0111-KDIB1-1.4010.604.2022.1.SG

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 września 2022 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kary umowne nałożone na Spółkę przez Sprzedawcę z tytułu nieodebrania węgla w ilości przewidzianej w Umowie 1 i 2, jak również w ilościach wynikających z zawartych aneksów do Umowy 2, stanowić będą koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Sp. z o.o. (poprzednia nazwa: (..) Sp. z o.o., dalej: „Wnioskodawca”), jest spółką dominującą w podatkowej grupie kapitałowej pod nazwą „PGK (…)”. Podatkowa Grupa Kapitałowa prowadzi rozliczenia podatku dochodowego od 1 maja 2014 r. Wnioskodawca reprezentuje podatkową grupę kapitałową „PGK (…)”.

Oprócz Wnioskodawcy, w skład podatkowej grupy kapitałowej „PGK (…)” wchodzi (`(...)`) S.A. (dalej: „Spółka” lub „Kupujący”), której głównym przedmiotem działalności jest produkcja cementu.

W dniu 20 kwietnia 2017 r. Spółka zawarła z (`(...)`) S.A (dalej: „Sprzedawca”) umowę sprzedaży węgla na czas określony o nr (…) (dalej „Umowa 1”), której przedmiotem była sprzedaż węgla co celów energetycznych w ilości 7.200 ton, z takim zastrzeżeniem, że na podstawie tej umowy dopuszczalna będzie sprzedaż w ilości o 10% większej lub mniejszej (dalej: „Tolerancja”). Zgodnie § 11 Umowy 1, strony ustaliły, że za nieodebranie uzgodnionych ilości węgla Kupujący zapłaci Sprzedawcy karę umowną w wysokości 10% wartości netto nieodebranego węgla. W trakcie roku okazało się, że zapotrzebowanie na węgiel było niższe niż zakładano, ponieważ Kupujący zaczął zużywać w procesie produkcji coraz więcej tańszych paliw alternatywnych zamiast węgla. W wyniku tego Kupujący odebrał węgiel w ilości o blisko 43% mniejszej niż określona Umową 1 (z uwzględnieniem Tolerancji), za co Sprzedawca w dniu 30 sierpnia 2018 r. wystawił notę księgową o nr (…) obciążająca Kupującego karą umowną w wysokości 95.298,98 zł. Strony podjęły negocjacje dotyczące zapłaty ww. kary umownej, w rezultacie czego w dniu 8 lutego 2019 r. zawarły ugodę pozasądową (dalej: „Ugoda”), na podstawie której strony doszły do porozumienia, że Kupujący zapłaci połowę wskazanej wyżej kary umownej, stosownie do § 1 pkt 1 Ugody.

W dniu 8 lutego 2018 r. Spółka zawarła ze Sprzedawcą umowę wieloletnią sprzedaży węgla o nr (…) (dalej: „Umowa 2”) na czas nieokreślony. Przedmiotem Umowy 2 jest sprzedaż węgla do celów energetycznych przeznaczonego do zużycia u Spółki do własnych urządzeń wytwórczych. Stosownie do postanowień Umowy 2 Sprzedawca m.in. zobowiązał się do terminowych dostaw węgla o parametrach, w ilościach i w miejscach uzgodnionych z Kupującym, natomiast Kupujący zobowiązał się do odbioru węgla w uzgodnionych ilościach, terminach oraz miejscach.

W pierwotnym brzmieniu Umowy 2 Kupujący w § 4 określił roczne zapotrzebowanie na węgiel w ilości 80.000 ton, przy czym Sprzedawca zadeklarował, że sprzeda Kupującemu m.in. 80% ilości określonej przez Kupującego w ramach rocznego zapotrzebowania (tolerancja 20%). Oprócz tego strony przewidziały w Umowie 2 możliwość uzgodnienia większego lub mniejszego wolumenu dostaw węgla (z zastrzeżeniem, że musi to nastąpić na 6 - dla zwiększenia - lub 18 miesięcy - dla zmniejszenia - przed rozpoczęciem roku).

W § 11 Umowy 2 zatytułowanym „Odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy” w pkt 2 strony ustaliły, że za nieodebranie przez Kupującego w danym roku rozliczeniowym uzgodnionej w trybie § 4 ilości węgla oraz za niedostarczenie przez Sprzedawcę uzgodnionej w trybie § 4 ilości węgla, strona, która nie wywiąże się z zobowiązania, zapłaci karę umowną w wysokości 20% wartości netto niedostarczonego lub nieodebranego węgla wyliczonej według ceny dla klasy węgla będącego przedmiotem zapotrzebowania, w danym roku, za który naliczana jest kara umowna. Dodatkowo strony zastrzegły, że na podstawie pisemnego porozumienia będą mogły odstąpić od naliczania kar umownych.

Aneksem nr 1 z dnia 20 grudnia 2018 r. do Umowy 2, strony postanowiły zmniejszyć roczne zapotrzebowanie węgla z 80.000 ton węgla do 65.000 ton - w rezultacie, zapotrzebowanie w 2018 r. zostało zmniejszone. W latach 2019 i 2020 zapotrzebowanie wynosiło tyle co w pierwotnym założeniu, czyli 80.000 ton węgla. Natomiast aneksem nr 4 z dnia 12 grudnia 2019 r. do Umowy 2, zapotrzebowanie na rok 2021 r. zostało określone na 60.000 ton, co zostało uzasadnione zakładanym zwiększeniem roli paliw alternatywnych w procesie produkcji ciepła.

Następnie notami księgowymi:

- z dnia 28 stycznia 2020 r. o nr (…) Sprzedawca obciążył Spółkę karą umowną w wysokości 578.943,60 zł za nieodebranie niecałych 15% zapotrzebowania w roku 2019 (brak odbioru węgla nastąpił z uwagi na okoliczność, że zapotrzebowanie na węgiel było niższe niż zakładano a uzgodnienie zmniejszające zapotrzebowanie węgla w pierwotnym brzemieniu Umowy 2, mogło zostać zawarte z 1,5 rocznym wyprzedzeniem), z tego względu, że Kupujący zaczął zużywać w procesie produkcji coraz więcej tańszych paliw alternatywnych zamiast węgla,

- z dnia 26 stycznia 2021 r. o nr (…) Sprzedawca obciążył Spółkę karą umowną w wysokości 1.225.060,98 zł za nieodebranie niecałych 30% zapotrzebowania w roku 2020 (brak odbioru węgla nastąpił z uwagi na okoliczność, że zapotrzebowanie na węgiel było niższe niż zakładano a uzgodnienie zmniejszające zapotrzebowanie węgla w pierwotnym brzemieniu Umowy 2, mogło zostać zawarte 1,5 rocznym wyprzedzeniem), z tego względu, że Kupujący zaczął zużywać w procesie produkcji coraz więcej tańszych paliw alternatywnych zamiast węgla.

Przewidywanie kar umownych w umowach tego typu w sektorze energetycznym jest standardem i nie zawiera się umów, które nie przewidują kar umownych za nieodebranie uzgodnionej ilości towaru. Oznacza to, że jeżeli Spółka nie zgodziłaby się na postanowienie w zakresie kar umownych to nie doszłoby w ogóle do zawarciu Umów 1 i 2.

Ponadto istotne elementy opisu sprawy zawarto także we własnym stanowisku Wnioskodawcy w sprawie, gdzie wskazano, że związek przyczynowo-skutkowy między wydatkami z tytułu kar umownych a uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest tego typu, że niemożliwe jest dokładne oszacowanie ilości dostaw węgla, w związku z czym aby zapewnić płynność w ilości przeznaczonego do zużycia u Spółki węgla do własnych urządzeń wytwórczych, Spółka szacowała pewne ilości węgla, co miało na celu zabezpieczenie prawidłowego funkcjonowaniu przedsiębiorstwa Spółki. W efekcie przeszacowania, co okazywało się w trackie poszczególnych lat, skutek był taki, że Spółka nie odbierała węgla w uzgodnionej ilości. Zapłata kar umownych w związku z tą okolicznością jest o tyle istotna, że gdyby Spółka nie poniosła wydatku z ich tytułu, to naraziłaby się na zerwanie cennej relacji gospodarczej ze Sprzedawcą o wiodącej pozycji na rynku węglowym, co w dalszej perspektywie zachwiałoby procesem dostaw niezbędnych do nieprzerwanego funkcjonowania własnych urządzeń wytwórczych w działalności Spółki, co w rezultacie mogłoby skutkować obniżeniem przychodów Spółki lub niezachowaniem albo niezabezpieczeniem źródła przychodów. Wobec tego należy stwierdzić, że poniesienie opisywanych wydatków miało uzasadnienie gospodarcze.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kary umowne nałożone na Spółkę przez Sprzedawcę z tytułu nieodebrania węgla w ilości przewidzianej w Umowie 1 i 2, jak również w ilościach wynikających z zawartych aneksów do Umowy 2, stanowić będą koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatków w postaci kar umownych z tytułu nieodebrania węgla w ilości przewidzianej w Umowie 1 i 2, jak również w ilościach wynikających z zawartych aneksów do Umowy 2, do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, gdyż jako koszty pośrednie spełniają one wszystkie przesłanki do uznania ich za koszty uzyskania przychodu.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak wynika z orzecznictwa wypracowanego na gruncie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli:

1. został poniesiony przez podatnika,

2. ma charakter definitywny,

3. został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tj. między wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ lub przynajmniej może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów - wydatek ten musi dać się ocenić jako niezbędny bądź przynajmniej pożyteczny w zakresie uzyskania przychodu,

4. ma związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą chociażby w sposób pośredni,

5. został właściwie udokumentowany,

6. nie został enumeratywnie wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki z tytułu kar umownych zostały poniesione przez Spółkę, miały charakter definitywny, tj. nie zostały zwrócone ani nie miały charakteru kaucji, miały związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą chociażby w sposób pośredni (zostały poniesione w interesie prawidłowego, nieprzerwanego i optymalnego funkcjonowania przedsiębiorstwa Spółki), a nadto zostały właściwie udokumentowane, co wynika z wystawionych not księgowych oraz dokonanych przelewów. Według Wnioskodawcy, wydatki spełniają także pozostałe dwie przesłanki tzn. zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż istnieje związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie opisanych we wniosku wydatków miało lub mogło mieć wpływ na powstanie, zwiększenie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a nadto wydatki te nie zostały enumeratywnie wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Przy ocenie dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych należy każdorazowo odnosić je do stanu faktycznego sprawy, w tym uwzględniać związek przyczynowo-skutkowy między poniesieniem wydatku a uzyskaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, a także uwzględniać prawidłową wykładnię terminów „zachowanie” i „zabezpieczenie” źródła przychodów. W szczególności, jako zachowanie (zabezpieczenie) źródła przychodów należy rozumieć koszty poniesione na ochronę istniejącego (podstawowego) źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Dodatkowo, indywidualnie oceniając każdy przypadek należy wziąć pod uwagę, specyfikę branży oraz gospodarcze uzasadnienie wydatku. Potwierdza to chociażby wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., sygn. akt II FSK 430/11, w który Sąd stwierdził, że: „Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

W ocenie Wnioskodawcy, związek przyczynowo-skutkowy między wydatkami z tytułu kar umownych a uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest tego typu, że niemożliwe jest dokładne oszacowanie ilości dostaw węgla, w związku z czym aby zapewnić płynność w ilości przeznaczonego do zużycia u Spółki węgla do własnych urządzeń wytwórczych, Spółka szacowała pewne ilości węgla, co miało na celu zabezpieczenie prawidłowego funkcjonowaniu przedsiębiorstwa Spółki. W efekcie przeszacowania, co okazywało się w trackie poszczególnych lat, skutek był taki, że Spółka nie odbierała węgla w uzgodnionej ilości. Zapłata kar umownych w związku z tą okolicznością jest o tyle istotna, że gdyby Spółka nie poniosła wydatku z ich tytułu, to naraziłaby się na zerwanie cennej relacji gospodarczej ze Sprzedawcą o wiodącej pozycji na rynku węglowym, co w dalszej perspektywie zachwiałoby procesem dostaw niezbędnych do nieprzerwanego funkcjonowania własnych urządzeń wytwórczych w działalności Spółki, co w rezultacie mogłoby skutkować obniżeniem przychodów Spółki lub niezachowaniem albo niezabezpieczeniem źródła przychodów. Wobec tego należy stwierdzić, że poniesienie opisywanych wydatków miało uzasadnienie gospodarcze.

W kwestii związku wydatków z uzyskiwaniem przychodów wypowiada się interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 marca 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.41.2022.1.MF, gdzie w podobnym stanie faktycznym uznano za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym: „związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a uzyskanym przychodem pozostaje bezsporny, albowiem nałożona na niego kara umowna stanowi w istocie cenę, którą Wnioskodawca musi zapłacić za niewykorzystane przez siebie paliwo gazowe w ramach zawartej umowy”.

Powyższe działania Spółki są również zgodne z tezami prawomocnego wyroku WSA w Poznaniu z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt I SA/Po 674/19, w którym w kwestii ponoszenia wydatków w celu zabezpieczenia źródła przychodów Sąd wskazał, że: „Działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów”.

Podsumowując celowość poniesionych wydatków, w ocenie Wnioskodawcy niewątpliwie w interesie działalności gospodarczej Spółki było poniesienie kary umownej w wysokości 20% ceny nieodebranej ilości węgla, wobec, co się okazało dopiero w trakcie roku, mniejszego zapotrzebowania na ilość węgla, niż ponoszenie wydatku w wysokości 100% ceny i kupowanie węgla ponad potrzeby funkcjonowania własnych urządzeń wytwórczych. Tak więc należy stwierdzić, że wydatki z tytułu kar umownych spełniają przesłankę ich poniesienia w celu zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów i spełnienia tej przesłanki nie zmienia fakt, że w odniesieniu do jednej z kar umownych doszło do zawarcia Ugody.

Odnosząc się do katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów - enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, należy wskazać na art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

A zatem w zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, wymienione zostały kary umowne i odszkodowania z tytułu:

- wad dostarczonych towarów,

- wad wykonanych robót,

- wad wykonanych usług,

- zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

- zwłoki w usunięciu wad towarów,

- zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Ww. kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań i stanowią katalog o charakterze zamkniętym, tj. odnoszą się do ściśle określonych sytuacji, w których kary umowne są następstwem wadliwego wykonania robót i usług bądź dostarczenia wadliwych towarów. Oznacza to, że co do zasady kary umowne, które zostały zapłacone w związku z zaistnieniem innych przyczyn, a contrario stanowią koszt uzyskania przychodów pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że kary umowne z tytułu nieodebrania określonej ilości towarów nie zostały wymienione w przywołanym przepisie, a więc nie są wydatkami niestanowiącymi kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1770/10, w którym stwierdził, że „kary umowne i odszkodowania wypłacone z tytułów innych niż określone w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów będą stanowić koszt uzyskania przychodów”.

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie potwierdził taką argumentacje w wyroku z dnia 21 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2735/10 wskazując, że: „Kary umowne lub odszkodowania wypłacane z tytułów innych niż ściśle wymienione w przepisie w art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p, jeśli tylko mają związek z przychodem lub mają na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, często zminimalizowanie straty, będą zawsze stanowić koszt uzyskania przychodów (`(...)`). W przypadku, gdy podatnik w momencie podejmowania decyzji o poniesieniu konkretnego wydatku oceni, że obiektywnie przyczyni się on do osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej tego podatnika, organ podatkowy nie może kwestionować zasadności poniesienia tego wydatku i wykluczenia go z kosztów uzyskania przychodów”.

Przywołana linia orzecznicza znalazła także wyraz w interpretacjach indywidualnych, co istotne zgodnych ze stanowiskiem Wnioskodawcy, tj.:

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 15 września 2014 r., Znak: ITPB3/423-279/14/PS,

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 marca 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.678.2021.4.ANK,

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 marca 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.41.2022.1.MF,

- w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 czerwca 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.627.2021.4.MF.

Niezależnie od powyższego w wyroku z dnia 9 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 1330/19, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że: _„_Błędem jest kwalifikowanie do art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. wszelkich kar umownych i odszkodowań, zamiast jak wynika z tego przepisu kar umownych i odszkodowań ze ściśle określonych tytułów”.

Przechodząc do kwestii momentu zaliczenia wydatków w postaci kar umownych z tytułu nieodebrania towarów w ilościach określonych Umową 1 i 2 oraz aneksami do Umowy 2 do kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, iż to podatnik (tu: Spółka) powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami, tj. ustalić czy są to koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami czy też są to koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodu bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, co do zasady są potrącalne w roku podatkowym, w którym został osiągnięty odpowiadający im przychód.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (innego niż bezpośrednio związanego z przychodem) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

W świetle przedstawionego stanu faktycznego kary umowne zapłacone przez Spółkę nie mogą zostać przypisane do konkretnych przychodów. Tak więc z uwagi na brak bezpośredniego związku ww. wydatków z konkretnymi przychodami Spółki, kary umowne należy uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. A zatem wydatki związane z zapłatą kar umownych, według Wnioskodawcy podlegają zaliczeniu do koszów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, w rozumieniu cytowanego powyżej art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

W tym kontekście, w ocenie Wnioskodawcy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatków w postaci kar umownych z tytułu nieodebrania węgla w ilości przewidzianej w Umowie 1 i 2, jak również w ilościach wynikających z zawartych aneksów do Umowy 2, do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, gdyż jako koszty pośrednie spełniają one wszystkie przesłanki do uznania ich za koszty uzyskania przychodu.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym: interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.