Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie mogła dokonywać amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, którym jest nieruchomość o przeznaczeniu oznaczonym w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny, ale faktycznie wykorzystywana wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością działającą pod firmą A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca).

Spółka posiada siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wspólnikami Spółki są jedynie osoby fizyczne. Każdy ze wspólników Spółki posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przedmiot działalności Spółki zgodnie z odpisem pełnym z Krajowego Rejestru Sądowego obejmuje następujące obszary:

¾ PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 55.20.Z - Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania;

¾ dział 41 - Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków;

¾ dział 55 - Zakwaterowanie;

¾ dział 73 - Reklama, badanie rynku i opinii publicznej;

¾ dział 42 - Roboty związane z budową obiektów inżynierii lądowej i wodnej;

¾ dział 45 - Handel hurtowy i detaliczny pojazdami samochodowymi; naprawa pojazdów

samochodowych;

¾ dział 56 - Działalność usługowa związana z wyżywieniem;

¾ dział 77 - Wynajem i dzierżawa;

¾ dział 68 - Działalność związana z obsługą rynku nieruchomości;

¾ dział 43 - Roboty budowalne specjalistyczne.

W dniu 12 stycznia 2022 roku Spółka zawarła umowę najmu z właścicielem nieruchomości położonej w Łodzi, która zabudowana jest dwukondygnacyjnym murowanym budynkiem o powierzchni zabudowy 155,00 m2 i jednokondygnacyjnym murowanym garażem o powierzchni zabudowy 59,00 m2. Zgodnie z ewidencją gruntów i budynków przeznaczenie budynku to budynek mieszkalny, przy czym budynek nie jest i nie będzie wykorzystywany dla celów mieszkalnych, a jego faktyczne przeznaczenie dotyczy wyłącznie prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca dokonuje inwestycji w wyżej wskazanym wynajętym budynku, wskutek której w budynku ma powstać jedenaście apartamentów, które będą wynajmowane przez Spółkę za pośrednictwem internetu w ramach najmu krótkoterminowego.

W związku z powyższym spółka prowadzi inwestycję w obcym środku trwałym po uzyskaniu zgody właściciela nieruchomości. Nakłady, które zostaną poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym będą miały charakter modernizacyjny celem dostosowania nieruchomości do standardów oczekiwanych przez nabywców usług najmu krótkoterminowego. Spółka ma zamiar dokonywać amortyzacji wyżej opisanej inwestycji w obcym środku trwałym.

Pytanie

Czy Spółka będzie mogła dokonywać amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, którym jest nieruchomość o przeznaczeniu oznaczonym w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny, ale faktycznie wykorzystywana wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie mogła amortyzować inwestycje w obcym środku trwałym, tj. budynku o przeznaczeniu w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny, ale faktycznie wykorzystywanym wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

· został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

· jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

· pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

· został właściwie udokumentowany,

· nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. 1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. 2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. 3. inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”.

Stosownie do art. 16c pkt 2a ustawy CIT, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.

W związku z przywołanymi wyżej przepisami należy wskazać na sytuację Wnioskodawcy: Spółka podjęła się inwestycji w wynajętym budynku, a zatem inwestuje w wynajmowany obcy środek trwały. Po zakończeniu inwestycji budynek zostanie przeznaczony do świadczenia usług najmu krótkoterminowego w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a zatem nie będzie pełnił funkcji budynku mieszkalnego, stając się de facto nieruchomością użytkową. Spółka zamierza amortyzować inwestycję w wynajmowaną nieruchomość, ponieważ wydatki na inwestycję będą kosztami ponoszonymi przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów z tytułu najmu krótkoterminowego.

Należy wskazać, iż amortyzacji podlega inwestycja w obcym środku trwałym, a nie sam środek trwały. Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26 stycznia 2022 roku (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.565.2021.2.AW), inwestycja polegająca na namalowaniu muralu na obcym środku trwałym podlega wyłączeniu z amortyzacji z uwagi na art. 16c pkt 3 ustawy CIT.

W tym zakresie organ uznał, że inwestycja podlega wyłączeniu z amortyzacji kosztowej z uwagi na fakt, że stanowi dzieło sztuki w rozumieniu wskazanego przepisu. Oznacza to, że organ ograniczenie w zakresie amortyzacji odniósł do istoty inwestycji, a nie środka trwałego, którego inwestycja dotyczyła.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że art. 16a ust. 2 pkt 2 ustawy CIT wskazuje, że amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.

Mając na uwadze, że art. 16c pkt 2a ustawy CIT także stanowi o ograniczeniu w amortyzacji budynków, tj. budynków mieszkalnych, należy rozumieć, iż zastrzeżenie, o którym mowa w art. 16a ust. 2 ustawy CIT powinno skutkować ograniczeniem w amortyzacji budynków mieszkalnych lub ich części tj. lokali mieszkalnych stanowiących odrębną nieruchomość, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej. Skoro w przepisie art. 16a ust. 1 pkt 1 i art. 16 ust. 2 pkt 2 ustawy CIT wśród aktywów podlegających amortyzacji są wprost wskazane budynki, art. 16c pkt 2a ustawy CIT jako lex specialis wyłącza możliwość amortyzacji jedynie szczególnej kategorii budynków, tj. budynków mieszkalnych, a zatem art. 16c pkt 2a ustawy CIT odnosi się wyłącznie do art. 16a ust. 1 pkt 1 oraz art. 16a ust. 2 pkt 2, a nie do wszystkich aktywów, które ustawodawca wskazał w art. 16a ustawy CIT.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie prawa bilansowego, jak i prawa podatkowego istnieje odrębność pomiędzy środkiem trwałym a inwestycją w obcych środkach trwałych, a zatem ewentualne utożsamianie skutków podatkowych w zakresie amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym ze skutkami podatkowymi w zakresie amortyzacji tego środka trwałego będącego własnością innego podatnika bez wyraźnej podstawy prawnej byłoby nieuzasadnione.

Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, że ustawa CIT nie zawiera definicji budynku mieszkalnego. W kontekście opisanego stanu faktycznego, oznaczenie przeznaczenia budynku w ewidencji gruntów i budynków jako budynku mieszkalnego nie jest decydujące dla jego kwalifikacji jako budynku mieszkalnego na gruncie ustawy podatkowej. Zdaniem sądów administracyjnych, ocenę czy dany budynek powinien być traktowany na mocy ustawy podatkowej jako budynek mieszkalny należy oprzeć na faktycznym spełnianiu przez ten budynek funkcji użytkowej, tj. ustaleniu czy służy on zaspokajaniu podstawowych potrzeb mieszkalnych (tak m.in. stwierdził WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 17 lutego 2009 roku, sygn. I SA/Gl 843/08). W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku, budynek nie służy zaspokajaniu jakichkolwiek potrzeb mieszkalnych, lecz będzie wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie najmu krótkoterminowego, co zdaniem Wnioskodawcy powoduje, że nie jest on budynkiem mieszkalnym w rozumieniu ustawy CIT.

Reasumując, stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie mógł amortyzować inwestycję w obcym środku trwałym, którym będzie budynek modernizowany w celu świadczeniu usług najmu krótkoterminowego przez Wnioskodawcę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawiliście we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800, dalej: „ustawa o CIT”):

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.):

kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a–16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16 ust. 1 ustawy o CIT:

nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1. wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku

w dniu przyjęcia do używania:

a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b) maszyny, urządzenia i środki transportu,

c) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym, amortyzacji podatkowej podlegają nie tylko budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością stanowiące własność bądź współwłasność podatnika, lecz także te budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, które są użytkowane przez podatnika na podstawie zawartych umów, bądź wybudowane na cudzym gruncie.

Jak stanowi bowiem art. 16a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o CIT,

amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na

podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

– zwane także środkami trwałymi;

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Inwestycje w obcym środku trwałym to z kolei nakłady poniesione na obcy środek trwały, który nie jest własnością podatnika, ale jest użytkowany na podstawie zawartej umowy najmu, dzierżawy czy innej umowy o podobnym charakterze.

Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach, jakie obowiązują właściciela tego środka trwałego. Czyli co do zasady, zgodnie z art. 16i ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Wprawdzie art. 16j ust. 4 ustawy o CIT pozwala podatnikom indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak zapis ten należy traktować jako wyjątek od ogólnej zasady, czyli stosowania stawek określonych w Wykazie.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT:

amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2. budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych

lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie

mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze

własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego

w spółdzielni mieszkaniowej,

3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2

i 2a,

5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności

gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności

gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym

przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu,

w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c ustawy o CIT został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez podatników wynajmujących podmiotom trzecim nieruchomości mieszkalne od 1 stycznia 2022 r.

Jednakże w celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do 31 grudnia 2022 r.

Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład:

podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa Polski Ład wprowadza zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Jednocześnie, na podstawie przepisu art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład podatnicy będą mogli do końca 2022 r., zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Przepis ten pozwala na amortyzację budynków i lokali mieszkalnych jeszcze przez rok. Skorzystają z tej możliwości podatnicy, którzy są w trakcie takiej amortyzacji, oraz tacy, którzy przed 2022 r. byli właścicielami takich nieruchomości lub praw majątkowych i zaczną je amortyzować w 2022 r.

Zatem na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r. Zważywszy, że Spółka zawarła umowę najmu 12 stycznia 2022 r. wyłączenie wynikające z tego przepisu w przypadku Spółki nie ma jednak zastosowania.

Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu do ustawy Polski Ład (Druk sejmowy nr 1532), w części określonej jako Zmiany w zakresie amortyzowania budynków i lokali mieszkalnych:

Proponowane zmiany zakładają wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Zmiany dotyczą zatem tych składników, których wartość nie spada, a zasadniczo wzrasta. Projektowane rozwiązanie będzie zbieżne w skutkach w podatku dochodowym z rozwiązaniami dotyczącymi gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które również nie podlegają amortyzacji.

Możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wynajmowanych mieszkań, szczególnie z rynku wtórnego, powoduje, że dochody uzyskiwane z tego tytułu są w obowiązującym stanie prawnym, efektywnie bardzo często nieopodatkowane. Odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych składników zmniejszają dochód do opodatkowania do takiego poziomu, że podatek dochodowy nie występuje.

(…) Budynki i lokale mieszkalne powinny zaspokajać przede wszystkim potrzeby mieszkaniowe obywateli. Tymczasem korzystne regulacje podatkowe powodują, iż bardzo opłacalnym obecnie, jest inwestowanie wolnych środków w rynek mieszkaniowy, co ma niewątpliwie wpływ na wzrost cen mieszkań.

Zakłada się, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych.

W podatku CIT analogicznie jak w podatku PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) wyłącza się możliwość amortyzacji nieruchomości i praw o charakterze mieszkalnym.

Mając na uwadze powyższe, w związku z literalnym brzmieniem art. 16c pkt 2a ustawy o CIT wprowadzonym od 1 stycznia 2022 roku, z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego. W przypadku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym (będącym budynkiem mieszkalnym), zasadne jest w tym względzie odwołanie się do wykładni systemowej i funkcjonalnej wskazanego powyżej przepisu. Z wykładni tej można wywieść, że skoro z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego, a amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach jak właściciel tego środka trwałego, to zasadnym jest przyjęcie, że amortyzacji nie podlegają również nakłady inwestycyjne poniesione przez podatnika niebędącego właścicielem takiego budynku/lokalu mieszkalnego.

Wskazać przy tym należy, że w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2011 r., II FPS 8/10 podkreślono, że w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę m.in. jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna).

Zatem, w analizowanej sprawie nie mają Państwo prawa do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym (inwestycja w budynku mieszkalnym). Tym samym Państwa stanowisko, że Spółka będzie mogła amortyzować inwestycje w obcym środku trwałym, tj. budynku o przeznaczeniu w ewidencji gruntów i budynków jako budynek mieszkalny, ale faktycznie wykorzystywanym wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).