Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia przy leasingu finansowym wartości początkowej środka trwałego do celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz korekty odpisów amortyzacyjnych w okresie otrzymania faktury korygującej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A sp. z o.o. [dalej: Spółka lub Wnioskodawca] jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług [VAT (podatek od towarów i usług)], Działalność gospodarcza Spółki obejmuje przede wszystkim świadczenie usług leasingu, w ramach których Spółka występuje w roli finansującego (leasingodawcy). Na podstawie zawieranych ze swoimi klientami umów leasingu Spółka nabywa i oddaje do odpłatnego korzystania klientom (korzystającym) środki trwałe obejmujące m.in. samochody osobowe, dostawcze i ciężarowe, maszyny, urządzenia, sprzęt IT, a także nieruchomości.

Spółka dąży do poszerzenia produktów oferowanych klientom i zamierza w przyszłości oferować swoim klientom również usługi najmu pojazdów wraz z pełną obsługą serwisową. Celem Spółki było nabycie pojazdów i oddanie ich do odpłatnego używania klientom na podstawie umowy najmu, przy jednoczesnym pozyskaniu partnera, który zapewniałby obsługę serwisową tych pojazdów i gwarancję potencjalnego odkupu pojazdu. Model ten, oparty na własności pojazdów po stronie Spółki, okazał się jednak trudny do wdrożenia. W szczególności, mimo negocjacji z kilkoma potencjalnymi kontrahentami, nie byli oni skłonni zaoferować satysfakcjonującego dla Spółki świadczenia usług serwisowych bez jednoczesnego utrzymania przez nich statusu właściciela serwisowanych pojazdów.

W związku z tym (i wskazanymi powyżej trudnościami) Spółka pozyskała kontrahenta będącego spółką świadczącą usługi najmu długoterminowego pojazdów wraz z ich pełną obsługą serwisową [dalej: Partner], z którą Spółka zamierza zawierać umowy leasingu samochodów osobowych, działając jako korzystający. Spółka zamierza zawierać z Partnerem umowy leasingu, które będą spełniały warunki określone w art. 17f ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), tj. umowy tzw. leasingu finansowego, w ramach których (i) suma wszystkich opłat netto przewidzianych w Umowie wraz z ceną netto wykupu przewyższać będzie wartość początkową pojazdu oraz (ii) to Spółka jako korzystający dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych od leasingowanych pojazdów [dalej: Umowa leasingu]. Na gruncie podatku VAT wydanie pojazdów przez Partnera na rzecz Spółki na podstawie Umowy leasingu kwalifikowane będzie jako dostawa towaru i dokumentowane fakturą opiewającą na sumę wszystkich przyszłych rat kapitałowych, włącznie z ceną wykupu oraz elementem odsetkowym za cały okres leasingu.

Po zakończeniu podstawowego okresu każdej Umowy leasingu Spółce będzie przysługiwać prawo wykupu samochodu po cenie ustalonej w Umowie, ale też prawo do rezygnacji z tego wykupu – w takim przypadku Spółka dokonywać będzie zwrotu pojazdu na rzecz Partnera. Ustalona w Umowie leasingu wartość wykupu pojazdu będzie uzależniona od wielu czynników, np. okresu trwania Umowy leasingu, deklarowanego rocznego przebiegu pojazdu czy trendów na rynku pojazdów używanych. Przykładowo, w przypadku Umowy leasingu zawartej na 24 miesiące, wartość wykupu może być ustalona na poziomie 60% ceny zakupu pojazdu przez Partnera (który będzie pełnił rolę leasingodawcy), w przypadku Umowy leasingu zawartej na 36 miesięcy – wartość wykupu może być ustalona na poziomie np. 50-55% ceny zakupu, natomiast w przypadku umowy na 48 miesięcy – np. na poziomie 40-45% ceny zakupu. Wskazane wartości są przy tym jedynie przykładowe.

Pozyskane na podstawie Umów leasingu pojazdy Spółka będzie udostępniać swoim klientom w oparciu o odpłatne umowy najmu długoterminowego, przy czym klienci Spółki (najemcy) będą uprawnieni do zakupu najmowanych pojazdów po zakończeniu okresu trwania tych umów – ceny wykupu pojazdów dla klientów nie będą odbiegać od wartości rynkowych tych pojazdów.

Zawierając Umowę leasingu z Partnerem Spółka nie będzie posiadać wiedzy, czy w odniesieniu do danego pojazdu nastąpi jego wykup przez Spółkę po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy, czy też nie. Będzie to w głównej mierze uzależnione od decyzji klientów Spółki, którym Spółka będzie oddawać pozyskane pojazdy do używania na podstawie umów najmu. Jeśli klient Spółki (najemca) zdecyduje się nabyć pojazd po zakończeniu umowy najmu, również Spółka dokona wykupu tego pojazdu od Partnera (po zakończeniu Umowy leasingu i cenie z niej wynikającej) i, następnie, sprzeda pojazd na rzecz swojego klienta. Jeśli jednak klient Spółki nie zdecyduje się na wykup pojazdu po okresie najmu, Spółka najpewniej również zrezygnuje z wykupu – wiedzę w tym zakresie Spółka będzie jednak mieć dopiero z końcem umowy najmu (zawartej z klientem) i leasingu (zawartej z Partnerem).

Rezygnacja przez Spółkę z wykupu samochodu po zakończeniu Umowy leasingu nie będzie wiązała się z dodatkowymi kosztami dla Spółki, w szczególności Spółka nie będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz Partnera ceny wykupu pojazdu. W związku z faktem zwrotu pojazdu na rzecz Partnera, Spółka otrzyma jedynie fakturę korygującą do faktury pierwotnej dokumentującej dostawę przedmiotu leasingu, na podstawie której wartość sprzedaży wykazana w pierwotnej fakturze zostanie obniżona do kwot faktycznie należnych od Spółki rat leasingowych za okres trwania Umowy leasingu i uiszczonych na rzecz Partnera, nie obejmujących ceny wykupu przewidzianej w Umowie leasingu. Spółka, w związku z rezygnacją z wykupu pojazdu, nie będzie natomiast zobowiązana do dokonania zapłaty ceny wykupu i w tym zakresie, przede wszystkim, skorygowana zostanie faktura wystawiona pierwotnie przez Partnera. W takim przypadku przedmiotem faktycznej spłaty pozostaną raty leasingowe należne od Spółki za okres trwania Umowy leasingu – w zakresie spłaty wartości początkowej pojazdu mogą one przy tym kształtować się na poziomie dokonanych przez Spółkę w trakcie trwania Umowy odpisów amortyzacyjnych bądź kształtować się poniżej łącznej wartości dokonanych przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych (tj. suma należnych za okres leasingu rat, bez uwzględnienia ceny wykupu, która nie będzie należna, okaże się niższa niż suma dokonanych przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od wartości pojazdu). Z tych względów, otrzymując fakturę korygującą od Partnera, Spółka zakłada, że zaistnieją sytuacje, w których będzie zobowiązana do skorygowania poziomu dokonanych odpisów amortyzacyjnych tak, by ich łączna wartość odzwierciedlała faktyczną spłatę wartości początkowej pojazdu dokonaną przez Spółkę.

Na chwilę obecną Spółka i Partner nie wykluczają, że rozpoczęciu współpracy w opisanym powyżej zakresie towarzyszyć może również zawarcie porozumienia w zakresie podziału pomiędzy Spółką i Partnerem zysków ze sprzedaży pojazdów po okresie ich leasingu. W szczególności, nie jest wykluczone, że w razie gdyby Spółka nie dokonała wykupu pojazdu po okresie leasingu, zaś Partner dokonałby jego sprzedaży na rzecz podmiotu trzeciego, Spółce przysługiwałoby od Partnera dodatkowe wynagrodzenie. Jeśli zaś Spółka dokonałaby wykupu pojazdu po okresie leasingu i sprzedała pojazd na rzecz podmiotu trzeciego – to Partner byłby uprawniony do uzyskania wynagrodzenia od Spółki.

Pojazdy będące przedmiotem Umów leasingu (zawartych przez Spółkę z Partnerem) będą oddane do dyspozycji przez Partnera na rzecz Spółki, a następnie przez Spółkę na rzecz jej klientów (najemców – na podstawie umów najmu długoterminowego). Z uwagi na możliwości techniczne pojazdy będą w praktyce wydawane klientom w imieniu Spółki bezpośrednio przez Partnera (jego pracowników) lub podmiot działający na zlecenie Partnera (np. bezpośrednio przez dealerów współpracujących z Partnerem).

Jak wskazano powyżej, umowy leasingu zawierane przez Spółkę z Partnerem będą spełniały warunki, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT, w tym zawierały zapis mówiący, iż to Spółka, jako korzystający, dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdów w podstawowym okresie trwania Umowy leasingu. Oznacza to, że Spółka powinna ustalić wartość początkową środka trwałego będącego przedmiotem leasingu i wykazać ją w swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej na potrzeby podatku dochodowego. W związku z tym, po stronie Spółki powstały wątpliwości co do zasad ustalenia tej wartości, jak i późniejszej ewentualnej korekty odpisów amortyzacyjnych na skutek otrzymania faktury korygującej od Partnera – w razie, gdy nie dojdzie do wykupu pojazdu po zakończeniu podstawowego okresu trwania Umowy leasingu.

Pytania

1. W jaki sposób (w przypadku leasingu finansowego) powinna zostać ustalona przez Spółkę wartość początkowa środka trwałego (samochodu osobowego) do celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych?

2. Czy w związku z otrzymaniem faktury korygującej od Partnera, w razie gdy nie dojdzie do wykupu pojazdu przez Spółkę po zakończeniu Umowy leasingu i Spółka dokona zwrotu pojazdu na rzecz Partnera, Spółka jest zobowiązana do korekty odpisów amortyzacyjnych w okresie, w którym otrzyma taką fakturę korygującą?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1. Wartość początkowa pojazdu

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku leasingu finansowego wartość początkowa środka trwałego dla celów dokonywania przez korzystającego odpisów amortyzacyjnych, powinna zostać ustalona w oparciu o cenę nabycia przedmiotu leasingu przez finansującego (czyli Partnera), która odpowiada łącznie:

‒ określonej w Umowie leasingu sumie opłat w części, w jakiej dotyczą kapitału (tj. w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środka trwałego, bez uwzględnienia części odsetkowej opłat leasingowych) oraz

‒ cenie, po której Wnioskodawca ma prawo nabyć środek trwały po zakończeniu okresu umowy.

Na wstępie należy zaznaczyć, że możliwa jest amortyzacja środka trwałego niestanowiącego własności lub współwłasności podatnika. Zgodnie bowiem z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT: „amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający”.

Przez umowę leasingu należy rozumieć natomiast (zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o CIT): „umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów”.

Do leasingu finansowego odnosi się art. 17f ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którym: „Do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,

2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio,

3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:

a) odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b) finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

W związku z powyższym, umowa leasingu finansowego – oprócz przewidzianej w niej spłaty wartości początkowej środka trwałego – powinna charakteryzować się tym, że z jej postanowień wynika, że odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do środka trwałego będącego jej przedmiotem, w czasie trwania tej umowy, dokonuje korzystający. W konsekwencji, to korzystający jest odpowiedzialny za ustalenie wartości początkowej środka trwałego wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu finansowego.

Zgodnie z art. 17a pkt 7 ustawy o CIT przez spłatę wartości początkowej rozumie się: „faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określoną zgodnie z art. 16g, w podstawowym okresie umowy leasingu; spłaty tej nie koryguje się o kwotę wypłaconą korzystającemu, o której mowa w art. 17d albo art. 17h”. Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 17j ust. 1 ustawy o CIT: „Jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 3 i art. 17f ust. 1 pkt 2”.

W ocenie Wnioskodawcy, przywołane powyżej przepisy art. 17a pkt 7 oraz art. 17j ust. 1 ustawy o CIT są kluczowe dla ustalenia co powinno składać się na wartość początkową leasingowanego środka trwałego – z jednej strony bowiem art. 17a pkt 7 wskazuje, że spłatą wartości początkowej jest faktycznie otrzymana przez finansującego w trakcie trwania umowy równowartość wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 16g ustawy o CIT. Z drugiej zaś, art. 17j ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że do sumy opłat należnych na podstawie umowy leasingu – dla potrzeb oceny czy w ramach tej umowy nastąpi spłata wartości początkowej – należy również włączyć cenę wykupu (jeśli została ona przewidziana w umowie).

Biorąc natomiast pod uwagę, że ustawa o CIT nie zawiera wprost odrębnej definicji w zakresie ustalania wartości początkowej dla środka trwałego będącego przedmiotem leasingu finansowego, wartość początkowa przedmiotu umowy leasingu finansowego powinna zostać ustalona zgodnie ogólnymi zasadami przewidzianymi w art. 16g ustawy o CIT.

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT: „Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia”.

Natomiast art. 16g ust. 3 stanowi, że: „za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku”.

Odnosząc powyższe do analizowanego zdarzenia przyszłego, należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę, iż zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy zawarta z Partnerem umowa leasingu samochodów osobowych będzie spełniała warunki zawarte w art. 17f ust. 1 ustawy o CIT tj. będzie stanowiła umowę leasingu finansowego. W rezultacie Wnioskodawca będzie uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, jednocześnie będąc odpowiedzialnym za ustalenie wartości początkowej środka trwałego (samochodu osobowego).

Jak wspomniano powyżej, ustawodawca nie przewidział specjalnego trybu ustalania wartości początkowej dla środka trwałego będącego przedmiotem leasingu finansowego. W konsekwencji, zdaniem Spółki powinna ona dokonać ustalenia wartości początkowej samochodu osobowego w oparciu o art. 16g ust. 1 i 3 ustawy o CIT. Zgodnie z przytoczonymi przepisami, wartość początkową powinna stanowić cena ich nabycia powiększona o koszty związane z zakupem, przy czym w związku z faktem, iż nabycia pojazdów dokonywać będzie Partner (jako finansujący), wartość początkowa przyjęta przez Spółkę w ewidencji środków trwałych i będąca podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych powinna odzwierciedlać cenę nabycia pojazdów przez Partnera (jako finansującego). Ta cena stanowić będzie również wartość początkową pojazdu przyjętą na gruncie Umowy leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy ustalona cena wykupu samochodu (po której Wnioskodawca będzie mógł nabyć samochód po zakończeniu umowy leasingu) powinna zostać uwzględniona w wartości początkowej do celów amortyzacji. Wynika to z art. 17j ust. 1 ustawy o CIT, który doprecyzowuje co powinno zostać zakwalifikowane do ceny nabycia przedmiotu leasingu finansowego, tj.: „Jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat”.

Podsumowując, ustalając wartość początkową samochodu osobowego będącego przedmiotem umowy leasingu finansowego, zdaniem Wnioskodawcy na wartość początkową ustaloną dla potrzeb dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych powinna składać się kwota opłat podlegających spłacie w trakcie trwania umowy leasingu w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środka trwałego (a więc bez uwzględnienia części odsetkowej opłat leasingowych) oraz cena, po której Wnioskodawca ma prawo nabyć pojazd po zakończeniu okresu umowy leasingu. Ustalona w ten sposób wartość początkowa będzie przy tym zbieżna z wartością początkową pojazdu określoną w Umowie leasingu.

Powyższe stanowisko znajduje swoje odzwierciedlenie w interpretacjach wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w tym m.in.:

‒ w interpretacji z 23.08.2017 r., nr 0111-KDIB1-3.4010.234.2017.1.PC, w której organ podatkowy stwierdził, iż: „Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego stwierdzić należy, że w przypadku podatkowej umowy leasingu finansowego, wartością początkową środków trwałych do celów amortyzacji będzie cena nabycia, która odpowiada kwocie wskazanych w umowie opłat (w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środka trwałego) powiększona o cenę, po której Wnioskodawca ma prawo nabyć środek trwały po zakończeniu okresu umowy oraz pomniejszona o należny podatek od towarów i usług (jeżeli zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług stanowi podatek naliczony lub Wnioskodawcy przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług)”.

‒ w interpretacji z 05.12.2017 r., nr 0115-KDIT2-3.4010.265.2017.1.KP, w której organ zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że: „Spółka powinna ustalić wartość początkową ŚT/WNiP, w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 17f ust. 1 ustawy o podatku p.d.o.p. w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług”.

‒ w interpretacji z 17.08.2016 r., nr ILPB3/4510-1-288/16-3/KS, w której organ przyznał rację Wnioskodawcy, iż: „Spółka powinna ustalić wartość początkową ŚT/WNiP, w rozumieniu i na potrzeby stosowania art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości wartości początkowej określonej w Umowie, równej sumie ustalonych w Umowie kapitałowych części opłat oraz ewentualnej opłaty końcowej (za wykup przedmiotu leasingu), pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług”.

Ad. 2. Korekta odpisów amortyzacyjnych

Zdaniem Spółki, w związku z faktem, iż na moment zawierania Umowy leasingu Spółka nie będzie miała możliwości ustalenia czy w odniesieniu do danego pojazdu nastąpi, czy też nie nastąpi jego wykup po zakończeniu podstawowego okresu trwania umowy, rezygnacja z wykupu pojazdu, jego zwrot na rzecz Partnera oraz otrzymanie przez Spółkę od Partnera faktury korygującej, skutkować będzie koniecznością skorygowania poziomu odpisów amortyzacyjnych, dokonanych przez Spółkę w trakcie trwania Umowy leasingu, do poziomu faktycznie uiszczonych przez Spółkę na rzecz Partnera kwot odzwierciedlających spłatę wartości początkowej pojazdu. Co do zasady bowiem, jeśli dokonana przez Spółkę spłata wartości początkowej pojazdu, nie uwzględniająca już ceny jego wykupu, okaże się niższa niż dokonane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne od wartości tego pojazdu, poziom odpisów amortyzacyjnych uznanych za koszty uzyskania przychodu winien zostać dostosowany do poziomu faktycznie poniesionego przez Spółkę wydatku. Jednocześnie, korekta poziomu odpisów amortyzacyjnych winna być w takim przypadku dokonana jednorazowo, w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzyma fakturę korygującą od Partnera.

Kwestia korekt przychodów i kosztów uzyskania przychodów uregulowana jest w ustawie o CIT, przy czym zasady korekty kosztów odzwierciedlone zostały w art. 15 ust. 4i i kolejnych ustawy o CIT. Jak wynika z art. 15 ust. 4i ustawy o CIT: „Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty”.

Jak podkreślała Spółka, zawierając Umowę leasingu nie może ona jednoznacznie założyć, że z chwilą jej zakończenia nie dojdzie (bądź dojdzie) do wykupu leasingowanego pojazdu – oba zdarzenia są prawdopodobne. Tym samym, wystawienie faktury korygującej przez Partnera w sytuacji, w której Spółka rezygnować będzie z wykupu pojazdu i dokona jego zwrotu na rzecz Partnera, nie będzie efektem ani błędu, ani innej oczywistej omyłki. Błąd czy inna oczywista omyłka nie będzie również przyczyną, dla której w trakcie trwania Umowy leasingu Spółka dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu – możliwym zdarzeniem będzie bowiem wykup pojazdu przez Spółkę, zapłata na rzecz Partnera ceny wykupu wynikającej z Umowy leasingu oraz sprzedaż pojazdu na rzecz klienta Spółki.

Stąd też, w przypadku rezygnacji z wykupu pojazdu, a także biorąc pod uwagę, że łączna wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Spółkę w odniesieniu do danego pojazdu może być idealnie równa spłacie wartości początkowej dokonanej przez Spółkę w trakcie trwania Umowy leasingu, ale też może zdarzyć się tak, że wartość tych odpisów będzie wyższa od dokonanej przez Spółkę w trakcie Umowy leasingu spłaty wartości początkowej pojazdu, w ocenie Spółki będzie ona zobowiązana do skorygowania poziomu dokonanych odpisów amortyzacyjnych do poziomu dokonanej przez Spółkę spłaty wartości początkowej pojazdu.

Co do zasady bowiem, łączny poziom odpisów amortyzacyjnych dokonanych przez Spółkę od wartości początkowej leasingowanego pojazdu, nie powinien być inny niż dokonana przez Spółkę w trakcie Umowy leasingu spłata wartości początkowej pojazdu, przy czym to, czy spłata ta obejmie również przewidzianą w Umowie cenę wykupu, czy też nie (w związku z rezygnacją z wykupu pojazdu), wiadome będzie dopiero pod koniec podstawowego okresu trwania Umowy leasingu. Konsekwentnie, w razie rezygnacji z wykupu pojazdu od Partnera i zwrotu tego pojazdu na jego rzecz, otrzymując fakturę korygującą od Partnera – w razie zaistnienia jakichkolwiek rozbieżności pomiędzy łączną wartością dokonanych odpisów amortyzacyjnych a spłaconą faktycznie wartością początkową pojazdu – Spółka będzie uwzględniać wynikającą stąd korektę odpisów amortyzacyjnych („in minus”) na bieżąco, tj. w okresie rozliczeniowym, w którym otrzyma taką fakturę korygującą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒ Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒ Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒ w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒ w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.