W dniu 3 kwietnia 2025 r. wpłynął wniosek podatnika o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych wydatków na wykończenie zwanych fit-out wtórnym w kontekście podatku dochodowego od osób prawnych. Podatnik wskazał, że wydatki te powinny być traktowane jako koszty pośrednie w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, co pozwoliłoby na ich pomniejszenie podstawy opodatkowania w dacie ich poniesienia, ponieważ nie można ustalić, jakiego okresu dotyczą. Organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, uznając, że wydatki na fit-outy wtórne nie zwiększają wartości użytkowej środków trwałych i powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, co oznacza pozytywne rozstrzyganie zapytania podatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
3 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki na wykończenie zwane przez Spółkę wydatkami na fit-out wtórny, stanowią koszt pośredni w rozumieniu art. 15 ust 4d ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) i powinny pomniejszać podstawę opodatkowania w dacie ich poniesienia, gdyż nie sposób ustalić jakiego dokładnie okresu dotyczą.
Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 28 kwietnia 2025 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Spółka/ Wynajmujący jest właścicielem nieruchomości biurowo- usługowych, które wynajmuje podmiotom trzecim. Czynsze za najem powierzchni w budynku stanowią główne źródło przychodów Spółki. Umowy najmu standardowo zawierane są na okresy kilkuletnie i szczegółowo regulują zasady wynajmu. Jednym z postanowień są kwestie wydatków ponoszonych na dostosowanie wynajmowanej powierzchni do potrzeb najemcy. W umowach strony posługują się dwoma kategoriami wydatków: „wydatki na wykończenie” oznaczają prace, które przeprowadzi w lokalu Wynajmujący na swój koszt, w szczególności zaplanowanie, opracowanie projektu, realizacja prac wykończeniowych oraz monitorowanie tych prac, zgodnie ze specyfikacją techniczną ustaloną między stronami; „dodatkowe ulepszenia najemcy” oznacza dodatkowe prace, które Wynajmujący przeprowadzi w lokalu na zlecenie i koszt najemcy - oprócz prac wykonywanych w ramach wydatków na wykończenie, zgodnie ze specyfikacją techniczną uzgodnioną przez strony. W wyniku ustaleń Wnioskodawcy i najemców przyjmuje się określoną koncepcję wykończenia przedmiotu najmu, stanowiącego najczęściej piętro lub część piętra w budynku. Wykonywane przez Spółkę prace wykończeniowe mieszczą się w ramach standardowej praktyki na rynku wynajmu nieruchomości komercyjnych, ukierunkowanej na znalezienie najemców i zawieranie atrakcyjnych umów najmu, na długoletnie okresy. W zależności od postanowień konkretnej umowy najmu, najemca może być zobowiązany do partycypacji w kosztach prac aranżacyjnych poniesionych przez Wynajmującego. Najczęściej dodatkowe ulepszenia najemcy wystąpią w sytuacji, gdy najemca zgłasza zapotrzebowania na wykonanie niestandardowych prac, których koszt wykracza poza budżet zaplanowany przez Wynajmującego. Strony określają bowiem w umowie wysokość wydatków na wykończenie 1 m2, którą jest gotowy ponieść Wynajmujący we własnym zakresie, a nadwyżkę wynikającą z projektu prac zobowiązuje się pokryć najemca. Wynajmujący otrzymuje od wykonawcy faktury na prace finansowane przez niego, a dodatkowe ulepszenia najemcy wykonawca fakturuje bezpośrednio na najemcą lub na Wynajmującego, który następnie refakturuje ten koszt na najemcę (w zależności od postanowień umowy najmu lub też uzgodnień z danym najemcą). Zarówno wydatki na wykończenie jak i dodatkowe ulepszenia najemcy to tzw. fit-outy wtórne, dotyczą prac wykończeniowych wykonywanych na potrzeby kolejnego najemcy danej powierzchni użytkowej (jako zmiany dotychczasowego wykończenia powierzchni), w związku z podpisaną umową najmu, które zazwyczaj są remontowane lub likwidowane na koniec okresu użytkowania danej powierzchni. Fit-outy wtórne nie obejmują elementów, które mogą samodzielnie stanowić środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Fit-outy wtórne nie zwiększają wartości użytkowej środków trwałych, z uwagi na to, że stanowią remont dotychczasowej powierzchni. Okres ekonomicznej użyteczności efektu fit- outów wtórnych nie przekracza podstawowego okresu zawieranych umów najmu. Prace te, przeprowadzane są w związku ze ściśle sprecyzowanymi oczekiwaniami konkretnego najemcy i nie mają one jakiejkolwiek obiektywnej wartości dla Spółki, a co więcej ze względu na swój indywidualny charakter, nie stanowią jakiejkolwiek wartości także dla kolejnego najemcy, ponieważ czasami lokal przywracany jest do stanu pierwotnego przed wykonaniem aranżacji dla kolejnego najemcy. Natomiast możliwe są sytuacje, w których efekty prac wykonanych w ramach danego fit-out będą w całości lub części wykorzystywane także przez kolejnego najemcę. Zatem wartość lokalu/budynku nie wzrasta w wyniku przeprowadzenia prac fit-out wtórnych, ponieważ ich wykonanie, a następnie likwidacja po wygaśnięciu umowy, poprzez przywrócenie do stanu pierwotnego lub nową aranżację powierzchni/jej częściową zmianę na potrzeby kolejnego najemcy, są wpisane w jego normalny cykl eksploatacyjny. Na zakres fit-outów wtórnych składają się m.in. takie elementy jak: montaż ścianek działowych (w tym ruchomych i szklanych), gipsowanie i malowanie ścian, inne wykończenia ścian, wykończenia podłóg (np. wykładziny, płytki winylowe, gresowe), wykonanie nowych floorboxów (podłogowych skrzynek na gniazdka elektryczne) lub ich przesunięcia według nowego rozmieszczenia biurek pracowników, montaż mebli w zabudowie (przede wszystkim recepcji i kuchni oraz szaf garderobianych), wykonanie niektórych elementów instalacji elektrycznych, niskoprądowych, kontroli dostępu i teletechnicznych (m.in. elementów telewizji przemysłowej, sieci LAN, instalacji UPS), które są związane z dopasowaniem powierzchni najmu do wymagań danego najemcy, wykonanie niektórych elementów instalacji klimatyzacji i wentylacji, które są związane z dopasowaniem powierzchni najmu do wymagań danego najemcy oraz do przepisów techniczno- budowlanych dot. wymaganej ilości świeżego powietrza na m3 na osobę. Fit-outy wtórne nie obejmują prac o charakterze ulepszeń, które trwale zwiększają wartość użytkową budynku lub innych środków trwałych. Dla celów bilansowych wydatki na fit-out wtórny stanowią koszty operacyjne ponoszone w związku z podpisanymi umowami najmu, rozliczane proporcjonalnie w okresie trwania umowy najmu, dla zachowania zasady współmierności osiąganych przychodów z najmu z poniesionymi kosztami. Wnioskodawca zalicza wydatki na fit-outy wtórne do kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. kosztów pośrednich) i rozlicza je w dacie poniesienia na podstawie art. 15 ust 4d ustawy o CIT. Wydatki te są bowiem ponoszone w związku z konkretną umową najmu, ale niezależnie od faktycznego czasu trwania danej umowy najmu. Umowa najmu zawiera bowiem postanowienie, że w przypadku gdy najemca wypowie ją przed terminem, zobowiązany jest zwrócić kwotę stanowiącą proporcjonalną równowartość niezamortyzowanego w rozumieniu bilansowym wydatków na wykończenie. Dodatkowo strony mogą odstąpić od tego rozliczenia na zasadzie porozumienia stron, szczególnie jeśli dojdzie do cesji praw umowy najmu na nowego najemcę, bez konieczności ponoszenia przez Spółkę nowych wydatków na fit-out wtórny. Tym samym Spółka nie jest w stanie określić, jakiego okresu w przyszłości dotyczą poniesione przez nią analizowane wydatki. W przypadku odsprzedaży dodatkowych nakładów najemcy, Spółka rozpoznaje przychód podatkowy w kwocie należnej. Uzupełnienie stanu faktycznego 1. We wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej Wnioskodawca przedstawił przykładowe, najczęściej występujące rodzaje wydatków ponoszonych w ramach fit-out wtórnych. Nie istnieje katalog zamknięty. W praktyce nie ma dwóch identycznych projektów, jeden najemca może wymagać np. tylko odmalowania ścian i wymiany wykładziny, podczas gdy inny może wymagać przebudowy układu pomieszczeń /planu, dodania ścian/ścianek pełnych lub szklanych, co wiąże się ze zmianą instalacji elektrycznych, IT, HVAC, wodno-kanalizacyjnych, kontroli dostępu itp., więc trudno mówić o zamkniętej liście prac. Różni najemcy z różnych krajów mają unikalne wytyczne/standard wykończenia, a lista materiałów jest praktycznie nieograniczona. Natomiast żaden z ponoszonych wydatków nie zwiększa wartości początkowej budynku, nie przyczynia się do jego ulepszenie lub modernizacji, są to wszystko prace remontowe, dostosowujące powierzchnię użytkową do indywidualnych wymagań najemcy w ramach określonych standardów. 