Interpretacja dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty świadczenia pieniężnego uiszczonego przez spółkę w związku z rozwiązaniem umowy najmu powierzchni handlowej. Spółka zawarła umowę najmu lokalu, w którym zamierzała prowadzić sprzedaż napojów alkoholowych. Po przeprowadzeniu analizy ekonomicznej stwierdzono jednak, że działalność w tym lokalu byłaby nierentowna. W związku z tym spółka postanowiła rozwiązać umowę najmu, zawierając porozumienie z wynajmującym i płacąc określoną kwotę tytułem rozwiązania umowy. Organ podatkowy uznał, że wydatek ten stanowi koszt uzyskania przychodu dla spółki, ponieważ jego poniesienie było racjonalnie uzasadnione ekonomicznie i miało na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów spółki.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 26 marca 2018 r. (data wpływu 4 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 czerwca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 2008/18,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty świadczenia pieniężnego uiszczonego w związku z rozwiązaniem umowy najmu jest prawidłowe.
4 kwietnia 2018 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 marca 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty świadczenia pieniężnego uiszczonego w związku z rozwiązaniem umowy najmu.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
W styczniu 2013 r. A. Sp. z o.o. (dalej: A.) zawarła z jednym z deweloperów pięcioletnią umowę najmu powierzchni handlowej w galerii handlowej, którą deweloper planował wybudować w jednym z miast na terenie Polski (dalej: umowa lub umowa najmu). Przedmiotem umowy był najem lokalu o powierzchni (…) m2, w którym A. planowała prowadzić sprzedaż napojów alkoholowych. Z tytułu najmu lokalu A. zobowiązała się, po otwarciu galerii handlowej, uiszczać miesięczny czynsz najmu.
W czerwcu 2013 r. A. została połączona w drodze przejęcia z B. S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca). W wyniku tego połączenia, na podstawie art. 494 Kodeksu spółek handlowych. Wnioskodawca - jako spółka przejmująca - wstąpił we wszelkie prawa i obowiązki A. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i dystrybucja napojów alkoholowych.
Przed otwarciem centrum handlowego Wnioskodawca przeprowadził analizę ekonomiczną opłacalności działalności handlowej w poszczególnych lokalizacjach. Przeprowadzona analiza wykazała niecelowość prowadzenia punktu sprzedaży detalicznej w lokalu będącym przedmiotem umowy zawartej z deweloperem. W szczególności, powierzchnia lokalu okazała się być zbyt duża z punktu widzenia bieżących potrzeb Wnioskodawcy, tzn. koszty najmu, jakie Spółka musiałaby ponosić w związku z prowadzeniem sprzedaży w tym lokalu okazały się być zbyt wysokie biorąc pod uwagę możliwe do osiągnięcia przychody z tej sprzedaży.
Jednocześnie, podmiot, który w międzyczasie wstąpił w prawa i obowiązki dewelopera wynikające z umowy najmu (dalej: Wynajmujący) nie potrafił zapewnić Spółce zastępczego lokalu o mniejszej powierzchni.
Z powyższych względów, w styczniu 2017 r. Spółka zdecydowała się rozwiązać umowę najmu i zawarła w tym celu stosowne porozumienie z Wynajmującym (dalej: Porozumienie). Zgodnie z treścią Porozumienia, umowa uległa bezwarunkowemu rozwiązaniu wraz z udokumentowaną zapłatą należności umownej w wysokości (…) zł (dalej również jako: świadczenie pieniężne). Na kwotę ww. należności Wynajmujący wystawił na Spółkę fakturę VAT (podatek od towarów i usług) ze stawką podatku 23%.
Zarówno Wynajmujący jak i Spółka są czynnymi podatnikami VAT. Działalność Spółki jest w całości opodatkowana VAT i nie podlega zwolnieniu z tego podatku. Środki zaoszczędzone przez Spółkę na przedterminowym rozwiązaniu umowy najmu zostaną w związku z tym w całości przeznaczone przez Spółkę na prowadzenie działalności opodatkowanej VAT, niepodlegającej zwolnieniu. Jednocześnie, dochody z tej działalności podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2017, poz. 2343 ze zm.; dalej: ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)).
