Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
17 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tej samej daty o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:
-
wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również Licencji użytkownika końcowego mieści się w zakresie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), tj. czy zapłata takiego wynagrodzenia pociąga za sobą konieczność pobrania podatku u źródła od wypłacanych należności;
-
w związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 Wnioskodawca, aby nie być zobowiązanym do pobrania podatku u źródła, zobowiązany jest do posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności;
-
w związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek określony w art. 26 ust. 3, 3a i 3d ustawy CIT dotyczący sporządzenia informacji IFT-2/IFT-2R;
-
w związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 na rzecz podmiotu/ów powiązanego/ych powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek określony w art. 26 ust. 2e ustawy CIT dotyczący bezwzględnego poboru podatku u źródła tj. czy wynagrodzenie to powinno być objęte dyspozycją art. 26 ust. 2e w tym limitem 2 mln zł wypłaty na rzecz tego samego podatnika.
Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 18 sierpnia 2022 r. (wpływ 18 sierpnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego
Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Polsce, będącą polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem CIT w Polsce od całości swoich dochodów, zarejestrowaną jako podatnik VAT (podatek od towarów i usług) czynny oraz podatnik VAT UE w Polsce. Jego działalność opiera się głównie na: • produkcji podzespołów i komponentów elektronicznych, odbiorników telewizyjnych, mierników oraz modułów na potrzeby branży motoryzacyjnej jak również, • świadczeniu różnorodnych usług o charakterze technicznym. W związku z ww. prowadzoną działalnością gospodarczą, na rzecz Wnioskodawcy świadczone są usługi programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych. Wnioskodawca otrzymuje względem tych aplikacji uprawnienia tzw. użytkownika końcowego, nie uzyskuje natomiast w szczególności licencji oraz praw do dalszego udzielania dostępu do tego oprogramowania czy aplikacji. Na tych samych warunkach Wnioskodawca otrzymuje licencje na korzystanie z oprogramowania wykorzystywanego w jego działalności operacyjnej tj. programy, aplikacje i systemy informatyczne dla komputerów i innych urządzeń. Na potrzeby wniosku opisane wyżej aplikacje oraz oprogramowanie będą nazwane łącznie „Oprogramowaniem”. Oprogramowanie nabywane może być na nośnikach fizycznych, pobierane przez sieć Internet lub udostępniane w modelu Software-as-a-service, tj. dostępne zdalnie na urządzeniach dostawcy Oprogramowania (bez konieczności instalowania na urządzeniach Wnioskodawcy). Wynagrodzenie z tytułu nabycia licencji na Oprogramowanie uiszczane jest przez Wnioskodawcę jednorazowo lub periodycznie, zależnie od szczegółowych postanowień umowy, charakteru danego Oprogramowania i specyficznych potrzeb Wnioskodawcy. Oprogramowanie nabywane jest od podmiotów zagranicznych (tj. niebędących polskimi rezydentami podatkowymi), wśród których są zarówno podmioty powiązane z Wnioskodawcą w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), jak i podmioty inne niż podmioty powiązane. Objęte wnioskiem o interpretację licencje na Oprogramowanie stanowią tzw. Licencje użytkownika końcowego – ang. end-user license (dalej: „Licencje użytkownika końcowego”). Oznacza to w szczególności, że: • Licencje mają charakter niewyłączny, • Wnioskodawca uprawniony jest do wykorzystywania Oprogramowania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej na oznaczonej lub nieoznaczonej liczbie stanowisk roboczych, • Wnioskodawca nie ma prawa do dalszego udostępniania Oprogramowania i udzielania sublicencji podmiotom trzecim, • Wnioskodawca nie ma prawa do wprowadzania jakichkolwiek zmian lub modyfikacji w Oprogramowaniu. W ramach zawieranych przez Wnioskodawcę umów nie następuje przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w zakresie określonym w art. 74 ust. 4 z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1062, ze zm., dalej: „upapp”), tj. Wnioskodawca nie nabywa prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia Oprogramowania w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w Oprogramowaniu lub do rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, Oprogramowania lub jego kopii. Zawierane umowy licencyjne dotyczą zatem udostępnienia prawa do korzystania z określonych egzemplarzy Oprogramowania dla własnych potrzeb Wnioskodawcy – w zakresie praw przysługujących użytkownikowi końcowemu. Wniosek dotyczy zagranicznych kontrahentów (licencjodawców), którzy nie prowadzą w Polsce działalności poprzez zakład (w rozumieniu art. 4a pkt 11 Ustawy CIT), jak również wypłacane płatności nie są/nie będą związane z działalnością prowadzoną poprzez zakład. Wniosek dotyczy kwalifikacji opisanego powyżej wynagrodzenia z tytułu usług programowania oraz Licencji użytkownika końcowego na gruncie przepisów art. 21 ust. 1 oraz art. 26 ust. 1 oraz ust. 2e ustawy CIT.
Pytania
-
Czy wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również Licencji użytkownika końcowego mieści się w zakresie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, tj. czy zapłata takiego wynagrodzenia pociąga za sobą konieczność pobrania podatku u źródła od wypłacanych należności?
-
Czy w związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 Wnioskodawca, aby nie być zobowiązanym do pobrania podatku u źródła, zobowiązany jest do posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności?
-
Czy w związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek określony w art. 26 ust. 3, 3a i 3d ustawy CIT dotyczący sporządzenia informacji IFT-2/IFT-2R?
-
Czy w związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 na rzecz podmiotu/ów powiązanego/ych powstaje po stronie Wnioskodawcy obowiązek określony w art. 26 ust. 2e ustawy CIT dotyczący bezwzględnego poboru podatku u źródła tj. czy wynagrodzenie to powinno być objęte dyspozycją art. 26 ust. 2e w tym limitem 2 mln zł wypłaty na rzecz tego samego podatnika?
Państwa stanowisko w sprawie
-
Wynagrodzenie wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również Licencji użytkownika końcowego nie mieści się w zakresie wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, tj. zapłata takiego wynagrodzenia nie pociąga za sobą konieczności pobrania podatku u źródła od wypłacanych należności.
-
W związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności, aby nie być zobowiązanym do pobrania podatku u źródła.
-
W związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek określony w art. 26 ust. 3, 3a i 3d ustawy CIT dotyczący sporządzenia informacji IFT-2/IFT-2R.
-
W związku z wypłatą wynagrodzenia wskazanego w pytaniu nr 1 na rzecz podmiotu/ów powiązanego/ych po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek określony w art. 26 ust. 2e ustawy CIT dotyczący bezwzględnego poboru podatku u źródła tj. wynagrodzenie to nie powinno być objęte dyspozycją art. 26 ust. 2e w tym limitem 2 mln zł wypłaty na rzecz tego samego podatnika.
Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy
Uwagi wstępne
Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 Ustawy CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ww. art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych przychodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tych przychodów. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Nie ulega wątpliwości, że w myśl przepisów upapp, program komputerowy podlega ochronie jako przedmiot praw autorskich oraz, że możliwe jest przeniesienie praw czy też udzielenie prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w stosunku do programu komputerowego. Zgodnie z art. 41 ust. 2 upapp, umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. Istotą licencji prawa autorskiego jest udzielenie prawa do korzystania z utworu (a właściwie praw do utworu, a nie utworu jako „egzemplarza”) oraz określenie pól eksploatacji. Natomiast w przypadku Licencji użytkownika końcowego nie dochodzi do udzielenia prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych w stosunku do programu komputerowego w rozumieniu ww. przepisu, a jedynie do udzielenia prawa do używania określonego egzemplarza utworu. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że umowy będące przedmiotem niniejszego wniosku nie obejmują swoim zakresem instytucji uregulowanej w przytoczonym wyżej przepisie, czyli licencji sensu stricto, a odmienną instytucję Licencji użytkownika końcowego. Na poparcie swego poglądu Wnioskodawca pragnie zacytować wywód przedstawiciela doktryny dotyczący przedmiotu umowy Licencji użytkownika końcowego (J. Sekita, Rozliczanie podatku u źródła, Wolters Kluwer 2017): „Przedmiotem LUK (Licencji użytkownika końcowego) nie są prawa autorskie. Jest to umowa uprawniająca do używania egzemplarza utworu. Pojęcie egzemplarza należy rozumieć szeroko, obejmując nim również „egzemplarze” niematerialne (np. plik cyfrowy). Zastosowane w nazwie „licencja użytkownika końcowego” słowo „użytkownik” (user) odpowiada zatem treści umowy. Jej istotą jest korzystanie z egzemplarza dzieła – stosując określenie upraszczające – dla własnych potrzeb użytkownika. Użytkownik końcowy nie korzysta z praw do utworu, a zatem nie przysługują mu uprawnienia przynależne właścicielowi praw autorskich oraz delegowane na mocy stricte licencji licencjobiorcy. Zagadnienie, czy LUK jest licencją w rozumieniu prawa autorskiego, pozostaje poza zakresem omawianej tematyki. Porównując zakres uprawnień licencjobiorcy i użytkownika końcowego, można wskazać jednoznaczną granicę pomiędzy tymi pojęciami – brak korzystania z utworu na tzw. polach eksploatacji w przypadku LUK. Uzasadnia to tezę, że słowo „licencja” ma w przypadku LUK charakter potoczny, a nie prawny. Korzystanie z „egzemplarza” dzieła autorskiego przez użytkownika końcowego może bazować na umowie licencji końcowej lub nabycia określonego dobra. Nabywanie dóbr (materialnych i niematerialnych) dotyczyć może rzeczy (praw) wytworzonych dzięki prawom autorskim (zawierających „w sobie” dzieła autorskie). W wielu przypadkach stwierdzenie, że nie mamy do czynienia z żadną formą użytkowania praw autorskich jest bezsporne i zgodne z powszechną intuicją prawną. Na przykład zakup książki (zawierającej prawa autorskie autora tekstu, autora ilustracji, tłumacza i in.), filmu (zawierającego prawa autorskie twórców filmu), gry komputerowej (zawierającej prawa autorskie do programu komputerowego, muzyki, grafiki, głosów aktorów i in.), samochodu lub komputera (zawierających liczne zamontowane programy komputerowe) w sposób oczywisty oznacza jedynie zakup rzeczy, z której korzystać może nabywca, bez uzyskania jakichkolwiek uprawnień prawnoautorskich. Są to przykłady oczywiste”. Nie sposób zatem postawić znaku równości pomiędzy licencjami sensu stricto, do których odnoszą się przepisy upapp oraz przepis art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a będącymi przedmiotem niniejszego wniosku Licencjami użytkownika końcowego. Niezależnie od powyższego, analizując pojęcie Licencji użytkownika końcowego na gruncie opodatkowania podatkiem u źródła, należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, jak i brzmienie Komentarza do niej. Wymienione teksty nie są wprawdzie źródłem powszechnie obowiązującego prawa, stanowią jednakże wskazówkę, jak należy interpretować pojęcia używane na przedmiotowym gruncie. Zgodnie zatem z pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (należności licencyjne), program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, przy czym, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów komputerowych jak dzieła naukowego. Na gruncie Modelowej konwencji OECD w pełni dopuszczalne jest zatem zaliczanie wynagrodzenia z tytułu prawa do korzystania z autorskich praw majątkowych do programu komputerowego do należności licencyjnych. Jednakże, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu nie stanowią – zgodnie z brzmieniem pkt. 14 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji – tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe stanowi dodatkowy argument przemawiający za koniecznością wyraźnego odróżnienia licencji sensu stricto od Licencji użytkownika końcowego na gruncie opodatkowania podatkiem u źródła.
Ad 1
Jak zostało wykazane wcześniej, jako że Wnioskodawca w ramach zakupionych Licencji użytkownika końcowego otrzymuje tylko prawo do użytkowania Oprogramowania na własne potrzeby, nie zostają na niego natomiast przeniesione jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do Oprogramowania uprawniające go do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w Oprogramowaniu, wynagrodzenie z tytułu nabycia Licencji użytkownika końcowego nie jest objęte katalogiem z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT. Z oczywistych względów Licencje użytkownika końcowego nie stanowią również żadnych innych świadczeń spośród wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT. Przepis ten – oprócz należności odsetkowo-licencyjnych z art. 21 ust. 1 pkt 1 – zawiera bowiem następujące kategorie przychodów: 2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, 2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze 3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych, 4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera. Żaden z wymienionych wyżej punktów w sposób ewidentny nie dotyczy Licencji użytkownika końcowego. W odniesieniu zaś do usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych, należy stwierdzić, że jedynie punkt 2a mógłby mieć ewentualne zastosowanie, aczkolwiek celem przedmiotowych usług z perspektywy Wnioskodawcy nie jest ani nabycie jakichkolwiek świadczeń wymienionych bezpośrednio w tym punkcie (doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń) ani nabycie świadczeń o podobnym charakterze. Celem jest korzystanie z aplikacji biznesowych powstałych w wyniku usług programowania jako użytkownik końcowy – w zamian za co Wnioskodawca uiszcza opłaty za Licencje użytkownika końcowego. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że przedstawione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego należności wypłacane przez Wnioskodawcę nie stanowią ani licencji sensu stricto w rozumieniu przepisów dotyczących opodatkowania u źródła, ani żadnych innych świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, a zatem wypłata takich należności nie powoduje po stronie Wnioskodawcy konieczności pobrania podatku u źródła.
Ad 2
W myśl art. 26 ust. 1 Ustawy CIT Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem. Z przytoczonego przepisu wynika, iż podmiot wypłacający należności podlegające opodatkowaniu u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, w celu zastosowania obniżonej stawki lub zwolnienia z poboru podatku u źródła na podstawie odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zobowiązany jest do posiadania certyfikatu rezydencji odbiorcy należności oraz dochowania należytej staranności. Jak wykazano we wcześniejszej części wniosku, wypłacane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również Licencji użytkownika końcowego nie jest objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 Ustawy CIT. Fakt niepodlegania opodatkowaniu na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy CIT należności z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również Licencji użytkownika końcowego jest niezależny od rezydencji podatkowej podmiotu będącego odbiorcą płatności. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, przytoczone powyżej przepisy nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, zaś Wnioskodawca nie jest zobligowany do posiadania certyfikatów rezydencji odbiorców płatności z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych, jak również Licencji użytkownika końcowego oraz dochowania należytej staranności.
Ad 3
Zgodnie z art. 26 ust. 3 i 3a Ustawy CIT, w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b i 2d pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku sporządzone według ustalonego wzoru. Płatnicy są obowiązani przesłać informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat, o których mowa w ust. 1, również wówczas, gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 3b (art. 26 ust. 3a Ustawy CIT). Natomiast, na podstawie art. 26 ust. 3d Ustawy CIT, informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy CIT, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio. Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższego jednoznacznie wynika, iż jeżeli wypłacane wynagrodzenie nie jest objęte art. 21 ust. 1 ustawy CIT, nie ma również obowiązku wykazania dokonywanych wypłat w informacji IFT-2R. Tym samym, wypłacane przez Wnioskodawcę należności z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również Licencji użytkownika końcowego nie podlegają obowiązkowi wykazywania w informacjach IFT-2/IFT-2R.
Ad 4
Zgodnie z art. 26 ust. 2e Ustawy CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł: 1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e; 2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Skoro, jak stwierdzono wyżej w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy do pytania nr 1, wynagrodzenie z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również nabycia Licencji użytkownika końcowego nie jest objęte katalogiem z art. 21 ust. 1 Ustawy CIT i zarazem – z oczywistych względów – nie jest żadnym z przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT, to nie jest objęte obowiązkiem z art. 26 ust. 2e Ustawy CIT, który odnosi się do dwóch skonkretyzowanych kategorii wypłat: z art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy CIT oraz z art. 22 ust. 1 Ustawy CIT. W konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstaje obowiązek określony w art. 26 ust. 2e Ustawy CIT dotyczący bezwzględnego poboru podatku u źródła i w konsekwencji wynagrodzenie wypłacane z tytułu usług programowania (pisania kodu źródłowego) aplikacji biznesowych jak również nabycia Licencji użytkownika końcowego nie powinno być objęte dyspozycją art. 26 ust. 2e (w tym limitem 2 mln zł wypłaty na rzecz tego samego podatnika).
Wnioskodawca zwraca uwagę, iż przedstawione powyżej tezy znalazły potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (wydawanych w podobnych stanach faktycznych), spośród których wskazać można następujące: • z 08 kwietnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.76.2022.2.MKU, • z 16 marca 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.608.2021.1.MKU, • z 14 lutego 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU, • z 13 stycznia 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.502.2021.2.MKU, • z 08 listopada 2021 r. sygn. 0114-KDIP2-1.4010.249.2021.3.JC, • z 08 października 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.431.2021.1.NL, • 13 września 2021 r., sygn. nr 0111-KDWB.4010.11.2021.1.BB, • z 11 sierpnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.202.2021.1.AP, • z 02 kwietnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.32.2021.2.AH, • z 10 marca 2021 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.16.2021.1.AP oraz sygn. 0111-KDIB2-1.4010.17.2021.1.AT, • z 19 lutego 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.527.2020.2.BG, • z 16 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.476.2020.l.SK, • z 26 października 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.387.2020.1.AW, • z 26 czerwca 2020 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.43.2020.3.BJ, • z 08 kwietnia 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.36.2020.2.OK, • z 03 stycznia 2020 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.453.2019.2.MR.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).
Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.