0111-KDIB1-1.4010.99.2025.2.AW

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 lutego 2025 roku wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie powstania przychodu z tytułu sprzedaży wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu oraz wliczenia tego przychodu do limitu przychodów warunkujących obowiązek sporządzenie informacji o strategii podatkowej. Uzupełnili go Państwo, w odpowiedzi na wezwanie pismem z 2 kwietnia 2025 r. (data wpływu tego samego dnia). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego A sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca” lub „Faktorant”) jest osobą prawną z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która jest polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega w Polsce obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy). W ramach swojej działalności operacyjnej Spółka produkuje opakowania z tworzyw sztucznych, aluminium i papieru. Rok podatkowy Wnioskodawcy rozpoczyna się 1 lipca danego roku i kończy 30 czerwca roku kolejnego. Tym samym w dalszej części niniejszego wniosku Spółka posługuje się skrótem „FY24” odnoszącym się do okresu od 1 lipca 2023 r. do 30 czerwca 2024 r. Spółka zawarła umowę faktoringu (dalej: „Umowa”) z instytucją finansową (dalej: „Faktor”), którego oddział zlokalizowany jest we (...). Przedmiotem zawartej Umowy jest zapewnienie finansowania Spółce w oparciu o wierzytelności z tytułu sprzedaży dokonywanej na rzecz kontrahenta Spółki (dalej: „Kontrahent”). Zawarcie Umowy wynikało z faktu prowadzenia działalności operacyjnej (produkcyjnej), a samo zbywanie wierzytelności nie stanowi dla Spółki odrębnego rodzaju działalności. Innymi słowy, gdyby nie fakt prowadzenia działalności podstawowej, Spółka nie zawarłaby Umowy i nie dokonywała zbycia wierzytelności (ponieważ wierzytelności te w ogóle by nie powstały). Umowa wykazuje cechy faktoringu pełnego (z regresem), jednak zawiera również pewne elementy charakterystyczne dla faktoringu niepełnego (bez regresu) lub innej umowy nienazwanej, umożliwiającej krótkoterminowe finansowanie bez przenoszenia ryzyka niewypłacalności dłużnika na faktora. Z treści zawartej Umowy wynika, że Faktor, według własnego uznania (ale biorąc pod uwagę wskazania Kontrahenta co do faktur, które mają zostać objęte faktoringiem): - nabywa odpowiednie należności udokumentowane fakturami wystawionymi przez Spółkę na rzecz Kontrahenta określone jako Potwierdzone Faktury Zdyskontowane (w Umowie: (...) dalej: „CDI”) poprzez zapłatę odpowiednich kwot należnych Spółce w dacie zakupu tych należności z zastosowaniem mechanizmu dyskonta (tj. cena nabywanych wierzytelności jest pomniejszona o ustalone dyskonto) oraz - w odniesieniu do faktur, które nie zostały potwierdzone przez Faktora jako CDI (w Umowie: (...); dalej: „CRI”), przekaże Spółce zgłoszoną wartość każdej CRI po wartości nominalnej. W tym przypadku wynagrodzeniem Faktora będzie m.in. prowizja (commission).

Z postanowień Umowy wynika, że wykazuje ona dwojaki charakter. Z jednej strony może ona przybrać formę faktoringu pełnego (z regresem). Z drugiej zaś przewiduje pewne elementy charakterystyczne dla faktoringu niepełnego (bez regresu) lub innej umowy nienazwanej, umożliwiającej krótkoterminowe finansowanie bez przenoszenia ryzyka niewypłacalności dłużnika na faktora. Z treści zawartej Umowy wynika bowiem, że Faktor, według własnego uznania (ale biorąc pod uwagę wskazania Kontrahenta co do faktur, które mają zostać objęte faktoringiem): - nabywa odpowiednie należności udokumentowane fakturami wystawionymi przez Spółkę na rzecz Kontrahenta określone jako Potwierdzone Faktury Zdyskontowane (tj. CDI) poprzez zapłatę odpowiednich kwot należnych Spółce w dacie zakupu tych należności z zastosowaniem mechanizmu dyskonta (tj. cena nabywanych wierzytelności jest pomniejszona o ustalone dyskonto) oraz - w odniesieniu do faktur, które nie zostały potwierdzone przez Faktora jako CDI, przekaże Spółce zgłoszoną wartość każdej CRI po wartości nominalnej. W tym przypadku wynagrodzeniem Faktora będzie m.in. prowizja (commission). Tym samym, w przypadku wierzytelności Spółki, które zostały zakwalifikowane jako CDI, następuje ich odpłatne zbycie na rzecz Faktora, które ma definitywny charakter, tj. Faktor wraz z zapłatą wynagrodzenia staje się właścicielem tych należności (zarówno na gruncie prawnym jak i rzeczywistym). W FY24 Spółka aktywnie korzystała wraz z Kontrahentem z możliwości finansowania wierzytelności w oparciu o Umowę, zbywając na rzecz Faktora istniejące wierzytelności względem Kontrahenta. Do wszystkich faktur objętych faktoringiem w FY24 zastosowany został mechanizm dyskonta, tj. wartość należności wypłaconej Spółce każdorazowo była pomniejszana o dyskonto. Zapłata za faktury objęte faktoringiem następuje z reguły następnego dnia roboczego po zakwalifikowaniu ich jako CDI. Wszystkie faktury, które w trakcie FY24 zostały objęte faktoringiem, dotyczyły wierzytelności Spółki zakwalifikowanych jako CDI, a więc w odniesieniu do których doszło do odpłatnego zbycia (sprzedaży/cesji) na rzecz Faktora. Wykazane w zeznaniu CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)-8 za FY24 przychody podatkowe Spółki, bez uwzględnienia rozliczeń z tytułu faktoringu wyniosły mniej niż 50 mln EUR. Faktoring został bowiem rozliczony przez Spółkę per saldo, tj. w związku z cesją wierzytelności z tytułu faktoringu wykazywane są wyłącznie w kosztach uzyskania przychodu (dalej również jako: „KUP”) w postaci wartości kosztów faktoringu, uiszczanych na rzecz Faktora. Tym samym, wartość zbywanych wierzytelności nie jest wykazywana przez Spółkę ani jako przychód, ani jako KUP. Analogicznie faktoring jest rozliczany dla celów rachunkowych (tj. per saldo). Wartość zbywanych wierzytelności wraz z przychodami podatkowymi zaprezentowanymi przez Spółkę za FY24 w złożonym zeznaniu CIT-8 wyniosłaby więcej niż 50 mln EUR. Pytania 1. Czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzedaż wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu powinna skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu w wysokości wartości brutto wierzytelności, jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio opodatkowana jako przychód należny, a otrzymana od Faktora kwota z tytułu ceny nabycia wierzytelności nie przewyższy nominalnej wartości zbywanej wierzytelności? 2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, czy Spółka powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów determinujących status tzw. „dużego podatnika”? Państwa stanowisko w sprawie Ad 1. W ocenie Wnioskodawcy, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzedaż wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu nie powinna skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu w wysokości wartości brutto wierzytelności, jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio opodatkowana jako przychód należny, a otrzymana od Faktora kwota z tytułu ceny nabycia wierzytelności nie przewyższy nominalnej wartości zbywanej wierzytelności. Ad 2. W przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie nr 1, Spółka uważa, iż nie powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów determinujących status tzw. „dużego podatnika”. Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy: Ad 1. Umowę faktoringu zalicza się do tzw. umów nienazwanych co oznacza, że nie jest stypizowana ustawowo i stanowi umowę pośrednictwa w obrocie gospodarczym. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. Przyjęto, że do umowy należy stosować przepisy kodeksu cywilnego dotyczące sprzedaży oraz przepisy dotyczące cesji wierzytelności. Jest to uzasadnione, gdyż przedmiotem umowy jest istniejąca wierzytelność pieniężna. Umowa ta w sensie prawnym zaliczana jest do umów odpłatnych, terminowych, kauzalnych, wzajemnych i konsensualnych. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że faktoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych. Podstawową cechą wyróżniającą usługę faktoringową wśród ogółu usług finansowych jest przelew wierzytelności. W ramach umowy faktoringu dochodzi bowiem do odpłatnego przelewu wierzytelności, tj. nabycia przez faktora nieuregulowanych przez dłużnika wierzytelności przed terminem płatności. W ten sposób faktorant pozyskuje środki pieniężne od faktora. Faktoring polega zatem na „wyręczaniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu, pozwala przedsiębiorcom poprawić płynność finansową i zabezpieczyć się przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika. Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. Przepisy ustawy z 18 maja 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.; dalej: „Kodeks cywilny”) w tytule IX, dziale I (art. 509-518) przewidują możliwość przeniesienia wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem). Zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane pod tytułem odpłatnym lub nieodpłatnym. Pod pojęciem odpłatnego zbycia wierzytelności należy rozumieć wszystkie sytuacje, w których jedna ze stron umowy przenosi wierzytelność (której jest wierzycielem) na inną osobę odpłatnie (w zamian za zapłatę w pieniądzu lub przeniesienie własności innej rzeczy, bądź prawa). Stronami tej umowy są: wierzyciel jako zbywca oraz osoba trzecia jako nabywca. Pomimo zmiany osoby uprawnionej treść zbywanego prawa nie ulega zmianie. W praktyce gospodarczej wykształciły się różne rodzaje faktoringu. Jednak, podstawowym kryterium jego podziału, zarówno na rynku polskim, jak również w innych krajach, jest kwestia ryzyka związanego z przejęciem wierzytelności przez faktora. To podstawowe kryterium podziału usług faktoringowych, wywiera wpływ na wysokość kosztów. W zależności od tego, kto przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika, wyróżniamy następujące rodzaje faktoringu: - faktoring właściwy (pełny) – przeniesienie wierzytelności na faktora ma charakter definitywny, a ryzyko niewypłacalności dłużnika przejmuje w pełni faktor; - faktoring niewłaściwy (niepełny) – nabycie wierzytelności przez faktora nie ma charakteru definitywnego; w przypadku braku spłaty długu wierzytelność powraca do faktoranta (ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosi faktorant); - faktoring mieszany – rozkładający po części ryzyko niewypłacalności dłużnika. Biorąc natomiast pod uwagę jako kryterium podziału termin zapłaty należności, wyróżnia się dwie formy faktoringu: - faktoring dyskontowy, w którym faktorant otrzymuje zapłatę za scedowaną wierzytelność niezwłocznie po przedstawieniu faktury do wykupu, inaczej mówiąc – zaraz objęciu wierzytelności umową faktoringową; - faktoring zaliczkowy, gdzie dostawca otrzymuje zapłatę w terminie wymagalności należności lub po jej uiszczeniu przez dłużnika. W momencie zawarcia umowy faktor może wypłacać zaliczki na poczet przyszłej zapłaty. Przechodząc na grunt prawa podatkowego Wnioskodawca wskazuje, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o PDOP”), nie zawiera legalnej definicji przychodu, jednakże w art. 12 ust. 1 przedmiotowego aktu prawnego zostały wymienione przykładowe zdarzenia, których wystąpienie wiąże się z osiągnięciem przychodu. Natomiast, stosowanie do art. 12 ust. 3 ustawy o PDOP, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W myśl art. 12 ust. 3a ustawy o PDOP, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3 uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: wystawienia faktury albo uregulowania należności. Stosownie natomiast do treści art. 14 ust. 1 wskazanej ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej. Mając na uwadze przedstawiony

Opis zdarzenia przyszłego

oraz powołane przepisy ustawy o PDOP, należy uznać, że w sytuacji Spółki (tj. zbywcy wierzytelności „własnej”), jeżeli dana wierzytelność własna została uprzednio zaliczona do przychodów należnych – zgodnie z art. 12 ust. 3 i 3a ustawy o PDOP (co ma miejsce w przedmiotowej sprawie) – odpłatność za zbytą wierzytelność nie powinna ponownie zwiększać przychodów podatkowych. Przede wszystkim, zdaniem Wnioskodawcy, w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Zmienia się wyłącznie podmiot, który tejże spłaty dokonuje (Faktor zamiast kontrahenta Spółki) oraz jej wysokość (tj. cena nabywanych wierzytelności jest pomniejszona o ustalone dyskonto). Zważywszy zatem na

tę okoliczność oraz wziąwszy pod uwagę windykacyjny charakter faktoringu, należy stwierdzić, że środki pieniężne otrzymane przez Spółkę od Faktora są jedynie zapłatą za fakturę, która – jak już wcześniej wspomniano – została opodatkowana podatkiem dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji należność ta nie może stanowić przychodu podatkowego, gdyż powtórnie zostałaby opodatkowana tym podatkiem. Tym samym nie powinno się z tytułu zapłaty należności wykazywać po raz kolejny przychodu do opodatkowania. W tym miejscu Spółka także podkreśla, że zajęcie odmiennego stanowiska doprowadziłoby do istotnego zniekształcenia rentowności podatkowej Spółki (w porównaniu do jej wyniku rachunkowego). Jak zostało bowiem wskazane w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, transakcje zbycia wierzytelności do Faktora rozpoznawane będą w księgach rachunkowych Spółki wynikowo. W takiej sytuacji, wartość przychodów i kosztów podatkowych byłaby istotnie wyższa w porównaniu do wyniku rachunkowego. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, transakcja sprzedaży wierzytelności na rzecz Faktora powinna być prezentowana wynikowo („per saldo”), zgodnie z podejściem rachunkowym. Oznacza to, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności uprzednio zaliczonych do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o PDOP, Wnioskodawca nie rozpozna ponownie przychodu podatkowego z tytułu sprzedaży wierzytelności (chyba, że zapłata od Faktora przewyższyłaby wartość netto wierzytelności). Podobne stanowisko zaprezentowane zostało wielokrotnie przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych, przykładowo w: - interpretacji indywidualnej Znak: 0114-KDIP2-1.4010.183.2017.1.JS z 26 września 2017 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w której uznano, że „Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać, że u zbywcy wierzytelności »własnej«, jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych – zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (co ma miejsce w przedmiotowej sprawie) – odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów. W tym przypadku następuje bowiem jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów ze względu na fakt, że kwota wypłacona przez Nabywcę wierzytelności (Faktora) zostanie już wcześniej zaliczona do przychodów Spółki jako przychód należny, w momencie zbycia wierzytelności nie może być ponownie uznana za przychód”; - interpretacji indywidualnej Znak: IBPB-1-3/4510-41/16/IZ z 30 marca 2016 r. wydanej przez Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w której wskazano, iż „Zdaniem Wnioskodawcy, u zbywcy wierzytelności własnej (Wnioskodawcy), jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio zaliczona do przychodów należnych, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej jako: „PDOPrU”), odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększy przychodów Wnioskodawcy Nastąpi jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów”. Jeżeli zatem, wartość wierzytelności Spółka zaliczy do przychodów należnych, to uzyskana w wyniku zbycia wierzytelności cena nieprzewyższająca wartości nominalnej tej wierzytelności, stanowić będzie w istocie jedynie spłatę należności już uprzednio zaliczonej do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych. Ze względu na fakt, że kwota wypłacona przez Faktora zostanie już wcześniej zaliczona do przychodów Spółki jako przychód należny, w momencie zbycia wierzytelności nie będzie mogła być ponownie uznana za przychód. Jednocześnie, skoro zawarcie umowy faktoringu nie wiąże się dla Spółki z osiągnięciem przychodu, Wnioskodawca (zbywca wierzytelności „własnej”) nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości zbywanej wierzytelności zaliczonej uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o PDOP. Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca podkreśla, że w przypadku umów faktoringu, w ujęciu ekonomicznym następuje jedynie spłata należności zaliczonej już do przychodów. Zmienia się wyłącznie podmiot, który tejże spłaty dokonuje (Faktor zamiast Kontrahenta), a jednocześnie Faktorant jest zobowiązany do poniesienia na rzecz Faktora kosztów obsługi faktoringu. Zważywszy zatem na tę okoliczność oraz mając na uwadze charakter faktoringu (finansowanie krótkoterminowe), należy uznać, że środki pieniężne otrzymane od Faktora są jedynie zapłatą za fakturę. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, jak również w świetle przepisów ustawy o PDOP, sprzedaż wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu nie będzie skutkować dla Spółki (jako Faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego, jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio rozpoznana i opodatkowana jako przychód należny, a otrzymana od Faktora kwota z tytułu ceny nabycia wierzytelności nie przewyższy nominalnej wartości zbywanej wierzytelności. Spółka nie powinna więc rozpoznawać przychodu w wysokości odpowiadającej kwocie brutto wartości wierzytelności. Ad 2. W pierwszej kolejności Wnioskodawca zawraca uwagę, że kwestia metodologii ujęcia faktoringu, tj.: - „per saldo” – wierzytelności z tytułu faktoringu wykazywane są wyłącznie w kosztach uzyskania przychodu w postaci wartości kosztów faktoringu, uiszczanych na rzecz faktora. Tym samym, wartość zbywanych wierzytelności nie jest wykazywana przez podatnika ani jako przychód, ani jako KUP; - „w szyku rozwartym” – powstanie wierzytelności, która jest objęta faktoringiem i jej zbycie na rzecz faktora, uznaje się za dwie odrębne transakcje, które należy uwzględnić jako: (1) przychód ze zbycia towarów/świadczenia usługi oraz (2) przychód ze zbycia wierzytelności, przy czym z uwagi na charakter wierzytelności będących przedmiotem cesji (handlowe) przychody i koszty wynikające z cesji należy uwzględnić w koszyku przychodów z innych źródeł. - nie ma bezpośredniego wpływu na wynik podatkowy Spółki (de facto ma ona głównie znaczenie „prezentacyjne”, tj. określa w jaki sposób przychody i koszty związane z faktoringiem są prezentowane w rozliczeniach finansowych podmiotu). Dla przykładu poniżej Wnioskodawca prezentuje model rozliczeń faktoringu w oparciu o metodologię tzw. „szyku rozwartego” w porównaniu do stosowanego przez Spółkę rozliczenia per saldo. Na potrzeby niniejszego przykładu należy przyjąć, iż: (1) wierzytelność objęta faktoringiem wynosi (...) PLN netto ((...) PLN VAT (podatek od towarów i usług)), (2) koszty faktoringu wynoszą 5% wartości wierzytelności brutto (tj. (...) PLN). W zakresie rozliczenia per saldo – podatnik wykazuje wyłącznie (...) PLN kosztów należnych na rzecz faktora. Natomiast w przypadku metodologii „szyku rozwartego” podatnik powinien wykazać: - przychody w wysokości (...) PLN (zbycie po cenie nominalnej), - koszty (...) PLN (wartość nominalna jest KUP, gdyż zbycie wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu VAT), - koszty należne na rzecz faktora o wartości (...) PLN. Zatem, zarówno w przypadku rozliczeń „per saldo” jak i metodą szyku rozwartego wpływ na wynik podatkowy jest taki sam (tu: (...) PLN), ale przy metodzie „szyku rozwartego” wykazujemy wyższe przychody podatkowe (i analogicznie koszty – zakładając, że wierzytelność nie jest zbywana ze stratą). Biorąc pod uwagę powyższe, przy przeniesieniu na faktora wierzytelności w kwocie 100% wartości nominalnej brutto, zarówno rozliczenie wynikowo („per saldo”), jak i w tzw. „szyku rozwartym”, efektywnie powoduje powstanie takiego samego wyniku podatkowego (dochodu). Jednakże w przypadku metody tzw. „szyku rozwartego” przenosząc na faktora wierzytelność w wysokości brutto należy wykazać taką kwotę brutto jako przychód, a jako koszty równowartość niezapłaconej przez kontrahenta wierzytelności powiększonej o koszty związane z działaniem faktora. Przychód związany z uzyskanym finansowaniem i koszt niezapłaconej przez kontrahenta wierzytelności są równe, zatem efektywnie na wysokość dochodu wpływa jedynie koszt jaki został poniesiony w związku z działaniem faktora (tj. koszty samego faktoringu). Z kolei w przypadku metody wynikowej („per saldo”) następuje ujęcie w wyniku podatkowym jedynie kosztów związanych z obsługą faktoringu (prowizje i inne opłaty należne na rzecz faktora) bez wykazywania przychodów ze zbycia wierzytelności i korespondujących im kosztów. Z powyższego wynika, że w obu metodach wpływ na wynik podatkowy (dochód) powinien być taki sam, tj. zasadniczo w wysokości kosztu prowizji i ewentualnych innych opłat należnych na rzecz faktora. Tym samym, kwestia ujęcia faktoringu w „szyku rozwartym” (w miejsce ujęcia „per saldo”) nie powinna mieć bezpośredniego wpływu na wynik podatkowy Wnioskodawcy (za wyjątkiem zniekształcenia rentowności podatkowej). Niemniej jednak możliwe jest zidentyfikowanie pośrednich implikacji podatkowych, m.in. w zakresie statusu tzw. „dużego podatnika” i obowiązków z tym związanych. Zgodnie z art. 27b ust. 1 oraz ust. 2 pkt 2 ustawy o PDOP Minister właściwy do spraw finansów publicznych podaje do publicznej wiadomości w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra corocznie, w terminie do dnia 30 września, indywidualne dane podatników zawarte w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym za rok podatkowy, który zakończył się w roku kalendarzowym poprzedzającym rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości, według stanu na pierwszy dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym indywidualne dane podatników mają zostać podane do publicznej wiadomości. Podanie do publicznej wiadomości indywidualnych danych podatników, o którym mowa w ust. 1, dotyczy podatników innych niż podatkowe grupy kapitałowe, u których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym, o którym mowa w ust. 1, przekroczyła równowartość 50 mln euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym roku kalendarzowego poprzedzającego rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości. W myśl z art. 27c ust. 1 ustawy o PDOP podatnicy, których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym przekracza równowartość 50 mln euro zobowiązani są do sporządzania i podawania do publicznej wiadomości informacji o realizacji strategii podatkowej. Jednocześnie w myśl § 2 pkt 16 Rozporządzenia (Rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 grudnia 2020 r. w sprawie niektórych podatników i płatników, w odniesieniu do których zadania są wykonywane przez naczelnika urzędu skarbowego innego niż właściwy miejscowo – przypis Organu) dla osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, z wyłączeniem podatników i płatników prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, które w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej w roku podatkowym osiągnęły przychód netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług o równowartości w walucie polskiej przekraczającej 50 mln euro, właściwym będzie (...). Zaliczenie do kategorii „dużych podatników” następuje z dniem 1 stycznia drugiego roku następującego po zakończeniu roku podatkowego, w którym został spełniony warunek przychodowy. Jednocześnie podatnicy są zobowiązaniu do zawiadomienia, w formie pisemnej, o zmianie właściwości dotychczas właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do dnia 15 października roku poprzedzającego rok, od którego nastąpi zaliczenie do kategorii „dużych podatników”. Należy mieć zatem na uwadze, że ustawa o PDOP posługuje się pojęciem wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym przekraczająca równowartość 50 mln euro, natomiast w ww. Rozporządzeniu użyto wyrażenia przychód netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług. Przychód netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług jest ustalany zaś w oparciu o sprawozdanie finansowe sporządzone zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.) lub zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości (§3 ust. 1 Rozporządzenia). Dla celów stosowania Rozporządzenia dopiero gdy nie jest możliwe ustalenie przychodu netto w oparciu o sprawozdanie finansowe, należy przyjąć wysokość przychodu netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług ustaloną na podstawie zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, sporządzonego na podstawie przepisów ustawy o PDOP (§ 3 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia). Dla celów sprawozdawczości finansowej Spółka prezentuje rozliczenia z tytułu Umowy wyłącznie „per saldo”. Tym samym, przychody netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług o równowartości w walucie polskiej nie przekroczyły dotychczas w Spółce równowartości w PLN kwoty 50 mln EUR, co oznaczałoby, że Spółka nie spełnia warunków do zmiany właściwości organu podatkowego. Niemniej jednak, przy podatkowej prezentacji rozliczeń z tytułu Faktoringu w tzw. „szyku rozwartym” (tj. w przypadku zakwestionowania prawidłowości stanowiska dotyczącego pytania nr 1 Spółki), wartość przychodów podatkowych za poprzedni rok podatkowy (FY24) – ze względu na istotną kwotę wierzytelności faktoringowych – mogłaby się okazać wyższa niż równowartość w PLN 50 mln EUR. W konsekwencji, takie rozróżnienie skutkowałoby również pewnego rodzaju dysonansem na gruncie obowiązków podatkowo-sprawozdawczych. Bowiem Spółka z jednej strony nabyłaby status „dużego podatnika” na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych (powyżej 50 mln EUR przychodów podatkowych), ale nie byłaby jeszcze podatnikiem podlegającym pod właściwość (...) (z uwagi na to, że przychody netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług ustalone zgodnie ze sprawozdaniem finansowym Spółki wynoszą mniej niż 50 mln EUR). Co więcej, należy podkreślić, że Spółka nie zawarła Umowy, aby pozyskać dodatkowe źródło przychodów do prowadzonej działalności czy też chociażby w celu windykacji /odzyskania chociażby części wartości wierzytelności własnych. Umowa ma na celu zapewnienie Wnioskodawcy płynności finansowej w związku z prowadzoną działalnością i zawieranymi z Kontrahentem umowami. Faktoring można więc przyrównać w swoim charakterze do umowy pożyczki, kredytu, będącej zabezpieczeniem wierzytelności związanej z działalnością prowadzoną przez faktoranta. Zatem, gdyby nie potrzeba zabezpieczenia płynności finansowej, to zasadniczo Spółka nie dokonywałaby cesji wierzytelności własnych. Przesłanką do zawarcia umowy nie jest zatem uzyskanie przychodu z kolejnego źródła (poza prowadzoną działalnością), a jedynie wyegzekwowanie kwot, które to już zostały uprzednio opodatkowane przez faktoranta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Mając na uwadze cel dla jakiego Umowa została zawarta należy uznać, że swoim charakterem przypomina pożyczkę/kredyt zabezpieczony wierzytelnościami handlowymi związanymi z działalnością prowadzoną przez faktoranta. Jest to podyktowane m.in. faktem, że umowa faktoringu zapewnia większą elastyczność niż kredyt czy pożyczka, gdyż pozwala na to, aby w danym momencie Spółka mogła decydować, czy, a jeśli tak, to w jakiej części jej wierzytelności handlowe zostaną objęte umową faktoringu. Odnosząc się dalej do podobieństwa istoty umowy faktoringu z umową pożyczki należy wskazać, że w przypadku uzyskania pożyczki nie dochodzi po stronie pożyczkobiorcy do powstania przychodu, który podlegałby opodatkowaniu w chwili uzyskania środków (w odniesieniu do kwoty głównej pożyczki). Za przychód należy uznawać jedynie takie jego składniki, które powodują trwałe przysporzenie majątkowe. Natomiast zarówno pożyczka, jak i kredyt podlegają co do zasady zwrotowi, dlatego też nie stanowią przychodu w rozumieniu ustawy o PDOP. Analogicznie zatem jak w przypadku faktoringu otrzymanie zaliczki od faktora można potraktować jak uzyskanie kwoty głównej pożyczki, które jest neutralne podatkowo (tj. nie skutkuje uzyskaniem przychodu). Faktoring jest zatem traktowany jako forma zewnętrznego i krótkoterminowego finansowania działalności przedsiębiorstwa. Tym samym jest to instrument finansowy umożliwiający przedsiębiorstwu zwiększenie sprawności zarządzania należnościami i kapitałem obrotowym. Celem faktoringu jest wspieranie przedsiębiorstw w okresach niedoborów środków pieniężnych, tym samym służy on udrożnieniu przepływu gotówki w jednostce, dlatego często przyrównywany jest do kredytu obrotowego. Korzystanie z faktoringu stwarza faktorantowi wiele możliwości aktywnego zarządzania należnościami i kapitałem obrotowym, a tym samym może wpływać na poprawę struktury bilansu oraz na wiele wskaźników finansowych, np. cykl i rotację należności czy wskaźniki rentowności. Tak więc traktowanie umowy faktoringu jako umowy sprzedaży i kwalifikowanie uzyskanych kwot jako oddzielny przychód względem przychodu wynikającego z wystawionych wcześniej faktur przeczy idei i konstrukcji tego typu umowy, której cel nie jest związany z bezpośrednim uzyskaniem przychodu. Przenosząc powyższe rozważania na przykład praktyczny: Na rynku funkcjonują dwie spółki osiągające (...) mln EUR przychodów z działalności operacyjnej. Jedna z nich (Podmiot 1) korzysta z faktoringu, jako formy zewnętrznego i krótkoterminowego finansowania działalności swojego przedsiębiorstwa. Wierzytelność objęta faktoringiem wynosi (...) EUR brutto. Druga natomiast (Podmiot 2), dla osiągnięcia tego samego celu, wybrała kredyt obrotowy, którego kwota główna również wynosi (...) EUR brutto. W związku z powyższym – jak również biorąc pod uwagę brzmienie ww. przepisów ustawy o PDOP oraz Rozporządzenia – Podmiot 2, pomimo istotnej wartości kwoty głównej kredytu obrotowego, nie uzyska statusu „dużego podatnika”, bowiem nie zostanie przez niego spełniony warunek przychodowy. Natomiast Podmiot 1 tylko dlatego, iż wybrał inną formę finansowania przedsiębiorstwa (faktoring) oraz w związku z „koniecznością” zastosowania metodologii „szyku otwartego” (oznaczającą de facto „zwiększenie” jego przychodów dla celów wyłącznie „prezentacyjnych”) uzyska status „dużego podatnika”. W konsekwencji, odmienne traktowanie – na gruncie „prezentacyjnym” umów faktoringu oraz innych umów umożliwiających finansowanie działalności przedsiębiorstwa (takich jak pożyczki czy kredyty) prowadzi do nieuzasadnionego (ale też nieracjonalnego) różnicowania sytuacji podatników, którzy zdecydowali się wykorzystać inny instrument finansowy w celu zabezpieczenia własnej płynności finansowej. Reasumując powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów determinujących status tzw. „dużego podatnika”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej. Jednocześnie, jak stanowi art. 14 ust. 2 ustawy o CIT, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy, praw majątkowych lub usług określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami, prawami lub usługami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca zbycia albo świadczenia. Z powołanych wyżej przepisów wynika, że za przychód w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenie podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P.Małecki, M.Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012). Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika m. in., że Wnioskodawca zawarł umowę faktoringu z instytucją finansową. Przedmiotem zawartej Umowy jest zapewnienie finansowania Spółce w oparciu o wierzytelności z tytułu sprzedaży dokonywanej na rzecz kontrahenta Spółki. Z postanowień Umowy wynika, że wykazuje ona dwojaki charakter. Z jednej strony może ona przybrać formę faktoringu pełnego (z regresem). Z drugiej zaś przewiduje pewne elementy charakterystyczne dla faktoringu niepełnego (bez regresu) lub innej umowy nienazwanej, umożliwiającej krótkoterminowe finansowanie bez przenoszenia ryzyka niewypłacalności dłużnika na faktora. Z treści zawartej Umowy wynika bowiem, że Faktor, według własnego uznania (ale biorąc pod uwagę wskazania Kontrahenta co do faktur, które mają zostać objęte faktoringiem): - nabywa odpowiednie należności udokumentowane fakturami wystawionymi przez Spółkę na rzecz Kontrahenta określone jako Potwierdzone Faktury Zdyskontowane (tj. CDI) poprzez zapłatę odpowiednich kwot należnych Spółce w dacie zakupu tych należności z zastosowaniem mechanizmu dyskonta (tj. cena nabywanych wierzytelności jest pomniejszona o ustalone dyskonto) oraz - w odniesieniu do faktur, które nie zostały potwierdzone przez Faktora jako CDI, przekaże Spółce zgłoszoną wartość każdej CRI po wartości nominalnej. W tym przypadku wynagrodzeniem Faktora będzie m.in. prowizja (commission). Tym samym, w przypadku wierzytelności Spółki, które zostały zakwalifikowane jako CDI, następuje ich odpłatne zbycie na rzecz Faktora, które ma definitywny charakter, tj. Faktor wraz z zapłatą wynagrodzenia staje się właścicielem tych należności (zarówno na gruncie prawnym jak i rzeczywistym). Wszystkie faktury, które zostały objęte faktoringiem, dotyczyły wierzytelności Spółki zakwalifikowanych jako CDI, a więc w odniesieniu do których doszło do odpłatnego zbycia (sprzedaży/cesji) na rzecz Faktora. Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania Nr 1 jest kwestia ustalenia, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzedaż wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu powinna skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu w wysokości wartości brutto wierzytelności, jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio opodatkowana jako przychód należny, a otrzymana od Faktora kwota z tytułu ceny nabycia wierzytelności nie przewyższy nominalnej wartości zbywanej wierzytelności. Usługi factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym) by usługa pośrednictwa finansowego była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Factoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych. Wyróżnia się podział na factoring właściwy i niewłaściwy. Factoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem, w umowie factoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor. Factoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko niewypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, co oznacza, że w momencie, kiedy dłużnik nie spłaci wierzytelności, to obowiązek spłaty będzie ciążył na przedsiębiorcy. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika. Faktoring jest umową odpłatną. Faktorowi, w zamian za świadczoną usługę przysługuje wynagrodzenie, które zazwyczaj przybiera postać dyskonta, marży, opłaty dodatkowej, odsetek przewidzianych w umowie stanowiących wynagrodzenie za korzystanie przez Klienta z pieniędzy faktora. W tym miejscu wskazać należy, że kwestie dotyczące wierzytelności oraz ich cesji uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm., dalej: „kc”). Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar. W myśl art. 509 § 1 kc, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Jak wynika natomiast z art. 510 § 1 kc, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Przeniesienie wierzytelności dochodzi do skutku w wyniku umowy zawartej między wierzycielem (cedentem) a osobą trzecią (cesjonariuszem), co oznacza, że zgoda dłużnika nie jest konieczna do dokonania tej czynności, chyba, że strony w pierwotnej umowie tak postanowiły. Przeniesienie wierzytelności może być dokonane odpłatnie lub nieodpłatnie. Z kolei zgodnie z art. 535 kc, przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. W myśl natomiast art. 555 kc, przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody. Odnosząc się do przedstawionych we wniosku wątpliwości Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności zauważyć należy, że Organ uprawniony jest jedynie do oceny prawno- podatkowych skutków zawartych przez Wnioskodawcę umów cywilnoprawnych. Kierując się taką właśnie oceną Organ stwierdza, że w wyniku wykonania zawartej przez Wnioskodawcę umowy faktoringu, dochodzi w istocie do cesji, tj. odpłatnego zbycia wierzytelności Faktorowi. Nie można tym samym zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w myśl którego Wnioskodawca nie sprzedaje wierzytelności Faktorowi na podstawie Umowy Faktoringu, a jedynie w wyniku cesji wierzytelności uzyskuje ich spłatę. Zdaniem Organu, cesja wierzytelności na rzecz Faktora stanowi w istocie zbycie wierzytelności własnych. Jak wskazano powyżej factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu nie jest związane z transakcją zawartą między wierzycielem a jego dłużnikiem – jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu. W konsekwencji, przychód uzyskany w wyniku odpłatnego zbycia tej wierzytelności Faktorowi, stanowi odrębną kategorię przychodu od przychodu z tytułu pierwotnie zawartej transakcji, w związku z którą powstała ta wierzytelność. Wierzyciel w takiej sytuacji otrzymuje wynagrodzenie od podmiotu trzeciego za zbytą wierzytelność, które nie stanowi jednak kwoty tytułem spłaty wierzytelności przez pierwotnego dłużnika. W związku z powyższym, w omawianej sprawie znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji przychód z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności powinien zostać rozpoznany przez Wnioskodawcę w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie stanowiącej podstawę dokonania tej czynności prawnej. Z tego też względu nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że ze względu na fakt, że kwota wypłacona przez Faktora zostanie już wcześniej zaliczona do przychodów Spółki jako przychód należny, w momencie zbycia wierzytelności nie będzie mogła być ponownie uznana za przychód. Wskazać przy tym trzeba, że art. 14 ust. 1 ustawy o CIT nie odwołuje się wyłącznie do sprzedaży rzeczy i praw, a do każdej odpłatnej formy ich zbycia. W tym zakresie ugruntowała się już jednolita linia orzecznicza, w której sądy kwestionują wynikowe rozliczanie sprzedaży własnej wierzytelności uznając, że taka sprzedaż stanowi odrębną czynność prawną i z tego względu skutkuje powstaniem przychodu podatkowego. Tak orzekł np. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z 22 marca 2011 r., sygn. akt II FSK 1948/09: „(...) chybione jest stanowisko organów podatkowych, że odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, gdyż w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. (...) zbycie wierzytelności własnej jest innym zdarzeniem, aniżeli sprzedaż towaru, stanowiąca źródło powstania tej wierzytelności, czy też sprzedaż wierzytelności przez podmiot, dla którego obrót wierzytelnościami stanowi przedmiot działalności gospodarczej. (...) sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych (...) jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d. o.p. (...)”. Tak samo NSA wskazał w wyroku z 31 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2273/10: „sprzedaż wierzytelności własnej nie jest już sprzedażą związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą i stanowi źródło przychodów określonych w art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., do którego zastosowanie będzie miał art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p., zgodnie z którym przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem nie mającym zastosowania w sprawie, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Ponadto przychód ze sprzedaży wierzytelności własnej nie został wyłączony z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p.”. Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyrokach: z 17 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2069 /10 i z 25 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1827/11. Podsumowując powyższe, w przypadku zbycia wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, przychód powstały w związku z ich zbyciem na rzecz Faktora należy rozpoznać na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, w wysokości odpowiadającej cenie zawartej w umowie stanowiącej podstawę dokonania tej czynności prawnej. Wobec powyższego nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzedaż wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu nie powinna skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu w wysokości wartości brutto wierzytelności, jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio opodatkowana jako przychód należny, a otrzymana od Faktora kwota z tytułu ceny nabycia wierzytelności nie przewyższy nominalnej wartości zbywanej wierzytelności. Zatem, Państwo stanowisko w zakresie pytania Nr 1 jest nieprawidłowe. Z kolei przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania Nr 2 jest kwestia ustalenia czy Spółka powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów determinujących status tzw. „dużego podatnika”. W tym miejscu wskazać należy, że kwestia dotycząca tzw. „dużego podatnika”, a więc podatnika osiągającego przychody powyżej 50 mln euro została unormowana w przywołanych przez Państwa przepisach rozdziału 6 ustawy o CIT „Pobór podatku” dotyczących podawania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej. Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d i 1da, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku. Na podstawie art. 27b ust. 1 ustawy o CIT, Minister właściwy do spraw finansów publicznych podaje do publicznej wiadomości w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra corocznie, w terminie do dnia 30 września, indywidualne dane podatników zawarte w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym za rok podatkowy, który zakończył się w roku kalendarzowym poprzedzającym rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości, według stanu na pierwszy dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym indywidualne dane podatników mają zostać podane do publicznej wiadomości. Na podstawie art. 27b ust. 2 ustawy o CIT, podanie do publicznej wiadomości indywidualnych danych podatników, o którym mowa w ust. 1, dotyczy: 1) podatkowych grup kapitałowych, bez względu na wysokość osiągniętych przychodów; 2) podatników innych niż podatkowe grupy kapitałowe, u których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym, o którym mowa w ust. 1, przekroczyła równowartość 50 mln euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym roku kalendarzowego poprzedzającego rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości; 3) spółek nieruchomościowych, w tym spółek nieruchomościowych wchodzących w skład podatkowej grupy kapitałowej. Zgodnie z art. 27c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy, o których mowa w art. 27b ust. 2 pkt 1 i 2, są obowiązani do sporządzania i podawania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok podatkowy. Dokonując wykładni przepisu art. 27c ustawy o CIT wskazać także należy na cel nowelizacji wprowadzającej tę regulację. Z uzasadnienia rządowego projektu nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 642 z 30 września 2020 r., (...)) wynika, że w ramach uszczelnienia projekt przewiduje wprowadzenie obowiązku sporządzenia i podania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej. Głównym celem proponowanych zmian jest dążenie do zwiększenia transparentności podatkowej podatników odgrywających istotną rolę na polskim rynku, w szczególności z uwagi na wysokość osiąganych przychodów. Projektowane w tym zakresie przepisy nakładają na określonych podatników obowiązek sporządzenia informacji o realizowanej strategii podatkowej, która odnosi się do sposobu prowadzenia przez nich działalności gospodarczej i wysokości ich zobowiązań podatkowych. Wprowadzenie projektowanych rozwiązań jest kolejnym krokiem w stronę zwiększenia transparentności rozliczeń podatkowych największych podatników podatku dochodowego od osób prawnych. Projektowane przepisy odnosić się będą do podatników, o których mowa w art. 27b ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o CIT. Obecnie na podstawie art. 27b ustawy o CIT w stosunku do tych podmiotów upubliczniane są podstawowe dane z ich zeznań podatkowych, np. przychody, koszty, dochód i należny podatek. Jednocześnie dane publikowane w ramach informacji o realizowanej strategii podatkowej służyć mogą organom Krajowej Administracji Podatkowej w pozyskiwaniu wstępnych informacji o działaniach tych podatników oraz o możliwych powodach występujących różnic w ich rozliczeniach podatkowych. Projektowane przepisy zobowiązują podmioty do podania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej na swoich stronach internetowych. Takie działanie ma pełnić głównie funkcję informacyjną, dzięki czemu obywatele otrzymają dostęp do informacji o zasadach podatkowych, którymi kierują się największe podmioty oraz podejmowanych przez nich dobrowolnych formach współpracy z organami Krajowej Administracji Skarbowej. Takie informacje będą pomocne w czasie podejmowania przez obywateli decyzji o skorzystaniu z usług czy zakupu produktów od takich podmiotów. Projekt nakłada na podmioty obowiązek publikacji wskazanych informacji. Podatnicy powinni uzupełnić treść swojej informacji o realizowanej strategii podatkowej o wszelkie dodatkowe dane, które w ich ocenie powinny się w niej znaleźć. Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w art. 27b ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT wprost zostało wskazane, że podanie do publicznej wiadomości indywidualnych danych podatników, o którym mowa w ust. 1, dotyczy podatników innych niż podatkowe grupy kapitałowe, u których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym, o którym mowa w ust. 1, przekroczyła równowartość 50 mln euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym roku kalendarzowego poprzedzającego rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości. Podkreślić należy, że art. 27b ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT posługuje się pojęciem „przychodu”, zatem odnosi się do ogółu przychodów osiągnięty przez podatnika w danym roku podatkowym, a nie jedynie do przychodów ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług, o których mowa w § 2 pkt 16 Rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 grudnia 2020 r. w sprawie niektórych podatników i płatników, w odniesieniu do których zadania są wykonywane przez naczelnika urzędu skarbowego innego niż właściwy miejscowo. Wobec powyższego, Spółka powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów, o którym mowa art. 27b ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT. Na konieczność uwzględniania wartości przychodów z tytułu cesji wierzytelności w celu ustalenia statusu „dużego podatnika” nie ma wpływu wskazana przez Państwa metodologia ujęcia faktoringu oraz przepisy powołanego rozporządzenia. Zatem, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że Spółka nie powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów determinujących status tzw. „dużego podatnika”. Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia: - czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych sprzedaż wierzytelności własnych w wyniku zawarcia przez Spółkę z Faktorem umowy faktoringu powinna skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu w wysokości wartości brutto wierzytelności, jeżeli wierzytelność zostanie uprzednio opodatkowana jako przychód należny, a otrzymana od Faktora kwota z tytułu ceny nabycia wierzytelności nie przewyższy nominalnej wartości zbywanej wierzytelności – jest nieprawidłowe; - jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna, czy Spółka powinna uwzględniać wartość przychodów z tytułu cesji wierzytelności własnych dokonanych na rzecz Faktora do przychodów determinujących status tzw. „dużego podatnika” – jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem Państwa wniosku, co istotne nawet niewielkie różnice w opisie sprawy mogą wpływać na odmienne rozstrzygnięcie w innych sprawach. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.