Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków prawnych podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

- czy wprowadzone zwolnienie podmiotowe (…) obejmuje dochód uzyskany przez (…) od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaczęła obowiązywać (…), to znaczy przy zastosowaniu jakich przepisów podatkowych, należałoby ustalić przychody i koszty podatkowe, a tym samym dochód podlegający opodatkowaniu, w przypadku odmiennego stanowiska, niż stanowisko przedstawione przez (…);

- w jakim terminie (…) będzie zobowiązana do złożenia za 2022 r. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym;

- w jakim terminie, w związku z objęciem (…) zwolnieniem podmiotowym od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym w (…) będzie obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej Informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jaki okres ta informacja winna obejmować;

- na jaki dzień, w związku z objęciem (…) zwolnieniem podmiotowym od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym (…) być sporządzona informacja CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)-ST za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę oraz w jakim terminie informacja ta powinna być przesłana do urzędu skarbowego.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…)

W związku z powyższym (…), począwszy od zaliczki za maj 2022 r. nie będzie dokonywała wpłat miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy, które wpłacane były do urzędu skarbowego w uproszczonej formie, zgodnie z art. 25 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

(…)

Brak jest zatem regulacji odnośnie tego, które przepisy znajdą zastosowanie do oceny zdarzeń/stanów prawnych, które rozpoczęły się przed dniem wejścia w życie przywołanej wyżej ustawy i nie zakończyły się do dnia wejścia w życie przepisów znowelizowanych.

Kwestia przepisów przejściowych uregulowana została w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz.U. nr 100, poz. 908) - dalej „ZTP”. Zgodnie z treścią § 30 ust. 1 ZTP: w przepisach przejściowych reguluje się wpływ nowej albo znowelizowanej ustawy na stosunki powstałe pod działaniem ustawy albo ustaw dotychczasowych bez względu na to, czy do tych stosunków zamierza się stosować przepisy dotychczasowe, przepisy nowe czy przepisy regulujące ten wpływ w sposób odmienny od przepisów dotychczasowych i przepisów nowych. Literalne zatem brzmienie wskazanego wyżej przepisu zawiera wymóg tego, aby każda ustawa zawierała regulacje intertemporalne.

Przepis ten został znowelizowany w 2016 r. z uwagi na to, iż poprzednie brzmienie przywołanego przepisu budziło wątpliwości interpretacyjne. Poprzednie brzmienie art. 30 ust. 1 ZTP stanowiło bowiem, iż: „w przepisach przejściowych reguluje się wpływ nowej ustawy na stosunki powstałe pod działaniem ustawy albo ustaw dotychczasowych”. Przy takim brzmieniu przepisu wielokrotnie przyjmowano domniemanie istnienia zasady bezpośredniego działania prawa nowego i przepisy przejściowe zamieszczano tylko wówczas; gdy do stosunków powstałych pod działaniem dotychczasowego aktu normatywnego zamierzano stosować przepisy dotychczasowe (a więc przepisy ustawy poprzednio obowiązującej) albo przepisy regulujące ten wpływ w sposób odmienny od przepisów dotychczasowych i przepisów nowych (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 listopada 2006 r., sygn. akt K 30/06). Należy mieć jednak na uwadze fakt, iż po długim okresie stosowania przywołanego wyżej domniemania, Trybunał Konstytucyjny zaczął przedstawiać w swoich wyrokach pogląd odmienny. W wyroku z 5 grudnia 2013 r., sygn. akt K 27/13 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż „(`(...)`) obiegowo przyjmowana teza, jakoby istniało swoiste domniemanie przemawiające za bezpośrednim działaniem prawa nowego jest - obecnie - znacznym konstytucyjnym uproszczeniem”. Wychodząc naprzeciw postulatom zawartym m.in. we wskazanym wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 27/13 prawodawca dokonał zmiany treści § 30 ust. 1 ZTP, przesądzając, że na projektodawcy aktu normatywnego ciąży obowiązek objęcia regulacją przejściową każdego zdarzenia prawnego (sytuacji prawnej) powstałej pod rządzami dotychczasowych przepisów, na które wpływ ma nowa regulacja. W związku z powyższym nie ma wątpliwości, że obecnie na mocy § 30 ZTP ustawodawca obowiązany jest kompleksowo uregulować wszelkie kwestie intertemporalne. Zaznaczono przy tym, że w razie stwierdzenia braku stosownego przepisu przejściowego (pomimo brzmienia art. 30 § 1 ZTP), nadal należy stosować przyjęte poprzednio reguły dokonywania wykładni przepisów, a więc albo regułę bezpośredniego stosowania ustawy nowej do wszelkich stanów rzeczy (zdarzeń prawnych) powstałych przed dniem obowiązywania ustawy nowej, a niezakończonych w dacie wejścia w życie nowej ustawy albo regułę, zgodnie z którą zastosowanie będą miały przepisy w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstało zdarzenie kształtujące określone stosunki prawne (tj. przepisy dawnej ustawy) (por. Wojciech Białończyk główny specjalista ds. legislacji w Biurze Legislacyjnym Kancelarii Sejmu, Łukasz Kasiak specjalista ds. legislacji w Biurze Legislacyjnym Kancelarii Sejmu radca prawny w OIRP w Warszawie „Zasady techniki prawodawczej - narzędzie dla tworzących i stosujących prawo”, Temidium, data publikacji: 9 stycznia 2017 r.).

Mając na uwadze powyższe oraz biorąc pod uwagę fakt, że (…), koniecznym jest dokonanie wykładni przepisów prawa zgodnie z regułami intertemporalnymi obowiązującymi sprzed nowelizacji art. 30 ZTP. Orzecznictwo i doktryna w zakresie tego, która z tych zasad winna być stosowana (tj. czy zasada działania bezpośredniego stosowania ustawy nowej, czy też stosowania przepisów w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstało zdarzenie kształtujące określone stosunki prawne - przepisy dawnej ustawy), są podzielone - wypracowano, na przestrzeni czasu, szereg poglądów w tej kwestii na poparcie zarówno jednego, jak i drugiego poglądu.

Dokonując jednak wyboru tego, która z zasad/reguł interpretacyjnych winna mieć zastosowanie w przedstawionym stanie prawnym, należy kierować się w szczególności poglądami zawierającymi stanowisko odnośnie przepisów prawa daninowego. W tej materii liczne orzecznictwo sądów administracyjnych oraz poglądów doktryny wykształciło zasadę, zgodnie z którą w sytuacji braku przepisów przejściowych dotyczących prawa daninowego należy dokonać analizy, czy przepis nowelizowany jest przepisem materialnoprawnym, czy proceduralnym. W sytuacji nowelizacji przepisu materialnoprawnego przyjęto, że zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstały zdarzenia kształtujące określone stosunki prawne (a więc przepisy ustawy dawnej - ustawy znowelizowanej).

W tym miejscu zwrócić chociażby uwagę należy na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 674/12, zgodnie z którym „Skoro przepisy o nadpłacie mają charakter norm materialnych, to normy te należy stosować z uwzględnieniem wypracowanych i powszechne respektowanych reguł prawa intertemporalnego. Taką ogólną regułą tego prawa jest zasada lex retro non agit, która oznacza zakaz wstecznego działania nowej ustawy, jej przepisów o charakterze materialnym, do zdarzeń, które miały miejsce przed datą wejścia w życie nowej ustawy (por. wyrok NSA z 4 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 636/07, w którym wskazuje się, że (`(...)`) przepisy regulujące instytucję nadpłaty mają charakter materialnoprawny. Zaliczyć do nich należy także przepisy określające moment powstania, warunki oraz termin końcowy okresu przysługującego oprocentowania powstałej nadpłaty. Skoro tak to w sytuacji, gdy ustawodawca dokonując zmiany przepisów o charakterze materialnoprawnym nie zamieszcza przepisów przejściowych, zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstały zdarzenia kształtujące określone stosunki prawne. Zarówno powstanie obowiązku podatkowego jak i uprawnienie do zwrotu nadpłaty wraz z należnym oprocentowaniem oceniać należy w tej sytuacji w oparciu o stan prawny istniejący w momencie powstania tych zdarzeń).”

Tożsame stanowisko wyrażono w wyroku NSA z dnia 9 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2698/12, zgodnie z którym „Przepisy dotyczące oprocentowania nadpłat są przepisami prawa materialnego. Regulują bowiem uprawnienie strony do uzyskania poza nadpłatą także dodatkowego świadczenia, stanowiącego swoistą rekompensatę za dysponowanie przez Państwo kwotą nienależnie lub w zawyżonej wysokości zapłaconego podatku dla oceny, czy i za jaki okres należy się oprocentowanie, stosować należy przepisy obowiązujące w dacie powstania nadpłaty, jeżeli przepis przejściowy nie stanowi inaczej” (por. również wyrok NSA z dnia 8 listopada 2011 r., sygn. akt II FSK 833/10; wyrok NSA z dnia 17 lipca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 986/97; wyrok NSA z dnia 19 lutego 2009 r., sygn. akt II FSK 1687/07; wyrok NSA w Katowicach z dnia 17 lipca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 986/97; wyrok NSA z dnia 9 października 2014 r., sygn. akt II FSK 2698/12; wyrok w Warszawie z dnia 19 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3791/06; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31 stycznia 2017 r., sygn. akt I SA/GI 984/16; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 21 kwietnia 2017 r. sygn. akt I SA/GI 104/47).

