0111-KDWB.4010.32.2022.1.AZE

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który został uzupełniony pismem z 16 maja 2022 r. (wpływ 26 maja 2022 r.). Złożony wniosek dotyczy ustalenia czy kwoty netto opłat wstępnej oraz transferowej związanych z umową leasingu pojazdu elektrycznego sfinansowanych ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej mogą stanowić u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca:

Opis zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca”, lub „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych o nieograniczonym obowiązku podatkowym w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest wytwarzanie i zaopatrywanie w parę wodną, gorącą wodę i powietrze do układów klimatyzacyjnych. Spółka dn. 24 marca 2022 r. zawarła umowę leasingu operacyjnego z X (dalej: „Leasingodawca”), zgodnie z którą Spółka jest leasingobiorcą samochodu osobowego (…). Wartość przedmiotu leasingu wynosi 72 276,42 zł netto, natomiast wartość wstępnej opłaty leasingowej wynosi 27 000,00 zł netto. W ramach umowy ustalono, że Spółka jako korzystający ma dokonać spłaty 60 rat leasingowych, a wartość końcowa wynosi 722,76 zł netto. Umowa leasingu została zawarta w ramach uczestnictwa Leasingodawcy i Spółki w przyjętym przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (dalej: „NFOŚiGW”) i realizowanym przy udziale Banku (…) S. A. (dalej: „Bank”) Programie Priorytetowym o nazwie „`(...)`”. W ramach programu Bank udziela dopłat do leasingu samochodów zeroemisyjnych (w tym elektrycznych) ze środków powierzonych przez NFOŚiGW, zgodnie z umową zawartą z NFOŚiGW 8 września 2021 r. Usługi leasingowe z dopłatą świadczą firmy leasingowe, które nawiążą współpracę z Bankiem X zawarła z Bankiem stosowną umowę współpracy w związku z zawieraniem przez X umów leasingu. Bank jest więc sui generis „dystrybutorem” środków pochodzących z NFOŚiGW wypłacanych w ramach przyznawanych dotacji. Zgodnie z założeniami programu „`(...)`” wraz z zawarciem umowy leasingu Wnioskodawcy przyznana została dotacja na spłatę określonych w programie opłat leasingowych. Dotacja została przyznana na podstawie zawieranej przez Wnioskodawcę z Bankiem odrębnej umowy na dotację w kwocie i na warunkach tam ustalonych. Dotacja została udzielona ze środków Funduszu, dystrybuowanych przez Bank, za pośrednictwem Leasingodawcy.

Spółka będąca beneficjentem programu „`(...)`” zawarła w dniu 6 kwietnia 2022 r. umowę z Bankiem, zgodnie z którą Bank działając na podstawie umowy o udostępnienie środków finansowych NFOŚiGW na udzielenie dotacji w ramach Programu Priorytetowego udostępnił na wniosek Wnioskodawcy środki w ramach dotacji na dofinansowanie przedsięwzięcia polegającego na przyjęciu przez Wnioskodawcę do używania albo używania i pobierania pożytków nowego pojazdu elektrycznego na podstawie umowy leasingu.

W związku z przyznaniem dotacji Wnioskodawcy i przyjęciem przez Leasingodawcę obsługi procesu jej wypłaty na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty na rzecz Leasingodawcy jednorazowej tzw. „opłaty transferowej” w kwocie netto stanowiącej, równowartość 1,5% części kwoty dotacji przeznaczonej na poczet wstępnej opłaty leasingowej.

Dotacja, która była przeznaczona na pokrycie części netto opłaty wstępnej (27 000,00 zł) oraz części netto opłaty transferowej (405,00 zł) została udzielona ze środków udostępnionych przez NFOŚiGW.

