Interpretacja indywidualna

– stanowisko jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych), a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT;

- usługi brokerskie stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT.

W odpowiedzi na wezwanie z 22 lipca 2022 r. - uzupełnili go Państwo pismem z 22 lipca 2022 r. (wpływ 25 lipca 2022 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji, importu i dystrybucji napojów alkoholowych. Spółka jest częścią grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”), jednego z `(...)` podmiotów na rynku napojów alkoholowych w Europie Środkowej. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej również jako: „CIT”).

W celu zabezpieczenia ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka planuje nabywać usługi ubezpieczeniowe (dalej: „usługi ubezpieczeniowe”) oraz usługi brokerskie dotyczące ubezpieczeń (dalej: „usługi brokerskie”). Usługi te będą świadczone przez zagraniczne firmy ubezpieczeniowe (dalej: „ubezpieczyciele”) oraz zagranicznych brokerów/agentów ubezpieczeniowych (dalej: „pośrednicy ubezpieczeniowi”), tj. podmioty nieposiadających na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby ani zarządu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT. Ubezpieczyciele oraz pośrednicy ubezpieczeniowi mogą być podmiotami z siedzibą w Unii Eurpejskiej lub poza nią. Ani ubezpieczyciele ani pośrednicy ubezpieczeniowi nie będą podmiotami powiązanymi ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT.

Usługi brokerskie mogą obejmować niektóre lub wszystkie z niżej wymienionych obszarów (świadczeń):

- ocena aktualnego poziomu bezpieczeństwa, ryzyk i kluczowych zagrożeń związanych z prowadzoną działalnością,

- planowanie i organizacja ochrony ubezpieczeniowej dla poszczególnych ryzyk,

- wsparcie w procesie wyboru ubezpieczyciela, u którego zostanie ulokowane ryzyko,

- pośredniczenie w zawieraniu umów ubezpieczeniowych,

- wysyłanie ubezpieczającemu not informujących go o czynnościach podjętych przez brokera (pośrednika), a w szczególności o dacie zawarcia ubezpieczenia, jego warunkach, oraz o dacie przekazania ubezpieczycielowi składki, jeżeli taka czynność zostanie brokerowi zlecona, a także inne czynności związane z bieżącą obsługą polis ubezpieczeniowych,

- wsparcie w procesie likwidacji szkód.

Zarówno usługi ubezpieczeniowe jak i brokerskie będą mogły być nabywane przez Spółkę bezpośrednio od ubezpieczycieli i pośredników ubezpieczeniowych, jak i za pośrednictwem innych spółek z Grupy (krajowych lub zagranicznych), gdy będą uzasadniać to względy biznesowe, np. korzystniejsze warunki ochrony ubezpieczeniowej w porównaniu z możliwymi do uzyskania bezpośrednio przez Spółkę.

W tym ostatnim przypadku usługi ubezpieczeniowe i/lub usługi brokerskie nabywane będą przez wybrany podmiot z Grupy zazwyczaj na rzecz kilku podmiotów należących do Grupy (w tym Spółki). Koszty nabytych przez ten podmiot usług ubezpieczeniowych i brokerskich przenoszone będą następnie na pozostałych członków Grupy, których te usługi będą dotyczyć.

W uzupełnieniu wniosku z 22 lipca 2022 r. spółka wskazała m.in. że będzie posiadała certyfikat rezydencji podmiotów od których będzie nabywać usługi objęte wnioskiem oraz wskazała dane podmiotów.

Pytania

1. Czy usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT?

2. Czy usługi brokerskie stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi ubezpieczeniowe ani usługi brokerskie nie stanowią świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W konsekwencji, Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, wskazanych w art. 26 ustawy o CIT.

1. Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów. Jednocześnie, w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT ustawodawca wskazuje, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

W celu rozstrzygnięcia kwestii, czy przychody uzyskane ze świadczenia usług ubezpieczeniowych i brokerskich będą podlegały podatkowi u źródła, konieczne jest zarówno ustalenie, czy świadczenia te zostały wprost wymienione w art. 21 ust. 2a ustawy o CIT, jak i czy stanowią one „świadczenia o podobnym charakterze” do świadczeń wymienionych w ww. przepisie.

Poprzez zamieszczenie na końcu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT sformułowania „świadczenia o podobnym charakterze” ustawodawca pozostawił otwarty katalog świadczeń, które mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła. Katalog ten, z oczywistych względów, nie jest jednak nieograniczony.

W kontekście świadczeń, o których jest mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, Naczelny Sąd Administracyjny zauważył w wyroku z 5 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2369/15, że można je „podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych”.

W ocenie Spółki, w świetle brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zarówno usługi ubezpieczeniowe jak i usługi brokerskie nie są ani świadczeniami wymienionymi wprost we wspominanym przepisie ani nie można ich zaliczyć do świadczeń do nich podobnych.

2. Usługi ubezpieczeniowe a usługi wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT

Usługi ubezpieczeniowe nie zostały wprost wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W ocenie Spółki, usługi te nie stanowią również „świadczeń o podobnym charakterze” do usług wymienionych we wspomnianym przepisie.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych, w zakresie oceny, czy dane usługi mogą być uznane za usługi wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podobieństwo świadczeń ma polegać „na tak znaczącej, merytorycznej zbieżności obydwu umów w zakresie cech konstytutywnych, albo tak wielu wspólnych cech drugorzędnych, że stosując miarę „zdrowego rozsądku” nie da się zakwestionować bliskości jednej i drugiej umowy” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 września 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 473/11).

Usług ubezpieczeniowych nie można w oczywisty sposób (zdroworozsądkowe) zaliczyć do świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ani usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu. W ocenie Spółki, usługi ubezpieczeniowe nie są także „świadczeniami o podobnym charakterze” do usług gwarancji i poręczeń, co Spółka szerzej uzasadnia poniżej.

Umowa ubezpieczenia została zdefiniowana w art. 805 ust. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.; dalej: „k.c.”). Zgodnie z tym przepisem, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia wypadku przewidzianego w umowie, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek zdarzenia przewidzianego w umowie (art. 805 ust. 2 pkt 1 k.c.). W konsekwencji, usługi ubezpieczeniowe, co do zasady, mają na celu zrekompensowanie szkody w przypadku jej zaistnienia na skutek przyszłego zdarzenia losowego. Oznacza to, że ubezpieczenie ma charakter ochronny i odszkodowawczy.

Poręczenie z kolei, uregulowane w art. od 876 do 887 k.c., jest umową zabezpieczającą wierzytelność, w której poręczyciel zobowiązuje się wykonać zobowiązanie dłużnika na wypadek, gdyby ten go nie wykonał. Umowa ta ma charakter (patrz M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom III. Komentarz. Art. 627-1088. Wyd. 3, Warszawa 2022):

· akcesoryjny (co przejawia się w tym, że dług wynikający z poręczenia zależy od długu głównego),

· zabezpieczający i

· jednostronnie zobowiązujący.

W charakterze poręczyciela występuje zwykle jeden podmiot (chociaż możliwe jest po tej stronie umowy wskazanie kilku podmiotów). Wierzytelność może być też zabezpieczona poręczeniem udzielonym przez kilka podmiotów (patrz K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 29. Warszawa 2021). Można również poręczyć za dług innego poręczyciela.

Gwarancja natomiast oznacza zarówno zapewnienie, że coś nastąpi, bądź jest prawdziwe, jak również odnosi się do zobowiązania producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia się jego wad (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 lutego 2022 r. I SA/Kr 1627/21). Z kolei, zgodnie z definicją słownikową „gwarancja” oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670).

Pomimo, że umowę gwarancji i umowę ubezpieczenia łączy wspólna cecha, jaką jest obowiązek spełnienia świadczenia gwaranta lub zakładu ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to pomiędzy tymi umowami istnieją liczne, istotne różnice, które potwierdzają ich odmienny charakter. Przykładowo:

- umowa ubezpieczenia może zostać zawarta jedynie z zakładem ubezpieczeń, natomiast umowa gwarancji może zostać zawarta z dowolnym podmiotem,

- umowa ubezpieczenia jest umową odpłatną, tj. ubezpieczyciel otrzymuje świadczenie w postaci składki ubezpieczeniowej, z kolei z prawnego punktu widzenia, umowa gwarancji może być zawarta nieodpłatnie,

- ochrona ubezpieczeniowa jest udzielana, o ile strony nie umówiły się inaczej, po zapłaceniu składki ubezpieczeniowej (art. 814 § 1 k.c.); odpowiedzialność gwaranta wobec beneficjenta gwarancji istnieje nawet wtedy, gdy dłużnik nie wniósł opłaty,

- roszczenia z umowy ubezpieczenia, co do zasady, przedawniają się z upływem 3 lat; odpowiedzialność gwaranta wygasa zgodnie z umową, np. jeśli beneficjent nie zgłosił roszczenia w terminie odkreślonym w gwarancji,

- odmienny cel i charakter obu umów (charakter zabezpieczający przy umowie ubezpieczenia i charakter poświadczający przy umowie gwarancji).

W konsekwencji, umowa ubezpieczenia nie spełnia takich samych przesłanek oraz nie wynikają z niej takie same prawa i obowiązki jak w przypadku umowy gwarancji i umowy poręczenia. Cel, charakter oraz sposób zawierania umów ubezpieczenia jest odmienny od umów gwarancji i poręczenia. A zatem, ubezpieczenie nie może być uznawane za świadczenie o charakterze podobnym do gwarancji i poręczenia na potrzeby stosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Niezależnie od powyższych rozważań, dotyczących różnic pomiędzy usługami ubezpieczeniowymi, gwarancją i poręczeniem na gruncie cywilistycznym, Spółka pragnie wskazać, iż argumentem przemawiającym za prawidłowością jej stanowiska jest brzmienie obowiązującego do 31 grudnia 2021 r. art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy byli obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. W ocenie Spółki, brzmienie powyższego przepisu stanowi jednoznaczne potwierdzenie, że usługi ubezpieczeniowe nie podlegają opodatkowaniu „podatkiem u źródła” na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Wniosek ten wynika z wewnętrznej wykładni przepisów ustawy o CIT w oparciu o zasadę racjonalnego ustawodawcy. Skoro bowiem ustawodawca w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wymienił jednocześnie obok siebie zarówno usługi ubezpieczeń, jak i gwarancji i poręczeń, przy jednoczesnym dodaniu sformułowania „świadczeń o podobnym charakterze”, to uważa je za świadczenia o charakterze odmiennym. Gdyby zatem jego intencją było objęcie usług ubezpieczenia dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zostałyby one tam wprost wskazane tak, jak zostało to zapisane w art. 15e ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Innymi słowy, brzmienie art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT potwierdza, że w ocenie samego ustawodawcy:

i. usługi ubezpieczeniowe są świadczeniami innymi niż poręczenie i gwarancja,

ii. usługi ubezpieczeniowe nie są świadczeniami o podobnym charakterze do poręczenia lub gwarancji.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz najnowszym stanowisku organów podatkowych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 sierpnia 2021 r., sygn. akt II FSK 587/21 wskazano, iż: „W świetle powyższego ostatecznie należy stwierdzić, że umowa, której treść odpowiada essentialia negotii umowy ubezpieczenia, określonym w art. 805 § 1 k.c., nie jest „świadczeniem o podobnym charakterze” do gwarancji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT - a co za tym idzie podmioty wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT nie mają obowiązku pobierać jako płatnicy podatku u źródła od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, z tytułu świadczenia usługi ubezpieczenia”.

Równocześnie, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1919/20 wskazano, iż:

„skoro w art. 15e ust. 1 dla objęcia usług ubezpieczeniowych wyłączeniem z zakresu wydatków stanowiących koszt uzyskania przychodu konieczne było jasne wymienienie tych usług, bowiem - najwyraźniej - na gruncie tego przepisu nie są one podobne m.in. do wskazanej tam gwarancji (gdyby były podobne, nie zostałyby wymienione), to konieczne jest uznanie, że także na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy usługi ubezpieczeniowe nie są podobne do gwarancji albo poręczeń. Wymagania stawiane Ustawodawcy podatkowemu powinny być wysokie, powinny opierać się na ww. dyrektywie konstytucyjnej, iż to, co jest opodatkowane, musi być klarownie określone w przepisie rangi ustawy, tak samo, jak to, co jest zakazane normami prawa karnego. Obniżając poziom takich wymagań sądy administracyjne przyczyniłyby się do systematycznego poszerzania zakresu opodatkowania i do utrwalania stanu chaosu prawnego Sądy stałyby się w takim przypadku rzecznikiem fiskusa, zamiast być strażnikiem wysokich, konstytucyjnych standardów prawa daninowego”.

Analogiczne stanowiska można odnaleźć m.in. w następujących wyrokach sądów administracyjnych:

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 września 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2694/19,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2621/19,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2020 r. , sygn. akt III SA/Wa 2361/19,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Kr 1627/21,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Go 395/20.

Powyższe stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.269.2020.10.IZ, Dyrektor zaakceptował stanowisko Wnioskodawcy, iż wydatki ponoszone z tytułu polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest bezpośrednio na rzecz ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności na rzecz pośrednika ubezpieczeniowego lub spółki z grupy kapitałowej) nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Podsumowując, opisane we wniosku usługi ubezpieczeniowe nie stanowią świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła).

3. Usługi brokerskie a usługi wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT

Usługi brokerskie, w tym usługi świadczone przez pośredników ubezpieczeniowych, których dotyczy niniejszy wniosek, są usługami związanymi z szeroko pojętym pośrednictwem ubezpieczeniowym pomiędzy klientem a ubezpieczycielem. Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, wydawnictwo PWN; http://sjp.pwn.pl) „pośrednictwo” to:

· działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,

· kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Wszystkie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego usługi świadczone przez pośredników ubezpieczeniowych, składające się na katalog usług brokerskich, służyć będą zawarciu i poprawnej realizacji umów ubezpieczenia, w których zawarciu pośredniczyć będą te podmioty.

Porównując zakres usług brokerskich z usługami wskazanymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy zauważyć, że są to zakresy rozbieżne. Usługi brokerskie świadczone przez pośrednika ubezpieczeniowego, w szczególności usługi pośrednictwa w zawieraniu umów ubezpieczenia, nie zostały wymienione wprost w katalogu świadczeń wskazanych w ww. przepisie. Brak jest również między nimi podobieństw, które uzasadniałyby potraktowanie usług pośrednika ubezpieczeniowego na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jako usług podobnych do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu lub gwarancji i poręczeń.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w aktualnym orzecznictwie organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 września 2021 r., sygn. akt 0111-KDIB1-1.4010.270.2021.3.AW, wskazano, iż: „W świetle powyższego należy uznać, że usługi pośrednictwa w nabywaniu ubezpieczeń (tzw. usługi brokerskie), to usługi o zupełnie innym charakterze niż wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji poręczeń. W tym też zakresie należy zauważyć, że usługi brokerskie mają charakter bardziej zbliżony do usług pośrednictwa, niż do usług np. doradczych, czy zarządzania.”

Analogiczne stanowisko można odnaleźć przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDIB2- 1.4010.350.2020.2.AP.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, należy uznać, iż usługi brokerskie nie stanowią świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”),

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT,

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;

2. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;

3. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;

4. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;

4a) tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;

5. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;

6. niezrealizowanych zysków, o których mowa w rozdziale 5a.

Jak stanowi art. 3 ust. 5 ustawy o CIT,

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Podmioty podlegające ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce są zobowiązane do wykazania jedynie tych dochodów, których źródło położone jest na terytorium Polski i nie są w Polsce opodatkowane z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski zarówno siedziby, jak i faktycznego zarządu podatnika.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT,

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym należy podkreślić, że zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W art. 21 ustawy o CIT, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT,

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy ustawy o CIT.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w celu zabezpieczenia ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka planuje nabywać usługi ubezpieczeniowe oraz usługi brokerskie dotyczące ubezpieczeń. Usługi te będą świadczone przez zagraniczne firmy ubezpieczeniowe oraz zagranicznych brokerów/agentów ubezpieczeniowych, tj. podmioty nieposiadających na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby ani zarządu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT. Ubezpieczyciele oraz pośrednicy ubezpieczeniowi mogą być podmiotami z siedzibą w Unii Europejskiej lub poza nią. Ani ubezpieczyciele ani pośrednicy ubezpieczeniowi nie będą podmiotami powiązanymi ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT.

Wątpliwości Wnioskodawcy objęte pytaniami oznaczonymi we wniosku nr 1 i 2 dotyczą ustalenia, czy usługi ubezpieczeniowe oraz usługi brokerskie dotyczące ubezpieczeń opisane we wniosku podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Istota przedłożonego Organowi do rozstrzygnięcia zagadnienia sprowadza się zatem do ustalenia, czy usługi opisane we wniosku objęte są zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

Katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie Ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Przechodząc w pierwszej kolejności do wątpliwości Wnioskodawcy odnoszących się do konieczności opodatkowania podatkiem u źródła wydatków ponoszonych przez Spółkę na rzecz zagranicznych podatników z tytułu nabywanych usług ubezpieczeniowych, należy stwierdzić, że świadczenie usług ubezpieczeniowych ma charakter podobny do gwarancji, gdyż ubezpieczyciel zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Usługa ubezpieczenia uregulowana została w cyt. powyżej art. 805 § 1 Kodeksu cywilnego. W oparciu o tę definicję można niewątpliwie wskazać, że usługa ubezpieczenia ma charakter podobny do gwarancji. Według wydania internetowego Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/) pojęcie „gwarancja” oznacza:

1. „poręczenie, że coś nastąpi albo że jest prawdziwe”,

2. „zobowiązanie producenta do bezpłatnej naprawy lub wymiany wyrobu na inny, w razie gdyby w określonym czasie ujawniły się w nim jakieś wady”,

3. „odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela”.

Istotą zawarcia umowy ubezpieczenia jest zagwarantowanie ubezpieczanemu przez ubezpieczyciela określonych świadczeń (działań) na wypadek wystąpienia określonych zdarzeń. Jakkolwiek niewątpliwie istnieją pewne różnice pomiędzy usługą ubezpieczenia a świadczeniem gwarancji, jednak różnice te nie są na tyle istotne, aby nie można nazwać obu usług świadczeniami o podobnym charakterze.

Ponadto wskazać należy, że w przypadku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel (jako osoba trzecia) przejmuje na siebie zobowiązanie ubezpieczonego do naprawienia szkody i wypłaty odszkodowania wynikającego z polisy. Z kolei zgodnie z definicją językową „gwarancja” oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670). Jednym z rodzajów gwarancji jest gwarancja ubezpieczeniowa, a zawieranie umów gwarancji ubezpieczeniowych i umów ubezpieczenia należy do jednej kategorii czynności ubezpieczeniowych, jednakże są to odmienne pojęcia (por. art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej). Gwarancja ubezpieczeniowa jest jedną z czynności ubezpieczeniowych - stanowi pisemne zobowiązanie gwaranta do wypłaty na rzecz beneficjenta (podmiotu, na rzecz którego została wystawiona gwarancja) określonej sumy pieniężnej, na jego żądanie i oświadczenie, w sytuacji, w której dłużnik (wnioskodawca gwarancji) nie realizuje swoich zobowiązań (określonych w gwarancji) wobec beneficjenta. Czynności ubezpieczeniowe można podzielić na związane z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych, co wyczerpuje pojęcie sensu stricte czynności ubezpieczeniowych oraz pozostałe czynności wykonywane przez ubezpieczyciela.

W związku z powyższym, skoro udzielanie gwarancji należy do czynności ubezpieczeniowych, to należy uznać, że świadczenia te mają podobny charakter (mimo iż pojęcie usług ubezpieczeniowych jest pojęciem znacznie szerszym od gwarancji).

Istotą świadczenia zarówno ubezpieczyciela (w przypadku umów ubezpieczenia), jak i gwaranta (w przypadku umów gwarancji) jest obowiązek spełnienia określonego świadczenia (przez gwaranta lub firmę ubezpieczeniową), w związku z zaistnieniem wskazanego w umowie zdarzenia.

Organ podatkowy zupełnie odmiennie niż Spółka interpretuje wpływ konstrukcji art. 15e ustawy o CIT na wykładnię art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Według Organu interpretacyjnego należy bowiem uznać, że Ustawodawca mając świadomość niejednolitości orzecznictwa co do kwalifikacji usług ubezpieczeniowych do katalogu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, dla potrzeb art. 15e tej ustawy wprost wymienił usługi ubezpieczeniowe obok usług gwarancji i poręczeń – w celu usunięcia potencjalnych wątpliwości.

W opinii Organu podatkowego ten zabieg legislacyjny miał charakter doprecyzowujący, a nie miał na celu podkreślenia odmienności ww. świadczeń.

Reasumując, ponieważ w przedstawionym opisie sprawy usługi ubezpieczenia nabywane są przez Spółkę od podmiotów zagranicznych są usługami zbliżonymi (posiadającymi pewne cechy wspólne) do gwarancji, a źródło należności z tytułu świadczonych usług ubezpieczeniowych znajduje się na terytorium Polski, Spółka zobowiązana będzie do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, w myśl ww. art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Na poparcie swojego stanowiska, Organ wskazuje prawomocny wyrok WSA w Rzeszowie z 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 119/17, oddalający skargę podatnika, w którym Sąd zgodził się ze stanowiskiem Organu, jak w przedmiotowej sprawie, że usługi ubezpieczeniowe są usługami zbliżonymi do gwarancji.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że opisane we wniosku usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia podobne do gwarancji, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła).

Odnosząc się natomiast do konieczności opodatkowania podatkiem u źródła usług brokerskich wskazać należy, że wśród wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych świadczeń, brak jest usług brokerskich. Dlatego konieczne jest przeanalizowanie faktycznie wykonywanych przez brokera świadczeń pod kątem usług o podobnym charakterze do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, wydawnictwo PWN; http://sjp.pwn.pl) „pośrednictwo” to:

- działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,

- kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

W świetle powyższego należy uznać, że usługi brokerskie, to usługi o zupełnie innym charakterze niż wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji poręczeń. W tym też zakresie należy zauważyć, że usługi brokerskie mają charakter bardziej zbliżony do usług pośrednictwa, niż do usług np. doradczych, czy zarządzania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu z tytułu usług brokerskich nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Spółka nie jest zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Spółki dotyczące kwestii ustalenia czy:

- usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych - jest nieprawidłowe;

- usługi brokerskie stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy tylko sytuacji/transakcji z podmiotami wymienionych w uzupełnieniu do wniosku, nie dotyczy natomiast sytuacji podmiotów nie wskazanych we wniosku /uzupełnieniu, których Wnioskodawca nie jest w stanie określić, gdyż będą dotyczyły zdarzeń przyszłych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wskazać także należy, iż przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Natomiast organy, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost. Nie są wiążące dla tut. Organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych także należy stwierdzić, że zostały także wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).