W dniu 1 grudnia 2020 r. wpłynął wniosek podatnika dotyczący ustalenia, czy przeniesienie własności sieci kanalizacji deszczowej na Gminę w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Po uwzględnieniu wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, organ podatkowy stwierdził, że stanowisko podatnika jest prawidłowe, uznając, że czynność ta nie generuje przychodu do opodatkowania. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny1 grudnia 2020 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 listopada 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Z uwagi na braki formalne wniosku wezwaliśmy Państwa pismem z 8 lutego 2021 r. o ich uzupełnienie. Uzupełnienia do ww. wniosku wpłynęło 8 marca 2021 r. Treść wniosku jest następująca:
X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zalega z zapłatą podatku od nieruchomości za następujące okresy: (...). Spółka planuje przekazać posiadaną na własność sieć kanalizacji deszczowej poborcy podatku - Gminie A, celem wygaśnięcia zaległości podatkowej, przy czym Gmina A jest jednocześnie jedynym wspólnikiem dłużnika. Przenoszona na własność wartość sieci bądź jej części będzie odpowiadała wartości zaległości, a wartość ta będzie potwierdzona operatem szacunkowym.
Czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) Państwa stanowisko w sprawie Państwa zdaniem, zbycie sieci kanalizacji deszczowej na rzecz Gminy w zamian za wygaśnięcie zaległości podatkowej - podatku od nieruchomości - nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczy zobowiązań cywilnoprawnych i na jego podstawie nie powstaje przychód w związku z zawarciem umowy na zasadach określonych w art. 66 Ordynacji. Zgodnie z art. 14a ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), w przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości lub w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem. Przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Za przychód uważa się zatem zmniejszenie ciążących na podatniku zobowiązań. Natomiast przyjąć należy, że art. 14a ustawy o CIT dotyczy zobowiązań cywilnoprawnych, związanych z działalnością gospodarczą, a nie podatkowych, więc jego zastosowanie nie wygeneruje przychodu po stronie podatnika przenoszącego własność rzeczy w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego.
Na marginesie jedynie Wnioskodawca podnosi, iż jego zdaniem art. 12 ustawy o CIT oraz art. 14 ustawy o CIT także nie ma zastosowania na gruncie niniejszej sprawy. W art. 12 brak jest przesłanki wskazującej na przychód w opisanym stanie faktycznym, wszak regulowanie zobowiązań podatkowych nie prowadzi do przysporzenia majątku podatnika o charakterze trwałym, bowiem stanowi wypełnienie jego ustawowego obowiązku, a art. 14 dotyczy wyłącznie czynności odpłatnych, o których w zakresie egzekwowania dochodów publicznych nie można mówić. Na gruncie podatku CIT powielić należy analizę dotyczącą Ordynacji podatkowej przedstawioną w punkcie 1 złożonego wniosku. Przewidziane przez ustawodawcę równorzędne tryby wygaśnięcia zobowiązania podatkowego powinny być tożsame w skutkach, niezależnie od szczególnych przesłanek do ich zastosowania - art. 66 Ordynacji podatkowej jest szczególnym mechanizmem poboru podatku, instytucją mającą pomóc podatnikowi w uiszczeniu zaległości podatkowych, niemniej istotą i celem nadal pozostaje wyłącznie zapłata podatku. Zatem nie sposób uznać, aby w opisywanej sytuacji Spółka uzyskała przychód. Tak samo niedopuszczalne wydaje się obciążenie podatnika dodatkowym podatkiem za uiszczenie przez niego wymagalności podatkowej w formie niepieniężnej. Powyższe stanowisko potwierdza wyrok NSA z 20 grudnia 2018 r. sygn. akt II FSK 3509/16, wyrok NSA z 29 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 3066/14, wyrok WSA w Gliwicach z 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 553/16, wyrok WSA w Gliwicach z 18 sierpnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gl 552/16, wyrok WSA w Warszawie z 8 maja 2014 r. sygn. akt III SA/WA 2666 /13, wyrok WSA w Warszawie z 6 sierpnia 2010 r. sygn. akt III SA/WA 2224/09, oraz interpretacja indywidualna z 28 lutego 2019 r. Znak: IBPB-1-2/4510-672/15-1/MS, interpretacja indywidualna z 13 kwietnia 2017 r. Znak: IPPB3/4240-91/13-15/17/S/EŻ. Interpretacja indywidualna 24 marca 2021 r. rozpatrzyłem Państwa wniosek i wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB2-1.4010.498.2020.4.AT, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe. Interpretacja ta została skutecznie doręczona 12 kwietnia 2021 r. Skarga na interpretację indywidualną Pismem z 11 maja 2021 r., które wpłynęło 14 maja 2021 r. wnieśli Państwo skargę na interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Wnieśli Państwo m.in. o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej. Pismem z 9 czerwca 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.498.2020.5.AT udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę. Postępowanie przed sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 17 listopada 2021 r., sygn. akt I SA/Gd 864/21 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 20 listopada 2024 r., sygn. akt II FSK 253/22, oddalił skargę kasacyjną. Wyrok, który uchylił zaskarżoną interpretacje indywidualną, stał się prawomocny od 20 listopada 2024 r. Data wpływu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku do Organu – 5 marca 2025 r. Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.): Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.: - uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach; - ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia, czy czynność przeniesienia ze Spółki na Gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za niezapłacony podatek od nieruchomości w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych– jest prawidłowe.
Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: Przychodami z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Na podstawie wyżej cytowanej regulacji, można stwierdzić, że – co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi. Określenie przychodu uzyskanego w ramach wykonania świadczenia niepieniężnego nie zostało przez ustawodawcę zawarte w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, lecz zostało umiejscowione w odrębnej jednostce redakcyjnej. Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT: W przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości albo w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki albo spółdzielni, przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia. Jeżeli jednak wartość rynkowa świadczenia niepieniężnego jest wyższa niż wysokość zobowiązania uregulowanego tym świadczeniem, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej świadczenia niepieniężnego. Przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio. Z treści art. 14a ustawy o CIT, wynika że wykonanie zobowiązania (w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji)) poprzez spełnienie świadczenia niepieniężnego generuje przychód u dłużnika. Przy czym w przepisie tym chodzi o spełnienie świadczenia niepieniężnego w miejsce świadczenia pieniężnego, do którego podatnik był zobowiązany, o czym świadczy
m.in. użycie sformułowania o „wysokości zobowiązania” oraz przykładowe wymienienie wyłącznie zobowiązań o charakterze pieniężnym (pożyczka, kredyt, dywidenda itd.). Innymi słowy do zastosowania przedmiotowego przepisu dochodzi w sytuacji kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek. Pomiędzy stronami musi istnieć stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego dłużnik obowiązany jest do zapłaty na rzecz wierzyciela określonej kwoty pieniędzy, oraz zobowiązanie musi być uregulowane przez wykonanie świadczenia niepieniężnego. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej „Ordynacja podatkowa”) uregulowany został szczególny sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, który jest wyjątkiem od zasady, zgodnie z którą podatki są realizowane w formie pieniężnej. Jest to sposób opierający się na zaspokojeniu wierzyciela podatkowego świadczeniem w naturze, jakim jest przeniesienie własności rzeczy (praw) podatnika na jego rzecz. Samo wygaśnięcie zobowiązania następuje z dniem przeniesienia własności rzeczy lub prawa, co stwierdza się w decyzji organu podatkowego. Decyzja określa wysokość wygasłego zobowiązania. Stosownie do art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej: Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek: 1) zapłaty; 2) pobrania podatku przez płatnika lub inkasenta; 3) potrącenia; 4) zaliczenia nadpłaty lub zaliczenia zwrotu podatku; 5) zaniechania poboru; 6) przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych; 7) przejęcia własności nieruchomości lub prawa majątkowego w postępowaniu egzekucyjnym; 8) umorzenia zaległości; 9) przedawnienia; 10) zwolnienia z obowiązku zapłaty na podstawie art. 14m; 11) nabycia spadku w całości przez Skarb Państwa albo jednostkę samorządu terytorialnego stwierdzonego przez prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku - ze skutkiem na dzień otwarcia spadku. W myśl art. 66 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej: § 1. Szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz: 1) Skarbu Państwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa; 2) gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów. § 2. Przeniesienie następuje na wniosek podatnika: 1) w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, na podstawie umowy zawartej, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego, a w przypadku gdy przedmiotem umowy jest przeniesienie akcji lub udziałów także za zgodą Prezesa Rady Ministrów, między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem; 2) w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem. Zgodnie z art. 66 § 3 Ordynacji podatkowej: Umowa, o której mowa w § 2, wymaga formy pisemnej. Stosowanie do art. 66 § 5 Ordynacji podatkowej: W przypadku zawarcia umowy, o której mowa w § 2, organ podatkowy pierwszej instancji wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Przepis art. 55 § 2 stosuje się odpowiednio. Uregulowany w przepisie art. 66 Ordynacji podatkowej sposób wygaśnięcia zobowiązania podatkowego stanowi (stosownie do art. 59 § 1 Ordynacji podatkowej) jedną z możliwości wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, która jest równoważna do innych. Jest to sposób opierający się na zaspokojeniu wierzyciela podatkowego świadczeniem w naturze, jakim jest przeniesienie własności rzeczy (praw) podatnika na jego rzecz. W tym miejscu należy wskazać, że skoro Ustawodawca umiejscowił art. 66 Ordynacji podatkowej w dziale III rozdziale 7 pod tytułem „Wygasanie zobowiązań podatkowych” należy przyjąć, że odnosi się on do jednego, ze sposobów wygaśnięcia tych zobowiązań - obok zapłaty podatku, potrącenia, zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatkowych, jak również zaniechania poboru podatku, umorzenia zaległości podatkowych, pobrania podatku przez płatnika i inkasenta oraz przedawnienia. Tym samym nie odnosi się on do obrotu gospodarczego, który może generować przychód dla podatnika, który jest wymieniony w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż celem umowy zawartej w trybie art. 66 § 2 Ordynacji podatkowej nie jest realizacja jakiegokolwiek przysporzenia w oparciu o stosunek cywilnoprawny, ale wykonanie zobowiązania o charakterze podatkowym. Zaznaczyć przy tym należy, że przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej jest mechanizmem szczególnym, który dotyczy wszystkich podatków i danin publicznoprawnych, do których mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej i które stanowią dochody budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż wyrażenie „zobowiązanie” użyte w przepisie art. 14a ustawy o CIT nie dotyczy „zobowiązań podatkowych”, tylko zobowiązań prywatnych (cywilnoprawnych) które powstają w związku z wykonywaną przez podatnika działalnością gospodarczą. Przepis ten nie ma zastosowania do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w trybie art. 66 Ordynacji podatkowej, a to oznacza, że czynność taka nie powoduje powstania przychodu do opodatkowania. W konsekwencji, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa we wniosku i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie wydania pierwotnej interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi elementem czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili