Wnioskodawca, spółka akcyjna notowana na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie, złożył w dniu 12 marca 2025 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, które zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów przez spółki wchodzące w skład podatkowej grupy kapitałowej (PGK) przed jej utworzeniem. Organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, wskazując, że przepisy ustawy o CIT nie przewidują możliwości zaliczenia tych kosztów przez PGK, gdyż art. 15c ust. 19 ustawy o CIT wyłącza takie uprawnienie dla spółek, które wcześniej wchodziły w skład PGK. W związku z tym, organ negatywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny12 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca jest spółką akcyjną notowaną na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) z siedzibą na terytorium Polski, a w związku z tym, zgodnie z art. 4 ust. 1 w zw. z ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka jest jednostką dominującą w grupie kapitałowej prowadzącej działalność deweloperską (dalej jako: „Grupa”). Wnioskodawca będzie spółką dominującą w podatkowej grupie kapitałowej (umowa o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej została zawarta (...) 2025 r. na okres trzech lat podatkowych, tj. (...). Umowa o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej została zarejestrowana przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego w dniu (...) 2025 r. W skład podatkowej grupy kapitałowej („PGK”) będą wchodzić spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółki akcyjne, w których Spółka posiada minimum 75% udziałów (akcji) w kapitale zakładowym (dalej jako „spółki zależne”). W związku z tym Spółka działając na podstawie art. 14n § 1 pkt 1a Ordynacji podatkowej, jako spółka dominująca planująca utworzenie podatkowej grupy kapitałowej wnosi o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie działalności PGK. Spółka oraz spółki zależne ponosiły, ponoszą oraz będą ponosić koszty finansowania dłużnego w rozumieniu art. 15c ust. 12 ustawy o CIT oraz uzyskiwać przychody o charakterze odsetkowym w rozumieniu art. 15c ust. 13 ustawy o CIT, w związku z czym może zaistnieć konieczność zastosowania, w celu ustalenia dochodu PGK, regulacji określonej w art. 15c ustawy o CIT. W skład PGK wejdą również spółki, które w latach podatkowych poprzedzających utworzenie PGK zobowiązane były do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przekraczającej limit określony w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT i do momentu utworzenia PGK nie dokonały zaliczenia tych kwot do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.
Czy PGK będzie mieć możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, które podlegały wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów poszczególnych spółek wchodzących w skład PGK w latach podatkowych poprzedzających utworzenie PGK i które nie zostały uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów w kolejnych latach podatkowych przez poszczególne spółki do momentu utworzenia PGK, z uwzględnieniem obowiązujących limitów i okresu zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT? Państwa stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, PGK jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT będzie uprawniona do obniżenia dochodu lub zwiększenia straty poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów poszczególnych spółek wchodzących w skład PGK i które nie zostały uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów w kolejnych latach podatkowych przez poszczególne spółki do momentu utworzenia PGK, z uwzględnieniem obowiązujących limitów i okresu zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w świetle art. 7a ust. 1 ustawy o CIT, w podatkowych grupach kapitałowych dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę uzyskanych z danego źródła przychodów nad sumą ich strat poniesionych z tego źródła przychodów. Jeżeli za rok podatkowy suma strat poniesionych z danego źródła przychodów przez spółki wchodzące w skład podatkowej grupy kapitałowej przekracza sumę dochodów uzyskanych z tego źródła, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej poniesioną ze źródła przychodów. Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3. Zgodnie z treścią art. 15c ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot: 1) kwotę 3 000 000 zł albo 2) kwotę obliczoną według następującego wzoru: [(P – Po) – (K – Am – Kfd)] × 30% w którym poszczególne symbole oznaczają: P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, Po - przychody o charakterze odsetkowym, K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu, Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów, Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu. Jednocześnie na podstawie art. 15c ust. 2 ustawy o CIT, w przypadku podatkowych grup kapitałowych kwota obliczona zgodnie z ust. 1 zwiększa dochód (zmniejsza stratę) podatkowej grupy kapitałowej. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio. Na podstawie art. 15c ust. 11 ustawy o CIT w przypadku podatkowej grupy kapitałowej przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę także kosztów finansowania dłużnego i przychodów o charakterze odsetkowym wynikających z umów, których stroną są wyłącznie spółki wchodzące w skład takiej grupy, przy czym w myśl art. 15c ust. 15 w przypadku podatkowej grupy kapitałowej kwota wskazana ust. 1 pkt 1 (tj. 3 000 000 zł) odnosi się do podatkowej grupy kapitałowej. Zgodnie z treścią art. 15c ust. 18 ustawy o CIT koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15c ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów. Przy czym w świetle art. 15c ust. 19 ustawy o CIT przepisu ust. 18 nie stosuje się do: 1) podmiotów, które w związku z przekształceniem, łączeniem lub podziałem podmiotów wstępują w prawa podatników przekształconych, łączonych lub dzielonych, z wyjątkiem spółek powstałych z przekształcenia spółek, 2) spółek wchodzących uprzednio w skład podatkowej grupy kapitałowej – w odniesieniu do kosztów finansowania dłużnego wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w czasie funkcjonowania tej grupy. Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, należy przede wszystkim zaznaczyć, że art. 15c ust. 18 ustawy o CIT określa jedynie, iż koszty finansowania dłużnego, które ze względu na zastosowanie ograniczeń przewidzianych w art. 15c nie mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, mogą zostać ujęte w kosztach podatkowych w ciągu kolejnych pięciu lat podatkowych. Przepis ten nie przewiduje jednocześnie żadnych ograniczeń dotyczących podmiotów, które mogą dokonywać odliczenia kosztów finansowania dłużnego pierwotnie wyłączonych z kosztów podatkowych. Natomiast takie ograniczenia zawiera art. 15c ust. 19 ustawy o CIT. Przepis art. 15c ust. 19 przewiduje precyzyjne ograniczenia w zakresie możliwości rozliczania nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w kolejnych latach podatkowych. Uprawnienie to nie przysługuje określonym następcom prawnym lub sukcesorom podatkowym powstałym w związku z określonymi czynnościami reorganizacyjnymi, a także spółkom, które uprzednio wchodziły w skład PGK. Zatem ograniczenie to, nie wyłącza uprawnienia do rozpoznania przez PGK kosztów finansowania dłużnego nierozliczonych przez poszczególne spółki wchodzące w skład PGK w okresie poprzedzającym utworzenie PGK. Uwzględniając dyrektywę wykładni językowej per non est (przepisów nie należy wykładać tak, aby pewne ich fragmenty okazywały się zbędne), która jest powszechnie stosowana przy interpretacji przepisów podatkowych, uznać należy, że sam art. 15c ust. 18 ustawy o CIT zezwala na rozliczanie nieodliczonych kosztów finansowania dłużnego zarówno przez podatników będących następcami prawnymi, jak i przez podmioty kontynuujące rozliczenia podatkowe innego podatnika w wyniku utworzenia PGK/rozwiązania PGK, a dopiero wyjątek uregulowany w art. 15c ust. 19 ustawy o CIT ogranicza konfiguracje podmiotowe, w których takie odliczenie jest faktycznie dopuszczalne. W przeciwnym razie, przepis ust. 19 byłby bezprzedmiotowy. Powyższe wnioski są również zgodne z inną z przyjętych norm wykładni, tj. exceptiones non sunt extendendae (wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco). W doktrynie i judykaturze ugruntowane jest stanowisko, że przepisy prawa podatkowego należy interpretować ściśle oraz zgodnie z ich literalnym brzmieniem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 r. o sygn. III ARN 50/92; B. Brzeziński, Szkice z wykładni prawa podatkowego, ODDK Gdańsk 2002, s. 24, L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, Toruń 2002 r. s. 90). W wyroku z dnia 15 listopada 2019 r. o sygn. II FSK 3972/17 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że „wskazać również należy na regułę, że wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco (exceptiones non sunt extendendae). Zgodnie z tą zasadą nie można wykorzystywać systemowych i funkcjonalnych reguł interpretacyjnych do przełamania – przez rozszerzenie zakresu modyfikatora – jednoznacznego językowo przepisu modyfikującego przepis centralny (M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2017, s. 302”. Mając na uwadze powyższe zasady wykładni, należy uznać, że art. 15c ust. 19 ustawy o CIT, ustanawiający wyjątki od ogólnej zasady określonej w art. 15c ust. 18 ustawy o CIT nie może być interpretowany rozszerzająco, lecz powinien być stosowany wyłącznie w sposób wynikający z jego literalnego brzmienia. Zastosowanie wykładni rozszerzającej prowadziłoby bowiem do objęcia ograniczeniem w rozliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego stanów prawnych podatników niewymienionych wprost w ustawie, co stoi w sprzeczności z ugruntowaną zasadą exceptiones non sunt extendendae. Ponadto, w ślad za powyższym rozumieniem przepisu art. 15c ust. 19, gdyby wolą ustawodawcy było ograniczenie możliwości rozliczenia w ramach PGK wyłączonej uprzednio z kosztów uzyskania przychodów nadwyżki kosztów finansowania dłużnego poszczególnych spółek wchodzących w PGK, dałby temu wyraz w literalnym brzmieniu przepisów, analogicznie do wyłączenia zapisanego w ust. 19 pkt 2 (dotyczącego możliwości rozliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego ponad limit z art. 15c ust. 1 przysługujący PGK, przez spółki, które wchodziły w skład PGK, po zakończeniu funkcjonowania PGK). Należy wskazać, że ogólnie przyjętą zasadą polskiego porządku prawnego jest domniemanie racjonalności prawodawcy. Zasada ta zakłada, że ustawodawca w sposób logiczny i konsekwentny dąży do realizacji określonych celów wprowadzanych przepisów. Ograniczenie możliwości rozliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego przez spółki wchodzące uprzednio w skład PGK ma swoje uzasadnienie celowościowe ze względu na odmienne zasady rozliczania kosztów finansowania dłużnego przez PGK jako odrębnego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast celowościowo nie ma uzasadnienia za ograniczeniem możliwości rozliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego poszczególnych spółek nierozliczonych przed powstaniem PGK w ramach PGK. W tym miejscu warto zaznaczyć, że ustawodawca z dniem 1 stycznia 2022 r. wprowadził przepisy umożliwiające rozliczanie w ramach PGK straty ze źródła przychodów poniesionej w okresie przed utworzeniem PGK przez spółkę wchodzącą w skład PGK. Zatem ustawodawca co do zasady dopuszcza możliwość kontynuowania przez PGK rozliczeń podatku CIT spółek wchodzących w skład PGK, a precyzuje wyraźnie jedynie ograniczenia w tym zakresie. Konsekwentnie, należy uznać, że ustawodawca dopuścił możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez PGK nadwyżki kosztów finansowania dłużnego wyłączonej uprzednio z kosztów uzyskania przychodów poszczególnych spółek w okresie poprzedzającym utworzenie PGK. W judykaturze oraz doktrynie przyjmuje się, że w prawie podatkowym dopuszcza się stosowanie wnioskowania per analogiam jedynie na korzyść podatnika. Jak słusznie wskazuje K. Radzikowski: „Stosowanie analogii zawsze prowadzi do wyjścia poza możliwy sens ustawy, który – jak się powszechnie przyjmuje – stanowi granicę interpretacji przepisów. Powyższe nie oznacza, że możliwe językowe znaczenie tekstu jest barierą bezwzględną interpretacji tekstu prawnego, lecz do jej przekroczenia niezbędne jest silne uzasadnienie aksjologiczne, odwołujące się przede wszystkim do wartości konstytucyjnych” (K. Radzikowski, Analogia w prawie podatkowym, PP 2007, nr 4, s. 18-22.). Gdyby przyjąć odmienny tok rozumowania, doszłoby do naruszenia konstytucyjnej zasady wyłączności materii ustawowej w zakresie prawa podatkowego, zgodnie z którą wszystkie istotne elementy stosunku daninowego powinny być uregulowane bezpośrednio w ustawie. Ponadto zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie przyjmuje się, że brak regulacji ze strony ustawodawcy w zakresie opodatkowania określonych zdarzeń faktycznych oznacza, że pozostają one poza zakresem opodatkowania. W takiej sytuacji niedopuszczalne jest stosowanie analogii na niekorzyść podatnika (przykładowo takie stanowisko wynika z wyroków NSA z dnia 21 października 2022 r. o sygn. II FSK 568 /20 oraz z dnia 5 lutego 2020 r. o sygn. II FSK 675/18). Zatem skoro ustawodawca precyzyjnie w treści art. 15c ust. 19 ustawy o CIT uregulował sytuacje, w których występuje ograniczenie w możliwości rozliczenia kosztów finansowania dłużnego wyłączonych w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów w kolejnych 5 latach podatkowych, tzn. ograniczenie to dotyczy m.in. spółek wchodzących uprzednio w skład PGK, to tym samym niedopuszczalne byłoby stosowanie analogii, według której przepis ten obejmuje również okres poprzedzający istnienie PGK. Wobec tego należy stwierdzić, że w PGK wartość nadwyżki kosztów finansowania dłużnego opiera się na wartości indywidualnie poniesionych kosztów przez poszczególne spółki wchodzące w skład grupy, przy czym do kosztów tych należy zaliczyć również koszty finansowania dłużnego poniesione przez poszczególne spółki w latach poprzedzających utworzenie PGK. Jak słusznie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 grudnia 2023 r. o sygn. III SA/Wa 2036/23 „Sama grupa, ściśle rzecz ujmując, nie ma "własnego" przychodu, dochodu, kosztów uzyskania przychodu, straty. Są to kategorie przynależne zawsze poszczególnym spółkom. Z tego względu spółki nadal, po utworzeniu i funkcjonowaniu grupy, prowadzą własną rachunkowość podatkową, ustalają koszty uzyskania przychodu, ustalają swój dochód lub stratę, aby w końcu dostarczyć grupie, jako de iure jedynemu podatnikowi, swój własny "wkład" w ustalenie sumarycznego dochodu (straty) do podatkowania grupy”. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do absurdalnej sytuacji, zgodnie z którą pomimo braku wyraźnego przepisu ograniczającego możliwość rozliczenia nadwyżki kosztów finansowania wyłączonej z kosztów uzyskania przychodów poszczególnych spółek w okresie przed powstaniem PGK, koszty te nie mogłyby zostać rozliczone w ramach PGK. W konsekwencji „uprawnienie” do pomniejszenia przychodów o przedmiotową nadwyżkę wyłączoną uprzednio z kosztów mogłoby się przedawnić. Wobec tego spółki wchodzące w skład PGK byłyby poszkodowane z tego względu, że przystąpiły do PGK. Tożsame do zaprezentowanego wyżej przez Wnioskodawcę stanowiska przyjmują również sądy administracyjne. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 7 listopada 2024 r. o sygn. I SA/Po 366/24 wskazał, że „W art. 15c ust. 18 u.p. d.o.p. ustawodawca zawarł generalną zasadę, zgodnie z którą koszty finansowania dłużnego nierozliczone w jednym roku mogą zostać rozliczone w kolejnych 5 latach podatkowych (w ramach obowiązujących limitów). Tym samym, brak jest uzasadnionych podstaw, aby przepisu art. 15c ust. 18 u.p.d.o.p. nie stosować w stosunku do kosztów podatkowych poniesionych przez Spółki z Grupy – wobec wspomnianego braku przepisów u.p.d.o.p. przewidujących takie ograniczenie. Wobec powyższego (...) brak jest przeciwskazań do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego, które zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów przez Spółki z Grupy w latach poprzedzających rejestrację PGK, z uwagi na ograniczenia przewidziane w art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p., przy uwzględnieniu limitów określonych w art. 15c ust. 1 i nast. u.p.d. o.p. właściwych dla PGK oraz terminów, o których mowa w art. 15c ust. 18 u.p.d.o.p.”. Podobne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 8 marca 2023 r. o sygn. I SA/Gd 1329/22 uznając, że „Jeżeli bowiem ustawodawca zamierzałby ograniczyć prawo podatkowej grupy kapitałowej do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego poniesionych przez członków grupy przed jej powstaniem, wówczas takie ograniczenie powinno zostać uregulowane wprost w ustawie, analogicznie jak ustawodawca zaadresował kwestie rozliczeń po zakończeniu funkcjonowania podatkowej grupy kapitałowej. Przepis art. 15c ust. 18 ustawy o CIT zawiera generalną zasadę, zgodnie z którą koszty finansowania dłużnego nierozliczone w jednym roku mogą zostać rozliczone w kolejnych 5 latach podatkowych (w ramach obowiązujących limitów). Tym samym, brak jest uzasadnionych podstaw, aby przepisu art. 15c ust. 18 ustawy o CIT nie stosować w stosunku do kosztów podatkowych poniesionych przez Spółkę dominującą – wobec braku przepisów ustawy o CIT przewidujących takie ograniczenie. W świetle powyższego, wbrew stanowisku wyrażonemu w zaskarżonej interpretacji, Skarżąca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu koszty finansowania dłużnego, które zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę dominującą w latach 2019-2021 z uwagi na ograniczenia przewidziane w art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, uwzględniając przy tym przy limity określone w art. 15c ust. 1 i nast. ustawy o CIT właściwych dla podatkowej grupy kapitałowej oraz terminy, o których mowa w art. 15c ust. 18 ustawy o CIT”. W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy, PGK jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, na podstawie art. 15c ust. 18 ustawy o CIT będzie uprawniona do obniżenia dochodu lub zwiększenia straty poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów poszczególnych spółek wchodzących w skład PGK i które nie zostały uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów w kolejnych latach podatkowych przez poszczególne spółki do momentu utworzenia PGK, z uwzględnieniem obowiązujących limitów i okresu zgodnie z art. 15c ust. 18 ustawy o CIT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Zgodnie z art. 1a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”): Podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane dalej „podatkowymi grupami kapitałowymi”. W ustawie o CIT zawarto szczegółowe rozwiązania dotyczące rozliczeń podatkowych w ramach podatkowej grupy kapitałowej. W myśl art. 7a ust. 1 ustawy o CIT: W podatkowych grupach kapitałowych dochodem ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy dochodów wszystkich spółek tworzących grupę uzyskanych z danego źródła przychodów nad sumą ich strat poniesionych z tego źródła przychodów. Jeżeli za rok podatkowy suma strat poniesionych z danego źródła przychodów przez spółki wchodzące w skład podatkowej grupy kapitałowej przekracza sumę dochodów uzyskanych z tego źródła, różnica stanowi stratę podatkowej grupy kapitałowej poniesioną ze źródła przychodów. Dochody i straty spółek oblicza się zgodnie z art. 7 ust. 2 i 3. Stosownie do postanowień art. 7 ust. 2 ustawy o CIT: Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. W myśl art. 15c ust. 1 ustawy o CIT: Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wyższą ze wskazanych kwot: 1) kwotę 3 000 000 zł albo 2) kwotę obliczoną według następującego wzoru: [(P – Po) – (K – Am – Kfd)] x 30% w którym poszczególne symbole oznaczają: P - zsumowaną wartość przychodów ze wszystkich źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, Po - przychody o charakterze odsetkowym,
K - sumę kosztów uzyskania przychodów bez pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu, Am - odpisy amortyzacyjne, o których mowa w art. 16a-16m, zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów, Kfd - zaliczone w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego nieuwzględnione w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przed dokonaniem pomniejszeń wynikających z niniejszego ustępu. Zgodnie z art. 15c ust. 2 ustawy o CIT: W przypadku podatkowych grup kapitałowych kwota obliczona zgodnie z ust. 1 zwiększa dochód (zmniejsza stratę) podatkowej grupy kapitałowej. Przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio. Stosownie do postanowień art. 15c ust. 11 ustawy o CIT: W przypadku podatkowej grupy kapitałowej przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę także kosztów finansowania dłużnego i przychodów o charakterze odsetkowym wynikających z umów, których stroną są wyłącznie spółki wchodzące w skład takiej grupy. W świetle art. 15c ust. 15 ustawy o CIT: W przypadku podatkowej grupy kapitałowej kwota wskazana w ust. 1 pkt 1 odnosi się do podatkowej grupy kapitałowej. Jak wynika z art. 15c ust. 2 i 15 ustawy o CIT, w przypadku podatkowych grup kapitałowych kwota obliczona zgodnie z ust. 1, zwiększa dochód (zmniejsza stratę) podatkowej grupy kapitałowej oraz odnosi się do PGK. W myśl art. 15c ust. 18 ustawy o CIT: Koszty finansowania dłużnego wyłączone w roku podatkowym z kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ust. 1 podlegają zaliczeniu do takich kosztów w następnych 5 latach podatkowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 1-17 oraz w ramach obowiązujących w danym roku limitów wynikających z tych przepisów. Zasada ta – w myśl art. 15c ust. 19 pkt 2 ustawy o CIT – nie znajduje zastosowania w stosunku do spółek wchodzących uprzednio w skład podatkowej grupy kapitałowej – w odniesieniu do kosztów finansowania dłużnego wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w czasie funkcjonowania tej podatkowej grupy. Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 19 pkt 2 ustawy o CIT: Przepisu ust. 18 nie stosuje się do spółek wchodzących uprzednio w skład podatkowej grupy kapitałowej - w odniesieniu do kosztów finansowania dłużnego wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w czasie funkcjonowania tej podatkowej grupy. Ustawodawca nie przewidział szczególnych rozwiązań dla spółki, która przed wejściem w skład PGK nie odliczyła wszystkich kosztów finansowania dłużnego. Wskazać należy, że przepis art. 15c ustawy o CIT przewiduje szczególne zasady rozliczeń kosztów finansowania dłużnego dla PGK. Takie szczególne zasady przewidują przepisy ust. 2, 11, 15, 19 art. 15c ustawy o CIT. Zatem nieuprawnione byłoby wskazywanie na prawo do kontynuacji odliczeń kosztów, które zostały poniesione przez spółkę przed jej wstąpieniem do PGK, przez taką PGK, z uwagi na odmienność zasad rozliczeń przyznanych PGK w stosunku do pozostałych podatników. W świetle powyższego Państwa stanowisko, zgodnie z którym PGK będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów poszczególnych spółek wchodzących w skład PGK, które nie zostały uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów w kolejnych latach podatkowych przez poszczególne spółki do momentu utworzenia PGK – należało uznać za nieprawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków zaznaczyć należy, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Na marginesie należy zauważyć, że powołane przez Państwa wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 7 listopada 2024 r. sygn. akt I SA/Po 366/24 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 8 marca 2023 r. sygn. akt I SA/Gd 1329/22 dotyczące przedmiotowej materii – są nieprawomocne. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili