Spółka z o.o. jest polskim rezydentem podatkowym, który nabywa licencje na oprogramowanie komputerowe od podmiotów zagranicznych wyłącznie na własny użytek. Spółka nie nabywa praw autorskich do oprogramowania, lecz jedynie prawo do korzystania z niego jako użytkownik końcowy. Organ podatkowy uznał, że w tej sytuacji płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotów zagranicznych nie są należnościami licencyjnymi w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z tym Spółka nie ma obowiązku potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat ani pozyskiwania certyfikatu rezydencji dostawcy oprogramowania.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
8 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 3 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy nabywając Oprogramowanie i dokonując płatności za licencje użytkownika końcowego, Spółka zobowiązana jest do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat, zaś jego niepobranie uzależnione jest od pozyskania certyfikatu rezydencji podatkowej dostawcy Oprogramowania.
Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie z 7 października 2022 r. – pismem z 17 października 2022 r. (data wpływu 21 października 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
[…] Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest osobą prawną, będącą polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza Spółki koncentruje się na świadczeniu usług leasingu operacyjnego i finansowego, a także usług najmu, w szczególności najmu pojazdów.
Oprócz zakupów środków trwałych przeznaczonych do oddania ich do używania korzystającym (bądź najemcom) na podstawie umów leasingu (bądź najmu), Spółka na potrzeby swojej działalności dokonuje zakupu szeregu usług niezbędnych dla bieżącej obsługi zawieranych umów leasingu i najmu, ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, a także na potrzeby usprawnienia tej działalności. W tym celu Spółka nabywa od podmiotów zagranicznych, niemających siedziby lub zarządu na terytorium Polski m.in. licencje do oprogramowania komputerowego, licencje na dostęp do serwisów internetowych, licencje na korzystanie z systemów informatycznych, licencje na programy i aplikacje. Nabycie przedmiotowych licencji odbywa się wyłącznie na własny użytek Spółki - wykorzystywane oprogramowanie służy wsparciu i obsłudze np. procesów sprzedażowych prowadzonych przez pracowników Spółki, weryfikacji klientów i potencjalnych klientów, obsłudze procesu zawierania umów leasingu i najmu, obsłudze dokumentów towarzyszących tym procesom, tworzeniu prezentacji, ewidencjonowaniu i dokumentowaniu zdarzeń gospodarczych przez Spółkę. W szczególności, pozyskiwane przez Spółkę licencje są licencjami typu „end user" i nie uprawniają jej do dalszego rozporządzania tymi licencjami, tj. nie wiążą się z prawem do powielania, kopiowania, modyfikowania lub dalszej ich odprzedaży [dalej zbiorczo jako: Oprogramowanie].
Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że nabywane przez Spółkę Oprogramowanie nie ma charakteru licencji wyłącznej w rozumieniu art. 67 ust. 2 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1062 ze zm., dalej: ustawa PAPP), tym samym, właściciel praw do oprogramowania może udzielić licencji na jego użytkowanie na tych samych polach eksploatacji również innym podmiotom. W ramach zawieranych przez Spółkę umów na korzystanie z Oprogramowania nie następuje przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w zakresie określonym w art. 74 ust. 4 ustawy PAPP, tj. Spółka nie nabywa prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia Oprogramowania w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub wprowadzania jakichkolwiek innych zmian w Oprogramowaniu lub do rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, Oprogramowania lub jego kopii. Tym samym, zawierane umowy licencyjne dotyczą jedynie udostępnienia Spółce prawa do korzystania z określonych egzemplarzy Oprogramowania dla własnych potrzeb Spółki, jako tzw. użytkownikowi końcowemu (end user).
Wnioskodawca nabywa bowiem jedynie wąski zakres uprawnień, który łącznie ogranicza się do umożliwienia użytkowania nabytego egzemplarza Oprogramowania zgodnie z jego przeznaczeniem, na własny użytek i potrzeby korzystającego (tj. Spółki). Spółka nie udziela i nie jest uprawniona by udzielać jakimkolwiek innym podmiotom sublicencji na opisane Oprogramowanie. Podsumowując, jako że przedmiotem nabycia przez Spółkę są tzw. licencje użytkownika końcowego (end user license):
- nabywane licencje mają charakter ograniczony oraz niewyłączny;
- Spółka uprawniona jest do wykorzystywania licencji wyłącznie do własnego użytku wewnętrznego, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej oraz dla wewnętrznych celów biznesowych;
- Spółka nie ma prawa do dalszego udostępniania, odprzedaży, cedowania, przenoszenia, dystrybucji licencji czy też udzielania sublicencji podmiotom trzecim;
- Spółka nie jest również uprawniona do wprowadzania jakichkolwiek zmian lub modyfikacji w Oprogramowaniu.
Opłaty za licencje wskazane powyżej mogą przyjąć formę jednorazową, w ramach której Spółka w zamian za jednorazową opłatę nabywa prawo do bezterminowego korzystania z Oprogramowania, przy czym jest zobowiązana by wnosić nowe opłaty w związku z np. aktualizacją tego Oprogramowania, bądź też opłaty te mogą mieć charakter okresowy (subskrypcja), w ramach których w zamian za opłatę Spółka uzyskuje prawo do korzystania z Oprogramowania w określonym czasie. W każdym przypadku jednak Wnioskodawca uzyskuje wyłącznie prawo do korzystania z Oprogramowania dla własnych potrzeb w ściśle określonym zakresie - w szczególności zawierane umowy licencyjne nie przenoszą na Spółkę autorskich praw majątkowych do Oprogramowania.
W przypadku opisanym we wniosku, licencje pozwalające na korzystanie z Oprogramowania nabywane są przez Spółkę od podmiotów niepowiązanych, mających siedzibę w innych krajach należących do Unii Europejskiej (przykładowo: Niemiec bądź Rumunii), a także państw trzecich (np. Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Izraela, Szwajcarii).
Pytanie
Czy nabywając Oprogramowanie i dokonując płatności za licencje użytkownika końcowego, Spółka zobowiązana jest do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat, zaś jego niepobranie uzależnione jest od pozyskania certyfikatu rezydencji podatkowej dostawcy Oprogramowania?
Państwa stanowisko w sprawie
W ocenie Wnioskodawcy, nabywając Oprogramowanie i dokonując płatności za licencje użytkownika końcowego opisane we wniosku, Spółka nie jest zobowiązana do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat bez względu na to czy pozyska certyfikat rezydencji podatkowej dostawcy Oprogramowania.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Przepis ten wyraża zasadę tzw. ograniczonego obowiązku podatkowego, polegającą na suwerennym prawie do opodatkowania przez dane państwo podmiotów nie będących rezydentami podatkowymi (danego państwa) w zakresie dochodów uzyskiwanych przez nie ze źródła położonego w danym państwie. Jednocześnie, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu, i który w takim przypadku pełni rolę płatnika tego podatku.
Zasada powyższa wynika z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. Ha ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.
Z przytoczonego powyżej przepisu wynika, że zobowiązane do pobrania podatku u źródła oraz dochowania określonych obowiązków w zakresie zgromadzenia stosownych dokumentów (tj. certyfikatu rezydencji odbiorcy należności) oraz określonego postępowania, które umożliwiają niepobranie podatku u źródła (bądź zastosowanie obniżonej stawki tego podatku), są wyłącznie podmioty dokonujące płatności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. A contrario zatem, w przypadku, gdy dany podmiot dokonuje płatności na rzecz kontrahentów zagranicznych, z innych tytułów niż wymienione w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, to nie ma do nich zastosowania regulacja przewidziana w art. 26 ustawy o CIT. Tym samym, podmiot ten nie jest zobowiązany do dochowania obowiązków płatnika podatku u źródła, niezależnie od posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności. Skoro bowiem dany przychód osiągany przez podmiot zagraniczny nie jest w ogóle wymieniony w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, należność taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce, co zwalnia płatnika takiej należności również z obowiązku pozyskania certyfikatu rezydencji zagranicznego kontrahenta.
W analizowanym stanie faktycznym należy skoncentrować się wyłącznie na zakresie przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, zgodnie z którym podatkiem u źródła w wysokości 20% objęte są uzyskane na terytorium Polski przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychody z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).
W ocenie Spółki, w świetle opisanego stanu faktycznego należy ustalić czy wynagrodzenie uiszczane przez Spółkę z tytułu nabycia prawa do korzystania z Oprogramowania mieści się w katalogu przychodów określonym w art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, a zatem czy dokonywane przez Spółkę wypłaty opisanych należności skutkuje obowiązkiem poboru podatku u źródła.
W ocenie Wnioskodawcy, analizowany przepis art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT nie obejmuje swoim zakresem przypadków nabycia praw do korzystania z Oprogramowania na zasadzie licencji użytkownika końcowego (tzw. licencja end user). Zatem obowiązek poboru podatku u źródła nie dotyczy sytuacji udostępniania polskiemu płatnikowi "egzemplarza" danego utworu dla jego własnych potrzeb, wyłącznie do korzystania z Oprogramowania we własnym zakresie, bez możliwości dalszego udostępniania czy sublicencjonowania takiego Oprogramowania.
W procesie dokonania prawidłowej wykładni pojęcia "należności licencyjnych", do których odwołuje się de facto art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, kluczowe znaczenie mają zapisy Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku [dalej: Modelowa Konwencja] oraz Komentarza do Modelowej Konwencji. Dokumenty te, mimo iż nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, to stanowią - po pierwsze - wzór dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, zaś po drugie - określają zasady wykładni zapisów tych umów.
Jak natomiast wynika z Komentarza do Modelowej Konwencji (do art. 12 tej Konwencji, regulującego należności określone mianem licencyjnych): prawa umożliwiające otrzymującemu jedynie faktyczne korzystanie z programu, bez uprawnień wykorzystywania go komercyjnie, sublicencjonowania itp., nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Za należność licencyjną nie należy uznać opłaty za nabycie egzemplarza programu komputerowego, na własny użytek.
Z powyższego wynika, że nie jest zasadne zrównywanie licencji sensu stricto, do których odnoszą się przepisy ustawy PAPP oraz przepis art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, z nabyciem praw do korzystania z Oprogramowania, będącym przedmiotem niniejszego wniosku. Nabycie licencji użytkownika końcowego nie wiąże się bowiem z przeniesieniem na nabywcę (tj. Spółkę) praw do używania praw autorskich (bądź też praw pokrewnych). Spółka będąc nabywcą Oprogramowania uzyskuje jedynie bardzo wąski zakres uprawnień, sprowadzających się do użytkowania nabytego egzemplarza Oprogramowania zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem. W efekcie, należność przypadająca podmiotowi zagranicznemu za możliwość używania Oprogramowania wyłącznie na własny użytek i dla własnych potrzeb, nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu Komentarza do Konwencji Modelowej, a tym samym i na gruncie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
W efekcie, skoro należności uiszczane za możliwość używania Oprogramowania nie stanowią należności licencyjnych - jako że nie wiążą się one z korzystaniem z praw autorskich - nie mieszczą się one również w art. 21 ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, a tym samym nie są objęte dyspozycją przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Stanowisko to, zgodnie z którym w przypadku nabycia licencji użytkownika końcowego (end user) podmioty dokonujące płatności za tego rodzaju licencje nie są zobowiązane do potrącania podatku u źródła ani pozyskiwania certyfikatu rezydencji, prezentowane jest dość powszechnie przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15.04.2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.89.2022.1.DD, organ wskazał, iż:
- (`(...)`) w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej. (`(...)`)
- (`(...)`) Wobec powyższego płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu z siedzibą w (`(...)`) nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności nie jest zobowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego. Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie obejmuje on Spółki, gdyż wypłacane przez nią należności z tytułu nabycia Oprogramowania komputerowego dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nie jest zatem zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności.
Analogiczne stanowisko można znaleźć m.in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 19.02.2021 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.527.2020.2.BG, w której organ stwierdził, że:
- Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie istotny jest fakt, że nabycie od podmiotu zagranicznego z siedzibą w USA licencje na oprogramowanie i licencje na program antywirusowy, nie wiąże się z nabywaniem praw autorskich. W ramach wymienionych licencji Spółka otrzyma jedynie osobiste, niewyłączne i nieprzenoszalne prawo na korzystanie z oprogramowania. Licencje tego typu, będą wykorzystywane wyłącznie na potrzeby własnej działalności. Spółka nie nabędzie uprawnień do dalszej sublicencji, sprzedaży czy też innej formy rozpowszechniania oprogramowania. Przedsiębiorstwo nie będzie uprawnione do wprowadzania zmian lub modyfikacji w oprogramowaniu objętym licencją "end-user". Spółka będzie jedynie uprawniona do użytkowania egzemplarza oprogramowania jako użytkownik końcowy. Wypłacane przez Wnioskodawcę należności z tytułu nabywania licencji na oprogramowanie i licencji na program antywirusowy na własny użytek nie stanowi należności licencyjnej, na podstawie ww. art. 21 ustawy o CIT w związku z zapisami art. 13 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem, należności płacone przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu amerykańskiego nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 i art. 26 ust. 1 ustawy o CIT i zakwalifikowane jako "zyski przedsiębiorstwa" w rozumieniu art. 8 ww. Umowy nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawca dokonując wypłat należności na rzecz amerykańskiego podmiotu, nie ma obowiązku pobierania i zapłaty podatku u źródła od płatności na rzecz tego podmiotu oraz obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji tego podmiotu.
Brak obowiązku poboru podatku u źródła w analizowanych okolicznościach jest zgodny z utrwaloną linią interpretacyjną, wielokrotnie potwierdzaną przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, w tym m.in.:
interpretacji Dyrektora KIS z 13.01.2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.502.2021.2.MKU; interpretacji Dyrektora KIS z 22.04.2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.114.2022.1.BJ; interpretacji Dyrektora KIS z 22.04.2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.113.2022.1.BJ; interpretacji Dyrektora KIS z 21.04.2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.109.2022.1.BJ; interpretacji Dyrektora KIS z 26.10.2020 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.387.2020.1.AW; interpretacji Dyrektora KIS z 23.10.2020 r., nr 0111-KDWB.4010.50.2020.1.MJ.
Podkreślenia wymaga również, że opisane w stanie faktycznym należności nie spełniają warunków dla zakwalifikowania ich jako innych opłat wymienionych w art. 21 ust. 1 bądź art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności nie stanowią one:
- opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej,
- należności z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
· dywidend.
Podsumowując, biorąc pod uwagę, iż w art. 21 i art. 22 ustawy o CIT, do których odwołuje się przepis art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, zawarty został zamknięty katalog należności, w przypadku których ich płatnik zobowiązany jest do potrącenia i odprowadzenia podatku u źródła, zaś wypłacane przez Spółkę należności z tytułu używania Oprogramowania nie mieszczą się w tym katalogu, w ocenie Spółki nie ciążą na niej obowiązki określone w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.
Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości zajętego stanowiska.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, dalej: „updop”):
podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że:
podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20% tych przychodów.
Stosownie do art. 21 ust. 2 updop:
przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
W myśl natomiast art. 26 ust. 1 updop:
osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.
Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika m.in., że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i w Polsce podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Spółka dokonuje zakupu szeregu usług niezbędnych dla bieżącej obsługi zawieranych umów leasingu i najmu, ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych, a także na potrzeby usprawniania działalności, m. in. licencje do oprogramowania komputerowego, licencje na dostęp do serwisów internetowych, licencje na korzystanie z systemów informatycznych, licencje na programy i aplikacje. Pozyskiwane przez Spółkę licencje są licencjami typu „end user" i nie uprawniają jej do dalszego rozporządzania tymi licencjami, tj. nie wiążą się z prawem do powielania, kopiowania, modyfikowania lub dalszej ich odprzedaży, a ich nabycie odbywa się wyłącznie na własny użytek Spółki. Dostawcami są podmioty z siedzibą w Wielkiej Brytanii, Irlandii, Australii, Stanów Zjednoczonych, Niemczech, Izraelu, Rumunii i Szwajcarii. Żaden z podmiotów zagranicznych, nie ma siedziby lub zarządu na terytorium Polski.
Jak wynika z powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy w wysokości 10% ustala się m.in. od przychodów z praw autorskich uzyskanych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od Licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.
W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1062, dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że
przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).
Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że
w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).
W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.
W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim,
programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.
Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim,
ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia.
Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera”, itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.
Stosownie do treści art. 74 ust. 4 tej ustawy
autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:
trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego. Łączna subsumcja art. 21 ust. 1 pkt 1 updop oraz powołanych przepisów prawa autorskiego nie pozostawia wątpliwości, że opłaty z tytułu licencji na oprogramowania komputerowego co do zasady podlegają w Polsce opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym u źródła.
W tym stanie rzeczy, w myśl art. 21 ust. 2 updop należy przeanalizować, czy postanowienia umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie wyłączają lub nie ograniczają prawa Polski do opodatkowania przedmiotowych dochodów.
W związku z powyższym, w niniejszej sprawie zastosowanie będą miały postanowienia:
1. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Canberze dnia 7 maja 1991 r. (Dz.U. z 1992 r., Nr 41, poz. 177, ze zm., dalej: „upoA”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Rzeczpospolitą Polską oraz Australię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 251, dalej także: „Konwencja MLI”);
2. Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Madrycie dnia 13 listopada 1995 r. (Dz.U. z 1996 r. nr 29, poz. 129, ze zm., dalej: „upoIr”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Irlandię dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1006, dalej także: „Konwencja MLI”);
3. Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz.U. z 1992 r. nr 28, poz. 124 ze zm., dalej: „upoIz”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Izrael dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 209, dalej także: „Konwencja MLI”);
4. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90, dalej: „upoN”);
5. Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Rumunii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 23 czerwca 1994 r. ( Dz.U. z 1995 r. nr 109, poz. 530, dalej: „upoR”); zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku (Dz.U. z 2022 r. poz. 1093, dalej także: „Konwencja MLI”);
6. Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz.U. z 1976 r., Nr 31, poz. 178, dalej: „upoUSA”).
7. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. nr 22, poz. 92, dalej: „upoS”)
8. Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840, dalej: „upoWB”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 2253);
Zgodnie z treścią:
Należności licencyjne powstające w jednym z Umawiających się Państw, należne osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie;
Należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne powstałe w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Należności licencyjne powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie będą opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.
Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Stosownie do postanowień:
należności te mogą być opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10% kwoty brutto tych należności.
należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego artykułu, mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek wymierzony w ten sposób nie może przekroczyć 10% kwoty brutto należności licencyjnych.
Jednakże należności te mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, a jeżeli odbiorca należności jest ich właścicielem, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć:
a) 5% kwoty brutto tych należności płaconych za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
b) 10% kwoty brutto należności licencyjnych w pozostałych przypadkach.
jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.
jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, ustalony podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych.
W każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale podatek w ten sposób pobierany nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.
jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w tym Państwie, w którym powstały, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty brutto tych należności. Właściwe władze Umawiających się Państw ustalą w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania tego ograniczenia.
jednakże takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.
Z kolei w myśl:
Określenie „należności licencyjne” oznacza w rozumieniu tego artykułu płatności lub zapisy na rachunku, dokonywane okresowo lub inaczej, lecz opisane albo obliczone w granicach, w jakich mogą być uważane za pochodzące z tytułu:
a) użytkowania lub prawa do użytkowania prawa autorskiego, patentu, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, znaku towarowego lub innej podobnej własności lub prawa, lub
b) użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkiego urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub
c) udostępnienia wiedzy lub informacji naukowej, technicznej, przemysłowej lub handlowej, lub
d) udzielania wszelkiej pomocy o charakterze pomocniczym i posiłkowym służącej jako środek umożliwiający stosowanie lub korzystanie z wszelkiego majątku lub prawa wymienionego w punkcie a), urządzenia wymienionego w punkcie b) lub wszelkiej wiedzy czy informacji wymienionej w punkcie c), lub
e) użytkowania lub prawa do użytkowania:
ruchomych filmów obrazkowych albo
filmów lub taśm dla telewizji, albo
taśm do nadań radiowych, albo 3
b) całkowitego lub częściowego powstrzymywania się od korzystania lub udzielania jakiejkolwiek własności lub prawa wymienionego w tym ustępie.
określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej;
Określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin i nagrań wideo oraz filmów i taśm dla nagrań radiowych lub telewizyjnych, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej
określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.
Określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami nadawanymi przez radio lub telewizję, transmisjami satelitarnymi lub kablowymi rozpowszechnianymi publicznie przez jakikolwiek rodzaj elektronicznych środków przekazu albo patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza:
a) wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz
b) zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.
Określenie „należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).
Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w ww. umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy podkreślić, że Państwa‑Strony tych umów posłużyły się sformułowaniami obejmującymi całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy. Fakt, że program komputerowy jest utworem stanowiącym przedmiot prawa autorskiego jest czynnikiem wystarczającym do włączenia oprogramowania do definicji należności licencyjnych odnoszących się do wszelkich praw autorskich dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Intencją Państw-Stron Umów było objęcie zakresem dyspozycji artykułów odnoszących się do pojęcia „należności licencyjnych”, wszelkich dochodów uzyskiwanych w związku z korzystaniem z jakiegokolwiek dzieła czy utworu chronionego prawem autorskim na gruncie prawa krajowego. Dochód z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych należy traktować jako należności licencyjne, albowiem program komputerowy stanowi utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.
Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-australijskiej, polsko-irlandzkiej, polsko‑izraelskiej, polsko-niemieckiej, polsko-rumuńskiej, polsko-amerykańskiej, polsko-szwajcarskiej oraz polsko-angielskiej, należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
Zatem obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. I tak, pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), wyraźnie stwierdza, że program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jako dzieła naukowego. Zatem, w przypadku braku wymienienia dochodów z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych w definicji „należności licencyjnych”, należy uznać program komputerowy za utwór literacki, artystyczny lub naukowy i dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów traktować dla celów podatkowych jak „należność licencyjną”, której opodatkowanie powinno być rozpatrywane na gruncie międzynarodowego prawa podatkowego. Natomiast w pkt 14 do art. 12 Komentarza Modelowej Konwencji wskazano, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.
Według Komentarza do transakcji dotyczących wytworów cyfrowych, takich jak obrazy, dźwięki lub teksty, należy stosować odpowiednio konstrukcje przewidziane dla programów komputerowych. Zgodnie z punktem 14.2 Komentarza wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb, w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu, nie stanowi należności licencyjnej.
Jak wynika z wniosku Spółka nabywa od australijskiej, irlandzkiej, izraelskiej, niemieckiej, rumuńskiej, amerykańskiej, szwajcarskiej i angielskiej firmy licencje na wykorzystanie na użytek własny Oprogramowania komputerowego (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji nie zostaną przeniesione na niego jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. Oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania do rozporządzania tymi licencjami czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.
Wobec powyższego płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu z siedzibą w Australii, Irlandii, Izraelu, Niemczech, Rumunii, Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii oraz w Wielkiej Brytanii nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności nie jest zobowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.
Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym stanie faktycznym nie obejmuje on Spółki, gdyż wypłacane przez nią należności z tytułu nabycia Oprogramowania komputerowego dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nie jest zatem zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności.
Mając na uwadze powyższe w przypadku wypłaty przez Spółkę należności podmiotowi z siedzibą w Australii, Irlandii, Izraelu, Niemczech, Rumunii, Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii oraz w Wielkiej Brytanii, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka nie będzie obowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego.
Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego […]. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili