Interpretacja indywidualna
– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części nieprawidłowe i w części prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
6 lipca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 lipca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:
1. Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od nieruchomości mieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 1, do dokonania ich pełnej amortyzacji (pytanie dotyczące stanu faktycznego),
2. Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od nieruchomości niemieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 2 (pytanie dotyczące zdarzenia przyszłego).
Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce jawnej (dalej: „Spółka”), zobowiązanym do uwzględnienia w podatku dochodowym przychodów i kosztów Spółki w proporcji do posiadanego przez siebie udziału, którego wartość wynosi 1% całkowitego udziału w zyskach Spółki. Spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”) na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.; dalej: „Ustawa CIT”). W ramach prowadzonej działalności Spółka posiada tytuły własności różnych nieruchomości, a także zamierza nabyć nowe nieruchomości będące przedmiotem inwestycji.
Zaistniały stan faktyczny:
Spółka wybudowała trzy budynki w celach inwestycyjnych i komercyjnych (dalej: „Inwestycja 1”), do których posiada tytuł własności oraz wykazuje je w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych:
1. Budynek mieszkalny jednorodzinny, wolnostojący, niepodpiwniczony, dwukondygnacyjny wraz z infrastrukturą techniczną, którego budowa została zakończona dnia 10 lutego 2020 r.
2. Budynek stanowiący zespół dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wolnostojących, niepodpiwniczonych, dwukondygnacyjnych wraz z infrastrukturą techniczną, którego budowa została zakończona dnia 28 października 2019 r.
Ponadto, Spółka otrzymała pozwolenie na budowę kolejnych trzech budynków mieszkalnych jednorodzinnych, wolnostojących, niepodpiwniczonych, dwukondygnacyjnych wraz z infrastrukturą techniczną.
Powyższe nieruchomości wpisano do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Zdarzenie przyszłe:
Spółka w przyszłości planuje posiadać na podstawie tytułów własności i wykazywać w swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz wykorzystywać w celach komercyjnych inne budynki klasyfikowane jako mieszkalne, a także budynki/lokale zaklasyfikowane jako lokale zamieszkania zbiorowego bądź budynki rekreacji indywidualnej (dalej zbiorczo: nieruchomości niemieszkalne). Nieruchomości będą przez Spółkę nabyte z przeznaczeniem na krótkotrwały najem zbiorowy o charakterze turystycznym, w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Budynki będą przez Spółkę nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, w tym również mogą zostać wytworzone w wyniku modyfikacji w budynkach wcześniej klasyfikowanych jako budynki mieszkalne, wskutek zmian konstrukcyjnych przeklasyfikowanych na nieruchomości niemieszkalne (dalej: „Inwestycja 2”).
1. Pytanie dotyczące stanu faktycznego:
Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od nieruchomości mieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 1, do dokonania ich pełnej amortyzacji?
2. Pytanie dotyczące zdarzenia przyszłego:
Czy Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od nieruchomości niemieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 2?
Państwa stanowisko w sprawie
Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od nieruchomości mieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 1 do dokonania ich pełnej amortyzacji proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki.
Pomimo tego, że spółka nieposiadająca osobowości prawnej nie jest podatnikiem podatku dochodowego odrębnym od jej wspólników, to jednak jest ona samodzielnym przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (dalej: „Prawo przedsiębiorców”). To oznacza, że w przypadku nabycia składników majątku podlegających amortyzacji prawo do rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych „przechodzi” na jej wspólników, tzn. wspólnicy rozpoznają przychody, koszty ich uzyskania i dochód proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku. Przechodząc natomiast na grunt opodatkowania wspólników, zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem CIT jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b Ustawy CIT, przedmiotem opodatkowania jest przychód.
W myśl natomiast art. 5 ust. 1 Ustawy CIT, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.
W myśl art. 5 ust. 2 Ustawy CIT, zasady dotyczące prawa do udziału w zyskach stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat, jak również do ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną. Takie uregulowanie wynika z faktu, że na gruncie Ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) i Ustawy CIT spółki bez osobowości prawnej (w tym spółka jawna) określone w art. 4a pkt 14 Ustawy CIT (analogicznie art. 5a ust. 1 pkt 26 Ustawy PIT), nie posiadają statusu podatnika w rozumieniu Ustawy PIT i CIT (są transparentne podatkowo). Dochody tej spółki nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki jawnej.