2. Prace typu Fit-out, które wskazali Państwo w odpowiedzi na pytanie nr 1 tego wezwania nie mają tego samego zakresu przy każdorazowym zawieraniu umowy z Najemcami, każdorazowo wykonywane prace mają inny zakres. Wszystko zależy od oczekiwań najemcy i oczekiwanego standardu wykończenia, którego Spółka nie zna na moment poszukiwania najemcy. Dopiero na etapie negocjacji warunków umowy sporządzane są kosztorysy i realizowane prace wykończeniowe po podpisaniu umów najmu. Zakres prac do wykonania może również zależeć od czasu, przez jaki poprzedni najemca użytkował daną powierzchnię i stopnia jej zużycia. 3. Koszty prac fit-out nie są sumowane w Spółce w kategorii roku obrotowego, a w wysokości na danego najemcę. Natomiast patrząc na sumę wydatków wykazanych w rachunku zysków i strat, to ponoszone łącznie koszty fit-out na wszystkich najemców, na rzecz których w danym roku były wykonywane prace, przewyższają kwotę 10.000 zł. Wnioskodawca zwraca jednak uwagę, że łączna wartość tych wydatków nie ma znaczenia dla opisanego stanu faktycznego, bo jak wielokrotnie wskazano w przedstawionym opisie stanu faktycznego i stanowisku podatnika, wydatki na fit-out to wydatki remontowe a nie modernizacyjne - nie zwiększają wartości początkowej nieruchomości. 4. Podpisując umowę najmu, wysokość kosztów, jakie gotowa jest ponieść Spółka, uzależniona jest m.in. od długości trwania umowy najmu. Wykonane prace co do zasady mają służyć działalności operacyjnej danego najemcy i służyć przez cały okres trwania umowy najmu - od 2 lat do nawet 5 lat. Natomiast nigdy nie ma pewności, czy umowa nie zostanie przez najemcę wypowiedziana wcześniej lub wydłużona na kolejne miesiące. Może również wystąpić sytuacja, że ze względu na zmianę stylu zatrudnienia, najemca wnioskuje o dokonania dodatkowych zmian w czasie trwania umowy najmu.
Czy wydatki na wykończenie zwane przez Spółkę wydatkami na fit-out wtórny, stanowią koszt pośredni w rozumieniu art. 15 ust 4d ustawy o CIT i powinny pomniejszać podstawę opodatkowania w dacie ich poniesienia, gdyż nie sposób ustalić jakiego dokładnie okresu dotyczą? Państwa stanowisko w sprawie Z punktu widzenia rozpoznawania momentu, w którym dany wydatek winien być uznany za koszt podatkowy, istotny jest wprowadzony w art. 15 ustawy o CIT podział kosztów na bezpośrednio i inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT), inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT). Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym potrącalne są w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są wydatki, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Koszty pośrednie stanowić zatem będą wydatki, których nie da się wprost przypisać do konkretnych przychodów, są one jednak gospodarczo uzasadnione i prowadzą do osiągnięcia przychodów. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT). Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie, te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku. Natomiast, do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów. Zdaniem Spółki wydatki poniesione na fit-outy wtórne, stanowią koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT i winny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Wydatki na fit-outy wtórne związane są bowiem z faktem zawarcia umowy najmu, a nie z okresem na jaki jest ona zawierana. Są to wydatki niezbędne w celu zawarcia korzystnych umów najmu, niemniej jednak w dacie ich poniesienia Spółka nie posiada wiedzy, jak długo najemca będzie korzystał z danej nieruchomości, czy nie wypowie umowy przed czasem lub nie dojdzie do cesji praw i obowiązków wynikających z tej umowy na podmiot trzeci. Nawet jeśli poniesienie omawianego kosztu dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, to nie sposób wyznaczyć daty końcowej tego okresu w momencie wystąpienia wydatku. Zdaniem Spółki koszty poniesione na fit-out wtórny związane są ze świadczeniem wykonanym jednorazowo, a efektu tych prac (i poniesienia kosztów) nie można wiązać z czasowym wymiarem umowy najmu, ponieważ związane są one z momentem zawarcia umowy najmu, a nie z okresem jej obowiązywania. Skoro od poniesienia takiego kosztu uzależnione jest zawarcie umowy najmu i wydanie jej przedmiotu, to dotyczy on nie okresu trwania umowy najmu, lecz w ogóle możliwości zawarcia umowy najmu i rozpoczęcia jej świadczenia. Powyższe stanowisko, zostało przykładowo potwierdzone w interpretacji indywidualnej z 4 stycznia 2023 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.814.2022.1.AND, w której organ orzekł m.in.: „Wobec tego, wydatki stanowiące koszty pośrednie, o których mowa we wniosku nie są kosztami przekraczającymi rok podatkowy i powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku odchodowym od osób prawnych, tj. jednorazowo w dacie ich poniesienia, bez konieczności proporcjonalnego rozliczania w stosunku do czasu trwania poszczególnych umów najmu”. Prezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje również potwierdzenie w poniższych interpretacjach indywidualnych wpisujących się w utrwaloną linię interpretacyjną w tym zakresie: z 31 lipca 2024 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.313.2024.1.DD, z 14 sierpnia 2024 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.328.2024.1.SP, z 8 marca 2024 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.33.2024.1.AW, z 12 lutego 2024 r. o sygn. 0114-KDIP2- 2.4010.652.2023.2.AS, z 22 stycznia 2024 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.682.2023.2.MF, z 12 lipca 2023 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.314.2023.2.MR1, z 29 czerwca 2023 r. o sygn. 0114-KDIP2- 1.4010.273.2023.1.MR1, z 3 stycznia 2023 r. o sygn. 0111-KDIB1-1.4010.812.2022.1.KM, z 7 marca 2023 r. o sygn. 0114-KDIP2-2.4010.27.2023.1.AP, z 28 grudnia 2022 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.497.2022.2.EJ, z 6 lipca 2021 r. o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.163.2021.1.AK, z 13 czerwca 2019 r. o sygn. 0111-KDIB2-1.4010.163.2019.1.MJ.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 287; dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Na podstawie art. 15 ust. 1 updop podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, został właściwie udokumentowany, nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).
Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Mając na uwadze zróżnicowany charakter ww. kategorii kosztów ustawodawca zróżnicował zasady ich potrącalności. Stosownie do art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W myśl art. 15 ust. 4d updop, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jak stanowi art. 15 ust. 4e updop, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki. Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c updop. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na: a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia; W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie; Stosownie do art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków: zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie, przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik, są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop. Zgodnie z art. 16f ust. 1 ww. ustawy: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16d ust. 2 ww. ustawy: składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4. Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. W świetle art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje sięod wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów; W art. 16g updop zostały wskazane zasady ustalania wartości początkowej składników majątku trwałego stanowiące podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia; w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia; Zgodnie z art. 16g ust. 3 ww. ustawy: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Zgodnie z art. 16g ust. 4 updop, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia ulepszenia. Biorąc jednakże pod uwagę linię orzeczniczą w tym zakresie stwierdzić należy, że ulepszeniem jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego lub obniżce kosztów eksploatacji. Efektem ulepszenia środka trwałego ma być zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się wydłużeniem okresu jego używania. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Ulepszeniem środka trwałego - w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest więc: przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych, rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały, rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu, adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany, modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego. O tym, czy wydatki stanowić powinny koszt poprzez odpisy amortyzacyjne decyduje wobec tego związek kosztu z realizowanym przedsięwzięciem inwestycyjnym. Do kosztów wytworzenia środków trwałych zalicza się koszty, które mają wpływ na wartość początkową danego składnika majątku i dają się zaliczyć do wartości wytworzonego środka trwałego, to znaczy związane są bezpośrednio z realizacją inwestycji. Są to bowiem wydatki pozostające w bezpośrednim związku z wytworzeniem, a zatem są elementem ich kosztu wytworzenia. Koszt ten zarazem stanowi element wartości początkowej, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka/ Wynajmujący jest właścicielem nieruchomości biurowo- usługowych, które wynajmuje podmiotom trzecim. Czynsze za najem powierzchni w budynku stanowią główne źródło przychodów Spółki. Umowy najmu standardowo zawierane są na okresy kilkuletnie i szczegółowo regulują zasady wynajmu. Jednym z postanowień są kwestie wydatków ponoszonych na dostosowanie wynajmowanej powierzchni do potrzeb najemcy. W wyniku ustaleń Wnioskodawcy i najemców przyjmuje się określoną koncepcję wykończenia przedmiotu najmu, stanowiącego najczęściej piętro lub część piętra w budynku. W zależności od postanowień konkretnej umowy najmu, najemca może być zobowiązany do partycypacji w kosztach prac aranżacyjnych poniesionych przez Wynajmującego. Strony określają bowiem w umowie wysokość wydatków na wykończenie 1 m2, którą jest gotowy ponieść Wynajmujący we własnym zakresie, a nadwyżkę wynikającą z projektu prac zobowiązuje się pokryć najemca. Wynajmujący otrzymuje od wykonawcy faktury na prace finansowane przez niego, a dodatkowe ulepszenia najemcy wykonawca fakturuje bezpośrednio na najemcą lub na Wynajmującego, który następnie refakturuje ten koszt na najemcę (w zależności od postanowień umowy najmu lub też uzgodnień z danym najemcą). Zarówno wydatki na wykończenie jak i dodatkowe ulepszenia najemcy to tzw. fit-outy wtórne, dotyczą prac wykończeniowych wykonywanych na potrzeby kolejnego najemcy danej powierzchni użytkowej (jako zmiany dotychczasowego wykończenia powierzchni), w związku z podpisaną umową najmu, które zazwyczaj są remontowane lub likwidowane na koniec okresu użytkowania danej powierzchni. Fit-outy wtórne nie obejmują elementów, które mogą samodzielnie stanowić środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT. Fit-outy wtórne nie zwiększają wartości użytkowej środków trwałych, z uwagi na to, że stanowią remont dotychczasowej powierzchni. Okres ekonomicznej użyteczności efektu fit- outów wtórnych nie przekracza podstawowego okresu zawieranych umów najmu. Prace te, przeprowadzane są w związku ze ściśle sprecyzowanymi oczekiwaniami konkretnego najemcy i nie mają one jakiejkolwiek obiektywnej wartości dla Spółki, a co więcej ze względu na swój indywidualny charakter, nie stanowią jakiejkolwiek wartości także dla kolejnego najemcy, ponieważ czasami lokal przywracany jest do stanu pierwotnego przed wykonaniem aranżacji dla kolejnego najemcy. Zatem wartość lokalu /budynku nie wzrasta w wyniku przeprowadzenia prac fit-out wtórnych, ponieważ ich wykonanie, a następnie likwidacja po wygaśnięciu umowy, poprzez przywrócenie do stanu pierwotnego lub nową aranżację powierzchni/jej częściową zmianę na potrzeby kolejnego najemcy, są wpisane w jego normalny cykl eksploatacyjny. Fit-outy wtórne nie obejmują prac o charakterze ulepszeń, które trwale zwiększają wartość użytkową budynku lub innych środków trwałych. Odnosząc się do Państwa wątpliwości dotyczących ustalenia czy wydatki na wykończenie zwane przez Spółkę wydatkami na fit-out wtórny, stanowią koszt pośredni w rozumieniu art. 15 ust 4d ustawy o CIT i powinny pomniejszać podstawę opodatkowania w dacie ich poniesienia, gdyż nie sposób ustalić jakiego dokładnie okresu dotyczą, należy mieć na uwadze, że w związku z tym, że wydatki o których mowa nie stanowią wydatków na ulepszenie środka trwałego (budynku) zwiększających jego wartość początkową, o których mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani nie stanowią wydatków na składniki majątkowe, które stanowią środki trwałe, powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu jako tzw. koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami), o których mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ww. wydatki na przeprowadzone prace Fit-out przełożą się na osiąganie przychodów z najmu, natomiast nie można ich przypisać w sposób bezpośredni do uzyskanego konkretnego przychodu. W konsekwencji koszty te powinny zostać rozliczone na zasadach wynikających z art. 15 ust. 4e oraz z ust 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zauważyć należy, że przepisy wskazują, iż - co do zasady - koszty pośrednie potrąca się w roku poniesienia. W przypadku, gdy dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie. Prace o których mowa we wniosku, przeprowadzane są w związku ze ściśle sprecyzowanymi oczekiwaniami konkretnego najemcy i nie mają one jakiejkolwiek obiektywnej wartości dla Spółki, a co więcej ze względu na swój indywidualny charakter, nie stanowią jakiejkolwiek wartości także dla kolejnego najemcy, ponieważ czasami lokal przywracany jest do stanu pierwotnego przed wykonaniem aranżacji dla kolejnego najemcy. Natomiast możliwe są sytuacje, w których efekty prac wykonanych w ramach danego fit-out będą w całości lub części wykorzystywane także przez kolejnego najemcę. Wydatki te są bowiem ponoszone w związku z konkretną umową najmu, ale niezależnie od faktycznego czasu trwania danej umowy najmu. Umowa najmu zawiera bowiem postanowienie, że w przypadku gdy najemca wypowie ją przed terminem, zobowiązany jest zwrócić kwotę stanowiącą proporcjonalną równowartość niezamortyzowanego w rozumieniu bilansowym wydatków na wykończenie. Dodatkowo strony mogą odstąpić od tego rozliczenia na zasadzie porozumienia stron, szczególnie jeśli dojdzie do cesji praw umowy najmu na nowego najemcę, bez konieczności ponoszenia przez Spółkę nowych wydatków na fit-out wtórny. Tym samym Spółka nie jest w stanie określić, jakiego okresu w przyszłości dotyczą poniesione przez nią analizowane wydatki. W przypadku odsprzedaży dodatkowych nakładów najemcy, Spółka rozpoznaje przychód podatkowy w kwocie należnej. Ponadto, jak wskazuje Spółka od poniesienia takiego kosztu uzależnione jest zawarcie umowy najmu i wydanie jej przedmiotu, to dotyczy on nie okresu trwania umowy najmu, lecz w ogóle możliwości zawarcia umowy najmu i rozpoczęcia jej świadczenia. Zatem koszty te, jako koszty pośrednie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d updop w związku z art. 15 ust. 4e updop w dacie ich poniesienia tj. jednorazowo na dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych. Wobec powyższego Państwa stanowisko, zgodnie z którym wydatki na wykończenie zwane przez Spółkę wydatkami na fit-out wtórny, stanowią koszt pośredni w rozumieniu art. 15 ust 4d ustawy o CIT i powinny pomniejszać podstawę opodatkowania w dacie ich poniesienia, gdyż nie sposób ustalić jakiego dokładnie okresu dotyczą, należało uznać za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Jednocześnie wskazać należy, że wydana interpretacja odnosi się ściśle do przedmiotu pytania. Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji Podatkowej – rozpatrzone. W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Każdą sprawę organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...).Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili