0111-KDIB2-1.4010.219.2022.2.PB

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 25 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca może koszty wytworzenia lub nabycia świadczeń rzeczowych, jak np. nagród rzeczowych lub upominków okolicznościowych przekazanych do Klubu Sportowego uznać za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową, które kwalifikują się do objęcia ulgą, o której mowa w art. 18ee ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych). Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 lipca 2022 r., które wpłynęło w tym samym dniu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku CIT. Wnioskodawca sponsoruje Klub Sportowy X, przekazując zarówno środki finansowe oraz różnego rodzaju świadczenia rzeczowe, jak np. nagrody rzeczowe, rzeczowe upominki okolicznościowe, np. z okazji Świąt dla członków Klubu Sportowego, etc. W ten sposób Wnioskodawca częściowo pokrywa koszty organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach (zapewnianie nagród).

Poprzez swoje wsparcie rzeczowe (np. dostarczenie nagród dla uczestników zawodów) Wnioskodawca finansuje także imprezy sportowe organizowane przez Klub Sportowy X, a także wspiera rozwój sportu. Przekazywane przez Wnioskodawcę do klubu sportowego upominki okolicznościowe pozwalają na budowanie relacji i więzi między członkami klubu sportowego. Osoby te nie tylko chętniej uczestniczą w zawodach sportowych, ale także angażują bliskich i znajomych w te zawody, imprezy sportowe oraz zapraszają ich do uczestnictwa w klubie oraz zawodach/imprezach sportowych. Dzięki właśnie tym bliskim relacjom krąg członków klubu nie tylko nie maleje, ale jeszcze się powiększa. Działalność tą Wnioskodawca zamierza także kontynuować w przyszłości.

Klub Sportowy X, jest klubem, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie.

W uzupełnieniu wniosku z 7 lipca 2022 r. wskazali Państwo ponadto, że:

1. Wnioskodawca nie ma podpisanej umowy. Współpracuje z Klubem od początku jego powstania (2002 roku). Po tylu latach współpracy wszelkie ustalenia podejmowane są płynnie, bez dodatkowych formalności.

2. Dzięki współpracy z Klubem Wnioskodawca ma możliwość darmowego udziału w zawodach organizowanych przez Klub dla pracowników Wnioskodawcy oraz darmowy udział pracowników w treningach klubowych. Wnioskodawca nie traktuje tego jednak jako świadczenia wzajemnego ze strony Klubu. Celem Wnioskodawcy jest wpieranie działalności sportowej, a nie uzyskiwanie w zamian jakichkolwiek świadczeń od Klubu.

3. Nagrody rzeczowe, które są produktami z oferty handlowej Wnioskodawcy np. zestaw porcelany, są nabywane przez Wnioskodawcę lub wytwarzane we własnym zakresie, zatem mówimy o kosztach nabycia np. zestawu porcelany wyprodukowanego na specjalne zlecenie Wnioskodawcy. Gadżety reklamowe potrzebne do organizacji wydarzeń sportowych organizowanych przez Klub np. torby reklamowe, smycze, wydruk kuponów reklamowych do sklepu firmowego Wnioskodawcy, są również nabywane przez Wnioskodawcę od ich producentów, którzy je produkują na specjalne zlecenie Wnioskodawcy lub wytwarzane we własnym zakresie przez Wnioskodawcę (np. kupony). Jeżeli mowa o bonach przedpłaconych, umożliwiających zakup towarów w sklepie Wnioskodawcy, to kosztem nabycia tego świadczenia rzeczowego, będzie koszt nabycia lub wytworzenia przez Wnioskodawcę towarów, które na podstawie bonu nabędzie np. zwycięzca zawodów organizowanych przez Klub.

4. Świadczenia będą przekazywane członkom klubu sportowego oraz ich rodzinom oraz Zarządowi Klubu do wykorzystania przy organizacji wydarzeń sportowych.

5. W odpowiedzi na pytanie, czy wskazane we wniosku wydatki na wytworzenie lub nabycie świadczeń rzeczowych zostaną poniesione na realizacje celów wskazanych w art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz.U. z 2020 r., poz. 1133) Wnioskodawca wskazał, że nagrody rzeczowe podnoszą atrakcyjność wydarzeń sportowych organizowanych przez Klub. Coraz więcej osób bierze w nich udział. Jest to również motywacja dla pracowników i ich rodzin do udziału w wydarzeniach. Zatem w ocenie Wnioskodawcy wydatki Wnioskodawcy na wytworzenie lub nabycie świadczeń rzeczowych są i będą ponoszone na pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach.

6. W odpowiedzi na pytanie, czy wydatki poniesione na świadczenia rzeczowe o których mowa we wniosku zostały/zostaną Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie zwrócone lub odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, Wnioskodawca odpowiedział przecząco.

7. W odpowiedzi na pytanie, czy Wnioskodawca osiąga przychody z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Wnioskodawca odpowiedział przecząco.

8. Kwota odliczenia nie przekroczy kwoty dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

9. Wnioskodawca wskazał ponadto, że przepis 18aa został wskazany prze pomyłkę, chodziło o przepis art. 18ee ustawy o CIT. W związku z powyższym także pytanie dotyczy art. 18ee ustawy o CIT.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca może koszty wytworzenia lub nabycia świadczeń rzeczowych, jak np. nagród rzeczowych lub upominków okolicznościowych (np. z okazji Świąt) przekazanych do Klubu Sportowego uznać za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową, które kwalifikują się do objęcia ulgą, o której mowa w art. 18ee ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 18ee ustawy o CIT podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych może odliczyć od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, kwotę stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność sportową - przy czym kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową uznaje się koszty poniesione na finansowanie:

1. klubu sportowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie, na realizację celów wskazanych w art. 28 ust. 2 tej ustawy;

2. stypendium sportowego;

3. imprezy sportowej, niebędącej masową imprezą sportową, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2171).

Ustawa o CIT stanowi o tym, że z ulgi mogą korzystać podmioty ponoszące koszty na finansowanie klubu sportowego, stypendium sportowego, imprezy sportowej. W ustawie brak jest jednak definicji "finansowania". Nie zostało zatem w ustawie jasno rozstrzygnięte, czy w pojęciu tym mieści się wyłącznie przekazywania środków pieniężnych, czy też składników rzeczowych, itd.

Podstawową zasadą legislacji - tworzenia prawa - jest założenie, że posługując się jednym pojęciem w różnych miejscach tego samego aktu prawnego ustawodawca miał zamiar temu słowu nadać jedno, to samo znaczenie, niezależnie od tego w którym przepisie słowo to zostało użyte. W ustawie o CIT pojęcie "finansowanie" występuje w trzech instytucjach podatkowych:

- finansowanie dłużne,

- finansowanie terroryzmu i

- finansowanie działalności sportowej, kulturalnej i oświatowej.

Tylko na potrzeby określania czym jest finansowanie terroryzmu została wprowadzona definicja finansowania. I tak za finansowanie (terroryzmu) uznaje się „gromadzenie, przekazywanie lub oferowanie środków płatniczych, instrumentów finansowych, papierów wartościowych, wartości dewizowych, praw majątkowych lub innego mienie ruchomego lub nieruchomości `(...)`”. Zgodnie z tą definicją zawartą w art. 165a Kodeksu karnego, finansowanie to nie tylko przekazywanie pieniędzy, ale i mienia. Takie też podejście wydaje się racjonalne. Finansowanie działalności klubu sportowego przecież może polegać na przekazywaniu mu urządzeń do ćwiczeń, nieodpłatnego udostępniania obiektów sportowych, przekazywania suplementów diety dla zawodników, zapewnienia transportu i akomodacji na zawadach, itd. Wszystkie te świadczenia nie mają charakteru pieniężnego, ale stanowią przysporzenia po stronie klub sportowego. Gdyby nie te „podarunki”, to klub sportowy musiałby z własnych środków je nabyć i pomniejszyłby swoje aktywa. Podarunki (świadczenia rzeczowe) pozwalają na oszczędności i przeznaczenie posiadanych środków na inne cele. Niewątpliwie zatem finansuje się w ten sposób działalność klubu.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy przekazywanie świadczeń rzeczowych na rzecz klubu sportowego, stanowi finansowanie działalności tego klubu lub imprezy sportowej, w myśl art. 18ee ust. 2 ustawy o CIT.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że Klub Sportowy X jest klubem, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie, a świadczenie rzeczowe przekazywane przez Wnioskodawcę służą celom wskazanym w art. 28 ust.2 w/w ustawy. Art. 18ee ust. 2 pkt. 1 stanowi, o tym, że aby dane koszty kwalifikowały się do ulgi, to muszą być nie tylko poniesione na rzecz klubu sportowego, ale dodatkowo służyć celom wskazanym w art. 28 ust.2 w/w ustawy. Zgodnie z tym przepisem środki powinny być przeznaczone na:

1. realizację programów szkolenia sportowego,

2. zakup sprzętu sportowego,

3. pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,

4. pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego,

5. sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej.

W przedmiotowym stanie faktycznym, świadczenia rzeczowe w postaci nagród rzeczowych dla zawodników niewątpliwie stanowią sfinansowanie kosztów organizowania zawodów lub uczestnictwa w tych zawodach.

Niezależnie od tego, wskazania wymaga, że katalog wymieniony w art. 28 ust. 2 w/w ustawy nie jest katalogiem zamkniętym. Możliwe i dopuszczalne są także inne formy przeznaczenia dotacji. Trzeba jednak podkreślić, że muszą one służyć realizacji celu w zakresie wspierania rozwoju sportu (tak: Krześniak Eligiusz J., Ustawa o sporcie. Komentarz). Zapewnienie świadczeń rzeczowych w postaci upominków dla członków klubu sportowego, np. z okazji Świąt, służy celowi rozwoju sportu. Dzięki temu budowane są relacje z członkami klubu sportowego, zachęcające te osoby do stałego uczestnictwa w klubie i uprawnia sportu oraz promowania aktywności fizycznej.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy koszty wytworzenia lub nabycia przez niego świadczeń rzeczowych przekazywanych Klubowi Sportowemu X spełniają warunki do zakwalifikowania tych kosztów uzyskania przychodów do ulgi, o której mowa w art. 18ee ustawy o CIT. Przekazywanie świadczeń rzeczowych (niezależnie czy nagród rzeczowych, czy upominków okolicznościowych) jest bowiem finansowaniem działalności sportowej. Świadczenia rzeczowe są i w przyszłości mogą być przekazywane na organizowanie imprezy sportowej niebędącej imprezą sportową (warunek z pkt. 18ee ust. 2 pkt. 3 ustawy o CIT) lub są i mogą być w przyszłości przekazywane na rzecz klubu sportowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy o sporcie na cele wskazane w art. 28 ust. 2 w/w ustawy - tj. na sfinansowanie pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych (finansowanie nagród rzeczowych dla uczestników) oraz na rozwój sportu poprzez budowanie relacji między członkami klubu i zachęcanie do uczestnictwa w klubie i uprawnia sportu innych osób (zapewnianie upominków okolicznościowych).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”),

przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Należy w tym miejscu zauważyć, że od 2018 r. w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody podatników zostały rozdzielone na źródła:

- z zysków kapitałowych oraz

- z innych źródeł.

Istotą wprowadzonych zmian jest wyodrębnienie źródła przychodów w postaci zysków kapitałowych i oddzielenie dochodów uzyskiwanych z tego tytułu od pozostałych dochodów uzyskiwanych przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Wydzielając na gruncie ustawy o CIT odrębne źródło przychodów - z zysków kapitałowych - ustawodawca zamieścił w ustawie katalog, w którym określił listę przychodów zaliczanych do tego źródła. Katalog ten został zawarty w art. 7b ustawy o CIT.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu należy podkreślić, że koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Wydatki poniesione na reklamę, jako niewymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Wśród działań podejmowanych przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą, mających na celu kształtowanie popytu na oferowane przez nie towary, usługi bądź markę można wyróżnić sponsoring. Jest on definiowany, jako „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności” (Słownik wyrazów obcych PWN – wersja internetowa). Sponsorowanie może wiązać się z otrzymywaniem świadczeń wzajemnych od podmiotu sponsorowanego, bądź też mieć charakter jednostronny. Skutki podatkowe sponsoringu są uzależnione od treści tego stosunku prawnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że umowy sponsoringu należą do kategorii umów nienazwanych – żadne przepisy nie zawierają bowiem ich definicji. Możliwość ich zawarcia wynikać będzie z reguły ogólnej zawartej w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740), który zakłada swobodę umów w obrocie gospodarczym.

Sponsoring jest jedną z form promocji, polegającą na skojarzeniu pozytywnego obrazu sponsorowanego ze sponsorem, którego znak towarzyszy imprezom lub działaniom sponsorowanej osoby lub instytucji. Sponsoring uznawany jest za formę reklamy, której przedmiotem jest firma i jej produkty. Sponsorowanie ma także kształtować pozytywny wizerunek firmy i popularyzować jej nazwę na rynku. Zwiększenie popularności firmy może mieć wpływ na wzrost uzyskiwanych przez nią przychodów.

Umowa sponsoringu może przybrać formę tzw. sponsoringu właściwego (wzajemność świadczeń) lub sponsoringu niewłaściwego (który swoim charakterem zbliżony jest do darowizny, gdyż zawiera się w jednostronnym zobowiązaniu się sponsora do finansowania sponsorowanego).

Gdy umowa zawarta między stronami przewiduje, że w zamian za przekazanie określonych środków pieniężnych, wartości rzeczowych lub świadczeń, sponsor otrzyma od podmiotu sponsorowanego ekwiwalentne świadczenie wzajemne o charakterze reklamowym, można mówić o tzw. sponsoringu właściwym. Stanowi on w istocie odpłatne nabycie usług reklamowych. Koszty sponsoringu właściwego stanowią wówczas w całości koszty uzyskania przychodów sponsora.

W przypadku, gdy sponsor nie otrzymuje żadnego świadczenia wzajemnego od podmiotu sponsorowanego, poniesione przez niego wydatki mają charakter darowizny (tzw. sponsoring niewłaściwy). Wówczas należy mieć na względzie postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT, zgodnie z którym,

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Oznacza to w praktyce, że do kosztów mogą być zaliczone jedynie wydatki stanowiące ekwiwalent za uzyskany towar czy usługę.

Możliwa jest również sytuacja, gdy umowa sponsoringu przewiduje co prawda obustronne świadczenia sponsora i sponsorowanego, jednak nie są one ekwiwalentne. Wydatki na sponsoring są wówczas kosztami uzyskania przychodów tylko do wysokości wartości usług reklamowych świadczonych przez sponsorowanego. W pozostałej części powinny być traktowane jak darowizna.

W związku z tym, że w przepisach brak jest regulacji odnoszących się do umowy sponsoringu koniecznym jest, aby strony sformułowały w umowie w sposób szczegółowy wzajemne prawa i obowiązki. Przede wszystkim przedmiotowa umowa musi być umową o świadczenie wzajemne tego typu, że sponsor zobowiąże się do finansowego lub rzeczowego wsparcia sponsorowanego, a sponsorowany zobowiąże się do podjęcia działań popularyzujących przedsiębiorcę (np. reklamowania nazwy sponsora, logo czy prowadzonej przez niego działalności). W szczególności istotne jest, aby w sposób jak najbardziej precyzyjny zostały określone wzajemne świadczenia stron oraz jeżeli jest to możliwe, wartość tych świadczeń. Należy bowiem zaznaczyć, że w przypadku tego typu umów występuje zasada ekwiwalentności świadczeń w odniesieniu do kosztów podatkowych. W konsekwencji, tylko takie ukształtowanie w umowie obowiązków sponsorowanego daje podatnikowi korzyści, które pozwalają stwierdzić związek przyczynowo – skutkowy z przychodem, a tym samym możliwość zaliczenia wydatku poniesionego na sponsoring do kosztów uzyskania przychodów w myśl ww. art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. z 2020 r. poz. 1133 ze zm., dalej: „ustawa o sporcie”),

sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach.

W myśl art. 3 ustawy o sporcie,

1. Działalność sportowa jest prowadzona w szczególności w formie klubu sportowego.

2. Klub sportowy działa jako osoba prawna.

Na mocy art. 2 pkt 42 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.) został dodany do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych art. 18ee.

Zgodnie z art. 18ee ustawy o CIT,

1. Podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych może odliczyć od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, kwotę stanowiącą 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na działalność:

1. sportową,

2. kulturalną w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej,

3. wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę

- przy czym kwota odliczenia nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty dochodu uzyskanego przez podatnika z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

2. Za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową uznaje się koszty poniesione na finansowanie:

1. klubu sportowego, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie, na realizację celów wskazanych w art. 28 ust. 2 tej ustawy;

2. stypendium sportowego;

3. imprezy sportowej, niebędącej masową imprezą sportową, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 2171).

3. Przez stypendium sportowe, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, rozumie się finansowane przez podatnika jednostronne, bezzwrotne świadczenie pieniężne, które jest przyznawane przez jednostki samorządu terytorialnego, ministra właściwego do spraw kultury fizycznej, organizacje pożytku publicznego lub kluby sportowe, za osiągnięcie określonego wyniku sportowego lub umożliwiające przygotowanie się do imprezy sportowej.

8. Koszty, o których mowa w ust. 1, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie lub nie zostały odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

9. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono koszty, o których mowa w ust. 1.

10. Podatnik korzystający z odliczenia składa w terminie złożenia zeznania, w którym dokonuje tego odliczenia, informację, według ustalonego wzoru, zawierającą wykaz poniesionych kosztów podlegających odliczeniu.

11. W przypadku skorzystania z odliczenia kosztów, o których mowa w ust. 1, przepisu art. 16 ust. 1 pkt 48 nie stosuje się.

Jak wynika z art. 28 ust. 2 ustawy o sporcie, do którego odwołuje się art. 18ee ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, finansowanie klubu sportowego musi zostać przeznaczone na:

1. realizację programów szkolenia sportowego,

2. zakup sprzętu sportowego,

3. pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach,

4. pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego,

5. sfinansowanie stypendiów sportowych i wynagrodzenia kadry szkoleniowej

- jeżeli wpłynie to na poprawę warunków uprawiania sportu przez członków klubu sportowego, który otrzyma dotację, lub zwiększy dostępność społeczności lokalnej do działalności sportowej prowadzonej przez ten klub.

Ulga sponsoringowa (CSR: ang. Corporate Social Responsibility, społeczna odpowiedzialność biznesu) ma przynieść korzyści podmiotom działającym w określonym obszarze CSR.

Społeczna odpowiedzialność biznesu to strategia zarządzania, zgodnie z którą przedsiębiorstwa w swoich działaniach dobrowolnie uwzględniają interesy społeczne, aspekty środowiskowe, czy relacje z różnymi grupami interesariuszy, w szczególności z pracownikami. Bycie społecznie odpowiedzialnym oznacza inwestowanie w zasoby ludzkie, w ochronę środowiska, relacje z otoczeniem firmy i informowanie o tych działaniach, co przyczynia się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstwa i kształtowania warunków dla zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego. Należy zwrócić uwagę na aspekt świadomości działań podatnika oraz przyjętą przez niego strategię ich realizacji. CSR ma na celu budowanie pozytywnego obioru danego podmiotu w społeczeństwie. Zaufanie konsumentów, obywateli ma w przyszłości przełożyć się na osiągnięcie celów finansowych, a więc powiększenie przychodów. Realizacja celów CSR nie następuje zatem przez sam wydatek ale przez zbudowanie wizerunku podmiotu, który przełoży się na skutki finansowe. Świadome inwestowanie w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu wymaga informowania o tych działaniach. Takie działania powinny wynikać z wcześniejszej strategii i planu działania, na które podatnik może powołać się w przypadku wątpliwości kategoryzacji wydatku na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, uznać należy, że czynniki te przemawiają za tym, że ponoszone wydatki na realizację tego procesu powiększają podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że z uzasadnienia do wprowadzanych od 1 stycznia 2022 r. zmian wynika, że wprowadzenie ulgi dla podatników wspierających działalność sportową jest propozycją nowej zachęty podatkowej, mającej na celu wsparcie określonych dziedzin życia społeczno-gospodarczego. W obecnym stanie prawnym, w podatku dochodowym w ogóle nie ma takiego rozwiązania. Wsparcie dedykowane jest podmiotom prowadzących działalność sportową, kulturalną oraz wspierającą szkolnictwo wyższe i naukę.

Ulga jest skierowana do podatników PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) osiągających przychody z działalności gospodarczej, z której dochody opodatkowane na ogólnych zasadach według skali podatkowej lub według 19% stawki podatku. Ulga będzie odliczana maksymalnie do wysokości uzyskanych w roku podatkowym dochodów z działalności gospodarczej. Będzie polegała na możliwości odliczenia od podstawy obliczenia podatku 50% kosztów uzyskania przychodów poniesionych na określone cele. Oznacza to, że podatnik, oprócz zaliczenia poniesionych kosztów do kosztów uzyskania przychodów, w tym również poprzez odpisy amortyzacyjne, uzyska prawo do dodatkowej preferencji w podatku dochodowym poprzez odliczenie od podstawy obliczenia podatku połowy poniesionych kosztów. Ulga w podatku dochodowym przyczyni się do tego, że sponsorowanie określonych działalności stanie się bardziej atrakcyjne (przedsiębiorcy będą bardziej zainteresowani np. współpracą z klubami sportowymi czy uczelniami), co pozwoli też pozyskać tym podmiotom (np. klubom sportowym) dodatkowe środki na prowadzoną działalność. Odliczeniu będą podlegały koszty, które nie zostały podatnikowi zwrócone w jakikolwiek sposób lub odliczone od dochodu. Ulga będzie odliczana w zeznaniu rocznym. W przypadku ulgi na działalność sportową odliczeniu będą podlegały koszty poniesione na kluby sportowe, które realizują cele określone w art. 28 ustawy o sporcie, tj. m.in. zakup sprzętu sportowego, pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach, pokrycie kosztów korzystania z obiektów sportowych dla celów szkolenia sportowego. Koszty mogą dotyczyć również sfinansowania stypendium sportowego.

W ramach realizacji ulgi koszty mogą być poniesione również na imprezę sportową niebędącą masową imprezą sportową, o której mowa w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych.

Na podstawie art. 3 pkt 3 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, masową imprezą sportową jest impreza masowa mająca na celu współzawodnictwo sportowe lub popularyzowanie kultury fizycznej, organizowaną na:

- stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej - nie mniej niż 300,

- terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000. (…)

Analogiczne rozwiązanie przewidziane zostało w przepisach ustawy CIT (Druk sejmowy Nr 1532).

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnienia opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca sponsoruje Klub Sportowy X, przekazując środki finansowe oraz różnego rodzaju świadczenia rzeczowe, jak np. nagrody rzeczowe, rzeczowe upominki okolicznościowe, np. z okazji Świąt dla członków Klubu Sportowego, etc. W ten sposób Wnioskodawca częściowo pokrywa koszty organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach (zapewnianie nagród). Poprzez swoje wsparcie rzeczowe (np. dostarczenie nagród dla uczestników zawodów) Wnioskodawca finansuje także imprezy sportowe organizowane przez Klub Sportowy X, a także wspiera rozwój sportu. Jak wskazał Wnioskodawca, przekazywane do klubu sportowego upominki okolicznościowe pozwalają na budowanie relacji i więzi między członkami klubu sportowego. Osoby te nie tylko chętniej uczestniczą w zawodach sportowych, ale także angażują bliskich i znajomych w te zawody, imprezy sportowe oraz zapraszają ich do uczestnictwa w klubie oraz zawodach/imprezach sportowych. Dzięki właśnie tym bliskim relacjom krąg członków klubu nie tylko nie maleje, ale jeszcze się powiększa. Działalność tą Wnioskodawca zamierza także kontynuować w przyszłości.

Klub Sportowy X, jest klubem, o którym mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie. Wnioskodawca nie ma podpisanej umowy z klubem. Współpracuje z Klubem od początku jego powstania (2002 roku). Dzięki współpracy z Klubem Wnioskodawca ma możliwość darmowego udziału w zawodach organizowanych przez Klub dla pracowników Wnioskodawcy oraz darmowy udział pracowników w treningach klubowych. Wnioskodawca nie traktuje tego jednak jako świadczenia wzajemnego ze strony Klubu. Celem Wnioskodawcy jest wpieranie działalności sportowej, a nie uzyskiwanie w zamian jakichkolwiek świadczeń od Klubu. Nagrody rzeczowe, które są produktami z oferty handlowej Wnioskodawcy np. zestaw porcelany, są nabywane przez Wnioskodawcę lub wytwarzane we własnym zakresie, zatem mówimy o kosztach nabycia np. zestawu porcelany wyprodukowanego na specjalne zlecenie Wnioskodawcy. Gadżety reklamowe potrzebne do organizacji wydarzeń sportowych organizowanych przez Klub np. torby reklamowe, smycze, wydruk kuponów reklamowych do sklepu firmowego Wnioskodawcy, są również nabywane przez Wnioskodawcę od ich producentów, którzy je produkują na specjalne zlecenie Wnioskodawcy lub wytwarzane we własnym zakresie przez Wnioskodawcę (np. kupony). Bony przedpłacone, umożliwiają zakup towarów w sklepie Wnioskodawcy (kosztem nabycia tego świadczenia rzeczowego, będzie koszt nabycia lub wytworzenia przez Wnioskodawcę towarów, które na podstawie bonu nabędzie np. zwycięzca zawodów organizowanych przez Klub). Świadczenia będą przekazywane członkom klubu sportowego oraz ich rodzinom oraz Zarządowi Klubu do wykorzystania przy organizacji wydarzeń sportowych. Wnioskodawca wyjasnił także, że w jego ocenie wydatki na wytworzenie lub nabycie świadczeń rzeczowych są i będą ponoszone na pokrycie kosztów organizowania zawodów sportowych lub uczestnictwa w tych zawodach. Wnioskodawca wskazał, że wydatki poniesione na świadczenia rzeczowe o których mowa we wniosku nie zostały/nie zostaną Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie zwrócone lub odliczone od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Wnioskodawca nie osiąga przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca wskazał również, że kwota odliczenia nie przekroczy kwoty dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy Wnioskodawca może koszty wytworzenia lub nabycia świadczeń rzeczowych, jak np. nagród rzeczowych lub upominków okolicznościowych przekazanych do Klubu Sportowego uznać za koszty uzyskania przychodów poniesione na działalność sportową, które kwalifikują się do objęcia ulgą, o której mowa w art. 18ee ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe przepisy na grunt analizowanej sprawy stwierdzić należy, że wydatki polegające na sponsorowaniu klubu sportowego, w sytuacji gdy w zamian za przekazane środki klub sportowy świadczy na rzecz sponsora usługi promocyjne, reklamowe mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o CIT. Ponoszone wydatki maja wówczas przełożenie na osiągnięcie przychodów sponsora - jako wydatki na cele reklamowe, promocyjne. Zawarcie umowy sponsoringowej zwiększa rozpoznawalność marki, wpływa np. na kojarzenie znaku towarowego Wnioskodawcy przez potencjalnych klientów oraz kontakty biznesowe z innymi podmiotami zaangażowanymi w sponsorowanie klubu, a także kibicami. Podkreślenia jednakże wymaga, że ww. wydatki winny stanowić świadczenie wzajemne, w przeciwnym wypadku w odniesieniu do poniesionych przez Spółkę wydatków, będzie mieć zastosowanie wyłączenie, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT.

Jak jednoznacznie wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku Dzięki współpracy z Klubem Wnioskodawca ma możliwość darmowego udziału w zawodach organizowanych przez Klub dla pracowników Wnioskodawcy oraz darmowy udział pracowników w treningach klubowych. Wnioskodawca nie traktuje tego jednak jako świadczenia wzajemnego ze strony Klub, a co szczególnie istotne_, celem Wnioskodawcy jest wpieranie działalności sportowej, a nie uzyskiwanie w zamian jakichkolwiek świadczeń od Klubu._

Zatem w opisanej we wniosku a będącej przedmiotem pytania sytuacji, w której Wnioskodawca przekazuje/będzie przekazywał na rzecz Klubu Sportowego świadczenia rzeczowe, za które nie otrzymuje/nie będzie otrzymywał żadnych świadczeń wzajemnych - skorzystanie przez Wnioskodawcę z ulgi dla wspierających sport, kulturę i edukację, o której mowa w przepisie art. 18ee ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie jest/nie będzie możliwe. Poniesione przez Wnioskodawcę koszty w analizowanym przypadku nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT. Skoro Wnioskodawca w związku z dokonywaniem na rzecz klubu świadczeń rzeczowych nie będzie uzyskiwał żadnych świadczeń wzajemnych to mając na względzie cytowany art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT, poniesione przez Wnioskodawcę tytułem tych świadczeń koszty stanowić będą darowiznę.

Tym samym skoro wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na Klub Sportowy stanowić będą darowiznę, a ta natomiast nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów, to Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać z ulgi dla wspierających sport, kulturę i edukację, o której mowa w przepisie art. 18ee ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), za pośrednictwerm systemu teleinformatycznego e-Urząd Skarbowy na stronie: https://www.podatki.gov.pl/e-urzad-skarbowy/ (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA) będąc użytkownikiem/wyznaczając użytkownika konta w e-Urzędzie Skarbowym.

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).