0111-KDIB2-1.4010.261.2022.12.AS

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 marca 2022 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę zwróconą pracownikowi na podstawie raportu z urządzenia ładującego i miesięcznego rozliczenia przedkładanego przez pracownika. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 czerwca 2022 r. (wpływ do Organu tego samego dnia za pośrednictwem platformy e-PUAP). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) prowadzi działalność w zakresie realizacji robót budowlanych (...). Spółka zajmuje się również robotami budowlanymi związanymi ze wznoszeniem budynków (...). Do celów prowadzenia działalności gospodarczej Spółka nabywa i użytkuje pojazdy samochodowe. W najbliższej przyszłości Spółka planuje nabywać także pojazdy elektryczne w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093). Część pojazdów elektrycznych będących własnością Wnioskodawcy przeznaczona będzie do użytku mieszanego (możliwość korzystania na cele prywatne pracownika). Spółka nie będzie prowadzić ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Pracownikom użytkującym pojazdy elektryczne w sposób mieszany doliczana będzie do przychodu kwota 250 zł miesięcznie zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 1) lit. b) updof. Samochody elektryczne będą mogły być ładowane w stacjach ładowania na terenie nieruchomości pracodawcy, w stacjach ładowania dostępnych komercyjnie poza nieruchomościami pracodawcy, a także przez pracownika poza godzinami pracy, w jego miejscu zamieszkania lub innym dogodnym dla pracownika miejscu (z gniazdka sieciowego). Koszty poniesione przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie poza godzinami pracy będą zwracane pracownikowi na zasadach opisanych poniżej. a. Pracownik wraz z samochodem otrzyma ładowarkę, przy pomocy której będzie w stanie ładować samochód poza firmą z gniazdka ściennego prądu zmiennego (1-faza lub 3-fazy) w dogodnym dla niego miejscu, w szczególności w miejscu zamieszkania. b. Na podstawie danych z ładowarki oraz układu ładowania i ewidencji poboru energii możliwe będzie pobranie raportów zawierających informacje takie jak: - identyfikacja ładowanego samochodu - odczyty danych dotyczących sesji ładowania takich jak: data sesji ładowania, godzinowe wskazania dotyczące sesji ładowania, ilość pobranej energii.

c. Na podstawie powyższego raportu pracownik przedłoży miesięczne rozliczenie ładowania pojazdu z podziałem na miejsca ładowania. Wartość pobranej energii podlegająca zwrotowi na rzecz pracownika zostanie określona według wzoru: Ilość pobranych kWh x (cena kWh + opłaty dystrybucyjne naliczane od pobranych kWh) = wartość zwrotu na rzecz pracownika. d. Ceny kWh oraz opłaty dystrybucyjne będą ustalane na podstawie deklaracji pracownika. Na żądanie pracodawcy pracownik będzie zobowiązany do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej deklarowane przez niego stawki. W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 23 czerwca 2022 r. wskazali Państwo, że Spółka zakłada, że samochody elektryczne, o których mowa we wniosku o interpretację, będą stanowić samochody osobowe w rozumieniu art. 4a ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)).

Pytanie

Czy pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę zwróconą pracownikowi na podstawie raportu z urządzenia ładującego i miesięcznego rozliczenia (jak w opisie powyżej) przedkładanego przez pracownika? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę odpowiadającą 75% wartości kwoty zwracanej pracownikowi na podstawie danych z raportu ładowania i rozliczenia miesięcznego przedłożonego przez pracownika. Jest to bowiem wydatek na zasilanie pojazdów wykorzystywanych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i jako taki spełnia generalne kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tą regulacją kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Natomiast według art. 16 ust. 5f ustawy o CIT w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zwrot pracownikowi wydatków na ładowanie służbowego samochodu elektrycznego to wydatek równorzędny z wydatkami na użytkowanie samochodu do celów związanych i niezwiązanych z działalnością gospodarczą, podlegający ograniczonej możliwości zaliczania do kosztów podatkowych zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. W związku z tym Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu 75% kwoty zwrotu dokonanego pracownikowi tytułem ładowania samochodu elektrycznego. Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 29 czerwca 2022 r. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydałem postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania dot. wniosku ORD-IN Znak: 0111-KDIB2-1.4010.261.2022.2.PB. Postanowienie doręczono Państwu 6 lipca 2022 r.

Pismem z 12 lipca 2022 r. (data wpływu tego samego dnia za pośrednictwem platformy e- PUAP), złożyliście Państwo w wymaganym przepisami prawa terminie – zażalenie na ww. postanowienie. 12 września 2022 r. wydałem postanowienie Znak: 0111-KDIB2-1.4010.261.2022.3.AP, którym utrzymałem w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. Postanowienie doręczono 16 września 2022 r. Skarga na postanowienie Pismem z 11 października 2022 r. wnieśli Państwo skargę na ww. postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 17 października 2022 r. Wnieśli Państwo m.in. o uchylenie zaskarżonego Postanowienia w całości. Postępowanie przed sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 15 czerwca 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2626/22 uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z 29 czerwca 2022 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.261.2022.2.PB. 27 lipca 2023 r. wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego, którą następnie wycofałem 28 października 2024 r. Naczelny Sąd Administracyjny – postanowieniem z 22 listopada 2024 r., sygn. akt II FSK 2046/23, umorzył postępowanie kasacyjne. Wyrok z 15 czerwca 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2626/22, który uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie stał się prawomocny od 22 listopada 2024 r. Wyrok ten, opatrzony klauzulą prawomocności wpłynął do Organu 25 marca 2025 r. Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.): Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.: • uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 15 czerwca 2023 r. sygn. akt III SA/Wa 2626/22, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych; • ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia, czy mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę zwróconą pracownikowi na podstawie raportu z urządzenia ładującego i miesięcznego rozliczenia przedkładanego przez pracownika – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Powołana wyżej regulacja wskazuje, że podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony. Użyty w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten, który pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma albo może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, - został właściwie udokumentowany, - nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna więc brać pod uwagę: - przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz - potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. Z przywołanego przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami. Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez podatnika wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a ponadto czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych nawet jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Na mocy art. 16 ust. 5a ustawy o CIT: Poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 16 ust. 5f ustawy o CIT: W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Natomiast w myśl art. 16 ust. 5g ustawy o CIT: Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba więc brać pod uwagę nie tylko ich celowość, potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodów oraz racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu, ale również brak wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów. Wobec powyższego możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi, a jednocześnie nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Z regulacji ustawowych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać określone kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami. Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy. Pogląd przeciwny, że do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) byłby zbyt daleko idący i abstrahował od wskazanego w ustawie celu poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie. Z przedstawionego opisu sprawy i jego uzupełnienia wynika, że do celów prowadzenia działalności gospodarczej Spółka nabywa i użytkuje pojazdy samochodowe. Spółka planuje także nabywać pojazdy elektryczne w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych. Spółka zakłada, że będą one stanowić samochody osobowe w rozumieniu art. 4a ust. 9a ustawy o CIT. Część pojazdów elektrycznych będących własnością Wnioskodawcy przeznaczona będzie do użytku mieszanego (możliwość korzystania na cele prywatne pracownika). Spółka nie będzie prowadzić ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Pracownikom użytkującym pojazdy elektryczne w sposób mieszany doliczana będzie do przychodu kwota 250 zł miesięcznie zgodnie z art. 12 ust. 2a pkt 1) lit. b) updof. Samochody elektryczne będą mogły być ładowane w stacjach ładowania na terenie nieruchomości pracodawcy, w stacjach ładowania dostępnych komercyjnie poza nieruchomościami pracodawcy, a także przez pracownika poza godzinami pracy, w jego miejscu zamieszkania lub innym dogodnym dla pracownika miejscu (z gniazdka sieciowego). Koszty poniesione przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie poza godzinami pracy będą zwracane pracownikowi na zasadach opisanych poniżej: a) Pracownik wraz z samochodem otrzyma ładowarkę, przy pomocy której będzie w stanie ładować samochód poza firmą z gniazdka ściennego prądu zmiennego (1-faza lub 3- fazy) w dogodnym dla niego miejscu, w szczególności w miejscu zamieszkania. b) Na podstawie danych z ładowarki oraz układu ładowania i ewidencji poboru energii możliwe będzie pobranie raportów zawierających informacje takie jak: - identyfikacja ładowanego samochodu - odczyty danych dotyczących sesji ładowania takich jak: data sesji ładowania, godzinowe wskazania dotyczące sesji ładowania, ilość pobranej energii. c) Na podstawie powyższego raportu pracownik przedłoży miesięczne rozliczenie ładowania pojazdu z podziałem na miejsca ładowania. Wartość pobranej energii podlegająca zwrotowi na rzecz pracownika zostanie określona według wzoru: Ilość pobranych kWh x (cena kWh + opłaty dystrybucyjne naliczane od pobranych kWh) = wartość zwrotu na rzecz pracownika. d) Ceny kWh oraz opłaty dystrybucyjne będą ustalane na podstawie deklaracji pracownika. Na żądanie pracodawcy pracownik będzie zobowiązany do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej deklarowane przez niego stawki. Spółka zakłada, że samochody elektryczne, o których mowa we wniosku o interpretację, będą stanowić samochody osobowe w rozumieniu art. 4a ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawa o CIT). Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwotę zwróconą pracownikowi na podstawie raportu z urządzenia ładującego i miesięcznego rozliczenia (zgodnie z powyższym opisem) przedkładanego przez pracownika. Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wydatki poniesione na zwrot kosztów energii elektrycznej poniesionych przez pracownika na ładowanie służbowego samochodu elektrycznego. W związku z tym, że samochód osobowy będzie wykorzystywany zarówno do celów służbowych jaki i osobistych, wydatki te mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75%, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT. O powyższym przesądza fakt, że ładowanie służbowego samochodu elektrycznego odbywać się będzie przy pomocy ładowarki otrzymanej wraz z samochodem, przy czym na podstawie danych otrzymanych z ładowarki oraz z układu ładowania i ewidencji poboru energii możliwe będzie pobieranie raportów zawierających informacje dotyczące identyfikacji ładowanego samochodu oraz odczyty danych dotyczących sesji ładowania, takich jak data sesji ładowania, godzinowe wskazania dotyczące sesji ładowania czy ilość pobranej energii. Na podstawie powyższego raportu pracownik przedłoży miesięczne rozliczenie ładowania pojazdu z podziałem na miejsca ładowania. Wartość pobranej energii podlegająca zwrotowi na rzecz pracownika zostanie określona według wzoru: Ilość pobranych kWh x (cena kWh + opłaty dystrybucyjne naliczane od pobranych kWh) = wartość zwrotu na rzecz pracownika. Ceny kWh oraz opłaty dystrybucyjne będą ustalane na podstawie deklaracji pracownika. Na żądanie pracodawcy pracownik będzie zobowiązany do przedłożenia dokumentacji potwierdzającej deklarowane przez niego stawki. Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonego postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. W pozostałym zakresie wniosku, tj. w zakresie podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).