W dniu 14 lutego 2025 r. wpłynął wniosek Wnioskodawcy, A. S.A., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ustalenia momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów związanych ze spłatą wykupionych wierzytelności pożyczkowych oraz momentu powstania przychodu z tytułu prowizji za udzielenie finansowania. Organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, stwierdzając, że wydatki na nabycie wierzytelności mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty wierzytelności, a przychód z prowizji za udzielenie finansowania powstaje w dniu zawarcia umowy. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko Wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
14 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w związku ze spłatą wykupionych wierzytelności pożyczkowych oraz ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu prowizji za udzielenie finansowania. Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego A. S.A. (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Bank” lub „A.”) należy do Grupy B. (dalej: „Grupa”). A. jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2488 ze zm., dalej: „PrBank”) posiadającym siedzibę w Polsce i podlegającym opodatkowaniu od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania w Polsce. Bank jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Bank dokonuje czynności bankowych w rozumieniu PrBank. Oferta A. skierowana jest zarówno do klientów indywidualnych jak i przedsiębiorców. Usługi i produkty bankowe oferowane przez A. obejmują m.in.: rachunki oszczędnościowe i oszczędnościowo- rozliczeniowe, lokaty terminowe, karty płatnicze, limit kredytowy w rachunku osobistym oraz kredyty gotówkowe. Dodatkowo, A. jest odpowiedzialny za ogólny zarząd nad Grupą. C. S.A. (dalej jako: „C.” lub „Spółka leasingowa”) jest podmiotem powiązanym z Bankiem. C. w ramach prowadzonej działalności skupia się na finansowaniu pojazdów do 3,5 t, pojazdów transportu ciężkiego, maszyn i urządzeń. W tym celu C. zawiera umowy pożyczki udzielane swoim klientom na zakup środka trwałego lub przedmiotu objętego finansowaniem (dalej jako: „Pożyczkobiorca”). A. zawarł z C. umowę cesji wierzytelności, w ramach której zostaną sprzedane na rzecz Banku wierzytelności z tytułu zawieranych przez C., jako finansującego umów pożyczki (dalej jako: „Umowa”). Nabycie wierzytelności przyjęło formę cesji jawnej, w której Pożyczkobiorcy zostali zawiadomieni o przelewie praw. Pożyczkobiorcy mogą nadal dokonywać spłat na rachunek Spółki leasingowej, która następnie, przekazuje odpowiednią część otrzymanych wpływów do Banku lub dokonują spłat zobowiązań bezpośrednio na rachunki Banku, stosownie do tego, co zostało im wskazane w treści zawiadomień o cesji. Pożyczkobiorcy dokonują spłat zobowiązań na rachunki Spółki leasingowej prowadzone w Banku. Bank nabywa wierzytelności w trybie pakietowym, w odniesieniu, do których dany pakiet wierzytelności spełnia warunki pakietu z art. 15ba lub nie spełnia takiego warunku, wówczas wierzytelności są rozliczane tak jakby były nabyte pojedynczo. Wierzytelności pożyczkowe, które są objęte cesją są wierzytelnościami niewymagalnymi – w stosunku do których naliczają się na bieżąco odsetki. Na dzień stanowiący tzw. datę graniczną poprzedzającą zbycie wierzytelności przez C. do Banku, nie będą istniały przesłanki do uznania ich za zagrożone nieściągalnością. W związku z przeniesieniem wierzytelności nastąpił pełen transfer ryzyka związanego z danym portfelem wierzytelności, a Umowa zawiera jedynie standardowe zapisy w zakresie
regresu dotyczące przypadków wyłudzenia i nie spełnienia kryteriów klasyfikujących danej wierzytelności do przeniesienia w ramach Umowy. C. nie wykazuje tych wierzytelności jako swoich aktywów w sprawozdaniach finansowych. Wykup wierzytelności z umów przez Bank dotyczy wyłącznie tych umów, w odniesieniu do których Bank dokonał pozytywnej weryfikacji spełniania przez Pożyczkobiorców kryteriów oceny ryzyka i przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. W celu zabezpieczenia odpowiedzialności Spółki leasingowej za stan prawny oraz zabezpieczania wszelkich mogących powstać, także warunkowych i określonych w czasie roszczeń Spółka leasingowa ustanawia poniższe zabezpieczenia: zastaw rejestrowy oraz finansowy na rachunku bankowym Spółki leasingowej przeznaczonym do otrzymywania płatności z tytułu umów pożyczki (jeśli spłaty miałyby być dokonywane na taki rachunek), wraz z pełnomocnictwem do tego rachunku, kaucję, cesję praw z umów ubezpieczenia pojazdów stanowiących przedmiot pożyczki, przewłaszczenie na zabezpieczenie pojazdów oraz cesję praw z ubezpieczeń majątkowych. Bank jest uprawniony do dalszego zbywania wierzytelności nabywanych od Spółki Leasingowej, w szczególności w trybie transakcji sekurytyzacji. Wynagrodzeniem Banku z tytułu nabycia wierzytelności pożyczkowych jest prowizja związana z udostępnieniem finansowania. Na wynagrodzenie Banku z tytułu nabycia wierzytelności pożyczkowych składają się dwa elementy: element stanowiący dyskonto oraz prowizja związana z udzieleniem finansowania C. Na podstawie analizy została wyliczona całość wynagrodzenia w wysokości rynkowej, potwierdzona analizą cen transferowych. Z perspektywy ceny należnej C. od Banku cena za wierzytelność zawiera cenę za część nominalną wierzytelności oraz za część odsetkową. Bank nabywa wierzytelność po cenie wyższej niż wartość nominalna wierzytelności, nadwyżka wynagrodzenia wynika z faktu, że Bank nabywa również prawo do nienaliczonych odsetek, ponadto dzięki temu część wynagrodzenia związanego z podpisaniem umowy pożyczki pozostanie w Spółce leasingowej, umożliwiając generowanie marży z prowadzonej działalności. Równocześnie Bank otrzymuje przychody odsetkowe z tytułu umowy pożyczki, które na moment przejęcia wierzytelności nie stanowią odsetek naliczonych. Cena za wartość kapitałową wynosi wartość kapitału przenoszonego na Bank, natomiast za odsetki Bank zapłacił dodatkową płatność tzw. premia na rzecz C. Równocześnie C. zapłacił na rzecz A. prowizję związaną z udostępnieniem finansowania. Pytania 1. Czy wydatki poniesione przez Bank na nabycie wierzytelności pożyczkowych mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty danej wierzytelności pożyczkowej, tj. w momencie otrzymania spłat wierzytelności? 2. W którym momencie powstaje u Wnioskodawcy przychód z tytułu prowizji za udzielenie finansowania należnej w związku z zawartą Umową? Państwa stanowisko w sprawie Ad 1 Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Bank na nabycie wierzytelności pożyczkowych mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty danej wierzytelności pożyczkowej, tj. w momencie otrzymania spłat wierzytelności. Jak wskazuje art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności. W myśl art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 ww. ustawy, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f ww. ustawy, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Mając na uwadze powyższe przepisy, zdaniem Banku przychód z tytułu spłat nabytych wierzytelności pożyczkowych będzie powstawał zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, tj. w dacie otrzymania całości lub części spłaty wierzytelności pożyczkowej od Pożyczkobiorcy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem polskich organów podatkowych, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, został właściwie udokumentowany, nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Jak wskazuje art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W myśl art. 15ba ust. 1 ustawy o CIT, w przypadku nabycia w ramach jednej transakcji co najmniej 100 wierzytelności bez wyodrębnienia ceny nabycia poszczególnych wierzytelności (pakiet wierzytelności) dochód z pakietu wierzytelności stanowi nadwyżka przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności nad kosztem nabycia pakietu wierzytelności. Zgodnie z art. 15ba ust. 2 ustawy o CIT, przez przychody uzyskane z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności rozumie się środki lub wartości otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności lub środki lub wartości ze zbycia całości albo części wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu wierzytelności, z wyjątkiem opłat, odsetek, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia pakietu wierzytelności. Stosownie do art. 15ba ust. 3 ustawy o CIT, przez koszt nabycia pakietu wierzytelności rozumie się cenę nabycia takiego pakietu wierzytelności. W myśl art. 15ba ust. 4 ustawy o CIT, koszty nabycia pakietu wierzytelności potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. Natomiast zgodnie z art. 15ba ust. 5 ustawy o CIT, przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio do nabycia pojedynczej wierzytelności. Zgodnie zatem z dyspozycją wyrażoną w cyt. powyżej art. 15ba ust. 4 CIT, koszty nabycia pakietu wierzytelności oraz zgodnie z art. 15ba ust. 5 ustawy o CIT koszty nabycia pojedynczej wierzytelności, potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności/pojedynczej wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. Z powołanych regulacji wynika zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami. Oznacza to, że osiągnięcie części oczekiwanego przychodu powinno skutkować rozpoznaniem kosztu uzyskania przychodu „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesionego na jej (jego) nabycie wydatku. W przypadku nabycia wierzytelności niespełniających warunków uznania za pakiet w rozumieniu art. 15ba ustawy o CIT, koszt będzie rozpoznawany do wysokości wynagrodzenia za nabycie pojedynczej wierzytelności. W odniesieniu do otrzymanych przez Bank od Pożyczkobiorców spłat wierzytelności z tytułu udzielonych przez C. pożyczek, Bank będzie zobowiązany rozpoznać te spłaty jako przychody podatkowe zgodnie z dyspozycją art. 15ba ust. 2 ustawy o CIT (tj. przychody uzyskane z pakietu wierzytelności). Przychód ten będzie powstawał zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, tj. w dacie otrzymania całości lub części spłaty wierzytelności pożyczkowej od Pożyczkobiorcy. Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że wydatki poniesione na zakup wierzytelności pożyczkowych - tj. cena zapłacona za nabywane wierzytelności, bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności i ponoszone w celu uzyskania spłaty wierzytelności będą stanowić koszt uzyskania przychodów po stronie Banku na podstawie art. 15ba ust. 4 ustawy o CIT (tj. koszt nabycia pakietu wierzytelności/pojedynczej wierzytelności). Konsekwentnie, zgodnie z tym przepisem wydatki na zakup wierzytelności pożyczkowych będą potrącalne w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z tytułu spłaty zakupionych wierzytelności pożyczkowych, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. W ocenie Wnioskodawcy, do przychodów z tytułu otrzymanych spłat nabytych wierzytelności pożyczkowych powinny być zaliczane wszelkie spłaty tych wierzytelności, jakie do dnia nabycia wierzytelności zostały naliczone - będzie to obejmowało wartość nominalną samej wierzytelności powiększoną o wszystkie naliczone do dnia jej nabycia odsetki, opłaty i inne należności wynikające z tej wierzytelności pożyczkowej. Takie stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z dnia 15 grudnia 2023 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. akt 0111-KDIB1-1.4010.530.2023.1.SG, w której stwierdzono, że: „Artykuł 15ba ustawy o CIT reguluje szczególny sposób rozliczania przychodów uzyskiwanych z tytułu spłat wierzytelności, które zostały uprzednio nabyte od innego podmiotu i jednoczesnego rozliczenia kosztów związanych z uzyskaniem tych przychodów - czyli wydatków poniesionych na nabycie wierzytelności. Do przychodów z tytułu otrzymanych spłat nabytych wierzytelności powinny być zaliczane wszelkie spłaty tych wierzytelności, jakie do dnia nabycia wierzytelności zostały naliczone - będzie to obejmowało wartość nominalną samej wierzytelności powiększoną o wszystkie naliczone do dnia jej nabycia odsetki, opłaty i inne należności wynikające z tej wierzytelności. Te wszelkie elementy powinny być w praktyce elementem kalkulacyjnym ceny nabycia takiej wierzytelności. Należy bowiem wskazać, iż nabywca wierzytelności po jej nabyciu może otrzymać nie tylko spłatę samej wierzytelności, ale również odsetki oraz wszelkie inne opłaty związane z tą wierzytelnością naliczone do dnia jej nabycia. Taka konstrukcja wynika z treści art. 15ba ust. 2 ustawy o CIT, który zakłada, że wszelkie opłaty wynikające z nabytej wierzytelności, które zostaną naliczone po dniu nabycia tej wierzytelności stanowią już odrębne przychody nabywcy tej wierzytelności (a nie element zakupionej wierzytelności). ” Ponadto, zgodnie z art. 15ba ust. 4 ustawy o CIT w momencie otrzymania spłat wierzytelności Bank będzie uprawniony do rozpoznania wydatku na nabycie danej wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodów. Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2020 r., sygn. II FSK 2027/18, zgodnie z którym: „Do przychodów uzyskanych ze spłaty wierzytelności winno się zaliczyć kwoty wpłacane przez dłużników w miarę ich uzyskiwania, tj. w dacie ich wpływu na rachunek bankowy. Z kolei wydatek poniesiony na zakup wierzytelności będzie kosztem podatkowym dopiero z chwilą spłaty przez dłużnika nabytej przez podatnika wierzytelności (dopiero w tym momencie poniesione wydatki pozostają w związku z uzyskanym przychodem). Co istotne, każdorazowa spłata konkretnej wierzytelności będzie wiązała się z prawem potrącenia przez podatnika kosztów uzyskania przychodów w wysokości tej części ceny nabycia konkretnej wierzytelności, jaka będzie odpowiadać stosunkowi wartości uzyskanej spłaty wierzytelności do wartości należnych spłat”. Analogiczne podejście było niejednokrotnie potwierdzane przez organy podatkowe m.in. w: interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 października 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.310.2021.1.AR, w której organ stwierdził, że: „W przypadku gdyby Wnioskodawca otrzymał spłatę Wierzytelności w częściach, Wnioskodawca będzie uprawniony do rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów do wartości rozpoznanego przychodu aż do momentu, w którym cena nabycia Wierzytelności zrówna się z wpływami z tej Wierzytelności (przychodami). Dopiero ewentualna nadwyżka spłat dokonanych przez Dłużnika ponad cenę nabycia Wierzytelności będzie stanowiła dochód dla Wnioskodawcy. Wnioskodawca może rozpoznać wydatek poniesiony na podstawie umowy Subrogacji (tj. kwotę spłaconej Wierzytelności Wspólnika) jako koszt uzyskania przychodu w momencie otrzymania od Dłużnika spłaty Wierzytelności, do wysokości uzyskanego przychodu ze spłaty wierzytelności”; interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 maja 2015 r., sygn. ILPB3/4510-1-59/15-4/KS, w której stwierdził, że: „Podsumowując powyższe, rozważając kwestię możliwości rozpoznania przez Spółkę kosztów uzyskania przychodów, należy zauważyć, że otrzymywanie spłat wierzytelności jest bezpośrednią konsekwencją uprzedniego odpłatnego nabycia tej wierzytelności przez Spółkę. Koszty nabycia wierzytelności stanowią tym samym koszty bezpośrednio związane z przychodami z tytułu jej spłaty. A zatem, zgodnie z regułą zawartą w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z zastrzeżeniem ust. 4b-4c, wydatki podatnika z tytułu nabycia wierzytelności są potrącalne w roku podatkowym, w którym powstają związane z nimi przychody, tj. w roku podatkowym, w którym podatnik osiąga przychód ze spłaty wierzytelności”. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że powyższa metodologia rozpoznawania przychodów i kosztów będzie miała zastosowanie zarówno w odniesieniu do przychodów/kosztów wynikających z nabycia wierzytelności pożyczkowych w pakiecie spełniającym warunki, o których mowa w art. 15ba ustawy o CIT, jak i w odniesieniu do przychodów/kosztów związanych z wierzytelnościami pożyczkowymi, które nie zostały nabyte w pakiecie co najmniej 100 wierzytelności. Przepisy dot. pakietów wierzytelności zostały wprowadzone do ustawy o CIT począwszy od 2019 r. ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193, dalej: „ustawa nowelizująca”). Zgodnie z uzasadnieniem do ustawy nowelizującej celem wprowadzenia tych przepisów było ułatwienie rozliczeń podatkowych przedsiębiorstw obracających wierzytelnościami polegające na „(...) braku konieczności „proporcjonalnego” rozliczania uśrednionych dla każdej wierzytelności wchodzącej w skład „pakietu” kosztów jej nabycia. Dany pakiet wierzytelności traktowany byłby jednorodnie, tak jak pojedynczy składnik majątku objęty jednym kosztem nabycia.”. Tym samym koszty nabycia wierzytelności bądź pakiety wierzytelności są rozpoznawane »wprost« w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego z niej przychody, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesionego na jej (jego) nabycie wydatku (tj. innymi słowy, do momentu rozliczenia całości wydatków na nabycie określonej wierzytelności bądź pakietu wierzytelności). Z uzasadnienia do ustawy nowelizującej wynika również, że „Odejście o „proporcjonalnego” rozliczania kosztów nabycia wierzytelności będzie stosowane również do nabycia pojedynczej wierzytelności lub grupy pojedynczych wierzytelności (tj. takich w których można ustalić cenę nabycia określonej wierzytelności).”. Powyższe znajduje potwierdzenie w przepisie art. 15ba ust. 5 ustawy o CIT, zgodnie z którym przepisy art. 15ba ust. 1-4 dotyczące nabycia pakietów wierzytelności stosuje się odpowiednio do nabycia pojedynczej wierzytelności. Zdaniem Wnioskodawcy powyższe świadczy o tym, że te same zasady opodatkowania spłaty nabytych wierzytelności należy w pełni stosować zarówno do pakietów, jak i do pojedynczych wierzytelności. Gdyby przyjąć za prawidłową tezę, że brak jest możliwości rozpoznania „pakietu wierzytelności”, każda z nabytych wierzytelności w ramach podziału będzie stanowiła „pojedynczą wierzytelność”, równą wartości należności głównej oraz naliczonych odsetek (należności ubocznej, która jest z główną bezpośrednio związana). Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy tożsame podejście będzie miało zastosowanie bez względu na fakt czy wierzytelności będą sprzedawane w pakiecie, o którym mowa w art. 15ba ustawy o CIT, czy będą sprzedawane poza pakietem, wówczas wskazane powyższej zasady będą miały zastosowanie do każdej pojedynczej wierzytelności. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w sprawach o podobnych stanach faktycznych, w tym m.in.: z dnia 16 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP2-2.4010.39.2024.4.SP; z dnia 21 października 2022 r, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.568.2022.2.SH; z dnia 16 maja 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.42.2022.4.PB: „Do przychodów z wierzytelności/pakietu wierzytelności zalicza się środki otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności lub środki ze zbycia całości lub części wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu, z wyjątkiem opłat, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia pakietu wierzytelności. Przychodowi temu towarzyszą koszty uzyskania przychodów w wysokości ceny zapłaconej za nabyte wierzytelności, potrącane zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 15ba ust. 3 i 4 w zw. z ust. 5 u.p.d.o.p. oraz z zastosowaniem art. 16 ust. 1 pkt 39a u.p.d.o.p. Dochodem zaś jest nadwyżka przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu lub pojedynczej wierzytelności nad kosztem nabycia całego pakietu/pojedynczej wierzytelności.”. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do nabywanych wierzytelności pożyczkowych: Bank jest zobowiązany rozpoznać spłaty wierzytelności pożyczkowych jako przychody podatkowe zgodnie z dyspozycją art. 15ba ust. 2 ustawy o CIT w dacie otrzymania całości lub części spłaty wierzytelności pożyczkowej od Pożyczkobiorcy; Bank jest uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków poniesionych na zakup wierzytelności pożyczkowej na podstawie art. 15ba ust. 4 ustawy o CIT w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z tytułu spłaty zakupionych wierzytelności pożyczkowych, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. Ad 2 W ocenie Wnioskodawcy, Bank powinien rozpoznać przychód z tytułu prowizji za udzielenie finansowania w związku z zawartą Umową, jednorazowo w momencie zawarcia Umowy. W opinii Wnioskodawcy, odnosząc wyżej cytowane przepisy ustawy o CIT do przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, z uwagi na charakter prowizji commitment fee, stanowiącej wynagrodzenie za udzielenie finansowania, należy uznać, że stanowi ona u Wnioskodawcy przychód rozpoznany jednorazowo w dacie zawarcia Umowy (w dacie udzielenia finansowania), zgodnie z treścią art. 12 ust. 3a ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, w przypadku przychodów z działalności gospodarczej, nie jest konieczne faktyczne otrzymanie zapłaty od kontrahenta. Przychodem podatkowym jest bowiem „przychód należny”. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, za datę powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1) wystawienia faktury 2) uregulowania należności. Tym samym prowizja commitment fee, stanowiąca wynagrodzenie Banku za sfinansowanie przejęcia wierzytelności pożyczkowych od C. - zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT - stanowi przychód należny w dniu wykonania usługi udzielenia finansowania, tj. w dniu w którym dochodzi zawarcia Umowy. Mając na względzie, że w momencie podpisania umowy o nabycie konkretnego pakietu wierzytelności nastąpi przeniesienie prawa majątkowego w postaci wierzytelności, a także wykonanie usługi, z którą jest związana prowizja (commitment fee) w ocenie Wnioskodawcy równocześnie powstanie przychód z prowizji nawet jeśli nie zostanie zapłacony. Do samej zapłaty może dojść w postaci potrącenia. Powyższe stanowisko potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z dnia 15 grudnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.530.2023.1.SG, wydana w podobnym stanie faktycznym, w której organ uznał, że: „Opłata za przejęcie ryzyka jako wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za usługę w postaci przejęcia ryzyka niewypłacalności Klienta zgodnie z art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. stanowi przychód należny w dniu wykonania usługi, tj. w dniu w którym dochodzi do przejęcia tego ryzyka, czyli w dniu zawarcia Jednostkowej umowy przelewu wierzytelności (...).”; z dnia 17 lutego 2016 r., sygn. IBPB-1-3/4510-710/15/AW, wydana w sprawie dot. świadczonych przez bank usług faktoringowych: „(...) do wynagrodzenia o charakterze jednorazowym (prowizji) zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3a u.p.d.o. p., czyli prowizje tego typu stanowić będą przychód podatkowy Banku z chwilą wykonania usługi nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności. ”; z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. IPTPB3/423-354/12-2/KJ, wydana w sprawie dot. cesji wierzytelności w ramach usługi finansowania: „ W niniejszej sprawie w celu określenia momentu powstania przychodu z tytułu świadczenia usług finansowania wierzytelności do całości wynagrodzenia Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie przepis art. 12 ust. 3a pkt 1, zgodnie z którym za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury.”. Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, prowizja commitment fee stanowi przychód Banku podlegający opodatkowaniu, rozpoznawany jednorazowo w momencie zawarcia Umowy.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko spraw będących przedmiotem zapytania. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy lub własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „ustawa o CIT” lub „updop”): Przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.
W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT: Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Na podstawie art. 12 ust. 3a ustawy o CIT: Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1) wystawienia faktury albo 2) uregulowania należności. Zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT: W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3 ww. ustawy, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f ww. ustawy, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Zatem o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, lub pomniejsza pasywa. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w takim znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi (takie, którym może on rozporządzać jak właściciel). Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Instytucja zmiany wierzyciela została określona w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm., dalej: „KC”). Zgodnie z art. 509 § 1 KC: Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie do art. 510 § 1 KC: Umowa sprzedaży zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przeniesienie takie w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). W wyniku przeniesienia wierzytelności (cesji wierzytelności), wygasa u dotychczasowego wierzyciela stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem. Jednocześnie, powstają nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności. Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o CIT: Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. (...) Zatem wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Aby poniesiony wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, został właściwie udokumentowany, nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT: Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Jak wynika z treści wniosku, zawarli Państwo z podmiotem powiązanym umowę cesji wierzytelności, w ramach której zostały sprzedane wierzytelności z tytułu zawieranych przez Spółkę leasingową (Sprzedającego wierzytelności) umów pożyczek. Pożyczkobiorcy zostali powiadomieni o zawartej umowie cesji. Pożyczkobiorcy mogą dokonywać spłat w dalszym ciągu na rachunek Spółki leasingowej albo bezpośrednio na Państwa rzecz. Nabywają Państwo wierzytelności w trybie pakietowym, spełniającym warunki pakietu wierzytelności określone w art. 15ba ustawy o CIT lub takie, które nie spełniają takiego warunku – wówczas są one rozliczane tak jakby były nabyte pojedynczo. Wierzytelności objęte cesją są wierzytelnościami niewymagalnymi i w stosunku do nich na bieżąco naliczane są odsetki. Na dzień poprzedzający ich zbycie, wierzytelności nie będą uznane za zagrożone nieściągalnością. Cesja wierzytelności skutkuje przeniesieniem ryzyka związanego z danym portfelem wierzytelności na Państwa. Umowa zawiera jednak standardowe zapisy w zakresie regresu dotyczące przypadków wyłudzenia i braku spełnienia kryteriów klasyfikujących daną wierzytelność do przeniesienia w ramach Umowy. Mogą Państwo dokonywać dalszego zbywania zakupionych wierzytelności, w szczególności w trybie transakcji sekurytyzacji. Z tytułu nabycia wierzytelności pożyczkowych otrzymają Państwo wynagrodzenie składające się z dyskonta oraz prowizji związanej z udzieleniem finansowania podmiotowi powiązanemu. Na podstawie analizy zostaje wyliczona całość wynagrodzenia, a jego rynkowość jest potwierdzona analizą cen transferowych. Z pespektywy ceny należnej Spółce leasingowej od Państwa, cena za wierzytelność zawiera cenę za część nominalną wierzytelności oraz za część odsetkową. Nabywają Państwo wierzytelności po cenie wyższej niż wartość nominalna wierzytelności. Nadwyżka wynika z faktu, że nabywają Państwo prawo do nienaliczonych odsetek – dzięki temu część wynagrodzenia związanego z podpisaniem umowy pożyczki pozostanie w Spółce leasingowej, umożliwiając generowanie marży z prowadzonej działalności. Bank otrzymuje przychody odsetkowe z tytułu umowy pożyczki, które na moment przejęcia wierzytelności nie stanowią jeszcze odsetek naliczonych. Regulacje dotyczące pakietów wierzytelności zostały wprowadzone ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2193, dalej: „ustawa nowelizująca”). W myśl art. 15ba ust. 1-5 ustawy o CIT: 1. W przypadku nabycia w ramach jednej transakcji co najmniej 100 wierzytelności bez wyodrębnienia ceny nabycia poszczególnych wierzytelności (pakiet wierzytelności) dochód z pakietu wierzytelności stanowi nadwyżka przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności nad kosztem nabycia pakietu wierzytelności. 2. Przez przychody uzyskane z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności rozumie się środki lub wartości otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności lub środki lub wartości ze zbycia całości albo części wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu wierzytelności, z wyjątkiem opłat, odsetek, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia pakietu wierzytelności. 3. Przez koszt nabycia pakietu wierzytelności rozumie się cenę nabycia takiego pakietu wierzytelności. 4. Koszty nabycia pakietu wierzytelności potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. 5. Przepisy ust. 1-4 stosuje się odpowiednio do nabycia pojedynczej wierzytelności. Z powyższych przepisów wynika, że koszty nabycia pakietu wierzytelności, jak również koszty nabycia pojedynczej wierzytelności potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności /pojedynczej wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. Z powołanych regulacji wynika zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami. Oznacza to, że osiągnięcie części oczekiwanego przychodu powinno skutkować rozpoznaniem kosztu uzyskania przychodu „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesionego na jej (jego) nabycie wydatku. W przypadku nabycia wierzytelności niespełniających warunków uznania za pakiet w rozumieniu art. 15ba ustawy o CIT, koszt będzie rozpoznawany do wysokości wynagrodzenia za nabycie pojedynczej wierzytelności. Powzięli Państwo wątpliwość czy wydatki poniesione na nabycie wierzytelności pożyczkowych mogą zostać rozpoznane jako koszt uzyskania przychodów w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty danej wierzytelności pożyczkowej. Zgodnie z art. 15ba ust. 4 updop, koszty nabycia pakietu wierzytelności oraz zgodnie z art. 15ba ust. 5 updop koszty nabycia pojedynczej wierzytelności, potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności/pojedynczej wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi. Z powołanych regulacji wynika zasada odpowiedniości (adekwatności) potrącania kosztów z przychodami. Oznacza to, że osiągnięcie części oczekiwanego przychodu powinno skutkować rozpoznaniem kosztu uzyskania przychodu „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesionego na jej (jego) nabycie wydatku. Należy zauważyć, że w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej wskazano: „(...) Po zmianie przepisów koszty nabycia wierzytelności bądź pakietów wierzytelności, będą rozpoznawane „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego z niej przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesionego na jej (jego) nabycie wydatku (tj. innymi słowy, do momentu rozliczenia całości wydatków na nabycie określonej wierzytelności bądź pakietu wierzytelności). (...)” Można zatem uznać, że wydatki na nabycie wierzytelności są ponoszone w celu uzyskania spłaty tych wierzytelności w wysokości odpowiadającej co najmniej wartości tych wierzytelności określonej w cenie ich nabycia. W konsekwencji, wydatki poniesione na nabycie wierzytelności mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty danej wierzytelności. Należy w tym miejscu przywołać także treść art. 16 ust. 1 pkt 39a updop, zgodnie z którym: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w części niepokrytej przychodami uzyskanymi z nabytych wierzytelności, w tym nabytego pakietu wierzytelności. Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe. Państwa wątpliwości budzi również fakt, w którym momencie powstanie przychód z tytułu prowizji za udzielenie finansowania Spółce zbywającej wierzytelności pożyczkowe. Jak już wskazano wcześniej, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Ponadto za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności (art. 12 ust. 3a ustawy o CIT). Należy zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że wynagrodzenie jakie przysługuje Państwu za sfinansowanie przejęcia wierzytelności pożyczkowych od podmiotu powiązanego, będzie stanowiło przychód w dniu zawarcia przedmiotowej Umowy (zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT). Prawidłowo wskazali Państwo, że skoro w momencie podpisania umowy o nabycie konkretnego pakietu wierzytelności nastąpi przeniesienie prawa majątkowego w postaci wierzytelności, a także wykonanie usługi, z którą jest związana, to równocześnie powstanie po Państwa stronie przychód z prowizji, nawet jeśli nie zostanie zapłacony. Jak przyznają Państwo we wniosku, do zapłaty prowizji może dojść w drodze potrącenia wzajemnych zobowiązań. Mając na uwadze powyższe, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy: stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych czy wyroku sądu administracyjnego wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili