Wnioskodawca, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, złożył w dniu 18 marca 2025 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych związanych z ustaleniem bezskuteczności czynności prawnych dotyczących zbycia nieruchomości. Wnioskodawca pytał, czy w związku z tym ma obowiązek skorygowania przychodu oraz kosztów uzyskania w okresie wystawienia faktury korygującej oraz czy powstanie przychód podatkowy. Organ podatkowy potwierdził, że Wnioskodawca ma obowiązek skorygowania przychodu oraz kosztów uzyskania na bieżąco, a przychód podatkowy powstanie w związku z planowanym zbyciem nieruchomości, a nie z ustaleniem bezskuteczności czynności prawnych. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko Wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnydłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
18 marca 2025 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca w związku z ustaleniem bezskuteczności wskazanych we wniosku czynności prawnych ma obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu oraz kosztów jego uzyskania w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca („na bieżąco”), oraz czy powstanie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 kwietnia 2025 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.135.2025.2.BJ i 0111-KDIB3-3.4012.185.2025.3.JSU, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 maja 2025 r. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny. W dniu 30 września 2016 r. wobec Wnioskodawcy została ogłoszona upadłość likwidacyjna. Na dzień złożenia niniejszego wniosku postępowanie upadłościowe nadal trwa. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy była produkcja (...). Jeszcze przed ogłoszeniem upadłości Wnioskodawca dokonał następujących czynności prawnych (dalej: Pierwotne Zbycie): 1) w marcu 2014 r. przeniósł prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa oraz prawa własności posadowionych na wskazanym gruncie budynków niemieszkalnych i budowli, wraz z infrastrukturą techniczną, urządzeniami i wyposażeniem (dalej: Nieruchomość 1), w drodze wkładu niepieniężnego do innej spółki z o.o., 2) w kwietniu 2014 r. sprzedał udział w prawie własności zabudowanej nieruchomości składającej się z działki gruntu oraz niewydzielonych lokali znajdujących się w budynku mieszkalno-apartamentowym posadowionym na wskazanej nieruchomości (dalej: Nieruchomość 2). Od momentu zbycia opisane nieruchomości nie stanowiły już majątku Wnioskodawcy, ani Wnioskodawca nie był w ich posiadaniu. Na skutek powództwa Syndyka masy upadłości Wnioskodawcy, Sąd uznał wskazane wyżej czynności prawne (tj. Pierwotne Zbycie) dotyczące Nieruchomości 1 za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie stał się w wyniku wyroku sądu ponownie właścicielem wskazanych nieruchomości. Nabywcy opisanych nieruchomości nie zostali zobowiązani do ich wydania na rzecz Syndyka masy upadłości. Wnioskodawcy przysługuje natomiast uprawnienie do sprzedaży wspomnianych nieruchomości. W przypadku Nieruchomości 2 postępowanie o wydanie nieruchomości przed właściwym Sądem jest w toku. Jednak Wnioskodawca jest zainteresowany ustaleniem skutków podatkowych dalszych działań w przypadku, gdy na skutek powództwa Syndyka masy upadłości Wnioskodawcy Sąd uzna Pierwotne Zbycie dotyczące Nieruchomości 2 za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości Wnioskodawcy, lecz Wnioskodawca nie stanie się w wyniku wyroku Sądu ponownie właścicielem wskazanych nieruchomości, nabywcy opisanych nieruchomości nie zostaną zobowiązani do ich wydania na rzecz Syndyka masy upadłości, ale Wnioskodawcy będzie przysługiwało uprawnienie do sprzedaży nieruchomości. Obecnie Syndyk masy upadłości Wnioskodawcy planuje odpłatne zbycie wskazanych wyżej nieruchomości (dalej: Planowane Zbycie).
W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 2 maja 2025 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że: W przypadku Nieruchomości 1 Syndyk masy upadłości Podatnika złożył pozew o uznanie czynności za bezskuteczną 26 lutego 2018 r., a w przypadku Nieruchomości 2 – 29 listopada 2017 r. Podstawą prawną obydwu pozwów był art. 527 oraz art. 531 Kodeksu cywilnego, a także art. 131 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe – oba pozwy dotyczyły tzw. skargi pauliańskiej. Opisane transakcje (aport i sprzedaż) nastąpiły na rzecz podmiotów powiązanych, tzn. ta sama osoba posiadała udziały w kapitale Podatnika oraz w kapitale spółki, do której wnoszony był aport, a także w kapitale spółki, która kupiła Nieruchomość 2. Z zasady sprzedaż w postępowaniu upadłościowym zakłada uzyskanie ceny rynkowej nieruchomości. Procedura sprzedaży będzie poprzedzona uzyskaniem wyceny nieruchomości, których dotyczy wniosek o wydanie interpretacji podatkowej, sporządzonych przez rzeczoznawców majątkowych. Następnie Rada Wierzycieli określi sposób i tryb sprzedaży – np. sprzedaż z wolnej ręki lub sprzedaż w procedurze przetargowej przed sądem. Rada Wierzycieli może przewidzieć obniżki cen w stosunku do wyceny po bezskutecznych próbach sprzedaży po wartości oszacowania. Postępowanie upadłościowe jeszcze się nie zakończyło. W ramach transakcji przeniesienia Nieruchomości 1 przez Wnioskodawcę doszło do faktycznego przeniesienia na rzecz nabywcy prawa do rozporządzania Nieruchomością 1 jak właściciel. W ramach transakcji przeniesienia Nieruchomości 2 przez Wnioskodawcę doszło do faktycznego przeniesienia na rzecz nabywcy prawa do rozporządzania Nieruchomością 2 jak właściciel. W wyniku wyroku Sądu Syndyk nie uzyska praktycznej kontroli nad Nieruchomością 1 oraz Nieruchomością 2 (nie zostanie ujawniony w dziale II księgi wieczystej). Nieruchomości pozostaną w ograniczonej dyspozycji dotychczasowych posiadaczy. Syndykowi będzie natomiast przysługiwało prawo do sprzedaży ww. nieruchomości. Powyższa okoliczność wynika ze specyfiki postępowania upadłościowego oraz uprawnień Syndyka. W analogicznej sprawie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z 23 lutego 2017 r. (sygn. akt V CSK 297/16): „Z uwagi na uregulowanie ujęte w art. 134 p.u.n., stosowanie art. 532 k.c. w postępowaniu upadłościowym, sprowadza się w istocie do wyjaśnienia, że po przekazaniu do masy tego, co z niej ubyło, wierzyciele mogą dochodzić z tych przedmiotów zaspokojenia. Skutek bezskuteczności względnej czynności rozporządzającej upadłego jest ściśle egzekucyjny, gdyż umożliwia prowadzenie egzekucji z danej rzeczy jako składnika majątku upadłego dłużnika, mimo że pozostaje one nadal własnością osoby trzeciej”. Pytania 1. Czy w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych Wnioskodawca ma obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu oraz kosztów jego uzyskania w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca („na bieżąco”)? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) 2. Czy w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych powstanie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) Państwa stanowisko w sprawie Ad 1. W związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych Wnioskodawca ma obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu oraz kosztów jego uzyskania w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca („na bieżąco”). Ad 2. Przychód podatkowy powstanie dla Wnioskodawcy nie w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych, lecz w związku z Planowanym Zbyciem. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy Ad 1. Zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Analogiczną regulację dotyczącą korygowania kosztów uzyskania przychodu zawiera art. 15 ust. 4i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z powyższych przepisów wynika, że korekta „wstecz” może być dokonana jedynie wtedy, gdy przyczyną korekty jest błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka. Tym samym moment ujęcia faktury korygującej, zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura. Jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny (np. zawierała pomyłki), a więc korekta jest wynikiem błędu, to wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego (odpowiednio daty poniesienia kosztu), wynikającego z faktury pierwotnej. Z kolei w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń (np. orzeczenia Sądu o bezskuteczności czynności prawnej), a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów lub kosztów podatkowych powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej - fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku przyczyną korekty nie jest błąd rachunkowy ani inna oczywista omyłka. W szczególności w momencie dokonywania transakcji opisanych we wniosku, pierwotne faktury prawidłowo dokumentowały dokonane czynności. Zdarzeniem powodującym korektę jest sądowe ustalenie bezskuteczności czynności prawnych, które były podstawą przeniesienia własności nieruchomości. Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 stycznia 2024 r. (Znak: 0114-KDIP2-2.4010.554.2023.3.AS). Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych Wnioskodawca ma obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca („na bieżąco”). Powyższa konkluzja dotyczy również kosztów podatkowych, które zostały przypisane przez Wnioskodawcę do podlegających korekcie przychodów uzyskanych ze zbycia nieruchomości. Ad 2. W art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazano, że przychodem są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „otrzymane” oznacza, że momentem powstania przychodu pieniężnego jest moment otrzymania, czyli wpływu bezpośrednio do majątku podatnika – względnie na jego rachunek – wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może rozporządzać. Jednocześnie wskazać należy, że za przychód podatkowy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Wyrok uznający Pierwotne Zbycie za bezskuteczne nie przywraca prawa własności Wnioskodawcy. Umowy zawarte przez Wnioskodawcę pozostają ważne, a jedynie stają się bezskuteczne i to tylko w stosunku do masy upadłości. Wnioskodawca nie jest więc właścicielem rzeczy, które zbył bezskutecznie. Tym samym, uznanie czynności za bezskuteczną – uzyskanie uprawnienia do sprzedaży nieruchomości nie powoduje powstania trwałego przysporzenia majątkowego dla Wnioskodawcy. Takie przysporzenie może pojawić się dopiero w związku z odpłatnym zbyciem nieruchomości. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy przychód podatkowy powstanie dla Wnioskodawcy nie w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych, lecz w związku z Planowanym Zbyciem.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”): Podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o CIT: Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Jednocześnie, jak stanowi art. 7 ust. 2 ustawy o CIT: Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „otrzymane” oznacza, że momentem powstania przychodu pieniężnego jest moment otrzymania, czyli wpływu bezpośrednio do majątku podatnika – względnie na jego rachunek – wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może rozporządzać. Na podstawie przywołanego art. 12 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że podatek dochodowy od osób prawnych obejmuje swoim zakresem wszelkie wpływy majątkowe powstałe przy prowadzeniu działalności gospodarczej, a także otrzymane z innych tytułów. Jednocześnie stwierdzić należy, że podatek dochodowy od osób prawnych posiada cechy podatku powszechnego, tj. podatku, który jest ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy o CIT pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 ustawy, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu, czy też zawężeniu – które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu. Na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT: Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów i stanowią kwoty, których wydania może żądać podatnik. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. Jednocześnie wskazać należy, że za przychód podatkowy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Przepisy ustaw podatkowych nie definiują pojęcia przychód należny, w związku z tym wyjaśnienia powyższego pojęcia należy szukać na gruncie tej gałęzi prawa, która zajmuje się problematyką zobowiązań między podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Regulację prawną w tym zakresie zawierają przepisy prawa cywilnego, zgodnie z którymi świadczenie staje się wymagalne, a tym samym należne, w momencie, który przewiduje umowa zawarta pomiędzy stronami. Zatem zgodnie z zasadami wykładni systemowej, powyższa interpretacja pojęcia świadczenia należnego będzie miała zastosowanie na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób porawnych. Oznacza to, że przychodem należnym jest przychód, którego na podstawie umowy podatnik może żądać od swojego dłużnika. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P. Małecki, M. Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 updop, CIT. Komentarz, Lex, 2012). Ustawodawca nie zastrzega, że przychodem są tylko wymienione w art. 12 ustawy o CIT przysporzenia, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności gospodarczej osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w Rozdziale 2 ustawy o CIT, mogą być uznane za przychód osoby prawnej zwłaszcza, że listę przysporzeń (jako katalog zamknięty, którego zakres nie podlega rozszerzeniu czy też zawężeniu), które nie mogą być zaliczone do przychodów − zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu. Należy zauważyć, że również art. 12 ust. 4 ustawy CIT, nie wymienia przychodów uzyskanych ze sprzedaży majątku upadłego jako przychodów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wśród źródeł przychodów wymienionych w art. 14 ust. 1 ustawy o CIT wskazano, że: Przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej. Jednocześnie ustawa o CIT w art. 6 wymienia podmioty, które z mocy tej ustawy zwolnione są od podatku dochodowego − wśród tych podmiotów brak jest osób prawnych postawionych w stan upadłości. Stosownie do przepisu art. 51 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 794 ze zm.): Uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości, w którym określa, czy funkcję sędziego-komisarza oraz zastępcy sędziego-komisarza będzie pełnił sędzia czy referendarz sądowy, oraz wyznacza syndyka. 1Na mocy art. 60 ww. ustawy: Po ogłoszeniu upadłości przedsiębiorca występuje w obrocie pod dotychczasową firmą z dodaniem oznaczenia „w upadłości”. W myśl art. 75 ust. 1 tej ustawy: Z dniem ogłoszenia upadłości upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania z mienia wchodzącego do masy upadłości i rozporządzania nim. Jak stanowi art. 160 ust. 1 cyt. ustawy: W sprawach dotyczących masy upadłości syndyk dokonuje czynności w imieniu własnym na rachunek upadłego. W świetle cytowanych przepisów Prawa upadłościowego, upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, jednakże ta okoliczność nie pozbawia upadłego statusu podatnika, do którego to stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych. We wszelkich postępowaniach, stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły – to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach, jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika ze wszystkimi prawnymi tego stanu rzeczy konsekwencjami. W świetle powyższego, syndyk masy upadłości jest osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację wszystkich obowiązków podatnika i płatnika przez upadłego. Z opisu sprawy wynika, że podstawowym przedmiotem Państwa działalności była produkcja maszyn i urządzeń odlewniczych, a także działalność produkcyjna na rzecz przemysłu stoczniowego. Jeszcze przed ogłoszeniem upadłości, co miało miejsce 30 września 2016 r. dokonaliście Państwo następujących czynności prawnych (dalej: Pierwotne Zbycie): 1) w marcu 2014 r. przenieśliście Państwo prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa oraz prawa własności posadowionych na wskazanym gruncie budynków niemieszkalnych i budowli, wraz z infrastrukturą techniczną, urządzeniami i wyposażeniem (dalej: Nieruchomość 1), w drodze wkładu niepieniężnego do innej spółki z o.o., 2) w kwietniu 2014 r. sprzedaliście Państwo udział w prawie własności zabudowanej nieruchomości składającej się z działki gruntu oraz niewydzielonych lokali znajdujących się w budynku mieszkalno-apartamentowym posadowionym na wskazanej nieruchomości (dalej: Nieruchomość 2). Od momentu zbycia opisane nieruchomości nie stanowiły już Państwa majątku, ani Państwo nie byliście w ich posiadaniu. Na skutek powództwa Syndyka masy upadłości Państwa, Sąd uznał wskazane wyżej czynności prawne (tj. Pierwotne Zbycie) dotyczące Nieruchomości 1 za bezskuteczne w stosunku do masy upadłości Państwa. Nie staliście się Państwo w wyniku wyroku sądu ponownie właścicielem wskazanych nieruchomości. Nabywcy opisanych nieruchomości nie zostali zobowiązani do ich wydania na rzecz Syndyka masy upadłości. Natomiast Państwu przysługuje uprawnienie do sprzedaży wspomnianych nieruchomości. W przypadku Nieruchomości 2 postępowanie o wydanie nieruchomości przed właściwym Sądem jest w toku. Obecnie Syndyk Państwa masy upadłości planuje odpłatne zbycie wskazanych wyżej nieruchomości (dalej: Planowane Zbycie). W przypadku Nieruchomości 1 Syndyk Państwa masy upadłości złożył pozew o uznanie czynności za bezskuteczną 26 lutego 2018 r., a w przypadku Nieruchomości 2 – 29 listopada 2017 r. Podstawą prawną obydwu pozwów był art. 527 oraz art. 531 Kodeksu cywilnego, a także art. 131 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe – oba pozwy dotyczyły tzw. skargi pauliańskiej. Opisane transakcje (aport i sprzedaż) nastąpiły na rzecz podmiotów powiązanych, tzn. ta sama osoba posiadała udziały w kapitale Państwa oraz w kapitale spółki, do której wnoszony był aport, a także w kapitale spółki, która kupiła Nieruchomość 2. Postępowanie upadłościowe jeszcze się nie zakończyło. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia: 1. Czy w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych Wnioskodawca ma obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu oraz kosztów jego uzyskania w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca („na bieżąco”), 2. Czy w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych powstanie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy. Odnosząc się do Państwa wątpliwości, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z art. 127 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe: Bezskuteczne w stosunku do masy upadłości są czynności prawne dokonane przez upadłego w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którymi rozporządził on swoim majątkiem, jeżeli dokonane zostały nieodpłatnie albo odpłatnie, ale wartość świadczenia upadłego przewyższa w rażącym stopniu wartość świadczenia otrzymanego przez upadłego lub zastrzeżonego dla upadłego lub dla osoby trzeciej. Należy zauważyć, że bezskuteczność czynności prawnej jest instytucją, która ma chronić wierzyciela przed nieuczciwością dłużnika. Na gruncie prawa cywilnego bezskuteczność wyraża się między innymi w zastosowaniu tzw. skargi pauliańskiej (art. 527-534 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). Polega ona na tym, że zawarta przez dłużnika umowa, która niesie za sobą uszczerbek dla wierzyciela i jest zawierana z osobą trzecią w porozumieniu, by uchronić dłużnika przed odpowiedzialnością − straci swoją skuteczność i w związku z tym wierzyciel uchroni się przed grożącym mu uszczerbkiem. Uzasadnieniem istnienia tych przepisów jest fakt, że dłużnicy mogą dokonywać takich przesunięć w majątku, aby zmniejszyć wartość późniejszej masy upadłości. Przesunięcia takie dokonywane przed ogłoszeniem o upadłości mogą być uznane za bezskuteczne. Jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna, wszystko, co ubyło z majątku upadłego lub co wskutek tej czynności nie weszło do jego majątku, winno być wydane masie upadłości, a gdy wydanie w naturze nie jest możliwe, winna jej być wydana równowartość w pieniądzach. Wyrok uznający sprzedaż za bezskuteczną nie przywraca prawa własności upadłemu. Umowa zawarta przez upadłego pozostaje ważna, a jedynie jest bezskuteczna i to tylko w stosunku do masy upadłości. Upadły nie jest więc właścicielem rzeczy, które zbył bezskutecznie. W złożonym wniosku wskazaliście Państwo, że podstawą prawną pozwów złożonych przez Syndyka był art. 527 oraz 531 Kodeksu cywilnego, a także art. 131 Prawa upadłościowego. W myśl art. 527 Kodeksu cywilnego: § 1. Gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. § 2. Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. § 3. Jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. § 4. Jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli korzyść majątkową uzyskał przedsiębiorca pozostający z dłużnikiem w stałych stosunkach gospodarczych, domniemywa się, że było mu wiadome, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Zgodnie z art. 531 Kodeksu cywilnego: § 1. Uznanie za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli następuje w drodze powództwa lub zarzutu przeciwko osobie trzeciej, która wskutek tej czynności uzyskała korzyść majątkową. § 2. W wypadku gdy osoba trzecia rozporządziła uzyskaną korzyścią, wierzyciel może wystąpić bezpośrednio przeciwko osobie, na której rzecz rozporządzenie nastąpiło, jeżeli osoba ta wiedziała o okolicznościach uzasadniających uznanie czynności dłużnika za bezskuteczną albo jeżeli rozporządzenie było nieodpłatne. Stosownie natomiast do treści art. 131 ustawy Prawo upadłościowe: W sprawach nieuregulowanych przepisami art. 127-130a do zaskarżenia czynności prawnych upadłego, dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli, przepisy art. 132-134 oraz przepisy Kodeksu cywilnego o ochronie wierzyciela w przypadku niewypłacalności dłużnika stosuje się odpowiednio. Zauważać należy, że zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe: Jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to, co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości, a jeżeli przekazanie w naturze jest niemożliwe, do masy upadłości wpłaca się równowartość w pieniądzu. Za zgodą sędziego-komisarza druga strona czynności może zwolnić się z obowiązku przekazania do masy upadłości tego, co wskutek tej czynności z majątku upadłego ubyło, przez zapłatę różnicy między wartością rynkową świadczenia dłużnika z dnia zawarcia umowy, a wartością świadczenia otrzymanego przez dłużnika. Na postanowienie, o którym mowa w zdaniu poprzednim, przysługuje zażalenie. Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że jak wynika z wniosku jesteście Państwo zainteresowani ustaleniem skutków podatkowych dalszych działań w przypadku, gdy na skutek powództwa Syndyka Państwa masy upadłości Sąd uznał/uzna Pierwotne Zbycie dotyczące Nieruchomości 1 i 2 za bezskuteczne w stosunku do Państwa masy upadłości, lecz Państwo nie staliście się/nie staniecie się w wyniku wyroku Sądu ponownie właścicielem wskazanych nieruchomości (nabywcy opisanych nieruchomości nie zostaną zobowiązani do ich wydania na rzecz Syndyka masy upadłości) ale Syndykowi będzie przysługiwało uprawnienie do sprzedaży nieruchomości. Rozpatrując kwestię powstania przychodu w sytuacji ustalenia bezskuteczności opisanych czynności prawnych zauważyć należy, że w momencie uznania wskazanych we wniosku transakcji zbycia Nieruchomości za bezskuteczne Spółka nie uzyskała/nie uzyska własności przedmiotowych Nieruchomości, w związku z tym nie uzyskała/nie uzyska ona przysporzenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT. Według Słownika Języka polskiego PWN (dostępnego na stronie: https://sjp.pwn.pl/), pojęcie „zwrócić” oznacza „oddać komuś jego własność”. Jeżeli czynność upadłego jest bezskuteczna z mocy prawa lub została uznana za bezskuteczną, to co wskutek tej czynności ubyło z majątku upadłego lub do niego nie weszło, podlega przekazaniu do masy upadłości. Tym samym, ustalenie bezskuteczności opisanych czynności prawnych, nie powoduje powstania przychodu na gruncie ustawy o CIT. Przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o CIT powstanie dopiero w sytuacji sprzedaży Nieruchomości wchodzących w skład masy upadłości. W opisanej przez Państwa sprawie w marcu 2014 r. przenieśliście prawa użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa oraz prawa własności posadowionych na wskazanym gruncie budynków niemieszkalnych i budowli, wraz z infrastrukturą techniczną, urządzeniami i wyposażeniem (Nieruchomość 1), w drodze wkładu niepieniężnego do innej spółki z o.o., oraz w kwietniu 2014 r. sprzedaliście udział w prawie własności zabudowanej nieruchomości składającej się z działki gruntu oraz niewydzielonych lokali znajdujących się w budynku mieszkalno-apartamentowym posadowionym na wskazanej nieruchomości (Nieruchomość 2). Na gruncie ustawy podatkowej w celu rozpoznania przychodu podatkowego istotnym jest fakt dokonania zbycia nieruchomości i powstania definitywnego przysporzenia po stronie zbywcy. W wyniku aportu Nieruchomości 1 (w marcu 2014 r.) i sprzedaży Nieruchomości 2 (w kwietniu 2014 r.) nastąpiło przeniesienie ich własności na nabywcę, co skutkowało powstaniem przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu. Natomiast samo ustalenie bezskuteczności opisanych czynności prawnych nie powoduje powstania przychodu na gruncie ustawy o CIT. W związku z powyższym nie powstanie dla Państwa przychód podatkowy z tytułu bezskuteczności opisanych czynności prawnych. Przychód ten powstanie dopiero w związku ze zbyciem Nieruchomości. Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3 jest prawidłowe. Natomiast w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych macie Państwo obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu oraz kosztów jego uzyskania, o ile oczywiście w związku z dokonaniem w 2014 r. wskazanych we wniosku czynności prawnych wykazaliście Państwo przychody i koszty podatkowe (a tym samym dochód podatkowy) i będziecie Państwo w stanie przychody te i koszty udokumentować. Zgodnie z art. 12 ust. 3j ustawy o CIT: Jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. W myśl art. 12 ust. 3k ustawy o CIT: Jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 3j, podatnik nie osiągnął przychodów lub osiągnięte przychody są niższe od kwoty zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody. W świetle art. 12 ust. 3l ustawy o CIT: Przepisów ust. 3j i 3k nie stosuje się do: 1) korekty dotyczącej przychodu związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu; 2) korekty cen transferowych, o której mowa w art. 11e. Równocześnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że: Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej). Jeżeli ogłoszenie upadłości, o którym mowa w § 3 Ordynacji podatkowej nastąpiło przed rozpoczęciem biegu terminu przedawnienia, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3a Ordynacji podatkowej). Z opisu stanu faktycznego wynika, że do zbycia nieruchomości doszło w 2014 r. W późniejszym czasie doszło do ogłoszenia upadłości, co zgodnie z wyżej cytowanym art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej spowodowało przerwanie biegu przedawnienia. Wnioskodawca w uzupełnieniu wskazał, że postępowanie upadłościowe jeszcze się nie zakończyło. Oznacza to, że nie doszło do przedawnienia zobowiązania podatkowego za rok 2014. Tym samym istnieje możliwość zastosowania art. 12 ust. 3j ustawy o CIT w niniejszej sprawie. W ustawie o CIT ustawodawca wskazał dwa przypadki, które różnicują moment ujęcia korekty dla celów podatkowych. Moment ujęcia faktury korygującej, zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura, a mianowicie: - jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (czyli zawierała pomyłki np. w ilości, cenie lub kwocie podatku VAT), to wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego (odpowiednio daty poniesienia kosztu), wynikającego z faktury pierwotnej, - natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu, czy zwrotu towaru − fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia. Z regulacji zawartych w cytowanym powyżej art. 12 ust. 3j ustawy o CIT wynika, że korekta „wstecz” może być dokonana jedynie wtedy, gdy przyczyną korekty jest błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka. Przy czym, ustawodawca nie wskazuje, co należy rozumieć poprzez pojęcia „błąd rachunkowy” oraz „inna oczywista omyłka”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości przychodu na złote itp.). Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl), przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji, za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta dokonywana winna być w okresie otrzymania dokumentu potwierdzającego przyczynę korekty (w przypadku korekty kosztów uzyskania przychodów) lub w okresie wystawienia tego dokumentu (w przypadku korekty przychodów). Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie przychodu bądź kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu winna być uwzględniana „wstecznie”. Z powyższych przepisów wynika, że podatnicy dokonują korekty przychodów „na bieżąco”, tj. w okresie rozliczeniowym, w którym wystawią fakturę korygującą lub inny dokument potwierdzający przyczyny korekty. Korekta przychodów polega na zmniejszeniu lub zwiększeniu przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku przyczyną korekty nie jest błąd rachunkowy ani inna oczywista omyłka. Zdarzeniem powodującym korektę jest sądowe ustalenie bezskuteczności umowy aportu Nieruchomości 1 i sprzedaży Nieruchomości 2 i przywrócenie tych Nieruchomości do masy upadłości w celu zaspokojenia wierzycieli masy upadłościowej. Oznacza to, że skoro korekta przychodów nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca (art. 12 ust. 3j ustawy o CIT). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że powinniście Państwo dokonać korekty przychodów uzyskanych ze zbycia wskazanych we wniosku Nieruchomości na bieżąco. Tym samym Państwa stanowisko, że w związku z ustaleniem bezskuteczności opisanych czynności prawnych Wnioskodawca ma obowiązek skorygowania (zmniejszenia) przychodu w okresie rozliczeniowym, w którym zostanie wystawiona faktura korygująca („na bieżąco”), należało uznać za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Nadmienić należy, że w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie. Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili