Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
17 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 11 marca 2025 r. – w odpowiedzi na
wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Spółka A (dalej: „A”, „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym,
podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski, tj.
podatnikiem podatku dochodowego, w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. z 2022 r. poz. 2587, z późn. zm.;
dalej: „Ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”).
Spółka prowadzi działalność (...).
Statek powietrzny, stanowiący środek trwały posiada swą specyfikę, na którą składają się
niżej wymienione okoliczności:
Statek powietrzny składa się z trzech głównych komponentów: płatowca, silnika i śmigła
(dalej: „komponenty”), przy czym jego budowa umożliwia zabudowanie na płatowcu, w
razie potrzeby innego egzemplarza silnika i śmigła tego samego typu.
Przedmiotowe komponenty mogą być zatem po przyjęciu samolotu do użytkowania
dołączane do niego, odłączane, likwidowane, przyłączane do innego płatowca lub mogą
stanowić samodzielnie przedmiot sprzedaży.
Każdy z tych komponentów ma określoną zdolność użytkową (żywotność) liczoną w
godzinach. Zdolność użytkowa jest określana tzw. resursem. Innymi słowy resurs to
ustalony przez posiadacza certyfikatu typu statku powietrznego (producenta),
dopuszczalny okres pracy sprzętu, w którym zagwarantowane jest bezpieczeństwo i
sprawność eksploatacji.
W przypadku podstawowego typu samolotu użytkowanego przez A, (...) resurs płatowca
wynosi (...) godzin, silnika (...) godzin, a śmigła (...) godzin. Przez godziny należy rozumieć
faktyczne godziny lotu samolotu, a w przypadku silnika i śmigła także czasu pracy na ziemi.
Przedstawione zróżnicowanie wartości resursów poszczególnych komponentów samolotu
dotyczyć będzie wszystkich samolotów (...) choć wartości resursów konkretnych
komponentów innych typów samolotów mogą się różnić od przedstawionych powyżej.
Po tym, jak samolot wylata określoną liczbę godzin, zgodną z resursem, poszczególne
komponenty samolotu wymagają przeglądu, dokonywanego przez zespół pracowników
certyfikowanego podmiotu, uprawnionego do obsługi technicznej danego typu płatowca,
bądź podzespołu (silnik, śmigło). W tym czasie te komponenty samolotu są wyłączone z
użytkowania.
W wyniku przeglądu komponent samolotu, który jest przedmiotem przeglądu może
otrzymać:
1) decyzję o przedłużeniu resursu (np. gdy stan techniczny jest dobry) – dalej:
Przypadek nr 1,
2) zalecenie wykonania remontu i wtedy taki remont jest wykonywany – dalej:
Przypadek nr 2,
3) zalecenie wymiany komponentu i wtedy taki komponent jest wymieniany na nowy
komponent – dalej: Przypadek nr 3.
Po powrocie komponentu z przeglądu/remontu Spółka montuje je w samolocie i ich
używa.
Spółka zastanawia się jak ma traktować koszty związane z Przypadkiem nr 1, Przypadkiem
nr 2 oraz Przypadkiem nr 3.
W odniesieniu do powyższych samolotów, podmiot zbywający (B), stosował według zasad
MSSF, metodę amortyzacji opartą na liczbie godzin rzeczywiście wylatanych przez
poszczególne samoloty w okresie rozliczeniowym, odrębnie dla każdego z komponentów
składowych (płatowiec, silnik, śmigło).
Rozliczenie czasu nalotu prowadzone jest z dokładnością do 1 minuty. Przyjęta metoda
wartościowania umorzenia, jako miary zużycia środka trwałego, od początku jego
używania, umożliwia maksymalne skorelowanie tego parametru kosztów, do
rzeczywistego zaangażowania samolotu w działalności biznesowej.
W myśl art. 16h ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (t. j. z 2022 r. poz. 2587, z późn. zm.), A dokonuje odpisów amortyzacyjnych z
uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuuje metodę amortyzacji
przyjętą przez podmiot zbywający.
W uzupełnieniu wniosku w odpowiedzi na pytania wskazali Państwo:
A) Do jakiej grupy, podgrupy i rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych został
zaklasyfikowany przez Państwa samolot lub poszczególne komponenty wskazane we
wniosku: płatowiec, silnik, śmigło (należy podać symbol KŚT wg aktualnie obowiązującej
Klasyfikacji Środków Trwałych)?
Ad. A
Wszystkie komponenty wskazane we wniosku zostały zaklasyfikowane do: Grupy 7 –
środki transportu, podgrupy 78 – tabor lotniczy, rodzaju 780 – samoloty (KŚT).
B) Czy każdy z komponentów wskazanych w opisie sprawy: płatowiec, silnik, śmigło, jest
kompletny i zdatny do użytku?
Ad. B
Tak, pytanie dotyczy wyłącznie komponentów kompletnych i zdatnych do używania.
C) Czy istnieje możliwości jednoznacznego i trwałego przyporządkowania poszczególnych
komponentów tworzących konkretny zestawu (samolot)?
Ad. C
Teoretycznie istnieje możliwość przyporządkowania zestawu komponentów tworzących
samolot (płatowiec, silnik, śmigło), lecz przyporządkowanie to nie będzie trwałe, ze
względu na różne wielkości resursów poszczególnych komponentów, oraz różną
metodologię naliczania wykorzystania tych resursów. W opisie stanu faktycznego
wskazano przykładowe proporcje resursów komponentów dla samolotu (...).
D) Czy przewidywany okres używania poszczególnych komponentów (płatowiec, silnik,
śmigło) jest dłuższy niż rok?
Ad. D
Przewidywany okres używania wszystkich komponentów jest dłuższy niż 1 rok.
E) Co dzieje się ze starym komponentem, który w wyniku przeglądu otrzymał zalecenie
wymiany na nowy (Przypadek nr 3), czy jest on likwidowany, sprzedawany?
Ad. E
Komponent jest likwidowany.
F) O jakie konkretnie koszty chodzi w Przypadku nr 1, nr 2 i nr 3? Czy o koszty przeglądu,
remontu, likwidacji starego komponentu, koszty zakupu nowego komponentu? Proszę
wskazać i opisać.
Ad. F
Przypadek nr 1 - decyzja o przedłużeniu resursu, gdy stan techniczny jest dobry – w tym
przypadku w zasadzie wystąpią tylko koszty oceny technicznej dokonanej przez
producenta lub za jego zgodą przez inny podmiot certyfikowany.
Przypadek nr 2 - zalecenie wykonania remontu i wtedy taki remont jest wykonywany, a po
nim następuje decyzja o przedłużeniu resursu – w tym przypadku na koszty składać się
będą wydatki za ocenę techniczną oraz wydatki na usługi i materiały związane z
remontem.
Przypadek nr 3 - zalecenie wymiany komponentu i jego wymiana na „nowy” komponent –
w tym przypadku sporadycznie występują sytuacje, że zachodzi konieczność zakupu
nowego silnika czy śmigła, gdyż zwykle wymiana komponentu polega na zabudowaniu
analogicznego komponentu z zasobów A, tj. spośród posiadanych zapasowych lub
wracających od producenta po odbudowie. Na wartość początkową „nowego” środka
trwałego, powstałego w wyniku odbudowy składają się wydatki na jego odbudowę i koszty
pochodne np. transportu od producenta, opłat. Wartość pierwotnych elementów
komponentu pozostałych po poprzednich cyklach eksploatacji nie jest zaliczana do
wartości początkowej, gdyż została już zamortyzowana podczas używania w ramach
pierwszego resursu.
G) Czy koszty remontu mają na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i
użytkowego środka trwałego czy może dojdzie do ulepszenia środka trwałego?
Ad. G
Koszty remontów prowadzonych w ramach istniejącego resursu i remontu zaleconego w
związku z podwyższeniem wartości resursu prowadzą do przywrócenia jego pierwotnego
stanu technicznego, natomiast remonty odbudowujące do uzyskania nowego resursu
mogą także obejmować nakłady na jego ulepszenie.
H) Jaką metodę amortyzacji (w oparciu, o który przepis ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych – proszę wskazać konkretny przepis) mają Państwo na myśli wskazując w
pytaniu oznaczonym nr 7 na metodę amortyzacji opartą na liczbie godzin rzeczywiście
wylatanych przez poszczególne samoloty w okresie rozliczeniowym?
Ad. H
Wszystkie komponenty (płatowiec, silnik, śmigło) dla celów podatkowych amortyzowane
są metodą liniową, zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, natomiast bilansowo płatowiec
metodą liniową, a silnik i śmigło metodą naturalną opartą na czasie pracy komponentów
w danym okresie rozliczeniowym, naliczanym zgodnie z odpowiednimi przepisami dla
celów nadzoru lotniczego.
Pytania
1. Czy A samolot, który składa się z płatowca, silnika i śmigła powinien rozpoznać jeden
środek trwały? Czy powinien rozpoznać 3 odrębne środki trwałe, tj. płatowiec, silnik i
śmigło?
2. Czy A kupując nowy komponent powinien rozpoznać go jako odrębny środek trwały?
3. Czy koszty związane z Przypadkiem nr 1 stanowią koszty pośrednie stanowiące koszt
uzyskania przychodów w całości w momencie ich poniesienia?
4. Czy koszty związane z Przypadkiem nr 2 stanowią koszty pośrednie stanowiące koszt
uzyskania przychodów w całości w momencie ich poniesienia?
5. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 będzie taka, że A powinien rozpoznać 3 odrębne środki
trwałe, tj. płatowiec, silnik i śmigło to pytanie czy koszty związane z Przypadkiem nr 3
stanowią koszty pośrednie stanowiące koszt uzyskania przychodów w całości w
momencie ich poniesienia?
6. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 będzie taka, że A powinien rozpoznać jeden środek
trwały (samolot) to pytanie czy koszty związane z Przypadkiem nr 3 stanowią koszty
pośrednie stanowiące koszt uzyskania przychodów w całości w momencie ich
poniesienia?
7. Jeżeli odpowiedź na pytanie 1 będzie taka, że A powinien rozpoznać 3 odrębne środki
trwałe, tj. płatowiec, silnik i śmigło to pytanie czy A może stosować metodę
amortyzacji opartą na liczbie godzin rzeczywiście wylatanych przez poszczególne
samoloty w okresie rozliczeniowym, odrębnie dla każdego z komponentów
składowych (płatowiec, silnik, śmigło) wg rozliczenia czasu nalotu prowadzonego z
dokładnością do 1 minuty.
Państwa stanowisko w sprawie
1.Tak, A samolot, który składa się z płatowca, silnika i śmigła powinien rozpoznać 3
odrębne środki trwałe, tj. płatowiec, silnik i śmigło, bowiem każdy z tych komponentów
ma inny okres zdolności użytkowej (żywotność), co uzasadnia przyjęcie każdego z
komponentów jako odrębnego środka trwałego. Kolejnym argumentem przemawiającym
za taką klasyfikacją jest fakt, że poszczególne komponenty mogą być wybudowane z
jednego samolotu i zabudowane na innym. Ponadto, jeżeli dany komponent przeznaczony
jest do remontu (tak jak ma to miejsce w Przypadku nr 2) to jest możliwość w jego miejsce
zabudowania innego komponentu dzięki czemu samolot może dalej być użytkowany przez
A.
2. Tak, A kupując nowy komponent powinien rozpoznać go jako odrębny środek trwały ze
względów opisanych w odpowiedzi na pytanie nr 1.
3. Zdaniem Wnioskodawcy koszty związane z Przypadkiem nr 1 stanowią koszty pośrednie
stanowiące koszt uzyskania przychodów w całości w momencie ich poniesienia. Innymi
słowy, koszty te nie zwiększają wartości początkowej komponentu.
4. Zdaniem Wnioskodawcy koszty związane z Przypadkiem nr 2 stanowią koszty pośrednie
stanowiące koszt uzyskania przychodów w całości w momencie ich poniesienia. Innymi
słowy, koszty te nie zwiększają wartości początkowej komponentu.
6. Zdaniem Wnioskodawcy koszty związane z Przypadkiem nr 3 w przypadku gdy samolot
powinien zostać rozpoznany jako jeden środek trwały powinny stanowić koszty pośrednie
stanowiące koszt uzyskania przychodów w całości w momencie ich poniesienia. Innymi
słowy, koszty te nie będą zwiększać wartości początkowej środka trwałego (samolotu). Do
kosztów tych należy zaliczyć koszty w zakresie w jakim dotyczą one usług mających na celu
wskazanie, że zalecana jest wymiana komponentu jak też koszty nowego komponentu.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części
nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o
wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W
związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem
wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego
stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (t. j. Dz. U z 2025 r. poz. 278, dalej: „ustawa o CIT”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia
przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty
poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego
ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego
poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania
przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno
bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak
warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich
poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z
zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania
przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z
działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie
źródła przychodów.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt
uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać
pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania
przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika
przez osoby inne niż podatnik);
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub
może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
- został właściwie udokumentowany;
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o
CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia
do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby
określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym
wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że
poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami
będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami,
jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób
racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z
obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.
Z uwagi na to, że składniki majątku trwałego wykorzystywane są przez podatników w
dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że
wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.
Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z
art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące
środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku
podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy
amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w
tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub
współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i
zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez
podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością
gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub
umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały
amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:
- zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
- stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają
wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z
wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu
finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ww. ustawy;
- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie
określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia
składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne
pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne
technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i
pozwoleń na użytkowanie;
- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – to podatnik samodzielnie
decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik;
- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego
działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu,
dzierżawy lub umowy leasingu;
- nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o
CIT.
Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu
przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku.
Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie
elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.
Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz
prawnego użytkowania.
Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą
działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości
początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których
mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.
W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT:
Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1,
najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin
wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej
i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.
Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość
początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia
do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest
równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą
dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w
miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i
prawnej, albo w miesiącu następnym.
Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:
Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o
których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art.
16g nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas
koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych
lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od
pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość
wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w
którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością
początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich
niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których
zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:
Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.
(...)
Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 i 2 dotyczą ustalenia, czy:
1) samolot, który składa się z płatowca, silnika i śmigła Wnioskodawca powinien
rozpoznać jako jeden środek trwały, czy jako trzy odrębne środki trwałe, tj. płatowiec,
silnik i śmigło,
2) kupując nowy komponent powinien rozpoznać go jako odrębny środek trwały.
W pierwszej kolejności aby rozstrzygnąć czy dany składnik majątku stanowi środek trwały
istotne znaczenie ma ustalenie, czy składnik ten można uznać za kompletny i zdatny do
użytku.
Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny
i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji,
gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję
ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.
W języku powszechnym – jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego
Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) – pojęcie „używać” jest synonimem
pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z
czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania”
jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności
gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku.
Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie
elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.
Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz
prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w
dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do
wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego
działalnością gospodarczą.
Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest
szeroko w doktrynie prawa podatkowego:
- „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają
wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania
zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich
korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz
dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J.
Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa
2009, s. 518-519);
- „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on
wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie
zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie
w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur,
Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
- „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność
spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez
odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych, 2014, LEX);
- „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że
środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego
funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją
wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski,
G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych.
Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).
W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że wszystkie komponenty wskazane we
wniosku zostały zaklasyfikowane do: Grupy 7 – środki transportu, podgrupy 78 – tabor
lotniczy, rodzaju 780 – samoloty (KŚT)
Zgodnie z treścią objaśnień szczegółowych do Klasyfikacji Środków Trwałych, będącej
załącznikiem do Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych
(KŚT) z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864), rodzaj 780 – samoloty
(grupa 7 - środki transportu, podgrupa 78 – tabor lotniczy) obejmuje:
- samoloty towarowe i transportowe,
- samoloty pasażerskie,
- samoloty rozpoznawcze, patrolowe, szturmowe, poszukiwania okrętów podwodnych,
bombowe,
- samoloty szkolno-treningowe,
- samoloty sanitarne, ratownicze,
- samoloty do obsługi rolnictwa,
- samoloty do wykonywania fotografii, doświadczalne i inne
Z kolei: „Obiekt stanowi samolot wraz ze stałym wyposażeniem, normalnym oraz
specjalnym.”
Zatem biorąc pod uwagę wyżej cytowane przepisy prawa podatkowego oraz zakres
prowadzonej przez Państwa działalności z wykorzystaniem samolotów (...) jako środek
trwały dla Państwa powinien być kwalifikowany samolot jako całość.
Samolot w tym przypadku stanowi środek transportu (jeden obiekt) wykorzystywany przez
podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
spełniający również pozostałe warunki określone przepisem art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.
W konsekwencji nabycie nowego komponentu nie uprawnia Państwa do rozpoznania
odrębnego środka trwałego.
W świetle powyższego Państwa stanowisko w zakresie pytań nr 1 i 2 należało uznać za
nieprawidłowe.
Kolejna Państwa wątpliwość w zakresie pytań nr 3, 4 i 6 dotyczy ustalenia, czy koszty
związane z Przypadkiem nr 1, nr 2 i nr 3 stanowią koszty pośrednie stanowiące koszt
uzyskania przychodów w całości w momencie ich poniesienia.
Z opisu sprawy wynika, że po tym, jak samolot wylata określoną liczbę godzin, zgodną z
resursem, poszczególne komponenty samolotu wymagają przeglądu, dokonywanego
przez zespół pracowników certyfikowanego podmiotu, uprawnionego do obsługi
technicznej danego typu płatowca, bądź podzespołu (silnik, śmigło). W tym czasie te
komponenty samolotu są wyłączone z użytkowania. (...)
W wyniku przeglądu komponent samolotu, który jest przedmiotem przeglądu może
otrzymać:
1) decyzję o przedłużeniu resursu (np. gdy stan techniczny jest dobry) – dalej:
Przypadek nr 1, w tym przypadku wystąpią tylko koszty oceny technicznej dokonanej
przez producenta lub za jego zgodą przez inny podmiot certyfikowany,
2) zalecenie wykonania remontu i wtedy taki remont jest wykonywany – dalej:
Przypadek nr 2, w tym przypadku na koszty składać się będą wydatki za ocenę
techniczną oraz wydatki na usługi i materiały związane z remontem,
3) zalecenie wymiany komponentu i wtedy taki komponent jest wymieniany na nowy
komponent – dalej: Przypadek nr 3, w tym przypadku sporadycznie występują
sytuacje, że zachodzi konieczność zakupu nowego silnika czy śmigła, gdyż zwykle
wymiana komponentu polega na zabudowaniu analogicznego komponentu z
zasobów A, tj. spośród posiadanych zapasowych lub wracających od producenta po
odbudowie. Na wartość początkową „nowego” środka trwałego, powstałego w
wyniku odbudowy składają się wydatki na jego odbudowę i koszty pochodne np.
transportu od producenta, opłat. Wartość pierwotnych elementów komponentu
pozostałych po poprzednich cyklach eksploatacji nie jest zaliczana do wartości
początkowej, gdyż została już zamortyzowana podczas używania w ramach
pierwszego resursu.
Koszty remontów prowadzonych w ramach istniejącego resursu i remontu zaleconego w
związku z podwyższeniem wartości resursu prowadzą do przywrócenia jego pierwotnego
stanu technicznego, natomiast remonty odbudowujące do uzyskania nowego resursu
mogą także obejmować nakłady na jego ulepszenie.
Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które
pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź
zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt
uzyskania przychodów dla celów podatkowych.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków
trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych,
stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).
Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią zatem bezpośrednio kosztów
uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 15 ust. 6
ustawy o CIT, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne)
dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.
W myśl art. 16g ust. 13 ustawy o CIT:
Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy,
rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków,
ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie,
w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których
jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za
ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę,
rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza
10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z
dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem
używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą
ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ustawy o CIT – jest więc:
- przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego
dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
- rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek
trwały,
- rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi
odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
- adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie
danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został
zbudowany lub użytkowany,
- modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.
Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość
techniczną, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym
celu niż pierwotne jego przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech
użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego,
ewentualnie obniżce kosztów eksploatacji. Przy czym efektem ulepszenia środka trwałego
w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej
w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się
przykładowo wydłużeniem okresu jego używania.
O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do
kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka
trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy
amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres
przeprowadzonych robót.
Ustawa o CIT nie definiuje przytoczonych w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, pojęć takich jak:
przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu
również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym zasadne jest sięgnięcie w tym
zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa. Pojęcie to definiują przepisy
prawa budowlanego.
Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r.
poz. 725 ze zm.):
Ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w
istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu
stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza
się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego
środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniając przy
tym jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez
podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka
trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną
wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga fakt, że przy
remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom
technologicznym. Przy ocenie wydatków – czy są to wydatki na remont – należy bowiem
brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające
wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.
Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych
polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia
wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech
użytkowych tego składnika majątkowego.
Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki
kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka
trwałego.
Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo
zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w
art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy
uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu
przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji.
Ponownie podkreślić należy, że o tym czy poniesione nakłady stanowią wydatki na
remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane
zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania
przychodów przez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie
przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.
Z powyższego wynika, że przed zakwalifikowaniem określonych wydatków jako nakłady na
ulepszenie środka trwałego lub remont należy każdorazowo w stosunku do konkretnego
środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót,
porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w
przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się
na opinii biegłego, który w oparciu o stosowne dokumentacje, oględziny wypowie się co
do charakteru poniesionych nakładów.
Odnosząc się do Państwa wątpliwości w tym zakresie wskazać należy, że przy kwalifikacji
wydatków, w wyniku poniesienia których nastąpił remont/ulepszenie środka trwałego,
niezbędne jest również określenie, czy te wydatki zwiększają wartość użytkową środka
trwałego. W wyroku NSA z 4 grudnia 2020 r., sygn. akt I SA/Łd 312/01 sąd stwierdził, że:
Ustalenie, że dany środek trwały został poddany przebudowie, rozbudowie,
rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji jest tylko pierwszą przesłanką zwiększenia
wartości początkowej środka trwałego o wydatki poniesione na ulepszenie musi być
spełniona jeszcze jedna przesłanka: wzrost wartości użytkowej środka trwałego w
stosunku do wartości z dnia przyjęcia tego środka do używania.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że nakłady na przeprowadzenie:
- przeglądów (Przypadek nr 1) gdy następuje decyzja o przedłużeniu resursu (np. gdy
stan techniczny jest dobry) tj. koszty oceny technicznej,
- przeglądów i remontów (Przypadek nr 2), gdy po przeglądzie zalecane jest wykonania
remontu i wtedy taki remont jest wykonywany, gdzie koszty remontów
prowadzonych w ramach istniejącego resursu i remontu zaleconego w związku z
podwyższeniem wartości resursu prowadzą do przywrócenia jego pierwotnego stanu
technicznego
stanowią koszty uzyskania przychodów, które nie zwiększają wartości początkowej środka
trwałego.
Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów,
podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o
kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:
1. bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na
uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej
wysokości powstał związany z nimi przychód),
2. inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób
przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako
prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
Za koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu uznaje się te koszty, których
poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez
podatnika (np. zakup towarów handlowych).
Zgodnie z art. 15 ust. 4 i 4b-c ustawy o CIT, koszty bezpośrednie potrącalne są, co do
zasady w momencie uzyskania przychodu, z którym ich poniesienie było związane, tzn.
pomniejszają one podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero w
momencie, w którym zostanie uzyskany przychód, w celu uzyskania którego zostały
poniesione, chyba że zostaną one poniesione po dniu, w którym mija termin złożenia
zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięto przychód. W takim
przypadku, stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym.
Natomiast koszty pośrednie to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z
uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi
prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.
Na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:
Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z
przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu
przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część
dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania
przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Zgodnie z art. 15 ust. 4e ww. ustawy:
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h,
uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na
podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na
podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem
sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń
międzyokresowych kosztów.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że przedmiotowe wydatki na przeglądy i
remonty mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy
o CIT, które należy kwalifikować jako koszty inne niż bezpośrednio związane z
przychodami w myśl art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, które są potrącalne w dacie ich
poniesienia.
Natomiast nakłady na przeprowadzenie remontu odbudowującego prowadzącego do
uzyskania nowego resursu, które obejmują nakłady na ulepszenie środka trwałego, a ich
wartość w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł stosownie do art. 16g ust. 13
ustawy o CIT będą powodowały wzrost wartości początkowej środka trwałego (samolotu) i
będą podlegały rozpoznaniu w kosztach uzyskania przychodu poprzez odpisy
amortyzacyjne.
Zatem Państwa stanowisko w zakresie nakładów na ulepszenie środka trwałego należało
uznać za nieprawidłowe, w pozostałej części dotyczące pytań nr 3 i 4 za prawidłowe.
Odnosząc się do przypadku nr 3 wskazać należy, że zgodnie z art. 16g ust. 16 i ust. 17
ustawy o CIT:
16. W razie trwałego odłączenia od danego środka trwałego części składowej lub
peryferyjnej wartość początkową tego środka zmniejsza się, od następnego miesiąca
po odłączeniu, o różnicę między ceną nabycia (kosztem wytworzenia) odłączonej
części a przypadającą na nią, w okresie połączenia, sumą odpisów amortyzacyjnych
obliczoną przy zastosowaniu metody amortyzacji i stawki amortyzacyjnej stosowanej
przy obliczaniu odpisów amortyzacyjnych tego środka trwałego.
17. Jeżeli odłączona część zostanie następnie przyłączona do innego środka
trwałego, w miesiącu połączenia zwiększa się wartość początkową tego innego
środka o różnicę, o której mowa w ust. 16.
Z powyższego wynika, że zmiany w wartości początkowej środka trwałego dokonuje się w
zależności od tego, czy część składowa lub część peryferyjna zostanie od niego trwale
odłączona lub też przyłączona do innego środka trwałego.
W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której niektóre części składowe
lub peryferyjne dotychczasowego środka trwałego zostaną od tego środka trwałego
odłączane lub przyłączone.
Przepisy art. 16g ust. 16 i 17 ustawy o CIT stanowią, że w razie trwałego odłączenia od
danego środka trwałego części składowej lub peryferyjnej wartość początkową tego
środka zmniejsza się, od następnego miesiąca po odłączeniu. Natomiast w razie
przyłączenia części do danego środka trwałego zwiększa się wartość początkową tego
środka w miesiącu połączenia.
Odnosząc wyżej cytowane przepisy prawa podatkowego do opisu sprawy wskazać należy,
że w sytuacji gdy w wyniku przeglądu zaleceniem jest wymiana komponentu i wtedy taki
komponent jest wymieniany na nowy (Przypadek nr 3) koszty przeglądu będą stanowi
koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami w myśl art.
15 ust. 4d ustawy o CIT, które są potrącalne w dacie ich poniesienia.
Odłączony od samolotu komponent, który podlega wymianie zmniejszy wartość
początkową samolotu w myśl art. 16g ust. 16 ustawy o CIT. Natomiast wydatki poniesione
na zakup nowego komponentu będą zwiększały wartość początkową środka trwałego
(samolotu).
Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 6 należało uznać za nieprawidłowe.
W związku z tym, że w zakresie pytań nr 5 i 7 oczekiwali Państwo oceny stanowiska w
przypadku uznania w zakresie pytania nr 1, że Wnioskodawca powinien rozpoznać 3
odrębne środki trwałe, tj. płatowiec, silnik i śmigło, a w zakresie pytania nr 1 organ uznał,
że samolot składający się z komponentów stanowi jeden środek trwały to rozpatrywanie
wniosku w zakresie pytań nr 5 i 7 należało uznać za bezzasadne.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się
Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje
ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.