0114-KDIP2-1.4010.18.2022.2.KS

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 czerwca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w granicach przysługującego limitu pomocy publicznej z tytułu zrealizowanej inwestycji na podstawie zezwolenia z 30.12.2000 r. aż do upływu okresu, na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna lub do wcześniejszego wyczerpania przyznanego jej limitu.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 września 2022 r. (data wpływu 3 paździrnika 2022 r.).

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką posiadającą siedzibę i zarząd na terytorium Polski oraz podlegającą w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Wnioskodawca zajmuje się działalnością produkcyjną i dystrybucyjną w zakresie chemii budowlanej i motoryzacyjnej.

Dnia 30 grudnia 2000 r. Spółka otrzymała zezwolenie nr (…) na prowadzenie działalności gospodarczej w (…) specjalnej strefie ekonomicznej (dalej: „SSE”).

Zezwolenie zostało wydane na czas oznaczony do dnia (…) sierpnia 2016 r. W zezwoleniu ustalone zostały warunki prowadzenia działalności gospodarczej, które zostały spełnione w określonych w zezwoleniu terminach. Zezwolenie zostało częściowo zmienione decyzją (…) z (…) kwietnia 2003 r. oraz decyzją (…) z (…) listopada 2004 r. Zmiany te dotyczyły rozszerzenia przedmiotu działalności spółki.

Spółka nie składała wniosku o konwersję zezwolenia, o której mowa w art. 6 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. Nr 188, poz. 1840 ze zm.) (dalej: „ustawa zmieniająca z 2003 r.”).

Pierwotne zezwolenie nie określało limitu pomocy publicznej, niemniej zgodnie w wyrokiem NSA z 24 maja 2016 r., sygn. akt. II FSK 692/14, potwierdzającym, że również po roku 2012 Spółka może korzystać ze zwolnienia podatkowego, ustalono, że limit pomocy publicznej należy określić zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów obowiązujących po wejściu w życie noweli z 2003 r., czyli na podstawie wartości wydatków kwalifikowanych (kosztów inwestycji).

1 stycznia 2001 r. na mocy ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 117, poz. 1228 ze zm.) (dalej: „ustawa zmieniająca z 2001 r.”) nastąpiła zmiana ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1670 ze zm.) (dalej: „ustawa o SSE”). Wskazana nowelizacja objęła swoim zakresem w szczególności:

‒ uchylenie art. 16 ust. 9 ustawy o SSE, zgodnie z którym zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie strefy udziela się na czas oznaczony oraz

‒ zmianę treści art. 19 ust. 1 ustawy o SSE w ten sposób, że okolicznością powodującą wygaśnięcie zezwolenia stał się upływ okresu, na jaki strefa została ustanowiona; zgodnie z regułą wcześniej obowiązującą zezwolenie wygasało z upływem terminu określonego w zezwoleniu.

Przepis art. 5 ustawy zmieniającej z 2001 r. wprowadził normę o charakterze przejściowym, w związku z którą możliwe było wyróżnienie dwóch grup przedsiębiorców:

1. tzw. „starych przedsiębiorców”, którzy uzyskali zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie strefy przed 1 stycznia 2001 r., uprawnionych do dalszego korzystania z przyznanej pomocy publicznej zgodnie z zasadami obowiązującymi do 1 stycznia 2001 r., oraz

2. tzw. „nowych przedsiębiorców”, którzy uzyskali zezwolenia po tej dacie i korzystają z pomocy publicznej według nowych zasad.

Następnie, w związku z akcesją Polski do Unii Europejskiej, 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw, na mocy której nastąpiła zasadnicza z punktu widzenia sytuacji Spółki nowelizacja. Zmiana ta polegała na uchyleniu art. 5 ustawy zmieniającej z 2001 r., co doprowadziło do sytuacji, w której przedsiębiorcy stracili prawo do pełnego zwolnienia z podatku dochodowego na dotychczasowych zasadach. W sposób szczególny zostali potraktowani jednak przedsiębiorcy, którzy w dniu akcesji Polski do UE posiadali status średniego bądź małego przedsiębiorcy. Mali przedsiębiorcy, do których zaliczał się wówczas Wnioskodawca, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r. zachowali prawo do realizacji zwolnień podatkowych według przepisów w brzmieniu na dzień 31 grudnia 2000 r. w okresie do 31 grudnia 2011 r.

W związku z wyżej opisanym zmianami Spółka wystąpiła do Izby Skarbowej w Katowicach o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie obliczania wysokości przysługującego Spółce zwolnienia podatkowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.) (dalej: „u.p.d.o.p.") w okresie, na jaki zostało wydane zezwolenie. Organ podatkowy uznał stanowisko Spółki przedstawione we wniosku za nieprawidłowe, w konsekwencji czego Spółka zaskarżyła przedmiotową interpretację (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 11 października 2012 r., nr IBPBI/2/423-852/12/AP). Ostatecznie rozstrzygając sprawę, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż do końca 2011 r. Spółka może korzystać ze zwolnienia podatkowego na zasadach obowiązujących do 31 grudnia 2000 r., natomiast począwszy od dnia 1 stycznia 2012 r. jako mały przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE przed 1 stycznia 2001 r., obejmują ją aktualnie obowiązujące regulacje w tej materii (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2016 r., sygn. akt. II FSK 692/14).

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że status małego, średniego lub dużego przedsiębiorcy należy oceniać na dzień uzyskania zezwolenia, tj. w przypadku Spółki na dzień 30 grudnia 2000 r. Zgodnie ze stanem, który istniał w tym dniu należało dokonać analizy w zakresie spełnienia wymaganych kryteriów umożliwiających uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w (…) specjalnej strefie ekonomicznej.

Zdaniem Wnioskodawcy prawdopodobnie zaistniał błąd co do daty w zadanym przez organ pytaniu. Zdaje się, iż organ omyłkowo wskazał datę dnia poprzedzającego wstąpienie Polski do Unii Europejskiej zamiast daty uzyskania zezwolenia. Gdyby jednak taka sytuacja nie miała miejsca Wnioskodawca w odpowiedzi na zadane pytanie wskazuje, iż zarówno na dzień wydania zezwolenia, jak i na dzień 30 kwietnia 2004 r. spółka posiadała status małego przedsiębiorcy.

Status małego, średniego lub dużego przedsiębiorcy na dzień poprzedzający wstąpienie Polski do Unii Europejskiej nie ma jednak znaczenia dla zagadnienia prawnego, które stanowi przedmiot niniejszego wniosku o interpretację. Pozostawanie małym przedsiębiorcą tego dnia bądź zmiana swego statusu do tego czasu nie wpływają na przysługujące spółce od dnia 30 grudnia 2000 r. uprawnienia korzystania ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. Omawiany status przedsiębiorcy nie pozostaje bowiem w związku ze zmianami co do terminu ważności zezwolenia, które nastąpiły z mocy prawa z uwagi na mające miejsce zmiany przepisów prawnych.

Powyższe zostało potwierdzone w uzyskanym przez Spółkę wyroku NSA z 24.05.2016 r., II FSK 692/14, który w szczególności wskazał, iż „bezsporne w sprawie jest, że strona prowadzi działalność gospodarczą na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej w oparciu o zezwolenie z dnia 30 grudnia 2000 r. Posiada więc - z uwagi na otrzymanie zezwolenia przed dniem 1 stycznia 2001 r. - status tzw. starego przedsiębiorcy, a także status małego przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów prawa unijnego. Bezsporna w przedmiotowej sprawie jest również okoliczność, że po dniu 1 maja 2004 r. spółka jako mały przedsiębiorca utrzymała możliwość korzystania z pomocy publicznej na dotychczasowych zasadach do końca 2011 r.” Należy ponownie podkreślić, iż NSA w przywołanym wyroku uznał prawo spółki do korzystania z przyznanej jej na mocy zezwolenia pomocy publicznej zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów, które weszły w życie po nowelizacji z 2003 r. W ten sposób Sąd wskazał, że posiadany przez przedsiębiorcę (Wnioskodawcę) status nie ma związku z terminem ważności zezwolenia, który na podstawie nowelizacji uległ zmianie.

W piśmie z 3 października 2022 r. ostatecznie sformułowali Państwo pytanie będące przedmiotem wniosku oraz własne stanowisko w sprawie. Poinformowali Państwo także, że treść uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy wskazana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej pozostaje nadal aktualna.

Pytanie

Czy Spółka może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. w granicach przysługującego jej limitu pomocy publicznej z tytułu zrealizowanej inwestycji na podstawie zezwolenia nr (`(...)`) z dnia 30.12.2000 r. aż do upływu okresu, na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna lub do wcześniejszego wyczerpania przyznanego jej limitu?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy w związku ze zmianami przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych, które nastąpiły na mocy ustaw: ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 117, poz. 1228 ze zm.) oraz ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. Nr 188, poz. 1840 ze zm.), Spółka może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. w granicach przysługującego jej limitu pomocy publicznej z tytułu zrealizowanej inwestycji na podstawie zezwolenia nr (…) z dnia 30.12.2000 r. do upływu terminu na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna (tj. do 31.12.2026) lub, w przypadku wcześniejszego wyczerpania limitu pomocy publicznej, do pełnego wykorzystania tego limitu.

Uzasadnienie

Art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. stanowi, że wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1670), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Przepis ten został wprowadzony na mocy ustawy zmieniającej z 2001 r. Z uwagi na przepis przejściowy art. 5 tej ustawy, Wnioskodawca mógł korzystać ze zwolnienia podatkowego na zasadach obowiązujących do dnia 30 grudnia 2000 r., tj. zgodnie z ówczesną treścią art. 12 ustawy o SSE. Po zmianach, które nastąpiły z dniem 1 maja 2004 r. zasady korzystania ze zwolnień podatkowych dla Spółki uległy zmianie, bowiem prawo do korzystania ze zwolnień podatkowych według zasad sprzed 2001 r. zostało ograniczone w czasie do 31 grudnia 2011 r. W związku z uzyskanym przez Wnioskodawcę wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2016 r., sygn. akt. II FSK 692/14, brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do faktu, iż po dniu 31 grudnia 2011 r. Wnioskodawcy przysługuje prawo do wykorzystania przyznanego na mocy zezwolenia z 30 grudnia 2000 r. limitu pomocy publicznej na zasadach ogólnych wynikających z art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p.

W związku ze zmianami stanu prawnego kolejno w 2001 r. oraz w 2004 r. Wnioskodawca powziął wątpliwość co do możliwości wykorzystania przyznanego limitu pomocy publicznej po upływie okresu wskazanego w zezwoleniu jako okres jego obowiązywania. Z uwagi na powyżej opisane zmiany stanu prawnego zdaniem Spółki doszło do zmiany warunków zezwolenia z mocy prawa w zakresie terminu jego obowiązywania. Zmiana polegała na tym, że zezwolenie udzielone Wnioskodawcy dnia 30 grudnia 2000 r., zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o SSE będzie obowiązywać do momentu zakończenia działalności (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

Za takim stanowiskiem przemawia ratio legis nowelizacji z 2001 r., na co wprost wskazuje uzasadnienie projektu ustawy zmieniającej. Zgodnie z jego treścią „nowe brzmienie art. 16 tej ustawy konstytuuje stan prawny, w którym zezwolenie przestaje być podstawą do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy a jest jedynie podstawą do korzystania z pomocy publicznej”. Ustawodawca uznał zatem, iż zezwolenie strefowe ma na celu jedynie konkretyzację uprawnienia polegającego na korzystaniu z określonych zwolnień podatkowych w ramach określonej wysokości limitu pomocy publicznej. Skoro głównym celem wydawanych zezwoleń jest wyłącznie wskazanie określonego limitu pomocy publicznej, a nie konstytuowanie podstawy działania przedsiębiorcy na terenie strefy, postanowienie decyzji o terminie jej obowiązywania staje się bezprzedmiotowe. Limit przyznanej pomocy został bowiem w sposób jednoznaczny sprecyzowany i nie zależy od czasu, na jaki zezwolenie zostało wydane.

Wskazać należy również na argumenty wynikające z uzasadnienia do ustawy zmieniającej z 2003 r. Jako główny cel nowelizacji ustawy o SSE wskazano „wprowadzenie dla wszystkich przedsiębiorców posiadających zezwolenia wydane przed dniem 1 stycznia 2001 r. nowych zasad korzystania ze zwolnień z podatku dochodowego od dochodu uzyskanego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu, zgodnych z warunkami wynegocjowanymi z UE”. Znajduje to wyraz w uchyleniu na mocy ustawy zmieniającej z 2003 r. przepisów przejściowych do ustawy zmieniającej z 2001 r. W konsekwencji do tzw. "starych zezwoleń" (tj. wydanych przed 1 stycznia 2001 r.) należało od daty wejścia w życie ustawy stosować wszelkie regulacje ustawy zmieniającej z 2000 r., w tym przepis dotyczący wygaszania zezwoleń z upływem terminu, na jaki ustanowiona została specjalna strefa ekonomiczna. Okoliczność, że art. 5 ust. 1 ustawy zmieniającej z 2003 r. wprowadza normę intertemporalną, na mocy której czasowo zezwala na korzystanie ze „starych” reguł dot. preferencji podatkowych, tylko ten wniosek potwierdza. Intencją ustawodawcy było bowiem doprowadzenie w ostateczności do sytuacji, w której zarówno wobec „starych przedsiębiorców strefowych”, jak też „nowych przedsiębiorców strefowych” będą znajdowały zastosowanie nowe regulacje. Skoro po upływie okresów przejściowych wobec Spółki należy stosować nowe regulacje, zgodne z unijnym porządkiem prawnym, ten sam skutek powinien obejmować termin obowiązywania zezwolenia zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy o SSE w zw. z art. 1 pkt 13 ustawy zmieniającej z 2001 r. uchylającej art. 16 ust. 9 ustawy o SSE.

Ponadto należy zwrócić uwagę na treść znowelizowanego na mocy nowelizacji z 2001 r., oraz nowelizacji z 2003 r., przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o SSE. Przepis ten w nowym brzmieniu obowiązującym od 2001 r. stanowił, iż zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki ustanowiona została strefa, z zastrzeżeniem ust. 2. Ustanowiony w ust. 2 wyjątek dotyczył wygaśnięcia zezwolenie w dniu wyczerpania przysługującego przedsiębiorcy zwolnienia, o którym mowa w art. 12, i spełnienia warunków określonych w zezwoleniu. Od 1 maja 2004 r. uchylony został art. 19 ust. 2 ustawy o SSE. Natomiast przepis ust. 1 art. 19 ustawy o SSE jednoznacznie stanowi, że zezwolenie wygasa co do zasady z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa. Wyjątki od tej zasady przewidziane w przepisach art. 19 ust. 5 ustawy o SSE nie dotyczą określenia terminu ważności zezwolenia w jego treści. Ustawodawca nie wprowadził również żadnych przepisów intertemporalnych, na podstawie których można byłoby stwierdzić, iż do „starych” zezwoleń nie stosuje się art. 19 ust. 1 ustawy o SSE w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 r. Analizując zatem zmiany omawianej regulacji i biorąc pod uwagę ich ratio legis należy dojść do wniosku, iż skoro ustawodawca zdecydował się na opisaną zmianę przepisu art. 19 ust. 1 ustawy o SSE, nie różnicując rodzajów zezwoleń, do których ma on mieć zastosowanie, jego intencją było, aby znalazł on zastosowanie do wszystkich zezwoleń. Wniosek ten jest tym bardziej zasadny, że w momencie wejścia w życie tego przepisu nie istniała już możliwość wydawania innych zezwoleń, niż na czas nieoznaczony. Zgodnie zatem z zasadą lege non distinguente nec nostrum est distinguere należy uznać, iż celem obu ustaw zmieniających - z 2001 r. i z 2003 r. - było odejście od rozróżnienia zezwoleń z uwagi na okres ich obowiązywania i zrównanie ich przez jednolite określenie daty końcowej jako daty funkcjonowania specjalnej strefy ekonomicznej. Bezzasadne byłoby zatem uznanie, iż art. 19 ust. 1 ustawy o SSE odnosi się wyłącznie do zezwoleń wydawanych od początku 2001 r.

W tym miejscu konieczne jest odniesienie się do uchylonego przepisu art. 16 ust. 9 obowiązującego w dniu 31 grudnia 2000 r., zgodnie z którym zezwolenia udziela się na czas oznaczony. Z uwagi na wskazane brzmienie przepisu Wnioskodawca nie ma wątpliwości co do zasadności oznaczenia terminu obowiązywania zezwolenia w formie daty dziennej na moment wydawania zezwolenia.

Z literalnego brzmienia analizowanego przepisu wynika bowiem prosty wniosek, iż nie istniała odrębna możliwość oznaczenia terminu obowiązywania zezwolenia, niż wskazanie konkretnej daty. Należy jednak przyjrzeć się założeniom wskazanej regulacji oraz celom ustanowienia specjalnych stref ekonomicznych i celom wydawania zezwoleń na działanie w obrębie tych stref. W dniu wydawania zezwolenia (tj. 30 grudnia 2000 r.) obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia (…) w sprawie ustanowienia (…) specjalnej strefy ekonomicznej (…), na mocy którego została ustanowiona (…) specjalna strefa ekonomiczna. Zgodnie z § 1 pkt 4 wskazanego rozporządzenia strefa ta została ustanowiona na okres 20 lat. Termin ten mijał zatem z dniem (…) sierpnia 2016 r. Zezwolenie, które uzyskał Wnioskodawca zostało wydane na czas oznaczony do dnia (…) sierpnia 2016 r., bowiem założeniem przyświecającym w momencie wydawania zezwolenia było umożliwienie działania przedsiębiorcy na terenie strefy przez cały okres jej istnienia. Data określona w zezwoleniu została zatem nierozerwalnie powiązana z datą końca funkcjonowania strefy i fakt ich pokrywania się nie pozostaje bez znaczenia. Określenie daty dziennej terminu obowiązywania zezwolenia jako daty końcowej istnienia (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej zrównuje okres obowiązywania zezwolenia strefowego z czasem istnienia strefy. Wniosek ten jest tym bardziej zasadny, że ustawodawca dokonując zmian w prawie w tym zakresie doprecyzował na mocy treści art. 19 ust. 1, iż zezwolenia wydawane są na okres, na jaki została ustanowiona strefa. Nie należy zatem traktować zezwoleń wydanych przed 2001 r. na czas oznaczony w postaci daty dziennej w sposób oderwany od założeń i celów tych zezwoleń. Wymaga podkreślenia, iż na skutek poczynionych rozmów poprzedzających uzyskanie zezwolenia strefowego Spółka nabyła przeświadczenie co do tego, że zezwolenie, a co za tym idzie możliwość korzystania z określonych preferencji podatkowych w ramach przyznanej pomocy publicznej określonej danym limitem, będą jej przysługiwały przez cały okres istnienia strefy. Skoro nie było innej możliwości określenia terminu obowiązywania zezwolenia niż poprzez zrównanie z terminem istnienia danej strefy, zatem również to potwierdza tezę, że zmiana przepisów w tym zakresie powinna być skuteczna również w odniesieniu do zezwolenia wydanego spółce.

Mając na uwadze powyższe należy zatem zauważyć, iż wskazanie daty w zezwoleniu miało znaczenie wyłącznie informacyjne i nie stanowiło istotnego ustalenia decyzji. Wniosek ten płynie z treści przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o SSE w brzmieniu obowiązującym na dzień wydawania przedmiotowego zezwolenia. Zgodnie z ówczesną jego treścią dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogą być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, całkowicie zwolnione odpowiednio od podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa. Ustawodawca powiązał zatem limit dopuszczalnej pomocy publicznej z okresem obowiązywania stref, a nie z datą wskazaną w zezwoleniu. Zakres pomocy publicznej dla Spółki, która została jej udzielona, został określony zatem stosownym limitem środków, a nie terminem obowiązywania zezwolenia. Termin ważności zezwolenia jest parametrem, który pośrednio może być łączony z limitem. Czyli może stanowić podstawę do oceny, czy w oznaczonym okresie zrealizowano ten limit, ale nigdy nie może być utożsamiany z samym limitem (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 05.11.2019 r., II GSK 3311/17). Z powyższej tezy wynika, iż pomoc publiczna w dacie jej przyznania jest już nabyta, natomiast jej realizacja (skonsumowanie) jest rozłożona w czasie. Uznanie, że po dacie wskazanej w zezwoleniu jako data wygaśnięcia zezwolenia brak jest możliwości wykorzystania pełnej pomocy, która została przedsiębiorcy udzielona w określonej wysokości, stoi w sprzeczności z zasadą realności przyznanego uprawnienia. Zgodnie bowiem z treścią art. 2 pkt 28 rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz.U. L 187 z 26.6.2014) pojęcie „daty przyznania pomocy” należy rozumieć dzień, w którym beneficjent nabył prawo otrzymania pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym. Potwierdza to zatem nabycie prawa do otrzymanej przez Wnioskodawcę pomocy publicznej na określonych warunkach w dniu udzielenia zezwolenia na działanie na terenie KSSE.

Skoro Spółka nabyła prawo do pomocy publicznej wraz z momentem wydania zezwolenia i spełnienia określonych warunków (wartości inwestycji oraz liczby nowych miejsc pracy), to w tym momencie nastąpiła konkretyzacja przyznanego jej uprawnienia. W tym momencie stało się ono prawem nabytym. Znane były warunki, na jakich prawo to zostało nabyte i powinno być realizowane. Limit uzyskanej pomocy publicznej z ekonomicznego punktu widzenia pozostaje taki sam, a wydłużenie w czasie możliwości jego nie oznacza zwiększenia pomocy publicznej udzielonej wnioskodawcy.

Na potwierdzenie powyższego należy wskazać jednolity pogląd orzecznictwa, iż zmiana terminu obowiązywania zezwolenia nie powoduje zwiększenia pomocy publicznej, a umożliwia jedynie zwiększenie wykorzystania już nabytej w określonym zakresie pomocy (tak: wyrok NSA z 7.12.2021 r., II GSK 758/19; wyrok NSA z 3.08.2021 r., II GSK 237/19; wyrok NSA z 3.08.2021 r., II GSK 1362/18; wyrok NSA z 23.03.2021 r., II GSK 1153/19; wyrok WSA w Warszawie z 6.11.2019 r., VI SA/Wa 197/19). Biorąc powyższe pod uwagę określenie terminu w postaci wskazania konkretnego dnia w zezwoleniu nie stanowiło istotnego warunku zezwolenia. W związku ze zmianami prawnymi ustawy o SSE mających miejsce w 2001 r. i 2004 r. utrzymanie daty dziennej w zezwoleniu straciło znaczenie prawne.

Kolejny argument dotyczy równości podmiotów względem prawa. Należy w szczególności zwrócić uwagę na sytuację tej kategorii przedsiębiorców, którzy prowadzą działalność w obrębie SSE na podstawie kilku zezwoleń, z których niektóre były wydane przed 2001 r., a niektóre w późniejszym czasie. W orzecznictwie sądów administracyjnych potwierdzono dopuszczalność kumulacji limitów pomocy publicznej w przypadku, gdy podatnik prowadzi działalność gospodarczą na terenie jednej specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie kilku zezwoleń, niezależnie od zakresu przedmiotowego tych zezwoleń, tj. obejmujących różne rodzaje działalności gospodarczej (tak: wyrok NSA z 19.07.2016 r., II FSK 1849/14; wyrok NSA z 20.03.2018 r., II FSK 696/16wyrok NSA z 20.06.2018 r., II FSK 1613/16; wyrok NSA z 13.12.2019 r., II FSK 300/18, wyrok WSA w Gliwicach z 25.08.2020 r., I SA/Gl 15/20).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane zostało stanowisko, iż z treści art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. wynika, że zwolnieniem z podatku dochodowego może zostać objęty dochód ustalony łącznie z całej działalności gospodarczej prowadzonej w obszarze specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie wszystkich posiadanych przez dany podmiot zezwoleń aż do wysokości ograniczeń wynikających z tych zezwoleń, bez konieczności przyporządkowywania poszczególnych limitów pomocy publicznej do poszczególnych inwestycji określonych w kolejno wydawanych zezwoleniach na podstawie art. 16 ustawy o SSE. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o SSE dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy zauważyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o SSE odsyła w ten sposób do przepisów rangi ustawowej. Odesłanie to odnosi się bowiem do określenia przedmiotu opodatkowania, który zgodnie z art. 217 Konstytucji RP powinien zostać uregulowany w drodze ustawy. Na mocy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozważane zwolnienie zostało uregulowane w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. Przepis ten odsyła następnie wyłączenie do przepisów ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, a w szczególności do art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, który dotyczy zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy. Dalsza treść art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. odnosi się natomiast do odrębnych przepisów, które dotyczą wyłącznie wielkości pomocy publicznej udzielanej w formie zezwolenia. Wobec takiego brzmienia przepisów należy stwierdzić, iż tylko w tym zakresie, tj. dotyczącym wielkości pomocy publicznej, a nie zasad korzystania ze zwolnienia podatkowego, mogą być wydawane i zastosowanie znajdą przepisy rozporządzenia strefowego Rady Ministrów wydawane na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy o SSE. Przedsiębiorcy posiadający zatem kilka zezwoleń strefowych mogą rozliczać przyznaną im pomoc publiczną w sposób kumulatywny w odniesieniu do wszystkich zezwoleń i działalności, które w obrębie danej strefy prowadzą. Brak jest bowiem podstaw do kreowania obowiązku odrębnego ustalania osiągniętego dochodu w odniesieniu do każdego z zezwoleń osobno.

Nie stoi temu na przeszkodzie okoliczność określenia maksymalnej dopuszczalnej pomocy publicznej wynikającej z poszczególnych zezwoleń strefowych, ponieważ w oparciu o przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. wyznaczają one jedynie limit możliwego wykorzystania tej pomocy. Podmioty posiadające kilka zezwoleń strefowych mogą, rozliczając przyznany limit pomocy publicznej, dokonywać tego poprzez zsumowanie poszczególnych limitów przyznanych w ramach wszystkich uzyskanych zezwoleń. W takim stanie rzeczy nie istnieje prawny obowiązek rozliczania poszczególnych limitów odrębnie w ramach każdego zezwolenia. Powyższy wniosek dotyczy wszystkich rodzajów zezwoleń, tj. zarówno tych “starych”, jak i “nowych”. Naczelny Sąd Administracyjnych w wyroku z 19 lipca 2016 r., o sygn. II FSK 1849/14, potwierdził dopuszczalność sumowania limitów przyznanej pomocy publicznej ze wszystkich posiadanych przez przedsiębiorcę zezwoleń, bez względu na moment ich wydania. Stan faktyczny przywołanej sprawy wskazywał, iż strona tamtej sprawy posiadała zezwolenia na działanie na terenie SSE wydane w 1999 r. oraz w 2012 r. Tym samym właściwym sposobem rozliczania pomocy publicznej jest:

1. w pierwszej kolejności rozliczyć limit wynikający z zezwolenia wydanego najwcześniej, a następnie

2. po pełnym wykorzystaniu limitu wynikającego z pierwszego zezwolenia przyznana pomoc publiczna powinna być rozliczania z limitem wynikającym z kolejnego zezwolenia (tak: Wyrok WSA w Gliwicach z 25.08.2020 r., I SA/Gl 15/20).

Przyznana pomoc publiczna może być zatem rozliczana według określonych limitów również po upływie terminu wskazanego w zezwoleniu jako okres jego obowiązywania. W konsekwencji, aby umożliwić pełne wykorzystanie przyznanego limitu pomocy publicznej, tzw. “stare” zezwolenia muszą pozostawać w mocy do dnia istnienia określonej specjalnej strefy ekonomicznej. Odnosząc powyższe do sytuacji Wnioskodawcy, sprzeczne z zasadą równości podmiotów byłoby uznanie, iż Spółka w przedmiotowym stanie faktycznym nie może wykorzystać w dalszym ciągu przyznanego jej limitu pomocy publicznej na mocy zezwolenia strefowego wydanego 30 grudnia 2000 r. aż do momentu jego pełnego wyczerpania skoro w przypadku innego podmiotu posiadającego więcej niż jedno zezwoleń potwierdzona została możliwość rozliczeni ulgi również ze starego zezwolenia do upływu okresu istnienia danej strefy.

Skoro inne podmioty funkcjonujące w obrębie strefy mogą korzystać z przyznanych im limitów w sposób kumulatywny w ramach kilu zezwoleń, w szczególności takich, które zostały wydane na podstawie różnych stanów prawnych (tj. na mocy „starych” przepisów i „nowych” przepisów) i są wykonywane na podstawie różnych zasad, z uwagi na nowelizacje przepisów o SSE, tak samo Spółka powinna być uprawniona do wykorzystania przysługującego jej na podstawie „starego” zezwolenia limitu aż do jego całkowitego wyczerpania.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Podatnika przedstawione w niniejszym wniosku jest uzasadnione. Wobec powyższego wnoszę o uznanie go za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy wskazać, że w niniejszej interpretacji Organ uwzględnił wyroki sądów administracyjnych zapadłych w Państwa sprawie wskazane w opisie stanu faktycznego tj. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2016 r. sygn. akt II FSK 692/14, w którym Sąd oddalił skargę kasacyjną Organu przez co zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 21 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 175/13 stał się prawomocny.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 1994 r. Nr 123, poz. 600 ze zm., dalej: „ustawa o sse”), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000 r.:

Dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą mogły być, w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, całkowicie zwolnione odpowiednio od podatku dochodowego od osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych w okresie równym połowie okresu, na jaki ustanowiona została strefa.

Przepis ten zawierał delegację ustawową, którą kwestie udzielania zwolnień podatkowych i ich szczegółową treść przekazano do uregulowania Radzie Ministrów w drodze rozporządzenia.

Na podstawie § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia (…) w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej w województwie (…) (…) zwolnieniu od podatku dochodowego w okresie 10 lat podlegał dochód podmiotu uzyskany z działalności gospodarczej określonej w zezwoleniu, a po upływie tego okresu zwolnieniu podlegała połowa dochodu (§ 6 rozporządzenia).

Z kolei przepis art. 16 ust. 1 ustawy o sse stanowił, że prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy, z zastrzeżeniem ust. 2, wymaga zezwolenia, stanowiącego podstawę do korzystania przez przedsiębiorcę ze zwolnień od podatku lub preferencji podatkowych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 12 ust. 5 (art. 16 ust. 10 ustawy o sse).

Przepisy powyższe zostały następnie zmienione ustawą z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2000 r. Nr 117, poz. 1228, ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2000 r.”), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2001 r. Ustawa ta wprowadziła nowe zasady korzystania ze zwolnienia z podatku dochodów uzyskiwanych z działalności gospodarczej prowadzonej w sse. Przepisy regulujące te zwolnienia zostały przeniesione z rozporządzeń do aktu rangi ustawowej. W art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654, dalej: „updop”), wprowadzono zwolnienie przedmiotowe z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terenie sse:

Wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. Nr 123, poz. 600, z 1996 r. Nr 106, poz. 496, z 1997 r. Nr 121, poz. 770, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 oraz z 2000 r. Nr 117, poz. 1228), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z zasadami zawartymi w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz.U. Nr 60, poz. 704), w tym z zasadami kumulacji oraz udzielania pomocy publicznej w określonych sektorach.

Przepis ten zmieniał się na przestrzeni lat. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 updop w obecnym brzmieniu (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.):

Wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6d, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1670), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Normy przejściowe przyjęte w związku z wprowadzeniem nowych zasad korzystania ze zwolnienia od podatku dochodów uzyskiwanych z działalności na terenie sse zachowały tzw. stary reżim prawny dla przedsiębiorców, którzy uzyskali zezwolenie przed dniem 1 stycznia 2001 r. Stosownie bowiem do art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., przedsiębiorcy, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy uzyskali zezwolenia na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o sse, zachowują przez okres ważności zezwolenia prawo do zwolnień i preferencji podatkowych określonych w art. 12 ustawy, o której mowa w art. 1 (tj. ustawy o sse), w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. W zakresie zwolnień i preferencji podatkowych przysługujących przedsiębiorcom, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy art. 12-14 i 19 ustawy o sse w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie tej ustawy.

W ten sposób ustawodawca przesądził, że do tzw. starych przedsiębiorców zastosowanie mają przepisy obowiązujące do 31 grudnia 2000 r. W konsekwencji, wprowadzony po tym terminie przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 updop nie ma zastosowania do tych podmiotów. Oznacza to, że tzw. starzy przedsiębiorcy nie nabyli prawa do stosowania zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 updop, gdyż zostało dla nich zachowane prawo stosowania art. 12-14 i 19 ustawy o sse, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2000 r.

Ustawodawca dostosowując obowiązujące w Polsce uregulowania do wymogów unijnych, dokonał kolejnej zmiany, w wyniku której uległy skróceniu okresy, w których „starzy przedsiębiorcy” mogli korzystać ze zwolnienia określonego w przepisach obowiązujących do 31 grudnia 2000 r. W sposób szczególny potraktowani zostali inwestorzy, którzy w dniu akcesji Polski do Unii Europejskiej posiadali status średniego bądź małego przedsiębiorcy, w rozumieniu rozporządzeń unijnych. Na mocy art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektórych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1840 ze zm., dalej: „ustawa zmieniająca z 2003 r.”):

Przedsiębiorca, który posiada zezwolenie uzyskane przed dniem 1 stycznia 2001 r., zachowuje prawo do zwolnień podatkowych określonych w art. 12 ustawy o sse, w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r.:

1. w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. - jeżeli był on w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy małym przedsiębiorcą,

2. w okresie do dnia 31 grudnia 2010 r. - jeżeli był on w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy średnim przedsiębiorcą.

Spółka w dniu wejścia w życie ustawy zmieniającej z 2003 r. była małym przedsiębiorcą, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy zmieniającej z 2003 r.

Jednocześnie w związku z treścią art. 5 ustawy zmieniającej z 2003 r., w art. 3 tej ustawy uchylono art. 5 ustawy zmieniającej z 2000 r., który przewidywał zachowanie, przez okres ważności zezwolenia, prawa do zwolnień podatkowych, o których mowa w art. 12 ustawy o sse w brzmieniu z dnia 31 grudnia 2000 r. przez tych podatników, którzy posiadają zezwolenia wydane przed 1 stycznia 2001 r.

Jak słusznie zauważyli Państwo we wniosku zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 6 ustawy zmieniającej z 2003 r. art. 19 ust. 1 ustawy o sse otrzymał nowe brzmienie:

Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa,

zaś ust. 2 tego przepisu zgodnie z którym:

Zezwolenie wygasa w dniu wyczerpania przysługującego przedsiębiorcy zwolnienia, o którym mowa w art. 12, i spełnienia warunków określonych w zezwoleniu

został uchylony.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o sse:

Minister właściwy do spraw gospodarki może, na wniosek przedsiębiorcy, po zasięgnięciu opinii zarządzającego strefą, zmienić zezwolenie, z tym że ustalenie dla przedsiębiorcy korzystniejszych niż dotychczasowe warunków prowadzenia działalności gospodarczej może nastąpić, jeżeli niemożność ich dotrzymania jest spowodowana wykazanymi przez przedsiębiorcę okolicznościami od niego niezależnymi, rozszerzenie zaś przedmiotu działalności określonej w zezwoleniu może nastąpić tylko z zachowaniem warunków określonych w art. 16 ust. 3. Zmiana warunków zezwolenia nie może dotyczyć obniżenia określonego w zezwoleniu poziomu zatrudnienia, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 1.

Jak wskazał WSA w ww. wyroku z 21 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 175/13, celem regulacji wprowadzonych mocą ustawy zmieniającej z 2003 r. nie było pozbawienie starych małych i średnich przedsiębiorców prawa do zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych. Zatem począwszy od 1 stycznia 2012 r. mali przedsiębiorcy, którzy uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE przez 1 stycznia 2001 r. nie mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego na zasadach obowiązujących do 31 grudnia 2000 r., ale obejmują ich aktualnie obowiązujące regulacje w tej materii.

Równocześnie art. 17 ust. 4 updop, stanowi, że:

Powyższe zwolnienie przysługują podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie określonym w zezwoleniu.

W złożonym wniosku wskazali Państwo wątpliwości w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w granicach przysługującego limitu pomocy publicznej z tytułu zrealizowanej inwestycji na podstawie zezwolenia z 30 grudnia 2000 r. aż do upływu okresu, na jaki została ustanowiona specjalna strefa ekonomiczna lub do wcześniejszego wyczerpania przyznanego jej limitu.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że uzyskali Państwo zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zezwolenie zostało wydane na czas oznaczony do (…) sierpnia 2016 r. W zezwoleniu ustalone zostały warunki prowadzenia działalności gospodarczej, które zostały spełnione w określonych w zezwoleniu terminach. Zezwolenie zostało częściowo zmienione decyzją (…) z (…) kwietnia 2003 r. oraz decyzją (…) z (…) listopada 2004 r. Zmiany te dotyczyły rozszerzenia przedmiotu działalności spółki. Spółka nie składała wniosku o konwersję zezwolenia, o której mowa w art. 6 ustawy zmieniającej z 2003 r.

Pierwotne zezwolenie nie określało limitu pomocy publicznej, niemniej zgodnie w wyrokiem NSA z 24 maja 2016 r., sygn. akt. II FSK 692/14, potwierdzającym, że również po roku 2012 Spółka może korzystać ze zwolnienia podatkowego, ustalono, że limit pomocy publicznej należy określić zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów obowiązujących po wejściu w życie noweli z 2003 r., czyli na podstawie wartości wydatków kwalifikowanych (kosztów inwestycji).

W związku z rozstrzygnięciem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2016 r., sygn. akt. II FSK 692/14 mogą Państwo do końca 2011 r. korzystać ze zwolnienia podatkowego na zasadach obowiązujących do 31 grudnia 2000 r., natomiast począwszy od 1 stycznia 2012 r. jako mały przedsiębiorca, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE przed 1 stycznia 2001 r., obejmują Państwa aktualnie obowiązujące regulacje w tej materii.

Nie podlega wątpliwości, że zgodnie z ww. przepisami ustawy o sse przepisy podatkowe uzależniają możliwość zwolnienia dochodu z opodatkowania od spełnienia ściśle określonych warunków, w tym posiadania stosownego zezwolenia. Zwolnieniu od podatku dochodowego polegają tylko te dochody, które osiągnięte zostały z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej w ramach zezwolenia, które określa nie tylko rodzaj działalności nim objętej, ale również ramy czasowe jego obowiązywania. Powyższe ma zastosowanie także w Państwa sprawie. Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zezwolenie zostało udzielone do (…) sierpnia 2016 r. Nie można zatem przyjąć, że termin ten uległ wydłużeniu do 31 grudnia 2026 r., tj. do ostatniego dnia działania specjalnej strefy ekonomicznej, bez podjęcia przewidzianych prawem działań przez uprawniony organ (art. 19 ust. 4 ustawy o sse). Wobec jednoznacznego wskazania daty obowiązywania zwolnienia do 8 sierpnia 2016 r., na termin ten nie mogła wpłynąć treść art. 19 ust. 1 ustawy o sse. Brak jest bowiem przepisu prawa, który wprost przedłużałby ważność zezwoleń na działanie w specjalnych strefach ze sztywno określoną datą ich obowiązywania. Podkreślenia wymaga także to, że ze stanu faktycznego nie wynika, że wdrożyli Państwo stosowne procedury, w tym te o których mowa w art. 19 ust. 4 ustawy o sse. Zatem dochód osiągnięty przez Państwa w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia korzystał ze zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do czasu obowiązywania tego zwolnienia zakreślonego datą oznaczoną w zezwoleniu i w ramach limitu dostępnej pomocy publicznej, a nie, jak Państwo wskazali, do dnia wyczerpania pomocy publicznej nie dłużej jednak niż do dnia istnienia specjalnej strefy ekonomicznej, tj. 31 grudnia 2026 r. Powyższe stanowisko Organu zgodne jest z wyrokami sądów administracyjnych, przykładowo wyrok WSA w Gliwicach z 5 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Gl 463/14, wyrok również WSA w Gliwicach z 25 września 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 551/13.

Zatem, odnosząc powołane wcześniej przepisy prawa do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że dochód osiągnięty przez Państwa z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, na podstawie zezwolenia mógł korzystać ze zwolnienia z opodatkowania wyłącznie do czasu obowiązywania tego zezwolenia, tj. do 8 sierpnia 2016 r. lub do wysokości limitu dostępnej pomocy publicznej w zależności od tego co nastąpi wcześniej.

Tym samym Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym informuję, że wydana interpretacja dotyczy Państwa sprawy tylko w zakresie będącym przedmiotem wniosku (zapytania). Inne zagadnienia, wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, w tym kwestia limitu przyznanej pomocy, czy opodatkowania w sytuacji posiadania kilku zezwoleń, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Końcowo tutejszy Organ zauważa, że przeanalizował powołane przez Państwa we wniosku wyroki sądów. Wskazać należy, że orzeczenia sądów administracyjnych, które nie dotyczą Państwa indywidualnej sprawy i zostały wydane dla innych podmiotów dotyczą tylko tych podmiotów i przedstawionych przez nich stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych, innych niż przedstawione we wniosku i tylko w ich sprawach są wiążące.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).