W dniu 5 lutego 2018 r. wydana została interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP1-1.4012.1.2018.1.AO, w której organ interpretacyjny potwierdził prawo Spółki do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Wynajmującego na kwotę świadczenia pieniężnego, uiszczonego przez Spółkę w związku z zawartym Porozumieniem rozwiązującym umowę najmu.
Pytanie
Czy kwota świadczenia pieniężnego, którą Wnioskodawca uiścił na rzecz Wynajmującego w związku z zawarciem Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy najmu stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?
Państwa stanowisko w sprawie
Kwota świadczenia pieniężnego uiszczonego na rzecz Wynajmującego w związku z zawarciem Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy najmu stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., mającym zastosowanie w niniejszej sprawie, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.
Konstrukcja art. 15 ust. 1 ustawy o CIT daje podatnikowi możliwość odliczenia od dochodu podlegającego opodatkowaniu poniesionych przez siebie wydatków, pod warunkiem, że wykaże on ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem zamkniętego katalogu kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.
W konsekwencji, dla kwalifikacji prawnej danego kosztu konieczne jest ustalenie celu, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
Wśród przedstawicieli doktryny (A. Gomułowicz. J. Małecki - Podatki i prawo podatkowe, Wyd. Prawnicze LexisNexis 2016; Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, wyd. VIII, Warszawa 2017) istnieje zgodność co do tego, że wydatek stanowi koszt podatkowy w sytuacji, gdy łącznie spełnia następujące warunki:
a) został poniesiony przez podatnika,
b) jest definitywny, a więc bezzwrotny,
c) pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
d) został właściwie udokumentowany,
e) poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
f) nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Analizując zatem prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczenia pieniężnego, które Wnioskodawca uiścił na rzecz Wnioskodawcy w związku z zawarciem Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy najmu, przeanalizować należy czy wydatek ten spełnia wskazane powyżej (pod literami a)-f)) warunki.
Ad lit. a)-d)
Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, opisywany wydatek (świadczenie pieniężne) został poniesiony przez Spółkę, tj. został on pokryty z zasobów majątkowych Spółki (nie został pokryty z zasobów podmiotów innych niż podatnik). Wydatek ten ma charakter definitywny i bezzwrotny, tzn. jego wartość nie została i nie zostanie Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona.
Ponadto, Porozumienie w sprawie rozwiązania umowy najmu powierzchni handlowej w galerii handlowej zostało zawarte w ramach podstawowej działalności prowadzonej przez Spółkę, jaką jest dystrybucja napojów alkoholowych. W konsekwencji, wypłata świadczenia pieniężnego na rzecz Wynajmującego wykazuje bezpośredni związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.
Poniesienie wydatku w postaci świadczenia pieniężnego wynikającego z Porozumienia zostało także prawidłowo udokumentowane fakturą VAT wystawioną na Spółkę przez Wnioskodawcę.
Ad lit. e)
Doktryna i orzecznictwo są zgodne, iż w celu określenia czy dany wydatek stanowi koszt uzyskania przychodu kluczowe jest zbadanie czy istnieje związek pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem lub możliwością powstania przychodu.
Analizując językowy sens sformułowania „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”, należy wskazać (na co słusznie wskazuje się w piśmiennictwie), że niedopuszczalne jest przenoszenie na grunt prawa podatkowego koncepcji związku przyczynowo-skutkowego stosowanego na gruncie prawa cywilnego. W art. 15 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca abstrahuje bowiem od skutku, do którego ostatecznie doprowadzą ponoszone wydatki, kluczową rolę przypisując racjonalnym oczekiwaniom podatnika, iż wydatki te pozytywnie wpłyną na wysokość jego przychodów. Ponadto, posługując się przy tym słowem „przychody” (w liczbie mnogiej), ustawodawca nie wiąże poniesienia wydatku z określonym, jednostkowym przychodem, lecz raczej ze stanem osiągania przychodów, czy też potencjalną możliwością ich osiągnięcia lub zabezpieczeniem tej możliwości na przyszłość (zachowanie/zabezpieczenie źródła przychodów).
