Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 marca 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 marca 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

1. wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu Usługi IDS stanowi przedmiot opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych);

2. wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu Usługi CIS stanowi przedmiot opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo 17 maja 2022 r. w odpowiedzi na wezwanie z 29 kwietnia 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Narodowy Bank Polski jest bankiem centralnym Rzeczypospolitej Polskiej (art. 227 Konstytucji RP - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483, ze zm.) oraz art. 1 ustawy o NBP - Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz.U. z 2022 r., poz. 492)) i jako taki pełni trzy podstawowe funkcje: banku emisyjnego, banku banków oraz centralnego banku państwa.

Podstawowym celem działalności Banku jest utrzymanie stabilnego poziomu cen (polityka pieniężna), przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP (art. 3 ust. 1 ustawy o NBP). Do zadań NBP należy również prowadzenie gospodarki rezerwami dewizowymi (art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy o NBP).

Bank wypełnia zadania określone w Konstytucji RP, ustawie o NBP, Prawie bankowym - Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2021 r., poz. 2439, ze zm.), Prawie dewizowym - Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz.U. z 2020 r., poz. 1708, ze zm.) oraz Ustawie z dnia 29 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2021 r., poz. 305, ze zm.), działając poprzez następujące organy: Prezesa NBP, Radę Polityki Pieniężnej, Zarząd NBP oraz przez własne jednostki organizacyjne.

NBP posiada osobowość prawną (art. 2 ust. 1 ustawy o NBP).

Dla celów związanych z realizacją zadań nałożonych na Bank, NBP dokonał, u podmiotu z siedzibą w Stanach Zjednoczonych („Usługodawca”), zakupu świadczeń polegających na:

1. udostępnieniu, poprzez platformy internetowe, standardowych indeksów („Indeksy IDS”) i danych („Dane”), na podstawie których Indeksy IDS są tworzone (Index Data Services, dalej: „Usługa IDS”) oraz danych statystycznych związanych z Indeksami IDS;

2. opracowaniu, utrzymaniu i udostępnianiu Wnioskodawcy przez Usługodawcę indeksów („Indeksy CIS”) na podstawie specyfikacji wskazanych przez Wnioskodawcę (Custom Index Services, dalej: „Usługa CIS”).

Indeksy (Indeksy IDS oraz Indeksy CIS) i Dane nabywane od Usługodawcy w ramach Usługi IDS oraz Usługi CIS wykorzystywane są przez Wnioskodawcę m.in. do oceny ryzyka i dochodowości, związanych z inwestycjami w określone instrumenty finansowe w procesie zarządzania rezerwami dewizowymi.

Usługi IDS i Usługi CIS świadczone są przez Usługodawcę na podstawie umowy zawartej z Wnioskodawcą („Umowa”).

1. Usługa IDS

Usługa IDS realizowana jest za pośrednictwem platform internetowych, do których dostęp zapewnia Usługodawca („Platformy”).

Indeksy IDS są udostępniane Wnioskodawcy przez Usługodawcę na podstawie Umowy w ramach subskrypcji obejmującej okres dwunastu miesięcy. Umowa przewiduje mechanizm automatycznego jej przedłużania na kolejne dwanaście miesięcy, w przypadku braku zgłoszenia przez którąś ze stron Umowy woli zakończenia jej obowiązywania.

Zgodnie z Umową, Indeksy IDS są wynikiem dokonanej przez Usługodawcę kompilacji zbioru Danych, odnoszących się do rynków obligacji oraz walut.

Dane wykorzystywane przez Usługodawcę do określenia wartości Indeksu IDS to dane liczbowe, informacje oraz innego rodzaju zawartość, pozwalające na ustalenie składu i wartości określonego Indeksu IDS, stanowiącego element Usługi IDS.

Usługodawca, w ramach Usługi IDS, samodzielnie określa zakres i rodzaj danych gromadzonych i wykorzystywanych do konstruowania Indeksów IDS. Innymi słowy, Wnioskodawca nie ma wpływu na zakres i rodzaj danych wykorzystanych do opracowania danego Indeksu IDS. Wnioskodawca otrzymuje od Usługodawcy usystematyzowany zbiór informacji (tj. Indeksów IDS oraz Danych) w postaci elektronicznej.

Umowa zawarta pomiędzy Wnioskodawcą, a Usługodawcą wskazuje, że Usługodawca udziela Wnioskodawcy ograniczonego w czasie, osobistego, niewyłącznego, nieprzenoszalnego prawa do wykorzystywania Indeksów IDS na wewnętrzne potrzeby Wnioskodawcy, które to potrzeby wynikają z konieczności dokonywania przez Wnioskodawcę oceny: (i) ryzyka inwestowania w określone instrumenty finansowe oraz (ii) dochodowości tychże instrumentów. Wnioskodawca nie jest uprawniony do jakiegokolwiek udostępniania, czy też publikowania Indeksów IDS i Danych bez wcześniejszego uzyskania zgody Usługodawcy. Ponadto, Wnioskodawca nie ma prawa wykorzystywać Indeksów IDS i Danych na potrzeby m.in.:

a) oceny własnych obligacji,

b) poszerzania i walidowania własnych baz danych służących wycenie instrumentów finansowych,

c) tworzenia nowych produktów finansowych.

Zakres uprawnień przysługujących Wnioskodawcy względem udostępnianych mu Indeksów IDS oraz Danych jest więc ograniczony w znacznym stopniu.

Dostęp do Indeksów IDS konstruowanych i udostępnianych Wnioskodawcy przez Usługodawcę w ramach Usługi IDS może mieć każdy podmiot, który zawrze stosowną umowę z Usługodawcą i zyska dostęp do Platform. Jak zostało bowiem wcześniej wskazane, Wnioskodawca nie zyskuje wyłącznego prawa do korzystania z Indeksów IDS, ani Danych.

2. Usługa CIS

Obok Usługi IDS, w ramach Umowy Wnioskodawca może żądać od Usługodawcy, aby ten skonstruował i obliczył dla Wnioskodawcy wartość dodatkowych Indeksów CIS. W takim przypadku Wnioskodawca wskazuje Usługodawcy specyfikację żądanego Indeksu CIS.

Podjęcie prac nad kalkulacją określonego Indeksu CIS następuje po uprzedniej akceptacji specyfikacji danego Indeksu CIS wyrażonej przez Usługodawcę. Zatem, odmiennie aniżeli ma to miejsce w odniesieniu do Indeksów IDS, Wnioskodawca ma wpływ na zakres i rodzaj danych uwzględnianych w ramach Indeksu CIS.

Umowa reguluje:

a) sposób udostępniania Wnioskodawcy Indeksów CIS przez Usługodawcę za pośrednictwem Platform,

b) cel pozyskania Indeksów CIS przez Wnioskodawcę,

c) zakres uprawnień do korzystania z Indeksów CIS, przysługujący Wnioskodawcy,

w sposób tożsamy, jak ma to miejsce w odniesieniu do Indeksów IDS, z wyjątkiem okresu obowiązywania Umowy w stosunku do Indeksów CIS, który to okres jest okresem nieoznaczonym, trwającym do końca miesiąca, w którym Wnioskodawca dostarczy dokument wyrażający wolę zakończenia Umowy, w zakresie Indeksów CIS, z Usługodawcą. Odmiennie niż w przypadku Usługi IDS, dostęp do Indeksów CIS jest udzielany wyłącznie Wnioskodawcy.

Usługodawca nie posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagranicznego zakładu w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”).

W uzupełnieniu wniosku z 10 maja 2022 r. Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące Usługodawcę.

Pytania

1. Czy wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu Usługi IDS stanowi przedmiot opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT?

2. Czy wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu Usługi CIS stanowi przedmiot opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

1. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi IDS nie stanowi przedmiotu opodatkowaniu tzw. podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

2. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi CIS, stanowi przedmiot opodatkowania tzw. podatkiem u źródła, jako przychód uzyskany z tytułu usług przetwarzania danych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Uwagi w zakresie stanu prawnego

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, CIT z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT („Podatek u źródła”), przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów („Należności odsetkowe”).

Z kolei w pkt 2a ww. jednostki redakcyjnej ustawy o CIT został wskazany zakres usług, z tytułu świadczenia których wypłata wynagrodzenia, podlega opodatkowaniu Podatkiem u źródła. I tak ustawodawca wskazał tu świadczenia takie jak: usługi doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Zakresem opodatkowania są objęte także świadczenia o podobnym charakterze do świadczeń wskazanych powyżej („Usługi WHT”).

Nałożenie obowiązku poboru Podatku u źródła przez podmiot wypłacający wynagrodzenie z opisanych tytułów zostało dokonane w drodze art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. W myśl powołanej jednostki redakcyjnej osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać, (z pewnymi zastrzeżeniami nie mającymi zastosowania w niniejszej sprawie), w dniu dokonania wypłaty Podatek u źródła od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e ustawy o CIT.

Trzeba także mieć na uwadze, iż w przypadku posiadania, przez podmioty wypłacający podatnikowi Należności odsetkowe lub należności dotyczące Usług WHT, ważnego certyfikatu rezydencji podatkowej podatnika, zastosowanie mogą znaleźć stawki Podatku u źródła wynikające z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo zgodnie z taką umową może dojść do niepobrania Podatku u źródła.

W kontekście powyższych rozważań w zakresie stanu prawnego mającego zastosowanie w odniesieniu do przedstawionej problematyki, Wnioskodawca pragnie także wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na jej terytorium. Dochody te zostały zdefiniowane w art. 3 ust. 3 ustawy o CIT i są nimi dochody m.in. ze wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na jej terytorium zagraniczny zakład oraz z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

2. Usługi IDS

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie wypłacane na rzecz Usługodawcy z tytułu świadczenia Usług IDS nie stanowi żadnej z kategorii przychodów wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z ugruntowanym w praktyce interpretacyjnej i orzecznictwie poglądem, kategorie przychodów wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające charakter podobny do świadczeń nazwanych, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a. W drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w ww. przepisie, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych niż te wyraźnie w nim skonkretyzowane. Dla uznania, że określone świadczenie nie wymienione wprost jest objęte jego zakresem niezbędne jest jednak, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2369/15).

Należy również podkreślić, że mając na uwadze wskazaną konstrukcję katalogów usług niematerialnych wyszczególnionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, wykładnia tego przepisu nie powinna prowadzić do interpretacji rozszerzającej, skutkującej rozszerzeniem zakresu opodatkowania w stosunku do przewidzianego w ustawie o CIT. Wspomina o tym prof. dr. hab. B. Brzeziński wskazując, że „Obecnie zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie prawa podatkowego utrwalone jest jednak stanowisko, w świetle którego stosowanie wykładni rozszerzającej w odniesieniu do przepisów kreujących obowiązek podatkowy jest co do zasady niedopuszczalne. Odzwierciedleniem tej zasady jest podniesienie do rangi konstytucyjnej zasady nullum tributum sine lege. W szczególności Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 października 1992 r., sygn. akt III A RN 50/92, podkreślił, że «fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawa jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja przepisów w tym zakresie nie może być rozszerzająca.» Co do zasady wykładnię rozszerzającą można stosować jedynie wyjątkowo. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się jednak, że powstanie obowiązku podatkowego nie może zastąpić w wypadku, w którym jest on skutkiem interpretacji rozszerzającej. W konsekwencji pozostawienie w katalogu określającym zakres przedmiotu opodatkowania pewnej swobody interpretacyjnej w ocenie, jakie usługi będą tymi «o podobnym charakterze», nakazuje dużą ostrożność organom podatkowym w stosowaniu analizowanych przepisów ze względu na fakt, że bardzo łatwo w tym przypadku uzyskać wyniki rozszerzające obowiązek podatkowy w sposób niewynikający wprost z ustawy" (B. Brzeziński, „Wykładnia i stosowanie prawa podatkowego. Węzłowe problemy”; LEX 2013).

Uwzględniając powyższe uwagi oraz charakter Usług IDS, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w jego ocenie Usługi IDS nie stanowią usług wskazanych jako świadczenia będące źródłem Należności odsetkowych. Nie można ich bowiem zakwalifikować do świadczeń generujących przychody m.in. z tytułu odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego. Nie można Usług IDS zakwalifikować także do świadczeń generujących przychody za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Udzielenie dostępu do Indeksów IDS oraz Danych za pośrednictwem Platformy nie stanowi bowiem informacji w zakresie wskazanym w art. 21 ust. 1 pkt 1 in fine ustawy o CIT. Warto tu wskazać, że pojęcie „know-how” nie zostało zdefiniowane szczegółowiej, aniżeli ma to miejsce w przepisie powołanym powyżej. W związku z tym, jako „know-how” można rozumieć pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

a) niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

b) istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

c) zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Ponadto celem lepszego zrozumienia pojęcia know-how posłużyć można się regulacjami międzynarodowymi oraz orzecznictwem sądów administracyjnych. W prawie wspólnotowym definicja know-how znajdowała się np. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 772/2004 z 7 kwietnia 2004 r. w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii (Dz. U. UE. L 123 z 27 kwietnia 2004 r.). Przyjęta definicja określała know-how jako pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczeń i badań, które są niejawne (nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne), istotne (ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową), zidentyfikowane (opisane w wystarczająco zrozumiały sposób). Definicje międzynarodowe są brane pod uwagę także przy wykładni przepisów podatkowych związanych z know-how stosowaną przez sądy administracyjne.

W zakresie pojęcia umowy know-how NSA w wyroku z dnia 9 lipca 1996 r. (sygn. akt SA/Łd 556/96) stwierdził, że do niewątpliwych cech umowy know-how należy przekazanie tajemnicy receptury lub informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem technicznym lub naukowym. Natomiast co do definicji know-how w wyroku z dnia 31 lipca 2003 r. (sygn. akt III SA 1661/01) NSA określił, że know-how jest to zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. W ocenie sądu termin „poufny” oznacza, że przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany. Termin „istotny” oznacza, że informacje są ważne i niebanalne, zaś termin „zidentyfikowany” oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności.

Podstawowym warunkiem uznania danej wiedzy za know-how jest jej opisanie i utrwalenie. W praktyce oznacza to, że know-how powinno być przekazywane w formie materialnej, np. w formie schematów, planów, receptur, wzorów itp., zawierających tryb postępowania prowadzący do wytworzenia produktu końcowego. Know-how musi być także możliwe do zidentyfikowania, powinno być zatem opisane w umowie licencyjnej bądź zarejestrowane w innej stosownej formie. W wyroku z dnia 20 września 2005 r. NSA (sygn. akt FSK 2077/04) określił, że nośnik informacji praktycznych typu know-how należy traktować wyłącznie w kategoriach procesowych, to znaczy dowodowych, a nie materialnoprawnych. Zatem termin know-how oznacza zdolność, wiedzę lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know-how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu.

Pojęcie know-how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno- organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.

Tak więc, jak wynika z powyższych rozważań, Usługa IDS nie wpisuje się w zakres pojęcia „know-how”, jako że Indeksy IDS, jak również Dane stanowią wyłącznie pewne elementy wykorzystywane przez Wnioskodawcę w toku działań prowadzonych zgodnie z celami i zadaniami nałożonymi na Bank. Co także istotne to Wnioskodawca określa, do których Indeksów IDS niezbędny jest mu dostęp, na podstawie posiadanej wiedzy i doświadczenia. Ponadto Usługa IDS nie polega na przekazaniu przez Usługodawcę żadnego schematu działania, procesu czy zasad działania w celu uzyskania produktu końcowego. Trzeba wskazać, że to Wnioskodawca posiada wiedzę i doświadczenie, które pozwala mu wykorzystać uzyskane Indeksy IDS i Dane na potrzeby prowadzonej działalności. Bez zaangażowania ww. zasobów Wnioskodawcy Indeksy IDS oraz Dane stanowiłyby bezużyteczny zbiór informacji. Co równe istotne, z punktu widzenia powyższych rozważań nad charakterem „know-how”, Usługa IDS nie dotyczy informacji poufnych, czy trudno dostępnych. Indeksy IDS oraz Dane stanowią bowiem swojego rodzaju „produkt”, który udostępniany jest przez Usługodawcę każdemu podmiotowi, który wyrazi chęć i podpisze z Usługodawcą umowę w tym zakresie.

Wnioskodawca wskazuje, że Usługi IDS nie wpisują się także w żadną z kategorii Usług WHT, wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Nie można bowiem przyporządkować ich do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. Usługi IDS nie stanowią także usług przetwarzania danych. Przetwarzanie danych stanowi bowiem przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson „Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Pogląd taki wyraził także WSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 listopada 2021 r. o sygn. akt I SA/Sz 768/21.

W świetle powyższego należy przypomnieć, iż w ramach Usługi IDS, Usługodawca samodzielnie określa zakres i rodzaj danych gromadzonych i wykorzystywanych do konstruowania Indeksów IDS. Wnioskodawca nie ma wpływu na zakres i rodzaj danych wykorzystanych do opracowania danego Indeksu IDS. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, nie można Usług IDS uznać za usługi przetwarzania danych.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi IDS nie stanowi przedmiotu opodatkowaniu Podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT.

3. Usługi CIS

Usługi CIS w odróżnieniu do Usług IDS nie mają charakteru standardowych usług świadczonych przez Usługobiorcę. Jak wynika bowiem z opisanego stanu faktycznego, Wnioskodawca może żądać od Usługodawcy, aby ten skonstruował i obliczył dla Wnioskodawcy wartość dodatkowych Indeksów CIS. W takim przypadku Wnioskodawca wskazuje Usługodawcy specyfikację żądanego Indeksu CIS, a dostęp do gotowych Indeksów CIS jest udzielany wyłącznie Wnioskodawcy. Usługodawca zatem dokonuje pewne działania na danych.

Działania Usługodawcy polegają na przetworzeniu danych zgodnie ze specyfikacją zadaną przez Wnioskodawcę w celu ustalenia Indeksów CIS, wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi CIS stanowi przedmiot opodatkowania Podatkiem u źródła, jako przychód uzyskany z tytułu usług przetwarzania danych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z 15 lutego 1992 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm., dalej: „Ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przepisie tym wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 Ustawy o CIT za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 5 ustawy CIT,

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy CIT,

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W art. 21 ustawy CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski.

Przepis art. 21 ust. 2 ustawy CIT, stanowi, że:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady ustalania podatku, wynikające z art. 21 ustawy CIT, będą miały zatem zastosowanie w przypadku braku takich umów, albo wtedy, gdy umowa w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, której Polska jest stroną, zawarta z krajem, na którego terytorium podatnik ma siedzibę, nie stanowi inaczej niż polska ustawa.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 lit. a Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz.U. z 1976 r. nr. 31 poz. 178):

Określenie należności licencyjne oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how).

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy CIT,

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy CIT,

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zauważyć należy, że od 1 stycznia 2022 r. przepisy zawężają stosowanie mechanizmu pay&refund jedynie do podmiotów powiązanych zdefiniowanych w przepisach o cenach transferowych oraz do płatności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał u podmiotu z siedzibą w Stanach Zjednoczonych zakupu świadczeń polegających na:

1. udostępnieniu, poprzez platformy internetowe, standardowych indeksów (Indeksy IDS) i danych, na podstawie których Indeksy IDS są tworzone (Index Data Services, dalej: „Usługa IDS”) oraz danych statystycznych związanych z Indeksami IDS;

2. opracowaniu, utrzymaniu i udostępnianiu Wnioskodawcy przez Usługodawcę indeksów (Indeksy CIS) na podstawie specyfikacji wskazanych przez Wnioskodawcę (Custom Index Services, dalej: „Usługa CIS”).

Bazę danych definiuje się jako zbiór danych lub jakichkolwiek innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

W związku z powyższym baza danych może mieć charakter utworu i stanowić przedmiot prawa autorskiego. Niemniej jednak dotyczy to sytuacji, w której dany podmiot uzyskuje nie tylko dostęp do bazy danych, ale także prawo do jej modyfikowania, rozpowszechniania czy też innego sposobu ingerencji w nią.

Wobec powyższego należy rozważyć kwestię uznania Usługi IDS jako należności za know-how. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 11 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD): „wyrażenie know-how odsyła w zasadzie do informacji publicznie nieujawnionych o charakterze przemysłowym, handlowym lub naukowym, mających związek z nabytym doświadczeniem, które mają praktyczne zastosowanie w działalności przedsiębiorstwa i których ujawnienie może przynieść korzyści ekonomiczne.” Mając na uwadze powyższą definicję, należy wskazać, że nie mieści się w niej opłata za zakupu usługi IDS gdyż jak wynika z opisu sprawy nie ma ona związku z nabytym doświadczeniem. Użyty w powołanych powyżej przepisach termin „doświadczenie” odnosi się jednoznacznie do wiedzy praktycznej warunkującej prowadzenie działalności przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Ponadto jak wynika z opisu sprawy Usługa IDS nie dotyczy informacji poufnych, czy trudno dostępnych.

Zdaniem Organu, Usługa IDS nie stanowi także usług wskazanych jako świadczenia będące źródłem należności odsetkowych. Nie można ich bowiem zakwalifikować do świadczeń generujących przychody m.in. z tytułu odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego.

Mając na uwadze powyższą definicję, usługa dostępu do standardowych indeksów i danych oraz danych statystycznych związanych z indeksami IDS, która nie dotyczy informacji poufnych, czy trudno dostępnych a dane są udostępniane każdemu podmiotowi, który podpisze umowę z usługodawcą, nie stanowi know-how w rozumieniu ustawy o CIT oraz umowy polsko-amerykańskiej. Nie powstaje więc przychód na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie także odkodowanie znaczenia pojęć: „usług doradczych”, „usług badania rynku”, „usług zarządzania i kontroli” oraz „usług przetwarzania danych”. Przepisy ustawy o CIT nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o CIT termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucję na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

- przejęcie zadań,

- pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,

- pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,

- pomoc w rozwiązywaniu problemów,

- pomoc w podejmowaniu decyzji,

- przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,

- przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,

- przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,

- identyfikacja i rozwiązywanie problemów,

- przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,

- dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp.

Z kolei przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”. Z kolei kontrola, to: 1) porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami, 2) nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson ,,Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzanie danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych jak i papierowych kartotekach.

Zatem Usługa IDS nie stanowi także żadnego ze świadczeń (jak również o podobnym charakterze) wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W przepisie tym mowa m. in. o usługach badania rynku, za które uznać można usługi rozpoznania rynku. Niemniej jednak by dana usługa została zakwalifikowana jako badanie rynku musiałaby mieć ona charakter zindywidualizowany, dedykowany konkretnemu kontrahentowi, zawierając opracowanie danych istotnych z punktu widzenia tylko jednego podmiotu. Usystematyzowany zbiór informacji (indeksów IDS oraz danych) w postaci elektronicznej w wyniku opracowania przez usługodawcę danych uzyskanych z różnych źródeł, informacji i danych nie posiada takiego charakteru.

Z kolei aby zakwalifikować daną usługę jako usługę przetwarzania danych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT musi ona mieć charakter zindywidualizowany, przeznaczony dla konkretnego odbiorcy. Przekazanie dostępu do zbioru informacji, które nie podlegają dodatkowej analizie nie spełnia przesłanek uznania za usługę przetwarzania danych. Nie dochodzi bowiem w takim przypadku do przekształcania treści, a jedynie do ich ujawnienia. W analizowanej sprawie usługodawca samodzielnie określa zakres i rodzaj informacji gromadzonych i wykorzystywanych do konstruowania danych a wnioskodawca nie ma wpływu na zakres i rodzaj informacji wykorzystanych do opracowania danych.

Tym samym usługa IDS, o której mowa w analizowanym wniosku nie będzie podlegała podatkowi u źródła na terytorium Polski.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi IDS nie stanowi przedmiotu opodatkowaniu podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – należało uznać za prawidłowe.

Odmiennie należy natomiast ocenić usługę CIS w ramach której Wnioskodawca może żądać od Usługodawcy, aby ten skonstruował i obliczył dla Wnioskodawcy wartość dodatkowych Indeksów CIS. W takim przypadku Wnioskodawca wskazuje Usługodawcy specyfikację żądanego Indeksu CIS. Podjęcie prac nad kalkulacją określonego Indeksu CIS następuje po uprzedniej akceptacji specyfikacji danego Indeksu CIS wyrażonej przez Usługodawcę. Wnioskodawca odmiennie niż ma to miejsce w odniesieniu do Indeksów IDS, ma wpływ na zakres i rodzaj danych uwzględnianych w ramach Indeksu CIS. W takim przypadku Wnioskodawca wskazuje Usługodawcy specyfikację żądanego Indeksu CIS, a dostęp do gotowych Indeksów CIS jest udzielany wyłącznie Wnioskodawcy. Usługodawca zatem dokonuje pewne działania na danych. Działania Usługodawcy polegają na przetworzeniu danych zgodnie ze specyfikacją zadaną przez Wnioskodawcę w celu ustalenia Indeksów CIS, wykorzystywanych wyłącznie na potrzeby Wnioskodawcy.

Zgodzić zatem należy się z Wnioskodawcą, że wypłata przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawcy wynagrodzenia z tytułu świadczenia Usługi CIS stanowi przedmiot opodatkowania podatkiem u źródła, jako przychód uzyskany z tytułu usług przetwarzania danych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. 

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).