Wnioskodawca, X Spółka z o.o., nabył 22 grudnia 2021 r. zabudowaną nieruchomość, która obejmuje budynek niemieszkalny oraz inne elementy, takie jak grunt, wiata śmietnikowa i parking. Nieruchomość została zakwalifikowana do środków trwałych Spółki. Od 1 stycznia 2022 r. Spółka rozpoczęła dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od Budynku oraz pozostałych budowli, stosując przepisy ustawy o rachunkowości oraz ustawy o CIT. Spółka jest klasyfikowana jako spółka nieruchomościowa oraz jednostka mała według definicji zawartej w ustawie o rachunkowości. Organ podatkowy potwierdził, że odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od Budynku, zgodnie z przepisami o rachunkowości, stanowią koszt uzyskania przychodu w wysokości określonej przez przepisy ustawy o CIT.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
8 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w związku z tym, że na podstawie art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości, Spółka dla celów bilansowych dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych, tj. w ustawie o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia Budynku, które obciążają wynik finansowy Spółki, są dla Spółki kosztem uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z przepisów ustawy o CIT.
Treść wniosku jest następująca:
X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) posiada siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz jest polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości. Wspólnikami Wnioskodawcy są osoby fizyczne. Wnioskodawca został zarejestrowany w KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) 13 maja 2021 r. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.
Wnioskodawca 22 grudnia 2021 r. nabył zabudowaną nieruchomość składającą się z działek nr (…) i nr (…) o łącznej powierzchni 0,3041 ha. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem niemieszkalnym (dalej: „Budynek”) wzniesionym w XIX wieku złożonym w części z lokali usługowych a w części z lokali handlowych o powierzchni zabudowy 1.852 m2. Na nieruchomości znajduje się również wiata śmietnikowa i parking. Lokale Budynku podlegają wynajmowi. Kwota, za jaką została zakupiona nieruchomość, przekroczyła 10.000.000 zł (wynosiła 12.420.000 zł netto).
Na gruncie ustawy o rachunkowości oraz ustawy o CIT nabyta przez Spółkę zabudowana nieruchomość została zakwalifikowana do środków trwałych. Nieruchomość została wprowadzona do ksiąg rachunkowych 22 grudnia 2021 r. W ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych zakupioną zabudowaną nieruchomość ujęto w podziale na:
- grunt,
- wiata śmietnikowa (budowla),
- parking (budowla) oraz
- Budynek (budynek niemieszkalny – zaliczony do grupy 1 KŚT).
Na gruncie ustawy o rachunkowości oraz ustawy o CIT Wnioskodawca rozpoczął od 1 stycznia 2022 r. dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od Budynku oraz od budowli. Zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych, w tym Budynku obciążają wynik finansowy Wnioskodawcy.
Wnioskodawca od 1 stycznia 2022 r. jest spółką nieruchomościową w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy o CIT.
Wnioskodawca jest jednostką małą w rozumieniu ustawy o rachunkowości, która spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1c pkt 1, tj. spółką, w której w 2021 r. Spółka nie przekroczyła co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości:
a) 25 500 000 zł – w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego,
b) 51 000 000 zł – w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy,
c) 50 osób – w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty.
Wnioskodawca – na podstawie art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości – dokonuje odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych, tj. w ustawie o CIT.
W przedstawionym stanie faktycznym nie występują wyłączenia z zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Budynku na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Warunki ustawowe do uznania Budynku za środek trwały zostały spełnione – wg zasad określonych w art. 16a-16m ustawy o CIT.
Czy w związku z tym, że na podstawie art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości, Spółka dla celów bilansowych dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych, tj. w ustawie o CIT, dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia Budynku, które obciążają wynik finansowy Spółki, są dla Spółki kosztem uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z przepisów ustawy o CIT?
Zajmując własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r poz. 1800 ze zm., dalej jako: ustawa o CIT), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.
Stosownie zaś do art. 7 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2022 r., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe, niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Stosowanie do art. 16a ust. 1 (winno być: art. 16a ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca 22 grudnia 2021 r. nabył zabudowaną nieruchomość składającą się z działek nr (…) i nr (…) o łącznej powierzchni 0,3041 ha. Nieruchomość zabudowana jest budynkiem niemieszkalnym (dalej: „Budynek”) wzniesionym w XIX wieku złożonym w części z lokali usługowych a w części z lokali handlowych o powierzchni zabudowy 1.852 m2. Na nieruchomości znajduje się również wiata śmietnikowa i parking. Lokale Budynku podlegają wynajmowi. Kwota, za jaką została zakupiona nieruchomość, przekroczyła 10.000.000 zł (wynosiła 12.420.000 zł netto).
Na gruncie ustawy o rachunkowości oraz ustawy o CIT nabyta przez Spółkę zabudowana nieruchomość została zakwalifikowana do środków trwałych. Nieruchomość została wprowadzona do ksiąg rachunkowych 22 grudnia 2021 r. W ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych zakupioną zabudowaną nieruchomość ujęto w podziale na: grunt, wiata śmietnikowa (budowla), parking (budowla) oraz Budynek (budynek niemieszkalny – zaliczony do grupy 1 KŚT).
Na gruncie ustawy o rachunkowości oraz ustawy o CIT Wnioskodawca rozpoczął od 1 stycznia 2022 r. dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od Budynku oraz od budowli.
Wnioskodawca od 1 stycznia 2022 r. jest spółką nieruchomościową w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy o CIT. Wnioskodawca jest jednostką małą w rozumieniu ustawy o rachunkowości, która spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1c pkt 1.
Zgodnie z powołanym art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, nowa treść przepisu wprowadziła ograniczenie wysokości odpisów amortyzacyjnych, dokonywanych przez spółki nieruchomościowe w odniesieniu do środków trwałych, zaliczonych do grupy 1 KŚT. Grupa ta obejmuje budynki, w tym Budynek i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Stosownie do znowelizowanego tekstu art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, wysokość odpisu amortyzacyjnego dokonywana zgodnie z przepisami ustawy o CIT, w danym roku podatkowym nie może być wyższa, niż wartość odpisu amortyzacyjnego bądź umorzeniowego dokonywanego w tym samym roku zgodnie z przepisami o rachunkowości, która obciąża wynik finansowy jednostki.
Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzenie ograniczenia wysokości podatkowych odpisów amortyzacyjnych do wysokości odpisów dokonywanych na cele rachunkowe, zakłada zastosowanie tego ograniczenia do spółek nieruchomościowych, które aktywa, zaliczone do Grupy 1 KŚT, traktują jako środki trwałe podlegające amortyzacji, a dokonywanymi odpisami amortyzacyjnymi obciążają wynik finansowy jednostki. Do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych zaliczane są między innymi budynki, w tym Budynek.
Interpretacja powołanego art. 15 ust. 6 ustawy o CIT oznacza, że ma on zastosowanie do przypadków, w których są spełnione łącznie następujące warunki:
1. Podatnik jest spółką nieruchomościową w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy o CIT.
2. Spółka nieruchomościową posiada (jest właścicielem) środki trwałe zaliczane do Grupy 1 KŚT, od których dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o CIT.
3. Aktywa te stanowią jednocześnie środki trwałe w rozumieniu ustawy o rachunkowości, od których podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami o rachunkowości, które obciążają wynik finansowy jednostki (podatnika).
Analizując spełnienie powyższych warunków w przedstawionym stanie faktycznym:
1. Spółka jest spółką nieruchomościową w rozumieniu art. 4a pkt 35 ustawy o CIT, ponieważ działa ona w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zobowiązanej do sporządzenia bilansu na podstawie przepisów o rachunkowości, w którym na ostatni dzień roku poprzedzającego rok podatkowy, co najmniej 50% wartości bilansowej jej aktywów stanowiły nieruchomości położone na terytorium Polski, których wartość bilansowa przekroczyła 10 000 000 zł oraz w roku poprzedzającym odpowiednio rok podatkowy przychody podatkowe z tytułu najmu stanowiły ponad 60% ogółu przychodów podatkowych Spółki. Zatem warunek przedstawiony powyższej w punkcie 1 należy uznać za spełniony.
2. Spółka posiada środki trwałe zaliczane do Grupy 1 KŚT, tj. Budynek, od którego dokonuje odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych zgodnie z art. 16a-16m ustawy o CIT. Warunek przedstawiony w punkcie 2 należy uznać za spełniony.
3. Spółka, na gruncie ustawy o rachunkowości, zaliczyła Budynek do środków trwałych. Spółka dokonuje od niego odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami o rachunkowości, które obciążają wynik finansowy. Warunek przedstawiony w punkcie 3 należy uznać za spełniony.
Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2021 r. poz. 217, winno być: Dz. U. z 2021 r. poz. 217 ze zm.), odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środka trwałego dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia jego wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje nie wcześniej niż po przyjęciu środka trwałego do używania, a jej zakończenie – nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych z wartością początkową środka trwałego lub przeznaczenia go do likwidacji, sprzedaży lub stwierdzenia jego niedoboru, z ewentualnym uwzględnieniem przewidywanej przy likwidacji ceny sprzedaży netto pozostałości środka trwałego.
Istotnym w analizowanym stanie faktycznym jest art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości. Zgodnie z nim, jednostka mikro, jednostka mała oraz jednostka, o której mowa w art. 3 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, która spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1c pkt 1 albo ust. 1d, może dokonywać odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych.
Zgodnie z ust. 8 tego artykułu, przepisu ust. 7 nie stosuje się do spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych i spółek jawnych lub komandytowych, których wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność są spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne lub spółki z innych państw o podobnej do tych spółek formie prawnej.
W przedstawionym stanie faktycznym:
1. Wnioskodawca jest jednostką małą w rozumieniu ustawy o rachunkowości.
2. Wspólnikami Wnioskodawcy są wyłącznie osoby fizyczne.
3. Wnioskodawca – na podstawie art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości – dla celów bilansowych dokonuje odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych, tj. w ustawie o CIT.
Z powyższego wynika, że skoro Wnioskodawca – na podstawie art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości – dla celów bilansowych dokonuje odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych, tj. w ustawie o CIT, to kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m ustawy o CIT. Dokonywane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne nie są bowiem wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Podsumowując, w związku z tym, że na podstawie art. 32 ust. 7 ustawy o rachunkowości, Spółka dla celów bilansowych dokonuje odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych według zasad określonych w przepisach podatkowych, tj. w ustawie o CIT, dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia Budynku, które obciążają wynik finansowy Spółki, są dla Spółki kosztem uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z przepisów ustawy o CIT.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili