Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1. ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 8 stycznia 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Po 498/21 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 czerwca 2022 r. sygn. akt II FSK 373/22;

2. stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 stycznia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz Nierezydenta - Spółka, jest/będzie uprawniona do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o posiadany certyfikat rezydencji oraz przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku, bez konieczności szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 marca 2022 r. (data wpływu do Organu 17 marca 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej zwany także: „Spółką”) jest polską spółką akcyjną należącą do Grupy kapitałowej (…) posiadającą siedzibę na terytorium Polski i prowadzącą działalność polegającą m.in. na (…). W związku z takim przedmiotem działalności Spółka świadczy także kompleksowe usługi w zakresie serwisów (…), w tym m.in.: serwis (…).

Istotnym czynnikiem dla zapewnienia płynności działania przez Spółkę i osiągnięcia konkurencyjności na rynku jest dostęp do profesjonalnych usług związanych z jej działalnością, których wykonanie zleca podmiotom trzecim (zwanym również - Kontrahentami, Podwykonawcami) nieposiadającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu oraz podlegającym w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Część usług, które Spółka nabywa w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą od Kontrahentów niebędących rezydentami Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), mieści się w katalogu usług objętych opodatkowaniem podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Kontrahenci, od których Spółka nabywa przedmiotowe usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce co do zasady nie prowadzą w Polsce działalności poprzez położony na jej terytorium zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT.

Spółka w zakresie przedmiotowych usług pełni funkcję płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Każdorazowo, na moment wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta niebędącego rezydentem Polski, Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji Kontrahenta dokumentujący siedzibę podatnika dla celów podatkowych.

Jednocześnie, dokonywane przez Spółkę wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahentów niebędących rezydentami Polski (będących przedmiotem wniosku) nie przekraczają w danym roku podatkowym limitu 2.000.000 PLN, o którym mowa w art. 26 ust. 1 oraz ust. 2e ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku z 17 marca 2021 r. wskazaliście Państwo również dane identyfikacyjne Kontrahenta nieposiadającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu.

Pytanie

Czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego Kontrahenta niebędącego rezydentem Polski (dalej także jako: „Nierezydent”) - Spółka, jako płatnik jest uprawniona do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, przy założeniu udokumentowania siedziby Nierezydenta dla celów podatkowych uzyskanym od niego aktualnym certyfikatem rezydencji - przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku?

Państwa stanowisko w sprawie:

Państwa zdaniem, co do zasady, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przy czym - stosownie do ust. 3 pkt 5 tego przepisu - za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tych podatników uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT - podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza treści przytoczonego powyżej przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że w sytuacji dokonywania wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego samego podatnika - płatnik na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest uprawniony do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pod warunkiem udokumentowania siedziby Nierezydenta dla celów podatkowych uzyskanym od niego aktualnym certyfikatem rezydencji, dochowując przy tym należytej staranności przy weryfikacji zastosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku.

Zatem, dla wypłat nieprzekraczających 2 000 000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik (w analizowanym przypadku Spółka), przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Zastosowanie warunków niepobrania podatku u źródła w tym zakresie (tj. w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego samego podatnika) - nie zostało bowiem uzależnione przez ustawodawcę od konieczności dokonania takiej weryfikacji. Zakres koniecznej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, który w swojej treści wskazuje na konieczność dochowania należytej staranności uwzględniającej skalę i charakter działalności prowadzonej przez płatnika, jednak nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT.

Podkreślenia również wymaga fakt, iż konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6, wynika z treści art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, czyli w razie zaniechania poboru lub zastosowania obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN.

Uznać zatem należy, iż ustawodawca rozróżnia wymogi stawiane płatnikom w zależności od tego, czy wypłaty w danym roku podatkowym dokonywane na rzecz tego samego podatnika przekraczają, czy też nie przekraczają kwoty 2.000.000 zł, i w sytuacji, gdy dokonane wypłaty tego limitu nie przekraczają, dla niepobrania podatku u źródła lub zastosowania obniżonej stawki na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wystarczające jest posiadanie certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta dokumentującego jego siedzibę dla celów podatkowych, przy założeniu, że płatnik dochował należytej staranności weryfikując możliwości zastosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepisy nie nakładają dodatkowych obowiązków na płatników stosujących powyższą preferencję podatkową. W szczególności nie precyzują jak weryfikacja spełnienia warunków do stosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna przebiegać, w tym nie odsyłają do kryteriów z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, wskazując jedynie, że przy dochowaniu należytej staranności należy uwzględnić charakter i skalę prowadzonej działalności, co w praktyce oznacza, że udokumentowanie siedziby Kontrahenta dla celów podatkowych aktualnym certyfikatem rezydencji, przy założeniu, że płatnik dochował należytej staranności weryfikując przesłanki stosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, uprawnia do zastosowania takiej obniżonej stawki lub niepobrania podatku.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również wyroki sądów administracyjnych, przykładowo:

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 23 czerwca 2020 r. III SA/Wa 2400/19 wskazał, iż: „(`(...)`) w sytuacji braku opodatkowania wynagrodzenia z tytułu usług w Polsce tj. w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: „UPO”) jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Takiego wymogu w tym zakresie dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła ustawodawca nie uzależnił w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT została przewidziana przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, który dotyczy zaniechania poboru, zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego płatnika na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN”;

- Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 sierpnia 2020 r. o sygnaturach: III SA/Wa 2283/19; III SA/Wa 2284/19 wydał tożsame rozstrzygnięcia wskazując, iż: „Analiza treści przytoczonego powyżej przepisu art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje, że w sytuacji braku opodatkowania wynagrodzenia z tytułu usług w Polsce tj. w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik, przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy. Dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła w tym zakresie (dla wypłat nieprzekraczających w roku podatkowym 2.000.000 zł) ustawodawca nie uzależnił od powyższej weryfikacji w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy podatkowej wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści wskazuje na konieczność dochowania należytej staranności uwzględniającej skalę i charakter działalności podatnika, jednak nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 u.p.d.o.p.”.

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 lipca 2020 r. o sygn. III SA/Wa 2262/19 wskazał: „Na wstępie należy zauważyć, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, jakie warunki formalne muszą być spełnione przez spółkę aby możliwe było zaniechanie przez nią poboru podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia (kwalifikowanego jako „zyski przedsiębiorstwa”, co nie budzi wątpliwości w przedmiotowej sprawie) wypłacanego na rzecz nierezydentów.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że analogiczne zagadnienie było już przedmiotem rozpoznania przez sądy administracyjne (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2019 r. w sprawie sygn. akt I SA/Kr 1115/19 oraz z 14 stycznia 2020 r. w spawie sygn. akt I SA/Kr 1269/19, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 czerwca 2020 r. w spawie sygn. akt III SA/Wa 2400/19). Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę przyjmuje za własną argumentację powołaną w tych orzeczeniach i posłuży się nią dla uzasadnienia wyroku wydanego w niniejszej spawie (`(...)`) w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik, przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła w tym zakresie (dla wypłat nieprzekraczających w roku podatkowym 2.000.000 zł) ustawodawca nie uzależnił od powyższej weryfikacji w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści wskazuje na konieczność dochowania należytej staranności uwzględniającej skalę i charakter działalności podatnika, jednak nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. W ocenie sądu sposób interpretacji przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT przedstawiony w zaskarżonej interpretacji indywidualnej stoi w sprzeczności z jego literalnym brzmieniem. Dodatkowo, nie znajduje on oparcia w treści pozostałych przepisów art. 26 ustawy o CIT. Jak bowiem wynika z treści art. 26 ust. 7a ustawy o CIT wolą ustawodawcy jest konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 w razie zaniechania poboru, zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego płatnika na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN. W ocenie sądu uznać zatem należy, że racjonalny ustawodawca celowo rozróżnia wymogi stawiane płatnikom w zależności od tego czy wypłaty w danym roku podatkowym dokonywane na rzecz tego samego podatnika przekraczają czy nie przekraczają kwoty 2.000.000 zł”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w sytuacji dokonywania wypłat na rzecz Nierezydenta z tytułu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do kwoty nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.000.000 PLN, Spółka w świetle art. 26 ust. 1 ustawy o CIT będzie uprawniona do niepobrania podatku albo zastosowania obniżonej stawki na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji dochowując należytej staranności przy weryfikacji spełnienia warunków do stosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka nie będzie przy tym zobowiązana do dokonywania weryfikacji, o której mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, jako nieznajdujących zastosowania w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 29 marca 2021 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-2.4010.17.2021.2.BD, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz Nierezydenta – Wnioskodawca:

- jest/będzie uprawniony do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o posiadany certyfikat rezydencji oraz przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania tego podatku - za prawidłowe,

- nie jest/będzie zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 6 kwietnia 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

6 maja 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Skarga wpłynęła do mnie 11 maja 2021 r.

Wnieśli Państwo o:

− uchylenie w części zaskarżonej Interpretacji indywidualnej oraz uznanie stanowiska prezentowanego przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej za prawidłowe,

− zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego od Organu według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 19 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Po 498/21 uchylił zaskarżoną interpretację.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 14 czerwca 2022 r. sygn. akt II FSK 373/22 uchylił zaskarżony wyrok w części, w jakiej uchylono zaskarżoną interpretację w zakresie uznania Państwa stanowiska za prawidłowe, oddalił skargę kasacyjną w pozostałej części oraz odstąpił od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 czerwca 2022 r. sygn. akt II FSK 373/22 wpłynął do Organu 18 lipca 2022 r. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Po 498/21 wpłynął do mnie 28 września 2022 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.