0114-KDIP2-1.4010.87.2025.1.MR1

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy: usługi ubezpieczeniowe, o których mowa we wniosku, nabywane od podmiotów będących nierezydentami, do których zastosowanie ma art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), nie podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT– jest prawidłowe; w związku z dokonywaniem na rzecz podmiotów będących nierezydentami do których zastosowanie ma art. 3 ust. 2 ustawy o CIT płatności tytułem wynagrodzenia za usługi ubezpieczeniowe, o których mowa we wniosku, na Wnioskodawcy nie ciążą lub ciążyły obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie objęcia podatkiem u źródła usług ubezpieczeniowych oraz ciążących w związku z powyższym na spółce obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca : Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (jest rezydentem podatkowym w Polsce). Wnioskodawca działa w ramach międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”) specjalizującej się w sprzedaży (...). Wnioskodawca działa jako dystrybutor (...) W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz mając na uwadze ryzyka, które się z nią wiążą Wnioskodawca nabywa i może nabywać w przyszłości od podmiotów zagranicznych, niebędących rezydentami podatkowymi w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, różnego rodzaju usługi ubezpieczeniowe. Usługi ubezpieczeniowe Wnioskodawca nabywa oraz może nabywać w przyszłości od podmiotów: bezpośrednio świadczących usługi ubezpieczeniowe (tj. od zagranicznych zakładów ubezpieczeń, dalej: „Ubezpieczyciel”), za pośrednictwem brokerów lub agentów ubezpieczeniowych (dalej: „Pośrednik Ubezpieczeniowy”) lub od podmiotów z Grupy (na podstawie refaktury na Spółkę kosztów usług ubezpieczeniowych). Spółka dokonuje i może dokonywać w przyszłości płatności za te usługi ubezpieczeniowe na rzecz Ubezpieczycieli, Pośredników Ubezpieczeniowych lub podmiotów z Grupy. Przedmiotowe usługi ubezpieczeniowe obejmują/mogą obejmować szereg usług w zakresie ubezpieczeń majątkowych, jak i osobowych, m.in. ubezpieczenie należności handlowych, ubezpieczenie ochrony prawnej, ubezpieczenie OC, ubezpieczenie

pracodawcy od szkód spowodowanych przez pracowników, ubezpieczenie związane z cyberprzestępczością, ubezpieczenie mienia, w tym ubezpieczenia mienia w transporcie, ubezpieczenie towaru. Biorąc pod uwagę, że wniosek obejmuje swoim zakresem także zdarzenie przyszłe, w zależności od potrzeb Wnioskodawcy, zakres i przedmiot ww. ubezpieczeń mogą ulegać zmianie, a także istnieje możliwość, że Wnioskodawca nabywać będzie usługi w zakresie ubezpieczeń innych niż wyżej wskazane. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 14b § 3a Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca wskazuje, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obejmuje transakcje z udziałem osób prawnych z siedzibą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. z: (...) z siedzibą w Niemczech (...), (...) z siedzibą w Belgii (...) (...) z siedzibą w Niemczech (...) (...) z siedzibą w Niemczech (...) Wnioskodawca nie wyklucza zawarcia transakcji z podmiotami z innych państw. Pytania 1. Czy w opisanym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym usługi ubezpieczeniowe, o których mowa we wniosku, nabywane od podmiotów będących nierezydentami, do których zastosowanie ma art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT? 2. Czy w opisanym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym w związku z dokonywaniem na rzecz podmiotów będących nierezydentami do których zastosowanie ma art. 3 ust. 2 ustawy o CIT płatności tytułem wynagrodzenia za usługi ubezpieczeniowe, o których mowa we wniosku, na Wnioskodawcy ciążą lub ciążyły obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT? Państwa stanowisko w sprawie Ad. 1) Zdaniem Wnioskodawcy, usługi ubezpieczeniowe, o których mowa we wniosku, nabywane przez Wnioskodawcę od podmiotów będących nierezydentami, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT nie mieszczą się w katalogu wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a zatem dokonywane przez Wnioskodawcę płatności z tego tytułu na rzecz nierezydentów nie podlegają i nie podlegały opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w Polsce. Ad. 2) Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że usługi ubezpieczeniowe nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, na Wnioskodawcy nie ciążą i nie ciążyły obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy Ad. 1) Na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przy czym, stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Jednocześnie zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4. Zgodnie z regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów. W stosunku do przychodów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych wypłat stosownie do art. 26 ust. 1 ustawy o CIT spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności z tego tytułu. Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Świadczenia wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT od których obowiązek potrącenia podatku od wypłat spoczywa na podmiocie polskim można podzielić na dwie grupy. Pierwszą grupę stanowią świadczenia wyraźnie tam wskazane - nazwane. Drugą grupę tworzą natomiast świadczenia nienazwane, które mają podobny charakter do świadczeń nazwanych. W drugiej grupie mieszczą się tym samym świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ale które niezależnie od tego posiadają również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych niż te skonkretyzowane w ww. przepisie. Mając na uwadze powyższe, katalog usług podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie jest katalogiem zamkniętym. Nie można jednak powiedzieć, że katalog ten jest nieograniczony. W szczególności nie można przyjąć, że sformułowanie „świadczenia o podobnym charakterze” odnosi się do wszystkich usług niematerialnych. Jak powszechnie przyjmuje się w bowiem w orzecznictwie, dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych. Biorąc pod uwagę treść art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT, przedmiotowy przepis nie wymienia literalnie usług ubezpieczeniowych, w związku z powyższym należy rozważyć czy usługi ubezpieczeniowe mieszczą się w ramach „usług o podobnym charakterze”. Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że aby ustalić, czy usługa ubezpieczeniowa stanowi usługę podobną/równorzędną do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy ustalić czy elementy istotne charakteryzujące usługi ubezpieczeniowe odpowiadają elementom istotnym usług wymienionych we wspomnianym przepisie. Usługi ubezpieczeniowe z całą pewnością nie są podobne do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu. Ich cechy charakterystyczne bowiem nie odpowiadają cechom ww. usług. Ponadto, w opinii Wnioskodawcy, mając na uwadze specyfikę oraz charakter usług ubezpieczeniowych, nie można uznać, że świadczenia ubezpieczeniowe mają charakter podobny do gwarancji i poręczeń. Odnosi się to zarówno do gospodarczej funkcji (celu) usługi oraz odmiennego jej charakteru prawnego. Umowa ubezpieczenia stanowi umowę nazwaną uregulowaną w Ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: „Kodeks cywilny”), zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (zdarzenia losowego), a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę (art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego). Zgodnie z art. 805 § 2 Kodeksu cywilnego świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku; przy ubezpieczeniu osobowym - umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej. Umowa ubezpieczenia ma za zadanie zapewnić ubezpieczonemu ochronę na wypadek zajścia określonego w umowie zdarzenia o charakterze losowym, ewentualnie nadejścia terminu. Ochrona ta odnosi się do dwóch przedmiotów - mienia i zdrowia ubezpieczonego. Usługi ubezpieczeniowe, co do zasady, mają na celu zrekompensowanie szkody w przypadku jej zaistnienia na skutek przyszłego zdarzenia losowego. Oznacza to, że ubezpieczenie ma charakter ochronny i odszkodowawczy. Z kolei umowa poręczenia została uregulowana w art. 876 § 1 Kodeksu cywilnego, który przewiduje, że przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Istota umowy poręczenia polega na spełnieniu zobowiązania i ostatecznym zaspokojeniu roszczenia wierzyciela. Zdaniem Wnioskodawcy, niezaprzeczalnie cel zawarcia umowy poręczenia wyraźnie różni się od istoty podjęcia umowy ubezpieczenia. Umowy poręczenia nie ma bowiem charakteru odszkodowawczego za określone zdarzenie losowe, jak ma się to w przypadku umowy ubezpieczenia. Porównując usługi ubezpieczeniowe do poręczeń należy wskazać, że celem umowy ubezpieczenia jest udzielenie ubezpieczającemu ochrony na wypadek wystąpienia wskazanego w umowie ryzyka w zamian za zapłatę składki. Natomiast, poręczenie jest umowną klauzulą, a zatem ma charakter akcesoryjny, zależny od istnienia zobowiązania głównego. Taka zależność nie istnieje w przypadku umowy ubezpieczenia. Dodatkowo, poręczenie co do zasady może zostać udzielone nieodpłatnie, gdzie w przypadku umowy ubezpieczenia ochrona ubezpieczeniowa jest udzielana, o ile strony nie umówiły się inaczej, po zapłaceniu składki ubezpieczeniowej (art. 814 § 1 Kodeksu cywilnego). Umowa poręczenia może być też zawarta z dowolnym podmiotem, podczas gdy umowa ubezpieczenia może zostać zawarta wyłącznie z zakładem ubezpieczeń, tj. podmiotem świadczącym usługi ubezpieczenia w ramach działalności swojego przedsiębiorstwa. W odniesieniu natomiast do gwarancji to w przepisach brak jest legalnej definicji tego pojęcia. Umowa gwarancji jest umową nienazwaną, opartą na zasadzie swobody umów, która została przewidziana w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z definicją przewidzianą w Słowniku Języku Polskim PWN, przez gwarancję rozumie się odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela. Można uznać, iż w praktyce uznaje się, że gwarancja jest umową, na podstawie której gwarant zapewnia co do istnienia określonych właściwości bądź zdarzeń na wypadek gdyby okoliczności, co do których zapewniał, nie spełniły się. W praktyce występują różne rodzaje gwarancji, przykładowo w Kodeksie cywilnym wskazane zostały gwarancja udzielana przy sprzedaży, gwarancja przy wykonaniu dzieła oraz gwarancja zapłaty za roboty budowlane. Biorąc pod uwagę typy gwarancji, istota tej umowy gwarancji jest odmienna od istoty umowy ubezpieczenia z uwagi na fakt, że umowa gwarancji ma charakter jednostronnie zobowiązujący i akcesoryjny, ponieważ najczęściej jest to umowa zawierana obok zobowiązania głównego (np. umowa sprzedaży), w której to gwarant ma spełnić określone świadczenie. Z kolei umowa ubezpieczenia polega zawsze na świadczeniach wzajemnych i nie ma charakteru akcesoryjnego. Odmiennym rodzajem jest gwarancja ubezpieczeniowa, będąca szczególnym poświadczeniem, że w ocenie gwaranta, dłużnik spłaci zaciągnięte zobowiązanie, przy czym gwarant przyjmuje na siebie zobowiązanie, że w razie braku spłaty ustalonego zobowiązania przez dłużnika, samodzielnie wykona ten obowiązek. Gwarancja służy zagwarantowanemu wierzycielowi, że dłużnik to świadczenie spełni a jej celem jest potwierdzenie wiarygodności finansowej przedsiębiorcy będącego jednocześnie dłużnikiem i zleceniodawcą gwarancji w stosunku do jego kontrahentów występujących w roli wierzycieli. W ramach gwarancji gwarant wypełnia jedynie zobowiązanie, które polega na wypłacie określonej sumy pieniężnej w przypadku braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, który zlecił udzielenie tego typu zabezpieczenia. W przeciwieństwie do powyższego, usługa ubezpieczeniowa ma na celu rekompensatę poniesionej szkody. Kolejną istotną różnicą zachodzącą pomiędzy umową ubezpieczenia a umową gwarancyjną jest jej forma. Umowa gwarancyjna jest bowiem zawierana pomiędzy gwarantem a beneficjentem, przy czym między gwarantem a dłużnikiem zawierana jest dodatkowa umowa o udzielenie gwarancji. Tym samym, na etapie zawierania umowy gwarancyjnej wstępować mogą trzy podmioty. Umowa ubezpieczenia jest natomiast wyłącznie umową dwustronną – łączy ona ubezpieczyciela z ubezpieczającym. Dodatkowo, umowa ubezpieczenia może zostać zawarta wyłącznie z zakładem ubezpieczeń, tj. podmiotem świadczącym usługi ubezpieczenia w ramach działalności swojego przedsiębiorstwa, natomiast gwarancja może być co do zasady udzielona przez dowolny podmiot. Istotną różnicą między obiema tymi instytucjami jest zatem również i to, że o ile przy gwarancji ryzyko kontraktu ponosi jedna strona (gwarant zobowiązany do zapłaty cudzego długu), o tyle przy umowie ubezpieczenia ryzyko to rozkłada się symetrycznie na obie strony umowy – ubezpieczający płaci bowiem ex ante za przejęcie ryzyka zdarzenia przyszłego i niepewnego objętego ubezpieczeniem, a ubezpieczyciel zobowiązuje się wypłacić odszkodowanie ex post tylko w przypadku szkody wyrządzonej w wyniku przewidzianego w umowie wypadku. Finalnie, gwarancje co do zasady mogą zostać udzielone nieodpłatnie, gdzie w przypadku umowy ubezpieczenia ochrona ubezpieczeniowa jest udzielana, o ile strony nie umówiły się inaczej, po zapłaceniu składki ubezpieczeniowej (art. 814 § 1 Kodeksu cywilnego). Podsumowując, pomimo że umowę gwarancji oraz poręczenia z umową ubezpieczenia łączy wspólna cecha, jaką jest obowiązek spełnienia świadczenia gwaranta/poręczyciela lub zakładu ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to pomiędzy tymi umowami istnieją liczne, istotne różnice, które potwierdzają ich odmienny charakter, między innymi w poniższym zakresie: umowa ubezpieczenia może zostać zawarta jedynie z zakładem ubezpieczeń, natomiast umowa gwarancji i poręczenia mogą zostać zawarte z dowolnym podmiotem, akcesoryjny charakter umowy poręczenia i gwarancji, podczas gdy umowa ubezpieczenia nie jest związana z żadnym zobowiązaniem (polega na świadczeniach wzajemnych); w umowie gwarancji występuje szerszy krąg podmiotów (dłużnik, wierzyciel i gwarant), podczas gdy umowa ubezpieczenia jest umową dwustronną; umowa ubezpieczenia jest umową odpłatną, tj. ubezpieczyciel otrzymuje świadczenie w postaci składki ubezpieczeniowej, z kolei z prawnego punktu widzenia, umowa gwarancji i poręczenia mogą zostać zawarte nieodpłatnie; odmienny cel i charakter obu umów (charakter zabezpieczający/odszkodowawczy przy umowie ubezpieczenia i charakter poświadczający przy umowie gwarancji). Jednoznaczne rozróżnienie usług ubezpieczenia od usług gwarancji i poręczeń dokonane było również przez ustawodawcę na poziomie samej ustawy o CIT. Należy bowiem zwrócić uwagę na katalog usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT w porównaniu z katalogiem wskazanym w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT (uchylony z dniem 1 stycznia 2022 roku), a także art. 24ca ust. 3 pkt 4 lit. A ustawy o CIT i art. 24aa ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT. Porównując treść tych przepisów podkreślić należy, że w przywołanych przepisach ustawodawca wprost rozróżnił usługi ubezpieczeniowe od usług gwarancji i poręczeń, wymieniając usługi ubezpieczeniowe jako odrębny rodzaj usług, czego nie dokonano w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Zakładając racjonalność ustawodawcy oraz zasady wykładni systemowej wewnętrznej, należy konsekwentnie wskazać, że gdyby zamiarem ustawodawcy było objęcie podatkiem u źródła również usług ubezpieczeniowych, zostałyby one wprost nazwane w katalogu świadczeń w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Skoro dla objęcia usług ubezpieczeniowych zakresem art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, art. 24ca ust. 3 pkt 4 lit. a ustawy o CIT oraz art. 24aa ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT konieczne było jasne wymienienie tych usług, bowiem – najwyraźniej – na gruncie tych przepisów nie są one podobne m.in. do wskazanej tam gwarancji lub poręczeń (gdyby były podobne, nie zostałyby wymienione), to konieczne jest uznanie, że także na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT usługi ubezpieczeniowe nie są podobne do gwarancji albo poręczeń. Ustawodawca bowiem poprzez takie ujęcie określonych regulacji zakładał rozróżnienie usług ubezpieczeniowych od usług gwarancji i poręczenia wykluczające możliwość uznania ubezpieczenia jako świadczenia o podobnym charakterze do gwarancji oraz poręczeń. Mając na uwadze powyższą argumentację, w ocenie Wnioskodawcy umowa ubezpieczenia nie spełnia takich samych przesłanek oraz nie wynikają z niej takie same prawa i obowiązki jak w przypadku umowy gwarancji i umowy poręczenia. Cel, charakter oraz sposób zawierania umów ubezpieczenia jest odmienny od umów gwarancji i poręczenia. A zatem, ubezpieczenie nie może być uznawane za świadczenie o charakterze podobnym do gwarancji i poręczenia na potrzeby stosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych, m.in.: wyrok NSA z dnia 27 września 2023 r., sygn. II FSK 244/21, w którym NSA wskazał: „Tym samym już na poziomie językowym zaznaczają się istotne różnice w rozumieniu obu pojęć. Przede wszystkim pojęcie ubezpieczenia wyraźnie powiązane jest z zawarciem określonego rodzaju umowy, której istotą jest wyplata odszkodowania w przypadku wystąpienia szkody wyrządzonej na skutek wskazanych w niej zdarzeń. Ponadto umowa ta zawierana jest z wyspecjalizowanym podmiotem. Przy czym wymienione cechy mają istotny charakter dla zdefiniowania tego rodzaju świadczeń. Równocześnie cech tych nie odnajdujemy w definicji słownikowej pojęcia gwarancji.” wyrok NSA z dnia 19 lipca 2023 r., sygn. II FSK 130/21, w którym to NSA wskazał, że: „słusznie zwrócono uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że istotną różnicę między umową ubezpieczenia a gwarancją stanowi różny krąg podmiotów uczestniczących w realizacji zobowiązań z tytułu gwarancji i umowy ubezpieczenia, a nadto, na kwestię wzajemnego zobowiązania ubezpieczającego jako beneficjenta umowy ubezpieczenia do zapłaty składki, którego to obowiązku nie ma beneficjent gwarancji. ". wyrok NSA z dnia 1 września 2023 r., sygn. II FSK 2510/20, w którym NSA wskazał, że „[...] dokonując porównania instytucji gwarancji i ubezpieczenia na gruncie prawa cywilnego, trudno doszukać się podobieństw, które uzasadniałyby uznanie ich za świadczenia podobne.” wyrok NSA z dnia 16 maja 2023 r., sygn. II FSK 2757/20, w którym NSA wskazał, że: „W tym kontekście należy zauważyć, że ustawodawca pomimo ujęcia wprost w art. 15e u.p.d.o.p. świadczenia ubezpieczenia, nie dokonał odpowiednich zmian legislacyjnych w art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy. Tym samym, mając na uwadze cel obu przepisów, ich miejsce w systematyce ustawy (argumentum a rubrica) oraz zbieżność zakresu przedmiotowego, wskazana różnica w katalogu świadczeń wymienionych w obu przepisach jest istotna i przemawia za tym, że ubezpieczenie nie jest świadczeniem o charakterze podobnym do gwarancji.” wyrok NSA z dnia 12 maja 2023 r., sygn. II FSK 1295/20, w którym NSA wskazał, że: „umowa, której treść odpowiada essentialia negotii umowy ubezpieczenia, określonym w art. 805 § 1 K.c., nie jest "świadczeniem o podobnym charakterze" do gwarancji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p.” wyrok NSA z dnia 14 lutego 2023 r., sygn. II FSK 972/22, w którym NSA wskazał, że: „[...] zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, racje językowe nie dają podstaw do sformułowania wniosku, że cechy konstytutywne obu świadczeń są na tyle zbliżone, iż można mówić o ich podobnym charakterze w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p.” wyrok NSA z dnia 17 sierpnia 2021 r., sygn. II FSK 587/21, w którym NSA wskazał, że: „[...] wskazana różnica w katalogu świadczeń wymienionych w obu przepisach jest istotna i przemawia za tym, że ubezpieczenie nie jest świadczeniem o charakterze podobnym do gwarancji.” wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 października 2023r., sygn. III SA/Wa 1571/23 w którym WSA wskazał, że: „Stanowisko dotyczące traktowania usług ubezpieczeniowych jako świadczeń, które nie mieszczą się w katalogu zawartym w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym jako świadczeń niepodlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła, znajduje potwierdzenie obecnie licznym w jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych.” wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2023 r., sygn. I SA/Po 610/23, w którym WSA wskazał, że: „W świetle powyższych rozważań nie sposób bowiem podzielić pogląd organu na temat podobieństwa umów ubezpieczenia do umów gwarancji.” wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 27 kwietnia 2023 r., sygn. I SA/Go 58 /23, w którym WSA wskazał, że: „[...]dokonując przykładowego wyliczenia kosztów objętych postanowieniami art. 15e ust. 1 pkt 1 updop ustawodawca wprost wskazał na koszty ubezpieczeń. Skoro we wskazanym ostatnio przepisie ustawodawca wprost wymienia usługę ubezpieczenia i gwarancji, to oznacza, że wprowadza pomiędzy nimi rozróżnienie, wykluczające możliwość uznania ubezpieczenia jako świadczenia o podobnym, na przykład do gwarancji, charakterze”. Podobnie wydane przez organy podatkowe interpretacje indywidualne potwierdzają, że usługi ubezpieczeniowe nie mają charakteru podobnego do gwarancji oraz poręczenia. Przykładowo: interpretacja indywidualna z dnia 24 grudnia 2024 r. , sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.626.2024.1.EJ, interpretacja indywidualna z dnia 23 grudnia 2024 r., sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.622.2024.1.BD, interpretacja indywidualna z dnia 8 listopada 2024 r., sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.528.2024.1.MK, interpretacja indywidualna z dnia 17 października 2024 r., sygn. 0114-KDIP2- 1.4010.457.2024.2.PK/PP, interpretacja indywidualna z dnia 18 października 2024, sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.476.2024.1.DP, interpretacja indywidualna z dnia 26 września 2024 r. sygn. 0114-KDIP2- 1.4010.163.2023.9.MW, zmiana interpretacji indywidualnej z dnia 3 września 2024 r. sygn. DOP4. 8221.39.2024.CPXJ, interpretacja indywidualna z dnia 13 września 2024 r., sygn. 0114-KDIP2- 1.4010.423.2024.1.PP, interpretacja indywidualna z dnia 11 września 2024 r., sygn. 0114-KDIP2- 1.4010.410.2024.2.PP, interpretacja indywidualna z dnia 30 sierpnia 2024 r. sygn. 0111-KDIB1- 2.4010.333.2024.3.AW. Mając na uwadze powyższe rozważania, Wnioskodawca wskazuje, że elementy usług ubezpieczeniowych odróżniające ubezpieczenia od gwarancji oraz poręczeń są na tyle istotne i odległe, że nie można uznać usług ubezpieczeniowych za tożsame lub podobne do świadczeń wprost nazwanych w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Tym samym regulacja przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie obejmuje swoim zakresem usług ubezpieczeniowych wskazanych w opisie zaistniałego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego. Nie można bowiem uznać, że usługa ubezpieczenia jest pod względem celowościowym podobna do usługi gwarancji czy poręczenia. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zaistniałego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego usługi ubezpieczeniowe nabywane od podmiotów będących nierezydentami nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jako że nie są one wprost nazwane w tym przepisie, ani też nie stanowią świadczeń o charakterze podobnym do usług bezpośrednio w przepisie wskazanych. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, za powyższym przemawiają także względy wykładni systemowej przepisów art. 21 ust. 1 pkt 2, wykreślonego art. 15e ust. 1 pkt 1,art. 24ca ust. 3 pkt 4 lit. a oraz art. 24aa ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT. Ad. 2) Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Z treści przytoczonego wyżej przepisu wynika, że podmiot wypłacający należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT działając jako płatnik zobowiązany jest do pobrania podatku u źródła. Zastosowanie obniżonej stawki lub zwolnienia z poboru podatku u źródła na podstawie odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania możliwe jest pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji oraz poprzez dochowanie należytej staranności. Jak wskazano we wcześniejszej części wniosku, z uwagi na fakt, że zdaniem Wnioskodawcy usługi ubezpieczeniowe przedstawione w opisie zaistniałego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego nabywane przez Wnioskodawcę od nierezydentów nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, na Wnioskodawcy nie ciążą i nie ciążyły obowiązki płatnika podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, Wnioskodawca nabywając usługi ubezpieczeniowe od nierezydentów nie jest i nie był zobowiązany do pobrania podatku u źródła z tego tytułu. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy nie jest i nie był on również zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji podmiotu, od którego nabył te usługi.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe. Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Interpretacja dotyczy wyłącznie podmiotów zagranicznych wskazanych we wniosku. Interpretacja nie odnosi się do kolejnych podmiotów zagranicznych z którymi Spółka rozpocznie współpracę w przyszłości, a których danych Spółka nie podała we wniosku. W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, oraz wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określony stanach faktycznych /zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się odnoszących. Powołane interpretacje oraz orzeczenia sądu nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.