0111-KDIB2-1.4010.92.2025.1.AS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 24 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia: 1. czy w opisanym stanie faktycznym, naliczana i pobierana przez Wnioskodawcę opłata produktowa stanowi dla Wnioskodawcy przychód w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych); 2. czy opłata produktowa wnoszona przez Spółkę do urzędu marszałkowskiego stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego X Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) z siedzibą w (...) prowadzi działalność, której profilem jest sprzedaż detaliczna (...). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). (...) W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca pobiera ww. opłatę od użytkownika końcowego nabywającego produkty, poprzez wliczenie jej w cenę towaru. (...) Ze względu na prowadzoną działalność - sprzedaż towaru łącznie z opakowaniem do napojów i żywności - Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowego sposobu ujęcia opłaty od opakowań wykonanych z tworzyw sztucznych (dalej: „opłata produktowa” lub „opłata SUP”) na cele podatku dochodowego od osób prawnych. Pytania 1) Czy w opisanym stanie faktycznym, naliczana i pobierana przez Wnioskodawcę opłata produktowa stanowi dla Wnioskodawcy przychód w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o CIT? 2) Czy opłata produktowa wnoszona przez Spółkę do urzędu marszałkowskiego stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT? Państwa stanowisko w sprawie Ad 1. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że naliczana przez niego opłata nie stanowi przychodu w świetle ustawy o CIT. Ad 2. W opinii Wnioskodawcy, opłata produktowa wnoszona do urzędu marszałkowskiego nie spełnia przesłanek niezbędnych do uznania jej za koszt uzyskania przychodu. Uzasadnienie Ad 1.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o CIT przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia przychodu. Bazując na art. 12 przywołanej ustawy, przychód stanowią wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem, że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (tj. trwały, bezzwrotny i definitywny charakter). (...) Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Spółki zasadnym jest twierdzenie, że opłata produktowa nie stanowi przysporzenia majątkowego przedsiębiorcy o trwałym, bezzwrotnym i definitywnym charakterze. Ustawa o CIT nie odnosi się wprost do opłaty SUP. Niemniej jednak wartym odnotowania jest fakt, że w przypadku podobnej do opłaty produktowej - opłaty recyklingowej ustawodawca wprowadził do ustawy o CIT przepis, zgodnie z którym (art. 12 ust. 1 pkt. 11 ustawy o CIT) opłata recyklingowa stanowi przychód. Należy więc uznać, że skoro analogicznej regulacji nie wprowadzono co do opłaty produktowej, to nie powinna ona stanowić przychodu. Dodatkowo, za pewną wskazówkę interpretacyjną należy uznać stanowisko Ministerstwa Finansów, wyrażone jako wynik współpracy z Ministerstwem Klimatu i Środowiska, w odpowiedzi na pytanie dot. produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych (SUP) (https://www.gov.pl/web/klimat/odpowiedzi-na-pytania-produkty-jednorazowego-uzytku-z- tworzyw- sztucznych-SUP). W ocenie Ministerstwa Finansów pobrana i odprowadzona przez przedsiębiorcę opłata, nie stanowi dla niego przychodu, ani kosztu uzyskania przychodu. Przywołane stanowisko Ministerstwo Finansów wyraziło również w komunikacie z 28 marca 2024 r. „Zasady rozliczenia opłat pobieranych z tytułu sprzedaży opakowań jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych na napoje lub żywność na gruncie VAT oraz podatków dochodowych" - „Pobrana opłata nie stanowi dla przedsiębiorcy przychodu ani kosztu uzyskania przychodów. Pobrana opłata jest przez przedsiębiorcę wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana. Przepisy ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) i ustawy o CIT nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów”. Na słuszność powyższej argumentacji wskazują również interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydane w zbliżonych dla Wnioskodawcy stanach faktycznych, tj.: - Pismo z 29 kwietnia 2024 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nr 0111-KDIB1- 3.4010.223.2024.1.JG; - Pismo z 11 kwietnia 2024 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP2- 2.4010.49.2024.1.SJ. Przykładowo, Organ w interpretacji z 11 kwietnia 2024 r. uznał, że: „opłata od plastiku jednorazowego użytku (tzw. single-use-plastic) nie stanowi dla Państwa trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego. Definitywne przysporzenie należy bowiem rozumieć jako w sposób trwały i ostateczny zwiększające aktywa podatnika. W analizowanej sprawie takie zwiększenie aktywów nie następuje. Pobrana opłata jest przez Państwa wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana. Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów”. Podsumowując powyższe rozważania, Wnioskodawca uważa, że naliczana przez niego opłata SUP nie powinna być uznawana za przychód w rozumieniu ustawy o CIT. Ad 2. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W celu uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki: - został poniesiony przez podatnika, - jest definitywny, a więc bezzwrotny, - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, - poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, - nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. (...) o ile opłatę produktową można uznać za wydatek poniesiony przez podatnika, związany z działalnością gospodarczą, nie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, to w opinii Spółki nie jest ona definitywnym, bezzwrotnym wydatkiem poniesionym w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodów. Co więcej, analogicznie jak w przypadku szczegółowego uzasadnienia stanowiska nr 1, ustawa o CIT nie zawiera żadnych regulacji odnoszących się do opłaty SUP, w odróżnieniu do opłaty recyklingowej. Zgodnie z art. 15 ust. 1aa ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów jest wniesiona opłata recyklingowa, o której mowa w art. 40c ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi. Również w tym przypadku warto przywołać stanowisko Ministerstwa Finansów. W opinii Ministerstwa Finansów pobrana i odprowadzona przez przedsiębiorcę opłata, nie stanowi dla niego przychodu i kosztu uzyskania przychodu. Powyższe stanowisko Ministerstwo Finansów zaprezentowało w komunikacie z 28 marca 2024 r. „Zasady rozliczenia opłat pobieranych z tytułu sprzedaży opakowań jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych na napoje lub żywność na gruncie VAT oraz podatków dochodowych" - „Pobrana opłata nie stanowi dla przedsiębiorcy przychodu ani kosztu uzyskania przychodów. Pobrana opłata jest przez przedsiębiorcę wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku, następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana. Przepisy ustawy o PIT i ustawy o CIT nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów”. Na słuszność argumentacji Spółki wskazują również interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wydane w zbliżonych stanach faktycznych, tj.: Pismo z 29 kwietnia 2024 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nr 0111-KDIB1- 3.4010.223.2024.1.JG; Pismo z 11 kwietnia 2024 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP2- 2.4010.49.2024.1.SJ. Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, że opłata produktowa nie powinna być uznana za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2025 r., poz. 278; dalej: „ustawa o CIT”): Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT stanowi, że: Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT: Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak właściciel. Ponadto, opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego stwierdzić należy, iż do powstania przychodu podatkowego konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki: 1) dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika; 2) podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz

3) przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o CIT. Z wniosku wynika, że prowadzą Państwo działalność, której profilem jest sprzedaż detaliczna (...). W związku z prowadzoną działalnością, polegającą na sprzedaży towaru łącznie z opakowaniem do napojów i żywności, pobierają Państwo opłatę od opakowań wykonanych z tworzyw sztucznych od użytkownika końcowego nabywającego produkty, poprzez wliczenie jej w cenę towaru. Następnie są Państwo zobowiązani pobraną opłatę przekazać, na mocy odpowiednich przepisów, na rachunek prowadzony przez marszałka województwa. Państwa wątpliwości dotyczą obowiązku rozpoznania przychodu w związku z ww. opłatą pobieraną od klientów oraz uznania ww. opłaty wnoszonej przez Państwa na konto urzędu marszałkowskiego za koszt uzyskania przychodu. Na podstawie ustawy o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej oraz niektórych innych ustaw (Ustawa z dnia 14 kwietnia 2023 r. (Dz. U. z 2023 r., poz. 877)), do polskiego porządku prawnego zaimplementowane zostały postanowienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej w sprawie zmniejszenia wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko (Dyrektywa z dnia 5 czerwca 2019 r. nr (UE) 2019/904), tzw. dyrektywy plastikowej (ang. single use plastics). W efekcie ww. nowelizacji na przedsiębiorców nałożone zostały m.in. nowe obowiązki i opłaty o charakterze środowiskowym, tj. 1) opłata produktowa, której wysokość określona jest w rozporządzeniu Ministra Klimatu i Środowiska w sprawie stawek opłat produktowych dla poszczególnych rodzajów opakowań (Rozporządzenie z dnia 9 grudnia 2023 r. (Dz. U. poz. 2683)) – wydanym na podstawie art. 35 ust. 2 ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Ustawa z dnia 13 czerwca 2013 r. (Dz. U. z 2024 r. poz. 927)). Zgodnie z art. 34 ust. 2 tej ustawy: Wprowadzający produkty w opakowaniach oraz organizacja odzysku opakowań, którzy nie wykonali obowiązku określonego w art. 17 ust. 1, są obowiązani wnieść opłatę produktową obliczoną oddzielnie w przypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu recyklingu oraz poziomu recyklingu dla wszystkich opakowań razem. Zgodnie z art. 36 ust. 2 ww. ustawy: Opłata produktowa jest wnoszona na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, którego opłata dotyczy. 2) opłata za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami, której wysokość określona jest w rozporządzeniu Ministra Klimatu i Środowiska w sprawie stawek opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami (Rozporządzenia z dnia 7 grudnia 2023 r. (Dz. U. poz. 2679)) – wydanym na podstawie art. 3c ust. 2 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (Ustawa z dnia 11 maja 2001 r. (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 433), dalej: „ustawa o opłacie produktowej”). Zgodnie z art. 3b ust. 1 i 2 ustawy o opłacie produktowej: 1. Przedsiębiorca prowadzący jednostkę handlu detalicznego, jednostkę handlu hurtowego lub jednostkę gastronomiczną, w których są oferowane produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w załączniku nr 6 do ustawy będące opakowaniami lub napoje lub żywność pakowane przez tego przedsiębiorcę w te produkty, jest obowiązany do pobrania opłaty od użytkownika końcowego nabywającego te produkty lub napoje lub żywność w tych produktach, zwanej dalej „opłatą”. 2. Do pobrania opłaty jest również obowiązany przedsiębiorca pakujący i oferujący (...) napoje lub żywność w produktach jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienionych w załączniku nr 6 do ustawy będących opakowaniami. Natomiast w myśl art. 3d ust. 1 ww. ustawy: Przedsiębiorcy, o których mowa w art. 3b ust. 1 i 2, wnoszą pobraną opłatę na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana. 3) opłata na pokrycie kosztów zagospodarowania odpadów powstałych z produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, której wysokość określona jest w rozporządzeniu Ministra Klimatu i Środowiska w sprawie stawek opłaty na pokrycie kosztów zagospodarowania odpadów powstałych z produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych (Rozporządzenie z dnia 9 grudnia 2023 r. (Dz. U. poz. 2686)) – wydanym na podstawie art. 3l ust. 2 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (ustawa z dnia 11 maja 2001 r. (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 433)). Zgodnie z art. 3k pkt 1 i 2 tej ustawy: 1. Przedsiębiorca wprowadzający do obrotu produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w sekcjach I i III załącznika nr 9 do ustawy jest obowiązany do ponoszenia corocznej opłaty na pokrycie kosztów: 1) zbierania odpadów powstałych z produktów tego samego rodzaju, które wprowadził do obrotu, pozostawionych w publicznych systemach zbierania odpadów, w tym na pokrycie kosztów utworzenia i utrzymania tych systemów, transportu tych odpadów i ich przetwarzania; 2) uprzątania oraz transportu i przetwarzania odpadów powstałych z produktów tego samego rodzaju jak odpady powstałe z produktów, które wprowadził do obrotu. 2. Przedsiębiorca wprowadzający do obrotu produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w sekcji II załącznika nr 9 do ustawy jest obowiązany do ponoszenia corocznej opłaty na pokrycie kosztów uprzątania oraz transportu i przetwarzania odpadów powstałych z produktów tego samego rodzaju jak odpady powstałe z produktów, które wprowadził do obrotu. Z kolei, w myśl art. 3l ust. 3 ww. ustawy: Przedsiębiorca wprowadzający do obrotu produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w: 1) sekcjach I i III załącznika nr 9 do ustawy albo 2) sekcji II załącznika nr 9 do ustawy - wnosi opłatę, o której mowa odpowiednio w art. 3k ust. 1 albo 2, na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, którego ta opłata dotyczy. Z powyższego wynika, że jedynie w przypadku opłaty wymienionej w punkcie 2, tj. opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, przedsiębiorca jest obowiązany do pobrania tej opłaty od użytkownika końcowego. W przypadku natomiast opłat wymienionych w punkcie 1 oraz punkcie 3, tj. opłaty produktowej oraz opłaty na pokrycie kosztów zagospodarowania odpadów powstałych z produktów jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, przedsiębiorca jest obowiązany do ich ponoszenia. Przepisy nie nakładają jednak obowiązku ich pobierania od użytkownika końcowego. Odnosząc się do opłaty produktowej, ustalonej na gruncie ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi, należy zauważyć, że obowiązek ponoszenia podstawowych opłat produktowych związany jest z uzyskiwaniem przychodów ze sprzedaży, w związku z którą powstają różnego rodzaju odpady. Zatem oczywisty jest w tej sytuacji związek przyczynowo-skutkowy między osiąganymi przychodami a kosztami ich uzyskania. Zgodnie więc z art. 16 ust. 1 pkt 19e ustawy o CIT, poniesiona opłata produktowa, o której mowa w art. 34 ust. 2 ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi stanowi koszt uzyskania przychodu. Przepis ten wskazuje jednocześnie, że za koszt podatkowy nie uznaje się dodatkowej opłaty produktowej, o której mowa w art. 37 ust. 2 tej ustawy, czyli opłaty posiadającej czysto sankcyjny charakter. Odnosząc się natomiast do opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, będące opakowaniami zauważyć należy, że pobrane opłaty nie stanowią dla przedsiębiorcy przychodu, nie są bowiem trwałym, bezzwrotnym i definitywnym przysporzeniem majątkowym. Przedsiębiorca (podatnik) ma obowiązek ww. opłaty pobierać i następnie po zakończeniu roku, do 15 marca kolejnego roku, zobowiązany jest przekazać je na rachunek właściwego marszałka województwa. Konsekwentnie więc, skoro pobrane opłaty nie będą stanowić przychodu podatkowego, ich przekazanie nie będzie również dla podatnika kosztem podatkowym. Analizując wprowadzone od 1 stycznia 2024 r. opłaty tzw. single use plastic (SUP), należy zauważyć, że w odniesieniu do innych (podobnych) opłat, ustawa o CIT zawiera szczególne regulacje, np. w kontekście opłaty recyklingowej ustawa o CIT wprost określa, że stanowi ona, na skutek pobrania, przychód podatkowy, a następnie jest traktowana jako koszt uzyskania przychodu w konsekwencji wniesienia tej opłaty na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa w ustawowym terminie (art. 12 ust. 1 pkt 11 i art. 15 ust. 1aa ustawy o CIT). Brak analogicznych przepisów w stosunku do opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami oraz mechanizm przyjęty na potrzeby przekazywania analizowanej opłaty powoduje, że nie można przyjąć tożsamego podejścia w sprawie rozpoznania tej opłaty dla celów rozliczenia CIT przede wszystkim w związku z brakiem stosownych podstaw normatywnych. Mając to na uwadze, pobrana i odprowadzona przez przedsiębiorcę opłata nie stanowi dla niego przychodu i kosztu uzyskania przychodu. Co więcej, analizowana opłata nie może stanowić dla przedsiębiorcy przychodu, zważywszy na fakt, że nie posiada ona cech trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego. W opisie sprawy, pytaniach oraz własnym stanowisku w sprawie, odnosząc się do opłat od opakowań wykonanych z tworzyw sztucznych, posługują się Państwo zamiennie określeniem „opłata produktowa” oraz „opłata SUP”. Mając na uwadze powyżej przedstawione wyjaśnienia oraz fakt, że ze względu na prowadzoną działalność dokonują Państwo sprzedaży towarów łącznie z opakowaniem do napojów i żywności, ponoszone przez Państwa opłaty od opakowań wykonanych z tworzyw sztucznych na cele rozliczenia w podatku dochodowym od osób prawnych należy zakwalifikować jako opłaty SUP (tzw. single-use-plastic). Mając więc na uwadze, że: - ponoszona przez Państwa opłata SUP nie stanowi dla Państwa trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego, które w sposób trwały i ostateczny zwiększa Państwa aktywa, - pobrana opłata jest przez Państwa wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana, - przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów, - należy uznać, że pobierane opłaty od opakowań wykonanych z tworzyw sztucznych wykorzystywanych podczas sprzedaży towaru łącznie z opakowaniem do napojów i żywności, nie stanowią dla Państwa w świetle ustawy o CIT zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje

ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.