Pytania

1. Czy prawidłowym byłoby przyjęcie, że wprowadzone zwolnienie podmiotowe (…), obejmuje dochód uzyskany przez (…)? Jak, to znaczy przy zastosowaniu jakich przepisów podatkowych, należałoby ustalić przychody i koszty podatkowe, a tym samym dochód podlegający opodatkowaniu, w przypadku odmiennego stanowiska, niż stanowisko przedstawione przez (…)?

2. W jakim terminie (…) będzie zobowiązana do złożenia za 2022 r. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym?

3. W jakim terminie, w związku z (…) od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym (…),będzie obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej Informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jaki okres ta informacja winna obejmować?

4. Na jaki dzień, w związku z objęciem (…) od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym w (…) powinna być sporządzona informacja CIT-ST za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę oraz w jakim terminie informacja ta powinna być przesłana do urzędu skarbowego?

Państwa stanowisko w sprawie

Mając na uwadze, iż (…), stanowiący przedmiot niniejszego wniosku, to przepis o charakterze materialnoprawnym, zdaniem (…), udzielenie odpowiedzi na postawione pytania winno być dokonane z uwzględnieniem wskazanej wyżej zasady, tj. zasady, zgodnie z którą do wszelkich stanów rzeczy (zdarzeń prawnych) powstałych przed dniem obowiązywania ustawy nowej, a niezakończonych w dacie wejścia w życie nowej ustawy zastosowanie będą miały przepisy w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstało zdarzenie kształtujące określone stosunki prawne (tj. przepisy dawnej ustawy). Udzielenie odpowiedzi na postawione pytania determinuje, w ocenie (…), konieczność udzielenia odpowiedzi na pytanie, jakie zdarzenia stanowią zdarzenia prawne/stan rzeczy podlegające ocenie intertemporalnej, a więc która chwila stanowi moment powstania zdarzenia, z którym przepisy podatkowe wiążą określony skutek mający znaczenie prawne.

Powyższa kwestia wyjaśniona została w publikacji Adama Bartosiewicza pt. „Stosunek podatkowoprawny na tle konstrukcji prawnej podatku”, w której wskazano, iż to „(…) fakt wywoławczy podatku jest traktowany Jako instrument identyfikacji stanu prawnego wyznaczającego skutki prawne określonej grupy zdarzeń relewantnych podatkowo”. Dalej wskazano, iż „(…) Taka konstatacja w sposób naturalny zwraca uwagę w kierunku elementów konstrukcji podatku oraz kluczowych momentów w procesie kształtowania się materialnego stosunku podatkowoprawnego. Spośród elementów konstrukcji podatku, wybór uniwersalnego łącznika czasowego w prawie podatkowym można ograniczyć do tych elementów, które znajdują dostatecznie precyzyjne umiejscowienie w czasie, to jest w zasadzie do przedmiotu opodatkowania oraz terminu zapłaty podatku. Głównym argumentem przeciwko wyborowi chwili realizacji przedmiotu opodatkowania jest jego nieprecyzyjne oznaczenie w ustawach podatkowych. Taki stan rzeczy jest po części skutkiem braku dbałości ustawodawcy o kształt legislacji podatkowej. Z drugiej jednak strony jest to związane ze specyfiką podatkową przejawiającą się w typizacji w języku prawnym zdarzeń z zakresu ekonomii, co nolens volens prowadzi do stosowania nazw nieostrych, oddających często jedynie gospodarcze znaczenie danego zjawiska. W tym stanie rzeczy podatnicy w praktyce koncentrują się w szczególności na momencie powstania obowiązku podatkowego. Identyfikacja tego ostatniego — co do zasady — służy „potwierdzeniu” realizacji przedmiotu opodatkowania, co w efekcie umożliwia stwierdzenie objęcia konkretnego zachowania zakresem przedmiotowym ustawy. Tym samym, w uznanym w polskiej kulturze prawnej paradygmacie tłumaczenia zjawisk podatkowych, powstanie obowiązku podatkowego ściśle wiąże się z przedmiotem opodatkowania i vice versa. Taka zależność pozwala dokonać wyboru tego ze wspomnianych momentów, który — ze względu na swój „punktowy” charakter — poddaje się łatwiejszej identyfikacji temporalnej. Jeżeli chodzi o termin zapłaty podatku, to trudno zaprzeczyć jego wtórnej roli z punktu widzenia zawiązywania się stosunku podatkowoprawnego. Nie bez znaczenia jest również oddalenie w czasie od momentu, gdy podatnik rozpoczyna realizację przedmiotu opodatkowania, przypadkowość oraz możliwość odraczania tego terminu. Wybór momentu powstania obowiązku podatkowego jako łącznika czasowego w prawie podatkowym wydaje się szczególnie uzasadniony, zarówno ze względu na jego kluczowe znaczenie dla opisu stosunku podatkowoprawnego, jak i stosunkowo łatwą recypowalność przez podatników sprzyjają temu istniejące w piśmiennictwie przedmiotu różnice poglądów przy precyzyjnym ustalaniu momentu powstania zobowiązania podatkowego. Poza tym powiązanie z momentem powstania obowiązku podatkowego rozstrzygnięcia międzyczasowego w przedmiocie reżimu prawnego właściwego dla określenia wysokości należności podatkowej, oznacza często daleko idące spełnienie postulatu przewidywalności podatkowych skutków decyzji jednostki”. (por Adama Bartosiewicza pt. „Stosunek podatkowoprawny na tle konstrukcji prawnej podatku" Toruński Rocznik Podatkowy. 2009 r ).

W tym miejscu wskazać należy, iż powyższe stanowisko (a więc uznanie momentu powstania obowiązku podatkowego, jako zdarzenia, które przy braku przepisów przejściowych, podlega ocenie intertemporalnej) nie jest jedynym stanowiskiem wyrażonym w omawianym zakresie. Już w samej publikacji Adama Bartosiewicza pt. „Stosunek podatkowoprawny na tle konstrukcji prawnej podatku” wskazano, iż istnieje możliwość wystąpienia trudności precyzyjnym określeniu wskazanych wyżej zdarzeń, tj. momentu powstania zobowiązania podatkowego.

W szczególności trudności te mogą się pojawić w stosunku do podmiotów, co do których występuje w sposób cykliczny szereg różnorodnych zdarzeń/stanów prawnych, w tym zdarzeń, co do których istnieją różne okresy rozliczania kosztów od osiągniętego przychodu. W publikacji tej zaznaczono, iż „Pewna trudność przy odwołaniu się do techniki opartej na dalszym działaniu dawnego prawa polega na konieczności precyzyjnego ograniczenia zakresu stosowania tego reżimu.” Zaznaczono jednak, że w stosunku do podmiotów rozliczających się w miesięcznych okresach, możliwym jest przyjęcie, że momentem powstania zdarzenia, z którym przepisy podatkowe wiążą określony skutek mający znaczenie prawne (zdarzenie prawne/stan rzeczy) jest miesięczny okres rozliczeniowy. To bowiem ten okres niejako kumuluje ciąg zdarzeń gospodarczych wywołujących skutek prawnopodatkowy.

Na przykładzie podatku od towarów i usług (który można również odnosić do podatku dochodowego) wskazano iż „(`(...)`) miesięczny okres przyjęty dla rozliczenia podatkowego w podatku od towarów i usług każę - przy analizie postanowień ustawy - przyjmować jako zasadę interpretacyjną to, że w tym podatku nie mamy do czynienia z jakimś niekończącym się strumieniem zdarzeń gospodarczych i odpowiadających im skutków podatkowych, ale w istocie rzeczy, z kumulacją unormowań i wynikających z nich stosunków podatkowoprawnych, wokół rozliczenia miesięcznego”. Temporalny skutek unormowań ustawy o podatku od towarów i usług „trzeba więc postrzegać w kontekście przyjętego okresu rozliczeniowego”.

Na możliwość zastosowania różnych metod do określenia zdarzenia stanowiącego zdarzenie prawne/ stan rzeczy podlegający ocenie intertemporalnej, zwrócono uwagę również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 grudnia 2004 r., sygn akt III SA/Wa 263/04.

W tym miejscu jedynie na marginesie wskazać należy, iż w ocenie (…), do oceny omawianego stanu prawnego nie będzie miał zastosowania art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, oraz koszty związane z przychodami ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku dochodowego, a nie jest możliwe przypisanie danych kosztów do źródła przychodów, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Przepis art. 7 ust. 3 pkt 3 stosuje się odpowiednio.

Przede wszystkim przepis ten odnosi się do zwolnienia przedmiotowego i określa zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów w przypadku, kiedy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów

1. ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu, oraz

2. ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu lub są zwolnione z opodatkowania.

W omawianej sytuacji, po uzyskaniu zwolnienia (…) nie będzie uzyskiwać jednocześnie dochodów ze źródeł, z których dochody podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz ze źródeł, z których dochody nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym lub są zwolnione z podatku, bo uzyskała zwolnienie od opodatkowania całości dochodu, w związku z czym nie jest możliwe ustalenie odpowiedniego stosunku, w jakim pozostają osiągnięte w roku podatkowym przychody podlegające opodatkowaniu w ogólnej kwocie przychodów, a tym samym nie jest możliwe dokonanie alokacji kosztów, określonej w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym Na powyższe zwrócono uwagę w publikacji dr Krzysztof Gil, Aleksandra Obońska, Adam Wacławczyk, Agnieszka Walter pt. podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz stan na dzień 7 marca 2019 r., w treści której wskazano, iż „Przepis art. 15 ust. 2 (podobnie jak art. 15 ust. 2a PDOPrU) ma charakter szczególny w stosunku do ogólnej reguły sformułowanej w art 15 ust. 1 PDOPrU. Zakresem stosowania tych przepisów będą objęte jedynie przypadki, w których nie jest możliwe obiektywne przypisane kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów” (por również wyrok NSA z dnia 31 grudnia 2003 r . sygn. akt I SA/Lu 465/00). Tym samym, w ocenie (…), brak jest możliwości w omawianym stanie prawym do zastosowania wprost art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Brak jest również możliwości zastosowania wskazanego wyżej przepisu na zasadzie analogii. Analogia może mieć zastosowanie jedynie wówczas, gdy istnieje tzw. luka w prawie, a poza tym podstawą zastosowania analogii jest założenie, iż w procesie wykładni przepisów prawa fakty podobne do siebie pod istotnym względem powinny pociągać za sobą takie same albo zbliżone konsekwencje prawne. W ocenie (…), trudno jest mówić o luce prawnej w sytuacji braku przepisu przejściowego, przy jednoczesnym istnieniu wykształconych reguł/praktyk, które zawsze są stosowane w sytuacji braku regulacji intertemporalnej. W ocenie (…) w omawianym stanie prawnym nie występują również fakty podobne do siebie pod istotnym względem w odniesieniu omawianego stanu prawnego do art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę brzmienie przywołanych przepisów:

Ad 1)

W opinii (…), w świetle przeprowadzonej analizy prawnej prawidłowym jest przyjęcie, że zwolnienie (…) obejmie dochód uzyskany przez (…). Udzielenie odpowiedzi na postawione pytanie nie jest jednak jednoznaczne. Możliwym jest przyjęcie, że momentem decydującym dla ustalenia zdarzenia prawnego mającego następnie przełożenie na określenie skutku temporalnego będzie moment powstania obowiązku podatkowego. Powyższe wymuszałoby jednak dokonanie analizy wszystkich zdarzeń prawnych (stanów rzeczy), które miały miejsce przed datą (…)

Jednak z uwagi trudności w precyzyjnym określeniu momentu powstania zobowiązania podatkowego w związku z występowaniem w sposób cykliczny szeregu różnorodnych zdarzeń/stanów prawnych, w tym zdarzeń, co do których istnieją różne okresy rozliczania kosztów od osiągniętego przychodu oraz z uwagi na bardzo dużą ilość zdarzeń prawnych nie rozliczonych do dnia wejścia w życie (…), które musiałyby podlegać analizie, zdaniem (…), właściwszym jest przyjęcie miesięcznego okresu rozliczeniowego, jako tego zdarzenia, do którego należy odnosić skutek intertemporalny. W stosunku do podmiotów rozliczających się w okresach miesięcznych, a do takich zaliczyć należy (…), możliwym jest bowiem przyjęcie, że momentem powstania zdarzenia, z którym przepisy podatkowe wiążą określony skutek mający znaczenie prawne (zdarzenie prawne/stan rzeczy) jest miesięczny okres rozliczeniowy. To bowiem ten okres niejako kumuluje ciąg zdarzeń gospodarczych wywołujących skutek prawnopodatkowy. (…)

Ad. 2)

Zdaniem (…), będzie ona zobowiązana do złożenia za 2022 r. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego. Należy tu zwrócić uwagę na treść art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym: podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku.

(…). W związku z powyższym przyjąć należy, iż w roku (…) będą ciążyły obowiązki takie, jakie ciążą na podmiotach niekorzystających ze zwolnienia podmiotowego. Stwierdzić zatem należy, iż (…) będzie zobowiązana do złożenia zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym. W zeznaniu tym winna jednak wykazać dochód osiągnięty do dnia (…) przy przyjęciu, iż momentem decydującym dla ustalenia zdarzenia prawnego/stanu rzeczy, do którego odnosić należy skutek intertemporalny będzie miesięczny okres rozliczeniowy. (…) W tym miejscu warto również zwrócić uwagę na treść wyroku NSA z dnia 17 lipca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 986/97, zgodnie z którym „Nawet jeśli przyjąć, że złożenie deklaracji podatkowej jest warunkiem materialnoprawnym uzyskania zwrotu różnicy podatku, która nigdy nie następuje z urzędu, to z jej istoty wynika, że nie może ona podlegać innemu reżimowi prawnemu niż stan faktyczny, który opisuje. Innymi słowy - deklaracja podatkowa stanowi opis zdarzeń, które zaistniały w określonym przedziale czasowym, ocenianym z punktu widzenia przepisów podatkowych w tym przedziale czasowym obowiązujących, a który w efekcie ma doprowadzić do wykonania przez podatnika obowiązku zapłaty podatku lub zrealizowania przez niego swego uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego zwrotu podatku. Zarówno istnienie tego obowiązku, jak i powstanie uprawnienia ocenia się w oparciu o stan prawny istniejący w przedziale czasowym, z którym są związane”.

Ad. 3)

W opinii (…), w związku z objęciem zwolnieniem podmiotowym od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym w powołanej (…) będzie obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok 2022, do sporządzenia której jest obowiązana w świetle art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz informacja ta powinna dotyczyć okresu dwunastu miesięcy roku 2022 r. i być podana do publicznej wiadomości na stronie internetowej (…) do końca dwunastego miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego, tj. do końca grudnia 2023 r.

Zgodnie z treścią art. 27c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Podatnicy, o których mowa w art. 27b ust. 2 pkt 1 i 2, są obowiązani do sporządzania i podawania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok podatkowy.

Należy tu zwrócić uwagę, na to iż (…) w roku podatkowym 2022 r. stała się podmiotem zwolnionym od podatku dochodowego, niemniej jednak zwolnienie to obejmuje okres począwszy od dnia wystąpienia skutku nowelizacji art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonanej (…)

Ad. 4)

Zdaniem (…), w związku z objęciem jej zwolnieniem podmiotowym od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym w powołanej (…), informacja CIT-ST za rok 2022 r., do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę powinna być złożona (…).

Zgonie z treścią art. 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy posiadający zakłady (oddziały) położone na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na ich siedzibę są obowiązani składać do urzędu skarbowego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, informację, według ustalonego wzoru, zawierającą wykaz zakładów (oddziałów) oraz liczbę osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, świadczących pracę w poszczególnych zakładach (oddziałach) ze wskazaniem jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze są położone, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego.

(…). Zdaniem (…) będzie ona w roku 2023 zobowiązana do złożenia, zgodnie z treścią art. 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Informacji, według ustalonego wzoru, zawierającej wykaz zakładów (oddziałów) oraz liczbę osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, świadczących pracę w poszczególnych zakładach (oddziałach) ze wskazaniem jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze są położone. Informacja, zgodnie z brzmieniem przepisu, powinna być sporządzona wg stanu na dzień 31 grudnia 2022 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania postawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Państwa. Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i Państwa własnego stanowiska w sprawie, nie objęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji. Jednocześnie w celu odniesienia się do Państwa wątpliwości konieczne jest również wskazanie ogólnych zasad dotyczących opodatkowania dochodów podmiotów na gruncie interpretowanej ustawy podatkowej.

Ad 1.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy (…)

(…)

W myśl art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe;

2. wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

„Należność”, jest to termin wynikający z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z ww. źródła przychodów.

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą określa przepis art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym:

za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo

2. uregulowania należności.

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień w którym dojdzie do powstania wierzytelności, której podmiot może skutecznie dochodzić.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

1. bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

2. inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

zatem o momencie ujęcia kosztów w aspekcie podatkowym decyduje charakter powiązania kosztów z przychodem podatkowym, będzie to zatem albo dzień powstania przychodu podatkowego, z którym określony koszt jest związany (art. 15 ust. 4-4c ustawy o CIT), albo w przypadku kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami, dzień na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4d-4f ustawy o CIT).

(…)

Brak przepisów przejściowych niewątpliwe może powodować wątpliwości w zakresie reguł określających zakres i czas obowiązywania (stosowania) nowego przepisu.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca powołując się na wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 września 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 674/12 „Skoro przepisy o nadpłacie mają charakter norm materialnych, to normy te należy stosować z uwzględnieniem wypracowanych i powszechnie respektowanych reguł prawa intertemporalnego. Taką ogólną regułą tego prawa jest zasada lex reto non agit, która oznacza zakaz wstecznego działania nowej ustawy, jej przepisów o charakterze materialnym do zdarzeń, które miały miejsce przed datą wejścia w życie nowej ustawy.

Zatem, jeżeli określone zdarzenie generujące obowiązek podatkowy na gruncie przepisów prawa materialnego miało miejsce przed wejściem w życie przepisu zmienionego (doszło do powstania wierzytelności/poniesienia kosztu przed wejściem tego przepisu), to do tego konkretnego zdarzenia należy stosować przepisy w brzmieniu obowiązującym przed zmianą. Jeżeli natomiast określone, konkretne zdarzenie generuje wierzytelność/uznaje wydatek za koszt podatkowy, od dnia wejścia w życie „nowej ustawy” to do tego zdarzenia należy stosować przepisy i zasady wynikające z przepisów znowelizowanych.

W orzecznictwie przyjmuje się bowiem, że jeżeli prawo nowe nie zwiera przepisów przejściowych dotyczących wyraźnie prawa materialnego zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstały zdarzenia kształtujące określone stosunki prawne. Pogląd ten należy uznać za utrwalony w orzecznictwie.

Kwestię zasadności stosowania wprost znowelizowanych przepisów ustaw potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z 15 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Rz 1043/13, którego prawidłowość uznał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 10 grudnia 2015 r. sygn. akt II OSK 928/14 stwierdzając, iż „(…) do rozstrzygnięcia sprawy zastosowanie powinny znaleźć przepisy nowej ustawy z 2012 r., a nie ustawy z 2001 r. Nawiązując do powołanego w argumentacji skarżącej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 listopada 2008 r. o sygnaturze K 30/06, (OTK-A 2006/10/149, Dz. U. z 2006 r. Nr 206, poz. 1522) Sąd wyjaśnił, że Trybunał podkreślił w nim, iż ustawodawca ma dużą swobodę przy wyborze zasad regulujących sytuacje międzyczasowe. Swoboda ta nie jest jednak nieograniczona. Po stronie ustawodawcy istnieje bowiem obowiązek szanowania proceduralnych aspektów zasady demokratycznego państwa prawnego, a w szczególności zasad rzetelnej legislacji. Zasady te - stanowiące przejaw ogólnej zasady ochrony zaufania do państwa i prawa - wyrażają się m.in. obowiązkiem ustawodawcy ustanawiania odpowiedniej vacatio legis oraz należytego uregulowania sytuacji intertemporalnych. Jednakże brak przepisów przejściowych nie przesądza sam przez się o luce w zakresie regulacji intertemporalnej. W polskiej kulturze prawnej zostały wykształcone reguły międzyczasowe, które znajdują zastosowanie w procesie stosowania prawa. Jeżeli brak jest wyraźnie wyrażonej woli ustawodawcy, sąd i inne organy stosujące prawo muszą kwestię intertemporalną rozstrzygnąć na podstawie tych właśnie reguł, mając wybór między zasadą dalszego działania ustawy dawnej i zasadą bezpośredniego skutku ustawy nowej. Milczenie ustawodawcy co do reguły intertemporalnej należy uznać za przejaw jego woli bezpośredniego działania nowego prawa, chyba że przeciw jej zastosowaniu przemawiają ważne racje systemowe lub aksjologiczne”.

„W sytuacji, gdy ustawodawca dokonując zmiany przepisów o charakterze materialnoprawnym nie zamieszcza przepisów przejściowych, zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym w czasie, w którym powstały zdarzenia kształtujące określone stosunki prawne (Wyrok NSA z 4 lipca 2019 r. sygn. akt II FSK 2716/17).

(…)

Ad 2.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w jakim terminie (…) będzie zobowiązana do złożenia za 2022 r. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych od podatku na podstawie art. 6 ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 1d, art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a oraz przepisów ustawy wymienionej w art. 40 ust. 2 pkt 8, są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2a, składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego i w tym terminie wpłacić podatek należny albo różnicę między podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą zapłaconych zaliczek za okres od początku roku.

Z przepisu tego wynika, że podatnicy, z wyjątkiem zwolnionych podmiotowo obowiązani są składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym - do końca trzeciego miesiąca roku następnego.

Wskazać należy, (…) Zeznanie to, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składa się do końca trzeciego miesiąca roku następnego.

Ponadto kwestia techniczna związana z wypełnieniem samego zeznania nie może być przedmiotem oceny tut. Organu w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej, albowiem kwestia ta nie wiąże się z interpretacją konkretnych przepisów praw podatkowego.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, w zakresie ustalenia, w jakim terminie (…) będzie zobowiązana do złożenia za 2022 r. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym, należało uznać za prawidłowe.

Ad 3.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, w jakim terminie, w związku (…) będzie obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej Informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jaki okres ta informacja winna obejmować.

Zgodnie z art. 27b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

Minister właściwy do spraw finansów publicznych podaje do publicznej wiadomości w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego tego ministra corocznie, w terminie do dnia 30 września, indywidualne dane podatników zawarte w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, złożonym za rok podatkowy, który zakończył się w roku kalendarzowym poprzedzającym rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości, według stanu na pierwszy dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym indywidualne dane podatników mają zostać podane do publicznej wiadomości.

Na podstawie art. 27b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

podanie do publicznej wiadomości indywidualnych danych podatników, o którym mowa w ust. 1, dotyczy:

1. podatkowych grup kapitałowych, bez względu na wysokość osiągniętych przychodów;

2. podatników innych niż podatkowe grupy kapitałowe, u których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym, o którym mowa w ust. 1, przekroczyła równowartość 50 mln euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym roku kalendarzowego poprzedzającego rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości;

3. spółek nieruchomościowych, w tym spółek nieruchomościowych wchodzących w skład podatkowej grupy kapitałowej.

Zgodnie z art. 27c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

podatnicy, o których mowa w art. 27b ust. 2 pkt 1 i 2, są obowiązani do sporządzania i podawania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok podatkowy.

W świetle art. 27c ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

podatnik zamieszcza informację o realizowanej strategii podatkowej za rok podatkowy, sporządzoną w języku polskim lub jej tłumaczenie na język polski, na swojej stronie internetowej w terminie do końca dwunastego miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego.

Z powyższych przepisów wynika, że podatnicy którzy są obowiązani do sporządzania i podawania do publicznej wiadomości informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok podatkowy są obowiązani za ten rok złożyć zeznanie podatkowe, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z wniosku wynika, (…) jest obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej informacji o realizowanej strategii podatkowej, zgodnie z art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem, skoro (…) w roku 2022 powinna złożyć zeznanie, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (jak wskazano powyżej), ponadto jest obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej informacji o realizowanej strategii podatkowej, to powinna zgodnie z art. 27c ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zamieść informację o realizowanej strategii podatkowej za rok podatkowy 2022, sporządzoną w języku polskim lub jej tłumaczenie na język polski, na swojej stronie internetowej w terminie do końca dwunastego miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego.

Wobec powyższego, zgodzić się należy z Państwa stanowiskiem, że w związku z (…) będzie obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok 2022, do sporządzenia której jest obowiązana w świetle art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz informacja ta powinna dotyczyć okresu dwunastu miesięcy roku 2022 r. i być podana do publicznej wiadomości na stronie internetowej (…) do końca dwunastego miesiąca następującego po zakończeniu roku podatkowego, tj. do końca grudnia 2023 r.

Zatem, Państwa stanowisko do pytania oznaczonego we wniosku Nr 3 należało uznać za prawidłowe.

Ad 4.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, na jaki dzień, w związku (…) powinna być sporządzona informacja CIT-ST za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę oraz w jakim terminie informacja ta powinna być przesłana do urzędu skarbowego.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

podatnicy posiadający zakłady (oddziały) położone na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na ich siedzibę są obowiązani składać do urzędu skarbowego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, informację, według ustalonego wzoru, zawierającą wykaz zakładów (oddziałów) oraz liczbę osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, świadczących pracę w poszczególnych zakładach (oddziałach) ze wskazaniem jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze są położone, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego.

Z wniosku wynika, że (…) jest zobowiązana do złożenia informacji CIT-ST (informacji podatnika do ustalenia należnych jednostkom samorządu terytorialnego dochodów z tytułu udziału we wpływach z podatku dochodowego od osób prawnych) w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę.

Zatem, skoro (…), która (…) i zobowiązana do złożenia informacji CIT-ST w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę, to powinna zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do 31 marca 2023 r. złożyć do Urzędu Skarbowego informację, według ustalonego wzoru, zawierającą wykaz zakładów (oddziałów) oraz liczbę osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, świadczących pracę w poszczególnych zakładach (oddziałach) ze wskazaniem jednostek samorządu terytorialnego, na których obszarze są położone, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprzedniego, tj. roku 2022.

Wobec powyższego, zgodzić się należy z Państwa stanowiskiem, że w związku z (…), informacja CIT-ST za rok 2022 r., do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę powinna być złożona przez (…) wg stanu na dzień 31 grudnia roku 2022 r.

Zatem, Państwa stanowisko do pytania oznaczonego we wniosku Nr 4 należało uznać za prawidłowe.

Reasumując, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia:

- czy prawidłowym byłoby przyjęcie, że (…) obejmuje dochód uzyskany przez (…) od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaczęła obowiązywać ustawa (…), to znaczy przy zastosowaniu jakich przepisów podatkowych, należałoby ustalić przychody i koszty podatkowe, a tym samym dochód podlegający opodatkowaniu, w przypadku odmiennego stanowiska, niż stanowisko przedstawione przez (…) – jest nieprawidłowe;

- czy (…), obejmuje dochód uzyskany przez (…) od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaczęła obowiązywać (…), to znaczy przy zastosowaniu jakich przepisów podatkowych, należałoby ustalić przychody i koszty podatkowe, a tym samym dochód podlegający opodatkowaniu, w przypadku odmiennego stanowiska, niż stanowisko przedstawione przez (…) – jest prawidłowe;

- w jakim terminie (…) będzie zobowiązana do złożenia za 2022 r. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym – jest prawidłowe;

- w jakim terminie, w związku z (…) od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym w (…) będzie obowiązana do sporządzenia i zamieszczenia na swojej stronie internetowej Informacji o realizowanej strategii podatkowej za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 27c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz jaki okres ta informacja winna obejmować – jest prawidłowe;

- na jaki dzień, w związku z objęciem (…) od podatku dochodowego od osób prawnych, zawartym w ustawie (…) powinna być sporządzona informacja CIT-ST za rok 2022, do sporządzenia której (…) jest obowiązana w świetle art. 28 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z posiadaniem oddziałów położonych na obszarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż właściwa ze względu na siedzibę oraz w jakim terminie informacja ta powinna być przesłana do Urzędu Skarbowego – jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Organ nie odniósł się do powołanych przez Państwa orzeczeń sądów administracyjnych, albowiem zostały one wydane w indywidualnych sprawach podatników i nie wiążą Organu w niniejszej sprawie.

Dodatkowo, Organ nie odniósł się do przepisów ustawy o podatku o towaru i usług, albowiem niniejsza interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).