Zgodnie z umową leasingu w przypadku ziszczenia się warunków wypłaty dotacji, zostaje ona wypłacona przez Bank bezpośrednio na rzecz Leasingodawcy i zostaje przez niego zaliczona na poczet opłaty transferowej oraz wstępnej opłaty leasingowej na następujących zasadach:

- w pierwszej kolejności na kwotę opłaty transferowej netto,

- w pozostałej części kwoty dotacji na kwotę wstępnej opłaty leasingowej netto.

Podatek VAT (podatek od towarów i usług) nie jest dla Spółki kosztem kwalifikowanym i nie może być pokryty ze środków dotacji. Z tego powodu Wnioskodawca był zobowiązany do zapłaty podatku VAT od kwoty opłaty wstępnej i kwoty opłaty transferowej w terminie wskazanym na fakturze wystawione Wnioskodawcy przez Leasingodawcę.

Spółka regulując zobowiązanie względem Leasingodawcy, dokonała na jego rzecz płatności wyłącznie kwot VAT w odniesieniu do wstępnej opłaty leasingowej oraz opłaty transferowej. Spółka otrzymała od Leasingodawcy faktury wystawione w związku z poniesieniem przez Spółkę kosztu wstępnej opłaty leasingowej oraz opłaty transferowej. Obie faktury dokumentują kwoty netto oraz kwoty VAT odzwierciedlające wartość przedmiotowych opłat. W myśl zawartej przez Wnioskodawcę z Bankiem w dniu 6 kwietnia 2022 r. umowy dotacji z chwilą wpływu środków z dotacji na rachunek Leasingodawcy, Leasingodawca potwierdza Wnioskodawcy zwolnienie z obowiązku zapłaty faktury na rzecz Leasingodawcy do wysokości kwot, jakie powinny zostać pokryte z dotacji. Zgodnie z zawartą umową dotacji Wnioskodawcy została udzielona dotacja w kwocie 27 000,00 zł na pokrycie opłaty wstępnej oraz dotacja w kwocie 405,00 zł na pokrycie opłaty transferowej Wraz z opisaną wyżej „kompensatą” należności wynikających z dotacji, wypłaty środków w ramach udzielonej Wnioskodawcy dotacji zostały zaliczone na poczet kwot netto w odniesieniu do opłat wstępnej oraz transferowej. Zobowiązanie Wnioskodawcy względem Leasingodawcy z tytułu przedmiotowych opłat zostało w całości uregulowane, gdyż kwoty netto zostały uregulowane dotacją na dofinansowanie przedsięwzięcia w ramach programu „`(...)`".

Spółka zamierza w przyszłości zawierać umowy leasingu na pojazdy elektryczne w ramach uczestnictwa w programie „`(...)`” podobne do przedmiotowej umowy.

Pytanie

Czy kwoty netto opłat wstępnej oraz transferowej związanych z umową leasingu pojazdu elektrycznego sfinansowanych ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej mogą stanowić u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów?

Państwa stanowisko w sprawie

Kwoty netto opłat wstępnej oraz transferowej związanych z umową leasingu pojazdu elektrycznego sfinansowanych ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej mogą stanowić u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie

Celem programu priorytetowego „`(...)`” jest uniknięcie emisji zanieczyszczeń powietrza poprzez dofinansowanie przedsięwzięć polegających na obniżeniu zużycia paliw emisyjnych w transporcie poprzez wsparcie zakupu albo leasingu pojazdów zeroemisyjnych. Założeniem programu jest zatem ochrona środowiska, która jest realizowana poprzez ochronę czystości powietrza. Jedną z grup beneficjentów programu są przedsiębiorcy.

Ustawodawca poprzez konstruowanie danej treści przepisów wpływa na zachowania podmiotów objętych danymi regulacjami. Konstrukcja przepisów może zachęcać lub zniechęcać odbiorców tych przepisów do pewnych zachowań. Przykładowo ustawodawca konstruując przepisy Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800), (dalej: „ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)”) uwzględnił regulację, która zachęca podatników do podejmowania działań przekładających się na ochronę środowiska. W myśl art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. wolne od podatku są świadczenia, w szczególności dotacje oraz kwoty umorzonych pożyczek, otrzymane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na cele, o których mowa w art. 401c ust. 9c pkt 1-12 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2020 r. poz. 1219, z późn. zm., dalej: „Prawo ochrony środowiska”). Treść przepisu jasno wskazuje, że wolne od podatku są świadczenia otrzymane ze środków NFOŚiGW na ściśle określone cele, a więc do zastosowania zwolnienia niezbędne jest spełnienie warunku wpływu otrzymanego świadczenia na ochronę środowiska.

Art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT wszedł w życie w dn. 20 lutego 2020 r. a jego treść początkowo przybierała brzmienie: „wolne od podatku są świadczenia, w szczególności dotacje oraz kwoty umorzonych pożyczek, otrzymane ze środków Funduszu Niskoemisyjnego Transportu.” Fundusz Niskoemisyjnego Transportu (FNT) powstał na podstawie ustawy z dnia 6 czerwca 2018 roku o zmianie ustawy o biokomponentach biopaliwach ciekłych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1356). Zadaniem Funduszu było finansowanie projektów związanych z rozwojem elektromobilności oraz transportem opartym na paliwach alternatywnych. Środki Funduszu przeznaczane były m.in. na wsparcie zakupu nowych pojazdów wykorzystujących do napędu energię elektryczną. Intencją ustawodawcy przy wprowadzaniu w życie zwolnienia z opodatkowania w związku z art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT było preferencyjne opodatkowanie podmiotów, które poprzez swoje działania przyczyniają się do ochrony środowiska.

Przy analizie skutków podatkowych sfinansowania opłat wstępnej oraz transferowej związanych z zawieranymi umowami leasingu poprzez dotację wypłacaną w ramach programu „`(...)`” pokrywaną ze środków NFOŚiGW należy w pierwszej kolejności dokonać oceny, czy u podatnika korzystającego z takiej dotacji występuje z tego tytułu przychód.

Przepisem, który odnosi się do opodatkowania środków otrzymanych z NFOŚiGW, jest wymieniony wyżej art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT, zgodnie z którym wolne od podatku są dotacje otrzymane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na cele, o których mowa w art. 401c ust. 9c pkt 1-12 ustawy Prawo ochrony środowiska.

Art. 401c ust. 9c pkt 9a ustawy Prawo ochrony środowiska wskazuje, że środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż 15% kwoty przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 15, i kwota przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 16-19, po pomniejszeniu o koszty obsługi tych przychodów, jednak nie więcej niż o 2% tych przychodów, przeznacza się na udzielanie dopłat, o których mowa w art. 411 ust. 1 pkt 2 lit. e, jeżeli przedmiotem umów, w ramach których udzielane są te dopłaty, jest leasing nowych pojazdów lub jednostek pływających zasilanych biopaliwami ciekłymi, sprężonym gazem ziemnym (CNG) lub skroplonym gazem ziemnym (LNG), w tym pochodzącym z biometanu, lub wodorem, lub wykorzystujących do napędu energię elektryczną.

Zgodnie z art. 411 ust. 1 pkt 2 lit. e) Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, finansowanie działalności, o której mowa w art. 400a ust. 1 oraz art. 410a ust. 4-6, ze środków Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy odbywa się przez udzielanie dotacji, w tym dopłaty do rat lub innych opłat ustalanych w umowach leasingu w rozumieniu przepisów art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, 1163, 1243,1551 i 1574) i art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm.).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że wolne od podatku są dotacje otrzymane ze środków NFOŚiGW na udzielenie dopłat w postaci dotacji do opłat ustalanych w umowach leasingu w rozumieniu przepisów art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, jeżeli przedmiotem umów, w ramach których udzielane są te dopłaty, jest leasing nowych pojazdów wykorzystujących do napędu energię elektryczną.

Dofinansowanie w ramach programu „`(...)`” przybiera formę dotacji lub dotacji ze środków udostępnionych bankom z przeznaczeniem na dopłatę do opłat ustalanych w umowach leasingu w rozumieniu art. 411 ust. 1 pkt. 2 lit. e ustawy Prawo ochrony środowiska. Możliwość udzielania dotacji ze środków udostępnionych bankom wynika z zapisu art. 411 ust. 10 ustawy Prawo ochrony środowiska, zgodnie z którym Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze mogą udostępniać środki finansowe bankom z przeznaczeniem na udzielanie gwarancji lub poręczeń, kredytów bankowych, pożyczek lub dotacji na wskazane przez siebie programy i przedsięwzięcia z zakresu zadań ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz potrzeb geologii. Pomimo że dotacje są udzielane przedsiębiorcom ze środków udostępnionych bankom, to beneficjentami dotacji są przedsiębiorcy.

Przekładając wymienione wyżej przepisy na stan faktyczny, Wnioskodawca zawarł umowę leasingu nowego pojazdu wykorzystującego do napędu energię elektryczną. Zawarta umowa leasingu stanowi umowę w rozumieniu przepisów art. 17a pkt 1 ustawy o CIT. Umowa leasingu została zawarta w ramach uczestnictwa Leasingodawcy i Spółki w programie „`(...)`”. Wraz z zawarciem umowy leasingu Wnioskodawcy przyznana została dotacja na spłatę określonych w programie opłat leasingowych (opłaty transferowej oraz wstępnej opłaty leasingowej).

Dotacja została udzielona ze środków Funduszu, dystrybuowanych przez Bank za pośrednictwem Leasingodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, dotacja otrzymana przez Spółkę i dotacje, które Spółka planuje otrzymać w przyszłości ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na sfinansowanie opłat wstępnej i transferowej ustalonych w umowie leasingu dotyczącego nowego pojazdu wykorzystującego do napędu energię elektryczną są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT.

Kolejnym aspektem oceny skutków podatkowych sfinansowania opłat wstępnej oraz transferowej związanych z zawieranymi umowami leasingu za pośrednictwem dotacji wypłacanej w ramach programu „`(...)`” jest dokonanie analizy, czy koszty związane z poniesionymi opłatami wstępną oraz transferową stanowią u podatnika, który je poniósł koszty uzyskania przychodu.

Treść art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Jeśli koszt pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu, został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie został wymieniony w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, to taki koszt stanowi koszt uzyskania przychodów.

Jednym z kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, na co wskazuje art. 16 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o CIT, są koszty odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy.

Kolejnym z kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. a) ustawy o CIT są koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

a) nabytych nieodpłatnie, jeżeli:

- nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw, lub

- dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

- nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

b) jeżeli przed dniem 1 stycznia 1995 r. zostały nabyte, lecz niezaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych.

c) oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Powyższe przepisy odnoszą się do sytuacji, w których za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się odpisów amortyzacyjnych. W stanie faktycznym dotyczącym Wnioskodawcy analizowany koszt dotyczy opłat wstępnej oraz transferowej związanych z umową leasingu operacyjnego, gdzie odpisów amortyzacyjnych od pojazdu dokonuje Leasingodawca, a nie Wnioskodawca będący leasingobiorcą. Ponoszone przez Spółkę koszty nie stanowią kosztów w postaci odpisów amortyzacyjnych, a więc nie podlegają wyłączeniom wskazanym w art. 16 ust. 1 pkt 4 lit. a) oraz w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. a) ustawy o CIT.

Kolejnym kosztem, który nie stanowi kosztu uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT są wydatki i koszty bezpośrednio sfinansowane z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53, 54a, 55, 56, 56b i 59. Ustawodawca w przepisie tym zawarł zamknięty katalog kategorii wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów z uwagi na źródło ich finansowania. Oznacza to, że tylko w tych określonych enumeratywnie przypadkach źródło finansowania wydatku powoduje, że dana kategoria wydatku nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT nie odnosi się do wydatków bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT. Ustawodawca ustanawia zatem wyjątek w zakresie stosowania art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, jakim są koszty, które pomimo sfinansowania ze środków podlegających zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym, mogą być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są racjonalne i gospodarczo uzasadnione koszty, które są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika. Koszty poniesione przez Spółkę na opłaty wstępną i transferową wynikają z umowy leasingu operacyjnego samochodu elektrycznego, którego użytkowanie jest ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. W stanie faktycznym dotyczącym Wnioskodawcy istnieje związek między poniesionymi kosztami na przedmiotowe opłaty, a ich wpływem na osiąganie przychodów z działalności gospodarczej.

Warto podkreślić, że nie zawsze sfinansowanie wydatków firmowych ze środków korzystających ze zwolnienia z opodatkowania, musi automatycznie oznaczać wykluczenie możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki sfinansowane z niektórych dotacji mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej podatnika, czego potwierdzeniem - choć w odmiennych sytuacjach od opisanej w niniejszym wniosku - są przykładowo interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 grudnia 2020 r.. sygn. 0112-KDIL2-2.4011.720.2020.2.MM oraz z dnia 20 października 2021 r. sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.728.2021.1.ISL.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny (oraz planowane tego rodzaju zdarzenie przyszłe), uwzględniając obowiązujące przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że koszty opłat wstępnej oraz transferowej, które zostały poniesione (będą ponoszone w przyszłości) w związku z umową leasingu pojazdu elektrycznego i które zostały (zostaną) sfinansowane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, stanowią (stanowić będą) u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów, pomimo że przyznane środki korzystają (korzystać będą) ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Stosownie do art. 7 ust. 2 ustawy o CIT:

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawodawca przewidział jednak wyjątki od wskazanej powyżej zasady, wprowadzając dwa rodzaje zwolnień od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych:

- podmiotowe, przewidziane w art. 6 ustawy o CIT, których istota polega na zwolnieniu od podatku dochodowego od osób prawnych wszystkich dochodów osiąganych przez wymienione w tym przepisie podmioty,

- przedmiotowe, regulowane przepisami art. 17 ustawy o CIT, polegające na zwolnieniu od podatku dochodowego od osób prawnych wymienionych w tym przepisie dochodów.

Katalog dochodów podlegających zwolnieniu z opodatkowania zawiera art. 17 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT:

Świadczenia, w szczególności dotacje oraz kwoty umorzonych pożyczek, otrzymane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na cele, o których mowa w art. 401c ust. 9c pkt 1-12 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2020 r. poz. 1219, z późn. zm.

W myśl zaś art. 400 ust. 1 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2021 r. poz. 1973 ze zm.):

Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, zwany dalej „Narodowym Funduszem”, jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 305, 1236 i 1535).

Z kolei art. 400 ust. 3 ww. przepisu stanowi, że:

Wojewódzkie fundusze nie są wojewódzkimi samorządowymi jednostkami organizacyjnymi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1668 oraz z 2021 r. poz. 1038).

Zgodnie z art. 400b ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska:

Celem działania wojewódzkich funduszy jest finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 2a, 5-9a, 11-22 i 24-42.

Finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej obejmuje przedsięwzięcia związane z ochroną powietrza (art. 400a ust. 1 pkt 21 ww. ustawy).

W myśl art. 401c ust. 9c pkt 9a tejże ustawy:

Środki Narodowego Funduszu w wysokości nie mniejszej niż 15% kwoty przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 15, i kwota przychodów, o których mowa w art. 401 ust. 7 pkt 16-19, po pomniejszeniu o koszty obsługi tych przychodów, jednak nie więcej niż o 2% tych przychodów, przeznacza się na udzielanie dopłat, o których mowa w art. 411 ust. 1 pkt 2 lit. e, jeżeli przedmiotem umów, w ramach których udzielane są te dopłaty, jest leasing nowych pojazdów lub jednostek pływających zasilanych biopaliwami ciekłymi, sprężonym gazem ziemnym (CNG) lub skroplonym gazem ziemnym (LNG), w tym pochodzącym z biometanu, lub wodorem, lub wykorzystujących do napędu energię elektryczną;

Stosownie zaś do art. 411 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska:

Finansowanie działalności, o której mowa w art. 400a ust. 1 oraz art. 410a ust. 4-6, ze środków Narodowego Funduszu i wojewódzkich funduszy odbywa się przez:

1. udzielanie oprocentowanych pożyczek, w tym pożyczek przeznaczonych na zachowanie płynności finansowej;

2. udzielanie dotacji, w tym:

a) dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych,

b) dokonywanie częściowych spłat kapitału kredytów bankowych,

c) dopłaty do oprocentowania lub ceny wykupu obligacji,

d) (uchylona),

e) dopłaty do rat lub innych opłat ustalanych w umowach leasingu w rozumieniu przepisów art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1128, 1163, 1243, 1551 i 1574) i art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm.);

3. nagrody za działalność na rzecz ochrony środowiska i gospodarki wodnej, niezwiązaną z wykonywaniem obowiązków pracowników administracji rządowej i samorządowej.

Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze udzielają dotacji, pożyczek, poręczeń oraz przekazują środki finansowe na podstawie umów cywilnoprawnych – art. 411 ust. 8 ustawy Prawo ochrony środowiska.

Zgodnie zaś z art. 411 ust. 10 ww. ustawy:

Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze mogą udostępniać środki finansowe bankom z przeznaczeniem na udzielanie gwarancji lub poręczeń, kredytów bankowych, pożyczek lub dotacji na wskazane przez siebie programy i przedsięwzięcia z zakresu zadań ochrony środowiska i gospodarki wodnej oraz potrzeb geologii.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, skoro przedmiotowy Program dotyczący dofinansowania przedsięwzięcia dotacją ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, pod nazwą „`(...)`.”, spełniał kryteria określone w art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj.:

- obejmował dotacje udzielane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;

- środki z tytułu dotacji zostały wypłacone przez Bank;

- pojazd stanowi pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1083)

- to uznać należy, że otrzymane w ramach tego Programu środki stanowią dla jego beneficjentów, przychód zwolniony z opodatkowania.

Przechodząc więc do ustalenia, czy kwoty netto opłat wstępnej oraz transferowej związanych z umową leasingu pojazdu elektrycznego sfinansowanych ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej mogą stanowić u Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów należy zwrócić uwagę na przepisy art. 15 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 49a ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

W myśl art. 16 ust. 5c ustawy o CIT:

W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

Z kolei art. 16 ust. 5e ustawy o CIT stanowi:

W przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy kwota limitu, o którym mowa w ust. 1 pkt 49a, wynosi 225 000 zł.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53, 54a, 56, 56b-56j i 59.

Odnosząc się, zatem do wątpliwości wynikających z pytania, które sprowadzają się do możliwości zaliczenia do kosztów wydatków sfinansowanych dochodem zwolnionym z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 60 omawianej ustawy wyjaśnić należy, że wydatkowanie środków pochodzących z dochodów zwolnionych od podatku na podstawie ww. przepisu, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że środki otrzymane z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT nie są wymienione w wyłączeniach z kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o CIT, zatem wydatki pokryte z takiego dochodu mogą stanowić koszty podatkowe.

Zatem należy zgodzić się z Państwem, że kwoty netto opłat wstępnej oraz transferowej związanych z umową leasingu pojazdu elektrycznego sfinansowanych ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej mogą stanowić u Państwa koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Państwa w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego `(...)` Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).