Wnioskodawca, A. Sp. z o.o., polski rezydent podatkowy, zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem o skutki podatkowe związane z wypłatą wynagrodzeń dla nierezydenta, firmy B. z Irlandii, w kontekście certyfikatów rezydencji w formie plików „pdf”. Organ potwierdził, że takie kopie certyfikatów rezydencji stanowią zaświadczenie w rozumieniu przepisów ustawy o CIT oraz że Wnioskodawca jest uprawniony do niepobierania podatku u źródła od wynagrodzeń bez konieczności weryfikacji statusu nierezydenta jako beneficjenta rzeczywistego. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko Wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnydłowe
Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy: kopie certyfikatów rezydencji Nierezydenta w postaci dokumentów w formie plików „pdf” stanowią dla celów wypłaty Wynagrodzeń zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) – jest prawidłowe; Spółka jest uprawniona do niepobierania podatku u źródła od Wynagrodzeń bez konieczności weryfikowania statusu Nierezydenta jako beneficjenta rzeczywistego w rozumieniu przepisów ustawy o CIT – jest prawidłowe.
28 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie stosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Treść wniosku jest następująca : Opis stanu faktycznego A. Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest zarejestrowana w Polsce i jest polskim rezydentem podatkowym, zajmuje się przede wszystkim działalnością doradczą w zakresie informatyki. Spółka jest płatnikiem podatku u źródła od przychodów wskazanych w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 dalej: „ustawa o CIT”). Spółka nabywa usługi reklamowe, usługi rekrutacji pracowników/pozyskania personelu (dalej jako: „Usługi”) od firmy B. z siedzibą w Irlandii, stanowiące usługi o charakterze niematerialnym wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W związku z powyższym, wynagrodzenia za wspomniane usługi podlegają podatkowi u źródła w Polsce na podstawie ustawy o CIT (dalej łącznie jako „Wynagrodzenia”), a Spółka - w jego zakresie - pełni funkcję płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Zakupywane Usługi pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki i mają wpływ na osiągane przez nią przychody lub zabezpieczenie ich źródła. Jak wskazano powyżej, Spółka zakupuje Usługi od B. – firmy mającej swoją siedzibę oraz rezydencję podatkową poza granicami Polski - w Irlandii (dalej jako: „Nierezydent”). Nierezydent nie posiada na terenie Polski zakładu ani placówki, a wypłacane mu należności pozostają w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie kraju jego siedziby i rezydencji podatkowej. Spółka w związku z zakupywanymi usługami otrzymuje faktury VAT (podatek od towarów i usług) dokumentujące ich nabycie. Spółka posiada kopie (niepoświadczone notarialnie ani w inny równoważny sposób za zgodność z oryginałami) certyfikatów rezydencji Nierezydenta (w formie plików „pdf”, który Nierezydent zamieszcza na swojej stronie internetowej. Certyfikat ten jest dostępny w formie dokumentu elektronicznego, a konkretnie w formie zapisu „pdf”). Pytania 1. Czy kopie certyfikatów rezydencji Nierezydenta w postaci dokumentów w formie plików „pdf” stanowią dla celów wypłaty Wynagrodzeń zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT?
2. Czy Spółka jest uprawniona do niepobierania podatku u źródła od Wynagrodzeń bez konieczności weryfikowania statusu Nierezydenta jako beneficjenta rzeczywistego w rozumieniu przepisów ustawy o CIT? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytanie nr 1: W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową. W myśl natomiast art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji, oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny - miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Zauważyć należy, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument: wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej, wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu, zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby. Doktryna i orzecznictwo wskazują, że certyfikat rezydencji stanowi dokument urzędowy, który potwierdza w sposób i w formie prawem przewidzianej okoliczności w nim przedstawione. W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Jednakże w myśl art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Przepisy art. 4a pkt 12 ustawy o CIT w zw. z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej wykluczają możliwość potwierdzania rezydencji podatkowej w innej formie niż urzędowy dokument wystawiony przez właściwe organy drugiego państwa. Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Na podstawie powołanych przepisów brak jest przesłanek do odmowy uznania za ważny certyfikat rezydencji w formie elektronicznej, jeżeli w takiej formie zgodnie z prawem danego państwa certyfikat taki jest wydawany przez organy podatkowe. Od dnia 1 stycznia 2017 r. certyfikaty rezydencji irlandzkim firmom wydawane są - i jest to zasada - jako dokument „PDF” i przesyłane są tym podmiotom bezpiecznym kanałem elektronicznym. Wnioskodawca będzie dysponował certyfikatem rezydencji Nierezydenta w formie dokumentu „pdf”, które to dokumenty zamieszczane są na stronie internetowej Nierezydenta. W ocenie Wnioskodawcy taki certyfikat rezydencji spełnia wymagania wskazane w art. 4a pkt 12 ustawy CIT. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych, m.in. sygn. akt II FSK 1276/18 Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 sierpnia 2020 r. W wyroku tym Sąd wskazał między innymi, że „Przy przyjęciu w ramach ustaleń faktycznych wskazanych przez skarżącą kwestii, iż irlandzka administracja skarbowa uznaje tak pozyskiwane certyfikaty rezydencji za ważne, co więcej - wydaje je w tej formie i udostępnia za pośrednictwem bezpiecznego kanału elektronicznego, w istocie brak było podstaw do zakwestionowania przez organ takiego stanu rzeczy, nie wspominając o twierdzeniu jakoby taki dokument stanowił kopię.” Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy przedstawienie certyfikatu rezydencji wydanego podatnikowi w formie pobranego ze strony internetowej podatnika dokumentu w postaci pliku „pdf”, stanowi wystarczający dowód zaświadczający o rezydencji podatkowej i mieści się w pojęciu certyfikatu rezydencji wskazanego w art. 4a pkt 12 ustawy CIT. W szczególności certyfikaty te mogą być wykorzystane do udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych dla potrzeb zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową. Wskazać należy, że certyfikat rezydencji, który przez irlandzką administrację skarbową wysyłany jest w formie dokumentu „pdf” za pomocą bezpiecznego kanału elektronicznego do rezydenta irlandzkiego, a następnie przez rezydenta irlandzkiego udostępniany w formie „pdf” stanowi, zdaniem Wnioskodawcy, zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Dodatkowo należy zauważyć, że od 1 stycznia 2022 r. zmieniono brzmienie art. 26 ust. 1n ustawy o CIT. Zgodnie z nowym brzmieniem przepisu, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym. Zgodnie z powyższym, od 2022 r. miejsce siedziby podatnika może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji bez względu na wysokość kwoty należności wypłacanych na rzecz tego samego podmiotu w roku kalendarzowym i bez względu na rodzaj przychodów, z tytułu których są wypłacane należności. Mając na uwadze powyższe, jeżeli certyfikat rezydencji udostępniany w formacie „pdf” na stronie internetowej Nierezydenta nie będzie stanowił, zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, zaświadczenia, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT to powinien, zdaniem Wnioskodawcy, stanowić kopię certyfikatu rezydencji, o której mowa w art. 26 ust. 1n ustawy o CIT. Tym samym kopie certyfikatów rezydencji Nierezydenta stanowią dla celów wypłaty Wynagrodzeń zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytanie nr 2: Zdaniem Wnioskodawcy Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego, co wynika z zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie analizowanej UPO z Irlandią jako tzw. zysków przedsiębiorstwa, opodatkowanych wyłącznie w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydenta. Spółka w takiej sytuacji wypełnia zarówno warunki materialnoprawne jak i formalnoprawne konieczne by skorzystać z prawa do niepobrania podatku u źródła na podstawie przepisów ustawy o CIT i UPO z Irlandią. I. Warunki materialnoprawne zaniechania poboru podatku u źródła w przypadku kwalifikacji przychodu jako „zysków przedsiębiorstwa” na gruncie UPO Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a i ust. 2 ustawy o CIT Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów; Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zdaniem Wnioskodawcy przychody z tytułu usług reklamowych i usług rekrutacji pracowników i pozyskania personelu uzyskane przez Nierezydenta należy kwalifikować na gruncie UPO z Irlandią jako zyski przedsiębiorstwa opodatkowane zgodnie z art. 7 UPO z Irlandią. Zgodnie z art. 7 ust. 1 zd. 1 UPO z Irlandią, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Należy zauważyć, że zarówno przepis ustawy o CIT jak i UPO z Irlandią nie przewidują – poza wskazanymi powyżej - innych materialnoprawnych przesłanek, od których mogłaby zależeć możliwość niepobrania w Polsce podatku u źródła od zysków przedsiębiorstwa osiąganych przez Nierezydentów. W szczególności nie uzależniają takiej możliwości od tego, czy: przedsiębiorstwo, na rzecz którego wypłacane są „zyski przedsiębiorstwa” jest ich rzeczywistym właścicielem (beneficial owner) przedsiębiorstwo, na rzecz którego wypłacane są „zyski przedsiębiorstwa” prowadzi w kraju rezydencji rzeczywistą działalność gospodarczą (warunek ten jest relewantny na gruncie art. 4a pkt 29 ustawy o CIT i zawartej w tym przepisie ustawowej definicji rzeczywistego właściciela, który to jednak warunek - jak wskazano powyżej - nie ma wpływu na możliwość niepobrania podatku od wypłacanych zysków przedsiębiorstwa). Reasumując, jeżeli Wynagrodzenie za Usługi stanowi zyski przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 7 ust. 1 UPO a otrzymujące je Nierezydent nie prowadzi działalności w Polsce poprzez położony tu zakład spełnione są warunki materialnoprawne niepobrania podatku w przypadku wypłaty wynagrodzenia za Usługi. II. Warunki formalne zaniechania poboru podatku u źródła na gruncie art. 26 ustawy o CIT W myśl art. 26 ust.1 zd. 2 i następne ustawy o CIT: Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Powołane powyżej przepisy statuują warunki formalne, które muszą być spełnione, aby możliwe było zaniechanie poboru podatku u źródła w oparciu o materialnoprawne przepisy UPO. Warunkami tymi są: 1. udokumentowanie siedziby podatnika - Nierezydenta uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (problematyka omówiona w odpowiedzi na pytanie 1) oraz 2. dokonanie weryfikacji warunków niepobrania podatku wynikających z odpowiedniej umowy przy dochowaniu należytej staranności, która uwzględniać powinna charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika. Zatem odnosząc się tylko do pkt 2, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w sytuacji braku opodatkowania Wynagrodzenia z tytułu Usług w przypadku zakwalifikowania Wynagrodzenia na gruncie UPO jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydenta Spółka - płatnik przy weryfikacji nie jest zobowiązany do weryfikowania statusu Nierezydenta jako rzeczywistego właściciela należności. Powyższe jest zgodne zarówno z przepisami UPO z Irlandią jak i z przepisami ustawy o CIT. Weryfikacja warunków niepobrania podatku wynikających z UPO z Irlandią w odniesieniu do zysków przedsiębiorstwa polega wyłącznie na weryfikacji faktu kwalifikacji danego przychodu jako przychodu w ramach art. 7 ust. 1 zd. 1 UPO. Zdaniem Wnioskodawcy weryfikacja, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT winna zatem odnosić się wyłącznie do tego warunku. Przepisy art. 7 UPO z Irlandią nie wymagają od płatnika stosowania klauzuli rzeczywistego właściciela w stosunku do zysków przedsiębiorstw, więc na podstawie UPO z Irlandią nie istnieje obowiązek podejmowania działań w tym zakresie. Wymogu weryfikacji statusu Nierezydenta jako rzeczywistego właściciela ustawodawca nie wskazał także w ustawie o CIT w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (gdzie zostały wymienione m.in. usługi reklamowe i usługi rekrutacyjne). Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, który w swej treści nie odwołuje się do wykazania, że otrzymujący Wynagrodzenie Nierezydent jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności. Dodatkowo Wnioskodawca pragnie zauważyć, że konieczność wykazania, że Nierezydent jest rzeczywistym właścicielem należności została przewidziana przez ustawodawcę w art. 26 ust. 1f ustawy o CIT w odniesieniu do odsetek i należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Intencją ustawodawcy - który zróżnicował implikacje podatkowe w przypadku należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT czy w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT - było nałożenie na podatnika obowiązku weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela wyłącznie w sytuacji należności z tytułu odsetek i należności licencyjnych. Zdaniem Wnioskodawcy weryfikacja statusu nierezydenta jako rzeczywistego właściciela należności nie mieści się w obowiązku płatnika do dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku. Takie stanowisko prowadziłoby do obowiązku badania czy kryterium rzeczywistego właściciela jest spełnione w przypadku każdej wypłaty należności podlegającej podatkowi u źródła, niezależnie od tego, czy taką klauzulę przewiduje przepis danej UPO czy przepis ustawy o CIT. Podsumowując, przypadku uwagi na zakwalifikowanie Wynagrodzenia na gruncie analizowanej UPO z Irlandią jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je Nierezydenta, Spółka jest uprawniona do niepobrania podatku u źródła bez konieczności weryfikowania statusu beneficjenta rzeczywistego.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Ad. 1 Państwa wątpliwości wskazane w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia, czy kopie certyfikatów rezydencji Nierezydenta w postaci dokumentów w formie plików „pdf” stanowią dla celów wypłaty Wynagrodzeń zaświadczenie, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT. Zgodnie z treścią przepisu art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111): Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. W myśl art. 26 ust. 1 ustawy z dnia z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 278, dalej: „ustawa o CIT”). Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.
Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1n ustawy o CIT: Miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym. Stosownie do treści art. 4a pkt 12 ustawy o CIT: Ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika Jak wynika z przepisów ustawy o CIT, certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych jest miejsce siedziby. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych. Jednocześnie, certyfikat rezydencji stanowi dokument, w oparciu o który możliwe jest ustalenie, czy od należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, dokonywanych na rzecz danego podatnika, powinien zostać pobrany przez płatnika podatek, a jeśli tak, jaka stawka podatku (tj. wynikająca z przepisów ustawy o CIT, czy postanowień stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) powinna zostać zastosowana. Wskazać w tym miejscu należy, że to na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki. Zgodnie bowiem z treścią art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej: Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. Zauważyć należy również, że nie ma ujednoliconej formy certyfikatów rezydencji. Nie rozstrzyga o tym także definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę do zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, istotne będą zatem pewne istotne składniki tego dokumentu. Uwzględniając treść powołanego art. 4a pkt 12 ustawy o CIT oraz wynikające z art. 26 ustawy o CIT uwarunkowania, certyfikat rezydencji to dokument: wystawiony przez właściwe dla podatnika organy administracji podatkowej, wskazujący dane identyfikujące podatnika, w tym jego nazwę i siedzibę, datę wystawienia oraz ewentualnie okres ważności dokumentu, zawierający stwierdzenie, że podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w państwie jego siedziby. Przede wszystkim należy podkreślić, że zgodnie z przytoczonym powyżej art. 26 ust. 1 zdanie drugie ustawy o CIT, dla zastosowania korzystniejszych dla podatnika stawek wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie jest wystarczający sam fakt posiadania przez niego rezydencji podatkowej w kraju, z którym Polskę łączy taka umowa, ale dodatkowo musi to zostać potwierdzone wydaniem specjalnego dokumentu, jakim jest certyfikat rezydencji. Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Zatem, warunkiem zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobrania podatku zgodnie z taką umową jest udokumentowanie miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Tym samym, prawidłowa realizacja obowiązków przez płatnika wymaga uzyskania przez niego od podatnika certyfikatu rezydencji aktualnego na moment dokonywania wypłat na rzecz podatnika. W tym miejscu należy wskazać na regulację art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej: Dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dokumentem urzędowym będzie zatem taki certyfikat rezydencji, który został sporządzony w formie przewidzianej przepisami prawa danego państwa przez powołany do tego organ. Jeżeli zatem zgodnie z prawem danego państwa, istnieje możliwość uzyskania zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych zarówno w formie papierowej, jak i w formie elektronicznej, obie formy są wydawane przez właściwy organ podatkowy danego państwa i mają status równorzędny w świetle prawa tego państwa, to płatnik będzie upoważniony do uznania takiego certyfikatu rezydencji w którejkolwiek z tych form. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą dla płatnika do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Przywołane przepisy prawa podatkowego traktują certyfikat rezydencji jako zaświadczenie, które wydawane jest zgodnie z prawem państwa rezydencji podatnika. Nie wymagają przy tym, aby certyfikat rezydencji był dokumentem powstałym w określonej formie, a tylko by zawierał określoną treść. Stąd jeżeli w kraju rezydencji podatkowej dopuszczalna jest forma elektroniczna certyfikatu rezydencji, to nie ma podstaw aby kraj, w którym przedkładany jest dokument nie uznawał takiej formy tego zaświadczenia. Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka posiada kopie (niepoświadczone notarialnie ani w inny równoważny sposób za zgodność z oryginałami) certyfikatów rezydencji Nierezydenta (w formie plików „pdf”, który Nierezydent zamieszcza na swojej stronie internetowej. Certyfikat ten jest dostępny w formie dokumentu elektronicznego, a konkretnie w formie zapisu „pdf”). Analizując przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że skoro przepisy danego kraju uznają, że certyfikat rezydencji wydany w formie elektronicznej jest dokumentem poświadczającym rezydencję podatkową i nie traci on swoich właściwości poprzez dalsze jego udostępnianie w kanałach elektronicznych, które nie naruszają jego integralności, to pobranie go ze strony internetowej podatnika w takiej formie oznacza zachowanie waloru dokumentu urzędowego. Reasumując certyfikat rezydencji powinien być otrzymany w takiej formie w jakiej jest wydawany w kraju nierezydenta. Jeżeli tego rodzaju dokument jest wydawany przez organ podatkowy w formie pliku „pdf”, to stanowi on certyfikat rezydencji o którym mowa w art. 4a pkt 12 ustawy o CIT, nawet w przypadku jego dalszego przekazywania w niezmienionej formie. Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz opis sprawy, wskazać należy, że posiadany przez Wnioskodawcę certyfikat rezydencji Nierezydenta, tj. spółki z siedzibą w Irlandii, w formie plików „pdf”, który to certyfikat jest dostępny w formie dokumentu elektronicznego lub kopia certyfikatu rezydencji (jeżeli nie budzi wątpliwości Spółki co do zgodności ze stanem faktycznym) jest zaświadczeniem, o jakim mowa w art. 4a pkt 12 w zw. z art. 26 ust. 1 zdanie 2 ustawy o CIT. Taki certyfikat rezydencji w formie elektronicznej będzie zatem podstawą do zastosowania postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe. Ad. 2 Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe. Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Odnosząc się natomiast do przywołanego przez Państwa wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Ponadto, Organ zauważa, że rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach sądów administracyjnych nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydane zostały w indywidualnych sprawach, w konkretnych indywidualnych określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i wiążą tylko strony danego postępowania. Orzeczenia sądowe nie mają mocy prawnej precedensów. Wyrok, czy też uchwała są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Każdy wyrok może jednak dostarczyć wielu argumentów w spornych kwestiach, wywierać wpływ na praktykę stosowania prawa podatkowego, wytykać luki w prawie, a także wskazywać na potrzeby zmian obowiązującego prawa. Za werdyktem sądu stoi wiedza i autorytet sędziów. Tutejszy organ ma świadomość (i z czego w codziennej praktyce nieustannie korzysta), że orzecznictwo jest pomocne przy interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Nie ma ono jednak charakteru wykładni powszechnie obowiązującej, stąd dla tutejszego organu stanowisko wyrażone w wyrokach przytoczonym przez Stronę nie mogą być wiążące. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji w zakresie pytania nr 2 jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili