0111-KDIB1-2.4010.161.2025.1.ANK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego E S.A. z siedzibą ... (dalej: „Wnioskodawca” lub „E”) jest spółką prawa handlowego notowaną na Giełdzie Papierów Wartościowych, będącą polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży.... Na podstawie stosownych uchwał z dnia ... r., doszło do połączenia Wnioskodawcy oraz M S.A. z siedzibą w ... (dalej: „M”) będącą jednoosobową spółką zależną E, w której Wnioskodawca posiadał 100% akcji. Połączenie odbyło się na zasadach określonych w art. 492 § 1 pkt 1 w zw. z art. 516 § 6 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, tj. poprzez uproszczone połączenie i przejęcie przez „spółkę - matkę” (E) jej spółki zależnej (M). Połączenie Wnioskodawcy oraz M wiązało się z przejściem wszelkich praw i obowiązków ze spółki M na rzecz Wnioskodawcy, co wynika z regulacji przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, w szczególności art. 494 tej ustawy. Przed dokonaniem połączenia M świadczył usługi na rzecz podmiotu niepowiązanego - P sp. z o.o. z siedzibą w ... (dalej: „Kontrahent”). W związku z wykonanymi usługami M wystawił na rzecz Kontrahenta fakturę VAT (podatek od towarów i usług) nr: X/2014 na kwotę ... zł, na którą składała się kwota ... zł należności netto oraz kwota ... zł należnego podatku od towarów i usług, która to faktura nie została rozliczona przez Kontrahenta. Kwota netto wynikająca z faktury VAT nr: X/2014 została zaliczona przez M do przychodów podatkowych. Dodatkowo, Kontrahent potrącił z wynagrodzenia należnego M wynikającego z faktury VAT nr Z/2013: kwotę ... zł tytułem gwarancji należytego wykonania umowy oraz kwotę ... zł tytułem zabezpieczenia należytego wykonania umowy. M rozpoznał przychód podatkowy odpowiadający wartości netto przedmiotowej faktury. Natomiast, kwoty zatrzymane przez Kontrahenta tytułem zabezpieczeń i niezwrócone M, nie stanowiły po stronie tej spółki ani kosztu, ani przychodu podatkowego. Przed dokonaniem połączenia, M utworzył odpis aktualizujący na łączną kwotę ... zł, który nie został przez tę spółkę zaliczony jako koszt uzyskania przychodu. W dniu ...r. Kontrahent złożył wniosek o ogłoszenie upadłości do właściwego sądu powszechnego, tj. Sądu Rejonowego .... W toku postępowania upadłościowego Kontrahenta M dokonał zgłoszenia przysługujących tej spółce wierzytelności, które zostały ujęte przez syndyka masy upadłości P sp. z o.o. w prawomocnej liście wierzytelności. Łączna wartość uznanych przez syndyka masy upadłości Kontrahenta wierzytelności M wyniosła ... zł i została zaliczona do kategorii IV. Na wierzytelność tę składały się następujące sumy: 1) kwota ...zł stanowiąca należność netto wynikającą z faktury VAT nr: X/2014 zaliczona przez M do przychodów podatkowych; 2) kwota ...zł stanowiąca należny podatek od towarów i usług wynikający z faktury VAT nr: X/2014; 3) kwota ...zł z faktury VAT nr Z/2013 zatrzymana przez Kontrahenta tytułem gwarancji należytego wykonania umowy niestanowiąca kosztu/przychodu podatkowego po stronie M; 4) kwota ... zł z faktury VAT nr Z/2013 zatrzymana przez Kontrahenta tytułem zabezpieczenia należytego wykonania umowy niestanowiąca kosztu/przychodu podatkowego po stronie M; 5) kwota ... zł stanowiąca należne odsetki do dnia ogłoszenia upadłości przez Kontrahenta oraz należne koszty sądowe na rzecz M niestanowiące przychodu podatkowego po stronie M.

Po dokonaniu połączenia Wnioskodawcy i M, E utworzył odpis aktualizujący stanowiący niepodatkowy koszt uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z ksiąg M, tj. ...zł, bez uwzględnienia kwoty ... zł stanowiącej należne odsetki do dnia ogłoszenia upadłości przez Kontrahenta oraz należne koszty sądowe na rzecz M, która to kwota nie była także uwzględniona przez M w utworzonym przez tę spółkę odpisie aktualizującym. W toku postępowania upadłościowego, tj. w dniu 8 grudnia 2022 r., E, jako następca prawny M, otrzymał kwotę ... zł tytułem spłaty zaległości Kontrahenta. W związku z częściową spłatą, Wnioskodawca dokonał częściowego rozwiązania odpisu aktualizującego na kwotę ... zł. Spłata kwoty ... zł została wykazana w całości przez E jako przychód podatkowy w dacie otrzymania środków na rachunek bankowy. Pozostała należność Kontrahenta w stosunku do E, jako następcy prawnego M, wynosiła ... zł. Pozostała kwota należności i odpisu aktualizującego w księgach rachunkowych Wnioskodawcy wynosiła ...zł, z uwagi na brak uwzględnienia w wartości należności i odpisu kwoty ... zł stanowiącej należne odsetki do dnia ogłoszenia upadłości przez Kontrahenta oraz należne koszty sądowe na rzecz M, która to kwota nie była także uwzględniona przez M w kwocie należności i utworzonym przez tę spółkę odpisie aktualizującym. W dniu 21 grudnia 2022 r. Sąd Rejonowy ... VI Wydział Gospodarczy KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego w stosunku do Kontrahenta. Postanowienie to zostało opublikowane w Monitorze Sądowym i Gospodarczym w dniu ... 2023 r i uprawomocniło się z dniem 11 stycznia 2023 r. W dniu ... 2023 r. nastąpiło wykreślenie Kontrahenta z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Wnioskodawca informację o uprawomocnieniu się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego Kontrahenta pozyskał w lipcu 2023 r. z dostępnych publicznie danych, tj. z ogłoszenia opublikowanego w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Do dnia sporządzenia niniejszego wniosku E nie otrzymał pozostałej kwoty, tj. ... zł, w tym kwoty ... zł stanowiącej pozostałą część utworzonego w wyniku połączenia odpisu aktualizującego. W dniu 20 lutego 2025 r. Zarząd Wnioskodawcy sporządził oświadczenie o nieściągalności wierzytelności, z którego wynika, iż ww. kwota na dzień 31 grudnia 2024 r. jest nieściągalna z uwagi na prawomocne zakończenie postępowania upadłościowego spółki P sp. z o.o. i z dniem 31 grudnia 2024 r. wierzytelność ta została odpisana z ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy. Wierzytelność Wnioskodawcy nie uległa ponadto przedawnieniu na dzień sporządzenia niniejszego wniosku. Wnioskodawca wskazuje, że wierzytelność w kwocie ... zł powstała w wyniku działalności gospodarczej prowadzonej przez spółkę zależną M, a po dokonaniu połączenia spółek została przejęta przez Wnioskodawcę na zasadach sukcesji uniwersalnej. W wyniku zakończenia postępowania upadłościowego Kontrahenta i braku możliwości zaspokojenia całości roszczenia, Wnioskodawca sporządził oświadczenie o nieściągalności wierzytelności w kwocie ...zł, z czego na dzień 31 grudnia 2024 r. odpisaniu z ksiąg rachunkowych jako nieściągalna podlegała m.in. kwota Y zł. Podstawę dokonanego odpisania z ksiąg rachunkowych stanowi informacja o prawomocnym zakończeniu postępowania upadłościowego oraz brak perspektyw na dalsze zaspokojenie wierzytelności. Wnioskodawca podkreśla, że wartość wierzytelności nie uległa przedawnieniu oraz spełnia przesłanki nieściągalności określone w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym, Wnioskodawca pragnie uzyskać potwierdzenie co do możliwości zaliczenia kwoty Y zł do kosztów uzyskania przychodu oraz co do poprawności momentu zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodu. Pytania: 1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym kwota Y zł wynikająca z odpisanej z ksiąg rachunkowych nieściągalnej wierzytelności, której nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów? 2. W przypadku gdy odpowiedź na pytanie nr 1 jest prawidłowa, czy kwota Y zł może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w roku 2024, w związku z odpisaniem jej z ksiąg rachunkowych na dzień 31 grudnia 2024 r.? 3. W przypadku gdy odpowiedź na pytanie nr 2 jest nieprawidłowa, przy założeniu że kwota Y zł może stanowić koszt uzyskania przychodu zgodnie z pytaniem nr 1, czy kwota Y zł może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu w 2023 r. w związku z zakończeniem postępowania upadłościowego Kontrahenta i powzięciem informacji o nieściągalności wierzytelności w lipcu 2023 r.? Państwa stanowisko w sprawie Ad 1. Zdaniem Wnioskodawcy, kwota nieściągalnej wierzytelności w wysokości Y zł może stanowić koszty uzyskania przychodów u Wnioskodawcy. Na początku należy zwrócić uwagę na kwestię sukcesji podatkowej w niniejszej sprawie. Zgodnie z opisanym powyżej stanem faktycznym, na podstawie stosownych uchwał doszło do połączenia M S.A. oraz Wnioskodawcy. Połączenie odbyło się poprzez uproszczone połączenie i przejęcie przez „spółkę - matkę” (E) jej spółki zależnej (M). Połączenie Wnioskodawcy oraz M wiązało się z przejściem wszelkich praw i obowiązków ze spółki M na rzecz Wnioskodawcy, co wynika z regulacji przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18 ze zm. – przyp. organu) , w szczególności art. 492 § 1 pkt 1 i art. 494 tej ustawy. Zgodnie z art. 494 § 1 ww. ustawy - spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki. Na spółkę przejmującą albo spółkę nowo zawiązaną przechodzą z dniem połączenia w szczególności zezwolenia, koncesje oraz ulgi, które zostały przyznane spółce przejmowanej albo którejkolwiek ze spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej (art. 494 § 2 ww. ustawy). W polskim prawie podatkowym sukcesję podatkową regulują m.in. przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 poz. 111 - przyp. organu). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych. Zgodnie z art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna (...) zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się: 1) osób prawnych, 2) osobowych spółek handlowych, 3) osobowych i kapitałowych spółek handlowych - wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek. W myśl art. 93 § 2 tej ustawy przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej (...) łączącej się przez przejęcie: 1) innej osoby prawnej (osób prawnych), 2) osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych). Następstwo prawne, polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego. Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazuje, iż połączenie spółek nastąpiło na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 Kodeksu spółek handlowych, w wyniku którego spółka przejmująca (Wnioskodawca) połączyła się ze spółką przejmowaną (M). W tej sytuacji, zastosowanie znajduje powyżej wskazany art. 93 Ordynacji podatkowej. Zastosowanie tego przepisu sprawia, że E wstąpił we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki spółki przejmowanej – M S.A. Oznacza to wprost, że E przejmuje również przedmiotową wierzytelność względem Kontrahenta – P z o.o. W konsekwencji, Wnioskodawca uważa, że ma prawo do uwzględnienia jej w kosztach uzyskania przychodów. Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków. I tak, na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Wobec tego wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogą być zaliczone w ciężar kosztów podatkowych, w sytuacji, gdy łącznie spełnią dwie przesłanki: - zostały zarachowane zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT jako przychód należny, - nieściągalność wierzytelności została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie powyżej wymienionych przesłanek. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana: 1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo 2) postanowieniem sądu o: a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub b) umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub c) zakończeniu postępowania upadłościowego, albo 3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. W niniejszej sprawie przepis ten nie będzie miał zastosowania, gdyż przedmiotowa wierzytelność nie uległa przedawnieniu, co potwierdza możliwość uwzględnienia jej w kosztach podatkowych. W przedstawionym stanie faktycznym, M wystawił na rzecz Kontrahenta fakturę VAT za wykonane usługi, która to faktura nie została rozliczona przez Kontrahenta. Kwota netto wynikająca z faktury VAT została zaliczona do przychodów podatkowych przez M. W dniu 2014 r. Kontrahent złożył wniosek o ogłoszenie upadłości. W toku postępowania upadłościowego, Wnioskodawca, jako następca prawny M, otrzymał kwotę ... zł tytułem spłaty zaległości Kontrahenta. W związku z częściową spłatą Wnioskodawca dokonał częściowego rozwiązania odpisu aktualizującego na kwotę ... zł. Po częściowym rozwiązaniu odpisu w związku ze spłatą kwoty ... zł pozostała wysokość niespłaconej należności i odpisu aktualizującego w księgach Wnioskodawcy wynosiła ... zł, przy czym, pozostała pełna należność przy uwzględnieniu należnych odsetek i kosztów sądowych wynosiła ... zł. W dniu ...2022 r. Sąd Rejonowy VI Wydział Gospodarczy KRS wydał postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego w stosunku do Kontrahenta. Postanowienie to zostało opublikowane w Monitorze Sądowym i Gospodarczym w dniu ... 2023 r. i uprawomocniło się z dniem (...) 2023 r. W dniu ... 2023 r. nastąpiło wykreślenie Kontrahenta z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego. Wnioskodawca uzyskał informację o uprawomocnieniu się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego Kontrahenta w lipcu 2023 r. z dostępnych publicznie danych, tj. z ogłoszenia opublikowanego w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Do dnia sporządzenia niniejszego wniosku Wnioskodawca nie otrzymał pozostałej kwoty. Zarząd Wnioskodawcy sporządził oświadczenie o nieściągalności wierzytelności, z którego wynika, iż ww. kwota na dzień 31 grudnia 2024 r. jest nieściągalna z uwagi na prawomocne zakończenie postępowania upadłościowego spółki P sp. z o.o. i z dniem 31 grudnia 2024 r. wierzytelność ta została odpisana z ksiąg rachunkowych Wnioskodawcy. Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że warunki przewidziane dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności zostały w niniejszej sprawie spełnione. Z powyższych informacji wynika wprost, że Wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki do tego, aby uznać nieściągalną wierzytelność we wskazanej kwocie za koszty uzyskania przychodów. Wierzytelność w kwocie netto z powyżej wskazanej faktury stanowiła wcześniej przychód należny, a nieściągalność wierzytelności została prawidłowo udokumentowana. WSA w Poznaniu, w wyroku z dnia 18 stycznia 2018 r., sygn. akt: I SA/Po 917/17 wskazał, że: W świetle art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p. podatnicy mogą nieściągalne wierzytelności odnieść w ciężar kosztów uzyskania przychodów jedynie w sytuacji, gdy nieściągalność tych wierzytelności została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności. Potwierdzeniem udokumentowania nieściągalności zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT mogą być zarówno wpisy ujawnione w KRS dłużnika jak i treść stosownego obwieszczenia w MSiG. W ocenie Wnioskodawcy, zamieszczone w MSiG informacje i obwieszczenia mają walor dokumentu urzędowego. DKIS w interpretacji z dnia 20 września 2022 r., nr: 0111-KDIB2-1.4010.483.2022.1.AP potwierdził, że: „Obwieszczenie w MSiG potwierdza, że doszło do wydania prawomocnego postanowienia sądu, które dokumentuje nieściągalność wierzytelności w sposób wymagany przepisami prawa podatkowego (ustawy o CIT). Omawiane obwieszczenie postanowienia w MSiG, jako dokument urzędowy, może zatem stanowić o udokumentowaniu nieściągalności wierzytelności przez Wnioskodawcę. W efekcie, zdaniem Wnioskodawcy, wydruk obwieszczenia MSiG stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone, jak również dowód w rozumieniu art. 194 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 z późn. zm.) na potrzeby prowadzonych w sprawie postępowań podatkowych”. Podobnie wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 11 marca 2016 r., sygn. IBPB-1-1/4510-305/15/BK: „...przepis wskazuje co prawda, że nieściągalność wierzytelności winna być "udokumentowana postanowieniem sądu”, nie wymaga jednak by podatnik dla dokonania odpisania wierzytelności w koszty był zobowiązany fizycznie posiadać odpis tegoż postanowienia. Powyższe udokumentowanie nieściągalności odpowiednim postanowieniem winno być, w ocenie Banku, rozumiane w ten sposób, że podatnik winien móc wykazać, że takie postanowienie zostało w postępowaniu upadłościowym wydane. (...) ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym, jako dokument urzędowy, stanowi wystarczające udokumentowanie ukończenia postępowania upadłościowego, stanowiąc równocześnie dowód w prowadzonych postępowaniach podatkowych, w rozumieniu art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W obliczu powszechnej dostępności Monitora Sądowego i Gospodarczego nakładanie na podatników wymogów fizycznego uzyskiwania odpisów postanowień o ukończeniu postępowania upadłościowego, stanowiłoby, zdaniem Wnioskodawcy, nieuzasadnione rzeczową potrzebą obciążenie”. W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla udokumentowania nieściągalności wierzytelności stosownie do powołanego na wstępie art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o CIT wystarczające będzie przedstawienie odpowiednich wydruków z Monitora Sądowego i Gospodarczego. Wnioskodawca uważa, że w przypadku odpisania należności jako nieściągalnych, ma prawo uznania jej za koszt uzyskania przychodów. Obwieszczenie w MSiG stanowi udokumentowanie nieściągalności należności zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o CIT. (winno być lit. c - przyp. organu) Warunek, aby wierzytelność była uprzednio zarachowana jako przychód należny, określony w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, również został spełniony. Część wierzytelności w kwocie netto ... zł wynikająca z faktury nr X/2014 została zarachowana przez spółkę M (poprzednika prawnego Wnioskodawcy) jako przychód należny. Pozostałe kwoty wchodzące w skład wierzytelności (tj. zatrzymane środki z tytułu gwarancji należytego wykonania umowy, zabezpieczenia, odsetki) nie zostały wcześniej uznane za przychód podatkowy i nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, tylko ustalona w odpowiedniej proporcji do otrzymanej w 2022 r. wpłaty, część przedmiotowej wierzytelności w wysokości ... zł może zostać uznana za koszt podatkowy. Należy podkreślić, że zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ma na celu zapewnienie prawidłowego dochodu podatkowego, poprzez wyłączenie z podstawy opodatkowania kwoty, która została już uprzednio rozpoznana jako przychód, ale nie przyniosła faktycznych wpływów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Przedmiotowa należność nie uległa jednak przedawnieniu na dzień jej odpisania z ksiąg rachunkowych, co potwierdza możliwość uwzględnienia jej w kosztach podatkowych. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, kwota odpisanej nieściągalnej wierzytelności w wysokości Y zł stanowi koszt uzyskania przychodu. Ad 2. Wnioskodawca wskazuje, że zakończenie postępowania upadłościowego Kontrahenta oraz brak jakiejkolwiek dalszej możliwości odzyskania należności stanowi wystarczającą podstawę do uznania wierzytelności za nieściągalną w rozumieniu art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Dodatkowo, Wnioskodawca dokonał odpisu wierzytelności w księgach rachunkowych w okresie rozliczeniowym, w którym stało się to uzasadnione, tj. na dzień 31 grudnia 2024 r. Wnioskodawca w odniesieniu do dnia zaliczenia ww. wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów zwraca uwagę, że przepisy ustawy o CIT nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. W ocenie Spółki, w analizowanym przypadku, odpis aktualizujący wartość należności stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami, tj. pośredni koszt uzyskania przychodu, potrącalny zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Oznacza to, że Wnioskodawca powinien każdorazowo ujmować taki odpis w koszty uzyskania przychodów w dacie jego dokonania na skutek uprawdopodobnienia (winno być: udokumentowania – przyp. organu) jego nieściągalności. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h tego artykułu, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków: - wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz - nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana. W ocenie Wnioskodawcy, gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków. Gdy nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w danym roku podatkowym, ale jej ewidencyjnego odpisania dokonano dopiero w roku następnym, to również w tym następnym roku jako roku spełnienia drugiej przesłanki zalicza się odpisaną wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów. Zakończenie postępowania upadłościowego Kontrahenta, ogłoszone zostało w Monitorze Sądowym i Gospodarczym w styczniu 2023 roku. Jednak Wnioskodawca pozyskał informację o tym fakcie dopiero w lipcu 2023 roku, a formalne działania dotyczące uznania wierzytelności za nieściągalne zostały podjęte w roku 2024. Zarząd Wnioskodawcy sporządził oświadczenie o nieściągalności wierzytelności dopiero w dniu 20 lutego 2025 r., potwierdzając, że na dzień 31 grudnia 2024 r. wierzytelność była nieściągalna i została odpisana z ksiąg rachunkowych. W związku z powyższym jako, że Spółka uznała wierzytelność za nieściągalną na dzień 31 grudnia 2024 r. i na ten dzień dokonała odpisu z ksiąg rachunkowych, zaliczenie wartości nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów możliwe będzie dopiero w dniu dokonania odpowiedniego księgowania (zapisu) w księgach rachunkowych Spółki, czyli 31 grudnia 2024 r. Takie stanowisko potwierdzają również organy podatkowe: DKIS w interpretacji z dnia 27 października 2021 r., nr: 0111-KDIB1-2.4010.334.2021.AW zauważył: „Jak wynika z wniosku, nieściągalność została uprawdopodobniona orzeczeniem sądowym, które Wnioskodawca już otrzymał, a ponadto Wnioskodawca - jak podał w opisie zdarzenia przyszłego - dopiero zamierza odpisać te wierzytelności jako nieściągalne. Stąd zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu może nastąpić w dacie odpisania jako nieściągalne tych wierzytelności względem Spółki z Norwegii w księgach rachunkowych Wnioskodawcy”. Potwierdził to również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 19 listopada 2015 r., nr: IBPB-1-2/4510-772/15/JW. Interpretacja ta zwraca szczególną uwagę na odpisanie wierzytelności nieściągalnych w księgach rachunkowych i potwierdza, że w sytuacji, w której ta techniczna czynność zostanie dokonana jako ostatnia, to ona właśnie wyznacza także okres podatkowego rozliczenia wierzytelności w kosztach. W interpretacji tej czytamy, że rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów z tytułu nieściągalnych wierzytelności musi być dodatkowo warunkowane „(...) faktycznym dokonaniem zapisów księgowych, tj. spisaniem tych należności w księgach rachunkowych Spółki, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości”. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, ujęcie nieściągalnej wierzytelności w kosztach uzyskania przychodów powinno nastąpić w 2024 roku, czyli w dacie dokonania odpisu z ksiąg rachunkowych. Spółka uważa, że to właśnie w tym roku zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do uznania odpisanej wierzytelności za koszt podatkowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań 1 i 2 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego

stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. W szczególności interpretacja nie odnosi się do kwestii ujęcia jako przychód kwot potrąconych przez Kontrahenta tytułem gwarancji oraz tytułem zabezpieczenia należytego wykonania umowy. Jednocześnie należy zauważyć, że organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa podatkowego. Ze względu na powyższe, organ nie dokonał oceny prawidłowości rachunkowego ustalenia kwoty, którą Wnioskodawca zamierza rozpoznać w kosztach uzyskania przychodu. Przechodząc do uzasadnienia interpretacji indywidualnej, na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 491 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 18 ze zm.) Spółki kapitałowe mogą się łączyć ze sobą oraz ze spółkami osobowymi; spółka osobowa, z wyłączeniem spółki komandytowo-akcyjnej, nie może jednakże być spółką przejmującą albo spółką nowo zawiązaną. W myśl art. 492 § 1 pkt 1 ww. ustawy: Połączenie może być dokonane przez przeniesienie całego majątku spółki (przejmowanej) na inną spółkę (przejmującą) za udziały lub akcje, które spółka przejmująca przyznaje wspólnikom spółki przejmowanej (łączenie się przez przejęcie). Jak stanowi art. 493 § 1 i § 2 Kodeksu spółek handlowych: Spółka przejmowana albo spółki łączące się przez zawiązanie nowej spółki zostają rozwiązane, bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, w dniu wykreślenia z rejestru. Połączenie następuje z dniem wpisania połączenia do rejestru właściwego według siedziby, odpowiednio spółki przejmującej albo spółki nowo zawiązanej (dzień połączenia). Wpis ten wywołuje skutek wykreślenia spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki, z uwzględnieniem art. 507. Stosownie do art. art. 494 § 1 i § 2 ww. ustawy: Spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki. Na spółkę przejmującą albo spółkę nowo zawiązaną przechodzą z dniem połączenia w szczególności zezwolenia, koncesje oraz ulgi, które zostały przyznane spółce przejmowanej albo którejkolwiek ze spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji lub ulgi stanowi inaczej. Zagadnienie sukcesji podatkowej w polskim prawie podatkowym regulują m.in. przepisy zawarte w art. 93-93e ustawy Ordynacja podatkowa. W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych. Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego. Zgodnie z art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej: Osoba prawna lub spółka komandytowo-akcyjna zawiązane (powstałe) w wyniku łączenia się: 1) osób prawnych, 2) osobowych spółek handlowych, 3) osobowych i kapitałowych spółek handlowych - wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek. W myśl art. 93 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa: Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej i spółki komandytowo-akcyjnej łączących się przez przejęcie: 1) innej osoby prawnej (osób prawnych); 2) osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych). Stosownie do art. 93c § 1 Ordynacji podatkowej: § 1. Osoby prawne lub spółki komandytowo-akcyjne przejmujące albo osoby prawne lub spółki komandytowo-akcyjne powstałe w wyniku podziału wstępują, z dniem podziału albo z dniem wydzielenia albo z dniem wyodrębnienia, we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki osoby prawnej lub spółki komandytowo-akcyjnej dzielonej pozostające w związku z przydzielonymi im w planie podziału składnikami majątku. Jak wskazane zostało w art. 93e Ordynacji podatkowej: Przepisy art. 93-93d stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej. Określona wyżej cytowanymi przepisami Ordynacji podatkowej sukcesja jest sukcesją uniwersalną, co oznacza, że następca prawny wstępuje we wszystkie (z uwzględnieniem postanowień art. 93e Ordynacji podatkowej) przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podatnika. Sukcesja podatkowa polega na przejęciu praw i obowiązków na następcę prawnego lub podmiot przekształcony. Ordynacja podatkowa wiąże sukcesję podatkową z łączeniem się przedsiębiorstw, przejęciem, przekształceniem oraz podziałem przez wydzielenie. Mając na uwadze przedstawiony stan prawny oraz opis stanu faktycznego potwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej regulujące uprawnienia podmiotów wynikające z tzw. sukcesji podatkowej, w szczególności zawarte w art. 93-93e tej ustawy. Wnioskodawca wstąpił bowiem w przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki spółki przejmowanej. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z powołanego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Z kolei art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków. I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2. Na podstawie art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o CIT: Za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego. Rozpatrując kwestię zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności, należy mieć także na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, zgodnie z którym: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisanych jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów. Przede wszystkim, wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji księgowej zgodnie z ustawą o rachunkowości – art. 9 ust. 1 ustawy o CIT). Ponadto, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT, nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu. Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie o CIT, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jak już wskazano o możliwości zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów decyduje kumulatywne spełnienie wskazanych wyżej przesłanek, tj.: - wierzytelności muszą być wcześniej zarachowane jako przychody; - wierzytelności nie uległy przedawnieniu; - wierzytelności powinny być odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o CIT); - wierzytelności powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Przepisy ustawy o CIT nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT, stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana. Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków: - wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz - nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana. Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi (tj. późniejszy) z warunków. Biorąc pod uwagę powyższe, w sytuacji gdy najpierw dokonano odpisu wierzytelności jako nieściągalnej a następnie nieściągalność tej wierzytelności została odpowiednio udokumentowana, zaliczenie do kosztów podatkowych następuje w momencie udokumentowania w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Natomiast, gdy nieściągalność wierzytelności została udokumentowana wcześniej niż dokonano ich ewidencyjnego odpisania to odpisaną wierzytelność zalicza się do kosztów podatkowych w roku w którym nastąpił odpis wierzytelności jako nieściągalnej. Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia sądu o zakończeniu postępowania upadłościowego (art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o CIT) następuje w dacie uprawomocnienia się tego postanowienia. Odnosząc się do Państwa wątpliwości i uwzględniając przedstawione okoliczności sprawy, z których wynika, że: - przedmiotowa wierzytelność została rozpoznana jako przychód należny przez Spółkę przejmowaną (M S.A.), - nieściągalność wierzytelność została udokumentowana po przejęciu M S.A. przez Państwa Spółkę, - wierzytelność została odpisana w księgach rachunkowych przez Państwa Spółkę stwierdzić należy, że skoro udokumentowanie i odpisanie nieściągalnej wierzytelności miało miejsce po połączeniu Spółek, to prawo zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów przysługuje Państwa Spółce będącej następcą prawno- podatkowym M S.A. (art. 93 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej). Jak już wskazano nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia wskazanych wyżej warunków. W omawianym przypadku postanowienie o zakończeniu postępowania upadłościowego Kontrahenta uprawomocniło się z dniem 11 stycznia 2023 r., natomiast odpis wierzytelności w księgach rachunkowych nastąpił 31 grudnia 2024 r. W związku z powyższym skoro drugi z warunków spełnił się w 2024 r. (odpisanie wierzytelności w księgach rachunkowych) nieściągalna wierzytelność stanowi koszt uzyskania przychodu w 2024 r. Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i nr 2 należało uznać za prawidłowe. Z uwagi na uznanie Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe, odniesienie się do Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 3 stało się bezzasadne (pytanie nr 3 to było pytaniem warunkowym, na które oczekiwali Państwo odpowiedzi w przypadku uznania Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 2 za nieprawidłowe).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.