0111-KDIB1-1.4010.310.2021.9.SG

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 czerwca 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego A. S.A. z siedzibą w (...) (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT (podatek od towarów i usług)”). Spółka składa się z(...). Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest m.in. (...). Prowadzona działalność gospodarcza podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Spółka należy do Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „PGK”), która na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest odrębnym podatnikiem, o którym mowa w art. 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”. W ramach prowadzonej działalności, w związku z (...) Spółka dokonuje (...). Powstały w trakcie prac (...) powoduje (...). Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2020 r. poz. 1064, winno być: Dz. U. z 2021 r. poz. 1420, dalej: „ustawa PGG”), Spółka jako przedsiębiorca prowadzący ruch zakładu górniczego ponosi odpowiedzialność za szkody spowodowane ruchem tego zakładu, a także zobowiązana jest do zapobiegania tym szkodom. W związku z powyższym do Spółki wpłynął wniosek z Gminy S. (dalej: „Gmina”), informujący o (...). (...). Powstała szkoda jest szkodą spowodowaną ruchem zakładu górniczego i wymaga naprawy w oparciu o

przepisy ustawy PGG. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 147 i art. 150 ustawy PGG na Spółce ciąży obowiązek naprawienia szkody poprzez dostarczenie wody w niezbędnej ilości. Rozwiązaniem problemu jest (...) (dalej: „budowa wodociągu”), którą to Gmina będzie budowała z własnych środków. W celu zrealizowania naprawy przedmiotowej szkody górniczej Spółka podpisała z Gminą Porozumienie, w którym określono obowiązki Wnioskodawcy związane z likwidacją powstałych szkód oraz zapobiegania dalszym szkodom spowodowanym przez ruch zakładu górniczego. Podstawą prawną zawarcia Porozumienia były przepisy ustawy PGG (działu VIII „Odpowiedzialność za szkody”). W ramach podpisanego Porozumienia z Gminą, Spółka zobowiązuje się do: (...). Ponadto Wnioskodawca przekazuje a Gmina przejmuje w użyczenie (...). Od studni Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16i ust. 2 ustawy o CIT. Gmina w ramach własnych środków finansowych zgodnie z zapisami Porozumienia zobowiązuje się do: (...). Czas obowiązywania Porozumienia przewiduje się na (...) lat z możliwością przedłużenia o kolejne (...) lat. Ustalenia zawarte w Porozumieniu wyczerpują wszystkie roszczenia Gminy w zakresie zaopatrzenia mieszkańców w wodę związane z powstałą szkodą w postaci (...). Gmina wywiązała się z realizacji (...) punktów Porozumienia otwierając tym samym Spółce możliwość rozpoczęcia prac związanych z (...). Jednocześnie Spółka wskazuje, że nabywane towary i usługi związane z budową wodociągu wykorzystuje do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Status Wnioskodawcy jako zainteresowanego na gruncie przepisów Ordynacji podatkowej. Zainteresowanym w rozumieniu przepisu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa jest podmiot, którego indywidualnej sprawy dotyczą przepisy prawa podatkowego, podlegające interpretacji. Podstawowym elementem niezbędnym dla wykazania statusu podmiotu „zainteresowanego” jest więc obowiązek stosowania określonych przepisów prawa podatkowego. Zatem każdy podmiot, który ma taki obowiązek w celu zastosowania tych przepisów musi dokonać ich interpretacji. Prawidłowość tej interpretacji może natomiast stanowić przedmiot wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej i ochrony z niej wynikającej. Aby ustalić dochód lub stratę podatkowej grupy kapitałowej zgodnie z art. 7a ust. 1 ustawy o CIT, wszystkie spółki grupy muszą pierwotnie ustalić swój podatkowy wynik finansowy. Sposób rozliczania podatku przez PGK nakłada więc na każdą ze spółek tworzących podatkową grupę kapitałową obowiązek rozliczania podatkowych przychodów i kosztów oraz stosowanych ulg wynikających z ustawy oraz odliczeń (zdanie trzecie art. 7a ust. 1 ustawy o CIT). Każda ze spółek wchodzących w skład grupy oblicza dochód lub stratę według zasad opisanych w art. 7 ust. 2-3 tej Ustawy. W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca nie występuje w imieniu PGK, ani też w celu potwierdzenia skutków podatkowych w zakresie kalkulacji dochodu (straty) PGK w rozumieniu art. 7a ust. 1 ustawy o CIT. Wnioskodawca składa niniejszy wniosek w celu potwierdzenia po jego stronie skutków podatkowych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów dla Spółki. Pytania z jakimi zwraca się Wnioskodawca dotyczą jego indywidualnej sprawy. Przedmiotowy wniosek dotyczy Wnioskodawcy i jego obowiązku wyliczenia dochodu na podstawie art. 7a ust. 1 zdanie trzecie w związku z art. 7 ust. 2 - 3 ustawy o CIT. W tym właśnie zakresie, bez wątpienia Wnioskodawca powinien zostać uznany za zainteresowanego uzyskaniem indywidualnej interpretacji. Stanowisko, że spółki tworzące podatkową grupę kapitałową mogą być zainteresowanymi w rozumieniu przepisu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej było potwierdzane już przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Pytania 1. Czy wydatki związane z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy PGG poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) 2. Czy odpisy amortyzacyjne od studni odwodnieniowych stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy użyczonych Gminie w ramach naprawy szkód górniczych na podstawie przepisów ustawy PGG mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 4) Państwa stanowisko w sprawie Ad 1 Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy PGG poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Ad 2 Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od studni odwodnieniowych stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy użyczonych Gminie w ramach naprawy szkód górniczych na podstawie przepisów ustawy PGG mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy: Ad 1 Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle powyższej definicji, kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów (z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ustawy o CIT). Przy czym kosztami uzyskania przychodów są nie tylko koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku z przyczynowo - skutkowym z określonymi przychodami), ale również koszty pozostające z nimi w związku pośrednim - dotyczy to kosztów ogólnie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, stanowiącej źródło przychodów podatnika (kosztów stanowiących naturalną konsekwencję prowadzenia działalności gospodarczej). Koszty naprawy szkód górniczych, ściśle rzecz biorąc, nie są ponoszone w celu uzyskania przychodu, natomiast pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 146, 147 i 150 ustawy PGG przedsiębiorca prowadzący ruch zakładu górniczego odpowiada za szkodę powstałą wskutek ruchu tego zakładu oraz zapobiega tym szkodom, zaś przywrócenie stanu poprzedniego może w szczególności nastąpić przez dostarczenie gruntów, obiektów budowlanych, urządzeń, lokali, wody lub innych dóbr tego samego rodzaju. Pomimo więc tego, że koszty te nie zmierzają wprost do osiągnięcia przychodów, pozostają one w ewidentnym i nierozerwalnym związku z prowadzoną działalnością polegającym na tym, że mają one przyczynę w tej działalności, prowadzenie jej wiąże się z obowiązkiem lub przynajmniej ryzykiem poniesienia takich kosztów. Koszty naprawy tych szkód stanowią więc zwykły koszt prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie, który musi być uwzględniany w rachunku ekonomicznym, podobnie jak wszelkie koszty ogólne tej działalności. Wskazany związek kosztów naprawy szkód górniczych z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie wydobycia kopalin i generowanymi przez nią przychodami uzasadnia zatem zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki takie nie zostały także wskazane w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodu, tj. w art. 16 ustawy o CIT. Stanowisko to potwierdza się w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Katowicach z 21 września 2016 r., Znak: IBPB-1-1/4510-256/16-1/ZK, gdzie wskazano: „Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p.”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p. W świetle powyższej definicji, kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów (z wyjątkiem wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p.). Przy czym kosztami uzyskania przychodów są nie tylko koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku z przyczynowo - skutkowym z określonymi przychodami), ale również koszty pozostające z nimi w związku pośrednim - dotyczy to kosztów ogólnie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, stanowiącej źródło przychodów podatnika.(...) Do tego rodzaju kosztów należą również koszty związane z naprawą szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego, do których poniesienia zobowiązany jest, zgodnie z art. 146 i art. 147 ustawy - Prawo geologiczne i górnicze, przedsiębiorca prowadzący taki zakład. Koszty likwidacji szkód górniczych, ściśle rzecz biorąc, nie są ponoszone w celu uzyskania przychodu, natomiast pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. (...) Reasumując, koszty związane z likwidacją szkód górniczych stanowią koszty uzyskania przychodów jako koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Związek ten polega na tym, że prowadzenie działalności w zakresie wydobycia węgla kamiennego i osiąganie przychodów z tej działalności skutkuje powstaniem szkód górniczych i koniecznością poniesienia - nierzadko w znacznie nawet odległej przyszłości - kosztów usunięcia szkód górniczych spowodowanych przez tę działalność”. Podobnie w interpretacji indywidualnej z 13 sierpnia 2014 r. Znak: ILPB3/423- 223/14-4/PR, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu. W związku z powyższym wydatki związane z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy PGG poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Ad 2 Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT stanowi, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Należy wskazać, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji terminu „nieodpłatne używanie”, niemniej ustawodawca posługuje się nim w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”). Zgodnie z treścią art. 710 i nast. Kodeksu cywilnego, przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego (umowy użyczenia) są nieodpłatność oraz jednostronność, bowiem zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest wyłącznie użyczający. Z nieodpłatnym używaniem mamy więc do czynienia wówczas, gdy oddający nie czerpie z tego żadnych korzyści, odbywa się to kosztem jego majątku. Umowa użyczenia jest więc umową jednostronnie zobowiązującą, nie jest umową wzajemną. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego na podstawie przepisów ustawy PGG Spółka zobowiązana jest do likwidacji szkód górniczych polegających na (...). Od studni Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16i ust. 2 ustawy o CIT. W celu zrealizowania naprawy przedmiotowej szkody górniczej Spółka podpisała z Gminą Porozumienie, w którym określono obowiązki zarówno Wnioskodawcy związane z naprawą powstałych szkód oraz zapobiegania dalszym szkodom spowodowanym przez ruch zakładu górniczego, jak również obowiązki Gminy. Podstawą prawną zawarcia Porozumienia były przepisy ustawy PGG (działu VIII „Odpowiedzialność za szkody”). W ramach podpisanego Porozumienia z Gminą, Spółka zobowiązuje się do (...). Gmina natomiast zobowiązuje się do (...). Z powyższego wynika, że wszelkie obowiązki określone w Porozumieniu mają na celu naprawę szkód górniczych, do której w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zobowiązana jest Spółka na mocy przepisów ustawy PGG. Istotą przekazania studni Gminie, na podstawie zawartego Porozumienia, jest umożliwienie Spółce realizacji jej celów biznesowych w postaci naprawy szkody górniczej i zabezpieczenia źródła przychodów z tego tytułu. W konsekwencji udostępnienie Gminie studni odbywa się przede wszystkim w interesie gospodarczym Spółki z myślą o realizowanym przez nią obowiązkiem naprawy szkody górniczej a nie w interesie Gminy (co byłoby charakterystyczne dla bezpłatnego użyczenia). Stosunek prawny, jaki łączy Spółkę i Gminę na skutek zawarcia Porozumienia nie wykazuje żadnej z cech bezpłatnego użyczenia (jednostronność, brak korzyści dla oddającego). Jest to Porozumienie dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i Gmina są zobowiązani do spełnienia pewnych zobowiązań na rzecz drugiej strony. Wobec powyższego, uznać należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym, mimo wskazania w Porozumieniu (wśród innych jeszcze zobowiązań zarówno Spółki jak i Gminy), że Wnioskodawca użycza Gminie studnie, nie mamy do czynienia z nieodpłatnym użyczeniem środków trwałych w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT. W konsekwencji, odpisy amortyzacyjne od wskazanych środków trwałych mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów Spółki w pełnej wysokości na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Interpretacja indywidualna Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 28 września 2021 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-1.4010.310.2021.1.SG, w której uznałem Państwa stanowisko w części za prawidłowe i w części za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Państwu 30 września 2021 r. Skarga na interpretację indywidualną 27 października 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (wpływ do Organu 28 października 2021 r.), wnosząc o uchylenie zaskarżonej interpretacji w skarżonej części, tj. dotyczącej udzielenia odpowiedzi na pytanie o możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od studni odwodnieniowych użyczonych Gminie w ramach naprawy szkód górniczych, rozpoznanie przedmiotowej sprawy na rozprawie oraz zasądzenie od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w Bielsku-Białej na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm prawem przepisanych. Odpowiedzi na skargę udzieliłem pismem z 25 listopada 2021 r. Znak: 0111-KDIB1- 1.4010.310. 2021.2.SG. Postępowanie przed sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 23 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 925/21. Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 19 lutego 2025 r., sygn. akt II FSK 646/22 oddalił skargę kasacyjną Organu. Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 19 lutego 2025 r. i wpłynął do mnie 22 kwietnia 2025 r. Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.): Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.: • uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oraz Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w ww. wyrokach; • ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia: - czy wydatki związane z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy PGG poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe, - czy odpisy amortyzacyjne od studni odwodnieniowych stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy użyczonych Gminie w ramach naprawy szkód górniczych na podstawie przepisów ustawy PGG mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 3 i 4. Natomiast w pozostałym zakresie dotyczącym podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. (...). Wobec powyższego, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek: - wydatek został poniesiony przez podatnika, - jest definitywny, a więc bezzwrotny, - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, - poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, - nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, - został właściwie (odpowiednio) udokumentowany.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo- skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Nie każdy jednak wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT: Kosztem uzyskania przychodów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są odpisy (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m. Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne). W tym miejscu szczególną uwagę należy zwrócić również na treść art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT, zgodnie z którym: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania – za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Mimo że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9 /02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06). Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). Aby móc w pełni zdefiniować pojęcie „nieodpłatne” zasadnym jest także odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002). Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Świadczenia otrzymującego, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu je otrzymującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz. Należy podkreślić, że o świadczeniu wzajemnym możemy mówić wówczas, gdy podmiot uzyskujący świadczenie wykonuje ekwiwalentne świadczenie na rzecz podmiotu, od którego to świadczenie uzyskuje. Brak świadczenia wzajemnego świadczy natomiast o braku ekwiwalentności. Pojęcie „ekwiwalentny” należy rozumieć jako równoważny, równowartościowy, współmierny, identyczny, analogiczny, tożsamy. Podnieść także należy, że ekwiwalentność ta powinna odnosić się do dwóch konkretnych podmiotów udzielających sobie wzajemnych świadczeń. Wątpliwości Państwa dotyczą ustalenia: - czy wydatki związane z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy Prawo geologiczne i górnicze poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz - czy odpisy amortyzacyjne od studni odwodnieniowych stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy użyczonych Gminie w ramach naprawy szkód górniczych na podstawie przepisów ustawy Prawo geologiczne i górnicze mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 144 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. Prawo geologiczne i górnicze (t. j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1420, dalej: „ustawa PGG”): Właściciel nie może sprzeciwić się zagrożeniom spowodowanym ruchem zakładu górniczego, który jest prowadzony zgodnie z ustawą. Może on jednak żądać naprawienia wyrządzonej tym ruchem szkody, na zasadach określonych ustawą. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do innych podmiotów, których prawa majątkowe są zagrożone ruchem zakładu górniczego. Zgodnie z art. 146 ustawy Prawo geologiczne i górnicze: Odpowiedzialność za szkodę ponosi przedsiębiorca prowadzący ruch zakładu górniczego, wskutek którego wystąpiła szkoda. W myśl art. 147 ust. 3 ww. ustawy: Obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego ciąży na tym, kto jest odpowiedzialny za szkodę. Poszkodowany, za zgodą podmiotu odpowiedzialnego za szkodę, może wykonać obowiązek w zamian za zapłatę odpowiedniej kwoty pieniężnej. Zgodnie z art. 148 ustawy Prawo geologiczne i górnicze: Jeżeli poszkodowany poniósł nakłady na naprawienie szkody, odszkodowanie ustala się z uwzględnieniem wartości uzasadnionych nakładów. W myśl art. 150 powyższej ustawy: Przepisy o naprawianiu szkód określonych niniejszym działem stosuje się odpowiednio do zapobiegania tym szkodom. Z kolei zgodnie z art. 151 ustawy Prawo geologiczne i górnicze: Sądowe dochodzenie roszczeń jest możliwe po wyczerpaniu postępowania ugodowego. Warunek wyczerpania postępowania ugodowego jest spełniony, jeżeli przedsiębiorca odmówił zawarcia ugody lub jeżeli od skierowania przez poszkodowanego roszczenia wobec przedsiębiorcy upłynęło 30 dni, chyba że poszkodowany, zgłaszając żądanie zawarcia ugody, wyznaczy dłuższy termin. Ugoda zawarta w formie aktu notarialnego stanowi tytuł egzekucyjny w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Jeżeli przedsiębiorca uchyla się od wykonania ugody lub wyroku nakazującego naprawę szkód wyrządzonych ruchem zakładu górniczego, koszt wykonania zastępczego może zostać pokryty z zabezpieczenia, o którym mowa w art. 28. Odnosząc się zatem do Państwa wątpliwości w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy Prawo geologiczne i górnicze poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie do kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że koszty związane z naprawą szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego, do których poniesienia zobowiązany jest, zgodnie z art. 146 i art. 147 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, przedsiębiorca prowadzący taki zakład. Koszty likwidacji szkód górniczych, ściśle rzecz biorąc, nie są ponoszone w celu uzyskania przychodu, natomiast pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Działalność polegająca na wydobyciu węgla brunatnego w sposób nierozerwalny wiąże się bowiem z możliwością spowodowania szkód górniczych, a co za tym idzie, z koniecznością poniesienia kosztów ich usunięcia przez przedsiębiorcę prowadzącego zakład górniczy. Koszty likwidacji tych szkód stanowią więc zwykły koszt prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie, który musi być uwzględniany w rachunku ekonomicznym, podobnie jak wszelkie koszty ogólne tej działalności. Wskazany związek kosztów likwidacji szkód górniczych z prowadzoną działalnością gospodarczą w zakresie wydobycia kopalin i generowanymi przez nią przychodami uzasadnia zatem zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, koszty związane z likwidacją szkód górniczych stanowią koszty uzyskania przychodów jako koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Związek ten polega na tym, że prowadzenie działalności w zakresie wydobycia węgla brunatnego i osiąganie przychodów z tej działalności skutkuje powstaniem szkód górniczych i koniecznością poniesienia kosztów usunięcia szkód górniczych spowodowanych przez tę działalność. Podsumowując, Państwa stanowisko sprowadzające się do twierdzenia, że wydatki związane z naprawą szkody górniczej na podstawie przepisów ustawy Prawo geologiczne i górnicze poniesionych w oparciu o zawarte Porozumienie stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT, należało uznać za prawidłowe. Z kolei odnosząc się do Państwa wątpliwości w kwestii dotyczącej ustalenia, czy odpisy amortyzacyjne od studni odwodnieniowych stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy użyczonych Gminie w ramach naprawy szkód górniczych na podstawie przepisów ustawy Prawo geologiczne i górnicze mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazać należy, że przez nieodpłatne oddanie do używania należy rozumieć sytuację, gdy korzystanie ze środka trwałego przez podmiot inny niż jego właściciel nie wiąże się z formą jakiegokolwiek ekwiwalentu dla właściciela lub nie przynosi mu żadnych ekonomicznych korzyści. Zatem w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT. Przepis ten wyłącza możliwość uznania odpisów amortyzacyjnych za koszt uzyskania przychodu w przypadku, gdy oddanie środków trwałych do używania innemu niż podatnik podmiotowi nastąpiło nieodpłatnie. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w przypadku Spółki, gdzie współpraca Spółki z Gminą charakteryzuje wzajemność świadczeń. Ponadto zawarte Porozumienie przynosi Spółce i Gminie obopólne korzyści, bowiem jak wynika z opisu sprawy współpraca Wnioskodawcy z Gminą charakteryzuje się tym, że Spółka w ramach naprawy szkód górniczych spowodowanych powstaniem w trakcie prac odwodnieniowych (...). Wobec powyższego, udostępnienie Gminie studni odwodnieniowych w ramach naprawy szkód górniczych nie będzie mieć charakteru nieodpłatnego, a tym samym Spółce przysługuje prawo zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych do kosztów uzyskania przychodów. W konsekwencji, nie znajdzie zastosowania ograniczenie wynikające z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o CIT. Podsumowując, Państwa stanowisko sprowadzające się do twierdzenia, że odpisy amortyzacyjne od wskazanych środków trwałych mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów Spółki w pełnej wysokości na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj. w 2021 r. Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem tj. w zakresie pytania 1, 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.