0114-KDIP2-2.4010.161.2022.1.ASK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w zakresie oceny skutków opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, w którym momencie po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy z tytułu opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest osobą prawną (spółką z ograniczoną odpowiedzialnością) będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie kredytów i pożyczek na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (kredytów konsumenckich). Działalność Spółki jest regulowana przez przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (t. Jedn. Dz. U. Z 2022 r. Poz. 246; dalej: „Kredkonsu”). W związku z tą okolicznością Spółka - jako instytucja pożyczkowa - pozostaje wpisana do rejestru pośredników kredytowych i instytucji pożyczkowych prowadzonego przez komisję nadzoru finansowego.

Spółka rozważa wprowadzenie nowego rodzaju usługi finansowania, w ramach której kredyt konsumencki będzie przyznawany konsumentowi (dalej: „Klient”) bez prowizji za jego udzielenie. W związku z udzieleniem kredytu konsumenckiego klient będzie ponosił następujące koszty:

1. Odsetki kapitałowe - naliczane według dopuszczalnych przepisami k.c. stawek [w kwocie nieprzekraczającej 2 x (stopa referencyjna NBP + 3,5 punktu procentowego)],

2. Opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego (dalej również jako: „Opłata”) - należne Spółce od momentu dokonania przez Klienta poszczególnych spłat rat kredytu konsumenckiego,

3. Odsetki i inne opłaty za opóźnienie (w przypadku nieterminowych płatności) - naliczane według dopuszczalnych przepisami k.c. stawek [w kwocie nieprzekraczającej 2 x (stopa referencyjna NBP + 5,5 punktu procentowego)].

Opłaty ponoszone przez Klienta będą wskazane w treści - udostępnionej klientowi - umowy o udzielenie kredytu konsumenckiego, załączników do tej umowy bądź innych dokumentów zawierających informacje o wysokości oraz zasadach naliczania opłat (takich jak towarzysząca umowie tabela opłat).

Opłata za spłatę kredytu konsumenckiego będzie obliczana na podstawie wysokości zaangażowanego kapitału oraz stanowić będzie określony procent kwoty kredytu konsumenckiego. Opłata ta będzie obciążała Klienta w momencie spłaty kredytu konsumenckiego. Brak spłaty kredytu konsumenckiego przez Klienta spowoduje zatem, że po stronie Spółki nie będzie istnieć wierzytelność o zapłatę opłaty.

Tym samym Klient nie będzie ponosił żadnych opłat i prowizji w momencie udzielania kredytu/pożyczki.

W tym miejscu należy wskazać, że ponoszone przez Klienta koszty finansowania nie będą przekraczać maksymalnego limitu kosztów pozaodsetkowych wynikającego z Kredkonsu.

Ilustrując założenia planowanej, nowej usługi finansowania Wnioskodawca pragnie posłużyć się następującym przykładem*:

20 marca klient pożycza 1000 zł na 30 dni. Nie jest mu naliczana prowizja za udzielenie pożyczki. Zgodnie z umową opłata, którą klient będzie ponosił, wyniesie 0,1 zł za każdy 1 zł spłaconego kapitału udzielonego kredytu konsumenckiego. W dniu 23 marca klient decyduje się na spłatę 100 zł kwoty głównej kredytu konsumenckiego. W konsekwencji wpłaca do spółki 110 zł (na którą to kwotę składa się 100 zł kapitału kredytu konsumenckiego oraz 10 zł z tytułu opłaty, tj. 0,1*100 zł). W dniu 15 kwietnia klient spłaca pozostałą do spłaty część kwoty głównej kredytu konsumenckiego, tj. 900 zł (1000 zł - 100 zł), a dodatkowo ponosi koszt opłaty w wysokości 90 zł (0,1*900 zł) - łącznie 990 zł.

*w przykładzie pominięto kwotę odsetek kapitałowych.

Komentując zaprezentowany powyżej przykład należy wskazać, że – zgodnie z zasadami udzielania i spłaty kredytów konsumenckich, które będą wynikać z umowy o udzielenie kredytu konsumenckiego, załączników do tej umowy, tabeli opłat bądź innych, przedstawionych Klientowi dokumentów – Klient dokonując spłaty zobowiązania jednocześnie spłaca kwotę główną kredytu/pożyczki oraz ponosi koszt opłaty (jako opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego). Otrzymane wpłaty zaliczane będą proporcjonalnie na kwotę główną pożyczki oraz opłaty. Spółka będzie otrzymywać spłatę należności głównej oraz opłaty w tym samym momencie.

Przyczyną wprowadzania nowych zasad naliczania opłat jest w szczególności:

‒ wzrost konkurencyjności oferty Spółki względem innych instytucji pożyczkowych;

‒ ułatwienie Klientom zrozumienia produktu i zasad naliczania opłat;

‒ powiązanie kosztów ponoszonych przez Klienta ze spłatą zobowiązania (a tym samym zamknięciem kredytu konsumenckiego), a nie z zaciągnięciem zobowiązania/powstaniem długu.

Pytanie

W jakim momencie - po stronie Spółki - powstanie przychód podatkowy z tytułu opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód podatkowy z tytułu opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego powstanie w momencie zapłaty tej opłaty przez Klienta.

Stosownie do art. 353 k.c., strony zawierające umowę mogą ułożyć łączący je stosunek prawny dowolnie, tyle tylko iż jego treść lub cel nie mogą być sprzeczne z właściwością umowy, ustawą ani zasadami współżycia społecznego. W świetle opisanej zasady swobody zawierania umów, możliwość wybrania przez strony umowy dowolnego sposobu ustalenia wynagrodzenia - z zastrzeżeniem ograniczeń ustawowych - nie budzi wątpliwości. Obejmować ona może wysokość wynagrodzenia, sposób rozliczenia, termin płatności, a ponadto datę powstania wymagalnej wierzytelności z tytułu zawartej umowy.

Korzystając z zasady swobody zawierania umów spółka postanowiła wprowadzić nowy sposób finansowania charakteryzujący się rezygnacją z pobierania prowizji w dacie zawarcia umowy kredytu konsumenckiego i zakładający wprowadzenie opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego. Zgodnie z założeniami tego rozwiązania, spółka posiada wierzytelność w stosunku do pożyczkobiorcy jedynie w kwocie głównej pożyczki (poza odsetkami). W momencie spłaty kwoty głównej pożyczki po stronie Spółki pojawia się dodatkowe roszczenie w zakresie opłaty. Według najlepszej wiedzy spółki taka konstrukcja nie występuje na rynku i jest przełomowym rozwiązaniem w zakresie usług finansowych. Co istotne jest ona korzystna dla Klientów, gdyż odracza w czasie powstanie kosztów finansowania po stronie Klienta. Celem takiego skonstruowania modelu finansowania jest wzmocnienie konkurencyjności oferty Spółki na tle innych, polskich instytucji pożyczkowych.

Przechodząc do kwestii ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego należy wskazać, że podstawowe regulacje dotyczące zasad jego rozpoznawania zostały określone w art. 12 ust. 3-3g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. O podatku dochodowym od osób prawnych (t. Jedn. Dz. U. Z 2021 r. Poz. 1800; dalej: „UPDOP”).

Zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 12 ust. 3 UPDOP za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 UPDOP, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Od tej zasady ustawodawca przewidział jednak szczególne wyjątki:

‒ należne odsetki, w tym od udzielonych pożyczek, stanowią przychód podatkowy dopiero w dniu ich faktycznego otrzymania (a contrario do art. 12 ust. 4 pkt 2 UPDOP) lub kapitalizacji (art. 12 ust. 4 pkt 1 UPDOP);

‒ w przypadku przychodu niebędącego następstwem wydania rzeczy, zbycia praw majątkowych, wykonania przez podatnika usług lub rozliczania usług w okresach rozliczeniowych, przychód powstaje dopiero z chwilą otrzymanej zapłaty - tak w przypadku kar umownych czy otrzymywanych dotacji/subwencji (zgodnie z art. 12 ust. 3e UPDOP).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 12 ust. 3a UPDOP, za datę powstania przychodu uznaje się (z zastrzeżeniem ust. 3c-3e UPDOP) dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Od tej zasady przewidziano wyjątki (w art. 12 ust. 3c-3g UPDOP).

Zgodnie z art. 12 ust. 3c UPDOP, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 3e UPDOP w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

UPDOP nie zawiera definicji legalnej pojęcia „przychód”. Wyliczone zostały jedynie te kategorie świadczeń, które w szczególności uznawane są za przychód podlegający opodatkowaniu CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) (art. 12 ust. 1 UPDOP) oraz te kategorie świadczeń, które nie stanowią przychodu podatkowego (art. 12 ust. 4 UPDOP).

Jak wynika z analizy aktualnej linii interpretacyjnej organów podatkowych oraz sądów administracyjnych, aby dane świadczenie mogło zostać uznane a przychód podlegający opodatkowaniu CIT, powinny zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

‒ świadczenie powinno stanowić przysporzenie po stronie podatnika – rozumiane jako powiększenie jego aktywów bądź też pomniejszenie jego pasywów;

‒ przysporzenie powinno mieć charakter definitywny, tj. trwały, bezwarunkowy, ostateczny i pewny.

Mając na względzie powyższe należy wskazać, że przychodem związanym z działalnością gospodarczą jest przychód należny – nawet jeżeli nie został faktycznie otrzymany. Dla wyjaśnienia znaczenia pojęcia „przychód należny” należy odwołać się do zasad wykładni językowej.

Przyjmuje się, że pojęcie „należny” oznacza „przysługujący, należący się komuś lub czemuś” [m. Szymczak (red.), słownik języka polskiego, warszawa 1996, s. 253). Przychodem należnym mogą być więc przychody, które należą się, czy też przysługują podatnikowi.

Co do zasady świadczenie jest uznawane za należne gdy jest skonkretyzowane i wynika z treści zobowiązania, którego podatnik jest stroną. O jego wymagalności można mówić natomiast od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo skutecznego dochodzenia spełnienia tego świadczenia a na dłużniku ciąży obowiązek jego realizacji. Ustawy podatkowe ani k.c. nie zawierają definicji pojęcia „wymagalność”. Przyjmuje się jednak, że pod tym pojęciem należy rozumieć stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny o charakterze obiektywnym, którego początek następuje w chwili gdy wierzytelność zostanie „uaktywniona”.

W wydawanych interpretacjach indywidualnych organy podatkowe uznają, że o przychodzie z działalności gospodarczej można mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów i stanowią kwoty, których wydania może żądać podatnik. Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia - czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego [tak: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 29 maja 2018 r. nr 0111-KDIB1-2.4010.87.2018.1.PH oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 16 sierpnia 2018 r. nr 0114-KDIP2-3.4010.180.2018.1.MS].

W prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z dnia 21 marca 2018 r. (sygn. Akt III SA/WA 1670/17) sąd wyraził pogląd, że o przychodzie z działalności gospodarczej można mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania.

Przychodami należnymi są bowiem należności stanowiące efekt działalności gospodarczej podatnika, których wydania może on żądać od drugiej strony umowy. Przychody będą należne nawet wówczas, gdy podatnik ich nie otrzyma albo zrezygnuje z ich otrzymania lub odroczy termin płatności.

W prawomocnym wyroku WSA w poznaniu z 28 stycznia 2016 r. (sygn. Akt I SA/PO 1193/15) sąd uznał, że przychodami należnymi są wierzytelności powstałe wskutek prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, w stosunku do których podatnikowi służy uprawnienie do ich dochodzenia. „należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”): „przychody należne, to przychody, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, przy czym nie ma znaczenia, czy podatnik już faktycznie uzyskał świadczenie wynikające z takiej wierzytelności, czy też jeszcze nie. W ujęciu cywilistycznym wymagalność roszczenia należy łączyć z nadejściem dnia pozwalającego dłużnikowi spełnić świadczenie, zgodnie z treścią zobowiązania (`(...)`). Roszczenie staje się wymagalne z chwilą nadejścia terminu, w jakim świadczenie ma być spełnione (art. 455 k.c.), przy czym moment ten nie musi pokrywać się ani z datą zawarcia umowy będącej źródłem roszczenia, ani też z datą spełnienia świadczenia przez drugą stronę. Przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności trudno natomiast mówić, by podatnikowi należał się przychód, by miał on roszczenie, skoro nie ma on możliwości realizacji prawa do niego” (por. wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2018 r., sygn. Akt II FSK 1336/16 oraz wyrok NSA z dnia 2 grudnia 2016 r., sygn. Akt II FSK 2784/16).

Jak wynika z powyższej analizy przychód podatkowy to przychód należny, nawet jeżeli nie został otrzymany. Przychód podatkowy powstaje jednocześnie z wymagalną wierzytelnością w rozumieniu prawa cywilnego, której może żądać i dochodzić podatnik na drodze sądowej. Dopóki nie dojdzie do powstania wymagalnej wierzytelności po stronie podatnika CIT, nie dochodzi do powstania przychodu podatkowego.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, opłata będzie obciążała Klienta w momencie spłaty kredytu konsumenckiego. Brak spłaty kredytu konsumenckiego przez Klienta będzie skutkować tym, że po stronie Spółki nie powstanie wierzytelność z tytułu opłaty. Czynnikiem generującym powstanie wymagalnej wierzytelności, a więc również przychodu podatkowego, będzie dopiero spłata kwoty głównej kredytu konsumenckiego. Innymi słowy, brak spłaty nie będzie uprawniał spółki do dochodzenia wierzytelności z tytułu opłaty - Wnioskodawca będzie mógł jedynie dochodzić odsetek i kwoty głównej pożyczki. Tym samym - zdaniem Wnioskodawcy - przychód podatkowy z tytułu opłaty powstanie dopiero w dniu jej zapłaty na rzecz spółki (a zatem w zgodzie z art. 12 ust. 3e UPDOP, tj. na tzw. zasadzie kasowej).

Co istotne, zdaniem Spółki, przychód z tytułu opłaty nie powstanie w dniu zawarcia umowy o udzielenie kredytu konsumenckiego czy też wydania kwoty tego kredytu. W tym dniu nie powstanie bowiem - po stronie Spółki - wierzytelność, a więc nie może powstać przychód podatkowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej „ustawa o CIT”), nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT,

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT można stwierdzić, że – co do zasady – przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną. Przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika. Tym samym o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in.:

‒ przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT);

‒ przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4 ustawy o CIT).

I tak, na mocy art. 12 ust. 3 ustawy o CIT,

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wykładnia powołanego powyżej przepisu prowadzi do wniosku, że objęte hipotezą tego przepisu przychody muszą być następstwem prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, między przychodem a wymienionymi rodzajami działalności gospodarczej musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu. Omawiany przepis stanowi, że przychodami uznanymi za przychody z działalności gospodarczej są nie tylko przychody otrzymane, ale także należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano.

Ponadto dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o CIT łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej określa przepis art. 12 ust. 3a ustawy o CIT.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3a ustawy o CIT,

za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

W świetle art. 12 ust. 3c ustawy o CIT,

jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Z kolei w myśl art. 12 ust. 3e ustawy o CIT,

w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Państwa głównym przedmiotem działalności jest udzielanie kredytów i pożyczek na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (kredytów konsumenckich). Państwa działalność jest regulowana przez przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Jako instytucja pożyczkowa rozważają Państwo wprowadzenie nowego rodzaju usługi finansowania, w ramach której kredyt konsumencki będzie przyznawany klientowi bez prowizji za jego udzielenie. W związku z udzieleniem kredytu konsumenckiego klient będzie ponosił następujące koszty:

1. Odsetki kapitałowe - naliczane według dopuszczalnych przepisami k.c. stawek [w kwocie nieprzekraczającej 2 x (stopa referencyjna NBP + 3,5 punktu procentowego)],

2. Opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego (dalej również jako: „Opłata”) - należne Spółce od momentu dokonania przez Klienta poszczególnych spłat rat kredytu konsumenckiego,

3. Odsetki i inne opłaty za opóźnienie (w przypadku nieterminowych płatności) - naliczane według dopuszczalnych przepisami k.c. stawek [w kwocie nieprzekraczającej 2 x (stopa referencyjna NBP + 5,5 punktu procentowego)].

Opłaty ponoszone przez klienta będą wskazane w treści - udostępnionej klientowi - umowy o udzielenie kredytu konsumenckiego, załączników do tej umowy bądź innych dokumentów zawierających informacje o wysokości oraz zasadach naliczania opłat (takich jak towarzysząca umowie tabela opłat).

Opłata za spłatę kredytu konsumenckiego będzie obliczana na podstawie wysokości zaangażowanego kapitału oraz stanowić będzie określony procent kwoty kredytu konsumenckiego. Opłata ta będzie obciążała klienta w momencie spłaty kredytu konsumenckiego. Brak spłaty kredytu konsumenckiego przez klienta spowoduje zatem, że po Państwa stronie nie będzie istnieć wierzytelność o zapłatę opłaty.

Tym samym Państwa klient nie będzie ponosił żadnych opłat i prowizji w momencie udzielania kredytu/pożyczki. Ponoszone przez klienta koszty finansowania nie będą przekraczać maksymalnego limitu kosztów pozaodsetkowych wynikającego z kredytu konsumenckiego.

Klient dokonując spłaty zobowiązania jednocześnie spłaca kwotę główną kredytu/pożyczki oraz ponosi koszt opłaty (jako opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego). Otrzymane wpłaty zaliczane będą proporcjonalnie na kwotę główną pożyczki oraz opłaty. Spółka będzie otrzymywać spłatę należności głównej oraz opłaty w tym samym momencie.

Przyczyną wprowadzania nowych zasad naliczania opłat jest w szczególności:

‒ wzrost konkurencyjności oferty Spółki względem innych instytucji pożyczkowych;

‒ ułatwienie klientom zrozumienia produktu i zasad naliczania opłat;

‒ powiązanie kosztów ponoszonych przez klienta ze spłatą zobowiązania (a tym samym zamknięciem kredytu konsumenckiego), a nie z zaciągnięciem zobowiązania/powstaniem długu.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, w którym momencie powstanie przychód podatkowy z tytułu opłaty za spłatę kredytu konsumenckiego.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro klient w momencie udzielenia kredytu/pożyczki nie będzie ponosił żadnych opłat i prowizji, a opłata za spłatę kredytu konsumenckiego będzie obciążała go dopiero w momencie jego spłaty, to przychód podatkowy po Państwa stronie powstanie zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dniu otrzymania zapłaty.

Tym samym Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).