Interpretacja dotyczy możliwości skorzystania przez wnioskodawcę z ulgi prowzrostowej (ulgi na ekspansję) określonej w art. 18eb ustawy o CIT, w kontekście kosztów uzyskania przychodu poniesionych na zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów kosmetycznych, które wprowadzane są na rynek pod marką własną wnioskodawcy, lecz fizycznie wytwarzane przez podmioty trzecie, którym wnioskodawca zleca produkcję. Organ podatkowy stwierdził, że wnioskodawca nie może skorzystać z tej ulgi, ponieważ zgodnie z art. 18eb ust. 2 ustawy o CIT, przez produkty rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika. W analizowanym przypadku wnioskodawca nie wytwarza produktów bezpośrednio, lecz jedynie zleca ich produkcję podmiotom trzecim. Organ podatkowy uznał, że wykładnia językowa tego przepisu jest wiążąca i nie dopuszcza rozszerzającej interpretacji, która umożliwiłaby skorzystanie z ulgi w przypadku produktów wytwarzanych na zlecenie.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.
4 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z tzw. ulgi prowzrostowej ujętej w art. 18eb ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych) w zakresie kosztów uzyskania przychodu poniesionych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów wprowadzanych na rynek pod marką własną Wnioskodawcy, lecz fizycznie wytwarzanych przez podmioty trzecie, którym produkcję zleca Wnioskodawca.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością oraz czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej zajmuje się m.in. produkcją oraz dystrybucją produktów kosmetycznych. W rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego znajduje się informacja o tym, że jednym z przedmiotów działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest: PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 20.42.Z – Produkcja wyrobów kosmetycznych i toaletowych.
Wnioskodawca planuje wprowadzać na rynek nową linię produktów kosmetycznych pod swoim znakiem towarowym (tzw. marką własną). Produkcja wskazanych produktów będzie się odbywała z wykorzystaniem podmiotów trzecich: jednemu podmiotowi będzie zlecana produkcja opakowań, zaś innemu ich napełnienie wsadem kosmetycznym według specjalnie stworzonej receptury.
Wytworzone produkty będą wprowadzane na rynek wyłącznie przez Wnioskodawcę i pod należącym do niego znakiem towarowym (marką własną). Wnioskodawca będzie osobą odpowiedzialną w rozumieniu przepisów o produktach kosmetycznych i tym samym będzie ponosić pełne ryzyko związane z wprowadzaniem tych produktów na rynek. Z uwagi na fakt, że wprowadzane na rynek produkty będą stanowić nową linię i markę, Wnioskodawca będzie zmuszony ponosić koszty promowania tego produktu w celu zwiększenia rozpoznawalności produktu wśród klientów i zwiększenia jego sprzedaży. Koszty te będą mieścić się katalogu określonym w art. 18eb ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej zwanej „ustawą o CIT”).
Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do skorzystania z tzw. ulgi prowzrostowej opisanej w art. 18eb ustawy o CIT w zakresie kosztów uzyskania przychodu poniesionych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów wprowadzanych na rynek pod marką własną Wnioskodawcy, lecz fizycznie wytwarzanych przez podmioty trzecie, którym produkcję zleca Wnioskodawca.
Zgodnie z art. 18eb ust. 1 ustawy o CIT, podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów do wysokości dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych, nie więcej jednak niż 1 000 000 zł w roku podatkowym. Stosownie do treści art. 18eb ust. 2 i ust. 3 ustawy o CIT, przez produkty rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika, natomiast przez zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów rozumie się odpłatne zbycie produktów do podmiotu niebędącego podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4.
Zgodnie z art. 18eb ust. 7 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów uznaje się koszty:
a) organizację miejsca wystawowego,
b) zakup biletów lotniczych dla pracowników,
c) zakwaterowanie i wyżywienie dla pracowników,
działań promocyjno-informacyjnych, w tym zakupu przestrzeni reklamowych, przygotowania strony internetowej, publikacji prasowych, broszur, katalogów informacyjnych i ulotek, dotyczących produktów,
dostosowania opakowań produktów do wymagań kontrahentów,
przygotowania dokumentacji umożliwiającej sprzedaż produktów, w szczególności dotyczącej certyfikacji towarów oraz rejestracji znaków towarowych,
przygotowania dokumentacji niezbędnej do przystąpienia do przetargu, a także w celu składania ofert innym podmiotom.
Przekładając powyższe na przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że wskazane wymagania zostaną spełnione. Otóż Wnioskodawca zamierza ponieść koszty działań promocyjno-informacyjnych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży nowej linii produktów kosmetycznych.
Należy wskazać, iż bez znaczenia dla możliwości skorzystania z przedmiotowej ulgi powinien być fakt skorzystania przez Wnioskodawcę z usług podmiotów trzecich przy produkcji kosmetyków. Zgodnie z art. 18eb ust. 2 ustawy o CIT, przez produkty rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika. Z literalnego brzmienia przepisu nie wynika w żadnym razie przesłanka bezpośredniości wytworzenia towarów przez podatnika. Zatem należy uznać, że dotyczy to zarówno produktów wytwarzanych bezpośrednio przez podatnika, jak i produktów, które są wytwarzane przez podmiot trzeci, ale działający na zlecenie podatnika, który wprowadza ten produkt na rynek i prowadzi jego dystrybucję. Postawienie wymogu bezpośredniości wytwarzania produktu dla skorzystania z omawianej preferencji podatkowej stanowiłoby zawężającą wykładnię prawa, niedopuszczalną w prawie podatkowym, sprzeczną z zasadą legalizmu (art. 7 Konstytucji) i zasadą demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji). Przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 maja 2015 r., sygn. akt II FSK 94/14, wskazał: „że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania, a więc przy wykładni przepisów dotyczących ulg i zwolnień podatkowych nie jest dopuszczalne posługiwanie się wykładnią rozszerzającą. Tego rodzaju interpretacja kłóciłaby się bowiem z wyrażoną w art. 84 Konstytucji zasadą powszechności opodatkowania. Niemniej z całą pewnością nie jest też dopuszczalne zawężanie kręgu podmiotów uprawnionych do zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. tylko na tej podstawie, że w innym przepisie ustawodawca przewidział zwolnienie dotyczące żołnierzy. Jest to stanowisko sprzeczne z zasadą legalizmu (art. 7 Konstytucji) i zasadą demokratycznego państwa prawa (art. 2 Konstytucji)”.
Dalej należy wskazać, że żadne przepisy nie stoją na przeszkodzie korzystania z usług podmiotów trzecich przy wykonywaniu zobowiązań. W szczególności trzeba podkreślić, iż to właśnie Wnioskodawca będzie wprowadzał produkty kosmetyczne na rynek jako osoba odpowiedzialna w rozumieniu przepisów o produktach kosmetycznych, ponosząc tym samym ryzyko z tym związane, w szczególności ryzyko ekonomiczne, ale także cywilne, w tym odpowiedzialność za bezpieczeństwo produktu. Wszak zgodnie z art. 474 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), dłużnik odpowiedzialny jest jak za własne działanie lub zaniechanie za działania i zaniechania osób, z których pomocą zobowiązanie wykonywa, jak również osób, którym wykonanie zobowiązania powierza. Element ryzyka został wprost wyeksponowany w uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej art. 18eb ustawy o CIT (druk 1532). Na stronie 44 wskazano, że: „Wydaje się, że wprowadzane rozwiązanie powinno oddziaływać wspierająco szczególnie na małe podmioty podejmujące się ryzyka związanego z ekspansją na zagraniczne rynki (zarówno rozpoczynające jak i rozwijające dotychczasową działalność związaną ze sprzedażą produktów za granicę)”.
Należy także wskazać, że z uwagi na zaawansowanie procesów produkcyjnych, w obecnych czasach jest często niemożliwe dokonywanie samodzielnej produkcji towarów przez podmioty wprowadzające produkty na rynek pod swoimi markami. Produkcją zajmują się bowiem jedynie specjalistyczne podmioty, wyposażone w odpowiednie do tego linie produkcyjne. Gdyby ww. ulgę ograniczyć jedynie do takich podmiotów, to możliwość skorzystania z omawianej preferencji byłaby tylko iluzoryczna, nie realizując w żadnej mierze celów regulacji, w szczególności tych wskazanych w uzasadnieniu do projektu ustawy. Jak wskazali jego autorzy na stronie 44 uzasadnienia: „Zasadność wprowadzenia projektowanej ulgi należy odczytywać również w aspekcie społeczno-ekonomicznym. Poza walorem zachęty do rozszerzania skali działalności związanej ze sprzedażą produktów, proponowane rozwiązanie może stanowić dla przedsiębiorców niewątpliwe wsparcie w obecnej trudnej sytuacji ekonomicznej związanej z pandemią COVID-19. Skorzystanie z ulgi daje bowiem w szczególności szansę do zapełnienia luki powstałej wskutek likwidacji zagranicznych przedsiębiorstw, jak również zdobycia nowych kontraktów w związku z potencjalną możliwością przenoszenia łańcuchów dostaw z państw azjatyckich do Europy”.
Jak widać głównym celem wprowadzonej w art. 18eb ustawy o CIT jest wspieranie sprzedaży produktów wprowadzanych na rynek przez podatników. Ograniczanie tej ulgi jedynie do bezpośrednich wytwórców produktów eliminowałoby możliwość wsparcia sprzedaży produktów wprowadzanych przez podatników pod marką własną, jeśli ich produkcję zleciliby podmiotom trzecim. Tymczasem na rynku dość powszechną praktyką jest wytwarzanie przez producentów produktów na zlecenia zewnętrzne i pod marką własną zleceniodawców. Tego rodzaju produkty nie są wprowadzone do obrotu przez producentów, gdyż robią to zleceniodawcy. W takich sytuacjach to zleceniodawcy (a nie producent) ponoszą koszty wprowadzenia produktu na rynek, koszty wsparcia sprzedaży tego produktu. Dlatego powinni być również oni objęci możliwością korzystania z ulgi określonej w art. 18eb ustawy o CIT.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.), która weszła w życie 1 stycznia 2022 r., wprowadzono przepisy mające zdynamizować rozwój gospodarczy kraju poprzez system ulg podatkowych. Jedną z form wsparcia przedsiębiorców w ramach Polskiego Ładu jest ulga na zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów, czyli tzw. „ulga na ekspansję”. Celem ulgi jest zachęcenie przedsiębiorców do rozwoju swojej działalności i rozszerzania działalności nie tylko na rynek krajowy, ale także na zagraniczne rynki zbytu.
Regulacje dotyczące tej ulgi zawiera dodany do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) art. 18eb, który w ust. 1 stanowi, że:
Podatnik uzyskujący przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych odlicza od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów do wysokości dochodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym z przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych, nie więcej jednak niż 1 000 000 zł w roku podatkowym.
Według art. 18eb ust. 2 ustawy o CIT:
Przez produkty rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika.
W świetle art. 18eb ust. 3 ww. ustawy:
Przez zwiększenie przychodów ze sprzedaży produktów, o których mowa w ust. 1, rozumie się odpłatne zbycie produktów do podmiotu niebędącego podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4.
W myśl art. 18eb ust. 4 ustawy o CIT:
Podatnik jest uprawniony do skorzystania z odliczenia pod warunkiem, że w okresie 2 kolejno następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego, w którym poniósł koszty zwiększenia przychodów, o których mowa w ust. 1, zwiększył przychody ze sprzedaży produktów w stosunku do przychodów z tego tytułu ustalonych na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego rok poniesienia tych kosztów lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych lub osiągnął przychody ze sprzedaży produktów dotychczas nieoferowanych w danym kraju.
Według art. 18eb ust. 7 ustawy o CIT:
Za koszty uzyskania przychodów poniesione w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów uznaje się koszty:
a) organizację miejsca wystawowego,
b) zakup biletów lotniczych dla pracowników,
c) zakwaterowanie i wyżywienie dla pracowników;
działań promocyjno-informacyjnych, w tym zakupu przestrzeni reklamowych, przygotowania strony internetowej, publikacji prasowych, broszur, katalogów informacyjnych i ulotek, dotyczących produktów;
dostosowania opakowań produktów do wymagań kontrahentów;
przygotowania dokumentacji umożliwiającej sprzedaż produktów, w szczególności dotyczącej certyfikacji towarów oraz rejestracji znaków towarowych;
przygotowania dokumentacji niezbędnej do przystąpienia do przetargu, a także w celu składania ofert innym podmiotom.
Jak wynika z opisu sprawy, (…) Wnioskodawca planuje wprowadzać na rynek nową linię produktów kosmetycznych pod swoim znakiem towarowym (tzw. marką własną). Produkcja wskazanych produktów będzie się odbywała z wykorzystaniem podmiotów trzecich: jednemu podmiotowi będzie zlecana produkcja opakowań, zaś innemu ich napełnienie wsadem kosmetycznym według specjalnie stworzonej receptury.
Wytworzone produkty będą wprowadzane na rynek wyłącznie przez Wnioskodawcę i pod należącym do niego znakiem towarowym (marką własną). Wnioskodawca będzie osobą odpowiedzialną w rozumieniu przepisów o produktach kosmetycznych i tym samym będzie ponosić pełne ryzyko związane z wprowadzaniem tych produktów na rynek. Z uwagi na fakt, że wprowadzane na rynek produkty będą stanowić nową linię i markę, Wnioskodawca będzie zmuszony ponosić koszty promowania tego produktu w celu zwiększenia rozpoznawalności produktu wśród klientów i zwiększenia jego sprzedaży.
Biorąc pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego w pierwszej kolejności wskazać należy, że z tzw. „ulgi na ekspansję”, o której mowa w przepisach art. 18eb updop, mogą skorzystać podatnicy, którzy wytworzyli produkty w ramach swojej działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 18eb ust. 2 updop przez „produkty” rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika. Wsparciem w ramach ulgi, w świetle art. 18eb ust. 3 updop wymienionych regulacji objęte zostało odpłatne zbycie produktów wytworzonych przez podatnika, do podmiotu niebędącego podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 updop.
Zaznaczenia w tym miejscu wymaga, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni, tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu, w szczególności, gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają z danego tekstu prawnego wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2014 r., II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności. Językowe znaczenie przepisu prawa wyznacza bowiem granice dopuszczalnej wykładni, gdyż „formuła słowna jest (`(...)`) granicą wszelkiego dopuszczalnego sensu, jakiego możemy poszukiwać w tekście przepisów prawa” (zob. wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2000 r., III SA 3055/09, „Monitor Podatkowy” 2001, nr 4; również R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995, s. 101-102). Nie ma w szczególności konieczności potrzeby sięgania po argumenty celowościowe wtedy, gdy już po zastosowaniu reguł znaczeniowych albo metody językowej i dyrektyw systemowych uda się osiągnąć właściwy wynik wykładni, to jest ustalić pozbawione cech niedorzeczności znaczenie interpretowanej normy (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2007 r., III CZP 94/06, OSNC 2007, nr 7-8, poz. 95 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1998 r., I CKN 664/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 7). Jeżeli przepis prawa jest jednoznaczny w swej warstwie językowej, nie zachodzi potrzeba, ani możliwość, stosowania innych metod wykładni. W innych przypadkach ustalenie treści normy prawnej zawartej w gramatycznym sformułowaniu przepisu prawa może wymagać odwołania się do dalszych metod wykładni, np. wykładni systemowej wewnętrznej lub zewnętrznej. Metodami wykładni systemowej czy celowościowej nie można wykroczyć poza ramy możliwych znaczeń interpretowanego przepisu wynikające z jego wykładni gramatycznej. Wykładnia przepisu dokonana z naruszeniem tej zasady stanowi już wykładnię contra legem, a więc prowadzi do naruszenia przepisu podlegającego interpretacji.
Odnosząc się wprost do pytania będącego przedmiotem wniosku, tj. ustalenia czy Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z tzw. ulgi prowzrostowej ujętej w art. 18eb updop w zakresie kosztów uzyskania przychodu poniesionych w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży produktów wprowadzanych na rynek pod marką własną Wnioskodawcy, lecz fizycznie wytwarzanych przez podmioty trzecie, którym produkcję zleca Wnioskodawca należy wskazać, że nie może pozostać bez znaczenia fakt skorzystania przez Wnioskodawcę z usług podmiotów trzecich przy produkcji kosmetyków.
Należy ponownie zaznaczyć, że zgodnie z art. 18eb ust. 2 updop przez produkt rozumie się rzeczy wytworzone przez podatnika.
Ustawodawca nie wprowadził na potrzeby przepisu art. 18eb definicji „wytworzenia” rzeczy, należy więc posłużyć się potocznym rozumieniem tego słowa. Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego ( https://sjp.pwn.pl/ ) „wytworzyć” to „zrobić, wyprodukować coś”.
Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca samodzielnie (jak pisze we wniosku – bezpośrednio) „nie robi” ani „nie produkuje” wyrobów kosmetycznych. Produkcja tych wyrobów jest zlecana podmiotom trzecim. Wnioskodawca dokonuje natomiast sprzedaży tych produktów wprowadzonych na rynek pod własną marką. Działań Wnioskodawcy nie można więc uznać za wytworzenie produktów kosmetycznych, w rozumieniu art. 18eb ust. 2 updop.
Podsumowując powyższe wyjaśnienia oraz mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz zdarzenie przyszłe sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać z odliczenia od podstawy opodatkowania, o którym mowa w art. 18eb ust. 1 updop.
Nawiązując do powołanego w stanowisku Wnioskodawcy fragmentu uzasadnienia do projektu ustawy wprowadzającej omawiany art. 18eb ustawy o CIT (druk 1532), z którego wynika, że: Wydaje się, że wprowadzane rozwiązanie powinno oddziaływać wspierająco szczególnie na małe podmioty podejmujące się ryzyka związanego z ekspansją na zagraniczne rynki (zarówno rozpoczynające jak i rozwijające dotychczasową działalność związaną ze sprzedażą produktów za granicę), należy zwrócić uwagę, że racjonalną intencją ustawodawcy było stworzenie ulgi skierowanej do małych podmiotów, które ze względu na ekonomikę swojego działania nie mogą pozwolić sobie na ponoszenie dodatkowych kosztów związanych z nabywaniem usług od innych podmiotów, a w szczególności na przenoszenie faktycznej produkcji do podmiotów trzecich.
Wobec powyższego, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.
- Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili