
wartość depozytu (odpowiadająca wartości nadwyżki energii wprowadzonej do sieci), o
którą to wartość pomniejszone jest Państwa zobowiązanie wobec Zakładu
energetycznego, nie będzie stanowić przychodu podatkowego na gruncie ustawy o CIT.
Tym samym, zgodzić się należy z Państwa stanowiskiem,
(...) że nadwyżka ilości energii elektrycznej (tzw. depozyt) wyrażona na fakturze
Zakładu Energetycznego wartościowo nie stanowi przychodu podatkowego w
rozumieniu ustawy o CIT.
Zatem w tej części Państwa stanowisko jest prawidłowe.
Natomiast nie można się zgodzić z Państwa stanowiskiem w zakresie,
iż w związku z wprowadzeniem do sieci energii (nadwyżki energii) powstałej w wyniku
korzystania z instalacji fotowoltaicznej, nie powstaje po jej stronie przychód
podatkowy.
W tym zakresie Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.
Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 5 w podatku dochodowym od osób
prawnych dotyczące uznania, że:
nadwyżka ilości energii elektrycznej (tzw. depozyt) wyrażona na fakturze Zakładu
Energetycznego wartościowo nie stanowi przychodu podatkowego w rozumieniu
ustawy o CIT - jest prawidłowe;
w związku z wprowadzeniem do sieci energii (nadwyżki energii) powstałej w wyniku
korzystania z instalacji fotowoltaicznej, nie powstaje po stronie Spółki przychód
podatkowy - jest nieprawidłowe.
Odpowiedź na pytanie nr 6
W pytaniu nr 6 natomiast zgłosili Państwo wątpliwość, w którym momencie powstanie
przychód podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu
wprowadzenia energii elektrycznej do sieci w systemie net-billingu.
W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o CIT;
za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem
ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania
usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:
1) wystawienia faktury albo
2) uregulowania należności.
Zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT;
jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę
powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w
umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.
W myśl art. 12 ust. 3d ustawy o CIT;
przepis ust. 3c stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz
gazu przewodowego.
Stosownie do art. 12 ust. 3e ustawy o CIT;
w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje
się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania
zapłaty.
Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu,
jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako
wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków
pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego
ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność
gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie
otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały,
bezzwrotny i definitywny charakter).
Z opisu sprawy wynika, że Umowa kompleksowa zawarta pomiędzy Zakładem
Energetycznym a Spółką reguluje zasady rozliczania energii pobranej przez Spółkę, dla
której zostały ustalone miesięczne okresy rozliczeniowe. Umowa kompleksowa nie określa
zasad rozliczenia wynagrodzenia Spółki z tytułu energii wprowadzonej, jednak praktyka
przyjęta przez Zakład Energetyczny, akceptowana przez Spółkę, zakłada że informacja o
ilości oraz wartości energii wprowadzonej przez Spółkę do sieci energetycznej w ramach
systemu net-billing jest podawana na fakturach wystawianych przez Zakład Energetyczny
również za okres W tym miejscu należy podkreślić, że przepisy podatkowe nie definiują
pojęcia usług ciągłych. Do usług o charakterze ciągłym można bowiem zaliczyć wszelkie
usługi świadczone stale, nieprzerwanie i w dłuższym okresie czasu albo bezterminowo,
rozliczane okresowo, nie rzadziej niż raz w roku.
W celu określenia momentu powstania przychodu w przedstawionym stanie faktycznym
/zdarzeniu przyszłym, należy rozstrzygnąć, który z wymienionych przepisów znajdzie
zastosowanie w odniesieniu do przedstawionej we wniosku sytuacji.
Analizując przepis art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, należy zauważyć, że:
dotyczy on wszystkich usług, które strony rozliczają cyklicznie; ustawodawca w
żaden sposób nie zawęził katalogu tych usług;
strony ustaliły, że będą one rozliczane cyklicznie;
wspomniana regulacja dotyczy tylko usług, nie obejmuje natomiast dostawy
towarów, nawet jeżeli ma ona charakter ciągły;
okres rozliczeniowy może wynikać zarówno z umowy, jak i z wystawionej faktury
VAT;
okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 1 rok;
w przypadku usług rozliczanych w okresach cyklicznych datą powstania przychodu
jest zawsze koniec okresu rozliczeniowego, nie ma natomiast wówczas znaczenia,
ani data wystawienia faktury, ani data otrzymania należności.
Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 3c ustawy CIT jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana
w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu
rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w
roku. Powyższy przepis stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej
oraz gazu przewodowego (art. 12 ust. 3d).
W odniesieniu do kwestii powstania przychodów należnych w zakresie tzw. usług ciągłych
należy sprecyzować zakres tego pojęcia.
Słownikowe znaczenie słowa „ciągłość” to „łączność, nieprzerywający się związek jakichś
faktów, brak luk, przerw w czasie albo w przestrzeni. To także dziejący się, odbywający się,
trwający stale, nieustannie, bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały”.
Zgodnie z definicją słownikową (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe
PWN):
„okres” to m.in. „czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego
upływie powtarza się jego przebieg”;
„rozliczeniowy” to m.in. „dotyczący rozliczenia - uregulowania wzajemnych
należności”;
„rozliczenie” to „uregulowanie wzajemnych należności, zobowiązań między
przedsiębiorstwem i dostawcami, dłużnikami i wierzycielami, pracodawcami i
pracownikami itp.”.
Tym samym pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny
przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez
dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok.
Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym
(trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze
zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego
wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i
powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią
umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.
Zatem w odniesieniu do usług rozliczanych okresowo (w okresach rozliczeniowych) - co
powinno wynikać z ustaleń między stronami - za datę powstania przychodu uznaje się
ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze.
Biorąc pod uwagę powyżej wskazaną wykładnię przepisów oraz opis sprawy, należy
stwierdzić, że wprowadzenie energii elektrycznej do sieci w systemie net-billing skutkuje
powstaniem po stronie Spółki przychodu podatkowego. W związku z tym, że energia
rozliczana jest w miesięcznych okresach rozliczeniowych, przychód podatkowy na gruncie
podatku CIT powstanie w ostatnim dniu danego miesiąca, w którym energia była
wprowadzana.
Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 6 w podatku dochodowym od
osób prawnych jest prawidłowe.
Odpowiedź na pytanie nr 7
W pytaniu nr 7 natomiast zgłosili Państwo wątpliwość, czy wydatki na zakup energii
elektrycznej rozliczone za pośrednictwem depozytu prosumenckiego stanowią dla Spółki
koszt uzyskania przychodu.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu
każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej
analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy
ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów
lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.
Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc
wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie
wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten
jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo
wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a
powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też
zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma
cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów,
jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością
powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
Powołana wyżej regulacja wskazuje, że podstawową cechą kosztu podatkowego jest
związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem
źródła przychodów).
Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony. Użyty w art. 15 ust. 1 ustawy
o CIT zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku
z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko
ten, który pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma albo
może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać
mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.
Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika
działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien,
przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych
przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego
podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej
oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt
uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać
pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania
przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika
przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła
przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty
uzyskania przychodów.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie
wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania
przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi
przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła
przychodów.
Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania
przychodów powinna więc brać pod uwagę:
przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu,
racjonalność i niezbędność) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie
obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia
przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty,
zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały
prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za
niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie ustawy
oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną
działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek
można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem
przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma
wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie
źródła przychodów.
Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia
jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.
Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu,
uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich
występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w
momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni
się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.
Z przywołanego przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że jakkolwiek podmioty
gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów
podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z
racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi
spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości
podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.
Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez podatnika wydatków należy
rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a ponadto
czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1
tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań
zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego
wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych nawet jeśli ponoszone są w
celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Zauważyć należy, że ustawodawca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych zawarł katalog kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.
I tak zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio
sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a,
23, 24, 42, 47, 48, 52, 53, 54a, 56, 56b-56m i 59.
Jak wynika z wniosku wydatki ponoszone przez Państwa na zakup energii elektrycznej są
pokryte w części ze środków obrotowych, a w części depozytem prosumenckim.
Depozyt prosumencki, przeznaczany jest na rozliczenie zobowiązań:
prosumenta energii odnawialnej,
prosumenta zbiorowego energii odnawialnej,
lub prosumenta wirtualnego energii odnawialnej
z tytułu zakupu energii elektrycznej od sprzedawcy prowadzącego konto prosumenta
(stosownie do art. 4c ust. 1 i 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii).
Po upływie 12 miesięcy od dnia przypisania danej kwoty środków do depozytu
prosumenckiego, niewykorzystane środki, w części stanowiącej nie więcej niż 20%
wartości energii elektrycznej wprowadzonej w danym miesiącu kalendarzowym, stanowią
nadpłatę. Nadpłatę tę sprzedawca energii zwraca prosumentowi w terminie nie dłuższym
niż do końca 13 miesiąca po danym miesiącu, w którym powstał ten depozyt.
Pozostała kwota nierozliczona i nie zwrócona prosumentowi podlega umorzeniu.
Środki zgromadzone w depozycie prosumenckim nie stanowią, wynagrodzenia należnego
prosumentowi, a tym samym nie powinny stanowić dla niego przychodu podatkowego na
gruncie ustawy o CIT.
Depozyt prosumencki odpowiada wartości środków za energię elektryczną, które
przysługują prosumentowi za wprowadzą do sieci energię. Depozyt przeznaczony jest na
rozliczenie zobowiązań prosumenta z tytułu zakupu energii elektrycznej tj. opłaty brutto
za sprzedaż energii pobranej z sieci. Kwota środków zgromadzona na depozycie może być
rozliczana przez 12 miesięcy od dnia przypisania jej jako depozyt prosumencki.
Wartość depozytu (odpowiadająca wartości nadwyżki energii wprowadzonej do sieci), o
którą to wartość pomniejszone jest Państwa zobowiązanie wobec Zakładu
energetycznego, nie będzie stanowiła przychodu podatkowego na gruncie ustawy o CIT.
Wynika to z literalnego brzmienia art. 4 ust. 12 ustawy o OZE.
Nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że wydatki ponoszone przez Spółkę za
zakup energii elektrycznej pokryte depozytem prosumenckim spełniają warunki
pozwalające na zakwalifikowanie ich jako kosztu uzyskania przychodu.
Depozyt prosumencki to wirtualny rachunek, na którym gromadzone są środki pieniężne
pochodzące ze sprzedaży energii elektrycznej wyprodukowanej przez prosumenta i
wprowadzonej do sieci w systemie net-billingu. Środki z depozytu wpływają na obniżenie
wysokości faktury w zakresie opłaty za sprzedaż energii, która pobrał z sieci. Nie mogą być
natomiast przeznaczone do rozliczenia pozostałych zobowiązań Spółki, które wynikają z
faktury, np. opłat związanych z dystrybucją czy opłat handlowych. Opłaty te powinny
zostać pokryte z środków obrotowych Spółki.
W świetle powyższego wydatki na zakup energii elektrycznej rozliczane za pośrednictwem
depozytu prosumenckiego nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.
Depozyt prosumencki nie może być potraktowany za poniesienie wydatku. Wydatek
poniesiony to taki wydatek, który jest definitywnie ponoszony kosztem aktywów danego
podmiotu. W przypadku rozliczenia zobowiązania wobec dostawcy energii za
pośrednictwem depozytu prosumenckiego nie występuje uszczuplenie majątku Spółki, nie
ponoszą Państwo tego wydatku. Rozliczenie depozytu prosumenckiego nie jest ponadto
związane z uzyskaniem przychodu z tego tytułu. Rozliczana w ramach depozytu
prosumenckiego nadwyżka energii elektrycznej pomniejszająca kwotę do zapłaty jest
neutralna podatkowo na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych. Skoro środki
zgromadzone na depozycie prosumenckim nie stanowią wynagrodzenia należnego
prosumentowi i nie stanowią dla niego przychodu na gruncie ustawy o CIT, to wydatki
poniesione na zakup energii elektrycznej rozliczane za pośrednictwem tego depozytu nie
mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.
Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 7 w podatku dochodowym od
osób prawnych jest nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy:
stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który
obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz
zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który
obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz.
2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa
sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia
przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element
czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z
dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki
interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje
ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na
adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS
/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.