Interpretacja indywidualna – stanowisko jest nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

- sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy faktoringu, na warunkach opisanych w stanie faktycznym, skutkuje dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego,

- w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1 czy dochód z tego tytułu korzysta ze zwolnienia CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 grudnia 2022 r. (wpływ 8 grudnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej też jako: „Spółka” lub „Sprzedawca”) jest polskim rezydentem podatkowym i czynnym podatnikiem VAT (podatek od towarów i usług). Spółka prowadzi działalność w zakresie m.in. produkcji szkła gospodarczego, produkcji i obróbki pozostałego szkła, włączając szkło techniczne, sprzedaży hurtowej wyrobów porcelanowych, ceramicznych i szklanych. Spółka uzyskała decyzję o wsparciu wydaną na podstawie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1752 z późn. zm., dalej: „ustawa o WNI”) na prowadzenie działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa, w zakresie wyrobów wytworzonych lub usług świadczonych na terenie i w zakresie wskazanym w decyzji o wsparciu. Spółka uzyskuje przychody zarówno z działalności na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu jak i z działalności pozastrefowej.

Spółka przystąpiła do umowy faktoringu (dalej: „Umowa faktoringu”, „Umowa”) z niepowiązaną instytucją finansową mającą siedzibę na terenie Austrii (dalej: „Faktor”). Na podstawie zawartej Umowy, Faktor świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę faktoringu.

Z literalnego brzmienia Umowy wynika, że Wnioskodawca sprzedaje i w ramach dopełnienia sprzedaży ceduje na Faktora wszystkie swoje Wierzytelności należne od Dłużników. Faktor kupuje od Sprzedawcy Wierzytelności i przyjmuje cesję od Sprzedawcy.

Co prawda Umowa wskazuje na sprzedaż i cesję Wierzytelności i została nazwana umową faktoringu pełnego, jednak Faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużników wobec Wierzytelności objętych umową tylko do wysokości limitu wskazanego w Umowie. W przypadku wystąpienia Zdarzenia del credere (tj. brak zapłaty, upadłość), odpowiedzialność Faktora ograniczona jest tylko do Kwoty limitu zwanej Kwotą del credere. Ryzyko ściągalności jakichkolwiek pozostałych kwot przekraczających limit obciąża w całości Wnioskodawcę.

Ponadto Umowa przewiduje dodatkowe wyłączenia, w których i tak limitowana odpowiedzialność Faktora jest wyłączona (katastrofa naturalna, energia jądrowa, atak terrorystyczny, naruszenie przez Sprzedawcę zasadniczych postanowień Umowy, niezdolność Sprzedawcy do przedstawienia dowodów na spełnienie swoich obowiązków umownych wobec Dłużnika).

Co więcej, Faktor nie przyjmuje odpowiedzialności nawet limitowanej za Wierzytelności zafakturowane po Upadłości Dłużnika, po upływie 3 miesięcy od terminu zapadalności niekwestionowanej Wierzytelności jak również po sądowej egzekucji Wierzytelności.

Dodatkowo Umowa przewiduje, że Wnioskodawca jest zobowiązany zwrócić Faktorowi Kwotę del credere plus wszelkie naliczone odsetki, jeśli Faktor zapłacił Sprzedawcy Kwotę del credere w całości lub w części, po czym okazało się, że nie nastąpił brak zapłaty lub upadłość. Faktor przenosi w takiej sytuacji zwrotnie daną Wierzytelność na żądanie Sprzedawcy.

Na poczet ceny nabycia Wierzytelności Faktor wypłaca Spółce kwoty wynikające ze wskazanego w Umowie poziomu zaliczkowania. Poziom zaliczkowania Wierzytelności wynosi 100%. Zaliczki na poczet Ceny Zakupu podlegają limitom wskazanym w Umowie. Faktor może - w dowolnym terminie i bez podawania przyczyny - odmówić wypłaty/wstrzymać wypłatę Zaliczek na poczet Ceny Zakupu.

Z Umowy wynika szereg obowiązków Wnioskodawcy wobec Faktora. W szczególności jest on obowiązany zapewnić należytą pozasądową windykację Wierzytelności. Ponadto w przypadku, jeśli do utrzymania limitowanej odpowiedzialności Faktora za konieczne uznane zostanie sądowe postępowanie egzekucyjne, Faktor przenosi zwrotnie na Wnioskodawcę odpowiednią Wierzytelność dla celów odzyskania należności, a to Wnioskodawca składa odpowiedni wniosek, biorąc pod uwagę polecenia Faktora. Ponadto Wnioskodawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów rzeczonych postępowań sądowych, chyba że orzeczenie sądu w pełni uwzględni roszczenie Faktora. Dodatkowo Wnioskodawca jest obowiązany do złożenia Faktorowi szeregu oświadczeń i gwarancji w szczególności, że termin płatności Wierzytelności Scedowanych nie przekracza 180 dni. W praktyce po upływie 180 dni Faktor potrąca kwotę należną za te faktury z kwoty bieżących zaliczek.

Spółka uzyskuje przychody zarówno z działalności na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu jak i z działalności pozastrefowej. Podstawowa działalność operacyjna Spółki z działalności określonej w decyzji o wsparciu objęta jest zakresem zezwolenia i dochód Spółki z tytułu działalności produkcyjnej i handlowej w zakresie wyrobów i wytworzonych na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu co do zasady korzysta ze zwolnienia podatkowego na mocy art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT. W zakresie decyzji o wsparciu nie wydaje się decyzji w zakresie usług finansowych.

Umowa faktoringu dotyczy wierzytelności handlowych wynikających ze sprzedaży produktów i usług w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy w tym zarówno wierzytelności związanych z przychodami z działalności na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu jak i z działalności pozastrefowej. Jednak Spółka posiada dokumentację pozwalającą na jednoznaczne powiązanie wierzytelności objętych Umową faktoringu z konkretnymi przychodami z działalności objętej decyzją o wsparciu jak również z działalności pozastrefowej, w szczególności jest w stanie wskazać których konkretnie wierzytelności z działalności prowadzonej w zakresie określonym w decyzji o wsparciu dotyczy Umowa.

Tym samym zawarcie Umowy faktoringu w części dotyczącej wierzytelności wynikających z działalności objętej decyzją o wsparciu w sposób jednoznaczny związane jest z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie określonym w decyzji o wsparciu, gdyż ma na celu zabezpieczenie czynności podejmowanych w ramach działalności gospodarczej określonej decyzji o wsparciu, służy zabezpieczeniu dochodów z działalności podstawowej określonej w decyzji o wsparciu, nie stanowi zaś odrębnej działalności finansowej. Jak wskazano powyżej, Spółka posiada dokumentację pozwalającą na powiązanie Umowy faktoringu z działalnością Spółki w zakresie określonym w decyzji o wsparciu, w szczególności jest w stanie wskazać których konkretnie wierzytelności z działalności wskazanej w decyzji o wsparciu dotyczy Umowa.

Zakresem niniejszego wniosku objęte są wyłącznie Wierzytelności związane z działalnością prowadzoną w zakresie określonym w decyzji o wsparciu, co oznacza, iż zakres wniosku obejmuje tylko te Wierzytelności, które wynikają ze sprzedaży produktów i usług potraktowanej wcześniej jako dochód zwolniony na podstawie decyzji o wsparciu. Ponadto, pierwotnie rozpoznany przychód w związku ze sprzedażą produktów lub usług oraz koszty uzyskania tego przychodu są kwalifikowane przez Wnioskodawcę do tzw. operacyjnego źródła przychodów w ramach dochodów korzystających ze zwolnienia z CIT (tj. zakresem wniosku nie są objęte wierzytelności, które mogłyby wynikać ze sprzedaży potraktowanej jako przychód z zysków kapitałowych). Zakresem wniosku objęte są wyłącznie wierzytelności własne Spółki, tj. Wierzytelności nie są nabywane od innych podmiotów.

Usługa faktoringu z punktu widzenia Wnioskodawcy ma na celu poprawienie płynności finansowej oraz zabezpieczenie czynności podejmowanych w ramach działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, służy zabezpieczeniu dochodów z działalności podstawowej określonej w decyzji o wsparciu, nie stanowi zaś odrębnej działalności finansowej.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca uzyskuje zarówno dochody zwolnione z opodatkowania CIT (na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT), jak i dochody podlegające opodatkowaniu CIT na zasadach ogólnych (dochody z działalności nieobjętej zwolnieniem). W ramach działalności nie objętej zakresem zwolnienia, Spółka uzyskuje przychody z zysków kapitałowych, których mowa w art. 7b ust. 1 ustawy o CIT jak i przychody z innych źródeł przychodów.

Wnioskodawca wskazuje, że Wierzytelności będące przedmiotem wniosku nie uległy przedawnieniu. W przypadku sprzedaży Wierzytelności przez Wnioskodawcę w przyszłości należy również przyjąć, że na moment sprzedaży nie będą one przedawnione.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło 8 grudnia 2022 r., wskazali Państwo dane niezbędne w zakresie realizacji wymiany informacji podatkowych, identyfikujące austriacką instytucję finansową (Faktora).

Również tytułem uzupełnienia, w ww. piśmie, w ramach odpowiedzi na zadane pytania wskazali Państwo, że:

We wniosku o interpretację wskazaliśmy, że Spółka pierwotnie rozpoznaje przychód w związku ze sprzedażą produktów lub usług oraz koszty uzyskania tego przychodu, które są kwalifikowane przez Spółkę do tzw. operacyjnego źródła przychodów w ramach dochodów korzystających ze zwolnienia z CIT. 

We wniosku zadane zostało pytanie czy sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy Faktoringu, na warunkach opisanych w stanie faktycznym, skutkuje dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego.

Informujemy, że przychody zostały zarachowane jako przychody należne, analogicznie do innych przychodów uzyskiwanych z regularniej sprzedaży Wnioskodawcy.

Zgodnie z otrzymaną decyzją o wsparciu, pomoc publiczna została udzielona na zwiększenie zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu. Decyzja o wsparciu dotyczyła budowy magazynu wyrobów gotowych, modernizacji wydziału dekoracji szkła oraz budowy nowego pieca szklarskiego, jak również zakupu nowych maszyn, urządzeń oraz linii produkcyjnych. Inwestycja dotyczyła budowy centrum logistycznego, zakupu nowoczesnej linii do dekoracji szkła oraz przede wszystkich zwiększenia mocy produkcyjnych wanny szklarskiej.

Pytania

1. Czy sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy faktoringu, na warunkach opisanych w stanie faktycznym, skutkuje dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego?

2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy dochód z tego tytułu korzysta ze zwolnienia CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT?

Stanowisko (ostatecznie przeformułowane w piśmie z 2 grudnia 2022 r.)

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy Faktoringu, na warunkach opisanych powyżej w stanie faktycznym, nie będzie skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego.

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku uznania, że sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy Faktoringu, na warunkach opisanych powyżej w stanie faktycznym, będzie skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego, dochód z tego tytułu będzie korzystać ze zwolnienia CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Uzasadnienie.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1.

W świetle interpretacji ogólnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 15 lutego 2021 r., sygn. DD5.8201.11.2020, odpłatne zbycie przez podatnika podatku dochodowego wierzytelności wynikającej z dokonanej wcześniej przez takiego podatnika na rzecz podmiotu trzeciego (dłużnika) sprzedaży towarów lub usług stanowi odrębną od wskazanej sprzedaży towarów lub usług operację gospodarczą, wywołującą po stronie zbywcy wierzytelności skutki w podatku dochodowym w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 509 § 1 kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 tego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Stosownie natomiast do art. 510 § 1 kodeksu cywilnego, przeniesienie wierzytelności może nastąpić w wyniku wykonania umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, która przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z analizy przepisów kodeksu cywilnego wynika więc, że zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu.

W ocenie Wnioskodawcy, zawarta przez niego umowa nie ma charakteru typowej umowy faktoringu, na co wskazują następujące argumenty:

- Faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużników wobec Wierzytelności objętych umową tylko do wysokości limitu wskazanego w Umowie,

- Ryzyko ściągalności jakichkolwiek pozostałych kwot przekraczających limit obciąża w całości Wnioskodawcę,

- Wnioskodawca odpowiedzialny jest za windykację wszystkich Wierzytelności,

- Umowa przewiduje szereg wyłączeń, w których i tak limitowana odpowiedzialność Faktora jest wyłączona,

- Umowa przewiduje, że Wnioskodawca jest zobowiązany zwrócić Faktorowi Kwotę del credere plus wszelkie naliczone odsetki, jeśli Faktor zapłacił Wnioskodawcy Kwotę del credere w całości lub w części, po czym okazało się, że nie nastąpiło Zdarzenie del credere (upadłość, brak zapłaty). Faktor przenosi w tych okolicznościach zwrotnie daną Wierzytelność na żądanie Sprzedawcy,

- Również zaliczki na poczet Ceny Zakupu podlegają limitom wskazanym w Umowie,

- Faktor może - w dowolnym terminie i bez podawania przyczyny - odmówić wy płaty/wstrzymać wypłatę Zaliczek na poczet Ceny Zakupu,

- Z Umowy wynika szereg obowiązków Wnioskodawcy wobec Faktora. W szczególności jest on obowiązany zapewnić należytą pozasądową windykację Wierzytelności Scedowanych,

- Co więcej w przypadku, jeśli do utrzymania Odpowiedzialności del credere za konieczne uznane zostanie sądowe postępowanie egzekucyjne, Faktor przenosi zwrotnie na Wnioskodawcę odpowiednią Wierzytelność dla celów odzyskania należności ponadto Wnioskodawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów postępowań sądowych.

W konsekwencji powyżej wskazanych postanowień Umowy, de facto dochodzi do sytuacji, że nie mamy do czynienia z cesją Wierzytelności, to Wnioskodawca ponosi ryzyko niewypłacalności kontrahenta, to Wnioskodawca jest w dalszym ciągu odpowiedzialny za windykacje należności, ponadto w przypadku sądowego postępowania egzekucyjnego Wierzytelności są przez Faktora przenoszone zwrotnie na Wnioskodawcę. Windykacją Wierzytelności również zajmuje się Wnioskodawca. Ponadto w związku z obowiązkiem złożenia przez Wnioskodawcę oświadczenia i gwarancji, że termin płatności Wierzytelności Scedowanych nie przekracza 180 dni, po upływie 180 dni Faktor potrąca kwotę należną za te faktury z kwoty bieżących zaliczek.

W konsekwencji, za niezasadne w ocenie Wnioskodawcy należy uznać stanowisko, że powinien on jako wierzyciel (faktorant), należność uzyskaną za zbywaną wierzytelność zaliczyć do swoich przychodów w podatku dochodowym. W rozważanej sytuacji oznacza to, iż Spółka nie jest obowiązana do rozpoznania z tego tytułu przychodu podatkowego w CIT.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2.

W przypadku uznania stanowiska Wnioskodawcy za błędne w zakresie pytania 1 i uznania, że Spółka jest obowiązana do rozpoznania przychodu podatkowego w CIT, w ocenie Wnioskodawcy, dochód z tego tytułu może korzystać ze zwolnienia z CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy o CIT.

Na podstawie ustawy o WNI, został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o WNI, wsparcie na realizację nowej inwestycji, zwane dalej „wsparciem”, jest udzielane w formie zwolnienia od podatku dochodowego, na zasadach określonych odpowiednio w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych albo w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust.1 pkt 34a ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie o WNI, i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 17 ust. 4 ustawy o CIT, zwolnienie podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

W świetle powyższych przepisów, aby dany dochód korzystał ze zwolnienia z opodatkowania musi być uzyskany z działalności:

- prowadzonej na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu,

- prowadzonej na podstawie decyzji o wsparciu.

Jak wynika z powołanych przepisów zwolnienie z podatku dochodów uzyskanych w ramach decyzji o wsparciu przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu. Istota regulacji sprowadza się więc do tego, aby działalność gospodarcza była prowadzona w określonym miejscu i w zakresie wynikającym z decyzji o wsparciu. W ocenie Wnioskodawcy, pomiędzy zawartą Umową faktoringu a dochodami uzyskiwanymi w ramach decyzji o wsparciu istnieje ścisły, nierozerwalny związek funkcjonalny. W tym miejscu warto przytoczyć wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 sierpnia 2020 r., sygn. II FSK 1319/18, LEX nr 3047458, w którym stwierdzono, że „Zakwalifikowanie danych czynności do działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE może nastąpić wówczas, gdy pomiędzy tymi czynnościami a działalnością podstawową istnieje ścisły i nierozerwalny, funkcjonalny związek, a zatem wówczas, gdy stanowią one integralną część działalności strefowej”.

Warto zwrócić uwagę również na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 18 grudnia 2019 r., sygn. I SA/Bd 686/19. Zdaniem Sądu, z art. 17 ust. 1 pkt 34a i art. 17 ust. 4 ustawy o CIT nie wynika, aby warunkiem zwolnienia było to, aby dochód został osiągnięty z konkretnej inwestycji wymienionej w decyzji o wsparciu. Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 12 marca 2020 r., sygn. I SA/Łd 837/19 wskazano, że brak jest podstaw do uznania, aby w sytuacji przedstawionej przez spółkę zwolnieniu podatkowemu podlegał tylko dochód związany z realizacją danego projektu inwestycyjnego. Przepisy podatkowe nie określają w ogóle zasad kalkulowania wysokości zwolnienia wyłącznie w oparciu o dochód osiągnięty w ramach nowej inwestycji.

Sądy zwracają uwagę, że omawiane zwolnienie podatkowe ma charakter stymulacyjny (bodźcowy). Jego istota polega na zachęceniu podatników do realizacji celów gospodarczych służących trwałemu rozwojowi gospodarczemu kraju i wzrostowi konkurencyjności gospodarki (por. uzasadnienie do projektu ustawy o wspieraniu nowych inwestycji, Sejm VIII kadencji, druk nr 2307).

Tym samym, mimo że zbycie wierzytelności Faktorowi jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym, to w ocenie Wnioskodawcy ze zwolnienia mogą korzystać wszystkie dochody uzyskane związane z wydaną decyzją o wsparciu, w tym dochody z umów factoringu, które związane są bezpośrednio z prowadzoną przez Spółkę działalnością strefową. Tym samym, przychody i koszty integralnie związane z tą działalnością generują dochód z działalności prowadzonej przez podatnika w ramach decyzji o wsparciu.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że istnieje ścisły i nierozerwalny, funkcjonalny związek między Umową faktoringu a działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę w zakresie określonym w decyzji o wsparciu a zatem nabycie „Usługi faktoringu” stanowi integralną część działalności strefowej Spółki. W konsekwencji, dochody z tego rodzaju działalności stanowią dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach decyzji o wsparciu, a działalność mieści się w zakresie decyzji posiadanej przez Spółkę. Ponadto Wnioskodawca podkreśla, że posiada dokumentację pozwalającą na powiązanie Umowy faktoringu z działalnością strefową Spółki, w szczególności będzie w stanie wskazać których konkretnie wierzytelności z działalności objętej decyzją o wsparciu dotyczy Umowa.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że zawarcie Umowy faktoringu w sposób jednoznaczny związane jest z działalnością gospodarczą prowadzoną na terenie określonym w decyzji o wsparciu, gdyż ma na celu zabezpieczenie czynności podejmowanych w ramach działalności gospodarczej określonej w decyzji o wsparciu, służy zabezpieczeniu dochodów z działalności podstawowej określonej w decyzji o wsparciu, nie stanowi zaś odrębnej działalności finansowej, niezwiązanej z działalnością korzystającą ze zwolnienia z opodatkowania CIT.

Reasumując, ponieważ zawarcie Umowy związane jest ściśle i nierozerwalnie z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością określoną w decyzji o wsparciu, przychody i koszty z tym związane mogą być oceniane tylko jako łączące się z działalnością prowadzoną w ramach decyzji o wsparciu. W konsekwencji, przychody i koszty związane z Umową faktoringu generują dochód z działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę w ramach decyzji o wsparciu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa CIT”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego.

Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ww. ustawy przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy CIT,

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT,

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W myśl natomiast art. 14 ust. 1 ustawy CIT,

przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy, praw majątkowych lub świadczenia usług jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionych przyczyn ekonomicznych znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, praw lub usług, organ podatkowy określa ten przychód w wysokości wartości rynkowej.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że za przychód w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenie podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P.Małecki, M.Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika m.in., że (…) Spółka przystąpiła do umowy faktoringu (dalej: „Umowa faktoringu”, „Umowa”) z niepowiązaną instytucją finansową mającą siedzibę na terenie Austrii (dalej: „Faktor”). Na podstawie zawartej Umowy, Faktor świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługę faktoringu.

Z literalnego brzmienia Umowy wynika, że Wnioskodawca sprzedaje i w ramach dopełnienia sprzedaży ceduje na Faktora wszystkie swoje Wierzytelności należne od Dłużników. Faktor kupuje od Sprzedawcy Wierzytelności i przyjmuje cesję od Sprzedawcy.

Co prawda Umowa wskazuje na sprzedaż i cesję Wierzytelności i została nazwana umową faktoringu pełnego, jednak Faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużników wobec Wierzytelności objętych umową tylko do wysokości limitu wskazanego w Umowie (…).

Przedmiotem Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 jest kwestia ustalenia, czy sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy faktoringu, na warunkach opisanych w stanie faktycznym, skutkuje dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego.

Usługi factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym) by usługa pośrednictwa finansowego była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Factoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych. Wyróżnia się podział na factoring właściwy i niewłaściwy. Factoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem, w umowie factoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor. Factoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, co oznacza, że w momencie, kiedy dłużnik nie spłaci wierzytelności, to obowiązek spłaty będzie ciążył na przedsiębiorcy. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika. Faktoring jest umową odpłatną. Faktorowi, w zamian za świadczoną usługę przysługuje wynagrodzenie, które zazwyczaj przybiera postać dyskonta, marży, opłaty dodatkowej, odsetek przewidzianych w umowie stanowiących wynagrodzenie za korzystanie przez Klienta z pieniędzy faktora.

W tym miejscu wskazać należy, że kwestie dotyczące wierzytelności oraz ich cesji uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm., dalej: „kc”).

Wierzytelność stanowi uprawnienie wierzyciela do żądania od dłużnika spełnienia określonego działania lub zaniechania, np. zapłaty ceny za wykonaną usługę lub zapłaty ceny za sprzedany towar.

Z pojęciem wierzytelności koreluje prawo wierzyciela do przeniesienia własności posiadanych wierzytelności na inny podmiot. Zgodnie z art. 509 § 1 kc:

wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast art. 510 § 1 kc stanowi, że:

umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei zgodnie z art. 535 k.c.:

przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Przy czym art. 555 k.c. stanowi, iż:

przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii, praw oraz wody.

Odnosząc się do przedstawionych wyżej wątpliwości wynikających z pytania nr 1, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w myśl którego sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy Faktoringu, na warunkach opisanych powyżej w stanie faktycznym, nie będzie skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego.

Należy podkreślić, że zbycie wierzytelności podmiotowi trzeciemu nie jest związane z transakcją zawartą między wierzycielem a jego dłużnikiem – jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym. Zbycie wierzytelności nie prowadzi do spłaty tej wierzytelności przez dłużnika, ponieważ ten w dalszym ciągu nie uregulował swojego zobowiązania, tylko po zbyciu tej wierzytelności, jest on zobowiązany wobec innego podmiotu.

W konsekwencji, przychód uzyskany w wyniku odpłatnego zbycia tej wierzytelności Faktorowi, stanowi odrębną kategorię przychodu od przychodu z tytułu pierwotnie zawartej transakcji, w związku z którą powstała ta wierzytelność. Wierzyciel w takiej sytuacji otrzymuje wynagrodzenie od podmiotu trzeciego za zbytą wierzytelność, które nie stanowi jednak kwoty tytułem spłaty wierzytelności przez pierwotnego dłużnika. W związku z powyższym, w omawianej sprawie po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności.

Podsumowując powyższe, jak wynika z ww. przepisów, zbycie Wierzytelności na rzecz Faktora, skutkuje dla Państwa (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego na gruncie ustawy CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest zatem nieprawidłowe.

Ad. 2.

W związku z uznaniem stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe, konieczna jest odpowiedź na warunkowo sformułowane pytanie nr 2, które zostało zadane w trybie warunkowym zależnym od pytania nr 1.

Przedmiotem wątpliwości zawartych w pytaniu nr 2 jest ustalenie, czy dochód z tytułu sprzedaży Wierzytelności na rzecz Faktora korzysta ze zwolnienia CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy CIT.

Na podstawie ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz.U. z 2020 r., poz. 1752 ze zm., dalej: „ustawa o WNI”), został wprowadzony mechanizm wsparcia dla przedsiębiorców w postaci zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu nowej inwestycji.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34a updop:

wolne od podatku są dochody podatników dochody podatników, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, z działalności gospodarczej osiągnięte z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu, o której mowa w ustawie z dnia 10 maja 2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji (Dz. U. z 2020 r. poz. 1752), i uzyskane na terenie określonym w tej decyzji o wsparciu, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

W myśl art. 17 ust. 4 updop:

zwolnienia podatkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 34 i 34a, przysługują podatnikowi wyłącznie odpowiednio z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu lub z tytułu dochodów uzyskanych z realizacji nowej inwestycji na terenie określonym w decyzji o wsparciu.

Z ww. art. 17 ust. 1 pkt 34 i 34a updop wynika, że aby dany dochód korzystał ze zwolnienia z opodatkowania musi być uzyskany z działalności:

· prowadzonej na terenie SSE lub na terenie wskazanym w decyzji o wsparciu,

· prowadzonej na podstawie wydanego zezwolenia lub decyzji o wsparciu.

Przenosząc powyższe przepisy podatkowe na grunt analizowanej sprawy w zakresie pytania nr 2 stwierdzić należy, że skoro jak zostało wskazane w uzasadnieniu Organu do pytania nr 1, sprzedaż Wierzytelności należy traktować jako odrębne zdarzenie gospodarcze skutkujące powstaniem przychodu na gruncie ustawy CIT, to uzyskanie przez Spółkę dochodu z tytułu Umowy faktoringu dotyczącego Wierzytelności nie stanowi dochodu osiągniętego z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu oraz uzyskanego na terenie określonym w tej decyzji.

Organ zawraca uwagę, że wsparcie na realizację nowej inwestycji polega na zwolnieniu z podatku dochodów z działalności gospodarczej osiągniętych z realizacji nowej inwestycji określonej w decyzji o wsparciu oraz uzyskanych na terenie określonym w tej decyzji.

Skoro rodzajem nowej inwestycji, na realizację której została Państwu udzielona pomoc publiczna, jest zwiększenie zdolności produkcyjnej istniejącego zakładu poprzez budowę centrum logistycznego, zakupu nowoczesnej linii do dekoracji szkła oraz przede wszystkich zwiększenia mocy produkcyjnych wanny szklarskiej (jak wynika z uzupełnienia wniosku), to nie ulega wątpliwości, że dochód powstały ze sprzedaży Wierzytelności w ramach zawartej Umowy faktoringu, które jak już wyżej wskazano jest odrębnym zdarzeniem gospodarczym, n****ie stanowi dla Państwa dochodu osiągniętego z realizacji nowej inwestycji. W związku z tym, dochód ten powinien podlegać zaliczeniu do prowadzonej przez Państwa działalności niepodlegającej zwolnieniu z opodatkowania CIT.

Mając na uwadze powyższe, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2, w myśl którego w przypadku uznania, że sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy Faktoringu, na warunkach opisanych powyżej w stanie faktycznym, będzie skutkować dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego, dochód z tego tytułu będzie korzystać ze zwolnienia CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy CIT, należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy:

- sprzedaż Wierzytelności w wyniku zawarcia przez Wnioskodawcę z Faktorem Umowy faktoringu, na warunkach opisanych w stanie faktycznym, skutkuje dla Spółki (jako faktoranta) powstaniem przychodu podatkowego jest nieprawidłowe,

- w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1 czy dochód z tego tytułu korzysta ze zwolnienia CIT na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy CIT jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

- Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).