0111-KDIB1-1.4010.703.2022.1.BS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

24 października 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy rozwiązanie A w trybie uproszczonym, tj. bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego na Wnioskodawcę przeniesione zostaną aktywa i zobowiązania A skutkować będzie powstaniem przychodu podatkowego u Wnioskodawcy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca jest jednym z dwóch wspólników A Société en commandite spéciale (dalej: „A”). Drugim wspólnikiem A jest B Société à responsabilité limitée (dalej: „B”). Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem B.

Société en commandite spéciale (dalej: „SCSp”) jest spółką osobową, w której przynajmniej jeden wspólnik ponosi nieograniczoną odpowiedzialność za jej zobowiązania, a odpowiedzialność przynajmniej jednego wspólnika jest ograniczona. SCSp w swojej konstrukcji jest podmiotem najbardziej zbliżonym do polskiej spółki komandytowej, jednak w przeciwieństwie do niej nie jest podatnikiem podatku dochodowego. SCSp na gruncie prawa podatkowego Luksemburga traktowana jest jako podmiot transparentny podatkowo, co oznacza, iż nie jest ona podatnikiem podatku dochodowego w Luksemburgu, a jej przychody (dochody) są alokowane i opodatkowywane na poziomie jej wspólników. SCSp nie jest traktowana jak osoba prawna na gruncie luksemburskiego prawa podatkowego. SCSp jest podmiotem praw i obowiązków odrębnym od swoich wspólników. SCSp może posiadać własny majątek, ma zdolność prawną, zdolność do czynności prawnych oraz zdolność sądową. Na gruncie polskich przepisów podatkowych SCSp nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. SCSp jest natomiast spółką niebędącą osobą prawną w rozumieniu art. 4a pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”). Stąd, podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce w odniesieniu do przychodów (dochodów) osiąganych przez SCSp są każdorazowo jej wspólnicy zgodnie z zasadami określonymi w art. 5 ustawy o CIT. A jest spółką prawa luksemburskiego i ma siedzibę w Luksemburgu. A jest wspólnikiem spółek z ograniczoną odpowiedzialnością mających siedzibę na terytorium Polski (dalej: „Spółki z o.o.”). W związku z brakiem planów co do dalszej roli biznesowej A, aktualnie rozważane jest uproszczenie struktury grupy kapitałowej oraz ograniczenie kosztów administracyjnych związanych z zarządzaniem A. Wnioskodawca rozważa uproszczenie struktury w sposób, który wydaje się najmniej sformalizowany, a przez to również długotrwały tj. poprzez rozwiązanie A bez przeprowadzania formalnej likwidacji (likwidacja uproszczona). Rozwiązanie spółki bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego (likwidacja uproszczona) - zgodnie z przepisami prawa luksemburskiego to czynność, która skutkuje całkowitym przeniesieniem składników majątkowych (aktywów oraz pasywów, w tym zobowiązań) rozwiązywanej spółki na jedynego wspólnika. Przeniesienie to w prawie luksemburskim określone jest jako la transmission universelle dupatrimoine (dalej: „TUP”). Likwidacja uproszczona odbywa z udziałem jedynego wspólnika, w obecności luksemburskiego notariusza. Z chwilą podpisania przed notariuszem aktu rozwiązania dochodzi do zaprzestania bytu prawnego SCSp. Rozwiązanie powoduje całkowite przeniesienie wszystkich aktywów i pasywów spółki na jedynego wspólnika, z mocy prawa. Rozwiązaniu nie towarzyszy formalny proces likwidacji. Na moment rozwiązania A zasadniczą część jej aktywów stanowić będą prawa udziałowe w Spółkach z o.o. Jednocześnie w wyniku rozwiązania A, Wnioskodawca przejmie istniejące zobowiązania tego podmiotu. Przeniesienie niepieniężnych składników majątkowych A na Wnioskodawcę w związku z zakończeniem jej działalności zostanie dokonane na gruncie prawa luksemburskiego. Majątek A oraz jej zobowiązania przejdą translatywnie z mocy prawa na Wnioskodawcę. Przeniesienie aktywów i zobowiązań A na Wnioskodawcę nastąpi jako skutek rozwiązania A. Rozwiązanie A nastąpi po uprzedniej likwidacji lub rozwiązaniu bez likwidacji B. Likwidacja B podobnie jak likwidacja A motywowana będzie brakiem planów co do dalszej roli biznesowej B oraz dążeniem do uproszczenia struktury grupy kapitałowej jak również ograniczeniem kosztów administracyjnych związanych z zarządzaniem B.

Pytanie

Czy rozwiązanie A w trybie uproszczonym, tj. bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego na Wnioskodawcę przeniesione zostaną aktywa i zobowiązania A skutkować będzie powstaniem przychodu podatkowego u Wnioskodawcy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązanie A w trybie uproszczonym, tj. bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego na Wnioskodawcę przeniesione zostaną aktywa i zobowiązania A, nie będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego u Wnioskodawcy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

A. Regulacje dotyczące sytuacji wspólnika likwidowanej spółki niebędącej osobą prawną

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm. – winno być. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) w art. 12 ust. 4 pkt 3b zawiera dedykowany przepis regulujący sytuację wspólnika spółki niebędącej osobą prawną w zakresie skutków podatkowych otrzymania składników majątku takiej spółki innych niż środki pieniężne z tytułu jej likwidacji. Podkreślenia w tym miejscu wymaga okoliczność, że na gruncie ustawy o CIT likwidacja jest pojęciem, które obejmuje także rozwiązanie spółki (zob. m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 lipca 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.164.2020.2.AP).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się wartości innych niż wymienione w pkt 3a składników majątku, w tym wierzytelności, otrzymanych przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu wystąpienia z takiej spółki, jej likwidacji lub zmniejszenia udziału kapitałowego w takiej spółce; przychodem jest jednak w przypadku:

a) odpłatnego zbycia tych składników majątku - ich wartość wyrażona w cenie, za którą wspólnik je zbywa; przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio,

b) spłaty otrzymanej wierzytelności - przychód uzyskany z tej spłaty.

Zakresem zastosowania danego przepisu objęte jest m.in. zdarzenie polegające na otrzymaniu przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu jej likwidacji wartości innych niż środki pieniężne. Zaistnienie tego zdarzenia z punktu widzenia prawnopodatkowego stanu faktycznego zwartego w normie prawnej wynikającej z art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT skutkuje brakiem powstania przychodu w momencie otrzymania danych składników. Jego powstanie uzależnione jest od zaistnienia odrębnego zdarzenia, a mianowicie odpłatnego zbycia otrzymanych składników majątkowych lub jeżeli składnikiem majątkowym otrzymanym z tytułu likwidacji była wierzytelność - spłata tej wierzytelności. Oznacza to, że dopóki wspólnik rozwiązanej SCSp, która jest spółką niebędącą osobą prawną, nie rozporządzi - co ważne odpłatnie - otrzymanym majątkiem lub dłużnik nie dokona spłaty wierzytelności, dopóty nie powstanie przychód. W rezultacie, samo wejście w posiadanie majątku rozwiązanej spółki niebędącej osobą prawną powinno być zdarzeniem neutralnym podatkowo.

Jak można wywieść z uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Sejm VI kadencji, druk nr 3500) wskazana regulacja jest przepisem szczególnym regulującym wprost skutki podatkowe likwidacji spółki niebędącej osobą prawną. W jego treści wskazano, że: (`(...)`) w projekcie przewidziano wprowadzenie przepisów precyzujących sposób opodatkowania wspólników w przypadku zakończenia działalności spółki niebędącej osobą prawną lub wystąpienia wspólnika z takiej spółki.

Podkreślić należy, że zakresem zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT objęte jest jedynie nabycie składników majątkowych od spółki niebędącej osobą prawną. Zgodnie z art. 4a pkt 14 ustawy o CIT spółką niebędącą osobą prawną jest spółka inna niż:

a) spółka posiadającą osobowość prawną, w tym także spółka zawiązana na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz.Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, ze. zm.; Dz.Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),

b) spółka kapitałowa w organizacji,

c) spółki, o których mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1 i 1a, mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

d) spółka niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Jednocześnie wskazać trzeba, że dopełnieniem art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT jest art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT określający sposób ustalenia kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia składników majątku otrzymanych przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu likwidacji spółki niebędącej osobą prawną.

Jak wynika z powyższego skutki likwidacji, w tym rozwiązania, spółki niebędącej osobą prawną zostały w sposób jasny i wyczerpujący unormowane w przepisach art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT. Przepisy te wprost regulują skutki podatkowe likwidacji takiej spółki i w ocenie Wnioskodawcy, bezsprzecznie stanowią o braku przychodu w konsekwencji planowanego rozwiązania A i przeniesienia na Wnioskodawcę aktywów i zobowiązań tej spółki.

B. Uwagi ogólne dotyczące art. 14a ustawy o CIT

Mając na uwadze transparentność podatkową A, a tym samym, obowiązek rozpoznawania dla celów podatkowych kosztów i przychodów tego podmiotu na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o CIT, w ocenie Wnioskodawcy zasadne jest ustalenie, czy istnieją inne niż art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT przepisy, które mogłyby skutkować wystąpieniem przychodu podatkowego wskutek rozwiązania A.

Zgodnie z art. 14a ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT w przypadku, gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości albo w części zobowiązanie, w tym z tytułu zaciągniętej pożyczki (kredytu), dywidendy, umorzenia albo zbycia w celu umorzenia udziałów (akcji), podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki albo spółdzielni, przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia.

Jak wynika z przytoczonego przepisu kluczowym dla jego zastosowania jest:

1. istnienie zobowiązania oraz

2. uregulowanie tego zobowiązania poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego.

Oznacza to, że pomiędzy podmiotem otrzymującym składniki majątkowe inne niż środki pieniężne a podmiotem je wydającym musi istnieć stosunek zobowiązaniowy. W konsekwencji, podmiot wydający musi być dłużnikiem podmiotu otrzymującego. Tym samym, podmiotowi otrzymującemu powinno przysługiwać roszczenie względem podmiotu wydającego o spełnienie określonego świadczenia.

Wydanie składników majątku likwidowanej spółki nie jest uregulowaniem wcześniej istniejącego zobowiązania. Okoliczność ta, wprawdzie w stosunku do likwidacji spółek kapitałowych, wielokrotnie potwierdzana była w orzecznictwie sądów administracyjnych w odniesieniu do treści omawianego przepisu w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2021 roku. Tytułem przykładu można wskazać wyrok NSA z 30 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 867/18, w którym stwierdzono: (`(...)`) nie istnieje stosunek zobowiązaniowy, na podstawie którego likwidowana spółka ma wydawać składniki jej majątku swoim udziałowcom. Podkreślić należy, że podział majątku likwidowanej spółki między wspólników jest czynnością o innym charakterze niż regulowanie zobowiązań. Przekazując majątek wspólnikowi, spółka realizuje dyspozycję zawartą w art. 286 § 1 i 2 K.s.h. Podział pozostałego po uregulowaniu zobowiązań majątku spółki pomiędzy jej wspólników następuje niejako automatycznie i wynika wprost z odpowiednich przepisów Kodeksu spółek handlowych. Nie poprzedza go powstanie zobowiązania spółki wobec wspólnika. Tymczasem, jak już wyjaśniono, art. 14a u.p.d.o.p. nakazuje rozpoznanie przychodu w przypadku regulowania zobowiązań wynikających z zawarcia odpowiednich umów, np. umowy pożyczki, które spowodowały zaciągnięcie przez spółkę określonych zobowiązań (vide Krzysztof Gil, Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter: Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 2016). W piśmiennictwie przyjmuje się, że likwidacyjne wydanie majątku spółki nie jest stosunkiem umownym pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem, a tylko taka relacja mogłaby stanowić o wystąpieniu przychodu. Jest to czynność techniczna, będąca częścią procesu likwidacyjnego. Wydanie majątku jest ostatnią czynnością spółki związaną z jej mieniem. Przypisanie jej przychodotwórczego charakteru wymagałoby tworzenia w spółce rezerw pieniężnych na zapłatę podatku oraz opóźniałoby proces likwidacyjny (vide Jarosław Sekita: Towary lub usługi zamiast zapłaty. Wybrane problemy opodatkowania datio in solutum. Przegląd podatkowy 1/2016).

Podobne stanowisko NSA wyraził m.in. w wyroku z 2 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 840/18, z 6 marca 2020 r., sygn. akt II FSK 784/18, z 27 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 782/18, z 25 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 565/19, z 30 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 578/18, z 27 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 156/18, z 4 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 684/18, z 5 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 668/17, z 22 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 724/17, z 20 lutego 2019 r., sygn. akt II FSK 369/17, z 31 stycznia 2019 r., sygn. akt II FSK 370/17 i sygn. akt II FSK 227/17 oraz z 31 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 2049/16. Choć orzeczenia te dotyczyły skutków podatkowych likwidacji spółek kapitałowych, a nie spółek osobowych, jak rzecz się ma w danej sprawie, to - w ocenie Wnioskodawcy - z uwagi na ich walor interpretacyjny dotyczący rozumienia pojęcia zobowiązania w kontekście podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki, zachowują one aktualność także do podziału pomiędzy wspólników majątku rozwiązywanej spółki osobowej.

Ze wskazanej linii orzeczniczej w sposób jasny wynika, że wydanie majątku polikwidacyjnego udziałowcom/wspólnikom zlikwidowanej spółki nie jest zdarzeniem, w wyniku którego dochodzi do uregulowania jakiegokolwiek zobowiązania. Zobowiązanie takie bowiem nie istnieje. Transfer majątku z likwidowanej spółki do jej udziałowców/wspólników jest czynnością faktyczną, która stanowi jeden z etapów składających się na procedurę likwidacyjną i która ma charakter czynności technicznej. W wyniku wydania majątku polikwidacyjnego dochodzi do zastąpienia składnika majątku udziałowca/wspólnika, jakim były udziały w spółce na polikwidacyjne składniki majątku.

Wydanie składników majątkowych likwidowanej spółki nie następuje w ramach stosunku prawnego o charakterze zobowiązaniowym, a w ramach stosunku organizacyjnego będącego rezultatem przepisów regulujących ustrój likwidowanej spółki. W konsekwencji, jedyną przyczyną, dla której następuje wydanie składników majątkowych udziałowcowi/wspólnikowi spółki są regulacje normujące jej ustrój, tj. jej powstanie, funkcjonowanie oraz ustanie. Przepisy regulujące ustanie spółki nakazują bowiem przekazanie pozostałych po likwidacji składników majątku jej udziałowcom/wspólnikom, a w przypadku rozwiązania SCSp bez likwidacji - przeniesienie na wspólnika (tutaj: Wnioskodawcę) aktywów i zobowiązań istniejących w rozwiązywanej spółce.

Wskazać przy tym należy, że zmiana brzemienia art. 14a ust. 1 ustawy o CIT dokonana ustawą z dnia 28 listopada 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. poz. 2123), w wyniku której do wyliczenia przykładowych zdarzeń, do których zastosowanie ma art. 14a ust. 1 ustawy o CIT dodano „podział pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki” nie zmienia faktu, że podstawową przesłanką jego zastosowania jest istnienie zobowiązania. Przepis ten w intersującym zakresie brzmi:

- W przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości albo w części zobowiązanie, w tym z tytułu podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki, przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia.

Przepis ten jest równoważny zdaniu:

- W przypadku gdy podatnik przez wykonanie świadczenia niepieniężnego reguluje w całości albo w części zobowiązanie z tytułu podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej, przychodem takiego podatnika jest wysokość zobowiązania uregulowanego w następstwie takiego świadczenia.

Okoliczność rozszerzenia zakresu zastosowania art. 14a ust. 1 ustawy o CIT o „podział pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki” z normatywnego punktu widzenia nie skutkuje tym, że likwidowana spółka w wyniku dokonania podziału majątku reguluje jakiekolwiek zobowiązanie względem jej wspólników (akcjonariuszy). Na uwadze należy mieć to, że przepisy prawa podatkowego nie kreują i nie mogą kreować stosunków zobowiązaniowych o charakterze cywilnoprawnym pomiędzy podmiotami prawa cywilnego, w tym pomiędzy spółkami handlowymi a jej wspólnikami (akcjonariuszami). Prawo podatkowe jest wtórne względem zdarzeń o charakterze cywilnoprawnym i reguluje jedynie skutki takich zdarzeń (prawo podatkowe nie określa elementów cywilnoprawnych stosunków prawnych). Podział pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki jest zdarzeniem, które jest regulowane i następuje w ramach przepisów dotyczących ustroju spółek kapitałowych. Z kolei przeniesienie na Wnioskodawcę aktywów i zobowiązań A wynika z przepisów prawa luksemburskiego i w ocenie Wnioskodawcy nie stanowi o istnieniu zobowiązania A względem wspólnika (Wnioskodawcy), a w konsekwencji - formy uregulowania wcześniej istniejącego zobowiązania tej spółki względem Wnioskodawcy. Z faktu, że przepisy prawa podatkowego są przepisami wtórnymi względem zdarzeń cywilnoprawnych, skutki których regulują wynika, że aby art. 14a ust. 1 ustawy o CIT mógł zostać zastosowany musi powstać zobowiązanie z tytułu podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki.

Oznacza to, że wynikające z art. 14a ust. 1 ustawy o CIT wyrażenie „zobowiązanie z tytułu podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki” jest wyrażeniem znaczeniowo pustym (wyrażenie to nie posiada żadnego desygnatu). W konsekwencji, w stosunku do sytuacji wskazanej w opisie zdarzenia przyszłego wyrażenie „zobowiązanie z tytułu podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki” nie posiada żadnej normatywnej treści.

Powyższe uwagi - zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie odnoszącym się do przepisów regulujących ustrój likwidowanego podmiotu jako ewentualnego źródła powstania zobowiązania, które byłoby regulowane w wyniku jego likwidacji, należy odnieść także do spółek osobowych, w tym SCSp. To właściwe przepisy regulujące ustrój spółki osobowej – a nie przepisy prawa podatkowego - są rozstrzygające dla stwierdzenia bądź braku stwierdzenia istnienia zobowiązania spółki osobowej względem jej wspólników (tutaj: Wnioskodawcy).

C. Rozwiązanie SCSp a art. 14a ustawy o CIT

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego rozwiązanie spółki na gruncie prawa luksemburskiego polega na całkowitym/generalnym przeniesieniu aktywów i zobowiązań spółki na jedynego wspólnika, bez przeprowadzania likwidacji. Skutek ten następuje z mocy prawa i powiązany jest z jednoczesną utratą bytu prawnego przez spółkę, której rozwiązanie dotyczy (tutaj: A).

W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że czym innym jest podział majątku (aktywów) likwidowanej Spółki, a czym innym funkcjonujący w prawie luksemburskim TUP.

W wyniku likwidacji osoby prawnej, dochodzi do podziału pomiędzy wspólników majątku likwidowanej spółki. Z kolei elementem charakterystycznym dla TUP, różniącym ten mechanizm względem likwidacji osoby prawnej jest przedmiot tego, co z mocy prawa przechodzi na (tutaj jedynego) wspólnika.

O ile w przypadku osób prawnych można mówić o podziale majątku, tak rozwiązanie (likwidacja uproszczona) SCSp skutkuje przejęciem nie tylko aktywów, ale również zobowiązań rozwiązanej spółki.

Hipotetycznie może więc wystąpić sytuacja - niemogąca mieć miejsca w przypadku likwidacji spółek kapitałowych, że wspólnik rozwiązywanej SCSp przejmie mienie o ujemnej wartości wskutek przejęcia zobowiązań o wartości przekraczającej wartość aktywów rozwiązywanej Spółki.

Z powyższego wynika, że przejście na wspólnika (Wnioskodawcę) aktywów i pasywów w wyniku rozwiązania SCSp bez likwidacji, nie może zostać uznane za uregulowanie zobowiązania; tym bardziej mając na względzie to, że przejście majątku SCSp następuje z mocy prawa. Przeniesienie aktywów i zobowiązań SCSp na rzecz jej wspólnika następuje jako skutek jej rozwiązania. SCSp w rezultacie jej rozwiązania nie wydaje majątku wspólnikowi jak ma to miejsce w ramach likwidacji m.in. osób prawnych. Majątek, o ile istnieje, przechodzi niejako automatycznie, co istotne, wraz ze zobowiązaniami, na wspólnika wraz z rozwiązaniem SCSp.

Tym samym, z uwagi na przejście z mocy prawa aktywów i pasywów A na Wnioskodawcę, w ocenie Wnioskodawcy, w sprawie nie znajdzie zastosowania art. 14a ustawy o CIT. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu otrzymania m.in. udziałów Spółek z o.o.

D. Dodatkowe argumenty przemawiające za brakiem możliwości zastosowania art. 14a ustawy o CIT do rozwiązania SCSp

Wnioskodawca przedstawił także dodatkową argumentację przemawiającą za brakiem objęcia zakresem zastosowania art. 14a ustawy o CIT sytuacji przeniesienia na Wnioskodawcę aktywów i zobowiązań A wskutek jej rozwiązania bez likwidacji.

Należy wskazać, że art. 14a ust. 1 ustawy o CIT znajduje odpowiednie zastosowanie w przypadku wykonania świadczenia niepieniężnego przez spółkę niebędącą osobą prawną. Odpowiednie zastosowanie przepisu może polegać na jego zastosowaniu wprost, zastosowaniu z odpowiednimi modyfikacjami lub na odmowie jego zastosowania ze względu na określone różnice (zob. W. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 244 i n.). Przedstawiony pogląd podzielany jest przez sądy administracyjne (zob. np. wyrok WSA w Warszawie z 23 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1912/20; wyrok WSA w Krakowie z 18 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Kr 1051/19; wyrok WSA we Wrocławiu z 9 października 2019 r.).

Jednocześnie jak wskazał J. Wróblewski: Jeżeli w procesie wykładni uwzględnia się cele prawa: to posługując się celem przepisu należy go ustalić w ten sposób, by był zgodny co najmniej z celami instytucji, do jakiej interpretowany przepis należy. Trzeba eliminować takie ustalenia interpretacyjne tekstów prawnych, przy których przyjęciu skutki stosowania odpowiedniego przepisu byłyby wadliwe, a w szczególności prowadziłyby do skutków niezamierzonych. (J. Wróblewski, Sądowe stosowanie prawa, Warszawa 1988, s. 143 i n. za: uchwałą SN z 21 grudnia 1999 r., I KZP 45/99). Przedstawione stanowisko aprobowane jest także w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przykładowo w wyroku z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Po 849/11, WSA w Poznaniu stwierdził: Dokonując wykładni normy prawa administracyjnego (podatkowego) trzeba eliminować takie ustalenia interpretacyjne tekstów prawnych, przy których przyjęciu skutki stosowania odpowiedniego przepisu byłyby wadliwe, a w szczególności prowadziłyby do skutków niezamierzonych, należy także odrzucić taką interpretację przepisu, która prowadzi do absurdalnych bądź niemożliwych do zaakceptowania konsekwencji (zob. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 150; K. Lewandowska, T. Lewandowski, Wykładnia celowościowa i językowa w prawie administracyjnym. Teoria i praktyka, Samorząd Terytorialny 2010, z. 9, s. 19; a także uchwała SN z dnia 21 grudnia 1999 r., IKZP 45/99, OSNKW 2000/1-2/, poz. 7). Podobnie WSA we Wrocławiu w wyroku z 13 listopada 2018 r., sygn. akt I SA/Wr 500/18.

Zastosowanie wprost art. 14a ust. 1 ustawy o CIT do sytuacji przeniesienia na wspólnika aktywów i zobowiązań rozwiązywanej spółki niebędącej osobą prawną nie jest możliwe, bowiem spółka ta nie jest podatnikiem CIT, a co za tym idzie jest ona transparentna podatkowo. Oznacza to, że skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osobą prawną realizują się w sferze prawnopodatkowej jej wspólników. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). Wskazaną zasadę - jak stanowi art. 5 ust. 2 ustawy o CIT - stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Wnioskodawca zakłada przy tym, że zastosowanie art. 14a ust. 1 ustawy o CIT jest jednak możliwe z odpowiednimi modyfikacjami polegającymi na tym, że skutki podatkowe wykonania świadczenia niepieniężnego przez spółkę niebędącą osobą prawną zostaną zrealizowane bezpośrednio w sferze prawnopodatkowej wspólnika takiej spółki.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw z projektami aktów wykonawczych (Sejm VII kadencji, druk nr 2330) celem wprowadzenia art. 14a ust. 1 ustawy o CIT było opodatkowanie tzw. cichych rezerw powstających w wyniku przyrostu wartości zbywanego przez spółkę majątku, których brak opodatkowania bez uzasadnionej ekonomicznie i prawnie przyczyny różnicował skutki podatkowe, jakie u podatników podatku dochodowego związane były z odpłatnym zbyciem posiadanych składników majątkowych.

Z kolei, w uzasadnieniu do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (druk nr 642) wskazano, że: (`(...)`) w treści otwartego katalogu czynności prawnych objętych normą obowiązującego art. 14a ustawy o CIT podział majątku likwidowanej spółki wprost nie został wymieniony. Jednocześnie, pomimo że wymienione w tym przepisie przypadki w których znajdzie on zastosowanie mają jedynie charakter przykładowy, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntował się - odmienny od prezentowanego przez organy podatkowe i jednolity pogląd - iż czynność podziału majątku likwidowanej spółki nie jest objęta normą art. 14a ustawy o CIT. Tym niemniej wskazać należy, iż brak jest uzasadnienia prawnego, aby różnicować skutki podatkowe w przypadku spółki, która - zgodnie z wyżej przywołanymi przepisami KSH (Krajowa Administracja Skarbowa) - upłynni majątek, a uzyskane z takiego upłynnienia majątku kwoty, po uregulowaniu zobowiązań w podatku dochodowym, przekaże wspólnikom (akcjonariuszom) oraz spółki, która bez upłynniania takiego majątku i bez regulowania zobowiązań podatkowych z tytułu przyrostu wartości przekazywanego majątku, przekaże go w formie rzeczowej swoim wspólnikom (akcjonariuszom).

Mając na uwadze motywy wprowadzenia art. 14a ustawy o CIT jak i jego zmiany w zakresie podziału pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki należy stwierdzić, że celem tej regulacji nie było objęcie jej zakresem podziału pomiędzy wspólników majątku likwidowanej, w tym rozwiązywanej, spółki niebędącej osobą prawną. Zasadniczym celem wprowadzenia danej regulacji było przeciwdziałanie wykorzystywaniu instytucji datio in solutum jako instrumentu optymalizacyjnego, a w części dotyczącej podziału pomiędzy wspólników majątku spółki także usankcjonowanie podejścia, zgodnie z którym w wyniku likwidacji powinno dojść do spieniężenia majątku takiej spółki i opodatkowania ewentualnego przyrostu majątkowego na jej poziomie.

Na uwagę zasługuje przy tym fakt, że wraz z wprowadzeniem art. 14a ustawy o CIT, jak również doprecyzowaniem jego zakresu o podział pomiędzy wspólników (akcjonariuszy) majątku likwidowanej spółki nie uchylono przepisów art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT.

Zastosowanie art. 14a ustawy o CIT do podziału pomiędzy wspólników majątku likwidowanej spółki niebędącej osobą prawną skutkowałoby tym, że przepis art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT nie znalazłyby w praktyce zastosowania, bowiem stany faktyczne regulowanych przez nie zdarzeń pokrywają się. Jednocześnie przepisy mają odmienne zakresy normowania. Przepis art. 14a ustawy o CIT nakazuje rozpoznanie przychodu wraz z podziałem majątku. Z kolei, jak zostało to wskazane we wcześniejszej części niniejszego wniosku, art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT stanowi, że przychód powstanie, jeżeli dojdzie do odpłatnego zbycia otrzymanego z tytułu likwidacji majątku. Dodatkowo, zastosowanie art. 14a ustawy o CIT pociągałoby za sobą brak możliwości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT, który określa sposób ustalenia kosztu uzyskania przychodu w sytuacji odpłatnego zbycia składnika majątku otrzymanego z tytułu likwidacji spółki niebędącej osobą prawną, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT. Dopełnieniem art. 14a ustawy o CIT w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest bowiem art. 15 ust. 1i ustawy o CIT. Przepis ten dotyczy sytuacji odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14a ustawy o CIT. Jak można zauważyć zakresy zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT, jak i art. 15 ust. 1i ustawy o CIT pokrywają się. W konsekwencji, oceniając skutki likwidacji spółki niebędącej osobą prawną na podstawie art. 14a ustawy o CIT przepisem, na podstawie którego określone będą koszty uzyskania przychodu w sytuacji zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego będzie art. 15 ust. 1i ustawy o CIT. W rezultacie brak będzie praktycznej możliwości zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe regulacje zauważyć należy, że w przypadku zastosowania art. 14a ust. 2 ustawy o CIT do likwidacji (rozwiązania) spółki niebędącej osobą prawną, skutki podatkowe związane z taką likwidacją wystąpiłyby nie po stronie likwidowanej (rozwiązywanej) spółki, która nie jest podatnikiem podatku dochodowego, ale po stronie wspólników tej spółki. Tym samym, to po stronie wspólników należałoby określić przychód powstały w związku z wydaniem przez likwidowaną spółkę składników majątku na ich rzecz. Mając na uwadze, że ustawa o CIT zawiera jasne i precyzyjne regulacje dotyczące skutków podatkowych związanych z wydaniem majątku spółki niebędącej osobą prawną z tytułu jej likwidacji (rozwiązania), w świetle których w dacie otrzymania takich składników majątku nie dochodzi do powstania przychodu po stronie wspólnika, należy uznać, że wskutek rozwiązania A, po stronie Wnioskodawcy nie dojdzie do powstania przychodu. Analiza wzajemnych relacji art. 14a ust. 2 ustawy o CIT oraz art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT prowadzi do wniosku, że art. 14a ust. 2 ustawy o CIT jest przepisem ogólnym, określającym skutki podatkowe spełnienia zobowiązania poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego, który nie powinien znaleźć zastosowania w przypadku likwidacji spółek niebędących osobami prawnymi, z uwagi na przepis szczególny regulujący wprost skutki podatkowe takiego zdarzenia. Dodatkowo, odpowiednie zastosowanie art. 14a ust. 1 ustawy o CIT skutkowałoby powstaniem niezamierzonych skutków polegających na braku praktycznej możliwości zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT, jak również art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT.

Z powyższego wynika, że art. 14a ust. 2 ustawy o CIT nie znajdzie odpowiedniego zastosowania w sytuacji przeniesienia przez spółkę niebędącą osobą prawną aktywów i zobowiązań na rzecz jej wspólników, w tym przejścia aktywów i zobowiązań w wyniku rozwiązania, z uwagi na zbieżność zakresu zastosowania tego przepisu z art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT. Tym samym zastosowanie - jako przepis szczególny - znajdzie art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy wskazać, że objęcie przez Wnioskodawcę wskutek rozwiązania A bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego składników majątkowych (innych niż środki pieniężne) oraz zobowiązań nie będzie skutkowało powstaniem u Wnioskodawcy przychodu:

I. na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT, ponieważ:

1. A jest spółką niebędącą osobą prawną, gdyż:

a) nie posiada ona osobowości prawnej i nie jest traktowana jak osoba prawna,

b) posiada siedzibę na terytorium Luksemburga i nie posiada siedziby na terytorium Polski,

c) nie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (A jest transparentna podatkowo - podatek rozliczają jej wspólnicy),

2. Wnioskodawca, jako jedyny wspólnik A, podejmie decyzję o rozwiązaniu A,

3. Wspólnik w wyniku rozwiązania A bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego obejmie zobowiązania oraz składniki majątkowe inne niż środki pieniężne.

II. na podstawie art. 14a ust. 2 w zw. z art. 5 ustawy o CIT, ponieważ otrzymanie majątku A:

1. będzie skutkiem rozwiązania A, który to skutek nastąpi z mocy prawa,

2. jego skutki regulowane są przez art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT,

III. na podstawie art. 14a ust. 2 ustawy o CIT, ponieważ art. 14a ust. 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania do oceny skutków prawnych przejścia na Wnioskodawcę aktywów i zobowiązań A, z uwagi na:

1. brak objęcia zakresem zastosowania tego przepisu skutków rozwiązania spółki niebędącej osobą prawną; obowiązują bowiem przepisy szczególne regulujące skutki podatkowe rozwiązania spółki niebędącej osobą prawną (art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT), a także

2. wystąpienie niezamierzonego skutku, jakim jest brak praktycznej możliwość zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT oraz art. 16 ust. 1 pkt 8f ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4a pkt 14 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2022 r., poz. 2587, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 21.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o CIT,

przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1a ustawy o CIT,

przychody z zysków kapitałowych, przypisane wspólnikowi na podstawie ust. 1, zwiększają przychody wspólnika uzyskane z tego źródła.

Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy o CIT,

zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT,

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (…).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 3b ustawy o CIT,

do przychodów nie zalicza się wartości innych niż wymienione w pkt 3a składników majątku, w tym wierzytelności, otrzymanych przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu wystąpienia z takiej spółki, jej likwidacji lub zmniejszenia udziału kapitałowego w takiej spółce; przychodem jest jednak w przypadku:

a) odpłatnego zbycia tych składników majątku - ich wartość wyrażona w cenie, za którą wspólnik je zbywa; przepisy art. 14 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio,

b) spłaty otrzymanej wierzytelności - przychód uzyskany z tej spłaty.

Dodatkowo zgodnie z art. 12 ust. 4g ustawy o CIT,

przez środki pieniężne, o których mowa w ust. 4 pkt 3a, rozumie się również wartość wierzytelności uprzednio zarachowanej jako przychód należny, pomniejszonej o należny podatek od towarów i usług, oraz wierzytelności z tytułu udzielonej przez spółkę niebędącą osobą prawną pożyczki - z wyjątkiem wierzytelności z tytułu odsetek od opóźnionej zapłaty oraz wierzytelności z tytułu odsetek od takiej pożyczki, jeżeli wierzytelności te zostały spłacone na rzecz otrzymującego je wspólnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Wnioskodawca jest jednym z dwóch wspólników A Société en commandite spéciale (dalej: „A”). Drugim wspólnikiem A jest B Société à responsabilité limitée (dalej: „B”). Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem B. Société en commandite spéciale (dalej: „SCSp”) jest spółką osobową, w której przynajmniej jeden wspólnik ponosi nieograniczoną odpowiedzialność za jej zobowiązania, a odpowiedzialność przynajmniej jednego wspólnika jest ograniczona. SCSp w swojej konstrukcji jest podmiotem najbardziej zbliżonym do polskiej spółki komandytowej, jednak w przeciwieństwie do niej nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Wnioskodawca rozważa uproszczenie struktury w sposób, który wydaje się najmniej sformalizowany, a przez to również długotrwały, tj. poprzez rozwiązanie A bez przeprowadzania formalnej likwidacji (likwidacja uproszczona). Rozwiązanie spółki bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego (likwidacja uproszczona) - zgodnie z przepisami prawa luksemburskiego to czynność, która skutkuje całkowitym przeniesieniem składników majątkowych (aktywów oraz pasywów, w tym zobowiązań) rozwiązywanej spółki na jedynego wspólnika.

Na moment rozwiązania A zasadniczą część jej aktywów stanowić będą prawa udziałowe w Spółkach z o.o. Jednocześnie w wyniku rozwiązania A, Wnioskodawca przejmie istniejące zobowiązania tego podmiotu. Przeniesienie niepieniężnych składników majątkowych A na Wnioskodawcę w związku z zakończeniem jej działalności zostanie dokonane na gruncie prawa luksemburskiego. Majątek A oraz jej zobowiązania przejdą translatywnie z mocy prawa na Wnioskodawcę.

Zatem, w odniesieniu do aktywów i zobowiązań, które zostaną przeniesione na Wnioskodawcę w związku z likwidacją A zastosowanie znajdzie wskazany powyżej art. 12 ust. 4 pkt 3b lit. a ustawy o CIT. W konsekwencji, na moment likwidacji Spółki A wartość aktywów niepieniężnych i zobowiązań przeniesionych na Wnioskodawcę w związku z likwidacją A nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychodu będącego podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Ewentualny przychód (dochód) opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych może powstać dopiero w momencie odpłatnego zbycia składników majątku otrzymanych przez wspólnika w związku z likwidacją spółki osobowej, innych niż środki pieniężne.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że tut. Organ nie zgadza się z Państwa argumentacją dotyczącą wskazanej przez Państwa interpretacji art. 14a ustawy o CIT. Z uwagi na fakt, że w kwestii objętej niniejszym rozstrzygnięciem przepis ten nie ma zastosowania, Państwa stanowisko w tym zakresie nie wpływa na ocenę Państwa stanowiska będącego istotą sprawy.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Spółkę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia ustalenia, czy rozwiązanie A w trybie uproszczonym, tj. bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego na Wnioskodawcę przeniesione zostaną aktywa i zobowiązania A, skutkować będzie powstaniem przychodu podatkowego u Wnioskodawcy. Tym samym przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie są skutki podatkowe związane ze wskazaną w opisie sprawy likwidacją B, ani też skutki podatkowe otrzymania innych składników majątku aniżeli wskazanych w tym pytaniu.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).