Tym samym, podatnik, w celu zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, powinien mieć uzasadnione w danych okolicznościach oczekiwanie, że poniesienie tego wydatku może doprowadzić w przyszłości do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów, lub odniosło ono już ten skutek w przeszłości.
Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego (sjp.pwn.pl), przez pojęcie „zachować” należy rozumieć „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym: uczynić bezpiecznym; zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”.
Można przyjąć zatem, że koszty poniesione w celu zachowania źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.
Zabezpieczeniem źródła przychodów mogą stać się koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.
Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony w niniejszym wniosku, należy uznać, że uiszczenie przez Spółkę na rzecz Wynajmującego należności umownej wynikającej z Porozumienia może mieć pozytywny wpływ na wielkość osiąganych przez Spółkę przychodów, co w konsekwencji oznacza, że wydatek ten spełnia kryterium zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów Spółki. Zawarcie Porozumienia rozwiązującego umowę najmu pozwala bowiem Spółce na obniżenie kosztów działalności o wysokość czynszu i innych wydatków, które byłaby ona zobowiązana ponieść do końca okresu najmu, w sytuacji gdy wydatki te nie przyniosą jej korzyści w postaci przychodów porównywalnych z przychodami osiąganymi w sklepach Spółki znajdujących się w innych lokalizacjach. Zaoszczędzone w ten sposób środki będą mogły zostać przez Spółkę zainwestowane w bardziej rentownych lokalizacjach co pozytywnie wpłynie na pozycję rynkową Spółki i przełoży się na wyższą zdolność do generowania przez Spółkę przychodów z prowadzonej przez siebie działalności.
W konsekwencji zapłaty należności umownej na rzecz Wynajmującego, Wnioskodawca będzie mógł zatem osiągnąć wyższe przychody niż przychody, które osiągnąłby w przypadku kontynuacji umowy najmu do końca okresu najmu wskazanego w umowie.
Stanowisko Spółki przedstawione powyżej podzielane jest także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1318/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wskazał: „W świetle powyższego należy stwierdzić, że gospodarczo racjonalne decyzje, podejmowane pierwotnie w określonych warunkach, w związku z negatywną zmianą okoliczności (np. wzrostem cen, obniżeniem popytu, wzrostem kosztów, zmianą koniunktury), mogą skutkować koniecznością podejmowania działań zmierzających do zachowania lub zabezpieczenia źródeł przychodów i ponoszenia w związku z tym wydatków, które można zakwalifikować do kosztów podatkowych w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku przez Spółkę wyraźnie wynika natomiast, że podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy kierowała się względami ekonomicznymi - wiedząc, że dalsze utrzymywanie lokalu generowałoby koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. Z tych powodów w określonym przez Spółkę we wniosku o interpretację stanie faktycznym, wynagrodzenie ryczałtowe za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu może być uznane za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.”
Podobnie wypowiedział się również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 listopada 2017, sygn. akt II FSK 2625/15: „Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku przez spółkę wyraźnie wynika natomiast, że podejmując decyzję o rozwiązaniu umowy kierowała się względami ekonomicznymi - wiedząc, że dalsze utrzymywanie lokali generować będzie koszty, których ponoszenie nie doprowadziłoby do osiągnięcia zakładanych przychodów. Dla oceny dopuszczalności kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kar umownych i odstępnego należy przykładać szczególne znaczenie do rozumienia terminów "zachowanie" i "zabezpieczenie" źródła przychodów (por. wyrok NSA z 11 grudnia 2013 r., II FSK 557/12). Istotne jest, aby kwalifikując dany wydatek jako koszt podatkowy uwzględniać również kwestię logicznego ciągu zdarzeń determinujących określone i konkretne działania podatnika, począwszy od momentu zawarcia umów najmu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu, a fakt, że podatnik nie oczekiwał określonego efektu gospodarczego nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu. W procesie działań gospodarczych przedsiębiorca dąży bowiem nie tylko do maksymalizacji przychodów ale i - jak była o tym wyżej mowa - minimalizacji strat”. Analogiczne stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny zajął również w wyroku z dnia 7 listopada 2017 r., sygn. akt II FSK 1125/16, dotyczącym kary umownej uiszczonej w związku z odstąpieniem od umowy najmu powierzchni handlowej.
Spółka pragnie także zwrócić uwagę na uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, w której Sąd podniósł, iż: "działając w warunkach rynkowych podatnik musi podejmować racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy też eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna i zacząć przynosić straty. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p”.
Ad. lit. f)
Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionych na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów podatnika, nawet jeśli został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Analiza powyższego katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodu prowadzi do wniosku, że świadczenie pieniężne zapłacone przez Spółkę w związku z zawarciem Porozumienia nie zostało w nim wymienione. Art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie stoi zatem na przeszkodzie zaliczeniu przedmiotowego świadczenia do kosztów podatkowych Wnioskodawcy.
Podsumowanie
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, świadczenie pieniężne, które Wnioskodawca zapłacił na rzecz Wynajmującego w związku z zawarciem Porozumienia w sprawie rozwiązania umowy najmu stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jak bowiem zostało wskazane powyżej, w przedstawionym stanie faktycznym spełnione zostały wszystkie przesłanki pozytywne konieczne do zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Równocześnie, wydatek ten nie mieści się w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodu, określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
Stanowisko Spółki w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczenia pieniężnego uiszczonego w związku z zawartym Porozumieniem rozwiązującym umowę najmu jest także spójne ze stanowiskiem zawartym w otrzymanej przez nią interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP1-1.4012.1.2018.1.AO, w której organ interpretacyjny potwierdził prawo Spółki do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Wynajmującego na kwotę przedmiotowego świadczenia. Jak Spółka wskazała we wniosku o wydanie ww. interpretacji, w związku z niedostateczną rentownością inwestycji w lokal objęty umową najmu, Spółka zdecydowała o jej przedterminowym rozwiązaniu. Decyzja ta pozwoliła na przesunięcie zasobów Wnioskodawcy, przeznaczonych na prowadzenie sprzedaży w nierentownej lokalizacji objętej umową, na inne cele w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności handlowej, w całości opodatkowanej podatkiem VAT. A zatem, świadczenie wzajemne otrzymane przez Spółkę na podstawie Porozumienia wykorzystane zostanie przez Spółkę w całości na potrzeby prowadzenia działalności opodatkowanej podatkiem VAT – tej samej, która jednocześnie stanowi źródło przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji organ interpretacyjny potwierdził, iż z uwagi na spełnienie przesłanki pozytywnej wskazanej w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.) oraz niewystępowanie przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 tejże ustawy, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku wykazanego przez Wynajmującego na fakturze dokumentującej należność wynikającą z zawartego ze Spółką Porozumienia.
Interpretacja indywidualna
Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 4 kwietnia 2018 r. wydałem indywidualną interpretację znak: 0114-KDIP2-1.4010.118.2018.1.PW, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe.
Interpretację doręczono Państwu 1 czerwca 2018 r.
2 lipca 2018 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła do mnie 10 lipca 2018 r.
Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretacje indywidualną – wyrokiem z 12 czerwca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 2008/18.
Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 18 maja 2022 r., sygn. akt II FSK 2468/19 oddalił moją skargę kasacyjną.
Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 18 maja 2022 r. Wyrok ten wpłynął do mnie wraz ze zwrotem akt 23 września 2022 r.
Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.):
Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną do odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili