Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 września 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z 2 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji udzielanej przez EIF, nie stanowi formy zapłaty/uregulowania wierzytelności Spółki z tytułu umów leasingu zawieranych z klientami, które wchodzą w skład zabezpieczanego na podstawie Umowy z EIF portfela wierzytelności, a tym samym Spółka będzie uprawniona w zakresie tych wierzytelności do rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 oraz ust. 3i Ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 grudnia 2022 r. (wpływ za pośrednictwem platformy ePUAP 5 grudnia 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność finansową, polegającą przede wszystkim na zawieraniu z klientami jako finansujący umów leasingu oraz udzielaniu pożyczek.

Spółka posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest polskim rezydentem podatkowym, tj. podlega na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka zawarła w dniu 16 grudnia 2021 r. umowę udzielenia gwarancji z Europejskim Funduszem Inwestycyjnym (ang. European Investment Fund - dalej: „EIF”) (dalej: „Umowa z EIF”), której przedmiotem, co do zasady, jest udzielenie przez EIF gwarancji spłaty zobowiązań klientów Spółki, zawierających z nią umowy leasingu oraz pożyczki. W ramach przedmiotowej umowy EIF udziela gwarancji w zakresie oferowanych przez Wnioskodawcę umów leasingu/pożyczek dla małych i średnich przedsiębiorstw. Umowa z EIF stanowi z perspektywy biznesowej Spółki gwarancję portfelową w zakresie zabezpieczenia należności w ramach tzw. Junior Tranche (EIF pokrywa straty Spółki z danej transzy należności). Spółka pełni zatem rolę beneficjenta udzielanego przez EIF zabezpieczenia. Umowa z EIF podlega reżimowi prawa luksemburskiego.

Z perspektywy prawnej, gwarancja udzielana na podstawie Umowy z EIF nie stanowi zabezpieczenia wykonania poszczególnych umów leasingu/pożyczek, lecz stanowi zabezpieczenie dla Spółki w przypadku zmaterializowania się ryzyka poniesienia strat na określonym portfelu wierzytelności leasingowych/pożyczkowych. Celem gwarancji udzielonej przez EIF jest bowiem przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na EIF i pokrycie strat, które są następstwem określonych zdarzeń zdefiniowanych umownie. Tym samym, z perspektywy prawnej, wypłata z gwarancji EIF nie jest dla Spółki tożsama z otrzymaniem spłaty konkretnych wierzytelności leasingowych/pożyczkowych na rzecz Spółki i nie powoduje ich wygaśnięcia. Innymi słowy, ani w związku z zawarciem Umowy z EIF, ani w związku z uruchomieniem i wypłatą środków z gwarancji EIF nie dochodzi do nabycia przez EIF wierzytelności leasingowych/pożyczkowych Spółki. Spółka jest zobowiązana na podstawie Umowy z EIF dochodzić wymagalnych wierzytelności wchodzących w skład portfela, w stosunku do którego nastąpiła na jej rzecz wypłata z tytułu gwarancji, lecz dochodzenie tychże należności następować będzie w imieniu własnym Spółki jako wierzyciela. Jednocześnie, kwoty uzyskane przez Spółkę z tytułu wierzytelności leasingowych/pożyczkowych, w związku z którymi nastąpiła wcześniej wypłata z tytułu gwarancji EIF będą rozliczane z EIF, zgodnie z postanowieniami Umowy z EIF. Rozliczenie to następować będzie w przypadku wystąpienia zdarzeń określonych w Umowie z EIF (np. upływu terminu obowiązywania umowy).

W praktyce, mechanizm gwarancji wynikający z Umowy z EIF polegać będzie na tym, iż w przypadkach uruchomienia gwarancji, tj. w przypadku zaistnienia tzw. zdarzenia kredytowego (Credit Event zdefiniowany w treści Umowy z EIF) i wystąpieniu przez Spółkę do EIF z roszczeniem wypłaty tzw. początkowej straty odpowiadającej wartości zaksięgowanej rezerwy na oczekiwane straty kredytowe (Initial Loss zdefiniowana w Umowie z EIF), Spółka otrzymywać będzie od EIF wypłaty zagwarantowanych kwot. Na moment otrzymania kwot z tytułu gwarancji EIF, Spółka nie będzie w stanie zidentyfikować jaka część otrzymanej kwoty może podlegać ewentualnemu zwrotowi do EIF w związku z późniejszym otrzymaniem bądź wyegzekwowaniem należności od klienta z konkretnych wierzytelności leasingowych/pożyczkowych. Rozliczenie otrzymywanych od EIF kwot z tytułu uruchomienia gwarancji następować będzie bowiem na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów z tytułu windykowanych przez Spółkę należności w ten sposób, że Spółka ustalać będzie tzw. ostateczną stratę (Final Loss Amount zdefiniowana w Umowie z EIF), skutkiem czego w zależności od wyniku ostatecznej kalkulacji zarówno EIF może być zobowiązana do dopłaty na rzecz Spółki względem uprzednio wypłaconej kwoty z tytułu gwarancji (w przypadku gdy strata ostateczna będzie wyższa od straty wstępnej - np. na skutek zwiększenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności) jak również Spółka może być obowiązana do zwrotu na rzecz EIF (w przypadku gdy strata ostateczna będzie niższa od straty wstępnej - np. w wyniku uregulowania należności przez klienta i w konsekwencji zmniejszenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności). Innymi słowy, wartość całości zabezpieczenia z tytułu gwarancji udzielanego i wypłacanego Spółce przez EIF odnosić będzie się do wartości niespłaconego kapitału zabezpieczanego portfela umów leasingu/pożyczki, natomiast rozliczenie z EIF dokonywane będzie przez Spółkę na podstawie rzeczywistych strat odpowiadających wysokości odpisów na oczekiwane straty kredytowe, na które wpływ będą miały wpłaty/odzyski wynikające z egzekwowanych wierzytelności, niezależnie od tego czy będą to kwoty kapitału z umów leasingu/pożyczki, czy też innego rodzaju należności np. windykowane opłaty i koszty dodatkowe czy też odsetki.

Zgodnie z Umową z EIF, Spółka zobowiązana jest do zapłaty opłat gwarancyjnych (6,45% rocznie w odniesieniu do czasu trwania okresu gwarancji). Spółka zobowiązana może być także do zapłaty tzw. utraconych opłat gwarancyjnych na rzecz EIF, które powstawałaby w przypadku niewłaściwej kalkulacji podstawowej opłaty gwarancyjnej (np. w sytuacji żądania przez Spółkę wypłaty gwarancji dla umów, które powinny być tzw. umowami wyłączonymi z zabezpieczanego portfela w ramach danej transzy należności).

Wnioskodawca zaznacza jednocześnie, że w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, pytanie sformułowane przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy wyłącznie wierzytelności z tytułu zawieranych umów leasingu, nie zaś wierzytelności pożyczkowych.

W stosunku do wierzytelności z tytułu zawieranych umów leasingu (w stosunku do należności rozpoznawanych uprzednio jako przychody należne) Spółka, co do zasady, zalicza do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu Ustawy o CIT odpisy aktualizujące wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona oraz wierzytelności leasingowe odpisywane jako nieściągalne, na zasadach wynikających odpowiednio z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 Ustawy o CIT jak również art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT. Jednocześnie, z uwagi na to, iż Spółka prowadzi księgi rachunkowe w oparciu o Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej, zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów w Spółce podlegają odpisy aktualizujące wartość należności, tworzone jako odpisy na utratę wartości należności, mające zastosowanie do podatników stosujących MSR, w zakresie i na zasadach określonych tymi przepisami (stosownie do art. 16 ust. 3i Ustawy o CIT).

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 2 grudnia 2022 r. Wnioskodawca wskazał ponadto, że: „Zdarzenie kredytowe” to pojęcie wprowadzone w treści Umowy z EIF (ang. Credit Event), które jak zostało wskazane w treści opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, związane jest z określeniem zdarzeń skutkujących możliwością uruchomienia gwarancji poprzez wystąpienie przez Spółkę do EIF z roszczeniem wypłaty tzw. początkowej straty odpowiadającej wartości zaksięgowanej rezerwy na oczekiwane straty kredytowe (tzw. Initial Loss).

„Zdarzenie kredytowe” w treści Umowy z EIF jest zatem zdefiniowane jako odnoszące się do danej kategorii zobowiązań (w przypadku Wnioskodawcy - zobowiązań klientów względem Spółki, wchodzących w skład zabezpieczanego portfela wierzytelności leasingowych i pożyczkowych Spółki) okoliczności skutkujące możliwością uruchomienia gwarancji, takie jak:

- brak uregulowania w stosunku do beneficjenta gwarancji (tutaj Wnioskodawcy) zobowiązania określanego generalnie zarówno w odniesieniu do kapitału jak i odsetek (z wyjątkiem odsetek za zwłokę) w terminie 90 dni od daty wymagalności zobowiązania (z uwzględnieniem również kwotowych progów istotności zobowiązań przewidzianych w Umowie z EIF wytycznych COVID-19);

- upadłość dłużnika/leasingobiorcy lub pożyczkobiorcy bądź ich sukcesorów;

- restrukturyzacja zobowiązania;

- właściwa klasyfikacja przez beneficjenta gwarancji (tu: przez Spółkę) danego zobowiązania (instrumentu dłużnego) zgodnie z właściwymi regulacjami wewnętrznymi beneficjenta, związana z tworzeniem rezerw na straty kredytowe, brakiem uregulowania zobowiązania, upadłością dłużnika czy restrukturyzacją zobowiązań dłużnika. Klasyfikacja kredytowa polega na kategoryzowaniu transakcji pod względem ich ryzyka kredytowego lub ryzyka kredytowego klienta, na podstawie obowiązujących przepisów, przy wykorzystaniu dostępnych informacji na temat transakcji oraz klienta. Stosowane są spójne zasady klasyfikacji kredytowej na potrzeby księgowe (MSSF9) oraz ostrożnościowe (wymogi kapitałowe).

Równocześnie, w ślad za treścią złożonego do tut. Organu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca zaznacza, że w odniesieniu do opisanego w nim stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, pytanie sformułowane przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie wierzytelności z tytułu zawieranych umów leasingu, nie zaś wierzytelności pożyczkowych.

Jak zostało wskazane w treści opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego: „z perspektywy prawnej gwarancja udzielana na podstawie Umowy z EIF nie stanowi zabezpieczenia wykonania poszczególnych umów leasingu/pożyczek, lecz stanowi zabezpieczenie dla Spółki w przypadku zmaterializowania się ryzyka poniesienia strat na określonym portfelu wierzytelności leasingowych/pożyczkowych”.

Tym samym Wnioskodawca precyzuje, iż realizacja gwarancji nie skutkuje zaspokojeniem wierzytelności z tytułu umów leasingu przysługujących Spółce.

Wnioskodawca ponownie podkreśla, że realizacja gwarancji polega na dokonywaniu na rzecz Spółki wypłaty przez EIF kwot gwarancji dla tzw. początkowej straty odpowiadającej wartości zaksięgowanej rezerwy na oczekiwane straty kredytowe (Initial Loss zdefiniowana w Umowie z EIF) i następnie rozliczenia uzyskanych wpłat. Rozliczenie to następować będzie na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów z tytułu windykowanych przez Spółkę należności w ten sposób, że Spółka ustalać będzie tzw. ostateczną stratę (Final Loss Amount zdefiniowana w Umowie z EIF). Porównanie wartości straty początkowej i ostatecznej będzie odnoszone do kwoty wypłaconych uprzednio gwarantowanych kwot w ten sposób, że albo EIF może być zobowiązana do dopłaty na rzecz Spółki względem uprzednio wypłaconej kwoty z tytułu gwarancji albo to Spółka może być obowiązana do zwrotu na rzecz EIF wypłacanych kwot. Jednakże rozliczenie to nie skutkuje po stronie Spółki zaspokojeniem konkretnych wierzytelności leasingowych przysługujących od klientów.

Spółka będąca beneficjentem gwarancji udzielanej na podstawie Umowy z EIF, jest obowiązana do dochodzenia wierzytelności z tytułu zawartych umów leasingu. Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż wierzytelności, które mogą wchodzić w skład portfela wierzytelności leasingowych obejmowanych gwarancją (gwarancja co do rekompensaty w przypadku ryzyka poniesienia strat na danym portfelu wierzytelności) stanowią w dalszym ciągu (również po uruchomieniu gwarancji z EIF) wierzytelności własne Spółki. Wnioskodawca ponownie wskazuje bowiem, iż w związku z uruchomieniem i wypłatą środków z gwarancji EIF nie dochodzi do nabycia przez EIF wierzytelności leasingowych. Stąd, zawarcie Umowy z EIF nie zmienia statusu lub uprawnień Spółki jako wierzyciela w odniesieniu do poszczególnych wierzytelności leasingowych.

Jak wskazano powyżej, realizacja gwarancji nie skutkuje zaspokojeniem wierzytelności z tytułu umów leasingu przysługujących Spółce. Zawarcie Umowy z EIF nie zmienia statusu lub uprawnień Spółki jako wierzyciela w odniesieniu do poszczególnych wierzytelności leasingowych.

Równocześnie, co zostało wskazane w treści wniosku w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego: „wartość całości zabezpieczenia z tytułu gwarancji udzielanego i wypłacanego Spółce przez EIF odnosić będzie się do wartości niespłaconego kapitału zabezpieczanego portfela umów leasingu/pożyczki, natomiast rozliczenie z EIF dokonywane będzie przez Spółkę na podstawie rzeczywistych strat odpowiadających wysokości odpisów na oczekiwane straty kredytowe, na które wpływ będą miały wpłaty/odzyski wynikające z egzekwowanych wierzytelności, niezależnie od tego czy będą to kwoty kapitału z umów leasingu/pożyczki, czy też innego rodzaju należności np. windykowane opłaty i koszty dodatkowe czy też odsetki”.

Wnioskodawca ponownie wyjaśnia (w odniesieniu do należności wynikających z umów leasingu), iż wypłata kwot z tytułu gwarancji będzie ograniczona do wartości niespłaconego kapitału zabezpieczanego portfela umów leasingowych na moment zaistnienia zdarzenia kredytowego, niemniej nie jest to jednoznaczne w skutkach ze spłatą (w drodze uruchomienia gwarancji) posiadanych przez Spółkę należności wynikających z umów leasingu.

Konsekwentnie, w odpowiedzi na niniejsze pytanie Wnioskodawca wskazuje, iż po otrzymaniu kwot gwarancji od EIF w dalszym ciągu Spółka będzie obowiązana dochodzić spłaty należności wynikających z umowy leasingu w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność bowiem stanowić będą one w dalszym ciągu wierzytelności własne Spółki (niepodlegające zaspokojeniu w związku z otrzymaniem kwot z tytułu gwarancji EIF).

Wnioskodawca wskazuje, iż w przypadku braku wyegzekwowania należności z tytułu umów leasingu od klienta fakt dokonania przez EIF dopłaty na rzecz Spółki (w związku z rozliczeniem tzw. „ostatecznej straty”) stanowił będzie wyrównanie ostatecznych strat poniesionych na danym portfelu wierzytelności leasingowych. Przy czym wyrównanie to dotyczy strat odpowiadających kwotom kapitału, odsetek czy też kosztów windykacji jednak do wysokości nie wyższej niż wartość kapitału ustalona na moment zaistnienia zdarzenia kredytowego w stosunku do należności leasingowych wchodzących w skład zabezpieczanego portfela wierzytelności. Tym samym, wskazana forma rozliczenia z EIF (polegająca na dokonaniu dopłaty przez EIF na rzecz Spółki) nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy formy uregulowania wymagalnych należności z tytułu zawieranych umów leasingu. Spółka będzie bowiem obowiązana i uprawniona w dalszym ciągu dochodzić własnych, wymagalnych wierzytelności leasingowych (w zakresie wymagalnych kwot kapitału, odsetek jak również wszelkich należności pobocznych powstających w związku z brakiem uregulowania należności przez klientów Spółki).

Wnioskodawca podkreśla, iż intencją wskazanego pytania, „czy otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji udzielanej przez EIF, nie stanowi formy zapłaty/uregulowania wierzytelności Spółki z tytułu umów leasingu zawieranych z klientami, które wchodzą w skład zabezpieczanego na podstawie Umowy z EIF portfela wierzytelności, a tym samym Spółka będzie uprawniona w zakresie tych wierzytelności do rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 oraz ust. 3i Ustawy o CIT oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT?” było odniesienie się do sytuacji, w której „otrzymywanie” (cyt. z treści pytania Wnioskodawcy) kwot z tytułu gwarancji udzielanej przez EIF nie stanowi formy zapłaty/uregulowania wierzytelności Spółki z tytułu umów leasingu zawieranych z klientami, które wchodzą w skład zabezpieczanego na podstawie Umowy z EIF portfela wierzytelności, a tym samym, że Spółka będzie uprawniona w zakresie tych wierzytelności do rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 oraz ust. 3i Ustawy o CIT oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, iż skierowane zapytanie dotyczy sytuacji powstającej od momentu otrzymania wypłat z tytułu gwarancji (stanu faktycznego zaistniałego i trwającego po dokonaniu wypłat z gwarancji) do momentu, w którym ewentualnie doszłoby do zapłaty/uregulowania wierzytelności (która to zapłata/uregulowanie nie następuje jednak w związku z realizacją gwarancji lecz przykładowo może wynikać ze spłaty wierzytelności przez klienta Spółki).

Jak wskazano w treści uzasadnienia własnego stanowiska Wnioskodawcy: „brak (w związku z realizacją gwarancji EIF) skutku w postaci spłaty wierzytelności Spółki z tytułu zawieranych umów leasingu powoduje, iż to Spółka jako wierzyciel (podmiot uprawniony do dochodzenia należności z umów leasingu) może faktycznie rozpoznawać zarówno przychody należne w stosunku wierzytelności leasingowych jak również może być uprawniona (po spełnieniu określonych warunków przewidzianych w ww. przepisach) do uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne”.

Konsekwentnie, Spółka podkreśla, iż przedmiot zapytania dotyczy kwestii związanej z tym, iż w ocenie Wnioskodawcy na skutek otrzymywania wypłat z gwarancji (przez co należy rozumieć realizację tej gwarancji) nie dochodzi w żadnym momencie (zarówno w momencie wypłat z tytułu gwarancji jak i w ostatecznym rozliczeniu Spółki z EIF) do zapłaty/uregulowania wierzytelności Spółki z tytułu umów leasingu. Niezależnie bowiem od realizacji gwarancji w stosunku do wierzytelności z tytułu umów leasingu nie dochodzi do ich zaspokojenia rozumianego jako zapłata/uregulowanie tych należności na rzecz Spółki.

Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, iż w dniu 16 listopada 2022 r., na rzecz Spółki została wydana przez Dyrektora KIS interpretacja indywidualna Znak: 0111-KDIB1- 1.4010.596.2022.2.BS, w której w odniesieniu do transakcji udzielania Spółce gwarancji przez EIF (będącej przedmiotem również niniejszego wniosku), tutejszy Organ w całości uznał za prawidłowe stanowisko Spółki, zgodnie z którym otrzymywanie od EIF kwot z tytułu gwarancji nie spowoduje po stronie Spółki obowiązku rozpoznania przychodu podatkowego w momencie ich otrzymywania, a tym samym, przychodem podatkowym dla Spółki winna być jedynie ta część kwot otrzymanych z tytułu gwarancji EIF, która we wzajemnym rozliczeniu Spółki z EIF nie będzie podlegać ostatecznie zwrotowi na rzecz EIF i w tym zakresie przychód taki winien być rozpoznawany każdorazowo w momencie dokonania ostatecznego rozliczenia z EIF.

Dyrektor KIS uznając za prawidłowe stanowisko Spółki określone w ww. interpretacji indywidualnej przyjął za zasadne uznanie, iż: „samo realizowanie wypłat z tytułu gwarancji EIF nie będzie prawnie skutkowało spłatą konkretnych wierzytelności leasingowych/pożyczkowych wchodzących w skład zabezpieczanego przez EIF portfela należności Spółki - co istotne EIF w momencie wypłaty kwot gwarancji nie wstępuje w prawa i obowiązki wierzyciela przysługujące niezmiennie Spółce. Konsekwentnie, otrzymanie kwot z tytułu gwarancji od EIF nie powinno być uznawane za otrzymanie jakiejkolwiek formy zapłaty (zaliczki, przedpłaty) na poczet świadczonych przez Spółkę usług leasingu/pożyczek, w tym za formę wynagrodzenia za przeniesienie wierzytelności na EIF”.

Powyższa okoliczność wydania na rzecz Spółki interpretacji indywidualnej, potwierdzającej stanowisko Spółki obejmujące również ocenę w zakresie braku skutku w postaci spłaty wierzytelności z tytułu umów leasingu/pożyczki na skutek realizacji gwarancji udzielanej przez EIF - pozostaje w ocenie Wnioskodawcy istotna również z perspektywy tego, iż na gruncie niniejszego wniosku za prawidłowe należałoby uznać stanowisko Wnioskodawcy wyrażone w zapytaniu skierowanym do Organu.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji udzielanej przez EIF, nie stanowi formy zapłaty/uregulowania wierzytelności Spółki z tytułu umów leasingu zawieranych z klientami, które wchodzą w skład zabezpieczanego na podstawie Umowy z EIF portfela wierzytelności, a tym samym Spółka będzie uprawniona w zakresie tych wierzytelności do rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 oraz ust. 3i Ustawy o CIT oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji udzielanej przez EIF, nie stanowi formy zapłaty/uregulowania wierzytelności Spółki z tytułu umów leasingu zawieranych z klientami, które wchodzą w skład zabezpieczanego na podstawie Umowy z EIF portfela wierzytelności, a tym samym Spółka będzie uprawniona w zakresie tych wierzytelności do rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”) w zw. z ust. 2a pkt 1 oraz ust. 3i Ustawy o CIT oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT.

W odniesieniu do możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów należy mieć na uwadze przede wszystkim ogólną normę wyrażoną w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Konsekwentnie dana kategoria kosztu nie może znajdować się w grupie wydatków, których w myśl art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a Ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1 Ustawy o CIT. Jak dodatkowo wynika z art. 16 ust. 3i Ustawy o CIT przepis ust. 1 pkt 26a stosuje się odpowiednio do tworzonych przez podatników stosujących MSR odpisów na utratę wartości należności, w zakresie i na zasadach określonych tymi przepisami.

Stosownie do ww. art. 16 ust. 2a pkt 1 Ustawy o CIT nieściągalność wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 26-26c, uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

a) dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo

b) zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

c) wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

d) wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Sformułowanie w art. 16 ust. 2a Ustawy o CIT określenia „w szczególności” uznaje się za wskazujące, iż stanowi on przykładowy katalog podany w lit. a-d, co oznacza, że mogą pojawiać się jeszcze inne dowody lub dokumenty wskazujące wysokie prawdopodobieństwo nieściągalności wierzytelności, które powinny wskazywać obiektywny charakter prawdopodobnej nieściągalności wierzytelności. Co do zasady, do kosztów podatkowych podatnik zaliczyć może więc wartość odpisów aktualizujących należności w części w jakiej stanowiły one przychód należny podatnika jak również ich nieściągalność została uprawdopodobniona w opisany powyżej sposób.

W dalszej kolejności, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2 ww. przepisu.

Stosownie do powołanego art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25 (odpisane jako nieściągalne), uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2. postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub

c) zakończeniu postępowania upadłościowego, albo

3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Konsekwentnie, aby określona wierzytelność nieściągalna stanowiła koszt uzyskania przychodów wierzytelność powinna być zarachowana jako przychód należny, a nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana zgodnie z ww. art. 16 ust. 2 Ustawy o CIT (powyższy katalog dokumentów jest zamknięty i nie może być rozszerzany) jak również wierzytelność nie może być przedawniona.

W zakresie wierzytelności z tytułu zawieranych umów leasingu, zgodnie z przepisami Ustawy o CIT stanowią one przychody dla celów podatkowych jako należne od leasingobiorców opłaty z tytułu umów leasingu operacyjnego w pełnej wartości tych opłat (zgodnie z art. 17b ust. 1 Ustawy o CIT) lub w tzw. części odsetkowej z tytułu opłat leasingowych w przypadku leasingu finansowego (art. 17f ust. 1 Ustawy o CIT). Tym samym, w odniesieniu do należności leasingowych, które uprzednio stanowiły przychody należne podatnika zarówno odpisy aktualizujące (w przypadku odpowiedniego uprawdopodobnienia ich nieściągalności) jak również wartość wierzytelności odpisanych jako nieściągalne (w przypadku odpowiedniego udokumentowania ich nieściągalności) mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, punktem wyjścia dla ustalenia czy w opisywanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym będzie on uprawniony do rozpoznawania w kosztach uzyskania przychodów wartości odpisów aktualizujących wartość należności lub wartość wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, jest ustalenie czy wobec otrzymywania kwot z tytułu gwarancji od EIF w dalszym ciągu Spółka posiada wierzytelności, w stosunku do których mogłaby rozpoznać ww. kategorie kosztów uzyskania przychodów. W tym zakresie podkreślenia wymaga, że otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji na podstawie Umowy z EIF stanowić będzie zabezpieczenie dla Spółki w przypadku zmaterializowania się ryzyka poniesienia strat na określonym portfelu wierzytelności leasingowych. Dokonywanie wypłat z tytułu gwarancji EIF nie będzie prawnie skutkowało spłatą konkretnych wierzytelności leasingowych wchodzących w skład zabezpieczanego przez EIF portfela należności Spółki.

Co również istotne to fakt, iż na skutek dokonywania wypłat kwot z tytułu gwarancji EIF nie wstępuje w prawa i obowiązki wierzyciela przysługujące w tym zakresie niezmiennie Spółce. Konsekwentnie, otrzymanie kwot z tytułu gwarancji od EIF nie powinno być uznawane za otrzymanie jakiejkolwiek formy zapłaty (zaliczki, przedpłaty)/uregulowania należności na poczet świadczonych przez Spółkę na podstawie umów leasingu usług, które skutkowałoby wygaśnięciem wierzytelności Spółki względem klienta (dłużnika).

Wnioskodawca podkreśla, że z uwagi na to, że celem udzielenia gwarancji na podstawie Umowy z EIF jest przeniesienie ryzyka kredytowego ze Spółki na EIF i pokrycie strat, które są następstwem określonych zdarzeń zdefiniowanych umownie, to strony ustaliły istotne kwestie związane z udzielaniem gwarancji przez EIF tj. sposób obliczenia straty, jej pokrycia, weryfikacji oraz rozliczenia otrzymywanych od EIF kwot z tytułu uruchomienia gwarancji, które następować będzie na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów z tytułu windykowanych przez Spółkę należności w ten sposób, że Spółka ustalać będzie tzw. ostateczną stratę (Final Loss Amount zdefiniowana w Umowie z EIF), skutkiem czego, w zależności od wyniku ostatecznej kalkulacji zarówno EIF może być zobowiązana do dopłaty na rzecz Spółki względem uprzednio wypłaconej kwoty z tytułu gwarancji (w przypadku gdy strata ostateczna będzie wyższa od straty wstępnej - np. na skutek zwiększenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności) jak również Spółka może być obowiązana do zwrotu na rzecz EIF (w przypadku gdy strata ostateczna będzie niższa od straty wstępnej - np. w wyniku uregulowania należności przez klienta i w konsekwencji zmniejszenia odpisów na oczekiwane straty kredytowe dla danej należności). Spółka jest zatem zobowiązana na podstawie Umowy z EIF dochodzić (w imieniu własnym) wierzytelności, w stosunku do których nastąpiła wypłata z gwarancji EIF, natomiast równocześnie jest zobowiązana do rozliczenia z EIF po ustaleniu tzw. ostatecznej straty skutkującej bądź to zwrotem na rzecz EIF bądź też dopłatą na rzecz Spółki dokonywaną przez EIF. Z tego względu, w ocenie Wnioskodawcy, w momencie otrzymywania kwot z tytułu gwarancji EIF nie można stwierdzić jednoznacznie, iż kwoty te opowiadają sytuacji, w której doszłoby do uregulowania konkretnych należności Spółki wymaganych od klientów z tytułu zawieranych z nimi umów leasingu. Zgodnie z Umową z EIF otrzymywane kwoty gwarancji mogą bowiem podlegać zwrotowi na rzecz EIF w przypadku, gdy na podstawie otrzymywanych rzeczywistych wpływów/odzysków od klientów (zarówno w odniesieniu do kwot kapitału jak i innego rodzaju należności np. windykowanych opłat i kosztów dodatkowych czy też odsetek) po ustaleniu tzw. ostatecznej straty wystąpi taki obowiązek po stronie Spółki. Jednakże w momencie otrzymywania całości wypłat z tytułu gwarancji od EIF nie jest możliwe ustalenie jednoznacznie czy i jaka ich część będzie w związku z przyszłymi rozliczeniami podlegać zwrotowi na rzecz EIF. Tym samym uznać należy, że wartości otrzymywanych kwot z tytułu gwarancji od EIF w momencie ich otrzymywania z uwagi na to, że nie może zostać przypisana do skonkretyzowanych wierzytelności leasingowych (dotyczy bowiem całości zabezpieczanego portfela wierzytelności), nie powinna być oceniana jako uregulowanie przez EIF należności leasingowych Spółki.

Biorąc zatem pod uwagę, iż dokonywanie wypłat z tytułu gwarancji EIF nie będzie prawnie skutkowało spłatą konkretnych wierzytelności leasingowych wchodzących w skład zabezpieczanego przez EIF portfela należności Spółki jak też to, że Spółka dochodzić będzie w dalszym ciągu (w imieniu własnym) wierzytelności, w stosunku do których nastąpiła wypłata z gwarancji EIF, skutkuje to stwierdzeniem, że realizacja gwarancji wynikającej z Umowy z EIF nie oznacza dla Spółki uregulowania wierzytelności należnej od klienta. Tym samym, niezależnie od faktu otrzymywania kwot z tytułu gwarancji od EIF, Spółka będzie zobowiązana do wykazywania w stosunku do wierzytelności leasingowych przychodów podatkowych na zasadach ogólnych wynikających z Ustawy o CIT (uwzględniając wyodrębnienie dla celów podatkowych tzw. leasingu operacyjnego i finansowego). Skutkiem tego otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji nie wpływa na uznanie, że wierzytelności, w stosunku do których Spółka zamierza rozpoznawać jako koszty uzyskania przychodów odpisy aktualizujące wartość należności lub wierzytelności odpisane jako nieściągalne, nie stanowiłyby przychodów należnych Spółki. Podkreślenia wymaga bowiem, iż brak (w związku z realizacją gwarancji EIF) skutku w postaci spłaty wierzytelności Spółki z tytułu zawieranych umów leasingu powoduje, iż to Spółka jako wierzyciel (podmiot uprawniony do dochodzenia należności z umów leasingu) może faktycznie rozpoznawać zarówno przychody należne w stosunku wierzytelności leasingowych jak również może być uprawniona (po spełnieniu określonych warunków przewidzianych w ww. przepisach) do uwzględniania w kosztach uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne.

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy brak jest również jakichkolwiek argumentów przemawiających za uznaniem, że w opisywanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym dochodziłoby do zbycia wierzytelności przez Spółkę, a w konsekwencji również utraty praw wierzyciela w stosunku do należności leasingowych. Co do zasady, umowa sprzedaży/cesji wierzytelności jest źródłem odrębnego (od zobowiązania względem gwaranta zabezpieczającego wierzytelności) stosunku zobowiązaniowego bowiem na skutek sprzedaży/cesji istniejący dług, czyli wierzytelność pierwotna zostaje zbyta w następstwie czego podatnik - dłużnik, powinien zaspokoić nabywcę wierzytelności (tzw. cesjonariusza) zamiast podatnika (tzw. cedenta), który był dotychczasowym wierzycielem. Tylko wówczas uznać można, że dotychczasowy wierzyciel w takim przypadku nie posiada już wierzytelności. Zważywszy, że na skutek dokonywania wypłat kwot z tytułu gwarancji EIF nie wstępuje w prawa i obowiązki wierzyciela przysługujące w tym zakresie niezmiennie Spółce to stwierdzić należy, że realizacja gwarancji wynikającej z Umowy z EIF nie oznacza dla Spółki zbycia wierzytelności leasingowych.

Konsekwentnie, w ocenie Wnioskodawcy, otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji udzielanej przez EIF, nie skutkuje zmianą uprawnień Spółki jako wierzyciela, a tym samym pozostaje bez wpływu na możliwość rozpoznawania jako kosztu uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 oraz ust. 3i Ustawy o CIT oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z ust. 2 Ustawy o CIT. Zwrócić należy uwagę, iż dopiero spłata wierzytelności leasingowych dokonywana przez klientów skutkować będzie uregulowaniem tychże wierzytelności względem Spółki i w konsekwencji pozbawieniem Spółki możliwości rozpoznawania jako kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności leasingowych, których nieściągalność została uprawdopodobniona oraz wartości wierzytelności leasingowych odpisanych jako nieściągalne. Natomiast otrzymywanie kwot z tytułu gwarancji od EIF, które wynikają z odrębnego stosunku zobowiązaniowego (gwarancji Umowy EIF) nie może skutkować zaspokojeniem wierzytelności leasingowych Spółki (która posiada je w stosunku do klientów) i wpływać na jej uprawnienia w zakresie rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów związanych z wierzytelnościami leasingowymi.

Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 marca 2022 r., sygn. akt II FSK 1661/19 wydanego na rzecz Spółki, sąd potwierdził, iż w przypadku transakcji sekurytyzacji dotyczącej wierzytelności leasingowych Spółki, skutkującej dokonywaniem przez Spółkę odkupu zbywanych uprzednio wierzytelności, będzie ona uprawniona do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności leasingowych odpisywanych jako nieściągalne oraz odpisów aktualizujących te wierzytelności z uwagi na ich nieściągalność. W przedmiotowym orzeczeniu stwierdzono, że z uwagi na to, że opłaty leasingowe stają się przychodem Spółki (jako finansującego) w dniu wymagalności zapłaty oznacza to, że Spółka ma obowiązek rozpoznać je jako przychód na podstawie art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT czyli jako przychód należny nawet jeżeli nie został jeszcze faktycznie otrzymany. Skutkiem tego, również opłaty ponoszone przez korzystających na rzecz osoby trzeciej (podmiotu, na rzecz którego Spółka w tym stanie faktycznym dokonywała zbycia wierzytelności) na podstawie art. 12 ust. 3 i art. 17k ust. 2 Ustawy o CIT rozpoznawane powinny być przez Spółkę w ten sam sposób jak wierzytelności z tytułu opłat leasingowych. Skutkiem tego, w analizowanym stanie faktycznym sąd uznał, że brak jest podstaw w treści przepisów Ustawy o CIT do uznania, że od daty zbycia wierzytelności obejmujących przedmiotowe opłaty Spółka nie miała prawa do rozliczania ww. kosztów uzyskania przychodów, spełniających przesłanki sformułowane w art. 15 ust. 1 i art. 16 Ustawy o CIT.

W powołanym orzeczeniu NSA wskazał na istotną kwestię, z której wynika, że w zakresie obowiązku podatkowego obejmującego przychody z opłat leasingowych zarówno finansujący niedokonujący zbywania wierzytelności z tytułu tych opłat jak i finansujący dokonujący takiego zbycia, znajdują się w takiej samej sytuacji prawnopodatkowej, gdyż opłaty te u obydwu tych grup podatników są przychodem podlegającym opodatkowaniu w momencie kiedy stają się należne. Z powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, wysunąć można istotny wniosek, że skoro w przypadku zbycia wierzytelności leasingowych w ramach transakcji sekurytyzacji, podatnik (finansujący) winien być uprawniony do rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów z tytułu wierzytelności leasingowych odpisywanych jako nieściągalne oraz odpisów aktualizujących te wierzytelności, to równocześnie powinien on posiadać również takie prawo w stosunku do wierzytelności leasingowych, które wchodzą w skład portfela podlegającego zabezpieczeniu udzielanemu przez podmiot trzeci, a więc w przypadku, w którym nie dochodzi do zbycia wierzytelności i zmiany wierzyciela, a Spółka w dalszym ciągu (niezależnie od faktu otrzymywania kwot z tytułu realizacji gwarancji) rozpoznane należności leasingowe jako przychody należne na gruncie Ustawy o CIT. Tym samym, konkluzje wynikające z ww. orzeczenia NSA potwierdzają w ocenie Wnioskodawcy również zaprezentowane przez niego stanowisko dotyczące opisywanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroku sądowego stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym:

interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.