0111-KDIB1-3.4010.5.2025.3.ZK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych, jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 17 lutego 2025 r. oraz pismem z 18 lutego 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania oraz jest zarejestrowany jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): 68.10.Z). 100% udziałów w Spółce posiada Y (dalej: „Wspólnik”), będący polskim rezydentem podatkowym. Spółka jest spółką celową, która realizuje projekty deweloperskie. Wspólnik w latach 2020- 2024 udzielił Spółce czterech pożyczek w celu sfinansowania nabycia nieruchomości i (wraz z postępem prac) bieżącego finansowania przedsięwzięcia deweloperskiego. Na podstawie zawartych umów, strony określiły wysokość ich oprocentowania. W celu wzmocnienia kapitału własnego Spółki oraz posiadania większego wkładu własnego przy pożyczkach bankowych przeznaczonych na realizacją inwestycji, rozważane jest podwyższenie kapitału zakładowego Spółki na podstawie art. 257 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2024 r. poz. 18 z późniejszymi zmianami); (dalej: „KSH (Krajowa Administracja Skarbowa)”), poprzez ustanowienie nowych udziałów oraz objęcie ich przez Wspólnika. Udziały zostaną pokryte przez Wspólnika w całości wkładem niepieniężnym (aportem) w postaci pożyczek, tj. wierzytelności przysługujących Wspólnikowi wobec Spółki, co spowoduje wygaśnięcie zobowiązań Spółki z tytułu pożyczek. Wyemitowane udziały zostaną objęte przez Wspólnika za cenę przewyższająca ich wartość nominalną. Nadwyżka ponad wartość nominalną obejmowanych udziałów (tzw. agio) zostanie przekazana na kapitał zapasowy Spółki. W analizowanym przypadku, dojdzie zatem do konwersji wierzytelności na udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki (dalej: „Konwersja”). Planowanej Konwersji wierzytelności na kapitał będą podlegać wierzytelności wynikające z czterech umów pożyczek, tj.: 1. umowy pożyczki z dnia (...) na kwotę (...) zł,

2. umowy pożyczki z dnia (...) na kwotę (...) zł, 3. umowy pożyczki z dnia (...) na kwotę (...) zł, 4. umowy pożyczki z dnia (...) na kwotę (...) zł. Konwersja może mieć miejsce na skutek jednej lub kilku powtarzanych transakcji, przeprowadzanych w różnych odstępach czasu. Przedmiotem Konwersji będą ww. pożyczki (kwoty główne) wraz z naliczonymi, nieskapitalizowanymi i niezapłaconymi na dzień dokonania Konwersji odsetkami. W wyniku powyższego, wierzytelności Wspólnika wobec Spółki wygasną do wysokości wierzytelności przysługujących Spółce wobec Wspólnika z tytułu należnych wpłat na pokrycie udziałów w podwyższanym kapitale zakładowym Spółki. Pytania 1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy oraz kapitał zapasowy nie będzie powodować po stronie Spółki powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu? 2. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek podlegających Konwersji w dacie Konwersji na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 i art. 15c Ustawy CIT? Państwa stanowisko w sprawie Stanowisko do pytania 1. Zdaniem Spółki, Konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy oraz kapitał zapasowy nie będzie powodować po stronie Spółki powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu. Uzasadnienie w zakresie stanowiska nr 1 Na wstępie Spółka wskazuje, że zgodnie z art. 257 § 2 KSH, podwyższenie kapitału zakładowego następuje przez podwyższenie wartości nominalnej udziałów (akcji) istniejących lub ustanowienie nowych. Udziały (akcje) w spółkach kapitałowych mogą być obejmowane na dwa sposoby, tj. w zamian za wkład pieniężny lub za wkład niepieniężny (aport). Niezależnie jednak od kwalifikacji prawnej (czy podwyższenie kapitału następuje w formie gotówkowej poprzez potrącenie z wierzytelnością udziałowca, czy poprzez wniesienie wkładu niepieniężnego w formie wierzytelności), na gruncie prawa podatkowego prezentowany jest pogląd, że konwersja wierzytelności na kapitał zawsze wywołuje skutki właściwe dla wkładu niepieniężnego. Potwierdzenie takiego poglądu znajduje odzwierciedlenie w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 14 czerwca 2021 r. sygn. II FPS 2/21, gdzie skład sędziowski podkreślił, że „za utrwalony w orzecznictwie sądowym należy uznać pogląd, że - tak jak w rozpoznawanej sprawie - konwersja wierzytelności na kapitał dłużnika nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej, bo ten można zrealizować tylko przez wpłatę gotówki lub przy użyciu pieniądza bankowego”, podobnie NSA w wyroku z dnia 7 października 2021 r. sygn. akt II FSK 277/19, czy z dnia 14 lipca 2021 r. sygn. II FSK 2977/18, gdzie NSA wskazał, że w takiej sytuacji dochodzi do konwersji wierzytelności na inne prawo majątkowe, tj. akcje/udziały. Konwersja wierzytelności oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wkładem pieniężnym. W ocenie Spółki, skutki podatkowe planowanej Konwersji, należy rozpatrywać w kontekście wniesienia przez wierzyciela (Wspólnika) wkładu niepieniężnego (aportu). Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: „Ustawy CIT”), do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, funduszu udziałowego albo funduszu założycielskiego, albo funduszu statutowego w banku państwowym, albo funduszu organizacyjnego ubezpieczyciela. W ocenie Spółki oznacza to, że zarówno wkłady pieniężne, jak i niepieniężne wnoszone na pokrycie kapitału zakładowego nie są zaliczane do przychodów w rozumieniu prawa podatkowego. Zdaniem Spółki, przepisy jasno wskazują, iż podwyższenie kapitału zakładowego w jakiejkolwiek formie nie generuje dla takiego podmiotu obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych. Tym samym, Konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy, jako czynność polegająca na wniesieniu do Spółki aportu na powiększenie jej kapitału zakładowego, nie będzie podlegała opodatkowaniu po stronie Spółki z uwagi na wskazane w art. 12 ust. 4 pkt 4 Ustawy CIT wyłączenie. Stanowiska te potwierdzają także organy podatkowe, np. w interpretacji indywidualnej z 23 lutego 2024 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.686.2023.3.AK, w której organ podatkowy zgodził się ze stanowiskiem podatnika, odstępując przy tym od uzasadnienia prawnego tej oceny, że mając na uwadze brzmienie art. 12 ust. 4 pkt 4 Ustawy CIT, który wprost stanowi, że do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych przez spółkę na utworzenie lub powiększenie jej kapitału zakładowego, bezsprzeczne jest, że konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy, jako czynność polegająca na wniesieniu do spółki aportu na powiększenie kapitału zakładowego, nie będzie podlegała opodatkowaniu po stronie spółki, czy z 17 września 2021 r. nr 0111-KDIB1-3.4010.288.2021.3.PC, w której organ podatkowy potwierdził, że „zarówno wkłady pieniężne, jak i niepieniężne wnoszone na pokrycie kapitału zakładowego nie są zaliczane do przychodów w rozumieniu prawa podatkowego.”. Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 11 Ustawy CIT, do przychodów nie zalicza się dopłat wnoszonych do spółki, jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach, kwot i wartości stanowiących nadwyżkę ponad wartość nominalną udziałów (akcji), otrzymanych przy ich wydaniu i przekazanych na kapitał zapasowy, oraz w spółdzielniach i ich związkach - wartości wpisowego, przeznaczonych na fundusz zasobowy. Spółka podkreśla, że zgodnie z art. 154 § 3 KSH, udziały nie mogą być obejmowane poniżej ich wartości nominalnej, a jeżeli udział jest obejmowany po cenie wyższej od wartości nominalnej, nadwyżkę przelewa się do kapitału zapasowego. W kontekście powyższego, Spółka wskazuje zatem, że wyemitowane przez Spółkę udziały zostaną objęte przez Wspólnika za cenę przewyższająca ich wartość nominalną. W konsekwencji powyższego, powstanie tzw. agio, czyli nadwyżka ponad wartością nominalną nowych udziałów objętych w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki. W takiej sytuacji, dodatnia różnica zostanie alokowana na kapitał zapasowy Spółki jako agio emisyjne. Tym samym, nadwyżka uzyskana przez Wnioskodawcę ponad wartość nominalną wydanych udziałów (agio) przekazana na kapitał zapasowy, zdaniem Spółki, nie będzie skutkowała dla Spółki powstaniem przychodu podatkowego w wysokości tej nadwyżki. Powyższe stanowisko potwierdzają także organy podatkowe, np. w interpretacji indywidualnej z 8 grudnia 2022 r. nr 0111-KDIB1-1.4010.738.2022.1.KM, gdzie organ podatkowy wskazał, że „Artykuł 12 ust. 4 pkt 11 ww. ustawy, odwołuje się wprost do „kwot i wartości stanowiących nadwyżkę ponad wartość nominalną udziałów”. Przepis ten wskazuje więc, że wyłączone z opodatkowania jest zarówno agio pieniężne, jak i agio aportowe. Zatem w przypadku, gdy powstanie agio, czyli nadwyżka ponad wartość nominalną udziałów otrzymanych przy ich wydaniu, która zostanie w całości przekazano na fundusz zapasowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zgodnie z art. 154 § 3 k.s. h., nie będzie ona zaliczana do przychodów tej spółki. Reasumując, nadwyżka uzyskana przez Wnioskodawcę ponad wartość nominalną wydanych udziałów (agio) przekazana na kapitał zapasowy - w myśl art. 12 ust. 4 pkt 11 ustawy o CIT, nie będzie stanowiła dla Spółki przychodów podatkowych”, podobnie w interpretacji indywidualnej z 28 sierpnia 2024 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.310.2024.3.MK. Stanowisko do pytania 2. Zdaniem Spółki, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonych i niezapłaconych odsetek od pożyczek podlegających Konwersji w dacie Konwersji na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 i art. 15c Ustawy CIT. Uzasadnienie w zakresie stanowiska nr 2 W świetle art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1, który stanowi katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą. W art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy CIT, ustawodawca zawarł natomiast ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu wskazując, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). A contrario – za koszty uzyskania przychodów uważa się jedynie odsetki od zobowiązań, które zostały faktycznie zapłacone. Kosztów podatkowych nie stanowią zatem odsetki niezapłacone lub umorzone. Zdaniem Spółki, odsetki od zaciągniętych pożyczek są kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pożyczki zaciągnięte na zakup nieruchomości oraz realizację projektu deweloperskiego są kluczowe z perspektywy Spółki dla generowania przez nią przyszłych przychodów – tym samym, odsetki od takich pożyczek spełniają zasadniczą przesłankę umożliwiającą zaliczenie ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, zdaniem Spółki, pojęcie „poniesienia” kosztu może obejmować różne formy rozliczeń, które nie ograniczają się wyłącznie do wypłaty gotówki. Pojęcie poniesienia kosztu w rozumieniu Ustawy CIT, jest zatem szerokie i oznacza, że koszt taki musi zostać pokryty z zasobów majątkowych danego podmiotu, a tym samym musi stanowić faktyczne obciążenie jego majątku. Aby dany koszt mógł zostać zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów dla celów CIT, nie jest natomiast niezbędne, żeby doszło do faktycznego rozchodu środków pieniężnych. Kosztem uzyskania przychodów może być - pod warunkiem spełnienia ustawowych przesłanek - w zasadzie każde zdarzenie skutkujące zmniejszeniem aktywów lub zwiększeniem pasywów podatnika. Takie podejście znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym – np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 17 grudnia 2019 r. sygn. II FSK 367/18, w którym sąd wskazał, że „przez „poniesienie” kosztu należy w takim wypadku rozumieć zarówno poniesienie wydatku, jak i zakwalifikowanie faktycznie zrealizowanego odpisu lub innego zmniejszenia aktywów lub zwiększenia strat. Będzie to więc każdy faktycznie dokonany odpis nie będący wydatkiem (w znaczeniu kasowym - rozchód pieniężny) powodujący zmianę w strukturze aktywów lub pasywów osoby prawnej (...) Ustawodawca nie zastrzegł, że poniesienie określonych kosztów musi się wiązać z bieżącym uszczupleniem zasobów finansowych podatnika. A zatem, „poniesienie kosztu” nie będzie wiązało się wyłącznie z faktycznym poniesieniem przez podatnika określonego wydatku (w rozumieniu wypływu wartości pieniężnych z jego majątku), lecz również z czynnościami skutkującymi jakimkolwiek zmniejszeniem jego aktywów czy też zwiększeniem strat obecnie lub w przyszłości”. Powyższe podejście zostało potwierdzone przykładowo również w interpretacji indywidualnej z 13 marca 2023 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.58.2023.1.IZ, w której Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że: „pojęcie wydatków jest szerokie, a ustawa CIT, nie ogranicza wskazanego pojęcia tylko i wyłącznie do wydatków pieniężnych podmiotu regulującego ciążące na nim zobowiązanie np. z tytułu pożyczki. Poniesienie kosztu w rozumieniu omawianej ustawy jest świadomym, celowym działaniem podatnika. Polega na faktycznym i definitywnym przesunięciu określonej wartości z jego majątku do majątku innego podmiotu. W szczególności, może mieć postać wydatkowania środków pieniężnych bądź przekazania innych wartości majątkowych, a także potrącenia (kompensaty). Tak więc sformułowanie „poniesione wydatki” będzie odnosiło się do wydatków zarówno pieniężnych, jak i niepieniężnych, bezpośrednio poniesionych na wypełnienie istniejącego zobowiązania podatnika. Zdaniem Organu, nabycie tytułem wkładu przez wnioskodawcę wierzytelności, skutkujące zobowiązaniem wnioskodawcy do wydania udziałów powoduje zaspokojenie wierzyciela i stanowi „wykonanie zobowiązania” przez wnioskodawcę z tytułu uzyskanych należności pożyczkowych. W konsekwencji, uznać należy, że na gruncie ustawy CIT, dojdzie do „zapłaty” (wpłaty) na rzecz wierzyciela należności pożyczkowych.” Zdaniem Spółki, przepisy nie ograniczają formy, w jakiej zapłata odsetek musi nastąpić. W orzecznictwie przyjmuje się, że „zapłata” może obejmować różne formy spełnienia zobowiązania, które prowadzą do jego ostatecznego wygaśnięcia. Ważne jest, aby odsetki zostały faktycznie „rozliczone”, a więc aby doszło do zmniejszenia zobowiązania względem wierzyciela, co może nastąpić zarówno przez przekazanie gotówki, jak i inne formy rozliczenia. Tym samym, zdaniem Spółki wyłączenie przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 11 Ustawy CIT, nie znajdzie zatem zastosowania, bowiem w skutek dokonania konwersji, roszczenie Wspólnika o zapłatę tych odsetek zostanie zaspokojone. Spółka faktycznie poniesie koszt zapłaty tych odsetek, potrącając przysługujące jej (wobec Wspólnika) wierzytelności z tytułu należnych wpłat na pokrycie udziałów (powiększających kapitały Spółki) z wierzytelnościami Wspólnika wobec Spółki z tytułu pożyczek. Cała kwota uregulowanych w drodze konwersji odsetek od pożyczek powinna zatem zostać uznana za odsetki zapłacone. W przypadku konwersji zakłada się (podobnie jak w przypadku kapitalizacji odsetek), że gdy pożyczkodawca otrzyma udziały odpowiadające kwocie głównej pożyczki i naliczonym, nieskapitalizowanym odsetkom, odsetki te są traktowane jak odsetki zapłacone. Takie stanowisko zostało potwierdzone również w interpretacji z 13 marca 2023 r. nr 0111- KDIB1-3.4010.58.2023.1.IZ, gdzie organ podatkowy zgodził się z podatnikiem wskazując, że „skoro w wyniku konwersji pożyczki pożyczkodawca uzyska akcje w podwyższonym kapitale zakładowym wnioskodawcy w zamian za wkład niepieniężny w postaci wierzytelności pożyczkowej (obejmującej też odsetki), zaś zobowiązanie wnioskodawcy wobec pożyczkodawcy wygaśnie, to należy uznać, że na dzień konwersji odsetki od niniejszego zobowiązania zostały faktycznie wypłacone. Reasumując, wnioskodawca będzie mieć możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek podlegających konwersji (...)”, czy w interpretacji indywidualnej z 24 listopada 2021 r. nr 0111-KDWB.4010.68.2021.1.KK, w której organ wskazał, że „skoro w wyniku konwersji pożyczki FIZ uzyska udziały w podwyższonym kapitale zakładowym Wnioskodawcy w zamian za wkład niepieniężny w postaci wierzytelności pożyczkowej (obejmującej też odsetki), zaś zobowiązanie wnioskodawcy wobec FIZ wygaśnie, to należy uznać, że na dzień konwersji odsetki od niniejszego zobowiązania zostały faktycznie wypłacone.” Reasumując, zdaniem Spółki, odsetki naliczone, uregulowane w drodze Konwersji, powinny zostać uznane za zapłacone w dniu Konwersji. W konsekwencji, Spółka będzie miała prawo do zaliczenia ww. odsetek w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dniu dokonania Konwersji, z uwzględnieniem ewentualnych ograniczeń i zasad zawartych w przepisach Ustawy CIT, w szczególności w zakresie art. 15c ust. 1 Ustawy CIT, który nakazuje z kosztów uzyskania przychodów (przejściowo) wyłączyć nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego (od podmiotów powiązanych i niepowiązanych) przekraczającą próg 3 000 000 zł albo 30% podatkowej EBIDTA – w zależności, która z wartości jest wyższa.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe. Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena Państwa stanowiska wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i nr 2). Natomiast, w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3) zostanie/zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.