0111-KDIB1-1.4010.111.2025.1.BS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego A Spółka Akcyjna (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”), będąca czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług), (...). W ramach prowadzonej działalności Spółka oferuje zróżnicowany wachlarz produktów turystycznych, obejmujący w szczególności loty, hotele, w tym w formie pakietów dynamicznych, tj. pakietów usług związanych z podróżą, składających się co najmniej z dwóch różnych rodzajów usług turystycznych (najczęściej nocleg oraz bilet lotniczy: dalej: „Pakiety dynamiczne”), wybieranych przez klientów (użytkowników) spośród usług dostępnych w systemie (kanale) rezerwacyjnym Spółki, mającym postać internetowej platformy rezerwacyjnej lub telefonicznego centrum obsługi Spółki. W zależności od potrzeb i preferencji klienta, poza przelotem, noclegiem oraz obowiązkowym ubezpieczeniem od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia (do zawarcia takiego obowiązkowego ubezpieczenia we własnym imieniu na rzecz podróżnych Spółka jest zobowiązana na mocy art. 42 ust. 7 ustawy o imprezach turystycznych (ustawa zdefiniowana poniżej)), klient może uzupełnić swój Pakiet dynamiczny o świadczenia dodatkowe, takie jak np.: transfer (tj. transport pomiędzy lotniskiem a hotelem), dodatkowy bagaż, rezerwacja preferowanego miejsca w samolocie, powiadomienie sms o lotach. Podobnie jak przelot, nocleg oraz obowiązkowe ubezpieczenie, Spółka nabywa wybrane przez klienta i dodane do komponowanego Pakietu dynamicznego świadczenia dodatkowe we własnym imieniu, ale na rzecz (potrzeby) klienta. Oprócz tego, podczas procesu rezerwacyjnego, klientowi przedstawiana jest możliwość przystąpienia do grupowych ubezpieczeń oferowanych przez współpracującego ze Spółką agenta ubezpieczeniowego. Za pośrednictwem tego agenta klient może nabyć dodatkowe ubezpieczenia, np. ubezpieczenie ogólne (w tym od kosztów leczenia za granicą) czy też ubezpieczenie kosztów rezygnacji z podróży. W odniesieniu do tych ubezpieczeń Spółka, działając jako ubezpieczający, wykonuje wyłącznie działania o administracyjnym charakterze, ograniczające się do następujących czynności: - informowanie osób mających zostać objętych ochroną ubezpieczeniową o fakcie zawarcia umowy, warunkach przystąpienia i rezygnacji z ubezpieczenia, przedmiocie i zakresie umowy oraz o obowiązkach ubezpieczonego, - przekazywanie ubezpieczycielowi bazy ubezpieczonych, składek (za pośrednictwem agenta), oświadczeń i pism składanych przez ubezpieczonego, oraz wszelkich niezbędnych informacji, - doręczanie ubezpieczonemu warunków ubezpieczenia, informacji o przetwarzaniu danych osobowych oraz certyfikatu objęcia ochroną ubezpieczeniową. Do pokrycia kosztów składek z tytułu tych dodatkowych ubezpieczeń obowiązani są klienci. Spółka nie ponosi kosztów tych składek oraz nie uzyskuje z tego tytułu żadnych przychodów, w związku z czym, analizowanych ubezpieczeń nie należy traktować jako

świadczeń nabywanych przez Spółkę na potrzeby swoich klientów. W szczególności, przyjęte w imieniu ubezpieczyciela od klientów (ubezpieczeniowych) kwoty tych składek nie stanowią elementu ceny imprezy turystycznej (Pakietu dynamicznego). Nabywcami Pakietów dynamicznych (tj. klientami Spółki) są zarówno przedsiębiorcy jak i osoby nieprowadzące działalności gospodarczej. Rezerwacja poszczególnych usług w ramach pakietowania dynamicznego dokonywana jest przez klienta (użytkownika), który po wskazaniu przez niego kryteriów (np. co do okresu pobytu, klasy hotelu), otrzymuje szereg propozycji rezerwacji spełniających parametry klienta i obejmujące dostępne usługi związane z podróżą. Każda z oferowanych usług, poza ceną łączną za przelot oraz usługę noclegową (hotel), jest prezentowana odrębnie, co pozwala klientowi dostosować Pakiet dynamiczny do jego możliwości finansowych. Wskazana za pomocą wybranego przez klienta kanału rezerwacyjnego łączna cena Pakietu dynamicznego uwzględnia wszelkie podatki, dodatkowe opłaty i inne koszty związane z wybranymi usługami. Klient jest również informowany o dodatkowych kosztach, którymi może zostać obciążony na miejscu (np. opłaty klimatyczne płacone przez klienta na miejscu w hotelu). Podczas konstruowania Pakietu dynamicznego klient otrzymuje również pozostałe szczegółowe dane dotyczące oferowanych usług, w tym o prawach i obowiązkach klienta (odbiorcy tych usług) oraz Spółki (jako organizatora turystyki). Standardowo podróż klienta w ramach zarezerwowanego Pakietu dynamicznego rozpoczyna się z momentem wylotu z lotniska wybranego w procesie rezerwacji, zaś zakończenie podróży następuje w momencie powrotu na tzw. lotnisko przylotu (zasadniczo, jest to lotnisko w kraju zamieszkania klienta). Oferowane klientom połączenie usług turystycznych związanych z podróżą w formie Pakietu dynamicznego stanowi „imprezę turystyczną” w rozumieniu ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2211 z późn. zm.; dalej: „ustawa o imprezach turystycznych”) oraz w rozumieniu Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG (Dz.U. UE. L. z 2015 r. Nr 326). W związku z powyższym, klientowi zawierającemu ze Spółką umowę o udział w imprezie turystycznej w formie Pakietu dynamicznego (dalej: „Umowa o udział w imprezie turystycznej”) przysługują wszystkie krajowe i wspólnotowe prawa mające zastosowanie do imprez turystycznych. W szczególności, Spółka ponosi odpowiedzialność za wykonanie usług wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, objętego Umową o udział w imprezie turystycznej zawieraną pomiędzy Spółką a klientem, bez względu na to, czy usługi turystyczne wchodzące w skład tego Pakietu dynamicznego mają być faktycznie wykonane przez Spółkę czy też innych usługodawców (tj. dysponentów usług związanych z podróżą). Stąd, usługi związane z podróżą, które wchodzą w skład wybranego przez klienta Pakietu dynamicznego, są świadczone przez Spółkę na rzecz jej klientów we własnym imieniu i na własny rachunek. W celu zapewnienia ich realizacji, Wnioskodawca dokonuje rezerwacji usług związanych z podróżą od podmiotów trzecich, tj. dysponentów tych usług. Rezerwacji tych Spółka dokonuje we własnym imieniu, ale na rzecz klientów. Nie dotyczy to jednak dodatkowych ubezpieczeń wybieranych przez klienta, w odniesieniu do których Spółka działa jako ubezpieczający (niebędący agentem ubezpieczeniowym), który dokonuje czynności administracyjnych wynikających z zawarcia umowy ubezpieczenia grupowego pomiędzy ubezpieczycielem a klientami. Kwotę składki ubezpieczeniowej na rzecz ubezpieczyciela zobowiązany jest wówczas zapłacić klient za pośrednictwem Spółki, tj. po jej otrzymaniu Spółka przekazuje kwotę składki do agenta ubezpieczeniowego, który rozlicza się z danym ubezpieczycielem. Może się zdarzyć, iż przy świadczeniu Imprezy turystycznej Wnioskodawca wykonuje część wybranych przez klienta usług we własnym zakresie (np. dokonanie odprawy online w systemie linii lotniczej). Na poczet usług, które mają zostać wykonane w przyszłości, w ramach zarezerwowanego Pakietu dynamicznego, klient zobowiązany jest do wpłaty na rachunek Spółki zaliczek w łącznej wysokości odpowiadającej cenie imprezy turystycznej, zgodnie z harmonogramem płatności wskazanym w umowie i widniejącym na dokumencie rezerwacji. Przyjęcie zaliczek od klienta przed rozpoczęciem imprezy turystycznej wynika z konieczności pokrycia przez Spółkę wydatków związanych z rezerwacją wybranych przez klienta usług wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, w szczególności zaliczek uiszczanych przez Spółkę na rachunki usługodawców. Brak terminowej płatności zaliczek przez klienta rozumiany jest jako rezygnacja klienta z Imprezy turystycznej, co za tym idzie, skutkuje rozwiązaniem Umowy o uczestnictwo w imprezie turystycznej z winy klienta. Otrzymanie tych zaliczek następuje każdorazowo przed przystąpieniem Spółki do wykonania na rzecz klienta jakichkolwiek świadczeń (usług turystycznych) wchodzących w skład wybranej przez klienta imprezy turystycznej, a więc płatności te nie są powiązane z żadnym z etapów wykonywanej w przyszłości imprezy turystycznej. Cena ustalona w Umowie o udział w imprezie turystycznej może ulec podwyższeniu jako bezpośredni skutek zmiany określonych w regulaminie kosztów po stronie Spółki, takich jak np. ceny przewozów pasażerskich, wysokości podatków i opłat czy też kursów walut mających znaczenie dla danej imprezy turystycznej, przy czym cena ta nie może być podwyższona w okresie 20 dni przed datą rozpoczęcia realizacji imprezy turystycznej. Podróżny (klient) ma prawo do obniżki ceny odpowiadającej obniżeniu kosztów, o których mowa powyżej, które nastąpiło po zawarciu umowy, a przed rozpoczęciem imprezy turystycznej. Cena całkowita Imprezy turystycznej obejmuje m.in. składkę na Turystyczny Fundusz Gwarancyjny (fundusz ten zapewnia środki na pokrycie kosztów powrotu klientów do kraju oraz zwrot wpłat klientów w przypadku niewypłacalności organizatora turystyki) oraz na Turystyczny Fundusz Pomocowy (środki z tego funduszu mają na celu wsparcie organizatorów turystyki w sytuacjach nadzwyczajnych, takich jak pandemia COVID-19). Składki te są płacone przez Spółkę. Z tytułu zakupu usług związanych z podróżą Spółka otrzymuje od usługodawców tych usług dokumenty kosztowe, takie jak np. faktury, które są wystawiane w różnych momentach w zależności od decyzji usługodawcy. W przypadku rezerwacji hotelowych dokumenty kosztowe są zazwyczaj wystawiane po wymeldowaniu klienta z hotelu. W sytuacji, gdy usługodawca nie wystawia faktury, co jest od Spółki niezależne i na co Spółka nie ma wpływu (np. gdy przepisy lokalne kraju usługodawcy nie przewidują wystawiania faktur), potwierdzeniem zakupu usługi związanej z podróżą jest zazwyczaj potwierdzenie rezerwacji lub bilet, uzupełnione o odpowiednie dowody płatności oraz inne dowody potwierdzające zakup usługi (np. zamówienie, korespondencja e-mail z usługodawcą). W związku z tym, iż przy świadczeniu Imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego Spółka działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek oraz nabywa usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (klienta), Spółka rozlicza należny podatek VAT od Pakietu dynamicznego w procedurze VAT marża, o której mowa w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 361 z późn. zm.; dalej: „ustawa o VAT”). Procedura ta zakłada, że Spółka zobowiązana jest kalkulować należny podatek VAT od marży stanowiącej - zgodnie z art. 119 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o VAT - „różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty”. Ze względu na złożoność czynników wpływających na ostateczny poziom kosztów organizacji imprezy turystycznej - takich jak zmienność kursów walut oraz inne dynamiczne okoliczności rynkowe - Spółka nie jest w stanie precyzyjnie określić wartości ponoszonych kosztów związanych ze świadczeniami nabywanymi na rzecz podróżnego przed zakończeniem danej usługi, tj. przed zakończeniem podróży. Z tego powodu, należy podatek VAT z tytułu otrzymania zaliczki przed wykonaniem imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego Spółka kalkuluje w oparciu o prognozę kosztów, które Spółka spodziewa się ponieść dla bezpośredniej korzyści turysty. Ostateczna kwota podatku VAT wyliczana jest przez Spółkę po wykonaniu usługi turystyki, tj. po zakończeniu imprezy turystycznej. Dopiero w tym momencie Spółka posiada ostateczną informację o kwocie przychodu podatkowego (tj. różnicy pomiędzy ceną imprezy a podatkiem VAT od finalnej marży) wygenerowanego na danej imprezie turystycznej. W zależności od statusu podatkowego oraz oczekiwań klienta, Spółka wystawia: - fakturę VAT marża dokumentującą otrzymanie zaliczki od klienta przed rozpoczęciem Imprezy turystycznej (na mocy odpowiednich przepisów ustawy o VAT, po wykonaniu Imprezy turystycznej Spółka nie wystawia faktury VAT marża rozliczeniowej) lub - potwierdzenie sprzedaży, które jest przekazywane klientowi na jego żądanie (faktura nie jest wystawiana ze względu na status podatkowy klienta oraz niezgłoszenie przez klienta żądania wystawienia faktury). Spółka nie korzysta z możliwości przewidzianej w art. 106i ust. 7 ustawy o VAT, tj. nie wystawia faktur VAT przed wykonaniem usługi czy też otrzymaniem zaliczki. Otrzymywane zaliczki są ewidencjonowane przez Spółkę w sposób przejrzysty i każdorazowo przyporządkowywane do konkretnego klienta. Spółka nie ewidencjonuje kwot otrzymanych z tytułu sprzedaży Imprezy turystycznej na kasie rejestrującej, korzystając ze zwolnienia z obowiązku fiskalizacji przewidzianego przepisami ustawy o VAT i wydanych na jej podstawie aktów wykonawczych. Klient może odstąpić od Umowy o udział w imprezie turystycznej w każdym czasie przed jej rozpoczęciem, w tym po wpłaceniu ostatniej zaliczki. Zazwyczaj wiąże się to z poniesieniem kosztów (straty) przez Spółkę, w szczególności jeśli usługodawca usługi wchodzącej w skład skonstruowanego przez klienta Pakietu dynamicznego nie przewiduje bezkosztowego odwołania dokonanej rezerwacji (np. przelotu), co może prowadzić np. do utraty kwoty wpłaconej przez Spółkę na poczet dokonanej rezerwacji usługi związanej z podróżą. W takim przypadku, pomimo anulowania rezerwacji i konieczności zwrotu w określonym terminie klientowi całości uiszczonych przez niego zaliczek na poczet zarezerwowanego Pakietu dynamicznego, Spółka ma podstawy, aby oczekiwać od klienta pokrycia przez klienta tych kosztów anulacji (koszty te powstały z wyłącznej winy klienta). Pokrycie kosztów anulacji nie jest Spółce należne, jeżeli odstąpienie przez klienta od udziału w imprezie turystycznej przed jej rozpoczęciem było następstwem wystąpienia nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności występujących w miejscu docelowym lub jego najbliższym sąsiedztwie, które mają znaczący wpływ na realizację imprezy turystycznej lub przewóz podróżnych do miejsca docelowego. Klient może w takim przypadku żądać zwrotu wpłat (zaliczek) dokonanych z tytułu imprezy turystycznej, bez odszkodowania lub zadośćuczynienia na rzecz Spółki. Spółka jest zobowiązana zwrócić klientowi całość wpłaconych zaliczek, bez jakichkolwiek potrąceń, w przypadku, gdy do anulowania rezerwacji doszło z winy Spółki. Przed rozpoczęciem Imprezy turystycznej klient może również zrezygnować z części zarezerwowanych usług (na warunkach określonych w polityce danego usługodawcy) wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, co może skutkować anulowaniem całości Pakietu dynamicznego bądź też jego modyfikacją. W związku z wdrożeniem do oferty Spółki pakietowania dynamicznego Spółka analizuje moment rozpoznania przychodu z tytułu imprezy turystycznej świadczonej w formie Pakietu dynamicznego zarówno na gruncie prawa podatkowego, jak i bilansowego. W zakresie prawa bilansowego, w szczególności w kontekście przepisów ustawy o rachunkowości, spółka prowadzi konsultacje z audytorem.

Pytanie

W którym momencie powstaje po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu wykonania imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, że przychód podatkowy z tytułu wykonania imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego powstaje po stronie Wnioskodawcy w momencie zakończenia podróży, tj. w momencie zakończenia świadczenia wszelkich czynności składających się na wybrany przez klienta Pakiet dynamiczny, a więc zasadniczo w momencie przylotu klienta na lotnisko przylotu (końcowy etap podróży). Pojęcie przychodu podatkowego oraz data jego powstania - uwagi ogólne Ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) nie zawiera definicji przychodu podatkowego, ograniczając się do wyliczenia przykładowych kategorii przysporzeń majątkowych, które uznawane są na gruncie tej ustawy za przychód podatkowy (art. 12 ust. 1 ustawy o CIT). W doktrynie podatkowej przyjmuje się jednak, że za przychód w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek (przykładowo, interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 maja 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.121.2020.1.IM). Tym samym, należy przyjąć, że przychód podatkowy może powstać również z tytułu czynności niewymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, jeśli skutkują one uzyskaniem przez podatnika przysporzenia majątkowego, które będzie miało charakter trwały (ostateczny). Zaprezentowane stanowisko znajduje oparcie w orzeczeniu WSA w Poznaniu z dnia 29 marca 2017 r. (sygn. akt I SA/Po 20/17), w którym sąd wyraził następującą opinię: „Za rodzące przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. mogą być uznane również niewymienione w tym przepisie zdarzenia, których następstwem jest uzyskanie przysporzenia mającego trwały charakter. Jednocześnie nie powinno budzić wątpliwości, że o przysporzeniu można mówić nie tylko wówczas, gdy nastąpi u podatnika przyrost po stronie aktywów, ale również wówczas gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów)”. Jednocześnie, w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT zostały wymienione kategorie zdarzeń, które nie rodzą przychodu podatkowego. W katalogu tym warto jest wyróżnić w szczególności: pobrane wpłaty lub zarachowane należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT) czy też kwoty należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT). Pewnych wskazówek pomocnych w zrozumieniu pojęcia przychodu podatkowego dostarcza przepis art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym: „za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont”. Wyrażenie „przychody należne” nie zostało zdefiniowane w przepisach podatkowych. W orzeczeniu z dnia 7 grudnia 2016 r. (sygn. akt II FSK 3261/14) Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że „cecha „należności” dotyczy kwot, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego”. Z kolei, w jednym z komentarzy do ustawy o CIT, czytamy, że „powstanie przychodów należnych jest związane z powstaniem wierzytelności” (A. Mariański [w:] A. Krajewska, A. Nowak- Piechota, M. Wilk, J. Żurawiński, A. Mariański, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2016, art. 12). Oznacza to, że przychód podatkowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej może powstać wyłącznie po stronie podmiotu, który posiada status wierzyciela prawnego

względem danej wierzytelności, tj. ma prawo żądania spełnienia danego świadczenia (podobnie: J. Sekita, 3. Klauzula rzeczywistego właściciela (beneficial owner ) [w:] Rozliczanie podatku u źródła, Warszawa 2017). W świetle przedstawionych poglądów doktryny, pojęcie przychodu należnego, o którym mowa w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, należy łączyć z momentem powstania wierzytelności. Inaczej mówiąc, przychód podatkowy powstaje co do zasady w dacie powstania wierzytelności. Wniosek ten pozostaje spójny z treścią art. 12 ust. 3a ustawy o VAT. Zgodnie z wyrażoną w tym przepisie zasadą ogólną, za datę powstania przychodu uważa się, z pewnymi za strzeżeniami, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: - wystawienia faktury albo - uregulowania należności. Od tej zasady ustawa o CIT przewiduje pewne wyjątki zawarte w regulacjach art. 12 ust. 3c - 3g oraz 3j-3m, określając datę powstania przychodu dla pewnych kategorii świadczeń w sposób odmienny. Przykładem jest regulacja art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, która stanowi, że „Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku”. W świetle przywołanej powyżej zasady ogólnej, przychód podatkowy z tytułu świadczenia usługi powstaje zasadniczo w momencie jej wykonania, chyba że przed wykonaniem usługi podatnik wystawił fakturę bądź też jego należność z tytułu świadczenia tej usługi została uregulowana. Powstaje w związku z tym pytanie, w którym momencie dochodzi do wykonania imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego oraz czy na gruncie rozpatrywanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wniosku ma miejsce wystawienie faktury bądź też uregulowanie należności przed wykonaniem tej imprezy turystycznej, co uzasadniałoby rozpoznanie przychodu podatkowego z tego tytułu przed jej wykonaniem. Data wykonania usługi Przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji wykonania usługi. W doktrynie podatkowej przyjmuje się, że za moment wykonania usługi należy przyjąć moment, w którym usługodawca wykona wszelkie czynności wynikające z umowy (WSA we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 29 maja 2015 r. (sygn. akt I SA/Wr 329/15). W podobny sposób moment wykonania usługi określił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 25 marca 2021 r. (Znak: 0114-KDIP4-2.4012.36. 2021.1.AS), stwierdzając, że „Wykonanie usługi następuje w momencie faktycznego zakończenia wszystkich czynności, do których wykonania zobowiązany był świadczący usługę”. Co prawda, przywołane powyżej stanowiska sądu administracyjnego oraz organu interpretacyjnego zostały wydane na gruncie spraw dotyczących podatku od towarów i usług, niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, znajdują one odpowiednie zastosowanie również w ramach analizy przepisów ustawy o CIT. Mając na uwadze, iż Spółka, jako organizator turystyki ponosi odpowiedzialność za wykonanie wszystkich usług turystycznych objętych umową o udział w imprezie turystycznej, bez względu na to, czy usługi te mają być wykonane przez organizatora turystyki, czy przez innych dostawców usług turystycznych (art. 48 ust. 1 ustawy o imprezach turystycznych), należy stwierdzić, że do wykonania przez Spółkę usługi z tytułu Umowy o udział w imprezie turystycznej w formie Pakietu dynamicznego dochodzi z momentem wykonania na rzecz podróżnego (klienta) wszelkich świadczeń wchodzących w skład wybranego przez klienta Pakietu dynamicznego, a więc z momentem powrotu podróżnego na lotnisko przylotu (z reguły, jest to lotnisko w kraju zamieszkania klienta), gdy dochodzi do zakończenia imprezy turystycznej. Do analogicznego wniosku doszedł WSA w Opolu w orzeczeniu z dnia 17 grudnia 2014 r. (sygn. akt I SA/Op 607/14 ), uznając, że „moment wykonania usługi turystycznej należy ustalić z uwzględnieniem wszystkich postanowień umowy określającej czynności usługodawcy w ramach świadczonej usługi”. Na poparcie tego stanowiska Wnioskodawca pragnie powołać się również na broszurę informacyjną pt. „Zmiany w zakresie określania momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT od 1 stycznia 2014 r.” opublikowana przez Ministerstwo Finansów w dniu 31 grudnia 2013 r. W dokumencie podany jest następujący przykład, mający na celu wyjaśnienie podatnikom sposobu określania daty wykonania usługi turystyki opodatkowanej w procedurze VAT marża: „Podatnik świadczy usługi turystyki opodatkowane według szczególnej procedury. Oferuje wycieczki wraz z transportem z Polski do Hiszpanii w terminie od 25 czerwca do 1 lipca. Powrót do Polski następuje 1 lipca – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi, tj. 1 lipca”. Z przytoczonego powyżej przykładu zawartego w broszurze informacyjnej Ministerstwa Finansów wyraźnie wynika, że Ministerstwo Finansów utożsamia moment wykonania usługi turystyki opodatkowanej w procedurze VAT marża z momentem zakończenia usługi turystyki, tj. w podanym przykładzie, z momentem powrotu turysty do kraju. Wniosek ten pozostaje również zbieżny ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w interpretacji indywidualnej z dnia 27 listopada 2019 r. (Znak: 0114- KDIP1- 3.4012.475. 2019.2.KP) stwierdził, że „obowiązek podatkowy dla usługi turystycznej co do zasady powstaje z chwilą wykonania usługi (zakończenia) a nie z chwilą jej rozpoczęcia”. W związku z powyższym, Spółka wyraża przekonanie, że wykonanie przez nią usług na podstawie Umowy o udział w imprezie turystycznej następuje z momentem wykonania wszelkich świadczeń, do których Spółka zobowiązała się względem klienta, w ramach wybranego przez klienta Pakietu dynamicznego, a więc zasadniczo, z momentem zakończenia podróży, tj. z chwilą powrotu podróżnego (klienta) na tzw. lotnisko przylotu (z reguły jest to lotnisko w kraju zamieszkania klienta). Wystawienie faktury Jak zostało wskazane powyżej, data wykonania usługi wyznacza moment powstania przychodu, o ile przed tą datą nie została wystawiona faktura (art. 12 ust. 3a pkt 1 ustawy o CIT) bądź nie została uregulowana należność (art. 12 ust. 3a pkt 2 ustawy o CIT). Stosownie do art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, przez „fakturę” „rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie”. Faktura jest zatem dokumentem sformalizowanym, zdefiniowanym w przepisach o podatku od towarów i usług, a więc wystawianym w sytuacjach i na zasadach przewidzianych w ustawie o VAT. Z uwagi na uniwersalne znaczenie tego dokumentu powszechnie przyjmuje się, że pojęcie „faktury” określone w ustawie o VAT znajduje również zastosowanie dla potrzeb ustalenia momentu uzyskania przychodu należnego (Sekita, 99. Wystawienie faktury a przychód należny [w:] Podatki dochodowe. 522 wyjaśnienia i interpretacje, Warszawa 2015). W świetle regulacji art. 106a ustawy o VAT, fakturę wystawia się zasadniczo (tj. poza pewnymi specyficznymi sytuacjami) w celu udokumentowania: - sprzedaży (rozumianej jako odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów) lub - otrzymania całości lub części zapłaty przed dostawą towaru lub wykonaniem usług. Rozpatrywany przepis art. 12 ust. 3a pkt 1 ustawy o CIT nie wprowadza rozróżnienia, czy wystawienie faktury, skutkujące powstaniem przychodu podatkowego, dotyczy faktur dokumentujących sprzedaż, czy też również faktur wystawianych w związku z otrzymaniem całości lub części zapłaty przed dostawą towaru lub wykonaniem usług. Literalna wykładnia tej regulacji mogłaby zatem prowadzić do wniosku, że do powstania przychodu doszłoby już w momencie wystawienia faktury dokumentującej otrzymaną zaliczkę. Stałoby to jednak w sprzeczności z zasadą rozpoznawania dla celów podatkowych wyłącznie przysporzeń majątkowych o trwałych i bezzwrotnym charakterze, podczas gdy otrzymana zaliczka wspomnianych cech trwałości i bezzwrotności nie posiada. Poza tym, zgodnie ze stanowiskiem wyrażanym w doktrynie podatkowej w kontekście art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, przychód podatkowy powstaje zasadniczo w momencie, w którym podatnik uzyskuje już roszczenie żądania zapłaty, a tym samym możliwość dochodzenia wierzytelności przed sądem powszechnym. Dopiero taka wierzytelność, jako wymagalna, staje się przychodem należnym (przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.122.2020.1. MBD). Tymczasem, jak wyjaśniono w jednym z komentarzy do Kodeksu cywilnego: „roszczenie o udzielenie zaliczki jest niezaskarżalne. Nie można więc na drodze sądowej zmusić dającego zlecenie do wykonania tego obowiązku” (P. Zakrzewski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Zobowiązania. Część szczególna (art. 535-764(9)), red. M. Fras, M. Habdas, WKP 2018, art. 743). Oznacza to, że wystawienie faktury przed otrzymaniem zaliczki, a więc wzywające do zapłaty zaliczki, nie jest wierzytelnością wymagalną, która mogłaby zostać uznana za przychód należny. Ponadto, nie sposób pominąć regulacji zawartej w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, na mocy której do przychodów podatkowych nie zalicza się „pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych”, a więc m.in. zaliczek. Skoro zatem zaliczki na poczet usług, które mają zostać wykonane w przyszłości nie stanowią przychodu podatkowego, to logicznym wydaje się być wniosek, że również udokumentowanie takiej zaliczki przy pomocy faktury nie powinno skutkować obowiązkiem wykazania przychodu podatkowego. Stąd, uzasadniony jest wniosek, iż wystawienie faktury przed wykonaniem usługi rodzi przychód podatkowy wyłącznie w przypadku, gdy faktura ta dokumentuje wykonanie usługi. Nie wywołuje zatem implikacji w podatku dochodowym wystawienie faktury dokumentującej otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem usługi. Pogląd ten znajduje oparcie w literaturze przedmiotu, czego przykładem jest następujący fragment komentarza do ustawy o CIT: „Dzień wystawienia faktury, o którym mowa w przepisie, to dzień wystawienia faktury za daną czynność (usługę, sprzedaż towaru lub praw majątkowych), a nie faktury za wpłaconą zaliczkę, przedpłatę.” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XV, Warszawa 2024, art. 12). Tożsame stanowisko zostało zaprezentowane również w innym komentarzu do tej ustawy: „Tym samym najpierw ma nastąpić wykonanie (przynajmniej częściowe) usługi, co potwierdza wystawiona z tego tytułu faktura. Wydaje się zatem, iż samo wystawienie faktury (np. z tytułu wpłaty zaliczki) w sytuacji, gdy nie wydano rzeczy (zbyto prawo majątkowe) czy też nie wykonano usługi, nie może powodować powstania obowiązku podatkowego w CIT” (A. Mariański [w:] A. Krajewska, A. Nowak-Piechota, M. Wilk, J. Żurawiński, A. Mariański, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV, Warszawa 2016, art. 12). Pogląd ten został również zaaprobowany w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych, czego przykładem jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 listopada 2013 r. (Znak: IBPBI/2/423-1088/13/AK), w której organ czytamy co następuje: „w momencie otrzymania zaliczki na poczet wykonanych prac, która została udokumentowana fakturą zaliczkową nie powstaje przychód podatkowy. Zaliczkę tę należy zaliczyć do przychodów podatkowych w momencie, w którym zgodnie z zapisami umownymi zostanie zaliczona na poczet należnego wynagrodzenia, tj. w momencie zakończenia I etapu realizacji umowy”. Mając na uwadze, iż Spółka nie wystawia faktury dokumentującej wykonanie usługi przed zakończeniem imprezy turystycznej, tj. nawet gdy rezerwacja jest dokonywana w terminie krótszym niż 60 dni przed rozpoczęciem imprezy turystycznej, Spółka nie korzysta z możliwości przewidzianej w art. 106i ust. 7 pkt 1 ustawy o VAT i nie wystawia faktury przed wykonaniem usługi (imprezy turystycznej), na gruncie opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wniosku nie wystąpi czynność wystawienia faktury, która skutkowałaby powstaniem przychodu podatkowego przed wykonaniem usługi. Uregulowanie należności Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „uregulowanie należności”. Brak jest również wyjaśnienia znaczenia tego sformułowania w innych gałęziach prawa. W związku z tym, zasadne jest sięgnięcie do słownikowego (potocznego) znaczenia poszczególnych wyrazów składających się na to wyrażenie. Zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN, wyraz „uregulować” oznacza m.in. „uiścić jakąś należność”. Kluczowe dla określenia zakresu znaczeniowego analizowanego wyrażenia jest zatem prawidłowe zrozumienie terminu „należność”. Wspomniany słownik j. polskiego definiuje wyraz „należność” jako „kwota, którą należy komuś wypłacić”. Chodzi zatem o kwotę należną, a więc wymagalną na gruncie prawa cywilnego. Z uregulowaniem należności mamy więc do czynienia w przypadku otrzymania (wpłaty) wymagalnej (należnej) podatnikowi kwoty. Podobnie jak w przypadku czynności „wystawienia faktury”, wyrażenie „uregulowanie należności” powinno być interpretowane z uwzględnieniem ogólnych cech przychodu podatkowego, takich jak trwałość i bezzwrotność. Przychodem podatkowym jest bowiem świadczenie prowadzące do definitywnego przysporzenia majątkowego podatnika. Takiej cechy nie posiada otrzymana przez podatnika zaliczka, która ma charakter zwrotny. Oznacza to, że wyrażenie „uregulowanie należności” należy rozumieć jako otrzymanie płatności odpowiadających przychodom należnym, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, a więc związanych z uzyskaniem przez podatnika przysporzenia majątkowego, które ma charakter trwały (ostateczny). Tym samym, w zakres pojęcia „uregulowanie należności” nie wchodzą świadczenia pieniężne o charakterze nietrwałym (nieostatecznym), takie jak zaliczki. Podobny tok rozumowania doprowadził Dyrektora Krajowej Informacji do wniosku, iż „skoro otrzymane przez Spółkę środki pieniężne nie są ostateczną zapłatą za wykonaną usługę, a stanowią zaliczkę (przedpłatę) częściową, jak i 100% (pod warunkiem, że strony przewidziały w postanowieniach zawartej umowy jakiekolwiek warunki zwrotu należności czy też jej zmniejszenia oraz znajduje to odzwierciedlenie w treści dokumentacji (zaliczka nie ma charakteru definitywnego), uiszczoną na poczet usługi, która ma być wykonana w następnym okresie sprawozdawczym, to przychód podatkowy powstanie w momencie wykonania usługi.” (interpretacja Dyrektora KIS z dnia 4 lipca 2018 r., Znak: 0111-KDIB1- 1.4010.164.2018.2.ŚS). W tym kontekście na uwagę zasługuje okoliczność przywołana w opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wniosku, iż: a) otrzymywane przez Spółkę zaliczki nie są powiązane z żadnym z etapów wykonywanej przez Spółkę w przyszłych okresach sprawozdawczych imprezy turystycznej, zaś ich przyjęcie od klienta: - wynika z konieczności pokrycia przez Spółkę wydatków związanych z rezerwacją wybranych przez klienta usług wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, w szczególności zaliczek uiszczanych przez Spółkę na rachunki usługodawców, oraz - ma na celu zabezpieczenie roszczeń Spółki o zapłatę tzw. „odstępnego” na wypadek rezygnacji klienta z imprezy turystycznej przed jej rozpoczęciem, b) brak terminowej płatności zaliczek przez klienta rozumiany jest jako rezygnacja klienta z Imprezy turystycznej, co za tym idzie, skutkuje rozwiązaniem Umowy o uczestnictwo w imprezie turystycznej z winy klienta, co oznacza, że oczekiwania zaliczka nie jest przez Spółkę traktowana jako wierzytelność wymagalna, której Spółka miałaby dochodzić na drodze sądowej w przypadku jej nieuregulowania przez klienta w terminie określonym w harmonogramie płatności zaliczek, c) otrzymywane zaliczki są ewidencjonowane przez Spółkę w sposób przejrzysty i każdorazowo przyporządkowywane do konkretnego klienta, d) klient może odstąpić od Umowy o udział w imprezie turystycznej w każdym czasie przed jej rozpoczęciem, w tym po wpłaceniu ostatniej zaliczki. W tym przypadku Spółka zwróci klientowi kwotę odpowiadającą różnicy pomiędzy i) sumą wartości wpłaconych przez klienta zaliczek oraz ii) wartością opłaty za odstąpienie od umowy. Otrzymywane przez Spółkę zaliczki nie mają zatem charakteru definitywnej płatności (należności). Niezależnie od powyższego, w przekonaniu Wnioskodawcy, przychód podatkowy po stronie Spółki z tytułu wykonania imprezy turystycznej na podstawie Umowy o udział w imprezie turystycznej nie powstaje wcześniej niż w dacie wykonania tej usługi również z następujących powodów: braku możliwości określenia kwoty przychodu podatkowego przysługującego Spółce przed zakończeniem imprezy turystycznej (uzasadnienie poniżej) oraz konstrukcji podatku dochodowego, która przewiduje powiązanie przychodów i kosztów bezpośrednio związanych z tymi przychodami (tzw. zasada współmierności przychodów i kosztów). Definitywność przychodu i obowiązek jego określenia co do kwoty Jak zostało wskazane na początkowym etapie uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, przychodem podatkowym są wyłącznie przysporzenia majątkowe o trwałym i ostatecznym charakterze. W doktrynie podatkowej wskazuje się, że z tą cechą przychodu wiąże się również konieczność określenia dokładnej kwoty przychodu na moment jego powstania. Przykładowo, w jednym z komentarzy do ustawy stwierdza się, że „przychód jest to taka zmiana stanu majątkowego, u której podstaw leży zamiar uzyskania przysporzenia i zmiana ta powinna cechować się definitywnością, być określona co do kwoty (bądź w inny wiarygodny sposób wyceniona), a uzyskujący przychód powinien w rezultacie mieć możliwość rozporządzania nim jak właściciel” (G. Dźwigała, Z. Huszcz, P. Karwat, R. Krasnodębski, M. Ślifirczyk, F. Świtała, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 2007, s. 177). Pogląd ten znalazł uznanie w orzecznictwie sądów administracyjnych, gdzie wskazuje się, że: - „przychód jest to taka zmiana stanu majątkowego, u której podstaw leży zamiar uzyskania przysporzenia i zmiana ta powinna cechować się definitywnością, być określona co do kwoty” - wyrok WSA w Poznaniu z dnia 4 września 2013 r. (sygn. akt I SA/Po 295/13), - „Przychód bowiem musi zostać określony co do kwoty” - wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 10 stycznia 2007 r. (sygn. akt I SA/Wr 555/05). W tym kontekście Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na przepis art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, na mocy którego do przychodów podatkowych nie zalicza się „należnego podatku od towarów i usług”. Skoro kwotą należną Spółce od klienta jest cena imprezy turystycznej, która zawiera w sobie należny podatek od towarów i usług, przychodem podatkowym Spółki jest ostatecznie kwota odpowiadająca różnicy pomiędzy ceną a należnym podatkiem VAT. Zostało to wyjaśnione w jednym z komentarzy do ustawy o VAT, gdzie czytamy, że „Podatek ten jest rozliczany w systemie VAT i jako taki nie stanowi przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych. Od kwoty należności jest on odejmowany i dopiero kwota netto stanowi przychód podatkowy” (P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XV, Warszawa 2024, art. 12). Tymczasem, o ile na moment otrzymania zaliczek Spółce znana jest cena Imprezy turystycznej, gdyż wynika ona z Umowy o udział w imprezie turystycznej, o tyle na moment otrzymania zaliczek Spółce nie jest znana ostateczna kwota podatku VAT należnego od Imprezy turystycznej. Wynika to z zasad rozliczania podatku VAT od usług turystyki. Skoro bowiem podatnik, na moment otrzymania zaliczki, nie zna jeszcze faktycznie poniesionych kosztów dla bezpośredniej korzyści turysty, przyjęło się stosować rozwiązanie, które przewiduje: - szacowanie marży (podstawy opodatkowania), a tym samym szacowanie (estymowanie) kwoty VAT, na moment otrzymania zaliczki, - wyliczenie ostatecznej kwoty należnego podatku VAT z tytułu świadczenia usługi turystyki na moment jej wykonania. Sposób postępowania w takich sytuacjach przedstawił przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 27 listopada 2019 r. (Znak: 0114- KDIP1- 3.4012.475. 2019.2.KP), wyjaśniając, że „w przypadku otrzymania zapłaty przed wykonaniem usługi turystyki, podatnik powinien obliczyć kwotę podatku od otrzymanej płatności (zaliczki) przyjmując, że podstawą opodatkowania w tym przypadku, tak jak w przypadku wykonania usługi, jest również marża. W momencie otrzymania płatności w całości lub zaliczki na poczet usługi turystyki, z uwagi na szczególną procedurę przy świadczeniu tych usług, w sytuacji gdy nie zostały jeszcze faktycznie poniesione koszty, podatnik powinien przyjąć marżę taką, którą skalkulował przy określaniu ceny danej usługi, obliczoną w oparciu o przewidywane koszty (...) Zatem z tytułu otrzymywanych w całości płatności przed wykonaniem usługi turystycznej w celu ustalenia kwoty podatku należnego Wnioskodawca zobowiązany będzie do wstępnego ustalenia wysokości marży. Natomiast podstawę opodatkowania stanowić będzie - zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy - kwota prognozowanej marży (...) Natomiast w sytuacji, gdy znane będą już faktyczne koszty poniesione z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w odniesieniu do danej imprezy i kwota marży obliczona przy uwzględnieniu tych kosztów będzie inna niż wcześniej skalkulowana, podatnik powinien dokonać korekty podatku”. Co prawda, kwota podatku VAT skalkulowana w oparciu o prognozowaną marżę, o której mowa w art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, jest należnym podatkiem w rozumieniu ustawy o VAT, niemniej, kwota otrzymana po odjęciu od kwoty otrzymanej zaliczki kwoty tego należnego podatku VAT wyliczonego w drodze prognozy prowadzić będzie do uzyskania prognozowanej, a nie definitywnej, kwoty. Tymczasem, deklarowaniu przychodu podatkowego w oparciu o kwoty szacowane sprzeciwiają się ogólne zasady podatku dochodowego, o których mowa na wstępie. Zasady te wymagają bowiem, aby przychód podatkowy miał definitywny charakter i był określony co do kwoty. To, że podatek VAT skalkulowany na moment otrzymania zaliczki jest podatkiem należnym w rozumieniu ustawy o VAT, nie oznacza, że odpowiednio należy rozpoznać przychód podatkowy w prognozowanej kwocie. Jak bowiem akcentuje się w literaturze przedmiotu: „Szczególne rozwiązania w podatku VAT (odbiegające od przepisów regulujących podatki dochodowe) nie mogą uchylać podstawowych konstrukcji podatków dochodowych” (J. Sekita, 99. Wystawienie faktury a przychód należny [w:] Podatki dochodowe. 522 wyjaśnienia i interpretacje, Warszawa 2015). Tym samym, w opinii Wnioskodawcy, dodatkowym argumentem za brakiem obowiązku rozpoznawania przez Spółkę przychodu podatkowego z tytułu otrzymania zaliczek przed wykonaniem imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego jest niemożność określenia definitywnej kwoty przychodu na moment otrzymania tych zaliczek. Zasada powiązania kosztów z przychodem Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów (w określonych w ustawie o CIT przypadkach, przedmiotem opodatkowania jest przychód, a nie dochód). Dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 ustawy o CIT). Z przytoczonej powyżej regulacji wynika, iż rozliczenie podatnika z osiągniętych przez niego dochodów dokonywane jest w okresach zwanych „latami podatkowymi”, do których, oprócz osiąganych w danym roku podatkowym przychodów z danego źródła, podatnik winien przyporządkować odpowiadające tym przychodom koszty, które przyczyniły się do uzyskania tych przychodów. Przedstawiona powyżej zasada potrącalności kosztów w rozliczeniu za dany rok podatkowy została bezpośrednio odzwierciedlona: - w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT zawierającym ogólną definicję kosztu uzyskania przychodów (brak spełnienia przesłanek potrącalności kosztu przewidzianych w tej definicji wyklucza rozpoznanie danego kosztu jako kosztu uzyskania przychodów w jakimkolwiek roku podatkowym), - w przepisach art. 15 ust. 4-4h ustawy o CIT określających moment, w którym należy rozpoznać dla celów podatkowych poszczególne kategorie kosztów uzyskania przychodów, w zależności od ich rodzaju oraz związku z przychodami podatnika. Z punktu widzenia momentu ujęcia wydatku w rozliczeniu podatkowym podatnika ustawa o CIT dokonuje podziału kosztów na: - koszty bezpośrednio związane z przychodami, - koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (zwane potocznie kosztami pośrednimi). Realizując zasadę powiązania kosztów z przychodami osiągniętymi w danym roku podatkowym, ustawa o CIT wprowadza zasadę, iż koszty, które można bezpośrednio powiązać z przychodami, rozpoznawane są dla celów podatkowych co do zasady w okresie, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Wynika to z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Regulacja ta przewiduje jednak pewne zastrzeżenia odsyłając do przepisów art. 15 ust. 4b i 4c ustawy o CIT, które regulują zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami, które zostały poniesione po zakończeniu roku podatkowego, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody. Na mocy art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: 1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo 2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego, - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Ustawodawca zdecydował zatem, że moment sporządzenia sprawozdania finansowego albo złożenia zeznania podatkowego (ewentualnie upływ terminu na złożenie tego zeznania) jest punktem granicznym, po którego przekroczeniu następuje odstępstwo od kierowania się regułą alokacji kosztu bezpośrednio związanego z przychodem do okresu, w którym został osiągnięty związany z tym przychód. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa powyżej (tj. po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego, po dniu złożenia zeznania podatkowego albo po dniu, w którym upływa termin na złożenie zeznania podatkowego), są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami związane są z reguły z ogólną działalnością podatnika, w związku z czym, ich powiązanie z konkretnym przychodem podatnika nie jest możliwe. Z tego względu, ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie uproszczenia, polegającego na potrącaniu tego rodzaju kosztu w dacie jego poniesienia, chyba że koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego. W takim przypadku koszty pośrednie stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 15 ust. 4d ustawy o CIT). Przewidziany w tych regulacjach podział kosztów na bezpośrednio związane z przychodami oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami ma na celu alokowanie ponoszonych przez podatnika kosztów do roku podatkowego, w którym osiągnięte zostały odpowiadające tym kosztom przychody. Opisane w tych regulacjach zasady rozliczania kosztów w czasie powinny zapobiec sytuacji, w której przychody osiągnięte przez podatnika w danym roku podatkowym byłyby pomniejszane o koszty niezwiązane z uzyskaniem przychodów danego roku, co stanowiłoby naruszenie definicji dochodu przewidzianej w art. 7 ust. 2 ustawy o CIT. Na ten aspekt zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 24 lipca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 540/13) stwierdzając, iż „w zakresie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, na gruncie u.p.d.o.p. obowiązuje zasada ich współmierności z przychodami, która oznacza, że ustalenie dochodu za rok podatkowy następuje przez pomniejszenie przychodu o wszystkie koszty bezpośrednio służące uzyskaniu przychodów (poniesione w roku podatkowym, latach poprzednich a także w roku następnym) oraz o inne koszty, które zostały poniesione w roku podatkowym”. Jak wynika z przytoczonych powyżej regulacji, zarówno w przypadku kosztów bezpośrednio związanych z przychodami jak i kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, wpływ na moment ich ujęcia w rachunku podatkowym ma data poniesienia kosztu. Poza pewnymi szczególnymi rodzajami kosztów (jak np. koszty zaniechanych inwestycji), za datę poniesienia kosztu ustawa o CIT przyjmuje dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT). Ustawa o CIT nie zawiera definicji kosztu „bezpośrednio” czy też „innego niż bezpośrednio” związanego z przychodem. Jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2010 r. (Znak: IPPB5/423-559/10-3/AJ): „brak takiej definicji legalnej wytłumaczyć należy nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie ten sam koszt może w danych warunkach pozostawać w bezpośrednim, zaś w innych jedynie w „pośrednim” związku z przychodem”. Mając na uwadze specyfikę prowadzonej przez Spółkę działalności i charakter ponoszonych kosztów świadczeń składających się na skompletowany przez klienta Pakiet dynamiczny, nie powinno być przedmiotem sporu to, że koszty tych świadczeń są bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami z tytułu organizacji imprez turystycznych w formie Pakietu dynamicznego. Stąd, koszty te powinny być zasadniczo potrącone w okresie, w którym został przez Spółkę osiągnięty przychód z tytułu świadczenia tych usług. Zgodnie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego niniejszego wniosku, Spółka pobiera od klientów zaliczki przed rozpoczęciem imprezy turystycznej na pokrycie przez Spółkę wydatków związanych z rezerwacją wybranych przez klienta usług wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, w szczególności zaliczek uiszczanych przez Spółkę na rachunki usługodawców. Jednocześnie, dokumenty potwierdzające poniesienie kosztów Spółka otrzymuje od usługodawców z reguły po wykonaniu zarezerwowanych usług na rzecz klientów. W efekcie, przed zakończeniem imprezy turystycznej w księgach Spółki nie są ujęte (zaksięgowane) wszystkie koszty nabywanych usług dla bezpośredniej korzyści podróżnego. Gdyby przyjąć, że przychód podatkowy po stronie Spółki powstaje już w dacie otrzymania zaliczek, a więc przed wykonaniem usługi (imprezy turystycznej) i poniesieniem kosztów bezpośrednio związanych z tym przychodem, mogłoby dojść do naruszenia wspomnianej powyżej zasady współmierności przychodów i kosztów ich uzyskania, gdyż ujęcie przychodów w pierwszym roku, przy jednoczesnym poniesieniu i potrąceniu związanych z nimi kosztów dopiero w roku kolejnym, mogłoby skutkować opodatkowaniem całego przychodu w pierwszym roku, bez możliwości potrącenia tego przychodu o poniesione i potrącone w przyszłym roku podatkowym koszty. Wiązałoby się to z koniecznością zapłaty przez Spółkę podatku dochodowego w kwocie nieadekwatnej do osiąganego dochodu z imprezy turystycznej (w efekcie, Spółka stałaby się podatnikiem podatku od wykazanego przychodu, a nie od osiągniętego dochodu). Na ten aspekt zwrócił uwagę WSA w Warszawie w orzeczeniu z dnia 13 lipca 2023 r. (sygn. akt III SA/Wa 536/23), wskazując, że „Znaczny odstęp czasowy natomiast pomiędzy wykazaniem przychodu, a przyporządkowaniem do niego kosztów mu odpowiadających prowadzi do nieadekwatnego obciążenia podatkowego podatnika, niezgodnego z podstawowymi zasadami podatków dochodowych oraz nieracjonalnego w ujęciu ekonomicznym”. W opinii Spółki, akceptacja jako standardowego rozwiązania polegającego na wykazywaniu przychodów z tytułu organizacji imprez turystycznych już w dacie otrzymania zaliczek przed wykonaniem tych imprez, a więc w oderwaniu od związanych z nimi kosztów świadczeń nabywanych dla bezpośredniej korzyści podróżnych, byłaby niewłaściwa, gdyż prowadziłaby do zniekształcenia rzeczywistego wyniku podatkowego Spółki w wyniku naruszenia zasady współmierności przychodów i kosztów. Podsumowanie Mając na uwadze powyższe, Spółka wyraża przekonanie, iż przychód podatkowy z tytułu wykonania imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego powstaje po stronie Wnioskodawcy w momencie zakończenia podróży, tj. w momencie zakończenia świadczenia wszelkich czynności składających się na wybrany przez klienta Pakiet dynamiczny, a więc zasadniczo w momencie przylotu klienta na lotnisko przylotu (końcowy etap podróży).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 278, dalej „ustawa o CIT”): Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT: Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje Spółce uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Moment rozpoznawania przychodów, określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, został uregulowany w art. 12 ust. 3a-3e. Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT: Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1) wystawienia faktury albo 2) uregulowania należności. W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu. Wyżej powołany przepis art. 12 ust. 3a ww. ustawy, wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww.

zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia. W myśl art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT: Do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Użyte w ww. przepisie sformułowanie „pobrane wpłaty lub zarachowane należności”, odnosi się do pobranych przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie i dopiero po realizacji łączącej strony umowy wystąpi co do zasady przychód podatkowy rzutujący na podstawę opodatkowania. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, w którym momencie powstaje po stronie Wnioskodawcy przychód podatkowy z tytułu wykonania imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego. Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że (...). W ramach prowadzonej działalności Spółka oferuje zróżnicowany wachlarz produktów turystycznych, obejmujący w szczególności loty, hotele, w tym w formie pakietów dynamicznych, tj. pakietów usług związanych z podróżą, składających się co najmniej z dwóch różnych rodzajów usług turystycznych (najczęściej nocleg oraz bilet lotniczy: dalej: „Pakiety dynamiczne”), wybieranych przez klientów (użytkowników) spośród usług dostępnych w systemie (kanale) rezerwacyjnym Spółki, mającym postać internetowej platformy rezerwacyjnej lub telefonicznego centrum obsługi Spółki. Standardowo podróż klienta w ramach zarezerwowanego Pakietu dynamicznego rozpoczyna się z momentem wylotu z lotniska wybranego w procesie rezerwacji, zaś zakończenie podróży następuje w momencie powrotu na tzw. lotnisko przylotu (zasadniczo, jest to lotnisko w kraju zamieszkania klienta). Na poczet usług, które mają zostać wykonane w przyszłości, w ramach zarezerwowanego Pakietu dynamicznego, klient zobowiązany jest do wpłaty na rachunek Spółki zaliczek w łącznej wysokości odpowiadającej cenie imprezy turystycznej, zgodnie z harmonogramem płatności wskazanym w umowie i widniejącym na dokumencie rezerwacji. Brak terminowej płatności zaliczek przez klienta rozumiany jest jako rezygnacja klienta z Imprezy turystycznej, co za tym idzie, skutkuje rozwiązaniem Umowy o uczestnictwo w imprezie turystycznej z winy klienta. Otrzymanie tych zaliczek następuje każdorazowo przed przystąpieniem Spółki do wykonania na rzecz klienta jakichkolwiek świadczeń (usług turystycznych) wchodzących w skład wybranej przez klienta imprezy turystycznej, a więc płatności te nie są powiązane z żadnym z etapów wykonywanej w przyszłości imprezy turystycznej. Cena ustalona w Umowie o udział w imprezie turystycznej może ulec podwyższeniu jako bezpośredni skutek zmiany określonych w regulaminie kosztów po stronie Spółki, takich jak np. ceny przewozów pasażerskich, wysokości podatków i opłat czy też kursów walut mających znaczenie dla danej imprezy turystycznej, przy czym cena ta nie może być podwyższona w okresie 20 dni przed datą rozpoczęcia realizacji imprezy turystycznej. Podróżny (klient) ma prawo do obniżki ceny odpowiadającej obniżeniu kosztów, o których mowa powyżej, które nastąpiło po zawarciu umowy, a przed rozpoczęciem imprezy turystycznej. Należy podatek VAT z tytułu otrzymania zaliczki przed wykonaniem imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego Spółka kalkuluje w oparciu o prognozę kosztów, które Spółka spodziewa się ponieść dla bezpośredniej korzyści turysty. Ostateczna kwota podatku VAT wyliczana jest przez Spółkę po wykonaniu usługi turystyki, tj. po zakończeniu imprezy turystycznej. Dopiero w tym momencie Spółka posiada ostateczną informację o kwocie przychodu podatkowego (tj. różnicy pomiędzy ceną imprezy a podatkiem VAT od finalnej marży) wygenerowanego na danej imprezie turystycznej. Otrzymywane zaliczki są ewidencjonowane przez Spółkę w sposób przejrzysty i każdorazowo przyporządkowywane do konkretnego klienta. Klient może odstąpić od Umowy o udział w imprezie turystycznej w każdym czasie przed jej rozpoczęciem, w tym po wpłaceniu ostatniej zaliczki. Zazwyczaj wiąże się to z poniesieniem kosztów (straty) przez Spółkę, w szczególności jeśli usługodawca usługi wchodzącej w skład skonstruowanego przez klienta Pakietu dynamicznego nie przewiduje bezkosztowego odwołania dokonanej rezerwacji (np. przelotu), co może prowadzić np. do utraty kwoty wpłaconej przez Spółkę na poczet dokonanej rezerwacji usługi związanej z podróżą. W takim przypadku, pomimo anulowania rezerwacji i konieczności zwrotu w określonym terminie klientowi całości uiszczonych przez niego zaliczek na poczet zarezerwowanego Pakietu dynamicznego, Spółka ma podstawy, aby oczekiwać od klienta pokrycia przez klienta tych kosztów anulacji (koszty te powstały z wyłącznej winy klienta). Pokrycie kosztów anulacji nie jest Spółce należne, jeżeli odstąpienie przez klienta od udziału w imprezie turystycznej przed jej rozpoczęciem było następstwem wystąpienia nieuniknionych i nadzwyczajnych okoliczności występujących w miejscu docelowym lub jego najbliższym sąsiedztwie, które mają znaczący wpływ na realizację imprezy turystycznej lub przewóz podróżnych do miejsca docelowego. Klient może w takim przypadku żądać zwrotu wpłat (zaliczek) dokonanych z tytułu imprezy turystycznej, bez odszkodowania lub zadośćuczynienia na rzecz Spółki. Spółka jest zobowiązana zwrócić klientowi całość wpłaconych zaliczek, bez jakichkolwiek potrąceń, w przypadku, gdy do anulowania rezerwacji doszło z winy Spółki. Przed rozpoczęciem Imprezy turystycznej klient może również zrezygnować z części zarezerwowanych usług (na warunkach określonych w polityce danego usługodawcy) wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, co może skutkować anulowaniem całości Pakietu dynamicznego bądź też jego modyfikacją. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro jak wskazano we wniosku: - na poczet usług, które mają zostać wykonane w przyszłości, w ramach zarezerwowanego Pakietu dynamicznego, klient zobowiązany jest do wpłaty na rachunek Spółki zaliczek w łącznej wysokości odpowiadającej cenie imprezy turystycznej, zgodnie z harmonogramem płatności wskazanym w umowie i widniejącym na dokumencie rezerwacji; - cena ustalona w Umowie o udział w imprezie turystycznej może ulec podwyższeniu lub obniżeniu z przyczyn wskazanych we wniosku; - Spółka jest zobowiązana do zwrotu całości lub części zaliczki w przypadkach opisanych we wniosku; - przed rozpoczęciem Imprezy turystycznej klient może również zrezygnować z części zarezerwowanych usług (na warunkach określonych w polityce danego usługodawcy) wchodzących w skład Pakietu dynamicznego, co może skutkować anulowaniem całości Pakietu dynamicznego bądź też jego modyfikacją, to oznacza, że wpłacone zaliczki nie mają charakteru definitywnego i nie są ostateczną zapłatą za wykonaną usługę lecz dokonaną zaliczką (przedpłatą) na poczet usługi, która ma być wykonana w następnych okresach sprawozdawczych. Tym samym przychód z tego tytułu powstanie w momencie wykonania usługi – imprezy turystycznej w formie Pakietu dynamicznego. Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.