0111-KDIB1-2.4010.646.2022.2.AW

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

19 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 9 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

1. nabycie licencji na oprogramowanie komputerowe wyłącznie do użytku własnego, tzw. licencji użytkownika końcowego mieści się w zakresie wypłat należności wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych);

2. Wnioskodawca dokonując przelewów opłat za uzyskane licencje użytkownika końcowego jest zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych należności zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) oraz czy będzie zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji kontrahenta, w celu zastosowania niższej stawki podatku wynikającej ze stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz czy będzie zobowiązany do złożenia informacji IFT-2R.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – dopłacając opłatę 30 listopada 2022 r. oraz pismem z 2 grudnia 2022 r. (data wpływu 2 grudnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Bank (dalej: „Wnioskodawca”) jest osobą prawną, która ma siedzibę w Polsce i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych. Prowadzi działalność bankową na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 2324, dalej: „Prawo bankowe”).

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”) i nabywa od podmiotów zagranicznych, niemających siedziby na terytorium Polski (nierezydentów) licencje na wykorzystanie na użytek własny programów (oprogramowania) komputerowych (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji użytkownika końcowego, wynikającej z zawartych Umów end-user nie zostały przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do oprogramowania komputerowego. Wnioskodawca nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu.

Wnioskodawca nie otrzymał również prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotniania programu komputerowego, tłumaczenia, zmiany układu lub innych zmian w programie komputerowym czy też rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego lub jego kopii. Licencje użytkownika końcowego nie są więc wykorzystywane komercyjnie. Lecz wyłącznie do użytku własnego na stanowiskach pracy zatrudnionych pracowników.

Wnioskodawca dokonując płatności na rzecz podmiotów zagranicznych tytułem zawartych Umów end-user, uiszcza jednie opłatę za korzystanie z programu komputerowego w ramach licencji użytkowania końcowego.

Licencja end-user stanowi wyraz prawa użytkownika do dozwolonego użytku legalnie nabytego oprogramowania komputerowego. W ramach licencji nie zostały przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania. Wnioskodawca nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. W ramach Umów end-user nie dochodzi do jakiegokolwiek rozporządzenia prawami autorskimi na rzecz Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 2 grudnia 2022 r. wskazali Państwo, że przedmiotem złożonego wniosku jest również zapytanie dot. obowiązku złożenia przez Bank

informacji IFT-2R. Również pismem tym uzupełnili Państwo stan faktyczny o dane podmiotów zagranicznych.

Pytania (doprecyzowane uzupełnieniem do wniosku)

1. Czy nabycie licencji na oprogramowanie komputerowe wyłącznie do użytku własnego, tzw. licencji użytkownika końcowego mieści się w zakresie wypłat należności wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?

2. Czy Wnioskodawca dokonując przelewów opłat za uzyskane licencje użytkownika końcowego jest zobowiązany na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT do pobrania od tych należności zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) oraz czy będzie zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji kontrahenta, w celu zastosowania niższej stawki podatku wynikającej ze stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz obowiązku złożenia informacji IFT-2R?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie licencji na oprogramowania komputerowe wyłącznie do użytku własnego, tzw. licencji użytkownika końcowego nie mieści się w zakresie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując przelewów opłat za uzyskane licencje użytkownika końcowego Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania od tych należności zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. „podatku u źródła”) na podstawie art. 26 ust. 1 Ustawy o CIT, nie będzie także zobowiązany do pozyskania certyfikatu rezydencji poszczególnych usługodawców.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Natomiast art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 przychodów

- z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczenie, w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT;

- z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT

ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem, umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy w wysokości 20% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie Wnioskodawcy analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od płatności tytułem licencji użytkownika końcowego, na gruncie powyższego przepisu, należy odnieść się do polskich przepisów określających zakres praw autorskich.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1062 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto na gruncie art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 przedmiotowego artykułu ma charakter jednie pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione, mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego podziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego.

Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jako utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim, ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Jak wskazuje powołany przepis „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera” itd. Polega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 pkt 1 i pkt 3 ustawy, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

- trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie;

- rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy prawo autorskie, umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją” obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Zgodnie z art. 50 ustawy prawo autorskie, odrębne pola eksploatacji ogólnie rozumianych utworów stanowią w szczególności

- w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu – wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;

- w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;

- w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony powyżej – publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Reasumując należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to działa artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wprost wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Ustawa prawo autorskie przewiduje również możliwość umownego przeniesienia autorskich praw majątkowych lub zawarcia umowy o korzystanie z utworu, w zakresie pól eksploatacji tego prawa.

Przedmiotem umów end-user jest natomiast udzielenie prawa do korzystania z określonych egzemplarzy oprogramowania dla własnych potrzeb. Udzielone licencje użytkownika końcowego zezwalają Wnioskodawcy na korzystanie z programów komputerowych wyłącznie zgodnie z ich funkcją i przeznaczeniem na sprzęcie Wnioskodawcy.

Przede wszystkim w ramach licencji użytkownika końcowego, wynikającej z zawartych Umów end-user nie zostaną przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do oprogramowania komputerowego. Wnioskodawca nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w programowaniu. Wnioskodawca nie otrzyma również prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotniania programu komputerowego, tłumaczenia, zmiany układu lub innych zmian w programie komputerowym lub rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego lub jego kopii. Licencje użytkownika końcowego nie będą więc wykorzystywane komercyjnie. Lecz wyłącznie do użytku własnego na stanowiskach pracy własnych pracowników.

Wnioskodawca dokonując płatności na rzecz podmiotów zagranicznych tytułem zawartych Umów end-user, uiszcza jednie opłatę za korzystanie z programu komputerowego w ramach licencji użytkowania końcowego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego w ramach licencji nie zostaną przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania. Wnioskodawca nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. W ramach Umów end-user nie dochodzi do jakiegokolwiek rozporządzenia prawami autorskimi na rzecz Wnioskodawcy.

Opłaty za wykorzystanie oprogramowania wyłącznie dla własnych potrzeb, bez prawa do modyfikowania, kopiowania, rozpowszechniania czy dalszego udostępniania programu, nie stanowią wynagrodzenia z tytułu należności licencyjnej. W takiej sytuacji nie dochodzi bowiem do nabycia licencji rozumianej jako prawo do rozporządzania programem komputerowym na polach eksplantacji wymienionych w art. 50 lub w art. 74 ust. 4 ustawy prawo autorskie, lecz wyłącznie prawo do korzystania z danego egzemplarza programu komputerowego.

Wobec powyższego płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów zagranicznych, tytułem Umów end-user nie stanowią płatności tytułem przeniesienia na rzecz Wnioskodawcy autorskich prawa majątkowych, czy też udzielenia licencji. Co oznacza, iż płatności na rzecz podmiotów zagranicznych tytułem Umów end-user nie stanowią przychodów z prawa autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, opodatkowaniu ryczałtowanym podatkiem u źródła w Polsce podlegają usługi doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancje i poręczenia oraz świadczenia o podobnym charakterze.

Poprzez zamieszczenie na jego końcu sformułowania „świadczenia o podobnym charakterze” ustawodawca pozostawił otwarty katalog świadczeń, które mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła. Zgodnie z ugruntowaną linią interpretacyjną w ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej. Winno ono spełniać takie same przesłanki albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Przepisy podatkowe nie definiują poszczególnych usług niematerialnych wymienionych w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Wnioskodawca uważa jednak, że nie ponosi opłat tytułem żadnej z usług wymienionych w powyższym przepisie.

W ocenie Wnioskodawcy licencje użytkownika końcowego nie zostały objęte regulacją z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, gdyż usługa dostępu do programu komputerowego nie jest podobna do wymienionych w tym przepisie usług niematerialnych – ww. usługi pełnią inne funkcje, realizują inne podstawowe cele gospodarcze (przede wszystkim udostępnienie programu komputerowego do korzystania) niż usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Podsumowując, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę tytułem Umów end-user nie stanowią należności podlegających zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu objętych dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Z uwagi, iż obowiązek pobierania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych wynikający z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT dotyczy wyłącznie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT – w konsekwencji nie obejmuje on swoją dyspozycją Wnioskodawcy, gdyż wypłacone przez niego należności nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła” na podstawie art. 21 ustawy o CIT. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz podmiotów zagranicznych nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych płatności na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Niniejsze nie jest w szczególności uzależnione od dysponowania przez Wnioskodawcę certyfikatem rezydencji podatkowej danego usługodawcy będącego stroną Umowy end-user, na rzecz którego wypłacane jest wynagrodzenie z tytułu licencji użytkownika końcowego.

Reasumując podkreślenia wymaga, że z uwagi na brak obowiązku w zakresie podatku u źródła Wnioskodawca dokonując płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych z tytułu zakupu licencji typu end-user na oprogramowanie nie ma obowiązku uzyskiwania i posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy płatności oraz przygotowania i składania informacji IFT-2/IFT-2R. Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że zaprezentowane przez niego we wniosku stanowiska w zakresie pytania nr 1 i 2 znajdują potwierdzenie w wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacjach wydawanych dla podobnych zapytań przy zbliżonych stanach faktycznych. Dla przykładu, podobne stanowiska zaprezentował w interpretacjach indywidualnych:

- z 14 lutego 2022 r. (0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU),

- z 30 sierpnia 2019 r. (0114-KDIP2-1.4010.232.2019.3.MR).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Ponadto należy wskazać, że powołany we własnym stanowisku przez Wnioskodawcę art. 3 ust. 2 ustawy o CIT ma inne brzmienie. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższe jednak nie ma wpływu na rozstrzygniecie w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.