Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego
zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
24 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez
Spółkę zwrotu kosztów energii elektrycznej poniesionych przez pracownika na ładowanie
służbowego samochodu elektrycznego w przydomowej stacji ładowania.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
A. sp. z o.o. [dalej: Wnioskodawca, Spółka] jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z
siedzibą w (...). Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi
podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. W ramach prowadzonej
działalności gospodarczej zajmuje się m.in. (...).
Spółka zamierza udostępnić swojemu pracownikowi [dalej: Pracownik] samochód
służbowy o napędzie elektrycznym [dalej: Samochód, Pojazd], Samochód zostanie oddany
do dyspozycji Pracownika od marca 2025 roku.
Spółka zamierza uregulować kwestie związane z udostępnieniem Samochodu
Pracownikowi poprzez wprowadzenie odpowiedniej dokumentacji, w postaci zawartej z
Pracownikiem umowy przekazania Samochodu [dalej: Umowa] oraz obowiązującego
wszystkich pracowników korzystających z samochodów służbowych Regulaminu
udostępniania i powierzania oraz korzystania z samochodów służbowych. Zgodnie z
treścią ww. dokumentów podstawowym celem przekazania Pracownikowi Samochodu
będzie umożliwienie mu prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych
wykonywanych na rzecz Spółki. Bez możliwości korzystania z Samochodu wykonywanie
tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres powierzonych obowiązków,
sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i
mobilności Pracownika.
Jednocześnie Spółka zamierza dopuszczać możliwość korzystania przez Pracownika z
powierzonego mu Samochodu także w celach prywatnych na zasadach ściśle określonych
w Umowie. Możliwość korzystania z Samochodu przez Pracownika dla celów prywatnych
nie będzie wiązała się z koniecznością ponoszenia jakichkolwiek opłat przez Pracownika
na rzecz Spółki, w związku z tym Spółka zamierza traktować wartość nieodpłatnego
świadczenia polegającego na umożliwieniu Pracownikowi korzystania z Pojazdu do celów
prywatnych jako jego przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem
dochodowym od osób fizycznych. Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób
fizycznych w stosunku do swoich pracowników zamierza wobec tego pobierać od
Pracownika zaliczkę na podatek dochodowy, obliczoną od wartości wskazanego powyżej
nieodpłatnego świadczenia ustalonej w oparciu o przepis zawarty w art. 12 ust. 2a, ust. 2b
i ust. 2c uPIT.
Pracownik posiada przy miejscu postojowym w hali garażowej w miejscu zamieszkania
oddzielny PPE (punkt poboru energii), który jest dedykowany wyłącznie do ładowania tego
samochodu służbowego. PPE ten jest przypisany do miejsca postojowego Pracownika i
posiada licznik energii elektrycznej założony przez dystrybutora energii elektrycznej, który
rejestruje wyłącznie zużycie prądu na potrzeby ładowania pojazdu. Do tego PPE
podłączona jest ładowarka AC, wyposażona w funkcję zdalnego dostępu przez Internet
oraz system rejestracji zużycia energii elektrycznej na potrzeby ładowania Pojazdu.
Ładowarka może zostać zintegrowana z kartą ładowania przypisaną do konkretnego
pojazdu służbowego. Dzięki temu system umożliwia generowanie szczegółowych
raportów dotyczących zużycia energii na potrzeby ładowania Pojazdu. Raporty te będą
stanowić podstawę do weryfikacji kosztów poniesionych przez Pracownika. Pracownik, z
uwagi na fakt, że zakład energetyczny umożliwia utworzenie dostępu do wglądu do
danych konta fakturowego (1 konkretnego licznika), może udzielić takiego dostępu Spółce.
Co ważne, kalkulacja i koszt zużytego prądu wynikać będzie z faktury wystawionej na
Pracownika, którą Pracownik otrzyma z zakładu energetycznego za cały zużyty prąd w PPE
dedykowanym dla ładowania pojazdu elektrycznego na miejscu postojowym Pracownika.
Pracownik zsumuje łączną ilość zużytego prądu do ładowania pojazdu w ciągu danego
okresu (np. miesiąca kalendarzowego, kwartału) na cele służbowe oraz przygotuje
zestawienie zgodnie z Umową zawartą ze Spółką i przekaże do Spółki celem uzyskania
zwrotu za ładowanie pojazdu własnym prądem do celów służbowych.
Spółka zamierza na podstawie przedstawionych raportów, faktur oraz zestawień
dokonywać zwrotu Pracownikowi wydatków poniesionych w związku z ładowaniem
Samochodu w miejscu jego zamieszkania. Innymi słowy, pokrycie należności wynikających
z faktur za zużytą energię elektryczną, poniesionych przez Pracownika w celu ładowania
służbowego samochodu elektrycznego w przydomowej stacji ładowania, będzie odbywać
się w sposób następujący: Pracownik w pierwszej kolejności ureguluje należności
wynikające z takiej faktury, a następnie Spółka, na jego wniosek, dokona zwrotu
poniesionych przez niego wydatków.
Pytania
1. Czy planowany przez Wnioskodawcę zwrot kosztów zużycia energii elektrycznej
poniesionych przez Pracownika w celu ładowania w przydomowej stacji ładowania
służbowego samochodu elektrycznego wykorzystywanego zarówno do celów
służbowych jak i celów prywatnych, mieści się w ryczałcie określonym w art. 12 ust. 2a
pkt 1 lit. b uPIT, i w związku z tym Spółka nie powinna doliczać tego zwrotu do
przychodu Pracownika oraz pobierać i wpłacać zaliczki na podatek dochodowy od
osób fizycznych?
2. Czy w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, zwrot kosztów energii
elektrycznej poniesionych przez Pracownika na ładowanie służbowego samochodu
elektrycznego w przydomowej stacji ładowania - przy założeniu, że Pojazd będzie
wykorzystywany zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych - będzie stanowił dla
Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 uCIT z
zastosowaniem ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 uCIT?
Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź na pytanie nr 2 w zakresie
podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania oznaczonego nr 1 zostanie
wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Państwa stanowisko w sprawie
Ad 2
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych [dalej: uCIT]:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze
źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z
wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych
przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z
ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Tym samym, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z
przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).
Innymi słowy za koszt podatkowy może zostać uznany wyłącznie taki wydatek, który
pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z prowadzoną działalnością. Poniesienie
wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością
gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien przynajmniej
potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej
działalności. Co więcej, wydatek zaliczony do kosztów uzyskania przychodów powinien
mieć charakter definitywny tzn. musi być dokonany z majątku podatnika. Dodatkowo
ponoszony koszt nie może być kosztem wymienionym na tzw. liście kosztów negatywnych,
zawartej w art. 16 uCIT.
Reasumując, kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie
następujące warunki:
został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać
pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania
przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika
przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia
źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 uCIT,
nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Jak wskazał DIS w Poznaniu w Piśmie z dnia 13 lipca 2015 r., sygn. ILPB3/4510-1-167/15-4
/KS:
Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter
ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien
podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest
sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów
uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W
pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy
poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów
podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien
zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów.
Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania
przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę
opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest
kosztem uzyskania przychodów.
Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z
prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że
jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać
nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy
ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których
charakter budzi wątpliwości.
Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty,
które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być
widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany
cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie
źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła
przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło
w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się
przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki
sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.
Jak wyżej wspomniano, przepisy uCIT określają jednak pewne kategorie wydatków, które
pomimo ich poniesienia przez podatnika nie mogą jednak stanowić u tego podatnika KUP.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 uCIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: 25% poniesionych wydatków, z
zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na potrzeby
działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do
celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.
W myśl art. 4a pkt 9a uCIT:
ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to, co do zasady, pojazd
samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie
całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.
Ponadto ustawodawca w art. 16 ust. 5f uCIT wskazał, że:
W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4
ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest
wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.
Zgodnie zaś z art. 16 ust. 5g uCIT:
Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku
od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem
przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku
od towarów i usług.
Inaczej mówiąc, ustawodawca co do zasady nałożył na podatników używających
samochodów osobowych wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą
podatnika obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu właściwej dla celów VAT (podatek od towarów i usług),
aby na jej podstawie można było niezbicie ustalić, czy samochody są używane wyłącznie
do celów działalności gospodarczej, a przez to, czy podatnik może rozliczyć w kosztach
podatkowych pełną kwotę wydatków związanych z ich używaniem.
Jak wskazano w opisanym zdarzeniu przyszłym, w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej Spółka zamierza udostępnić Samochód swojemu Pracownikowi zarówno do
celów służbowych (w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółki), jak i dla
celów osobistych pracowników (na podstawie zawartej ze Spółką Umowy). Jednocześnie
Spółka nie prowadzi i nie będzie prowadzić ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4
uVAT.
Przenosząc wszystko powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że posługując
się pojęciem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” ustawodawca przypisuje
cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika
podporządkowanego osiągnięciu przychodów. Takim działaniem jest w omawianym
przypadku udostępnienie Pracownikowi samochodu służbowego do korzystania tak w
celach służbowych jak i prywatnych.
Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy wszelkie ponoszone przez niego
koszty związane z Samochodem udostępnionym nieodpłatnie Pracownikowi, w tym koszty
energii elektrycznej w części pokrywanej przez Spółkę będą stanowiły koszt uzyskania
przychodów Spółki, o których mowa w art. 15 ust. 1 uCIT.
Skoro zaś, Wnioskodawca będzie zwracać Pracownikowi koszty ładowania Pojazdu w
domu, a ładowanie będzie się odbywać przy udziale oddzielnego PPE (punktu poboru
energii), który jest dedykowany wyłącznie do ładowania tego samochodu służbowego. Jak
również:
PPE będzie przypisany do miejsca postojowego pracownika i będzie posiadać licznik
energii elektrycznej, który będzie rejestrował wyłącznie zużycie prądu na potrzeby
ładowania pojazdu,
do PPE podłączona będzie ładowarka AC, wyposażona w funkcję zdalnego dostępu
przez Internet oraz system rejestracji zużycia energii elektrycznej na potrzeby
ładowania Pojazdu.
Ponadto, ładowarka zostanie zintegrowana z kartą ładowania przypisaną do konkretnego
pojazdu służbowego. Dzięki temu system umożliwi generowanie szczegółowych raportów
dotyczących zużycia energii na potrzeby ładowania Pojazdu.
Co ważne, kalkulacja i koszt zużytego prądu wynikać będzie z faktury wystawionej na
Pracownika, którą Pracownik otrzyma z zakładu energetycznego za cały zużyty prąd.
Pracownik zsumuje łączną ilość zużytego prądu do ładowania pojazdu w ciągu danego
okresu (np. miesiąca kalendarzowego, kwartału) na cele służbowe oraz przygotuje
zestawienie zgodnie z Umową zawartą ze Spółką i przekaże do Spółki celem uzyskania
zwrotu za ładowanie pojazdu własnym prądem do celów służbowych.
Na tej podstawie Spółka będzie zwracać Pracownikowi całkowity koszt energii elektrycznej
poniesiony przez Pracownika na ładowanie służbowego Samochodu elektrycznego w
przydomowej stacji ładowania, tj. na podstawie przedstawionych raportów, faktur oraz
zestawień dokonywać zwrotu Pracownikowi wydatków poniesionych w związku z
ładowaniem Samochodu w miejscu jego zamieszkania.
Podsumowując, skoro Spółka będzie zwracać koszty ładowania Pojazdu służbowego w
przydomowej stacji ładowania, a wydatki będą odpowiednio udokumentowane, o czym
mowa powyżej, to tym samym:
zwrot kosztów energii elektrycznej może zostać zaliczony do kosztów uzyskania
przychodów, gdyż poniesione wydatki są związane z działalnością gospodarczą i
służą osiągnięciu przychodów,
zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 uCIT, samochód osobowy będzie wykorzystywany do
celów mieszanych, a zatem do kosztów uzyskania przychodów Spółka będzie mogła
zaliczyć 75% poniesionych wydatków.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawych (Dz.U. z 2025 r. poz. 278 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła
przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu
każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej
analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy
ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów
lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.
Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien więc
wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie
wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten
jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo
wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a
powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też
zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma
cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów,
jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością
powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
Powołana wyżej regulacja wskazuje, że podstawową cechą kosztu podatkowego jest
związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem
źródła przychodów).
Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony. Użyty w art. 15 ust. 1 ustawy
o CIT zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku
z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko
ten, który pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma albo
może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać
mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.
Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika
działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien,
przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych
przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego
podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej
oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt
uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać
pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania
przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika
przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła
przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty
uzyskania przychodów.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie
wymienionych w stosownych przepisach updop, mogą stanowić koszt uzyskania
przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi
przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła
przychodów.
Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania
przychodów powinna więc brać pod uwagę:
przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu,
racjonalność i niezbędność) oraz
potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie
obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia
przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty,
zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały
prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za
niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie ustawy
oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną
działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek
można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem
przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma
wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie
źródła przychodów.
Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia
jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.
Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu,
uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich
występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w
momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni
się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.
Z przywołanego przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że jakkolwiek podmioty
gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów
podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z
racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi
spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości
podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.
Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez podatnika wydatków należy
rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a ponadto
czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1
tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga bowiem uwzględnienia unormowań
zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego
wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych nawet jeśli ponoszone są w
celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z
zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego na
potrzeby działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany
również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez
podatnika.
Na mocy art. 16 ust. 5a ustawy o CIT:
Poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 51, oraz kwota, o której mowa w
ust. 1 pkt 49a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z
przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz
naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w której zgodnie z przepisami o
podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot
różnicy podatku od towarów i usług.
Zgodnie z art. 16 ust. 5f ustawy o CIT:
W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a
ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest
wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą
podatnika.
Natomiast w myśl art. 16 ust. 5g ustawy o CIT:
Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o
podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z
wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a
ustawy o podatku od towarów i usług.
Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba więc brać pod uwagę nie tylko ich
celowość, potencjalną możliwość przyczynienia się do osiągnięcia przychodów oraz
racjonalność, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej
działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu, ale również brak
wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów. Wobec powyższego możliwe jest zaliczenie
do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby
przyczynić się do powstania przychodu, czy jego zwiększenia nawet jeżeli przychód
faktycznie nie wystąpi, a jednocześnie nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 u stawy o CIT.
Z regulacji ustawowych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i
swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności
gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać
się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego
poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać określone
kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej
pozaustawowymi kryteriami.
Wskazać również należy, iż sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie
stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie
jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu
kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt
podatkowy.
Pogląd przeciwny, że do kosztów podatkowych zalicza się wszelkie koszty związane z
prowadzoną działalnością gospodarczą (z wyłączeniem wymienionych w art. 16 ust. 1
ustawy o CIT) byłby zbyt daleko idący i abstrahował od wskazanego w ustawie celu
poniesienia kosztu, a w rezultacie nie znajduje oparcia w treści tego przepisu. Uprawnione
jest bowiem przyjęcie założenia, iż gdyby zamiarem ustawodawcy było uznanie za koszty
uzyskania przychodów wszelkich kosztów ponoszonych przez podatnika w ramach
działalności gospodarczej, nadałby temu przepisowi takie właśnie brzmienie.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że zamierzają Państwo udostępnić swojemu
pracownikowi samochód służbowy o napędzie elektrycznym. Spółka zamierza uregulować
kwestie związane z udostępnieniem samochodu pracownikowi poprzez wprowadzenie
odpowiedniej dokumentacji, w postaci zawartej z pracownikiem umowy przekazania
Samochodu oraz obowiązującego wszystkich pracowników korzystających z samochodów
służbowych regulaminu udostępniania i powierzania oraz korzystania z samochodów
służbowych. Zgodnie z treścią ww. dokumentów podstawowym celem przekazania
Pracownikowi Samochodu będzie umożliwienie mu prawidłowego wykonywania
obowiązków służbowych wykonywanych na rzecz Spółki. Bez możliwości korzystania z
Samochodu wykonywanie tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres
powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania
odnośnie dyspozycyjności i mobilności Pracownika. Jednocześnie Spółka zamierza
dopuszczać możliwość korzystania przez Pracownika z powierzonego mu Samochodu
także w celach prywatnych na zasadach ściśle określonych w Umowie. Możliwość
korzystania z Samochodu przez Pracownika dla celów prywatnych nie będzie wiązała się z
koniecznością ponoszenia jakichkolwiek opłat przez Pracownika na rzecz Spółki, w związku
z tym Spółka zamierza traktować wartość nieodpłatnego świadczenia polegającego na
umożliwieniu Pracownikowi korzystania z Pojazdu do celów prywatnych jako jego
przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od
osób fizycznych.
Pracownik posiada przy miejscu postojowym w hali garażowej w miejscu zamieszkania
oddzielny PPE (punkt poboru energii), który jest dedykowany wyłącznie do ładowania tego
samochodu służbowego. PPE ten jest przypisany do miejsca postojowego Pracownika i
posiada licznik energii elektrycznej założony przez dystrybutora energii elektrycznej, który
rejestruje wyłącznie zużycie prądu na potrzeby ładowania pojazdu. Do tego PPE
podłączona jest ładowarka AC, wyposażona w funkcję zdalnego dostępu przez Internet
oraz system rejestracji zużycia energii elektrycznej na potrzeby ładowania Pojazdu.
Ładowarka może zostać zintegrowana z kartą ładowania przypisaną do konkretnego
pojazdu służbowego. Dzięki temu system umożliwia generowanie szczegółowych
raportów dotyczących zużycia energii na potrzeby ładowania Pojazdu. Raporty te będą
stanowić podstawę do weryfikacji kosztów poniesionych przez Pracownika. Pracownik, z
uwagi na fakt, że zakład energetyczny umożliwia utworzenie dostępu do wglądu do
danych konta fakturowego (1 konkretnego licznika), może udzielić takiego dostępu Spółce.
Co ważne, kalkulacja i koszt zużytego prądu wynikać będzie z faktury wystawionej na
Pracownika, którą Pracownik otrzyma z zakładu energetycznego za cały zużyty prąd w PPE
dedykowanym dla ładowania pojazdu elektrycznego na miejscu postojowym Pracownika.
Pracownik zsumuje łączną ilość zużytego prądu do ładowania pojazdu w ciągu danego
okresu (np. miesiąca kalendarzowego, kwartału) na cele służbowe oraz przygotuje
zestawienie zgodnie z Umową zawartą ze Spółką i przekaże do Spółki celem uzyskania
zwrotu za ładowanie pojazdu własnym prądem do celów służbowych.
Spółka zamierza na podstawie przedstawionych raportów, faktur oraz zestawień
dokonywać zwrotu Pracownikowi wydatków poniesionych w związku z ładowaniem
Samochodu w miejscu jego zamieszkania. Innymi słowy, pokrycie należności wynikających
z faktur za zużytą energię elektryczną, poniesionych przez Pracownika w celu ładowania
służbowego samochodu elektrycznego w przydomowej stacji ładowania, będzie odbywać
się w sposób następujący: Pracownik w pierwszej kolejności ureguluje należności
wynikające z takiej faktury, a następnie Spółka, na jego wniosek, dokona zwrotu
poniesionych przez niego wydatków.
Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy zwrot kosztów energii elektrycznej poniesionych
przez Pracownika na ładowanie służbowego samochodu elektrycznego w przydomowej
stacji ładowania (wykorzystywany zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych) będzie
stanowił dla Spółki koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT z
zastosowaniem ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.
Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że mogą
Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT
wydatki poniesione na zwrot kosztów energii elektrycznej poniesionych przez pracownika
na ładowanie służbowego samochodu elektrycznego w przydomowej stacji ładowania. W
związku z tym, że samochód osobowy będzie wykorzystywany zarówno do celów
służbowych jaki i osobistych, wydatki te mogą Państwo zaliczyć do kosztów uzyskania
przychodów w wysokości 75% zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.
O powyższym przesądza fakt, że ładowanie służbowego samochodu elektrycznego
odbywać się będzie przy udziale oddzielnego punktu poboru energii, który jest
dedykowany wyłącznie do ładowania tego samochodu służbowego. Punkt poboru energii
będzie przypisany do miejsca postojowego Państwa pracownika i będzie posiadał licznik
energii elektrycznej rejestrujący wyłącznie zużycie prądu na potrzeby ładowania pojazdu.
Ponadto do punktu poboru energii zostanie podłączona ładowarka AC, wyposażona w
funkcję zdalnego dostępu przez Internet oraz system rejestracji zużycia energii
elektrycznej na potrzeby ładowania danego samochodu. Ładowarka zostanie
zintegrowana z kartą ładowania przypisaną do konkretnego samochodu służbowego, w
związku z czym system umożliwi generowanie szczegółowych raportów dotyczących
zużycia energii na potrzeby ładowania pojazdu. Kalkulacja i koszt zużytego prądu będzie
wynikała z faktury wystawionej na Państwa Pracownika, którą otrzyma z zakładu
energetycznego za cały zużyty prąd. Następnie Pracownik zsumuje łączną ilość zużytego
prądu do ładowania samochodu w ciągu danego okresu oraz przygotuje zestawienie
zgodnie z zawartą umową i przekaże Państwu w celu uzyskania zwrotu za ładowanie
pojazdu własnym prądem do celów służbowych. Powyższe działania są niewątpliwie
powiązane z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą, która jest
ukierunkowana na uzyskiwanie przychodów. Z wniosku bowiem wynika, że zajmują się
Państwo m.in. naprawą i konserwacją statków i łodzi. Bez możliwości korzystania z
samochodu wykonywanie obowiązków służbowych byłoby utrudnione ze względu na
związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności Pracownika.
Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 w podatku dochodowym od
osób prawnych jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy
rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem
stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W
związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we
wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. Wydana interpretacja dotyczy więc tylko
sprawy będącej przedmiotem Państwa zapytania. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy
i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem nie zostały rozpatrzone w niniejszej
interpretacji.
Wskazać należy, że powołana we wniosku interpretacja indywidualna została wydana w
indywidualnej sprawie innego podmiotu i nie wiąże organu w sprawie będącej
przedmiotem wniosku.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz.
111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa
sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia
przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element
czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje
ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j.
Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za
pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia
doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na
adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS
/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.