0111-KDIB2-1.4010.96.2025.1.BJ

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2025 r. za pośrednictwem platformy e-Urząd Skarbowy wpłynął Państwa wniosek z 21 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia: 1. czy wartość podatku u źródła obliczona od ubruttowionej kwoty należności i odprowadzona przez Spółkę jako płatnika do właściwego organu podatkowego może stanowić koszt uzyskania przychodu, 2. czy momentem ujęcia poniesionego przez Spółkę wydatku jako kosztu podatkowego będzie w tym przypadku moment jego poniesienia, tj. moment zapłaty i ujęcia w księgach (w dacie zapłaty). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością [dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”] jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Główną działalnością Spółki są usługi (...). Całość produkcji wykonywana jest na zlecenie spółek powiązanych [dalej: „Podmioty Powiązane”]. Spółka pełni ponadto rolę centrum usług wspólnych dla innych spółek powiązanych świadcząc usługi wsparcia m.in. administracyjnych, księgowych i innych dla spółek powiązanych. W celu realizacji interesów Spółki jej pracownicy odbywają zagraniczne podróże służbowe [dalej: „Podróże służbowe”], podczas których pracownicy korzystają z wynajmowanych przez Spółkę samochodów. Rezerwacji pojazdów pracownicy dokonują za pośrednictwem dedykowanego dostępu do serwisu (...), który oferuje dostępne na rynku pojazdy z firm

zewnętrznych objętych preferencyjnymi warunkami wynikającymi z umowy generalnej zawartej przez grupę podmiotów do której należy Spółka lub wskazując oferty do których warunki umowne nie mają zastosowania. Zdarza się również, iż pracownicy decydują się na dokonanie wynajmu pojazdu poprzez wyszukanie za pośrednictwem wyszukiwarki internetowej najdogodniejszej opcji wynajmu pojazdu poza granicami Polski. Wszystkie przedpłaty dotyczące wynajmowanych pojazdów od podmiotów zagranicznych podlegają zapłacie imienną kartą firmową kredytową. Praktyka rynkowa wskazuje na konieczność uiszczenia depozytu kartą kredytową przed odbiorem pojazdu (w momencie złożenia zamówienia/rezerwacji) jako warunku zapewnienia możliwości wynajmu. Kwota wynajmu wraz z usługami dodatkowymi podlega rozliczeniu w ramach dokonanego depozytu obciążającego kartę kredytową. Dodatkowo gdy wartość wynajmu jest wyższa niż kwota depozytu podlega automatycznemu pobraniu z karty kredytowej. Na moment złożenia zamówienia Spółka nie ma możliwości dokonania potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego [tzw. podatku u źródła]. Spółka nie ma możliwości wnioskowania o certyfikat rezydencji podatkowej zagranicznego podmiotu na moment składania zamówienia, o certyfikat rezydencji podatkowej zagranicznego kontrahenta nie wnioskuje również Spółka w terminie późniejszym. Otrzymywane przez Wnioskodawcę faktury dokumentują usługi najmu samochodów, z których korzystają pracownicy Spółki podczas Podróży służbowych [dalej: „Usługi”]. Z uwagi na fakt, iż zapłaty dokonywane są ze środków firmowych Wnioskodawcy (za pośrednictwem karty kredytowej przypisanej do pracownika), w jej interesie (w celu odbycia podróży służbowych), gdzie możliwość wyboru pojazdu wynajmowanego wynika z prowadzonej przez Spółkę polityki podróży służbowych powoduje, iż od wszystkich ww. sytuacji Wnioskodawca dokonuje zapłaty z własnych środków pieniężnych podatku u źródła od obliczonej ubruttowionej kwoty należności. Końcowo Wnioskodawca pragnie wskazać, iż warunki umowne współpracy z kontrahentem nie przewidują w swej treści tzw. „klauzuli ubruttawiającej”. Pytania 1. Czy wartość podatku u źródła obliczona od ubruttowionej kwoty należności i odprowadzona przez Spółkę jako płatnika do właściwego organu podatkowego może stanowić koszt uzyskania przychodu? 2. Czy momentem ujęcia poniesionego przez Spółkę wydatku jako kosztu podatkowego będzie w tym przypadku moment jego poniesienia, tj. moment zapłaty i ujęcia w księgach (w dacie zapłaty)? Państwa stanowisko w sprawie Państwa zdaniem: Ad 1. Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), podatnicy, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu, m.in. przychodów z najmu środków transportu, uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów w wysokości 20% przychodów. Natomiast, zgodnie z art. 26 ust. 1 CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych m.in. w art. 21 ust. 1 CIT są obowiązane jako płatnicy pobierać (z pewnymi zastrzeżeniami), w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Podatnik nie dysponuje certyfikatem rezydencji kontrahenta, w związku z czym podatnik jest zobowiązany do potrącenia podatku u źródła, w wysokości 20% przychodów wynikających z faktury. W praktyce rynkowej występują sytuacje, w której strony transakcji, która podlega regulacjom podatku u źródła, umawiają się, że to nabywca (płatnik podatku dochodowego) ponosi ekonomiczny ciężar podatku u źródła. To znaczy, nie potrąca tego podatku ze środków należnych zgodnie z umową sprzedającemu, a sam w całości reguluje zobowiązanie podatkowe sprzedającego z własnych środków. Występują także sytuacje, gdy z powodów obiektywnych nabywca nie jest w stanie uzyskać od kontrahenta certyfikatu rezydencji, a zapłata całej ceny jest nieunikniona. W takiej sytuacji należy odpowiednio skalkulować kwotę podatku u źródła, która zostanie opłacona przez nabywcę. Podstawą do obliczenia podatku u źródła jest tak zwana „ubruttowiona” kwota należności. Kwota ta odpowiada wartości należności wypłaconej kontrahentowi powiększonej o podatek u źródła (kwota brutto), to znaczy: (wypłacona kwota należności + kwota podatku u źródła) x 20% = kwota podatku u źródła. Zdaniem Wnioskodawcy, podatek u źródła obliczony od ubruttowionej należności Kontrahenta i odprowadzony do urzędu skarbowego z własnych środków Spółki, stanowi dodatkowy koszt prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT, w sytuacjach, gdy na podstawie obiektywnych okoliczności Wnioskodawca nie mógł potrącić podatku z należności Kontrahenta, w szczególności gdy: 1. kwota wynagrodzenia ustalanego między Spółką a Kontrahentem wynika wprost z regulaminów, cenników, ofert obowiązujących każdego potencjalnego klienta Kontrahenta i 2. Spółka nie ma możliwości wpływu na treść zasad współpracy z Kontrahentem, w tym na sposób rozliczenia wynagrodzenia i 3. wybór Spółki ograniczony jest do podjęcia decyzji o skorzystaniu ze świadczenia Kontrahenta na warunkach przez niego proponowanych i 4. opłacony przez Spółkę podatek u źródła to wydatek definitywny, co oznacza, że nie zostanie on w żaden sposób zwrócony, czy zrekompensowany ani przez Kontrahenta ani przez żadne inne podmioty czy instytucje. Narzucone przez Kontrahenta warunki współpracy z jednej strony nie pozwalają Spółce na potrącenie z kwoty wynagrodzenia należnego Kontrahentowi kwoty podatku u źródła, z drugiej nie przewidują w swej treści tzw. „klauzuli ubruttawiającej”. Brak tej klauzuli, w ocenie Spółki, nie wyklucza możliwości zaliczenia kwoty podatku u źródła (tj. kwoty ubruttowienia) do kosztów uzyskania przychodów, niemniej jednak w takich przypadkach konieczne jest wykazanie spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• został właściwie udokumentowany,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Podatek u źródła nie został wymieniony w katalogu negatywnym kosztów uzyskania przychodów wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Oceniając zaś jego związek z przychodami, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, należy stwierdzić, iż skoro Spółka samo wynagrodzenie przekazywane Kontrahentowi ponosi w celu nabycia świadczenia związanego z jej przychodami, to analogiczny związek przyczynowo-skutkowy z przychodem dotyczy również kwoty podatku u źródła, który Spółka zobowiązana jest ponieść z własnych środków poprzez ubruttowienie kwoty należności przysługującej jej Kontrahentowi metodą „od stu”. Spółka uważa, iż podatek u źródła w opisanym w pkt 1 stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym (winno być: w opisanym w pkt 1 stanie faktycznym) powinien być traktowany jako element kwoty należnej Kontrahentowi. Skoro zaś samo wynagrodzenie przekazywane Kontrahentowi stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu z uwagi na spełnienie przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, to podatek u źródła przekazywany ze środków Spółki do urzędu skarbowego powinien być traktowany analogicznie na gruncie ustawy o CIT, tj. z uwagi na spełnienie przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, brak ujęcia tego podatku w katalogu negatywnym z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz charakter definitywny wydatku powinien stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Ad 2. Zdaniem Wnioskodawcy, momentem ujęcia poniesionego przez Spółkę wydatku w postaci podatku u źródła, wynikającego z ubruttowionej należności zagranicznego kontrahenta, jako kosztu podatkowego będzie moment jego poniesienia, tj. moment ujęcia w księgach rachunkowych. Co do zasady, uznanie kwoty podatku u źródła uiszczonej z własnych środków Spółki za koszt uzyskania przychodów implikuje po stronie Spółki obowiązek prawidłowego rozpoznania momentu jego zaliczenia do kosztów podatkowych, przy czym moment ten uzależniony jest od kwalifikacji danego wydatku jako kosztu bezpośrednio związanego z przychodem bądź kosztu pośredniego. Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

  • bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej

    wysokości powstał związany z nimi przychód - potrącane na podstawie art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy o CIT),

  • inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - potrącane na podstawie art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT). W ocenie Spółki, analizowany koszt należy uznać za koszt pośrednio związany z przychodami – w odniesieniu do tego wydatku nie jest bowiem możliwe jednoznaczne przyporządkowanie go do konkretnego przychodu generowanego przez Spółkę, jest on związany z ogólną jej działalnością. Natomiast, kwestie związane z momentem ujęcia kosztów pośrednich wynikają z art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Odnosząc się do analizowanego przepisu należy również wskazać, że nie jest możliwe wskazanie okresu, którego podnoszony wydatek w postaci podatku u źródła, by dotyczył - jest to koszt jednorazowy, niepowiązany z konkretnym okresem czasu, wykraczającym ponad rok podatkowy. Co do zasady więc, wydatek ten winien być ujęty jako koszt podatkowy w dacie jego poniesienia. Kwestię dnia poniesienia wydatku reguluje natomiast art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wobec powyższego, kwota podatku u źródła uiszczona ze środków własnych Spółki, jako tzw. koszt pośredni, powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, tj. w momencie jego poniesienia. Za datę poniesienia podatku u źródła, w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o CIT należy uznać dzień, na który ujęto ten koszt w księgach rachunkowych Spółki na podstawie innego dowodu, co w większości przypadków oznaczać będzie dzień obciążenia rachunku Spółki kwotą podatku u źródła przekazywaną na rachunek urzędu skarbowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis art. 21 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT. W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W związku z powyższym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki: - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, - został właściwie udokumentowany, - nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że jesteście Państwo polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W celu realizacji interesów Spółki jej pracownicy odbywają zagraniczne podróże służbowe, podczas których pracownicy korzystają z wynajmowanych przez Spółkę samochodów. Wszystkie przedpłaty dotyczące wynajmowanych pojazdów od podmiotów zagranicznych podlegają zapłacie imienną kartą firmową kredytową. Praktyka rynkowa wskazuje na konieczność uiszczenia depozytu kartą kredytową przed odbiorem pojazdu (w momencie złożenia zamówienia/rezerwacji) jako warunku zapewnienia możliwości wynajmu. Kwota wynajmu wraz z usługami dodatkowymi podlega rozliczeniu w ramach dokonanego depozytu obciążającego kartę kredytową. Dodatkowo gdy wartość wynajmu jest wyższa niż kwota depozytu podlega automatycznemu pobraniu z karty kredytowej. Na moment złożenia zamówienia Spółka nie ma możliwości dokonania potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego. Spółka nie ma możliwości wnioskowania o certyfikat rezydencji podatkowej zagranicznego podmiotu na moment składania zamówienia, o certyfikat rezydencji podatkowej zagranicznego kontrahenta nie wnioskuje również Spółka w terminie późniejszym. Otrzymywane przez Państwa faktury dokumentują usługi najmu samochodów, z których korzystają pracownicy Spółki podczas Podróży służbowych. Z uwagi na fakt, iż zapłaty dokonywane są ze środków firmowych Spółki (za pośrednictwem karty kredytowej przypisanej do pracownika), w jej interesie (w celu odbycia podróży służbowych), gdzie możliwość wyboru pojazdu wynajmowanego wynika z prowadzonej przez Spółkę polityki podróży służbowych powoduje, iż od wszystkich ww. sytuacji dokonujecie Państwo zapłaty z własnych środków pieniężnych podatku u źródła od obliczonej ubruttowionej kwoty należności. Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia: 1. czy wartość podatku u źródła obliczona od ubruttowionej kwoty należności i odprowadzona przez Spółkę jako płatnika do właściwego organu podatkowego może stanowić koszt uzyskania przychodu, 2. czy momentem ujęcia poniesionego przez Spółkę wydatku jako kosztu podatkowego będzie w tym przypadku moment jego poniesienia, tj. moment zapłaty i ujęcia w księgach (w dacie zapłaty). Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że do kosztów uzyskania przychodów możecie Państwo zaliczyć wydatek obejmujący uregulowanie za kontrahenta zagranicznego podatku u źródła w sytuacji, gdy obowiązek pokrycia przez płatnika wynika z postanowień umowy łączącej strony. Zdaniem Organu brak klauzuli umownej o ubruttowieniu wynikającej z umowy łączącej strony również nie wyklucza możliwości zaliczenia kwoty podatku u źródła (tj. kwoty ubruttowienia) do kosztów uzyskania przychodów, niemniej jednak w takich przypadkach konieczne jest wykazanie spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Należy zauważyć, że art. 15 ust. 1 wyraźnie wskazuje, że wydatki muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Oznacza to, że płatnik jest zobowiązany wykazać, że dokonane przez niego ubruttowienie służyło uzyskaniu przychodów, zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że zaliczanie do kosztów kwoty podatku u źródła w przypadku, gdy w umowie nie jest zawarta klauzula ubruttowienia nie powinno następować automatycznie, lecz powinno mieć ono uzasadnienie w świetle ogólnych przesłanek zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jak wynika z wniosku, podatek u źródła był ponoszony przez Spółkę, bowiem Spółka nie ma możliwości dokonania potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego. Zatem poniesiony wydatek obejmujący uregulowanie zagranicznego podatku u źródła ma związek z prowadzoną przez Państwa działalnością i ma związek z uzyskiwanymi przez Państwa przychodami. Powyższe uzasadnia zatem możliwość zaliczenia przez Państwa do kosztów uzyskania przychodów podatku u źródła wynikającego z ubruttowienia wypłacanych należności również w przypadku, gdy warunki umowne współpracy z kontrahentem nie przewidują w swej treści tzw. „klauzuli ubruttawiającej”. Jednocześnie wskazać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym nie znajduje zastosowania żaden z przepisów art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, a w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 15 tej ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego oraz wpłat z zysku określonych w odrębnych przepisach. Zakres tego przepisu dotyczy tylko tego podatku dochodowego, który jest uiszczany przez podatnika, a nie jak to ma miejsce w sprawie - przez płatnika. Reasumując, należy wskazać, że wartość podatku u źródła obliczona od ubruttowionej kwoty należności i odprowadzona przez Państwa jako płatnika do właściwego organu podatkowego może stanowić dla Państwa koszt uzyskania przychodu. W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytania Nr 1 jest prawidłowe. Odnosząc się do momentu ujęcia podatku u źródła w kosztach uzyskania przychodu należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W myśl art. 15 ust. 4b ustawy o CIT, Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: 1) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo 2) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Zatem z art. 15 ust. 4 i 4b-c ustawy o CIT, wynika, że koszty bezpośrednie potrącalne są, co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którymi ich poniesienie związane, tzw. pomniejszają one podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero w momencie, w który zostanie uznany przychód, w celu uzyskania którego zostały poniesione, chyba że zostaną one poniesione po dniu, w którym mija termin złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięto przychód. W takim przypadku, stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym. Natomiast koszty pośrednie to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy wydatek (podatek u źródła) nie jest bezpośrednio związany z konkretnym przychodem. Dlatego należy zaliczyć go do kosztów pośrednich, potrącalnych w dacie poniesienia. Jak wynika z przytoczonego powyżej art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu w przypadku braku faktury (rachunku) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie innego dowodu. Wnioskodawca z chwilą zapłaty ubruttowionego podatku dysponuje innym dowodem, na podstawie którego zgodnie z cytowanym powyżej art. 15 ust. 4d ustawy, następuje ujęcie tego wydatku w księgach rachunkowych. Za dzień poniesienia kosztu w przypadku braku faktury (rachunku) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie innego dowodu. Reasumując, za prawidłowe należy uznać Państwa stanowisko, zgodnie z którym momentem ujęcia poniesionego przez Spółkę wydatku w postaci podatku u źródła, wynikającego z ubruttowionej należności zagranicznego kontrahenta, jako kosztu podatkowego będzie moment jego poniesienia, tj. moment ujęcia w księgach rachunkowych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.