0111-KDIB1-2.4010.58.2025.2.DK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy należności wypłacane w związku z transakcjami przedstawionymi w opisie stanu faktycznego, stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika podatku w rozumieniu art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 26 marca 2025 r. (wpływ tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polski i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji i sprzedaży (...) (zgodnie z danymi ujawnionymi w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) Spółki przedmiotem przeważającej działalności jest „...”). W ofercie Wnioskodawcy znajdują się (...). Spółka posiada ugruntowaną pozycję na rynku produkcji (...) - krajowym i zagranicznym (producent (...)). Na potrzeby prowadzonej działalności, w celu rozwoju zagranicznych rynków zbytu oferowanych produktów Spółka współpracuje z podmiotami, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), a więc z podmiotami nieposiadającymi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Wniosek dotyczy należności wypłacanych przez Spółkę w związku z transakcjami zawieranymi z: 1. AB Gmbh & CO. KG (dalej: „AB”) - podmiot posiadający siedzibę oraz prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Niemiec. AB zajmuje się sprzedażą detaliczną (...), pod różnymi markami. Firma posiada liczne oddziały na terenie Niemiec, oferując szeroki asortyment (...).

AB należy do związku kupieckiego CD GmbH & Co. KG (dalej: „CD”) - jest to (...) stowarzyszenie (...). Warunkiem rozpoczęcia współpracy z AB było zawarcie umowy ramowej z CD, która reguluje ramowe warunki dostaw produktów, płatności, udzielania rabatów oraz zawiera istotne warunki indywidualne obowiązujące pomiędzy Spółką a członkami stowarzyszenia CD, w szczególności AB (jako członka stowarzyszenia CD). Z umowy wynika, że: a) została ona zawarta pomiędzy CD a Wnioskodawcą (definiowanym w umowie jako „sprzedawca”), ale jej warunki dotyczą transakcji realizowanych przez członków tego stowarzyszenia, a więc w tym przez AB (w umowie definiowanego jako „kupujący”), b) wymiana danych w ramach tej współpracy (zamówienia, potwierdzenia zamówień, obieg faktur) powinna co do zasady przebiegać z wykorzystaniem systemu sprzedażowego CD (elektroniczna wymiana danych - EDI), co usprawnia proces obsługi i realizacji zamówienia, c) AB ma prawo do otrzymania określonych zniżek, rabatów wynikających z zawartej umowy, w stosunku do transakcji realizowanych ze Spółką. Zgodnie z zapisami umowy każda płatność za faktury wystawione przez Wnioskodawcę na rzecz AB będzie obniżana o poszczególne upusty/rabaty czy opłaty (dalej: Rabaty), tj.: a) o określony procent GVA - tytułem opłaty związkowej poniesionej przez AB do CD, jako stowarzyszenia kupieckiego (w umowie określone jako wewnętrzne odliczenia [Internal Deductions]; b) o określony procent zysku rocznego tytułem pośrednictwa finansowego (w umowie określone jako scentralizowany rabat rozliczeniowy [centralised settlement discount]). Dodatkowo w przypadku, w którym Wnioskodawca nie korzystałby z dostarczanego systemu do elektronicznego obiegu dokumentacji (EDI) AB ma prawo do rekompensaty/rabatu określanego procentowo. Zgodnie z umową: należności dostawcy (czyli Spółki) wynikające z faktur są wymagalne i płatne dopiero po odliczeniu wszystkich Rabatów. AB nie wystawia żadnego osobnego dokumentu tytułem ww. Rabatów. Występują one jedynie w przypadku dokonania dostawy na rzecz AB, a zatem pozostają w ścisłym związku z dokonaną dostawą. W praktyce więc transakcja wygląda następująca: i. AB zamawia określone produkty Spółki, ii. Spółka realizuje sprzedaż produktów na rzecz AB, czego potwierdzeniem jest faktura sprzedaży produktów, iii. należności przysługujące Spółce z tytułu zrealizowanej sprzedaży są pomniejszane o wartość Rabatów przysługujących AB z tytułu przynależności do CD. Wnioskodawca posiada w dokumentacji kopię certyfikatu rezydencji ww. podmiotów. Wskazani kontrahenci nie są podmiotami powiązanymi z Wnioskodawcą. 2. EF S.R.O. (dalej: „EF”) - podmiot posiadający siedzibę oraz prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Republiki Czeskiej. EF specjalizuje się w sprzedaży (...). Wnioskodawca ma zawartą z EF umowę współpracy handlowej w zakresie sprzedaży na terytorium Republiki Czeskiej produktów Spółki. W ramach umowy strony ustaliły „budżet marketingowy”, który stanowi określony procent obrotu. Budżet marketingowy może być wykorzystany do umieszczenia produktów Wnioskodawcy (oferowanych przez EF) w gazetkach promocyjnych, akcjach banerowych itp. W praktyce, najczęściej jest on wykorzystywany na prezentowanie produktów w gazetkach (ponieważ produkty prezentowane w gazetkach muszą być dostępne w salonach sprzedaży). Z tytułu podejmowanych działań EF wystawia Spółce fakturę. Wnioskodawca posiada w dokumentacji kopię certyfikatu rezydencji ww. podmiotu. EF nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. 3. GH B.V.C.S. (dalej: „GH”) - podmiot posiadający siedzibę oraz prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Holandii. GH specjalizuje się w sprzedaży (...). Zgodnie z zawartą umową o współpracy: i. GH zobowiązuje się wyszukiwać klientów i umożliwia im kontakt z Wnioskodawcą w celu zawarcia przez nich umowy ze Spółką; po udanym przekazaniu kontaktu umowa sprzedaży zawierana jest pomiędzy klientem a Spółką, ii. GH jest upoważniona do prowadzenia działań na terytorium krajów Beneluksu jako wyłączny przedstawiciel Wnioskodawcy (nie ma prawa oferować innych produktów lub usług w imieniu Spółki), iii. w ramach zapłaty za świadczone usługi pośrednictwa GH otrzymuje prowizję określoną jako ustalony przez strony % obrotu przypadającego na klientów, którzy zawarli umowę z Wnioskodawcą dzięki pośrednictwu GH, iv. podstawą wypłaty prowizji stanowi sporządzane każdego miesiąca zestawienie zamówień opłaconych w danym miesiącu; tym samym, w przypadku braku opłaconych w danym miesiącu zamówień GH nie przysługuje żadne wynagrodzenie, v. z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca otrzymuje od GH fakturę za prowizję. Umowa zawarta z GH ma w ocenie Wnioskodawcy charakter umowy pośrednictwa handlowego. W przypadku wypłat należności na rzecz GH Wnioskodawca będzie posiadał w dokumentacji kopię certyfikatu rezydencji ww. podmiotu. GH nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. 4. AA SARL (dalej: „AA”) - podmiot posiadający siedzibę oraz prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Francji. Zgodnie z zawartą umową o współpracy: i. AA zobowiązuje się wyszukiwać klientów i umożliwia im kontakt z Wnioskodawcą w celu zawarcia przez nich umowy ze Spółką; po udanym przekazaniu kontaktu umowa sprzedaży zawierana jest pomiędzy klientem a Spółką, ii. AA jest upoważniona do prowadzenia działań na terytorium Francji kontynentalnej oraz francuskich terytoriów zamorskich jako wyłączny przedstawiciel Wnioskodawcy (nie ma prawa oferować innych produktów lub usług w imieniu Spółki), iii. w ramach zapłaty za świadczone usługi pośrednictwa AA otrzymuje prowizję określoną jako ustalony przez strony % obrotu przypadającego na klientów, którzy zawarli umowę z Wnioskodawcą dzięki pośrednictwu AA, iv. podstawą wypłaty prowizji stanowi sporządzane każdego miesiąca zestawienie zamówień opłaconych w danym miesiącu; tym samym, w przypadku braku opłaconych w danym miesiącu zamówień AA nie przysługuje żadne wynagrodzenie, v. z tytułu świadczonych usług Wnioskodawca otrzymuje od AA fakturę za prowizję. Umowa zawarta z AA ma w ocenie Wnioskodawcy charakter umowy pośrednictwa handlowego. Wnioskodawca posiada w dokumentacji kopię certyfikatu rezydencji ww. podmiotu. AA nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo dane transgraniczne wszystkich podmiotów, których dotyczy wniosek oraz uzupełnili opis sprawy wskazując, że: I. Transakcje z AB: Wnioskodawca nie dokonuje na rzecz AB GmbH & CO. KG żadnych płatności. W ramach realizowanych transakcji Wnioskodawca występuje w charakterze sprzedawcy, a płatności są dokonywane przez AB GmbH & CO. KG na rzecz Wnioskodawcy, z tytułu zakupionych produktów. Użyte we wniosku sformułowanie „płatności dokonywane przez Wnioskodawcę” odnosi się do odliczeń (rabatów, upustów, opłat) związanych z przynależnością ww. dostawcy do stowarzyszenia/ zrzeszenia CD (do którego należy AB), pomniejszających wynagrodzenie należne Spółce z tytułu dostawy towarów na rzecz AB. Charakter tych „płatności”/odliczeń został opisany we wniosku, tzn. zgodnie z zapisami umowy ramowej zawartej z CD każda płatność za faktury wystawione przez Wnioskodawcę na rzecz AB będzie obniżana o poszczególne upusty/rabaty czy opłaty (dalej: Rabaty), tj.: a) określony procent GVA – tytułem opłaty związkowej poniesionej przez AB do CD, jako stowarzyszenia kupieckiego (w umowie określone jako wewnętrzne odliczenia [Internal Deductions]), b) o określony procent zysku rocznego tytułem pośrednictwa finansowego (w umowie określone jako scentralizowany rabat rozliczeniowy [centralised settlement discount]). Dodatkowo w przypadku, w którym Wnioskodawca nie korzystałby z dostarczanego systemu do elektronicznego obiegu dokumentacji (EDI) AB ma prawo do rekompensaty/rabatu określanego procentowo – tego typu rekompensaty/rabaty również są kompensowane z należnościami przysługującymi Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży na rzecz AB. Występują one jedynie w przypadku dokonania dostawy na rzecz AB, a zatem pozostają w ścisłym związku z dostawą dokonaną na rzecz AB. II. Transakcje z EF: Umowa nie określa szczegółowych zasad wykorzystania budżetu marketingowego. W przypadku decyzji o przeprowadzeniu akcji promocyjnej, np. w gazetkach reklamowych lub na billboardach/banerach, promocja dotyczy konkretnych produktów (...), które są produkowane i dostarczane kontrahentowi przez Spółkę. W takich działaniach promocyjnych nie są prezentowane dane Wnioskodawcy, takie jak nazwa firmy, logo czy marka. Zazwyczaj reklama zawiera nazwę produktu, jego cenę oraz informacje wskazujące na konkretny sklep (konkretną sieć sklepów) na terenie Republiki Czeskiej, w których można ten produkt nabyć. Zgodnie z powyższą odpowiedzią - umowa nie precyzuje szczegółowych zasad wykorzystania budżetu marketingowego. W praktyce środki z tego budżetu mogą być przeznaczone na promocję produktów (...) sprzedawanych w określonych sklepach na terytorium Republiki Czeskiej poprzez wykupienie przestrzeni reklamowej (okienka reklamowe) w branżowych gazetkach promocyjnych lub na billboardach. III. GH oraz AA: Zgodnie ze złożonym wnioskiem, podstawę współpracy z GH oraz AA stanowią zawarte z tymi podmiotami umowy o współpracy. Postanowienia tych umów są tożsame w obu przypadkach. W dalszej części Wnioskodawca przytacza najważniejsze ustępy tych umów (w umowach GH i AA występują jako „Przedstawiciel”, Wnioskodawca jest określany jako „Zamawiający”). Z umów zawartych z GH i AA wynika literalnie, że: 1. Przedstawiciel (w jednej umowie: GH, w drugiej: AA) zobowiązuje się wyszukiwać klientów i umożliwia im kontakt z Zamawiającym w celu zawarcia umowy pomiędzy klientem a Zamawiającym, w zakresie usług oferowanych przez Zamawiającego, po cenach, w ilościach i przy czasach realizacji dostaw zgodnie z ofertą z załącznika do umowy; 2. Przedstawiciel jest upoważniony do prowadzenia działań na terytorium Beneluxu (dot. GH) bądź na terytorium Francji kontynentalnej oraz francuskich terenów zamorskich (dot. AA) jako wyłączny przedstawiciel Zamawiającego w zakresie oferty z załącznika do umowy. Przedstawiciel nie jest upoważniony do oferowania innych produktów lub usług w imieniu Zamawiającego. 3. Przedstawiciel prowadzi działalność określoną w art. 1 pod nazwą własnej spółki. 4. Jako zapłatę Przedstawiciel otrzyma prowizję w wysokości x% obrotu z jego klientami w Beneluxie. W przypadku ustalenia innych prowizji, zostaną one potwierdzone osobno przez obie strony. Prowizja będzie wypłacana od wszystkich zapłaconych przez klienta zamówień. 5. Na początku każdego miesiąca kalendarzowego Zamawiający sporządzi zestawienie wszystkich zamówień od klienta opłaconych w danym miesiącu. Zgodnie z tym zestawieniem Przedstawiciel sporządzi fakturę za prowizję, która zostanie zapłacona przez Zamawiającego w ciągu 5 dni. 6. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Każda ze Stron ma prawo rozwiązania Umowy, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Każda ze stron ma prawo natychmiastowego rozwiązania umowy z powodu jej naruszenia. Wypowiedzenie musi mieć formę pisemną, w przeciwnym razie nie ma ono mocy obowiązującej. 7. Strony ustaliły, że Przedstawiciel jest uprawniony do prowizji z tytułu zamówień złożonych przed rozwiązaniem umowy. 8. Strony wykluczają prawo Przedstawiciela do świadczenia wyrównawczego bądź odszkodowania. Umowa o współpracy nie zawiera szczególnych postanowień dotyczących odpowiedzialności kontrahenta wobec osób trzecich. Rola przedstawiciela (GH, AA) ogranicza się do wyszukania klientów dla Wnioskodawcy i umożliwienia im kontaktu z Wnioskodawcą. Odpowiedzialność wobec nabywców/klientów spoczywa na Wnioskodawcy, jako sprzedawcy produktów. W ramach wskazanych usług GH oraz AA nie świadczą na rzecz Wnioskodawcy usług: 1. doradczych, przez które należy rozumieć udzielanie fachowych zaleceń, porad, 2. badania rynku, przez które należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych, 3. usług reklamowych, przez które należy rozumieć działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi GH i AA ograniczają się do zakresu wskazanego w odpowiedzi na punkt I.4 pisma [tzn. w umowach opisanych powyżej – przyp. organu]. Pytania 1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz AB mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT? 2. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz EF mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT? 3. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz GH mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT? 4. Czy w przedstawionym stanie faktycznym, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz AA mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT? Państwa stanowisko w sprawie 1. Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane na rzecz AB nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT. 2. Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane na rzecz EF nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT. 3. Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane na rzecz GH nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT. 4. Zdaniem Wnioskodawcy, płatności dokonywane na rzecz AA nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ustawy o CIT. Zagadnienia ogólne Na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przepisie tym, wyrażona jest zasada tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z którą państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Polski przez wyżej wskazane podmioty zagraniczne (posiadający ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce), obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, przy czym przedmiotowy wniosek dotyczy katalogu tzw. usług niematerialnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów. Biorąc pod uwagę powyższe należy zauważyć, że zawarty w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT katalog świadczeń skutkujących koniecznością pobrania podatku u źródła można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, wprost wymienione, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych. Tym samym „usługi o podobnym charakterze” to usługi, które nie zostały wprost wymienione w tym przepisie, niemniej jednak posiadają w przeważającej mierze cechy charakterystyczne dla usług w nim wymienionych. Nie wystarczy jakiekolwiek podobieństwo usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT do analizowanej usługi. Konieczne jest wskazanie przesłanek, które wraz z podobieństwem mają jednocześnie charakter dominujący (por. wyrok NSA z dnia 19 września 2023 r. II FSK 2637/20). Należy zauważyć, że pojęcia usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, które są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie zostały zdefiniowane w ustawie o CIT. Wobec braku w ustawie powyższych definicji należy posiłkowo odwołać się przede wszystkim do wykładni językowej tych pojęć. W myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT ww. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zgodnie z art. 22a ustawy o CIT przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Na podstawie art. 22b ustawy o CIT, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20- 22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany. Z ww. przepisów wynika zatem, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” (ang. Withholding Tax, „WHT”) ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem: Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. W dalszej części Spółka przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska w odniesieniu do poszczególnych pytań. Ad 1. [płatności na rzecz AB] Jak wskazano w opisie stanu faktycznego - zgodnie z umową ramową zawartą z CD, kontrahent Wnioskodawcy (AB) jest uprawniony do wypłaty wynagrodzenia za zakupione produkty, pomniejszonego o odliczenia wynikające z jego członkostwa w stowarzyszeniu CD. Odliczenia te mają w ocenie Wnioskodawcy charakter rabatów posprzedażowych ściśle powiązanych z obrotem realizowanym pomiędzy Wnioskodawcą a AB. Rabaty te są ustalane w oparciu o warunki wspólnie określone przez Wnioskodawcę, AB i CD, jako stowarzyszenie handlowe, do którego AB należy. W ocenie Wnioskodawcy odliczenia te nie stanowią wynagrodzenia za żadne ze świadczeń wymienionych wprost w katalogu z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, co można wykazać szczegółowo dla każdej z nich: 1.1. Brak związku z usługami doradczymi Usługi doradcze obejmują działania, w ramach których doradca udziela klientowi wskazówek, opinii lub rekomendacji dotyczących określonych kwestii, takich jak strategie biznesowe, optymalizacja procesów czy rozwiązania podatkowe. W analizowanym przypadku: - odliczenia nie wynikają z udzielania przez AB czy CD porad ani zaleceń, - Spółka nie korzysta z żadnego rodzaju wiedzy eksperckiej AB ani CD. 1.2. Brak związku z usługami księgowymi Usługi księgowe polegają na prowadzeniu ewidencji księgowej, sporządzaniu deklaracji podatkowych czy analizie finansowej na potrzeby klienta. W tym przypadku: - płatności wynikają z ustaleń handlowych, a nie z rozliczeń księgowych świadczonych przez kontrahenta lub stowarzyszenie, - Wnioskodawca nie zleca kontrahentowi żadnych usług związanych z ewidencjonowaniem, raportowaniem czy analizą danych finansowych. Jedyny związek z szerokorozumianymi usługami księgowymi sprowadza się do tego, że system CD służy m.in. do obiegu dokumentów, w tym faktur. Związek ten nie jest jednak wystarczający dla uznania, że płatność dotyczy usług księgowych. 1.3. Brak związku z badaniem rynku Badanie rynku obejmuje analizę danych rynkowych, preferencji konsumentów lub prognoz sprzedaży w celu lepszego dostosowania działań przedsiębiorstwa. Płatności, o których mowa: - nie dotyczą działań związanych z analizą rynku na rzecz Spółki, - nie stanowią wynagrodzenia za jakiekolwiek usługi związane z pozyskiwaniem informacji o rynku. 1.4. Brak związku z usługami prawnymi Usługi prawne obejmują doradztwo prawne, sporządzanie opinii prawnych czy reprezentację przed sądami. Płatności, które są przedmiotem analizy: - nie mają charakteru pomocy prawnej ani nie wynikają z działań o charakterze prawnym, - są wynikiem mechanizmów ustalonych w umowie ramowej i dotyczą wyłącznie aspektów handlowych. 1.5. Brak związku z usługami reklamowymi Usługi reklamowe obejmują działania promocyjne mające na celu zwiększenie sprzedaży lub budowanie wizerunku marki. W tym przypadku: - odliczenia nie są wynagrodzeniem za działania reklamowe realizowane przez AB lub CD, - płatności mają charakter stricte handlowy, związany z realizacją umowy sprzedaży. 1.6. Brak związku z zarządzaniem i kontrolą Usługi zarządzania i kontroli dotyczą nadzoru nad działalnością przedsiębiorstwa, podejmowania decyzji strategicznych czy optymalizacji procesów wewnętrznych. Analizowane płatności: - nie są związane z realizacją działań nadzorczych, - nie mają charakteru strategicznego czy kontrolnego wobec Spółki. 1.7. Brak związku z przetwarzaniem danych Usługi przetwarzania danych obejmują analizę, przechowywanie czy zarządzanie danymi na rzecz podmiotu zlecającego. Analizowane płatności: - nie są wynagrodzeniem za przetwarzanie danych Spółki, - dotyczą rozliczeń handlowych i nie wiążą się z żadnymi czynnościami w zakresie zarządzania danymi. 1.8. Brak związku z rekrutacją i pozyskiwaniem personelu Rekrutacja pracowników obejmuje poszukiwanie, selekcję i zatrudnianie kandydatów. Analizowane płatności w sposób oczywisty: - nie są związane z jakimikolwiek działaniami w zakresie pozyskiwania pracowników, - dotyczą wyłącznie transakcji handlowych realizowanych z kontrahentem. 1.9. Brak związku z gwarancjami i poręczeniami Gwarancje i poręczenia dotyczą zobowiązań związanych z zabezpieczeniem transakcji lub kredytów. Analizowana płatność: - nie stanowi wynagrodzenia za udzielanie gwarancji lub poręczeń, - nie ma charakteru zabezpieczenia zobowiązań finansowych Spółki. Płatności te nie stanowią również zapłaty za „świadczenia o podobnym charakterze” do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Jak wskazano powyżej, zakwalifikowanie świadczenia jako podobnego do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT wymaga wykazania, że posiada ono cechy charakterystyczne dla tych usług. Płatności realizowane na rzecz AB nie posiadają takich cech, ponieważ stanowią element handlowego rozliczenia transakcji (rabat posprzedażowy), a nie świadczenie o charakterze niematerialnym. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy płatności dokonywane na rzecz AB nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Ad. 2 [płatności na rzecz EF] Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca ma zawartą z EF umowę handlową w zakresie sprzedaży na terytorium Republiki Czeskiej produktów Spółki. W ramach umowy (oprócz podstawowych warunków związanych z dostawą i sprzedażą produktów Spółki przez EF) strony ustaliły budżet marketingowy. EF wystawia Spółce z tego tytułu fakturę. Przyznawany budżet marketingowy stanowi określoną kwotę (procent od obrotu) przekazywaną partnerowi handlowemu, która może być wykorzystana wyłącznie na prezentację/promocję produktów poprzez umieszczenie informacji o nich w gazetkach reklamowych, bezpośrednio w sklepach (banery) itp. Niewykorzystany w danym roku budżet przechodzi na kolejny rok. Budżet marketingowy nie jest w ocenie Spółki wynagrodzeniem za konkretne usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy, lecz jedynie formą wsparcia sprzedaży produktów na lokalnym rynku. Należy zauważyć, że usługi marketingowe nie są wprost wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Przez „marketing” zgodnie z definicją słownika Języka Polskiego należy rozumieć działania mające na celu poznanie potrzeb konsumentów, ustalenie wielkości produkcji oraz metod dystrybucji, sprzedaży i reklamy towarów (https://sjp.pwn.pl/szukaj /marketing.html). Pojęcie marketingu bywa często mylone z pojęciem reklamy. Należy podkreślić, że reklama jest odrębnym elementem procesu marketingowego. Jest to część, która obejmuje dalszy przekaz informacji dotyczącej firmy, produktu lub oferowanych usług. Obejmuje ona proces tworzenia strategii, takich jak umieszczanie reklam, częstotliwość, itp. Aby rozróżnić reklamę i marketing należy zwrócić uwagę, że marketing jest szerokim pojęciem, do którego należą poszczególne elementy: reklama, badania rynku, planowanie mediów, public relations, wycena produktów, dystrybucja, obsługa klienta, strategia sprzedaży i zaangażowanie społeczne. Z oczywistych względów analizowanych płatności nie sposób uznać za wynagrodzenie za usługi doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. W ocenie Wnioskodawcy szczegółowej analizy, z uwagi na wyżej cytowaną definicję „marketingu” oraz jej powiązanie z reklamą, wymaga zbadanie zakresu usługi „reklamowej” oraz świadczeń o podobnych charakterze do tych usług. Pojęcie „reklama” w ujęciu słownikowym oznacza działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług (https://sjp.pwn.pl/szukaj/reklama.html). Pojęcie „reklamowy” jest przymiotnikiem pochodzącym od pojęcia reklama, który oznacza to co jest związane z reklamą np. akcja reklamowa, ulotka reklamowa. Pojęcie usługa oznacza działalność gospodarczą mającą na celu zaspokajanie potrzeb ludności (tamże). Zatem w ujęciu gramatycznym usługi reklamowe to czynności wchodzące w zakres działalności gospodarczej podmiotu je wykonującego, których przedmiotem są ww. działania określające zakres pojęcia reklama (por. J. Sekita, 5. Usługi niematerialne [w:] Rozliczanie podatku u źródła, Warszawa 2023.). W piśmiennictwie podkreśla się, że pojęcie reklama obejmuje działania, które mają na celu dostarczenie potencjalnemu nabywcy informacji o oferowanym do sprzedaży towarze lub usłudze, które wykraczają poza to co jest niezbędne do zawarcia umowy sprzedaży. Za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy. Reklama oparta jest na informacjach wartościujących reklamowany produkt. W analizowanym przypadku budżet marketingowy nie mieści się w ww. definicji usług reklamowych, ponieważ:

i. brak jest bezpośredniego świadczenia na rzecz Wnioskodawcy - EF wykorzystuje budżet na promocję produktów, które sprzedaje na własny rachunek. Działania te nie są realizowane wyłącznie w interesie Wnioskodawcy, lecz mają na celu zwiększenie sprzedaży i obrotu EF; ii. brak jest elementów perswazyjnych, wartościujących produkt - przykładowe działania, takie jak publikacja gazetki z ofertą produktów, stanowią neutralne informowanie o dostępnych towarach (o dostępnej ofercie), a nie ich aktywne promowanie. Dla uznania świadczenia za podlegające podatkowi u źródła kluczowe jest ustalenie, czy ma ono charakter wynagrodzenia za usługi wskazane w przepisach. Budżet marketingowy nie spełnia tego kryterium. W ocenie Wnioskodawcy budżet marketingowy można porównać do rabatów posprzedażowych, które również uzależnione są od obrotu i stanowią wsparcie sprzedaży produktów. Tego typu rabaty: i. nie są wynagrodzeniem za świadczenie usług,

ii. są uznawane za element polityki handlowej, a nie za opodatkowane usługi reklamowe. iii. budżet marketingowy pełni podobną funkcję motywacyjną. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy płatności dokonywane na rzecz EF nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Ad. 3 i Ad. 4 [płatności na rzecz GH i AA] Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym płatności (prowizje) opisane w punkcie 3 i 4 dotyczą świadczeń mających charakter pośrednictwa handlowego. Jak wskazano wyżej katalog świadczeń z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zawiera w sobie świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze. Wśród świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT brak jest usług pośrednictwa handlowego. Niemniej z uwagi na użycie przez ustawodawcę określenia „świadczenia o podobnym charakterze” należy rozważyć podobieństwo usług pośrednictwa handlowego ze świadczeniami nazwanymi, wymienionymi wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W ocenie Wnioskodawcy rozważania w tym zakresie można ograniczyć do analizy podobieństwa usług pośrednictwa ze świadczeniem usług reklamowych, doradczych, czy badania rynku. Usługi pośrednictwa handlowego co do zasady mają na celu wyszukiwanie potencjalnych klientów na towary produkowane przez dostawcę oraz pośredniczenie w zawieraniu przez dostawcę umów dotyczących sprzedaży produktów z klientami działającymi na terytorium państw, znajdujących się w obszarze działania konkretnych pośredników. Pośrednik w zamian za należne wynagrodzenie (prowizja) uzależnione od wartości sprzedanych za jego pośrednictwem towarów zobowiązuje się do pośredniczenia przy zawieraniu umów dotyczących sprzedaży produktów pomiędzy dostawcą a klientem, zasadniczo nie biorąc udziału w podpisywaniu umowy lub zamówienia w imieniu dostawcy - zawiera je bezpośrednio dostawca z wyszukanymi przez pośrednika klientami. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Jak wynika z opisu stanu faktycznego (punkt 3 i 4) zarówno GH, jak i AA zobowiązały się do świadczenia usług pośrednictwa handlowego na określonych obszarach działania. Z tytułu świadczonych usług kontrahentom przysługuje wynagrodzenie w postaci prowizji określonej w umowie kwotowo. Wynagrodzenie to przysługuje wyłącznie pod warunkiem skutecznego pośrednictwa, tzn. w sytuacji, w której nie dojdzie do zawarcia umowy między Spółką a klientem z polecenia pośrednika – pośrednikowi nie będzie przysługiwało wynagrodzenie. Umowa nie daje kontrahentom dodatkowych uprawnień. Nie mają oni prawa zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy, nie mają prawa proponowania cen innych niż te, wynikające z załącznika do umowy. Rola pośredników sprowadza się zatem wyłącznie do pośrednictwa handlowego rozumianego zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego jako działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy (https://sjp.pwn.pl/sjp/;2506162). W ocenie Wnioskodawcy, w omawianym przypadku nie dochodzi zatem do świadczenia usług pośrednictwa powiązanych w jakikolwiek sposób z usługami badania rynku, czy usługami o charakterze wsparcia prawnego (usługi doradcze), czy innymi usługami wprost wymienionymi w katalogu z art. 21 st. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Zatem świadczenie wynagradzane kwotą prowizji nie zawiera istotnych elementów świadczeń wymienionych w analizowanym przepisie. W ramach przedmiotowego pośrednictwa handlowego może dochodzić do sytuacji, w której pośrednik prezentuje produkt i doradza, np. co do sposobu użycia produktu. Nie pozwala to jednak na zakwalifikowanie takiego działania jako np. usługi marketingowej czy doradczej. Celem tego świadczenia nie jest marketing czy doradztwo, ale doprowadzenie do zwiększenia sprzedaży produktów Wnioskodawcy na danym rynku. Jak już wskazano wśród wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczeń brak jest usług pośrednictwa handlowego. Usług pośrednictwa nie można również zaliczyć do świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Sam fakt wystąpienia elementu „marketingowego” (prezentacja produktu) czy doradczego (doradzenie nabywcy jaki produkt powinien wybrać w danej sytuacji) nie zmienia kwalifikacji usługi jako usługi reklamowej, gdzie zasadniczym elementem usługi jest stworzenie reklamy danego produktu, czy też doradczej, gdzie zasadniczym elementem jest określone doradztwo (np. doradztwo prawne), w tych bowiem przypadkach nabywca kupuje określone usługi, a z kolei w przedmiotowej sytuacji nabywa usługę polegająca na wsparciu w sprzedaży produktów. Zatem, uzyskiwane przez GH i AA przychody w postaci prowizji nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. W świetle powyższego należy stwierdzić, że płatności na rzecz GH i AA z tytułu świadczenia usług pośrednictwa handlowego nie mieszczą się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT i w związku z tym, nie podlegają obowiązkowi zapłaty podatku dochodowego w wysokości 20%, a w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Podobne stanowisko prezentuje Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 28 czerwca 2024 r. (II FSK 1311/21) uznał, że nie można negocjacji handlowych, przy których niewątpliwie występuje pewien rodzaj doradzania w postaci nakłaniania, namawiania do kupna konkretnego towaru wiązać ze specjalistycznymi usługami doradztwa. Nie można też uznać za działania reklamowe występujące bezpośrednio przy sprzedaży elementy zachwalania towaru, przedstawiania go, podkreślania jego cech. Nie są to również świadczenia o podobnym charakterze, gdyż sprzedaż towaru jest odrębną czynnością od reklamy i doradztwa pod względem organizacyjnym, technicznym, prawnym i finansowym. Odrębną czynnością jest pośrednictwo w sprzedaży. Jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, to że nieodłączną cechą usług pośrednictwa w sprzedaży jest zawieranie się w nich elementów reklamowych, marketingowych czy doradczych, nie skutkuje tym, iż usługa ta staje się automatycznie usługą podobną do reklamy, czy doradztwa. Przykładem aprobaty dla tezy o braku opodatkowania podatkiem u źródła usługi pośrednictwa są m.in. niżej wymienione interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: i. interpretacja z 13 stycznia 2025 r. (0111-KDIB1-1.4010.275.2020.10.BS), ii. interpretacja z 14 stycznia 2019 r. (0111-KDIB2-3.4010.369.2018.2.MK), iii. interpretacja z 26 czerwca 2020 r. (0114-KDIP3-2.4011.257.2020.2.JK2).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Ponadto, wskazać należy, że w niniejszej interpretacji odniesiono się wyłącznie do opisanego we wniosku i jego uzupełnienia stanu faktycznego. Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „updop”): Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop: Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. W świetle art. 3 ust. 5 updop: Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4. W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Katalog takich przychodów został określony w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a updop: Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych,

zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów. Stosownie do art. 21 ust. 2 updop: Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop. Stosownie natomiast do postanowień art. 26 ust. 1 updop: Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej oraz zachowania wymogu dochowania należytej staranności wynikającego z art. 26 ust. 1 updop. Zawarty w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a updop katalog świadczeń skutkujących koniecznością ryczałtowanego opodatkowania dochodów można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych. Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności. Ad 1. Odnosząc się do Państwa wątpliwości w zakresie ustalenia, czy płatności dokonywane na rzecz AB mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 updop, wskazać należy, że jak wynika z opisu sprawy, AB zamawia określone produkty Spółki. Spółka realizuje sprzedaż produktów na rzecz AB, czego potwierdzeniem jest faktura sprzedaży produktów, a należności przysługujące Spółce z tytułu zrealizowanej sprzedaży są pomniejszane o wartość Rabatów przysługujących AB z tytułu opłaty związkowej poniesionej przez AB do CD, określony procent zysku rocznego tytułem pośrednictwa finansowego. Jak wskazano, w art. 21 ust. 1 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Zatem, aby mówić o obowiązkach płatnika musi wystąpić przychód z tytułu należności o których mowa w art. 21 ust. 1 updop. Z opisu sprawy wynika natomiast, że to Spółka sprzedaje swoje produkty AB i za to otrzymuje należności od AB. W tej sytuacji nie ma więc zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, ponieważ Spółka nie wypłaca AB żadnych należności z tytułu umowy opisanej we wniosku. W sprawie nie dochodzi bowiem do wypłaty należności na rzecz AB, a jedynie do obniżenia należnej ceny za produkty, które Spółka sprzedaje AB. Za należności o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, nie można w szczególności uznać odliczeń mających charakter rabatów posprzedażowych/rekompensat. W związku z powyższym, w stosunku do opisanej we wniosku umowy zawartej z AB nie będzie miał zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a upodp, a więc na Spółce nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 updop. Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe. Ad 2. Odnosząc się natomiast do Państwa wątpliwości, czy płatności dokonywane na rzecz EF mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 updop, wskazać należy, że jak wynika z opisu sprawy, zawarli Państwo z EF umowę współpracy handlowej w zakresie sprzedaży na terytorium Republiki Czeskiej produktów Spółki. W ramach umowy strony ustaliły „budżet marketingowy”, który może być wykorzystany do umieszczenia produktów Wnioskodawcy w gazetkach promocyjnych, akcjach banerowych itp. W praktyce, najczęściej jest on wykorzystywany na prezentowanie produktów w gazetkach (ponieważ produkty prezentowane w gazetkach muszą być dostępne w salonach sprzedaży). Wskazać należy, że dla określenia skutków podatkowych jakie mogą wystąpić w związku z zawarciem umowy z EF konieczne jest przede wszystkim ustalenie charakteru wypłacanego wynagrodzenia. Ze względu na charakter wymienionych w art. 21 ust. 1 ust. 2a updop tytułów jakich mogą dotyczyć wypłacane należności, na szczególną uwagę zasługują w tym przypadku usługi reklamowe. W przedmiotowej sprawie istotne będzie wyjaśnienie znaczenia pojęcia „usług reklamowych”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiują ww. pojęcia. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia. Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN – https://sjp.pwn.pl/, reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług; plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) reklama oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy, głoszenia służące temu celowi. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30). W związku z brakiem definicji pojęcia „usług reklamowych” w polskim prawie podatkowym warto odnieść się do definicji przewidzianych w prawie Unii Europejskiej jak również do praktyki przyjętej na gruncie prawa Unii Europejskiej. Prawo unijne również nie precyzuje oficjalnie definicji usług reklamowych. Niemniej, istnieje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (poprzednio Europejski Trybunał Sprawiedliwości), w którym określony został zakres usług reklamowych. Znaczenie pojęcia – „usługi reklamowe” – przedstawione zostało przez Trybunał m. in. w orzeczeniach w sprawach C- 68/92 (Komisja ca Francji), C-73/92 (Komisja ca Hiszpanii) oraz C-69/92 (Komisja ca Luksemburgowi). W ocenie Trybunału pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. W ocenie Trybunału, dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest by była ona związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Taka klasyfikacja według Trybunału powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. Zatem zasada ta odnosi się również do każdej czynności, która przyczynia się do rozpowszechniania tych informacji. Jak wynika z powyższych definicji reklama składa się z przekazu zachęcającego klienta do określonego zachowania i środka realizacji (udostępniania) tego przekazu, który może przyjmować różne formy. Samo przygotowanie treści przekazu nie jest wystarczające by skutecznie dotrzeć do potencjalnych konsumentów, niezbędne w tym celu jest również skorzystanie z odpowiedniego nośnika przekazu reklamowego. „Mały słownik języka polskiego” definiuje natomiast marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420). Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu. Zatem usługi marketingowe należy rozumieć szeroko, również jako działania związane z reklamą. Pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. Należy więc wskazać, że płatności dokonywane na rzecz EF z tytułu przeprowadzania akcji promocyjnych w zakresie „budżetu marketingowego” opisanych we wniosku i jego uzupełnieniu, nie posiadają cech charakterystycznych dla świadczeń objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, jako usług reklamowych lub świadczeń o podobnym charakterze do tych usług. Z wniosku i jego uzupełnienia wynika bowiem, że „budżet marketingowy” może być wykorzystany do przeprowadzania akcji promocyjnych np. w gazetkach reklamowych lub na billboardach/banerach, promocja dotyczy konkretnych produktów (...), które są produkowane i dostarczane kontrahentowi przez Spółkę. W takich działaniach promocyjnych nie są prezentowane dane Wnioskodawcy, takie jak nazwa firmy, logo czy marka. Zazwyczaj reklama zawiera nazwę produktu, jego cenę oraz informacje wskazujące na konkretny sklep (konkretną sieć sklepów) na terenie Republiki Czeskiej, w których można ten produkt nabyć. Jeżeli zatem w gazetkach reklamowych lub na billboardach/banerach nie widnieją dane Państwa firmy takie jak nazwa firmy, logo czy marka, to nie można mówić w tej sytuacji o usługach reklamowych świadczonych na rzecz Państwa Spółki. W takich sytuacjach nie dochodzi do informowania odbiorców o istnieniu Państwa firmy czy jakości oferowanych przez nią produktów lub usług. Działania takie nie wyczerpują znamion usług reklamowych. Wskazać zatem należy, że w odniesieniu do płatności dokonywanych na rzecz EF za możliwość udostępniania informacji o Państwa produktach w gazetkach promocyjnych, akcjach banerowych gdy nie są prezentowane dane takie jak nazwa firmy, logo czy marka, należności te nie mieszczą się w kategorii świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop i nie będą na Państwu ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym nie będą Państwo zobowiązani do poboru podatku u źródła. Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe. Ad 3 i 4. Odnosząc się natomiast do Państwa wątpliwości w zakresie ustalenia, czy płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz GH oraz AA mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, a w konsekwencji, czy na Spółce spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 updop, wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie istotne będzie odkodowanie znaczenia pojęć: „usług pośrednictwa”, „usług doradczych”, „usług badania rynku”, „usług reklamowych”, „usług zarządzania i kontroli” oraz „usług przetwarzania danych”. Przepisy updop nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, przez pojęcie „pośrednictwo” należy rozumieć: działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych i doprowadzenie do zawarcia umowy. Literatura przedmiotu wskazuje, że: „Podstawowym zadaniem (...) wyspecjalizowanych „pośredników” jest wywieranie wpływu na pozycję prawną angażujących ich zleceniodawców poprzez „wprowadzenie” ich w określony stosunek umowny (zobacz: Michał Romanowski, Charakter prawny umowy o pośrednictwo, Monitor Prawniczy Nr 2 /1997)”. W zgodnej opinii orzecznictwa sądowego oraz doktryny prawa nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy cześć czynności faktycznych (czynności o charakterze fizycznym, technicznym czy administracyjnym) związanych z umową. Z kolei „doradztwo” zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o CIT termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko. Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych (zob. wyrok NSA z 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13). Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu. Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucję na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako: - przejęcie zadań, - pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy, - pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji, - pomoc w rozwiązywaniu problemów, - pomoc w podejmowaniu decyzji, - przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko, - przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów, - przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań, - identyfikacja i rozwiązywanie problemów, - przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu, - dawanie wskazówek dotyczących postępowania. Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp. Z kolei przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami. Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi. Ww. pojęcie zostało już zdefiniowane na potrzeby niniejszej interpretacji uzasadnieniu do Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 2. Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”. Z kolei kontrola, to: - porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami, - nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń. Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson ,,Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzanie danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych, jak i papierowych kartotekach. Jak już wskazano, o tym, czy dane świadczenie ma charakter usług doradczych, usług pośrednictwa, usług badania rynku, usług reklamowych, usług zarządzania i kontroli czy usług przetwarzania danych nie decyduje sposób, w jaki strony nazwały to świadczenie w umowie, lecz jego rzeczywisty charakter. Innymi słowy, nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter, gdyż ocena prawnego charakteru danego świadczenia powinna nastąpić na podstawie obiektywnej analizy całokształtu okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji. Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz wskazane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a updop. Jak wynika z opisu sprawy oraz uzupełnienia wniosku, w ramach umów zawartych z GH oraz AA, kontrahenci zobowiązują się wyszukiwać klientów i umożliwiają im kontakt ze Spółką w celu zawarcia umowy pomiędzy klientem a Spółką, w zakresie usług oferowanych przez Spółkę, po cenach, w ilościach i przy czasach realizacji dostaw zgodnie z ofertą z załącznika do umowy. GH oraz AA są upoważnieni do prowadzenia działań na terytorium Beneluxu (dot. GH) bądź na terytorium Francji kontynentalnej oraz francuskich terenów zamorskich (dot. AA) jako wyłączni przedstawiciele Spółki w zakresie oferty z załącznika do umowy. Rola GH, AA ogranicza się do wyszukiwania klientów dla Wnioskodawcy. GH i AA za świadczone usługi otrzymają prowizję. W ramach wskazanych usług GH oraz AA nie świadczą na rzecz Spółki usług: 1. doradczych, przez które należy rozumieć udzielanie fachowych zaleceń, porad, 2. badania rynku, przez które należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych, 3. usług reklamowych, przez które należy rozumieć działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Powyżej przywołane definicje usług objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a updop oraz przedstawione okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że płatności za usługi nabywane przez Spółkę w ramach umowy z GH oraz AA nie obejmują czynności wymagających podjęcia koniecznych działań z zakresu usług: doradztwa, badania rynku, reklamowych oraz zarządzania i kontroli. Usługi pośrednictwa handlowego, nabywane od GH oraz AA nie są świadczeniami o podobnym charakterze do usług doradczych, reklamowych, zarządzania i kontroli oraz badania rynku, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop. Przy czym, podkreślić należy, że istotną kwestią z punktu widzenia objęcia ww. świadczeń podatkiem u źródła jest zakres faktycznie wykonanych w ich ramach czynności, a nie nazwania ich „usługami pośrednictwa”. Zatem, płatności dokonywane na rzecz GH oraz AA nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop, a w konsekwencji nie spoczywają na Państwu obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 updop. Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 i 4 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Dodatkowo wskazujemy, że w odniesieniu do pytania nr 2, inny sposób wykorzystania budżetu marketingowego nieprzedstawiony we wniosku i jego uzupełnieniu nie podlegał ocenie organu. Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - wformie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.