0111-KDIB1-2.4010.559.2022.1.DP
📋 Podsumowanie interpretacji
Wnioskodawca otrzymał interpretację indywidualną, w której organ podatkowy stwierdził, że nie ma on prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników innej spółki (Spółki), wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r. dotyczących wynagrodzeń tych osób za luty 2022 r. Organ uznał, że wydatki te nie spełniają przesłanki celowości, niezbędnej do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wskazano, że pracownicy, zleceniobiorcy i współpracownicy, którym Wnioskodawca wypłacił wynagrodzenia za luty 2022 r., w tym okresie nie byli związani z Wnioskodawcą, co uniemożliwia uznanie poniesionego wydatku za celowy w kontekście osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodów. Organ podatkowy stwierdził, że Wnioskodawca nie ma podstaw do zaliczenia wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców oraz współpracowników innej Spółki do kosztów uzyskania przychodów.
❓ Pytania i stanowisko urzędu
Stanowisko urzędu
Masz dosyć przekopywania się przez dziesiątki interpretacji?
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny📖 Pełna treść interpretacji
Interpretacja indywidualna
– stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
8 sierpnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 1 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca z siedzibą w A. jest spółką kapitałową mającą siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (dalej: „Wnioskodawca”). Jednocześnie, Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny.
Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest (…).
W dniu 29 marca 2019 roku została zawarta umowa o współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a XYZ S.A. (dalej: „Spółka”). Umowa weszła w życie 1 kwietnia 2019 r. Zgodnie z tą umową, Spółce powierzono wykonywanie usług, w szczególności w zakresie:
- obsługi działu sprzedaży (…);
- obsługi działu zakupów (…);
- logistyki w części dotyczącej (…), w tym redystrybucji, i obsługi magazynu w N.
Ww. artykuły (…) były nabywane w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy oraz zbywane w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. W okresie od nabycia do zbycia były własnością Wnioskodawcy.
Wnioskodawca jest i w momencie zawarcia ww. umowy oraz przez cały czas jej trwania był akcjonariuszem Spółki.
Przedmiot umowy w szczególności obejmował:
- pośredniczenie w negocjowaniu kontraktów z dostawcami (…);
- zamawianie (…);
- rozliczanie zakupów, w tym bonusów, rabatów lub upustów;
- negocjowanie usług marketingowych w zakresie zakupów i sprzedaży (…);
- odbiór, rozładunek i przeładunek produktów;
- kontrolę fizyczną oraz kontrolę w zakresie zgodności z dokumentami produktów;
- czynności związane z magazynowaniem w pełnym zakresie, w tym w szczególności zarządzanie magazynem, ochrona magazynu, przeprowadzanie inwentaryzacji - zgodnie z procedurami ustalonymi przez Wnioskodawcę;
- przygotowywanie towarów według dyspozycji wydania i organizację dostaw do odbiorców;
- obsługę odbiorców (…) znajdujących się w ofercie Wnioskodawcy poprzez wyspecjalizowane służby handlowe;
- nadzór nad rozliczaniem zawieranych z odbiorcami umów, w tym zamówień i ich realizację;
- czynności związane z rozliczeniem należności z odbiorcami, w tym ewentualną windykację przedsądową;
- zarządzanie przepływem informatycznym na bazie systemu informatycznego dostarczonego przez Wnioskodawcę;
- inne dodatkowe świadczenia usług logistycznych dołączone lub podłączone do świadczeń powyżej cytowanych, opisanych cenowo w powyżej wskazanej umowie lub w innej pisemnej umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką.
Wnioskodawca zlecił, aby w ramach powyżej wskazanej umowy i sprzedaży (…) z oferty Wnioskodawcy Spółka obsługiwała Wnioskodawcę służbami handlowymi Spółki w zakresie:
- zakupów poprzez: (…), Specjalistę ds. (…) i Koordynatora ds. (…);
- magazynu poprzez: Magazyniera, Brygadzistę, Magazyniera/Kontrolera dostaw, Kierownika magazynu logistycznego, Specjalistę ds. (…) i Kierowcę/Magazyniera z obsługę wózka widłowego;
- sprzedaży poprzez: Przedstawiciela Handlowego, Kierownika (…), Specjalistę ds. (…) i Kierownika Oddziału.
Wnioskodawca do wykonania przedmiotu umowy przeznaczył magazyny, które stanowiły i do dnia złożenia wniosku stanowią jego własność. Wnioskodawca ponosił i do dnia złożenia wniosku ponosi koszty związane z utrzymaniem magazynu, tj. np. koszty ochrony, ubezpieczenia, zabezpieczenia itp.
W związku z realizacją przedmiotowej umowy Spółka zobowiązała się działać w oparciu o wewnętrzne procedury obowiązujące u Wnioskodawcy, jak również do przestrzegania wszelkich specyfikacji i instrukcji wskazanych przez Wnioskodawcę.
Spółka w dniu (…) r. złożyła wniosek o otwarcie postępowania sanacyjnego. Postępowanie to zostało umorzone, ponieważ Spółka cofnęła przedmiotowy wniosek, gdyż w dniu (…) 2022 roku złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości, w przedmiocie czego na dzień złożenia wniosku jest prowadzone postępowanie.
Pismem z dnia 16 marca 2022 r. Spółka poinformowała Wnioskodawcę m.in., że:
- Naczelnik (…) Urzędu Skarbowego (…) podjął czynności polegające na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce,
- w wyniku ww. czynności organu podatkowego Spółka nie mogła dokonać wypłaty bieżących wynagrodzeń pracowniczych za miesiąc luty 2022 r., których termin wypłaty upłynął zgodnie z regulaminem wynagradzania w dniu 10 marca 2022 r., jak również wynagrodzeń z umów zlecenia za luty 2022 r., których termin wypłaty upłynął w dniu 15 marca 2022 r.,
- Spółka zatrudnia pracowników, którzy realizują zadania objęte umową współpracy z dnia 29 marca 2019 r., zaś brak wypłaty wynagrodzeń pracowniczych może wpłynąć na realizację przedmiotu umowy,
- aktualna sytuacja finansowa Spółki, w obliczu zajęcia rachunku bankowego oraz wierzytelności pieniężnych, w praktyce pozbawia Spółkę możliwości wykonania ciążących na niej zobowiązań z tytułu wynagrodzeń za miesiąc luty 2022 r., co może skutkować wypowiedzeniem łączących Spółkę umów z pracownikami, co uniemożliwi prawidłowe świadczenie usług w ramach umowy z dnia 29 marca 2019 r.,
- w związku z brakiem wypłaty wynagrodzeń za luty 2022 r. Spółka otrzymuje od pracowników informacje, że rozważają rozwiązanie umów o pracę bez wypowiedzenia oceniając brak wypłaty wynagrodzeń jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy,
- celem zabezpieczenia ciągłości realizowania przedmiotu umowy z dnia 29 marca 2019 r. wnosi o rozważenie przez Wnioskodawcę uregulowania wynagrodzeń pracowniczych za Spółkę w oparciu o art. 356 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (dalej: „K.c.”),
- ewentualna zapłata pozwoli na utrzymanie ciągłości świadczenia usług w ramach umowy z dnia 29 marca 2019 r.
Elementem ww. pisma było zestawienie obejmujące imiona i nazwiska pracowników Spółki, kwoty wynagrodzeń poszczególnych pracowników Spółki oraz numery rachunków bankowych pracowników Spółki.
Wnioskodawca otrzymał także drugie pismo z dnia 16 marca 2022 r., w którym Spółka poinformowała Wnioskodawcę m.in., że:
- Naczelnik (…) Urzędu Skarbowego (…) podjął czynności polegające na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce,
- w wyniku ww. czynności organu podatkowego Spółka nie mogła dokonać wypłaty bieżących wynagrodzeń z tytułu zawartych umów dotyczących świadczenia usług organizacji procesów zakupu i sprzedaży, wspierania działań marketingowych i podnoszenia efektywności sprzedaży, w części dotyczącej obsługi sprzedaży (…) w ramach umowy o współpracy z dnia 29 marca 2019 r.,
- termin wymagalności wynagrodzeń, o których mowa wyżej, upłynął do dnia wystąpienia z przedmiotowym pismem,
- brak wypłaty wynagrodzeń objętych umowami o świadczenie usług może wpłynąć na realizację przedmiotu umowy,
- aktualna sytuacja finansowa Spółki w obliczu zajęcia rachunku bankowego oraz wierzytelności pieniężnych, w praktyce pozbawia Spółkę możliwości wykonania ciążących na niej zobowiązań z tytułu wynagrodzeń za miesiąc luty 2022 r. przysługujących współpracownikom Spółki z tytułu realizacji umów o świadczenie usług, co może skutkować wypowiedzeniem łączących Spółkę umów ze współpracownikami, co uniemożliwi prawidłowe świadczenie usług w ramach umowy z dnia 29 marca 2019 r.,
- w związku z brakiem wypłaty wynagrodzeń za luty 2022 r. Spółka otrzymuje od współpracowników informacje, że rozważają rozwiązanie umów bez wypowiedzenia, bowiem w większości przypadków umowy te zawierają zapis, iż w przypadku, gdy przez okres jednego miesiąca kalendarzowego obowiązywania umowy Spółka nie wypłaci współpracownikowi należnego wynagrodzenia, współpracownik jest uprawniony do natychmiastowego rozwiązania umowy, bez zachowania okresu wypowiedzenia,
- ryzyko rozwiązania umów o świadczenie usług wynika w ocenie Spółki także z brzmienia art. 746 § 2 w zw. z art. 750 K.c.,
- celem zabezpieczenia ciągłości realizowania przedmiotu umowy z dnia 29 marca 2019 r. wnosi o rozważenie przez Wnioskodawcę uregulowania wynagrodzeń współpracowników Spółki z tytułu umów o świadczenie usług w oparciu o art. 356 § 2 K.c.,
- ewentualna zapłata pozwoli na utrzymanie ciągłości świadczenia usług w ramach umowy z dnia 29 marca 2019 r.
Elementem ww. pisma było zestawienie obejmujące imiona i nazwiska współpracowników i zleceniobiorców Spółki, kwoty wynagrodzeń poszczególnych współpracowników i zleceniobiorców Spółki oraz numery rachunków bankowych współpracowników i zleceniobiorców Spółki.
Spółka przedstawiła też Wnioskodawcy kolejne pismo datowane na dzień 16 marca 2022 r., w którym wskazała m.in., że w wyniku czynności podjętych przez Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego (…) polegających na zajęciu rachunków bankowych Spółki oraz wierzytelności przysługujących Spółce, Spółka nie może realizować bieżących zobowiązań związanych z jej działalnością oraz realizacją umowy z dnia 29 marca 2019 r., a co za tym idzie nie może spełnić świadczeń z niej wynikających, a taki stan ma już miejsce od dnia zajęcia. Spółka wniosła do Wnioskodawcy o podjęcie niezbędnych i niezwłocznych działań w celu zabezpieczenia części działalności obsługiwanej w ramach umowy z dnia 29 marca 2019 r.
Wnioskodawca skierował do Spółki oświadczenie z dnia 17 marca 2022 r. o odstąpieniu od umowy zawartej w dniu 29 marca 2019 r. na podstawie art. 4921 K.c. Wnioskodawca wskazał, że następuje to w związku z zaprzestaniem przez Spółkę świadczenia usług w ramach umowy zawartej w dniu 29 marca 2019 r.
W tym oświadczeniu Wnioskodawca odniósł się również do kwestii faktury wystawionej przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy za usługi wynikające z umowy z dnia 29 marca 2019 roku, dotyczące okresu marzec 2022 r. (płatność z góry). Wnioskodawca oświadczył, że biorąc pod uwagę m.in. zaprzestane w rzeczywistości świadczenia przez Spółkę usług w okresie od czasu zajęcia rachunków bankowych oraz wierzytelności przez Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego (…), brak regulowania zobowiązań pracowniczych oraz wynikających z umów o współpracę, wynagrodzenie objęte tą fakturą było niezależne w wysokości wskazanej na tej fakturze. Wnioskodawca wezwał Spółkę do podjęcia rozmów celem ugodowego rozwiązania zawisłego pomiędzy stronami sporu.
W dniu 18 marca 2022 roku Wnioskodawca zlecił przelewy na wskazane przez Spółkę w ww. oświadczeniach Spółki z 16 marca 2022 r. rachunki bankowe pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki wskazując w tytułach przelewów, że spłaca dług Spółki z tytułu wynagrodzeń za luty 2022 r. Przelewy zostały zlecone na kwoty wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki wynikające z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r. jako kwoty wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r. Przedmiotowe kwoty były:
- kwotami netto wynagrodzeń za pracę,
- kwotami netto wynagrodzeń z tytułu umów zleceń,
- kwotami brutto (z VAT) wynagrodzeń z tytułu umów o świadczenie usług, wykazanych na fakturach wystawionych na rzecz Spółki.
W dniu (…) 2022 roku Wnioskodawca i Spółka zawarli umowę, którą nazwano umową dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład której weszły następujące składniki:
- ruchomości należące do Spółki położone na terenie obsługiwanego magazynu wraz z biurami w N. przy ul. (…) oraz w K. pod (…), które szczegółowo wymieniono w załączniku numer 1 do umowy dzierżawy;
- wartości niematerialne i prawne należące do Spółki, które szczegółowo wymieniono w załączniku numer 2 do umowy dzierżawy;
- prawa i obowiązki z umów o pracę zawartych z pracownikami oraz współpracownikami zorganizowanej części przedsiębiorstwa, szczegółowo wymienione w załączniku numer 3 do umowy dzierżawy,
- prawa z umów dotyczących funkcjonowania zorganizowanej części przedsiębiorstwa, szczegółowo wymienione w załączniku nr 4 do umowy.
Ww. składniki majątkowe służyły Spółce do wykonywania obowiązków wynikających z umowy o współpracy zawartej z Wnioskodawcą z dnia 29 marca 2019 r.
Strony oświadczyły w umowie dzierżawy, że w wypadku, gdyby jakieś składniki nie zostały ujęte w ww. załącznikach do umowy, a były niezbędne do prowadzenia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w zakresie zadań związanych z organizacją procesów zakupów i sprzedaży, wspierania działań marketingowych i podnoszenia efektywności sprzedaży, w części dotyczącej obsługi sprzedaży (…), które realizowane były w ramach umowy o współpracy z dnia 29 marca 2019 r., to pozostają one objęte umową dzierżawy.
Tak opisany przedmiot dzierżawy Spółka oddała w dzierżawę Wnioskodawcy, a Wnioskodawca dzierżawę przyjął i zobowiązał się do zapłaty na rzecz Spółki miesięcznego czynszu dzierżawnego oraz wykonywania innych obowiązków wynikających z dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa.
W ww. umowie strony oświadczyły, że Wnioskodawca nie odpowiada za żadne zobowiązania zorganizowanej części przedsiębiorstwa powstałe przed dniem wejścia w życie umowy, chyba że strony w odrębnym porozumieniu ustalą inaczej.
W zawartej umowie dzierżawy Spółka oświadczyła, że zorganizowana część przedsiębiorstwa będąca przedmiotem umowy stanowi zakład pracy w rozumieniu art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (całej: „K.p”), w którym na dzień zawarcia umowy dzierżawy jest zatrudnionych w oparciu o umowę o pracę 100 osób.
Strony umowy dzierżawy wspólnie oświadczyły, że zgodnie z treścią art 231 K.p., z chwilą przejścia na Wnioskodawcę przedmiotu umowy, stał się on stroną stosunków pracy z zatrudnionymi przez Spółkę pracownikami.
Ponadto, w umowie dzierżawy postanowiono, że w dniu wydania przedmiotu umowy przechodzą na Wnioskodawcę ciężary i obowiązki związane z ubezpieczeniem społecznym i zdrowotnym pracowników. Spółka oświadczyła także, że w ramach zorganizowanej części przedsiębiorstwa będącej przedmiotem umowy funkcjonują (…) umowy zlecenia i (…) umowy o świadczenie usług, które związane są z realizowaniem zadania polegającego na organizacji procesów zakupu i sprzedaży wspieraniu działań marketingowych i podnoszeniu efektywności sprzedaży, w części dotyczącej obsługi sprzedaży (…) w ramach umowy o współpracy z dnia 29 marca 2019 roku.
Strony umowy dzierżawy zgodnie ustaliły, iż z chwilą przejścia na Wnioskodawcę przedmiotu umowy dzierżawy, Wnioskodawca przejmuje prawa i obowiązki wynikające ze wspomnianych wyżej (…) umów zlecenia oraz (…) umów o świadczenie usług na czas trwania umowy dzierżawy. Wnioskodawca przystąpił również do długów Spółki wynikających z ww. (…) umów zleceń, (…) umów u świadczenie usług oraz umów dotyczących funkcjonowania zorganizowanej części przedsiębiorstwa, szczegółowo wymienionych w załączniku do umowy dzierżawy, a także zobowiązał się do wykonania za Spółkę obowiązków ciążących na Spółce, a określonych w tych umowach.
Na podstawie art. 392 K.c. Wnioskodawca zobowiązał się wobec Spółki do zwolnienia Jej z obowiązków ciążących na Niej zgodnie z powyżej wskazanymi umowami, w szczególności z obowiązków zapłaty wynagrodzenia.
Zleceniobiorcy, którzy byli związani ze Spółką ww. dwoma umowami zlecenia, nie kontynuują współpracy z Wnioskodawcą, ponieważ przedmiotowe umowy zlecenia zostały rozwiązane.
Współpracownicy, którzy chcieli kontynuować współpracę z Wnioskodawcą, rozwiązali umowy o świadczenie usług ze Spółką i zawarli umowy o świadczenie usług z Wnioskodawcą.
W dniu (…) 2022 roku Spółka i Wnioskodawca zawarli ugodę pozasądową w związku z powstałym sporem co do zasadności i wysokości wynagrodzenia wypłaconego Spółce przez Wnioskodawcę z góry za miesiąc marzec 2022 r. w związku z obowiązywaniem umowy zawartej w dniu 29 marca 2019 roku oraz jej nierealizowaniem w okresie od 1 do 16 marca 2022 roku ze względu na brak kapitałów obrotowych na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej przez Spółkę, przyczyną czego były prowadzone przez Naczelnika (…) Urzędu Skarbowego (…) postępowania egzekucyjne w formie zajęcia wierzytelności oraz zajęcia rachunku bankowego. W ugodzie pozasądowej strony potwierdziły m.in. to, że Wnioskodawca był zmuszony w miesiącu marcu 2022 przejąć realizację obowiązków Spółki wynikających z umowy zawartej w dniu 29 marca 2019 roku, w tym także pokryć bezpośrednie koszty związane z realizacją tej umowy dla zapewnienia ciągłości obsługi handlowej Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży (…), w związku z czym Wnioskodawca zapłacił bezpośrednio pracownikom i współpracownikom (umowy zlecenia, umowy o współpracę) Spółki wynagrodzenia za miesiąc luty w wartościach opisanych wyżej.
Wnioskodawca wskazuje, że działalność gospodarcza prowadzona w oparciu o składniki zorganizowanej części przedsiębiorstwa objętej umową dzierżawy z (…) 2022 roku oraz związany z nią zespół pracowników i współpracowników, na dzień złożenia wniosku, przynosi Wnioskodawcy zysk.
Wnioskodawca zaznacza także, że według Jego wiedzy, Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zapłatę wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki należnych im za miesiąc luty 2022 r.
Pytanie
Czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r.?
Państwa stanowisko w sprawie
Wnioskodawca wyraża stanowisko własne, zgodnie z którym ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Wyżej wymieniony przepis oznacza, iż kosztami uzyskania przychodu mogą być wydatki, które są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione, a ich celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Z tego względu podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie wydatki, które w sposób bezpośredni bądź pośredni są związane z przychodami, jeśli zostały rzetelnie udokumentowane, z wyjątkiem tych ustawowo wyłączonych. Zatem wszystkie poniesione wydatki, można uznać jako koszty uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu istnienia i funkcjonowania źródła przychodów.
Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek spełniający łącznie następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na jego działalność przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W kontekście zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego kluczowy wydaje się być się zwrot „w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”. Ustawa o CIT nie zawiera definicji tego sformułowania. Stąd też, zgodnie z dyrektywami wykładni językowej, dla ustalenia jego znaczenia należałoby odwołać się do potocznego rozumienia. Zgodnie ze słownikiem PWN, „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
W wyroku NSA z dnia 22 kwietnia 2015 r., sygn. II FSK 626/13 wyjaśniono że: „Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty poniesione na zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów tak, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób”. Potwierdza to również NSA w wyroku z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1360/16.
Jak wskazuje NSA w wyroku z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. akt II FSK 478/12: „Jako zabezpieczenie źródła przychodów należy zaś rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób”.
Do przedmiotowego zagadnienia odniósł się również WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2952/12: „Koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność”.
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 27 września 2019 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.314.2019.1.MF stwierdził, iż: „Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy”.
Bazując na powołanym wyżej dorobku interpretacyjnym i orzeczniczym Wnioskodawca prezentuje stanowisko własne, w świetle którego ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r. Jest tak dlatego, że w ocenie Wnioskodawcy wydatki te spełniają warunek poniesienia w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
W pierwszej kolejności należy odnotować, że Wnioskodawca zapłacił wynagrodzenia pracowników. W tym kontekście warto powołać się na przepisy K.p. W myśl art. 94 pkt 5 K.p., podstawowym obowiązkiem pracodawcy jest terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzeń. A zatem, zapłata wynagrodzeń pracownikom jest fundamentalnym warunkiem utrzymania stosunku pracy. Jest tak m.in. dlatego, że, w przypadku braku spełnienia wyżej wskazanego obowiązku, pracownik jest uprawniony w szczególności do skorzystania z dyspozycji art. 55 § 11 K.p., która umożliwia mu rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Jak wskazuje SN w wyroku z dnia 18 maja 2017 r., sygn. akt II PK 119/16: „W myśl utrwalonego w judykaturze poglądu, przesłanką rozwiązania umowy o pracą w trybie art. 55 § 11 k.p. jest zarówno całkowite zaprzestanie przez pracodawcę wypłaty wynagrodzenia, jak i wypłacanie wynagrodzenia nieterminowo lub w zaniżonej wysokości”. Pogląd ten został podzielony również w wyroku SN z 4 kwietnia 2000 r., sygn. akt I PKN 516/99: „Przesłanką rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia ze względu na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika i uzyskania odszkodowania (art. 55 § 11 K.p.) jest wina umyślna lub rażące niedbalstwo pracodawcy. Pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całości wynagrodzenia, ciężko narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, choćby z przyczyn niezawinionych nie uzyskał środków finansowych na wynagrodzenia”.
Ponadto, w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 2 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Gd 396/07 wyjaśniono, że: „Należy zauważyć, że art. 94 K.p. zawiera obowiązki nałożone na pracodawcę wymienione nie w sposób taksatywny, lecz przykładowy, wyszczególniając w kolejnych punktach obowiązki najważniejsze zdaniem ustawodawcy, lecz nie wyczerpujące katalogu tych obowiązków. W tej sytuacji - wbrew twierdzeniom skargi - nie tylko terminowa i prawidłowa wypłata wynagrodzenia wymieniona wprost w art. 94 pkt 5 K.p. jest obowiązkiem pracodawcy, lecz jego obowiązkiem jest także terminowa i prawidłowa wypłata innego rodzaju świadczeń przysługujących pracownikowi”.
Zgodnie ze stanem faktycznym, Spółka poinformowała Wnioskodawcę m.in., że nie mogła dokonać wypłaty bieżących wynagrodzeń z tytułu zawartych umów dotyczących świadczenia usług organizacji procesów zakupu i sprzedaży, wspierania działań marketingowych i podnoszenia efektywności sprzedaży, w części dotyczącej obsługi sprzedaży (…) w ramach umowy o współpracy, co mogło skutkować rozwiązaniem umów o pracę bez wypowiedzenia przez pracowników. Nadto, Spółka oświadczyła Wnioskodawcy, że otrzymuje od pracowników informacje, że rozważają oni rozwiązanie umów o pracę bez wypowiedzenia oceniając brak wypłaty wynagrodzeń jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy.
Wnioskodawca uważa, że zaprezentowany stan faktyczny uzasadnia ocenę, że zaistniało wskazywane przez Spółkę w Jej pismach ryzyko, że pracownicy rozwiążą stosunki pracy. Zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują zaś, że brak lub zmniejszenie ilości pracowników przełożyłoby się na spadek lub unicestwienie przychodów, jakie Wnioskodawca odnotowywał i odnotowuje w związku z działalnością w segmencie (…) prowadzoną najpierw we współpracy ze Spółką, a potem w oparciu o dzierżawione składniki. Jak bowiem wskazano w stanie faktycznym, Spółka obsługiwała Wnioskodawcę służbami handlowymi Spółki w zakresie:
- zakupów poprzez: (…), Specjalistę ds. (…) i Koordynatora ds. (…);
- magazynu poprzez: Magazyniera, Brygadzistę, Magazyniera/Kontrolera dostaw, Kierownika magazynu logistycznego, Specjalistę ds. (…) i Kierowcę/Magazyniera z obsługą wózka widłowego;
- sprzedaży poprzez: Przedstawiciela Handlowego, Kierownika (…), Specjalistę ds. (…) i Kierownika Oddziału.
Stąd też Wnioskodawca ocenia, że przedstawiony przez Niego stan faktyczny uzasadnia pogląd, że poniósł On wydatki z tytułu wynagrodzeń pracowników Spółki za miesiąc luty, aby zabezpieczyć się przed utratą lub zmniejszeniem przychodów. Wnioskodawca uważa, że sytuacja, w której ww. pracownicy rozwiązaliby stosunki pracy bez wypowiedzenia spowodowałaby, że działalność w sektorze (…) byłaby niemożliwa lub znacznie utrudniona, ergo nie przynosiłaby przychodów w ogóle lub przynosiłaby zmniejszone przychody.
Innymi słowy, bez wskazanych wyżej służb handlowych nie można by było dokonywać w szczególności zakupów towarów, obsługiwać magazynu czy też sprzedawać towarów.
Wnioskodawca podnosi dodatkowo, iż w opisanym stanie faktycznym nie zaistniała nieuzasadniona strata dla budżetu państwa, ponieważ według Jego wiedzy, Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zapłatę wynagrodzeń pracowników Spółki należnych im za miesiąc luty 2022 r. Nie dojdzie zatem do podwójnego ujęcia tego samego kosztu przez dwa rożne podmioty gospodarcze.
Za możliwością ujęcia rzeczonych wydatków w kosztach podatkowych przez Wnioskodawcę przemawia również fakt, iż Wnioskodawca był i jest akcjonariuszem Spółki, a brak zapłaty wynagrodzeń mógłby wpłynąć negatywnie na zaufanie pracowników wobec Wnioskodawcy jako podmiotu należącego do tej samej grupy kapitałowej, co Spółka, gdzie w przypadku braku jego działania doszłoby do niewypłacenia wynagrodzeń. Przynależność do grupy, w której dochodzi do braku wypłaty wynagrodzeń pracownikom, mogła wpłynąć niekorzystnie na decyzje przyszłych kontrahentów i pracowników, a więc zagrozić uzyskiwanym przychodom. W ocenie Wnioskodawcy, postąpił On roztropnie, realizując swój interes gospodarczy i zabezpieczając źródło swoich przychodów, a także zapewnił pracownikom należne im wynagrodzenia za pracę realizując zasady społecznej odpowiedzialności biznesu.
Trzeba też odnotować, że Wnioskodawca niedługo po uregulowaniu rzeczonych wynagrodzeń zawarł ze Spółką umowę dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa, której skutkiem było m.in. to, że w trybie art. 231 K.p. pracownicy Spółki zostali pracownikami Wnioskodawcy. Wnioskodawca jest zdania, że dodatkowo uzasadnia to fakt, że Wnioskodawca, regulując wynagrodzenia pracowników Spółki, którzy następnie stali się pracownikami Wnioskodawcy, działał realizując przesłanki zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Wydaje się bowiem, że gdyby wspomniani pracownicy nie otrzymali wynagrodzeń za luty, to istniało istotne ryzyko, że rozwiążą stosunki pracy bez wypowiedzenia. To zaś spowodowałoby, ze Wnioskodawca mógłby w ogóle nie przejąć pracowników Spółki lub przejąć jedynie ich ograniczoną grupę. W efekcie utraciłby lub znacznie ograniczyłby możliwość uzyskiwania przychodów z działalności w segmencie (…).
Ponadto, Wnioskodawca wypłacił wynagrodzenie również osobom współpracującym na podstawie umów zlecenia oraz umów o świadczenie usług. Wnioskodawca prezentuje pogląd, że w przedstawionym stanie faktycznym zasadne jest twierdzenie, że poniósł gospodarcze i społecznie uzasadnione wydatki, gdyż uważa, że istniało realne zagrożenie, że zleceniobiorcy i współpracownicy wypowiedzą zawarte umowy.
Zgodnie bowiem z art. 735 K.c., jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie. Jak stanowi art. 750 K.c., do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Natomiast, jak stanowi art. 746 § 2 K.c., przyjmujący zlecenie może je wypowiedzieć w każdym czasie. Jednakże, gdy zlecenie jest odpłatne, a wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, przyjmujący zlecenie jest odpowiedzialny za szkodę. Wnioskodawca ocenia, że brak płatności wynagrodzenia jest ważnym powodem, który uzasadnia wypowiedzenie umowy. Ocena Wnioskodawcy, jak wynika z podanego stanu faktycznego, była wsparta oświadczeniami Spółki, która wyraźnie poinformowała Wnioskodawcę, że brak płatności wynagrodzeń może skutkować wypowiedzeniem łączących Spółkę umów ze współpracownikami, co uniemożliwi prawidłowe świadczenie usług w ramach umowy z dnia 29 marca 2019 r. Ponadto, Spółka podała, że w związku z brakiem wypłaty wynagrodzeń za luty 2022 r. otrzymuje od współpracowników informacje, że rozważają rozwiązanie umów bez wypowiedzenia, bowiem w większości przypadków umowy te zawierają zapis, iż w przypadku, gdy przez okres jednego miesiąca kalendarzowego obowiązywania umowy Spółka nie wypłaci współpracownikowi należnego wynagrodzenia, współpracownik jest uprawniony do natychmiastowego rozwiązania umowy, bez zachowania okresu wypowiedzenia.
Wnioskodawca jest zdania, że w obliczu ww. okoliczności decyzja o wypłacie wynagrodzeń zleceniobiorców oraz współpracowników była decyzją racjonalną i uzasadnioną biznesowo. Zasady doświadczenia życiowego i logiki sugerują bowiem, że utrata zleceniobiorców i współpracowników stanowiłaby zagrożenie dla przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę z działalności gospodarczej w obszarze segmentu (…). Innymi słowy, bez wskazanych wyżej grup zleceniobiorców i współpracowników nie można by było dokonywać np. zakupów towarów, obsługiwać magazynu czy też sprzedawać towarów. Argument ten jest tym donioślejszy, że Wnioskodawca niedługo po uregulowaniu rzeczonych wynagrodzeń zawarł ze Spółką umowę dzierżawy zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz nawiązał współpracę ze współpracownikami Spółki.
Wnioskodawca jest zdania, że dodatkowo uzasadnia to fakt, że regulując wynagrodzenia zleceniobiorców i współpracowników, którzy następnie stali się współpracownikami Wnioskodawcy, działał realizując przesłanki zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Wydaje się bowiem, że gdyby wspomniani zleceniobiorcy i współpracownicy nie otrzymali wynagrodzeń za luty, to istniało istotne ryzyko, że rozwiążą umowy bez wypowiedzenia. To zaś spowodowałoby, że Wnioskodawca mógłby w ogóle nie mieć możliwości współpracy ze zleceniobiorcami i współpracownikami Spółki lub mieć tę możliwość jedynie w ograniczonym zakresie. W efekcie utraciłby lub znacznie ograniczyłby możliwość uzyskiwania przychodów z działalności w segmencie (…).
Wnioskodawca pragnie wskazać, iż w opisanym stanie faktycznym nie zaistniała nieuzasadniona strata dla budżetu państwa, ponieważ według Jego wiedzy, Spółka nie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zapłatę wynagrodzeń zleceniobiorców i współpracowników Spółki należnych im za miesiąc luty 2022 r. Nie dojdzie zatem do podwójnego ujęcia tego samego kosztu przez dwa różne podmioty gospodarcze.
Za możliwością ujęcia rzeczonych wydatków w kosztach podatkowych przez Wnioskodawcę przemawia również fakt, iż Wnioskodawca był i jest akcjonariuszem Spółki, a brak zapłaty wynagrodzeń mógłby wpłynąć negatywnie na zaufanie zleceniobiorców i współpracowników wobec Wnioskodawcy jako podmiotu należącego do tej samej grupy kapitałowej, gdzie w przypadku braku jego działania, doszłoby do niewypłacenia wynagrodzeń. Przynależność do grupy, w której dochodzi do braku wypłaty wynagrodzeń zleceniobiorcom i współpracownikom, mogła wpłynąć niekorzystnie na decyzje przyszłych kontrahentów, zleceniobiorców i współpracowników, a więc zagrozić uzyskiwanym przychodom. W ocenie Wnioskodawcy, postąpił On roztropnie, realizując swój interes gospodarczy i zabezpieczając źródło swoich przychodów, a także zapewnił zleceniobiorcom i współpracownikom należne im wynagrodzenia realizując zasady społecznej odpowiedzialności biznesu.
Uzasadniając stanowisko własne Wnioskodawca zauważa również, że racjonalności gospodarczej jego decyzji dowodzi również fakt zawarcia umowy dzierżawy i przejęcia zespołu pracowników i współpracowników, w oparciu o który prowadzi teraz działalność w segmencie (…) oraz to, że działalność gospodarcza prowadzona w oparciu o składniki zorganizowanej części przedsiębiorstwa objętej umową dzierżawy z (…) 2022 roku, na dzień złożenia wniosku, przynosi Wnioskodawcy zysk.
Wnioskodawca uważa też, że oceniając zasadność poniesienia wydatku w kontekście kosztów uzyskania przychodu trzeba też mieć na względzie fakt, że Jego działanie doprowadziło do zapłaty wynagrodzeń załodze.
Zważywszy na okoliczności, jakie miały miejsce we wskazanym stanie faktycznym. Wnioskodawca poniósł wydatki z tytułu wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców oraz współpracowników Spółki w miesiącu lutym 2022 roku. Wnioskodawca ocenia, że w zaistniałej sytuacji działanie podjęte przez Wnioskodawcę było konieczne dla utrzymania ciągłości pracy oraz prawidłowego funkcjonowania źródła przychodów. Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r. Dotyczy to również tej części wynagrodzenia współpracowników Spółki, która odpowiada VAT wykazanemu na ich fakturach wystawionych Spółce. Wnioskodawca uważa tak dlatego, że w Jego ocenie, zaprezentowany stan faktyczny wskazuje, że nie ma On prawa do odliczenia VAT z faktur wystawionych przez współpracowników za luty 2022 r. chociażby z tego względu, że przedmiotowe faktury nie zostały wystawione na Wnioskodawcę.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytanie). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.
O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.
Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje zatem podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany.
Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.
Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.
W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.
Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:
- „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
- „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnić komuś środki do życia”, „zapewnić zaspokojenie roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
- „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.
Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że w 2019 roku została zawarta umowa o współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką. Zgodnie z tą umową, Spółce powierzono wykonywanie opisanych szerzej we wniosku usług. W 2022 roku Spółka złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości i poinformowała Wnioskodawcę m.in., że Spółka nie mogła dokonać wypłaty bieżących wynagrodzeń pracowniczych, umów zlecenia, umów o świadczenie usług zawartych z współpracownikami Spółki za miesiąc luty 2022 r. Spółka zatrudnia pracowników, którzy realizują zadania objęte umową współpracy z dnia 29 marca 2019 r., zaś brak wypłaty wynagrodzeń pracowniczych może wpłynąć na realizację przedmiotu umowy. Z tytułu realizacji ww. umowy Spółki z Wnioskodawcą Spółka zawarła również umowy o wykonanie tych świadczeń ze zleceniobiorcami i współpracownikami. Wnioskodawca zlecił przelewy na wskazane przez Spółkę w oświadczeniach Spółki z 16 marca 2022 r. rachunki bankowe pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki wskazując w tytułach przelewów, że spłaca dług Spółki z tytułu wynagrodzeń za luty 2022 r.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r.
Przedmiotowe wydatki poniesione przez Spółkę, a dotyczące wypłaty wynagrodzeń za miesiąc luty 2022 r. pracowników, zleceniobiorców i współpracowników innej Spółki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy, ponieważ nie spełniają przesłanek zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Wskazać należy, że pracownicy, zleceniobiorcy i współpracownicy, którym Wnioskodawca wypłacił wynagrodzenia za miesiąc luty 2022 r., w tym okresie nie byli pracownikami, zleceniobiorcami, czy też współpracownikami Wnioskodawcy, tym samym nie można uznać, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę jest wydatkiem celowym nakierowanym na osiągnięcie przychodu bądź zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Wnioskodawca zawarł umowę o współpracy z inną Spółką, której powierzono wykonywanie usług w zakresie obsługi działu sprzedaży w części dotyczącej (…), obsługi działu zakupów w części dotyczącej (…), a także logistyki w części dotyczącej (…), w tym redystrybucji, i obsługi magazynu. Spółka, z którą Wnioskodawca zawarł ww. umowę wykonywała te usługi przy pomocy zatrudnionych przez siebie pracowników, zleceniobiorców oraz współpracowników i tym samym to ona była zobowiązana do wypłacania wynagrodzeń z tytułu wykonywanej pracy. Osoby te nie były pracownikami, zleceniobiorcami, czy też współpracownikami Wnioskodawcy, tym samym nie ma podstaw, aby to Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia pracowników, zleceniobiorców oraz współpracowników innej Spółki. Takie wydatki nie spełniają przesłanki celowości, która jest niezbędna, aby dany wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Fakt, że to Wnioskodawca jest odbiorcą usług świadczonych przez Spółkę, z którą jest zawarta umowa o współpracy nie uprawnia do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które zostały poniesione w zamian za inną Spółkę. To na tej innej Spółce ciąży obowiązek wypłaty wynagrodzeń dla osób przez nią zatrudnionych. Natomiast Wnioskodawca oczekuje wykonania usługi za którą wypłaca umówione wynagrodzenie dla tej Spółki, natomiast kwestia w jaki sposób ta Spółka wykona tę umowę jest bez znaczenia dla Wnioskodawcy. Tym samym nie ma racjonalnych podstaw, aby to Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na wynagrodzenia pracowników, zleceniobiorców oraz współpracowników innej Spółki.
Nie można także podzielić argumentów Wnioskodawcy dotyczących zabezpieczenia źródła przychodów związanego z działalnością w sektorze (…) z uwagi na fakt, że pracownicy rozwiązaliby stosunki pracy. Ponownie podkreślić należy, że to nie z Wnioskodawcą były zawarte umowy o pracę, umowy zlecenia, czy też umowy o współpracę, a z inną Spółką, z którą to Wnioskodawca zawarł umowę o współpracy na mocy której powierzył jej wykonywanie usług związanych z działalnością w sektorze (…). Ponoszenie wydatków na wynagrodzenia pracowników, zleceniobiorców i współpracowników innej Spółki nie może być utożsamiane z zabezpieczaniem czy też zachowaniem źródła przychodów. Przyjmując tak szerokie rozumienie powyższej kwestii uprawniałoby do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów każdego wydatku poniesionego w zamian za inną spółę, co nie znajduje racjonalnego uzasadnienia w stosunkach gospodarczych pomiędzy podmiotami.
Również nie można podzielić argumentów Wnioskodawcy odnośnie przynależności do jednej grupy kapitałowej i utrzymanie zaufanie pracowników, bowiem taki związek przyczynowo-skutkowy poniesionych wydatków jest zbyt daleko idącym i brak jest uzasadnienia dla ponoszenia wydatków i zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów w zamian za inną spółkę, nawet w przypadku gdy spółki należą do jednej grupy kapitałowej. Każdy z podmiotów powinien ponosić wydatki we własnym imieniu, natomiast poniesienie wydatków w imieniu innej spółki nie uprawnia do zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Podkreślić także należy, że późniejsza umowa o dzierżawie zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmującej zakładu pracy nie wpływa na kwalifikację wydatków na wynagrodzenia pracowników, zleceniobiorców oraz współpracowników za miesiąc luty 2022 r., bowiem w lutym to nie Wnioskodawca był pracodawcą ww. osób.
Zatem trudno znaleźć uzasadnienie dla poniesienia opisanych we wniosku wydatków, jak już wykazano to osoby, którym zostało wypłacone wynagrodzenie za miesiąc luty 2022 r. nie były pracownikami, zleceniobiorcami, współpracownikami Wnioskodawcy, tym samym wydatki te nie wypełniają przesłanki celowości działania w kontekście możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Należy przy tym podkreślić, iż Organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionych przez Państwa wydatków, czy też racjonalności podejmowanych przez Państwa decyzji gospodarczych i ich efektywności, bada natomiast celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. czy konkretne wydatki zostały poniesione w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).
Tym samym nie mają Państwo prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na uregulowanie opisanych w stanie faktycznym kwot wynagrodzeń pracowników, zleceniobiorców i współpracowników Spółki, wynikających z oświadczeń Spółki z 16 marca 2022 r., jako kwot wynagrodzeń tych osób za miesiąc luty 2022 r.
Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).
Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Przestań wyszukiwać interpretacje ręcznie!
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili