Interpretacja dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty na rzecz podatku od nieruchomości, którą Wnioskodawca (Najemca) będzie zobowiązany uiścić w związku z najmem pomieszczeń do prowadzenia działalności gospodarczej. Organ podatkowy uznał, że prawidłowo udokumentowane wydatki Wnioskodawcy w postaci tej opłaty, proporcjonalnie do powierzchni wynajmowanych pomieszczeń, będą stanowić koszty uzyskania przychodów, niezależnie od tego, czy opłaty te będą przekazywane Wynajmującemu, czy bezpośrednio właścicielowi nieruchomości. Organ stwierdził, że spełnione zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, ponieważ te wydatki będą miały związek przyczynowo-skutkowy z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy oraz osiąganymi przychodami.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
25 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanej we wniosku opłaty odpowiadającej podatkowi od nieruchomości.
Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę najmu z spółką komandytową użytkującą nieruchomość, będącą własnością wspólnika spółki komandytowej. Właściciel nieruchomości ustanowił na rzecz spółki komandytowej ograniczone prawo rzeczowe w postaci użytkowania przedmiotowej nieruchomości. Następnie spółka komandytowa wzniosła na nieruchomości budynek, którego pomieszczenia zamierza wynajmować.
Wnioskodawca jest zainteresowany najęciem części pomieszczeń w celu ich wykorzystania do prowadzenia w nich swojej działalności gospodarczej. Pomieszczenia te będą stanowić siedzibę władz Wnioskodawcy, miejsce pracy pracowników biurowych Wnioskodawcy, miejsce przyjmowania klientów i kontrahentów Wnioskodawcy, a część z nich zostanie przeznaczona na magazyny.
Podmiotem zobowiązanym do zapłaty podatku od nieruchomości jest właściciel nieruchomości (wspólnik spółki komandytowej).
W związku z powyższym Wynajmujący planuje w umowie z najemcami pomieszczeń obciążyć ich następującymi opłatami:
a) czynszem, stanowiącym wynagrodzenie za korzystanie z pomieszczeń,
b) opłatą w stałej wysokości, stanowiącą zryczałtowany zwrot wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości i budynków oraz zarządem nad nieruchomością (zwrot kosztów m.in. ochrony budynku, jego ubezpieczenia, utrzymania części wspólnych oraz terenów zielonych) w części przypadającej na najemcę, ustalonej proporcjonalnie do powierzchni pomieszczeń zajmowanych przez najemcę,
c) opłatą odpowiadającą podatkowi od nieruchomości, do którego zapłaty będzie zobowiązany właściciel nieruchomości, w części proporcjonalnej do powierzchni pomieszczeń zajmowanych przez najemcę.
Wynajmujący rozważa dwa warianty. W pierwszym opłata, o której mowa w lit. c), będzie uiszczana na rzecz Wynajmującego, który następnie będzie przekazywał ją właścicielowi nieruchomości w celu pokrycia mu wydatku związanego z zapłatą przez niego podatku od nieruchomości, z której w całości korzysta Wynajmujący. W drugim, ww. opłata będzie bezpośrednio uiszczana na rzecz właściciela nieruchomości przez Najemcę na podstawie umowy najmu.
Czy uiszczenie przez Wnioskodawcę (Najemcę) opłaty, o której mowa w lit. c) (na rzecz Wynajmującego lub bezpośrednio na rzecz właściciela nieruchomości), będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę?
Zdaniem Wnioskodawcy, opłata, o której mowa w lit. c), będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu z działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę, o ile najmowane pomieszczenia będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej.
Uzasadniając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu”.
Nie ulega wątpliwości, iż wydatki ponoszone w związku z korzystaniem z pomieszczeń wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej stanowią koszt uzyskania przychodu z tej działalności. „Użyty w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. termin >w celu<, oznacza pozostawanie wydatku w takim związku z przychodem lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, tzn. czy z punktu widzenia obiektywnych przesłanek racjonalne jest poniesienie wydatku mające na celu dążenie do osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Należy zatem oceniać racjonalność określonego działania” (wyrok WSA z 22 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Po 838/21).
W przypadku umowy najmu wydatki wiążące się użytkowaniem nieruchomości i ponoszone przez Wynajmującego, w tym podatek od nieruchomości, są zazwyczaj wliczane w odpowiedniej części w wysokość czynszu pobieranego przez Wynajmującego od Najemcy, tak aby ogólna kwota czynszu zapewniała pokrycie wydatków przypadających na najmowane przez Najemcę pomieszczenia oraz zapewniała odpowiedni zysk dla Wynajmującego. Wyodrębnienie tych elementów w umowie najmu w postaci odrębnych opłat pobieranych przez Wynajmującego nie zmienia jednak ich charakteru – nadal stanowią one świadczenie wzajemne uiszczane przez Najemcę na rzecz Wynajmującego w zamian za udostępnienie i umożliwienie Najemcy korzystanie z określonych pomieszczeń. Jeżeli zaś z tego powodu rekompensata podatku od nieruchomości w części przypadającej na najmowane pomieszczenia może stanowić koszt uzyskania przychodu z działalności prowadzonej w tych pomieszczeniach, to fakt jej bezpośredniego uiszczenia na rzecz podmiotu zobowiązanego do zapłaty podatku nie pozbawia jej tego charakteru. Również i w tym przypadku podstawą prawną zapłaty opłaty będzie umowa najmu, a jej uiszczenie będzie stanowić część świadczeń pieniężnych, do ponoszenia których zobowiązany jest Najemca w zamian za możliwość korzystania z pomieszczeń dla celów prowadzonych przez siebie działalności gospodarczej.
„Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy” (wyrok WSA w Rzeszowie z 10 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Rz 969/21).
Ponieważ warunek ten jest spełniony w przedstawionym hipotetycznym zdarzeniu przyszłym, odpowiedź na zadane pytanie powinna być pozytywna.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800, ze zm., dalej: „updop”).
Art. 15 ust. 1 updop stanowi, że
kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.
Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.
Wskazać należy, że podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.
Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę najmu z spółką komandytową użytkującą nieruchomość, będącą własnością wspólnika spółki komandytowej. Wnioskodawca jest zainteresowany najęciem części pomieszczeń w celu ich wykorzystania do prowadzenia w nich swojej działalności gospodarczej. Pomieszczenia te będą stanowić siedzibę władz Wnioskodawcy, miejsce pracy pracowników biurowych Wnioskodawcy, miejsce przyjmowania klientów i kontrahentów Wnioskodawcy, a część z nich zostanie przeznaczona na magazyny. Wynajmujący planuje w umowie z najemcami pomieszczeń obciążyć ich następującymi opłatami:
a) czynszem, stanowiącym wynagrodzenie za korzystanie z pomieszczeń,
b) opłatą w stałej wysokości, stanowiącą zryczałtowany zwrot wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości i budynków oraz zarządem nad nieruchomością (zwrot kosztów m.in. ochrony budynku, jego ubezpieczenia, utrzymania części wspólnych oraz terenów zielonych) w części przypadającej na najemcę, ustalonej proporcjonalnie do powierzchni pomieszczeń zajmowanych przez najemcę,
c) opłatą odpowiadającą podatkowi od nieruchomości, do którego zapłaty będzie zobowiązany właściciel nieruchomości, w części proporcjonalnej do powierzchni pomieszczeń zajmowanych przez najemcę.
Wynajmujący rozważa dwa warianty. W pierwszym opłata, o której mowa w lit. c), będzie uiszczana na rzecz Wynajmującego, który następnie będzie przekazywał ją właścicielowi nieruchomości w celu pokrycia mu wydatku związanego z zapłatą przez niego podatku od nieruchomości, z której w całości korzysta Wynajmujący. W drugim, ww. opłata będzie bezpośrednio uiszczana na rzecz właściciela nieruchomości przez Najemcę na podstawie umowy najmu.
Mając na względzie powyższe, w ocenie Organu, prawidłowo udokumentowane wydatki, które będzie ponosić Wnioskodawca w postaci opłaty odpowiadającej podatkowi od nieruchomości, w części proporcjonalnej do powierzchni pomieszczeń zajmowanych przez Wnioskodawcę będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, niezależnie od tego czy opłaty te będą ponoszone na rzecz Wynajmującego czy też na podstawie umowy najmu bezpośrednio na rzecz właściciela nieruchomości. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop – przedmiotowe wydatki będą pozostawały bowiem w związku przyczynowo-skutkowym z całokształtem działalności gospodarczej Wnioskodawcy i osiąganymi przychodami z tej działalności.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zasadność zaliczenia wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540, ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili