0111-KDIB1-3.4010.61.2025.2.JG

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 4 marca 2025 r. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego X (dalej jako „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako „podatek CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”). Podstawowym przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (68.10.Z). Uzyskiwane przychody Wnioskodawca ustala zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako „ustawa CIT”). W ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł (jako pożyczkobiorca), umowy pożyczek z innym przedsiębiorcą, tj.: a. Umowę pożyczki z dnia 1 stycznia 2017 r. z ostatecznym terminem spłaty całości kwoty pożyczki na dzień 31 grudnia 2017 r. (dalej jako „Umowa Pożyczki 1”); b. Umowę pożyczki z dnia 1 stycznia 2014 r. z ostatecznym terminem spłaty całości kwoty pożyczki na dzień 31 grudnia 2014 r. (dalej jako „Umowa Pożyczki 2”). Przedmiotem świadczenia zarówno w Umowie Pożyczki 1 jak Umowy Pożyczki 2 były środki pieniężne. Zobowiązanie do zwrotu udzielonych pożyczek gotówkowych zostało przez Wnioskodawcę (zarówno w przypadku Umowy Pożyczki 1 jak i Umowy Pożyczki 2) uregulowane w terminach wyłącznie częściowo, co znalazło swoje odzwierciedlenie w zawieranych kolejno przez Spółkę aneksach do w/umów pożyczek. W stosunku do części należności, których Spółka nie spłaciła w terminach wynikających z Umowy Pożyczki 1 jak i Umowy Pożyczki 2 - po upływie terminów ostatecznych na spłatę kwot pożyczek wynikających z w/w umów - zaczął biec termin przedawnienia zobowiązania. Dla zobowiązań opisanych powyżej (zwrotu pożyczki) termin przedawnienia wynosi trzy lata. Jest tak, ponieważ dla zobowiązań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia, o ile przepis szczególny nie stanowi inaczej, wynosi trzy lata. Wprawdzie od dnia 9 lipca 2018 r. obowiązują znowelizowane przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: „k.c.”) w zakresie przedawnienia, jednakże termin przedawnienia roszczeń okresowych i związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie uległ zmianie i nadal wynosi 3 lata. Trzyletni termin przedawnienia dla części zobowiązań Wnioskodawcy (niespłaconych kwot otrzymanych pożyczek), których bieg nie uległ zawieszeniu i nie został skutecznie przerwany, skończył się odpowiednio: a. dla Umowy Pożyczki 1 – dnia 31 grudnia 2020 r.; b. dla Umowy Pożyczki 2 – dnia 31 grudnia 2017 r. Umowa Pożyczki 1 i Umowa Pożyczki 2 zawierała zobowiązanie Pożyczkobiorcy do regulowania odsetek od kwoty pożyczki, obliczanych w oparciu o oprocentowanie ustalone na bazie stopy procentowej LIBOR 3M, powiększonej o marżę w wysokości 3% (w

skali rocznej). Odsetki naliczane miały być w okresach 3-miesięcznych, w ostatnim dniu okresu. Odsetki z tytułu udzielenia pożyczki naliczone miały być za okres rozpoczynający się w dniu następnym po dniu udzieleniu pożyczki i kończący się w dniu jej spłaty włącznie. Spółka nie regulowała odsetek powstałych zarówno w zakresie Umowy Pożyczki 1 i Umowy Pożyczki 2. Wobec powyższego, odsetki z tytułu udzielenia pożyczek, mające charakter roszczenia okresowego, uległy przedawnieniu z upływem 3 lat od momentu, w którym stały się wymagalne. Zgodnie z postanowieniami Umowy Pożyczki 1 i Umowy Pożyczki 2, odsetki stały się wymagalne w terminie zapłaty pożyczonej sumy pieniężnej, a zatem przedawniły się wraz z kwotą roszczenia głównego, tj. roszczenia o zwrot otrzymanej kwoty pożyczki. Z uwagi na fakt, że bieg terminu przedawnienia odsetek z tytułu otrzymanej pożyczki nie uległ zawieszeniu i nie został skutecznie przerwany, trzyletni termin przedawnienia odsetek jako świadczeń okresowych skończył się odpowiednio: a. dla Umowy Pożyczki 1 – dnia 31 grudnia 2020 r.; b. dla Umowy Pożyczki 2 – dnia 31 grudnia 2017 r. Zarówno postanowienia Umowy Pożyczki 1, jak i Umowy Pożyczki 2 nie przewidywały zapisów dotyczących odsetek za opóźnienie, wobec czego w tym zakresie zastosowanie znajdują regulacje ustawowe. Z uwagi na fakt, że odsetki za opóźnienie należą do świadczeń okresowych, uległy przedawnieniu się z upływem 3 lat. Przy czym nie uległy one przedawnieniu wszystkie naraz, lecz po kolei za każdy dzień osobno, bowiem roszczenia o odsetki za każdy dzień powstają oddzielnie. Jednakże jako roszczenie uboczne należności odsetkowe przedawniły się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego, tj. roszczenia o zwrot otrzymanej kwoty pożyczki, co zostało już potwierdzone szeregiem orzeczeń sądowych. Ponadto, uzupełnili Państwo opis stanu faktycznego w następujący sposób: Wnioskodawca odpowiadając na wezwanie organu w przedmiocie doprecyzowania opisu stanu faktycznego, poprzez jednoznaczne wskazanie zawieszenia lub przerwania biegu przedawnienia podatkowego z tytułu zaciągniętej i niespłaconej pożyczki nr 2 i odsetek – wskazuje, że w odniesieniu do Spółki X sp. z o.o. nie miało miejsce zdarzenie, skutkujące zawieszeniem biegu terminu przedawnienia podatkowego czy też jego przerwaniem. Spółka nie złożyła w przedmiocie niespłaconej pożyczki nr 2 żadnego wniosku o rozłożenie na raty lub wniosku o stosowne umorzenie zobowiązania, wskutek czego mogło mieć miejsce zawieszenie biegu terminu przedawnienia. Nadto, w stosunku do należności z tytułu umowy pożyczki nr 2 nie toczyło się żadne postępowanie egzekucyjne, skutkujące przerwaniem biegu terminu przedawnienia. Wnioskodawca również nie uznał zobowiązania podatkowego, z tytułu umowy pożyczki nr 2, nie złożył deklaracji ani nie dokonał wpłaty częściowej na poczet należności z długu, wynikającego z pożyczki nr 2. Zatem, Wnioskodawca wskazuje, że nie miało miejsce żadne zdarzenie, które w jakikolwiek sposób wpłynęłoby na termin przedawnienia należności z tytułu zobowiązania podatkowego. Pytania 1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód z tytułu przedawnionych zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu zaciągniętych pożyczek (zobowiązania do zwrotu kwoty pożyczki oraz uiszczenia odsetek z tytułu udzielenia pożyczki), stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy CIT? 2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym z tytułu przedawnionych zobowiązań Wnioskodawcy, w sytuacji gdy koniec terminu przedawnienia tych zobowiązań przypadł na ostatni dzień roku kalendarzowego (zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego), czyli na dzień 31 grudnia danego roku kalendarzowego, przychód powstał dnia kolejnego po upływie terminu przedawnienia zobowiązań, czyli powstał 1 stycznia roku następnego? 3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe Spółki w zakresie podatku CIT z tytułu przedawnionych zobowiązań (zaciągniętej pożyczki), a wynikających z Umowy Pożyczki 2, uległo przedawnieniu na postawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do zapłaty podatku CIT od kwoty otrzymanej przez Spółkę z tytułu zaciągniętej pożyczki w części dotyczącej niespłaconej kwoty pożyczki? 4. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zobowiązanie podatkowe Spółki w zakresie podatku CIT z tytułu przedawnionych zobowiązań (przedawnionych odsetek od zaciągniętych pożyczek), a wynikających z Umowy Pożyczki 2, uległo przedawnieniu na postawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do zapłaty podatku CIT od kwoty niezapłaconych przez Spółkę odsetek od zaciągniętej pożyczki? Państwa stanowisko w sprawie Stanowisko wnioskodawcy co do pytania 1, 2 i 3. Zdaniem Wnioskodawcy, przychód z tytułu przedawnionych zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu zaciągniętych pożyczek (zobowiązania do zwrotu kwoty pożyczki oraz uiszczenia odsetek z tytułu udzielenia pożyczki), stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a Ustawy CIT. Momentem powstania obowiązku podatkowego będzie w takiej sytuacji dzień następujący po dniu przedawnienia zobowiązania. Koniec terminu przedawnienia zobowiązania przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, zatem przychód Spółki przypada na dzień 1 stycznia roku następującego i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w tymże roku. Moment powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f ustawy CIT, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 u.p. d.o.p.). Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje na objęcie zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym, powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Kluczową zatem przesłanką wystąpienia przychodu jest osiągnięcie wymiernego przysporzenia o charakterze definitywnym. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu. Zwrócić należy uwagę, że katalog przychodów wymienionych w ustawie ma charakter otwarty i jedynie przykładowy (pismo z 18 kwietnia 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB2-1.4010.75.2019.2.BJ, Powstanie przychodu z tytułu umorzenia odsetek od pożyczki). Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy CIT przychodem, jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Wyjątek od tej zasady został określony w art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy CIT, zgodnie z którym, do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z: - bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, lub - postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym, lub - realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw, - przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji. Należy wskazać, że art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy CIT, odnosi się do umorzonych lub przedawnionych zobowiązań. Przepis ten precyzuje, że w szczególności dotyczy to zobowiązań z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów). Oznacza to, że przepis ten dotyczy wszelkiego rodzaju umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (za wyjątkiem pożyczek z Funduszu Pracy oraz wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy CIT zobowiązań związanych z określonego rodzaju postępowaniami). Należy zauważyć, że fakt zaliczenia do przychodów podatkowych wartości zobowiązań umorzonych lub przedawnionych ujawnia intencje ustawodawcy opodatkowania podatkiem dochodowym nie tylko faktycznie otrzymanych pieniędzy, ale także umorzonych wierzytelności. Jeżeli więc zobowiązanie pieniężne zostanie umorzone (lub ulegnie przedawnieniu), to dojdzie do wzbogacenia po stronie dłużnika będącego stroną tego stosunku prawnego z tego powodu, że dłużnik przestanie być zobowiązany do świadczenia, a środki pieniężne, które winien przekazać w ramach wymaganego świadczenia pozostaną w jego majątku, powiększając ten majątek w sposób definitywny. Pociąga to za sobą skutek w postaci przyrostu majątku podatnika, z czym związany jest obowiązek rozliczenia podatku dochodowego z tego tytułu. Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną (art. 119). Ogólny trzyletni termin przedawnienia odnosi się do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Co do zasady przedawnienie zobowiązania wobec wierzyciela skutkuje powstaniem po stronie dłużnika przychodu podatkowego. Ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 1104, dalej jako: „Nowelizacja”) wprowadziła zmiany dotyczące zasad przedawnienia cywilnoprawnych roszczeń majątkowych. Do dnia 9 lipca 2018 roku podstawowymi terminami przedawnienia były terminy: 3 letni oraz termin 10 letni i zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 2 Nowelizacji nadal mogą one mieć zastosowanie do roszczeń, które w dniu wejścia w życie Nowelizacji istniały, ale nie upłynął jeszcze ich okres przedawnienia. Jako, że od dnia 9 lipca 2018 roku skróceniu uległ termin przedawnienia wynoszący 10 lat, a termin przedawnienia roszczeń okresowych i związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie uległ zmianie i nadal wynosi 3 lata, istnieje możliwość zastosowania w drodze wyjątku jedynie terminu przedawnienia wynoszącego lat 10. Powyższe oznacza, że nowelizacja przepisów określających zasady przedawnienia nie miała wpływu na termin przedawnienia zobowiązań Wnioskodawcy, z uwagi na fakt ich związania z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz okresowy charakter roszczeń odsetek od udzielonej pożyczki. Wobec tego wszelkie zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu zaciągniętych pożyczek są w istocie zobowiązaniami przedawnionymi, co zostało przez Wnioskodawcę wskazane w stanie faktycznym. Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że przedawnienie zaciągniętych przez Wnioskodawcę pożyczek powoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie przychodu do opodatkowania w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy CIT, tj. w wysokości niespłaconej kwoty pożyczki oraz w wysokości wartości nieuregulowanych odsetek, które uległy przedawnieniu. Przepis ten w sposób jednoznaczny odnosi się bowiem do „zobowiązań”, a więc reguluje sytuację dłużnika, którego zobowiązanie zostało umorzone lub uległo przedawnieniu. Ponadto, użyte w przepisie sformułowanie „z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów)” dodatkowo potwierdza fakt, że hipotezą przepisu objęty jest podmiot, który zaciąga zobowiązanie, a więc dłużnik (pożyczkobiorca). Jednocześnie podkreślić należy, że podstawę do rozpoznania przychodu podatkowego zawsze powinno stanowić wystąpienie realnego przysporzenia majątkowego po stronie podatnika. Na gruncie niniejszej sprawy takie przysporzenie po stronie Wnioskodawcy wystąpiło. Wobec powyższego, przedawnienie zobowiązania wynikającego z tytułu zaciągnięcia pożyczki, zarówno w kwocie niespłaconej kwoty pożyczki (należności głównej), jak i nieuregulowanych odsetek od pożyczki przewidzianych w umowie pożyczki, będzie stanowić przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT. W piśmie z 26 lutego 2021 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP2- 1.4010.458.2020.1.KS stwierdził, że przepisy ustawy CIT nie przewidują szczególnego momentu powstania przychodu w wyniku przedawnienia. Przychód ten powstaje zatem w momencie przedawnienia się zobowiązania, co oznacza następny dzień po upływie terminu przedawnienia. Organ stwierdził, że aby uznać zobowiązanie za przedawnione, musi upłynąć termin przedawnienia. Do momentu upływu tego terminu, czyli do ostatniego dnia roku kalendarzowego włącznie, wierzyciel może skutecznie wystąpić z żądaniem zapłaty tego zobowiązania przez spółkę. Zatem, dopiero po upływie tego terminu, czyli po upływie ostatniego dnia roku kalendarzowego, zobowiązanie jest przedawnione. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zobowiązania spółki, dla których termin przedawnienia nie uległ zawieszeniu, nie zostanie przerwany i którego koniec przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, staje się przychodem spółki dnia 1 stycznia roku następującego i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w tymże roku. Stanowisko wnioskodawcy co do pytania 4. Przedawnienie zobowiązania podatkowego. W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (dalej „Ordynacja Podatkowa”), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji Podatkowej, zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia. Jak zostało wyjaśnione powyżej, moment powstania obowiązku podatkowego miał miejsce odpowiednio dla: a. Umowy Pożyczki 1 - w dniu 1 stycznia 2021 r. b. Umowy Pożyczki 2 - w dniu 1 stycznia 2018 r. W świetle art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem: a) wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania; b) wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania; c) wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa; d) doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; e) doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2022 r. poz. 479, 1301, 1692, 1967, 2127 i 2180); f) wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej „Radą”, co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści. Z kolei w myśl art. 70 § 7 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu: a) prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe; b) doręczenia organowi podatkowemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego, ze stwierdzeniem jego prawomocności; c) uprawomocnienia się orzeczenia sądu powszechnego w sprawie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa; d) wygaśnięcia decyzji o zabezpieczeniu; e) zakończenia postępowania zabezpieczającego w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; f) doręczenia stronie opinii Rady wydanej po wystąpieniu przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści, lub po dniu upływu terminu na wydanie tej opinii. Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Przedawnienie oznacza, że organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa „(pismo z 19 września 2024 r., wydane przez: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, 0114-KDIP2-2.4010.382.2024.2.KW, Moment uzyskania przychodu i przedawnienie zobowiązania podatkowego, http://sip.mf.gov.pl). Przedawnienie zobowiązań podatkowych oznacza, że po upływie określonego czasu, zobowiązanie podatkowe, niezależnie czy zapłacone, czy niezapłacone, wygasa (tzw. efektywne i nieefektywne sposoby wygasania zobowiązań podatkowych). Po upływie okresu przedawnienia z mocy samego prawa, bez konieczności wydawania żadnych postanowień, czy też decyzji, przestaje istnieć stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podatnikiem (np. Spółką) i wierzycielem podatkowym (np. Urzędem Skarbowym). Przedawnienie, jako jedna z podstawowych instytucji prawa podatkowego ma za zadanie ochronę pewności obrotu. Ma ono bowiem na celu zabezpieczenie podatnika przed możliwością ingerowania po upływie określonego czasu w sferę jego praw i obowiązków podatkowych, dotyczących lat objętych terminem przedawnienia. Jak wskazano w stanie faktycznym, w odniesieniu do Wnioskodawcy nie wystąpiły żadne okoliczności, które mogłyby być przyczyną zawieszenia lub przerwania biegu przedawnienia poszczególnych okresów rozliczeniowych w zakresie podatku CIT. Wobec powyższego, w stosunku do przychodu, który powinien być opodatkowany w 2018 r., wynikającego z przedawnienia zobowiązań z tytułu Umowy Pożyczki 2 mają zastosowanie przepisy o przedawnieniu zobowiązań podatkowych (z uwagi na upływ terminu oraz fakt, że nie zaszły żadne okoliczności faktyczne lub prawne, z którymi wiąże się skutek w postaci zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1 Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa CIT”, „updop”), Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Z kolei zgodnie z art. 7 ust. 2 updop, Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje na objęcie zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym, powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Kluczową zatem przesłanką wystąpienia przychodu jest osiągnięcie wymiernego przysporzenia o charakterze definitywnym. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu. Zwrócić należy uwagę, że katalog przychodów wymienionych w ustawie ma charakter otwarty i jedynie przykładowy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop, Przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Wyjątek od tej zasady został wskazany w art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

Do przychodów nie zalicza się kwot stanowiących równowartość umorzonych zobowiązań, w tym także z tytułu pożyczek (kredytów), jeżeli umorzenie zobowiązań jest związane z: a. bankowym postępowaniem ugodowym w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków lub b. postępowaniem restrukturyzacyjnym, postępowaniem upadłościowym lub c. realizacją programu restrukturyzacji na podstawie odrębnych ustaw lub d. przymusową restrukturyzacją w rozumieniu ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji. Brzmienie powyższego przepisu wskazuje, że do powstania przychodu podatkowego dochodzi po stronie podatnika na skutek zmniejszenia jego zobowiązań np. w wyniku umorzenia lub przedawnienia istniejącego już zobowiązania. Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j . Dz.U. z 2024 r. poz. 1061, z późn. zm., dalej: „K.c”), Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. 1Zgodnie z art. 117 § 2 K.c., Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Powyższe oznacza, że zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Nie ulega zatem wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania, mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Co do zasady, przedawnienie zobowiązania wobec wierzyciela skutkuje powstaniem po stronie dłużnika przychodu podatkowego. Na gruncie powyższej sprawy, przedawnieniu ulegnie zarówno zobowiązanie do zwrotu kwoty pożyczki jak i odsetek od nieuregulowanej w terminie pożyczki. Zgodnie z art. 481 § 1 K.c., Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak wynika natomiast z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1790), W transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: 1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie; 2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. W przepisach updop przewidziano szczególny tryb opodatkowania odsetek od należności i zobowiązań. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 2 updop, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Natomiast stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 11 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Kwestia uznania za przychód podatkowy przedawnionych zobowiązań odsetkowych, które to zobowiązania powstały po Państwa stronie, w związku z nieuregulowaniem zobowiązań w umówionym terminie, podlega określeniu na zasadach wskazanych w art. 12 ust. 1 udpop. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że przedawnienie zobowiązania odsetkowego spowoduje powstanie po stronie Wnioskodawcy (dłużnika) przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na tle powyższych stwierdzeń należy wskazać, że art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop, dotyczy wszelkiego rodzaju umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (za wyjątkiem pożyczek z Funduszu Pracy oraz wymienionych w art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zobowiązań związanych z określonego rodzaju postępowaniami). W kontekście art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop, jako przychód podatkowy należy kwalifikować każdą przedawnioną wierzytelność, w tym odsetkową. W sytuacji gdy odsetki stały się wymagalne, a kontrahent je umorzył bądź uległy one przedawnieniu, wartość takich odsetek będzie stanowiła przychód określony w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a updop. Wystarczy zatem istnienie zobowiązania pieniężnego po stronie podatnika i jego przedawnienia. Jeżeli więc zobowiązania z tytułu niespłaconej pożyczki oraz odsetek od tej pożyczki ulegną przedawnieniu, to dojdzie do wzbogacenia po stronie dłużnika będącego stroną tego stosunku prawnego z tego powodu, że dłużnik przestanie być zobowiązany do świadczenia, a środki pieniężne, które winien w postaci pożyczki oraz odsetek przekazać w ramach wymaganego świadczenia pozostaną w jego majątku, powiększając ten majątek w sposób definitywny. Zatem, wartość przedawnionych zobowiązań stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód z tytułu przedawnionych zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu zaciągniętych pożyczek (zobowiązania do zwrotu kwoty pożyczki oraz uiszczenia odsetek z tytułu udzielenia pożyczki), stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy CIT, należy uznać za prawidłowe. Ad. 2 Zgodnie z art. 118 K.c., Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Terminy przedawnienia nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną (art. 119 K.c.). Ogólny trzyletni termin przedawnienia odnosi się do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przedmiotem Państwa wątpliwości przedstawionych w pytaniu nr 2 jest ustalenie, czy z tytułu przedawnionych zobowiązań Wnioskodawcy, w sytuacji gdy koniec terminu przedawnienia tych zobowiązań przypadł na ostatni dzień roku kalendarzowego (zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego), czyli na dzień 31 grudnia danego roku kalendarzowego, przychód powstał dnia kolejnego po upływie terminu przedawnienia zobowiązań, czyli powstał 1 stycznia roku następnego. Odnosząc się do zadanego pytania wskazuję, że przywołane przepisy, w szczególności art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, nie przewidują szczególnego momentu powstania przychodu w wyniku przedawnienia, zatem przychód ten powstaje w momencie przedawnienia się zobowiązania, co oznacza następny dzień po upływie terminu przedawnienia. Innymi słowy, aby uznać zobowiązanie za przedawnione, musi upłynąć termin przedawnienia. Do momentu upływu tego terminu, czyli do ostatniego dnia roku kalendarzowego włącznie, wierzyciel może skutecznie wystąpić z żądaniem zapłaty tego zobowiązania przez Spółkę. Zatem, dopiero po upływie tego terminu, czyli po upływie ostatniego dnia roku kalendarzowego, zobowiązanie jest przedawnione. Zatem, jeżeli koniec terminu przedawnienia przypada, zgodnie z przepisami ustawy K.c., na ostatni dzień roku kalendarzowego 2017, czyli na 31 grudnia 2017 r., to dopiero po upływie tego dnia zobowiązanie można uznać za przedawnione. Wobec powyższego, Państwa stanowisko zgodnie z którym zobowiązania Spółki, dla których termin przedawnienia nie uległ zawieszeniu, nie zostanie przerwany i którego koniec przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, staje się przychodem Spółki dnia 1 stycznia roku następującego i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w tymże roku, jest prawidłowe Końcowo wskazuję również, że zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o CIT: podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d i 1da, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku. Ad. 3 i 4 Kolejna Państwa wątpliwość dotyczy ustalenia, czy zobowiązanie podatkowe Spółki w zakresie podatku CIT z tytułu przedawnionych zobowiązań (zaciągniętej pożyczki oraz przedawnionych odsetek od zaciągniętych pożyczek), a wynikających z Umowy Pożyczki 2, uległo przedawnieniu na postawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do zapłaty podatku CIT od kwoty otrzymanej przez Spółkę z tytułu zaciągniętej pożyczki w części dotyczącej niespłaconej kwoty pożyczki oraz niezapłaconych przez Spółkę odsetek od zaciągniętej pożyczki. Przechodząc na grunt regulacji prawnych dotyczących instytucji przedawnienia, należy powołać art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 111): Zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. W myśl art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy: Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia. Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej: Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W świetle art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej: Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem: 1) wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania; 2) wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania; 3) wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa; 4) doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; 5) doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2023 r. poz. 2505, z późn. zm.); 6) wystąpienia przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, o opinię Rady do Spraw Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania, zwanej dalej „Radą”, co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści. W myśl art. 70 § 7 Ordynacji podatkowej: Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu: 1) prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe; 2) doręczenia organowi podatkowemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego, ze stwierdzeniem jego prawomocności; 3) uprawomocnienia się orzeczenia sądu powszechnego w sprawie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa; 4) wygaśnięcia decyzji o zabezpieczeniu; 5) zakończenia postępowania zabezpieczającego w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; 6) doręczenia stronie opinii Rady wydanej po wystąpieniu przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, na wniosek strony, o którym mowa w art. 119h § 2, co do zasadności zastosowania art. 119a lub środków ograniczających umowne korzyści, lub po dniu upływu terminu na wydanie tej opinii. Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej, jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. W rozpatrywanej sprawie, przychód z tytułu przedawnionych zobowiązań na gruncie K.c. (zaciągniętej pożyczki 2 oraz odsetek) powstał 1 stycznia 2018 r. Jak wskazano w stanie faktycznym, w odniesieniu do Państwa Spółki nie wystąpiły żadne okoliczności, które mogłyby być przyczyną zawieszenia lub przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego tytułu zaciągniętej i niespłaconej Pożyczki 2 i odsetek. Jak wynika z powołanego wyżej art. art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku. Skoro zatem w analizowanej sprawie przychód powstał 1 stycznia 2018 r. (termin płatności przypadał na 2019 r.) i nie wystąpiły żadne okoliczności, które mogłyby być przyczyną zawieszenia lub przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego to należy uznać, że zobowiązanie podatkowe, zarówno w zakresie Pożyczki 2 jak i odsetek, uległo przedawnieniu na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej (z upływem 31 grudnia 2024 r.). W związku z powyższym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 i 4, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).