0114-KDIP2-1.4010.121.2022.1.KS

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

29 września 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 września 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

a) czy na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz francuskiego kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za licencję do korzystania z opisanego w stanie faktycznym oprogramowania A,

b) czy na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz francuskiego kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za licencję do korzystania z opisanego w stanie faktycznym, oprogramowania służącego do zarządzania licencjami do programów telewizyjnych,

c) czy w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi (kontrahentowi) i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2R i IFT-2,

d) czy w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku opłaty licencyjne z tytułu opisanych w stanie faktycznym licencji do zarządzania rozliczeniami z abonentami (A) oraz do zarządzania licencjami do programów telewizyjnych uwzględnia się przy obliczaniu limitu 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

1. B. Spółka Akcyjna (dalej: "Spółka") jest polskim rezydentem podatkowym, zaś jej głównym przedmiotem działalności jest świadczenie usług w zakresie płatnej telewizji satelitarnej ze szczególnym uwzględnieniem formuły kanałów o tematyce sportowo-filmowej.

2. W celu prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej Spółka nabywa od szeregu podmiotów – zarówno powiązanych jak i niepowiązanych – licencje na programy komputerowe, które wykorzystywane są w działalności Spółki. Jednym z podmiotów, od których Spółka nabywa licencje do oprogramowania jest większościowy akcjonariusz Spółki, którego dane są następujące:

firma: C. S.A. (dalej kontrahent lub podmiot francuski)

adres: (…)

państwo siedziby: Francja

numer podatkowy: (…)

3. Kontrahent jest rezydentem podatkowym Francji, nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani zarządu, jak również według wiedzy Spółki nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT. Kontrahent Spółki jest również jej bezpośrednim akcjonariuszem, posiadającym 51% akcji w jej kapitale zakładowym przez okres przekraczający 2 lata. Kontrahent regularnie przedstawia francuski certyfikat rezydencji, oświadczenie o tym, że jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych mu przez Spółkę należności, zaś sama Spółka zweryfikowała status kontrahenta jako rzeczywistego właściciela wypłacanych mu należności.

Rodzaje oprogramowania

4. Spółka nabywa od podmiotu francuskiego licencje na oprogramowanie, spośród których należy wyróżnić dwa rodzaje oprogramowania.

5. Pierwszy rodzaj oprogramowania, to oprogramowanie A. (…), które służy do obsługi usług świadczonych na rzecz abonentów, w tym rejestracji abonentów, ewidencjonowania zamówionych przez nich pakietów telewizyjnych czy też filmów i programów w systemie (…), ewidencjonowania udostępnionego im sprzętu, rozliczanie opłat abonamentowych, kar umownych, odszkodowań, weryfikacji płatności tych świadczeń, etc.

6. W ramach umowy dotyczącej systemu A. Spółka nabyła niewyłączną i nieprzenoszalną licencję do korzystania z tego oprogramowania. Licencja obejmuje wyłącznie prawo do załadowania, włączenia, wykonania i przechowywania tego oprogramowania dla potrzeb działalności własnej Spółki w dziedzinie płatnej telewizji w Polsce. Zgodnie z umową jakiekolwiek inne użytkowanie lub interwencja w oprogramowanie przez Spółkę są wyraźnie zabronione. Zgodnie z umową Spółka nie ma prawa dokonywać modyfikacji, nawet częściowo, oprogramowania bez uzyskania uprzedniej pisemnej zgody podmiotu francuskiego.

7. Oprogramowanie A. wykorzystywane jest również do rejestracji umów przez dystrybutorów Spółki. Mianowicie, Spółka nie posiada własnych punktów sprzedaży, lecz całą sprzedaż realizuje poprzez zewnętrznych dystrybutorów (niezależne podmioty gospodarcze), którzy zawierają umowy z abonentami działając w imieniu i na rzecz Spółki. Innymi słowy, umowa o świadczenie usług telewizyjnych zawierana jest bezpośrednio pomiędzy Spółką a abonentem, przy czym Spółkę w tym zakresie reprezentuje dystrybutor. Jednocześnie dystrybutor ma dostęp do oprogramowania A. w celu rejestracji zawieranej w imieniu Spółki umowy. Dostęp do oprogramowania jest wyłącznie on-line, a więc dystrybutor nawet nie instaluje tego oprogramowania na swoim komputerze. Celem takiego działania jest automatyzacja procesu zawierania umów z abonentami i tym samym jak najszybsza rejestracja umowy, a w konsekwencji jak najszybsze aktywowanie usługi telewizyjnej klientowi. Jednocześnie, dystrybutor ma ograniczony dostęp do oprogramowania A.

Dystrybutor nie ma jakichkolwiek możliwości ingerencji w oprogramowanie, wykorzystanie oprogramowania do innych celów niż wskazany powyżej, czy też modyfikacji oprogramowania, jak również wprowadzania aktualizacji tego oprogramowania. Co więcej, z uwagi na fakt, iż oprogramowanie wykorzystywane jest w celu świadczenia usług dystrybucyjnych na rzecz Spółki, dystrybutor nie płaci Spółce żadnego wynagrodzenia za możliwość rejestracji umów za pośrednictwem tego oprogramowania, gdyż takie działanie jest w interesie Spółki a nie dystrybutora.

8. Drugi rodzaj oprogramowania służy do zarządzania licencjami na programy telewizyjne, które Spółka nabywa w celu świadczenia usług telewizyjnych. Oprogramowanie służy do: zarządzania prawami do programów zakupionych na potrzeby transmisji telewizyjnych, zarządzania zakupami tych programów, zarządzania taśmami dostarczonymi w związku z tymi programami, zarządzania ramówką nadawania tych programów w ramach stosownych usług telewizyjnych.

Spółka nie licencjonuje praw do tego oprogramowania jakimkolwiek innym podmiotom, nie dokonuje żadnych modyfikacji w tym oprogramowaniu, zaś jedynie korzysta z niego przy zarządzaniu nabywanymi licencjami do programów telewizyjnych.

9. W związku z nabywanymi licencjami Spółka ponosi opłaty licencyjne na rzecz swojego francuskiego kontrahenta. W ramach takich opłat znajdują się również opłaty za utrzymanie oprogramowania oraz usuwanie błędów związanych z działaniem tego oprogramowania.

Pytanie

a) czy na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz francuskiego kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za licencję do korzystania z opisanego w stanie faktycznym oprogramowania A?

b) czy na Spółce jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz francuskiego kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za licencję do korzystania z opisanego w stanie faktycznym, oprogramowania służącego do zarządzania licencjami do programów telewizyjnych?

c) czy w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku Spółka ma obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi (kontrahentowi) i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2R i IFT-2?

d) czy w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku opłaty licencyjne z tytułu opisanych w stanie faktycznym licencji do zarządzania rozliczeniami z abonentami (A) oraz do zarządzania licencjami do programów telewizyjnych uwzględnia się przy obliczaniu limitu 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

1.W ocenie Spółki:

a. na Spółce jako płatniku nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz francuskiego kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za licencję do korzystania z opisanego w stanie faktycznym oprogramowania A,

b. na Spółce jako płatniku nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego u źródła od płatności dokonanych na rzecz francuskiego kontrahenta w związku z opłatami uiszczonymi za licencję do korzystania z opisanego w stanie faktycznym oprogramowania służącego do zarządzania licencjami do programów telewizyjnych,

c. w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) opisanym we wniosku Spółka nie ma obowiązku sporządzenia i przesłania podatnikowi (kontrahentowi) i organowi podatkowemu informacji podatkowej IFT-2R i IFT-2,

d. w stanie faktycznym opisanym we wniosku opłaty licencyjne z tytułu opisanych w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) licencji do zarządzania rozliczeniami z abonentami (A) oraz do zarządzania licencjami do programów telewizyjnych nie uwzględnia się przy obliczaniu limitu 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki wynika z następujących okoliczności.

BRAK OPODATKOWANIA WYPŁACANYCH NALEŻNOŚCI ZA PRAWO DO KORZYSTANIA Z OPROGRAMOWANIA

2.Artykuł 26 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że osoby prawne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy i CIT, „podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

- z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych,

- z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,

- z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego,

- za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego,

- za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)”.

3. Kwestie związane z licencjami i przenoszeniem praw autorskich regulują przepisy dotyczące własności intelektualnej. Co do zasady możliwe jest zbycie praw do programu komputerowego lub udzielenie licencji do niego. Z umowy pomiędzy Spółką a francuskim kontrahentem wynika, iż jej przedmiotem nie jest zbycie na rzecz Spółki praw do programów komputerowych, lecz – w ocenie Spółki – udzielenie licencji o wąskim zakresie.

4. Zgodnie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) zgodnie z zawartą umową na oprogramowanie A. Spółka ma prawo do używania tego oprogramowania wyłącznie w zakresie załadowania, włączenia, wykonania i przechowywania tego oprogramowania dla potrzeb działalności własnej Spółki w dziedzinie płatnej telewizji w Polsce. Zgodnie z zawartą umową Spółka nie ma prawa do modyfikacji oprogramowania, udzielania sublicencji, zaś oprogramowanie może wykorzystywać wyłącznie do zarządzania własną sprzedażą na rzecz abonentów Spółki. Licencja jest licencją niewyłączną i nieprzenoszalną. Jednocześnie zgodnie z umową jakiekolwiek inne użytkowanie lub interwencja w oprogramowanie przez Spółkę są wyraźnie zabronione, w tym w szczególności Spółka nie ma prawa do modyfikowania oprogramowania A we własnym zakresie.

5. Tak więc w ocenie Spółki oprogramowanie A. wykorzystywane jest przez Spółkę na własne potrzeby i nie zmienia tego fakt, iż dystrybutorzy Spółki mogą również połączyć się z oprogramowaniem on-line w celu rejestracji zawieranych umów w imieniu i na rzecz Spółki. Dostęp dla dystrybutorów jest bardzo ograniczony, tzn. nie mogą oni w żaden sposób ingerować w oprogramowanie, w szczególności nie mogą modyfikować tego oprogramowania, ani nie mają dostępu do oprogramowania umożliwiającego jakiekolwiek zmiany, nie mogą wykorzystać oprogramowania na inne cele niż rejestracja umów z abonentami, jak również nie mogą zainstalować tego oprogramowania na własnych komputerach. Co więcej, dystrybutorzy nie mają również możliwości wprowadzania aktualizacji tego oprogramowania. W konsekwencji skoro dostęp do oprogramowania ma wyłącznie Spółka, zaś dystrybutor może jedynie zarejestrować umowę zawartą w imieniu Spółki, to jedynie Spółka jest ostatecznym odbiorcą tego oprogramowania.

Takie stanowisko potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 19 października 2018 roku (nr 0114-KDIP2-1.4010.340.2018.1.JC), która dotyczyła oprogramowania nabytego przez polskiego podatnika od zagranicznego podmiotu, które to oprogramowanie służyło zbieraniu zamówień (rodzaj platformy do składania zamówień), za pośrednictwem której klienci mogli składać zamówienia, co przyspieszało proces ich rejestracji – sytuacja więc analogiczna jak w przypadku Spółki.

6. Analogicznie sytuacja przedstawia się, jeżeli chodzi o oprogramowanie dotyczące zarządzania licencjami do programów telewizyjnych, do których licencje nabywa Spółka. W przypadku tej licencji, również jej zakres używania jest bardzo wąski i nie obejmuje możliwości dalszego licencjonowania tego oprogramowania, czy też dokonywania jakichkolwiek modyfikacji w tym oprogramowaniu.

7. Biorąc pod uwagę zakres uprawnień, które będą Spółce przysługiwały w stosunku do oprogramowania, wynagrodzenie, które Spółka wypłaca za uprawnienia, które uzyskuje do oprogramowania na podstawie umowy zawartej z francuskim kontrahentem w ocenie Spółki nie podlegają pod zakres art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym Spółka nie ma obowiązku potrącania podatku źródłowego, bez względu na to czy Spółka posiadałaby czy też nie posiadała certyfikat rezydencji podatkowej tego podmiotu.

8. Stanowisko Spółki potwierdza również Komentarz do Modelowej Konwencji OECD – który co prawda dotyczy wykładni umów międzynarodowych, ale również można się nim posłużyć interpretując przepisy polskiej ustawy o CIT – który wskazuje, że celem opodatkowania podatkiem źródłowym nie jest opodatkowanie należności za oprogramowanie używane na własne potrzeby, lecz za oprogramowanie wykorzystywane do generowania przychodów (przykładowo z tytułu udzielania sublicencji). W ocenie zaś Spółki na podstawie opisanej w stanie faktycznym umowy należy uznać, że licencja nabywana przez Spółkę od jej francuskiego kontrahenta jest licencją na własne potrzeby Spółki.

9. Ponadto, stanowisko przedstawione przez Spółkę potwierdzają znane Spółce interpretacje organów podatkowych, czego przykładem jest interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 czerwca 2018 roku (nr 0111KDIB1-2.4010.225.2018.1.BG), w którym wskazano, że:

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu nabycia programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z art. 12 umowy polsko-niemieckiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz rezydenta z Niemiec, bez względu na to, czy jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też go nie posiada.

10. Podobne stanowisko w stosunku do dostawcy oprogramowania dla Spółki ze Szwajcarii zostało zaprezentowane w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 14 lutego 2020 r. (nr 0114-KDIP21.4010.522.2019.1.SP), w której wskazano, że:

Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu korzystania z oprogramowania na własne potrzeby nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 umowy polsko-szwajcarskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz podmiotu ze Szwajcarii bez względu na to, czy Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji szwajcarskiego rezydenta, czy też nie.

11 Nawet gdyby uznać, iż opisane powyżej licencje są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT – z czym Spółka nie zgadza się – to Spółka może nie opodatkowywać wypłacanych należności za używanie oprogramowania na podstawie art. art. 21 ust. 3 ustawy o CIT, zgodnie z którym zwolnione z opodatkowania są wypłaty przez polską spółkę na rzecz jej udziałowca, jeżeli:

- wypłacającym należności jest polska spółka – warunek ten jest spełniony, gdyż należności za licencję wypłaca, będąca polskim rezydentem podatkowym, B z siedzibą w (…),

- uzyskującym przychody jest spółka podlegająca opodatkowaniu w innym państwie Unii Europejskiej – warunek ten też jest spełniony, gdyż odbiorcą jest francuski udziałowiec Spółki, C. S.A., co potwierdza posiadany przez Spółkę francuski certyfikat rezydencji tego podmiotu,

- udziałowiec posiada co najmniej 25% akcji w polskiej spółce przez okres co najmniej dwóch lat – warunek ten też jest spełniony, gdyż udziałowiec posiada 51% akcji w kapitale Spółki przez okres przekraczający 2 lata,

- udziałowiec spółki jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych mu należności z tytułu oprogramowania – warunek ten również jest spełniony, gdyż udziałowiec złożył stosowane oświadczenie w tym zakresie, zaś przeprowadzona przez Spółkę weryfikacja jego statusu potwierdziła, że jest on rzeczywistym właścicielem wypłacanych przez Spółkę należności.

12 Jak wynika z przestawionego stanu faktycznego wyżej wymienione warunki zostały spełnione, a tym samym nawet, gdyby uznać iż należności licencyjne do opisanego powyżej oprogramowania objęte są zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT – z czym Spółka nie zgadza się – to należności te będą korzystały ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT. Tym samym do kwoty 2 mln zł w danym roku wypłat należności objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT Spółka nie będzie musiała potrącać podatku źródłowego, zaś powyżej 2 mln nie będzie musiała potrącać tego podatku, jeżeli zarząd Spółki złoży stosowane oświadczenie na formularzu WH-OSC.

IFT-2 ORAZ IFT-2R

13 Zgodnie z art. 26 ust. 3a ustawy o CIT płatnicy są obowiązani przesłać informację IFT-2R w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat należności wymienionych między innymi w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Dodatkowo, na pisemny wniosek podatnika będącego nierezydentem podatkowym Polski, płatnik (Spółka) w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu wspomnianej informacji podatkowej.

14 Powyższe informacje – zgodnie z 26 ust. 3d ustawy o CIT – sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku.

15 Z przytoczonych regulacji wynika więc, że w przypadku gdy Spółka nie pobierałaby podatku od wypłat na rzecz francuskiego kontrahenta z uwagi na zwolnienie wynikające z ustawy o CIT lub z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – to nadal zobowiązana byłaby do sporządzenia i przesłania kontrahentowi i organom podatkowym informacji IFT.

16 Inaczej jednak w ocenie Spółki wygląda sytuacja, gdy Spółka nie ma obowiązku poboru podatku źródłowego z uwagi na fakt, iż wypłacane przez nią należności – tak jak ma to miejsce w ocenie Spółki w opisanym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) – nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. W takim przypadku wypłacając należności na rzecz francuskiego kontrahenta Spółka nie ma obowiązku poboru podatku nie dlatego, że stosuje zwolnienie z opodatkowania, lecz dlatego, że wypłacane przez nią należności nie są wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji oznacza to, że nie musi ona również sporządzać i przesyłać informacji podatkowej IFT.

LIMIT 2 MLN ZŁ WYNIKAJĄCY Z ART. 26 UST. 2E USTAWY O CIT

17 Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułu wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz podmiotu powiązanego przekroczyła w roku podatkowym łącznie kwotę 2 mln zł na rzecz tego samego podatnika, Spółka zobowiązana jest pobrać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowanego podatku od tych wypłat – podatek według stawki wynikającej z polskich przepisów (w tym przypadku 20% należności), od nadwyżki ponad kwotę 2 mln zł, bez możliwości zastosowania zwolnień czy też obniżonych stawek podatku źródłowego wynikających z ustawy o CIT, czy też umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

18 Z powyższej regulacji wynika, iż dla potrzeb ustalenia, czy wskazanego powyżej limitu 2 mln zł należy brać pod uwagę należności wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Skoro więc – jak wynika z przedstawionego powyżej stanowiska Spółki – należności za prawo do korzystania z opisanego w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) oprogramowania, które Spółka wykorzystuje do własnych potrzeb nie jest objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, to w konsekwencji nie należy brać pod uwagę wartości tych należności przy ustalaniu, w którym momencie Spółka przekroczy limit 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT.

KONKLUZJE

19 Reasumując powyższe należy stwierdzić, że:

z uwagi na fakt, iż oprogramowanie będzie używane przez Spółkę wyłącznie na jej własne potrzeby – w sposób opisany we wniosku – bez prawa do sublicencji, przenoszenia, etc. – to licencje te nie są objęte zakresem art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem źródłowym, w konsekwencji uznania, że wynagrodzenie za udzielone Spółce licencje nie mieści się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, Spółka nie ma również obowiązku sporządzenia informacji podatkowej IFT-2R, ponadto, z uwagi na fakt, iż wynagrodzenie za udzielone Spółce licencje nie mieści się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, wynagrodzenie to nie wlicza się do limitu 2 mln zł, o którym mowa w art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. Uprzejmie proszę o potwierdzenie stanowiska Spółki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, dalej: „updop”)

podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 3 updop:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Zgodnie z art. 3 ust. 5 updop:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona została zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Tytuły należności których wypłata rodzi po stronie wypłacającego (polskiego rezydenta podatkowego) obowiązek poboru podatku (art. 26 ust. 1 ustawy o CIT) zostały wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym:

1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 updop

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Na podstawie art. 26 ust. 3a updop:

Płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 1, w terminie przekazania kwoty pobranego podatku, a informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b.

Zgodnie z art. 26 ust. 3b updop:

Na sporządzony na piśmie wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, informacji, o której mowa w ust. 3 pkt 2.

Na podstawie art. 26 ust. 3d updop:

Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Należy mieć także na uwadze postanowienia art. 26 ust. 2e updop:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 2 updop

przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy w wysokości 10% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1062 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że

przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że

w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tego artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim:

Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy

Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;

3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowania komputerowego co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.

W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 updop należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.

W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1977 r,. Nr 1, poz. 5, dalej: „upoFr”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Francję dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 252);

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 upoFr,

Należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 2 upoFr,

W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności;

Z kolei w myśl art. 12 ust. 4 upoFr,

określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa -Strony tej umowy posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umowy było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-francuskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że są Państwo polskim rezydentem podatkowym. Głównym przedmiotem Państwa działalności jest świadczenie usług w zakresie płatnej telewizji satelitarnej. W celu prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej nabywają Państwo od szeregu podmiotów – zarówno powiązanych jak i niepowiązanych – licencje na programy komputerowe, które wykorzystywane są w Państwa działalności. Jednym z podmiotów, od których nabywają Państwo licencje do oprogramowania jest większościowy akcjonariusz Spółki – Kontrahent, który jest rezydentem podatkowym Francji, nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani zarządu, jak również według wiedzy Spółki nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez położony na terytorium Polski zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT. Kontrahent jest również bezpośrednim Państwa akcjonariuszem, posiadającym 51% akcji w kapitale zakładowym przez okres przekraczający 2 lata. Kontrahent regularnie przedstawia francuski certyfikat rezydencji, oświadczenie o tym, że jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych mu przez Państwa należności. Zweryfikowali Państwo także status kontrahenta jako rzeczywistego właściciela wypłacanych mu należności.

Od podmiotu francuskiego nabywają Państwo licencje na oprogramowanie, spośród których wyróżniają dwa rodzaje oprogramowania.

1. oprogramowanie A (…), które służy do obsługi usług świadczonych na rzecz abonentów, w tym rejestracji abonentów, ewidencjonowania zamówionych przez nich pakietów telewizyjnych czy też filmów i programów w systemie (…), ewidencjonowania udostępnionego im sprzętu, rozliczanie opłat abonamentowych, kar umownych, odszkodowań, weryfikacji płatności tych świadczeń, etc. W ramach umowy nabyli Państwo niewyłączną i nieprzenoszalną licencję do korzystania z tego oprogramowania. Licencja obejmuje wyłącznie prawo do załadowania, włączenia, wykonania i przechowywania tego oprogramowania dla potrzeb Państwa własnej działalności w dziedzinie płatnej telewizji w Polsce. Zgodnie z umową jakiekolwiek inne użytkowanie lub interwencja w oprogramowanie przez Spółkę są wyraźnie zabronione. Zgodnie z umową nie mają Państwo prawa dokonywać modyfikacji, nawet częściowo, oprogramowania bez uzyskania uprzedniej pisemnej zgody podmiotu francuskiego.

Oprogramowanie to wykorzystywane jest również do rejestracji umów przez Państwa dystrybutorów. Nie posiadają Państwo własnych punktów sprzedaży, całą sprzedaż realizują poprzez zewnętrznych dystrybutorów (niezależne podmioty gospodarcze), którzy zawierają umowy z abonentami działając w Państwa imieniu i na Państwa rzecz. Zatem przyjąć należy, że umowa o świadczenie usług telewizyjnych zawierana jest bezpośrednio pomiędzy Państwem a abonentem, przy czym Państwa w tym zakresie reprezentuje dystrybutor. Dystrybutor ma dostęp do oprogramowania w celu rejestracji umowy zawieranej w Państwa imieniu. Dostęp do oprogramowania jest wyłącznie on-line, a więc dystrybutor nie instaluje tego oprogramowania na swoim komputerze. Celem takiego działania jest automatyzacja procesu zawierania umów z abonentami i tym samym jak najszybsza rejestracja umowy, a w konsekwencji jak najszybsze aktywowanie usługi telewizyjnej klientowi. Jednocześnie, dystrybutor ma ograniczony dostęp do tego oprogramowania.

Dystrybutor nie ma możliwości ingerencji w oprogramowanie, wykorzystanie oprogramowania do innych celów niż wskazany powyżej, czy też modyfikacji oprogramowania, jak również wprowadzania aktualizacji tego oprogramowania. Z uwagi na fakt, że oprogramowanie wykorzystywane jest w celu świadczenia usług dystrybucyjnych na Państwa rzecz, dystrybutor nie płaci Państwu żadnego wynagrodzenia za możliwość rejestracji umów za pośrednictwem tego oprogramowania, gdyż takie działanie jest w Państwa interesie a nie dystrybutora.

2. drugi rodzaj oprogramowania służy do zarządzania licencjami na programy telewizyjne, które nabywają Państwo w celu świadczenia usług telewizyjnych. Oprogramowanie służy do: zarządzania prawami do programów zakupionych na potrzeby transmisji telewizyjnych, zarządzania zakupami tych programów, zarządzania taśmami dostarczonymi w związku z tymi programami, zarządzania ramówką nadawania tych programów w ramach stosownych usług telewizyjnych.

Nie licencjonują Państwo praw do tego oprogramowania innym podmiotom, a jedynie udostępniają je dystrybutorom, którzy zawierają umowy z abonentami działając w Państwa imieniu i na Państwa rzecz. Przy czym zaznaczają Państwo, że dystrybutor ma dostęp do oprogramowani jedynie on-line w celu rejestracji zawartej w Państwa imieniu umowy (umowa zawierana jest bezpośrednio między Spółką a abonentem, przy czym Spółkę w tym zakresie reprezentuje Dystrybutor), co oznacza, że dystrybutorzy nie instalują tego oprogramowania na swoim komputerze. Nie dokonują Państwo także żadnych modyfikacji oprogramowania, a jedynie korzystają z niego przy zarządzaniu nabywanymi licencjami do programów telewizyjnych.

W związku z nabywanymi licencjami ponoszą Państwo także opłaty licencyjne na rzecz swojego francuskiego kontrahenta. W ramach takich opłat znajdują się również opłaty za utrzymanie oprogramowania oraz usuwanie błędów związanych z działaniem tego oprogramowania.

Zatem, zamierzają Państwo nabywać od francuskiej firmy licencje na programy komputerowe, które wykorzystywane są i będą jedynie w Państwa działalności. Nie mają Państwo prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop.

W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Państwa, gdyż wypłacane przez Państwa należności z tytułu korzystania z oprogramowania na własne potrzeby nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. W świetle powyższego nie będą Państwo zobowiązani do pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz podmiotu z Francji bez względu na to, czy Spółka będzie posiadała certyfikat rezydencji francuskiego rezydenta, czy też nie.

Na Spółce, w związku z dokonywanymi płatnościami wymienionymi w przedstawionym stanie faktycznym nie będą też ciążyły dodatkowe obowiązki płatnika, w tym nie musi Ona sporządzać i przesyłać informacji IFT-2R i IFT-2.

Dodatkowo, kwoty uiszczone przez Spółkę tytułem należności za nabycie licencji do ww. Programów nie powinny być uwzględnione w limicie 2.000.000 PLN, o którym mowa w art. 26 ust. 2 Ustawy o CIT, ponieważ na kwotę tę składają się jedynie należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy o CIT, a jak wskazano powyżej wypłacane należności za Programy nie należą do tych kategorii.

Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1, nr 2, nr 3 i nr 4 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

- stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

- zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia

29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).