Sposób opodatkowania dochodu z udziału w tej spółce uzależniony jest od opodatkowania podatkiem dochodowym danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki jawnej jest osoba prawna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Podsumowując, w spółkach nieposiadających osobowości prawnej, podatnikami są wspólnicy spółki posiadający prawo do udziału w jej zyskach, które stosuje się również do uprawnień związanych z możliwością rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 16c pkt 2a Ustawy CIT, będącym w mocy od 1 stycznia 2022 r. „Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej”.
Znowelizowany przepis w powyższym brzmieniu wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2022 r. na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105) o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (dalej: „Ustawa zmieniająca”).
Zgodnie z art. 71 ust. 2 Ustawy zmieniającej, „Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.”.
Brzmienie powyższego przepisu wskazuje na ograniczenie możliwości amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych od 1 stycznia 2023 r. Zastosowanie się do niego w dosłownym brzmieniu oznaczałoby, że podatnicy mają możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych, które zostały oddane do użytkowania do dnia 31 grudnia 2021 r. na zasadach obowiązujących do końca 2021 r. tylko do 31 grudnia 2022 r.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Z niniejszego artykułu wywodzą się kolejne, niewyrażone expressis verbis zasady, w tym m.in. zasada ochrony praw nabytych, która, jak wyrażono w wyroku Trybunały Konstytucyjnego z dnia 22 czerwca 1999 r. o sygn. K 5/99 „zakazuje arbitralnego znoszenia lub ograniczania praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym. Zasada ochrony praw nabytych zapewnia ochronę praw podmiotowych – zarówno publicznych, jak i prywatnych. Poza zakresem stosowania tej zasady znajdują się natomiast sytuacje prawne, które nie mają charakteru praw podmiotowych ani ekspektatyw tych praw”.
Kolejną zasadą wywodzoną z art. 2 Konstytucji, jest zasada ochrony interesów w toku. Zasada ta jest naruszona gdy wcześniej obowiązujące przepisy prawa wyznaczyły określony horyzont czasowy dla przedsięwzięć rozłożonych w czasie, a jednostka na gruncie tych przepisów przystąpiła do realizacji tego przedsięwzięcia, po czym nastąpiła w sposób zaskakujący dla niej zmiana tych przepisów. Zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych nieruchomości mieszkalnych jest prawem, które Wnioskodawca posiadał przed wejściem w życie przepisu i którego dalszego posiadania (tj. do dokonania pełnej amortyzacji) oczekiwał. Powyższą zasadę oraz jej kształt potwierdził m.in. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 listopada 1997 r. o sygn. K 26/97:
„Legislacja podatkowa zawsze podlegać więc musi starannej ocenie z punktu widzenia dochowania tych proceduralnych wymagań. Skoro bowiem jej efekty dla obywatela przybierają konkretny wymiar finansowy i często łączą się z uszczupleniem jego dochodów, ustawodawca musi kształtować nowe regulacje podatkowe z uwzględnieniem faktu, że podatnik – zakładając stabilność wcześniejszych przepisów – zaplanował pewne posunięcia ekonomiczne, a różne jego interesy znajdować się mogą w toku (`(...)`). W każdym jednak razie w sytuacjach, gdy przepisy prawa wyznaczały pewien horyzont czasowy dla zaplanowania i przeprowadzenia określonego przedsięwzięcia finansowego czy gospodarczego, nie można zmieniać takich "reguł gry" przed upływem okresu czy terminu, który przewidział sam ustawodawca. Skoro bowiem, w zaufaniu do obowiązującego prawa, zostało już rozpoczęte określone przedsięwzięcie, a prawo przewidywało, iż będzie się ono realizować w pewnym okresie czasu, to – wyjąwszy sytuacje szczególne – obywatel powinien mieć pewność, że będzie mógł ten okres czasu bezpiecznie wykorzystać. Rozpoczęcie przedsięwzięcia finansowego czy gospodarczego wiąże się z reguły z dokonaniem pierwszych nakładów, a nagła zmiana ram prawnych takiego przedsięwzięcia może narazić obywatela na poważne straty”.
Z uwagi na fakt, że odpisy amortyzacyjne nieruchomości są rozłożone w czasie, Wnioskodawca przystąpił do wykonywania swojego prawa oraz że przy przystąpieniu do przedsięwzięcia nie oczekiwał i nie miał podstaw, by oczekiwać, że kształt tego prawa zostanie ograniczony. Gdyby przyjąć za obowiązującą zasadę zwerbalizowaną w art. 71 ust. 2 Ustawy zmieniającej, powyższe zasady zostałyby względem Wnioskodawcy naruszone. Należy więc przyjąć jedyną wykładnię przepisów umożliwiającą zrealizowanie konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawnego oraz ochrony interesów w toku – tj. taką, że Wnioskodawca ma możliwość amortyzowania nieruchomości mieszkalnych do czasu dokonania ich pełnej amortyzacji, albowiem budynki te zostały oddane do użytkowania przed dniem 31 grudnia 2021 r.
Warto dodać, że sam ustawodawca w innych nowelizacjach zajmował (prawidłowo) stanowisko, zgodnie z którym ochrona wartości konstytucyjnych wymaga umożliwienia podatnikom „pełnego” rozpoznania skutków podatkowych przedsięwzięć będących w toku w momencie wprowadzania zmian dla podatników niekorzystnych. Jako przykład przywołać można wprowadzenie art. 16 ust. 1 pkt 49a Ustawy CIT, ograniczającego wysokość wydatków na opłaty wynikające z umów leasingu lub najmu samochodów osobowych. Przepis ten został dodany przez art. 2 pkt 6 lit. a tiret piąte ustawy z dnia 23 października 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2159), (dalej: „Nowelizacja 2019”) zmieniającej Ustawę CIT z dniem 1 stycznia 2019 r.; art 8 ust. 1 tejże ustawy stanowił jednak, że do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 1 i art. 2, w brzmieniu dotychczasowym”, tj. nie przewidujące „limitowania” wydatków na ten cel w kosztach uzyskania przychodów.
W pierwotnym projekcie Nowelizacji 2019 (numer projektu z wykazu prac Rządowego Centrum Legislacji: UC135) projektowano wprowadzenie podobnego do art. 71 ust. 2 Ustawy zmieniającej przepisu określającego „datę graniczną” (31 grudnia 2020 r.) rozpoznawania w kosztach uzyskania przychodów wydatków wynikających z umów zawartych przed 1 stycznia 2019 r. Jednak w toku konsultacji publicznych strony wnoszące uwagi podnosiły, że ustanowienie takiego ograniczenia byłoby niezgodne z zasadą ochrony praw nabytych (tak dokument „Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (UC135) – konsultacje publiczne (24 sierpnia 2018 r.)”, uwaga 1 do art. 13, cyt. „w art. 13 Projektu zawarte są przepisy przejściowe odnośnie umów leasingowych. Brak jest jednak jakiegokolwiek uzasadnienia do przyjęcia wyznaczonej przez Projekt daty 31 grudnia 2020 r. jako końca okresu ochrony prawnej wynikającej z praw nabytych w obecnym stanie prawnym. Naszym zdaniem, zasada ochrony praw nabytych sprzeciwia się wyznaczeniu daty granicznej dla umów leasingowych zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 r. Uważamy, iż jedynym warunkiem korzystania z dotychczasowego brzmienia przepisów powinno być zawarcie umowy leasingowej przed 1 stycznia 2019 r. bez wyznaczania jakichkolwiek innych ram czasowych”.
Ustawodawca uwzględnił zasadność uwagi, czemu dano wyraz w komentarzu do niej („Projektodawca odstąpi od wprowadzania daty granicznej obowiązania dotychczasowej regulacji w odniesieniu do samochodów osobowych oddanych w leasing przed 1 stycznia 2019 r.”) oraz w faktycznym odstąpieniu od wprowadzania takiego przepisu.
Analogicznie jak prawo do rozpoznawania jako kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z umów zawartych przed wejściem w życie zmian dla podatników niekorzystnych należy traktować uprawnienie do rozpoznawania jako kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od składników majątku nabytych przed wejściem w życie takich niekorzystnych zmian. Obie te sytuacje dotyczą bowiem tej samej materii (uprawnienie do rozpoznawania określonego wydatku w kosztach uzyskania przychodów); jeżeli występują między nimi różnice, to należy uznać, że przemawiają one nawet w większym stopniu za ochroną prawa do „amortyzacji” (jest to ochrona rozpoznania „podatkowych” skutków wydatku już w sensie ekonomicznym poniesionego, a nie tylko umowy obligującej podatnika do poniesienia wydatku w przyszłości). Wobec powyższego, pomimo faktu, iż nieruchomości wchodzące w skład Inwestycji 1 zostały zaklasyfikowane jako budynki mieszkalne, Wnioskodawca ma możliwość ich amortyzowania do czasu dokonania ich pełnej amortyzacji, albowiem budynki te zostały oddane do użytkowania przed dniem 31 grudnia 2021 r.
Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego (pytania nr 2):
Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od nieruchomości niemieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 2 proporcjonalnie do prawa Wnioskodawcy do udziału w zysku Spółki.
W pierwszej kolejności należy wskazać, że art. 16c pkt 2a Ustawy CIT, jako przepis ograniczający prawo podatnika, jako wyjątek od ogólnej reguły winien być interpretowany precyzyjnie, a interpretacja nie może być rozszerzająca. Potwierdzenie takich zasad interpretacji było wielokrotnie potwierdzane przez praktyką orzeczniczą – tak m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 kwietnia 1998 r. sygn. I SA/Po 1782/97 oraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 października 1992 r. o sygn. III ARN 50/92, zgodnie z którym:
„Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca. W tym konkretnym wypadku doprowadziłaby ona do rozszerzenia zakresu ustawy przez objęcie nią nowych tytułów opodatkowania. Oznaczałoby to przekroczenie za pomocą wykładni praktycznej, i to dokonywanej przez organ administracji skarbowej, a zatem przez stronę sporu, granicy, która w utrwalonej tradycji prawa europejskiego może być przekraczana tylko i wyłącznie przez ustawodawcę. Dodać tu trzeba, że zasada niedopuszczalności rozszerzenia zakresu opodatkowania w drodze wykładni jest uznawana także w Polsce”.
Taka konstrukcja przepisu art. 16c pkt 2a Ustawy CIT wskazuje, iż celem ustawodawcy było ograniczenie możliwości amortyzacji lokali mieszkalnych, które zostały nabyte przez podatników, a następnie wykorzystane do działalności (najmu), lub wynajem innym osobom fizycznym zaspokajając w ten sposób ich potrzeby mieszkaniowe, natomiast nie było intencją wyłączenie możliwości amortyzacji inwestycji, których przeznaczeniem od początku było przeznaczenie ich na krótkotrwały najem zbiorowy w ramach działalności gospodarczej, a więc wykorzystywanych w działalności turystycznej – jak w przypadku obiektów niemieszkalnych stanowiących przedmiot zainteresowania Wnioskodawcy.
Ustawy podatkowe nie zawierają definicji pojęcia lokalu (budynku) mieszkalnego, wobec czego należy sięgnąć do art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2021 r. poz. 1048 ze zm.), zgodnie z którym, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.
Dodatkowo, rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (dalej: „Rozporządzenie”), definiuje następujące pojęcia:
Zgodnie z § 3 pkt 4 Rozporządzenia, przez budynek mieszkalny należy rozumieć:
a) budynek mieszkalny wielorodzinny,
b) budynek mieszkalny jednorodzinny.
Zgodnie § 3 pkt 5 Rozporządzenia, przez budynek zamieszkania zbiorowego należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi, w szczególności hotel, motel, pensjonat, dom wypoczynkowy, dom wycieczkowy, schronisko młodzieżowe, schronisko, internat, dom studencki, budynek koszarowy, budynek zakwaterowania na terenie zakładu karnego, aresztu śledczego, zakładu poprawczego, schroniska dla nieletnich, a także budynek do stałego pobytu ludzi, w szczególności dom dziecka, dom rencistów i dom zakonny.
Zgodnie z § 3 pkt 6 Rozporządzenia przez budynek użyteczności publicznej należy rozumieć budynek przeznaczony na potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, wychowania, opieki zdrowotnej, społecznej lub socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, w tym usług pocztowych lub telekomunikacyjnych, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym, oraz inny budynek przeznaczony do wykonywania podobnych funkcji; za budynek użyteczności publicznej uznaje się także budynek biurowy lub socjalny.
Zgodnie z § 3 pkt 7 Rozporządzenia przez budynek rekreacji indywidualnej należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego wypoczynku.
Biorąc pod uwagę powyższe definicje oraz literalne rozróżnienie w Rozporządzeniu rodzajów budynków w szczególności na budynki mieszkalne, budynki zamieszkania zbiorowego oraz budynki rekreacji indywidualnej, należy dojść do wniosku, iż ustawodawca zakresem art. 16c pkt 2a Ustawy CIT objął jedynie wskazane w nim wprost rodzaje budynków/lokali, wśród których nie znalazły się m.in. budynki zamieszkania zbiorowego i budynki rekreacji indywidualnej. Tym samym, tego rodzaju budynki nie są „wyłączone z amortyzacji” na gruncie wskazanego przepisu.
Co za tym idzie, Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości niemieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 2 niezależnie od sposobu ich nabycia, również w przypadku zmiany klasyfikacji budynku z budynku uprzednio zaklasyfikowanego jako budynek lub lokal mieszkalny na nieruchomość niemieszkalną, tj. lokal zamieszkania zbiorowego bądź budynek rekreacji indywidualnej.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części nieprawidłowe i w części prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a–16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:
- wydatków na:
a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.
Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.
Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku
w dniu przyjęcia do używania:
a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
b) maszyny, urządzenia i środki transportu,
c) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:
- stanowią własność lub współwłasność podatnika,
- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
Treść powołanych wyżej przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.
Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:
Amortyzacji nie podlegają:
-
grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
-
budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,
2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
-
dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
-
wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,
-
składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności
- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej: „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez podatników wynajmujących podmiotom trzecim nieruchomości mieszkalne od 1 stycznia 2022 r.
W celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do 31 grudnia 2022 r.
Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład:
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Z powyższych przepisów wynika, że ustawa Polski Ład wprowadza zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.
Jednocześnie na podstawie przepisu art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład podatnicy będą mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Zatem na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok (2022) będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.
Z uwagi na brak stosownego wyłączenia, od 1 stycznia 2023 r. żaden podatnik nie będzie mógł już zaliczać do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych.
Innymi słowy – na podstawie przepisu przejściowego – podatnicy będą mogli do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.
Jak bowiem w uzasadnieniu do ustawy Polski Ład (Druk sejmowy nr 1532), w części określonej jako Zmiany w zakresie amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych:
Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji.
Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje.
(…) Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań.
Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych.
W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym.
Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce jawnej, w której posiada 1% udziałów.
W zakresie zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że Spółka wybudowała trzy budynki mieszkalne w celach inwestycyjnych i komercyjnych, do których posiada tytuł własności oraz wykazuje je w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz otrzymała pozwolenie na budowę kolejnych trzech budynków mieszkalnych. Powyższe nieruchomości wpisano do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że koszty uzyskania przychodów po stronie wspólnika spółki jawnej należy rozpoznawać proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku tej spółki.
Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 ustawy o CIT:
Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.
Na mocy art. 5 ust. 1a ustawy o CIT:
Przychody z zysków kapitałowych, przypisane wspólnikowi na podstawie ust. 1, zwiększają przychody wspólnika uzyskane z tego źródła.
Stosownie natomiast do art. 5 ust. 2 ustawy o CIT:
Zasady wyrażone w ust. 1 i 1a stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.
Biorąc pod uwagę literalne brzmienie obowiązującego od 1 stycznia 2022 r. przepisu art. 16c pkt 2a ustawy o CIT, właściciel budynku/lokalu mieszkalnego nie może skorzystać z prawa do amortyzacji po tej dacie.
Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić więc należy, że w stosunku do nieruchomości mieszkalnych co do zasady Wnioskodawca może do końca 2022 r. dokonywać odpisów amortyzacyjnych związanych z tymi nieruchomościami oraz zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do udziału w zysku Spółki na zasadach obowiązujących na dzień 31 grudnia 2021 r.
Jednak nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym ma on prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od nieruchomości mieszkalnych nabytych przed 1 stycznia 2022 r. oraz zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów na zasadach obowiązujących w dniu 31 grudnia 2021 r. do momentu pełnego zamortyzowania tych środków trwałych.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe.
W zakresie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca podał, że w przyszłości Spółka planuje posiadać na podstawie tytułów własności i wykazywać w swojej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz wykorzystywać w celach komercyjnych inne budynki klasyfikowane jako mieszkalne, a także budynki/lokale zaklasyfikowane jako lokale zamieszkania zbiorowego bądź budynki rekreacji indywidualnej (nieruchomości niemieszkalne). Nieruchomości będą przez Spółkę nabyte z przeznaczeniem na krótkotrwały najem zbiorowy o charakterze turystycznym, w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Budynki będą przez Spółkę nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, w tym również mogą zostać wytworzone w wyniku modyfikacji w budynkach wcześniej klasyfikowanych jako budynki mieszkalne, wskutek zmian konstrukcyjnych przeklasyfikowanych na nieruchomości niemieszkalne.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła jednak budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji i do których przytoczony wyżej art. 16c ust. 2a ustawy o CIT nie ma zastosowania.
Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w przypadku nieruchomości niemieszkalnych opisanych we wniosku jako lokale zamieszkania zbiorowego oraz budynki rekreacji indywidualnej, odpisy amortyzacyjne od tych nieruchomości będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do prawa do udziału Wnioskodawcy w zyskach Spółki.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy odnoszące się do zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.
Reasumując – do końca 2022 r. Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od nieruchomości mieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 1 na zasadach obowiązujących na dzień 31 grudnia 2021 r. Jednak Wnioskodawca nie ma prawa zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od tych nieruchomości po roku 2022 aż do momentu dokonania ich pełnej amortyzacji.
Ponadto Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki, odpisy amortyzacyjne od nieruchomości niemieszkalnych wchodzących w zakres Inwestycji 2.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
W odniesieniu do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie niezgodności art. 71 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw z ustawą z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) należy wskazać, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Dlatego też przedmiotowa interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie postawionych przez Wnioskodawcę pytań, które wyznaczają zakres żądania.
Kontrola norm (abstrakcyjna i konkretna; a posteriori i a priori), której istota polega na orzekaniu o hierarchicznej (pionowej) zgodności aktów normatywnych (norm prawnych) niższego rzędu z aktami normatywnymi (normami prawnymi) wyższego rzędu i na eliminowaniu tych pierwszych z systemu obowiązującego prawa w razie stwierdzenia braku zgodności, należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji budynków mieszczących się w Inwestycji 2 do odpowiedniej grupy środków trwałych, które Wnioskodawca zaklasyfikował jako niemieszkalne. Ponieważ organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego – nie jest właściwy do ustalenia do jakiej grupy środków trwałych należy zaklasyfikować wskazane przez Wnioskodawcę budynki jako niemieszkalne.
Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.
Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
Jeżeli zatem nieruchomości mieszczące się w Inwestycji 2 określone we wniosku jako niemieszkalne, błędnie zostały jako niemieszkalne sklasyfikowane przez Wnioskodawcę, to opisane zdarzenie przyszłe nie będzie zgodne ze stanem rzeczywistym, a w konsekwencji interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
Odnosząc się zaś do przywołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądowych należy zauważyć, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych oraz prawnych i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Tym samym nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.
Nie negując rozstrzygnięć – na które Wnioskodawca powołuje się w uzasadnieniu swojego stanowiska – jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Organ interpretacyjny natomiast – mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów – nie ma możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że – jak wskazano powyżej – nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).