Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 kwietnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy amortyzacja opisanych we wniosku lokali mieszkalnych, nabytych i amortyzowanych w okresie poprzedzającym 1 stycznia 2022 r., będzie mogła być kontynuowana po 31 grudnia 2022 r., a dokonywane odpisy amortyzacyjne będą nadal stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej także Spółką) działająca pod firmą X od xxx r., pod adresem (…), zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem KRS (Krajowy Rejestr Sądowy): (…), numerem NIP: (…) i numerem REGON: (…).

Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)).

Wnioskodawca wprowadził do prowadzonej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych od następujących lokali mieszkalnych:

- lokal mieszkalny znajdujący się pod adresem (…), amortyzowany od 2021.08.01 metodą liniową ze stawką amortyzacji 10,00%;

- lokal mieszkalny znajdujący się pod adresem (…), amortyzowany od 2021.10.01 metodą liniową ze stawką amortyzacji 10,00%.

Opisane lokale mieszkalne zostały więc nabyte przez Wnioskodawcę przed dniem 1 stycznia 2022 r. i w tym okresie rozpoczęła się również ich amortyzacja. Dokonywane odpisy amortyzacyjne były kwalifikowane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodu.

Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji indywidualnej w celu zweryfikowania możliwości dokonywania przez niego odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych aż do całkowitego zamortyzowania danego środka trwałego.

Pytanie

Czy amortyzacja opisanych we wniosku lokali mieszkalnych, nabytych i amortyzowanych w okresie poprzedzającym 1 stycznia 2022 r., będzie mogła być kontynuowana po 31 grudnia 2022 r., z uwagi na brzmienie art. 16c pkt 2a ustawy o CIT w związku z art. 2 i 8 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm., dalej: „Konstytucja”), a dokonywane odpisy amortyzacyjne będą nadal stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, na mocy ustawy nowelizującej z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2105 z późn. zm., dalej: „ustawa nowelizująca”) zmianie uległa treść art. 16c ustawy o CIT. W brzmieniu obowiązującym do końca roku 2021, przepis ten stanowił, że amortyzacji nie podlegają m.in. budynki, lokale budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe. Od 1 stycznia 2022 r. treść przepisu została zmieniona w ten sposób, ze ustawodawca dodał pkt 2a poprzez który uniemożliwił amortyzowanie budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębna nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej. Przewidziano jednak, że podatnicy mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r. (art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej).

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca jest właścicielem lokali mieszkalnych, amortyzowanych przed dniem 1 stycznia 2022 r. Z literalnego brzmienia przepisu wynika, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do prowadzenia amortyzacji jednakże może on dokonywane odpisy amortyzacyjne kwalifikować jako koszt uzyskania przychodu. Wydaje się więc, że tym samym możliwe jest amortyzowanie posiadanych lokali mieszkalnych opisanych w stanie faktycznym. Przy czym możliwość taka będzie istniała jedynie do 31 grudnia 2022 r.

W zakresie powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwość czy literalna wykładnia art. 16c pkt 2a ustawy o CIT jest właściwa. Zasadniczo nie budzi ona wątpliwości interpretacyjnych, tj. treść normy w nim zawartej wydaje się klarowna. Jednakże tak odczytany przepis stoi w sprzeczności z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą demokratycznego państwa prawnego, a konkretnie z wynikającą z niej zasadą ochrony praw nabytych. Przywołana zasada ochrony praw nabytych polega na ochronie praw podmiotowych nabytych przez obywateli (zarówno w sferze publicznej jak i prywatnej) przed arbitralną ingerencją w nie przez władze państwowe - czy to w postaci ograniczania tych praw bądź ich całkowitego znoszenia (wyrok TK z dnia 22 czerwca 1999 r., K 5/99). Oczywiście nie jest to reguła absolutna i ustawodawca może wprowadzać jej ograniczenia jeśli brak podjęcia jakichkolwiek działań prowadziłby do naruszania innych wolności konstytucyjnych. Tym samym urzeczywistniana jest zasada zaufania obywateli do państwa i prawa (M. Florczak- Wątor [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, wyd. II, red. P. Tuleja. LEX/el. 2021 art. 2).

W kontekście wprowadzonego zakazu amortyzacji, wydaje się że ustawodawca chciał zapobiec sytuacjom, w których zobowiązania podatkowe były zmniejszane (w niektórych przypadkach obniżane do zera) na skutek uwzględnienia odpisów amortyzacyjnych jako kosztów uzyskania przychodów. Ponadto projektodawca wskazał, że w przypadku gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów podatnicy nie mają możliwości ich amortyzowania. Są to jedyne argumenty wskazane w uzasadnieniu do projektu powołanej ustawy nowelizującej. Nie wynika z nich by na skutek uprzednio dopuszczalnej amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych dochodziło do naruszenia innych wolności konstytucyjnych, czy do obejścia przepisów prawa podatkowego, gdyż ustawodawca taką możliwość wprost dopuszczał. Nie wydaje się więc by zostały spełnione przesłanki do ograniczenia prawa nabytego przez podatników w okresie przed 1 stycznia 2022 r.

Zatem wprowadzona nowelizacja nie była zgodna z prawem (z normami konstytucyjnymi). Wnioskodawca ma jednak świadomość, że kwestia zbadania konstytucyjności określonej regulacji nie leży w kompetencji organu, do którego jest kierowany wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej. Jednakże organ jest zobowiązany do takiej interpretacji obowiązujących przepisów by nie pozostawały one w sprzeczności, czy to z pozostałymi przepisami prawa podatkowego, jak i obowiązującymi zasadami konstytucyjnymi, stanowiącymi trzon polskiego systemu prawnego. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, zaś przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej (art. 8 ust. 1 i 2 Konstytucji). Z powołanej regulacji wynika, że Konstytucja stanowi najwyższe prawo i jest stosowana w pierwszej kolejności, chyba że z jej przepisów wynika, że dana kwestia zostanie uregulowana w ustawie. Konsekwencją powołanej zasady jest prokonstytucyjna wykładnia obowiązujących przepisów prawa a więc „taki kierunek wykładni, który najpełniej odpowiada normom, zasadom i wartościom konstytucyjnym” (uchwała NSA w składzie 7 sędziów z dnia 13 listopada 2012 r., II OPS 2/12), nawet wówczas, gdy kwestia została przez ustawodawcę przekazana do regulacji na poziomie ustawowym. Wykładnia ta jest dokonywana przy zastosowaniu metod wykładni przewidzianych dla wszystkich przepisów prawa, tj. wspomnianej już wykładni literalnej, czy celowościowej, autentycznej, systemowej, historycznej, gospodarczej etc.

W analizowanym przypadku, jak już wspomniano, wykładnia literalna nie jest wystarczająca Stąd konieczne jest odwołanie się do pozostałych metod - w pierwszej kolejności do wykładni celowościowej i funkcjonalnej. Wykładnia celowościowa wynika z uzasadnienia projektu ustawy nowelizującej, jednak jest ona sprzeczna z zasadą demokratycznego państwa prawnego, co też zostało wykazane wcześniej. Z kolei odnosząc się do wykładni systemowej, w tym zakresie znaczenie będą miały opisane zasady konstytucyjne, tj. w szczególności ochrona praw nabytych. Interpretując przepisy zgodnie z metodą systemową, art. 16c pkt 2a ustawy o CIT w znowelizowanym brzmieniu jest więc sprzeczny z powołaną normą konstytucyjną. Poniżej Wnioskodawca przedstawia więc interpretację przepisu, która w jego opinii jest wykładnią właściwą, zgodną z podstawowymi zasadami konstytucyjnymi.

Pozbawienie podatników przyznanego im wcześniej prawa jest niedopuszczalne. Ustawodawca nie może zmieniać zasad dokonywanej przez podatników amortyzacji w trakcie jej trwania, jeśli są to zmiany na ich niekorzyść. „Pozostaje w sprzeczności z zasadą ochrony praw nabytych i zasadą ochrony interesów w toku, wyrażonymi w art. 2 Konstytucji pozbawienie podatnika prawa osiągnięcia celu amortyzacji, jakim jest zaliczenie w koszty podatkowe całości wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych rozłożonych w czasie (wyrok z dnia 10 lutego 2015 r., P 10/11).

Nie jest więc możliwa taka zmiana przepisów by w jej wyniku część obiektów została wyłączona z możliwości ich amortyzowania, jeśli przepisy przyznawały podatnikowi swobodę wyboru w tym zakresie (bądź gdy możliwość taka wynikała wprost z przepisów prawa) – a konkretnie gdy podatnik z przyznanego mu uprawnienia skorzystał i rozpoczął amortyzację lokalu mieszkalnego lub innego obiektu, a amortyzacja ta nie została zakończona przez niekorzystną zmianą przepisów. Sytuacja prawna podmiotów dotkniętych nową regulacją powinna być poddana takim przepisom przejściowym aby podmioty te mogły w pełni zrealizować przedsięwzięcia podjęte na podstawie uprzednio obowiązujących regulacji w uzasadnionym przeświadczeniu, że regulacje te są i pozostaną stabilne (wyrok TK z dnia 28 stycznia 2003 r., SK 37/01, wyrok TK z dnia 10 lutego 2015 r., P 10/11). Zatem w analizowanej sprawie powinny znaleźć zastosowanie zasady amortyzacji obowiązujące do dnia 31 grudnia 2021 r. zaś wprowadzone przepisy przejściowe są niekonstytucyjne, o czym była mowa we wcześniejszej części stanowiska.

Analogiczne zdanie wyraziło Biuro Legislacyjne Senatu RP w opinii do ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (druk nr 506) z dnia 19 października 2021 r., art. 71 ust. 2 opiniowanej ustawy należy uznać za niezgodny z zasadą ochrony praw nabytych i interesów w toku wynikającą z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji) przez to, że przewiduje, iż podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni, mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem wejścia w życie opiniowanej ustawy, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r.

Tożsame stanowisko było wyrażane również w praktyce interpretacyjnej KIS-u. W indywidualnej interpretacji podatkowej z dnia 10 września 2018 r., 0114-KDIP3-1.4011.396.2018.1.KS, w sprawie dotyczącej możliwości amortyzacji środków trwałych po zmianie przepisów wskazano, że „z uwagi jednak na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, nowe rozwiązania nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą podlegają amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r.”.

Stanowisko to zostało potwierdzone także w później wydawanych interpretacjach indywidualnych, m.in.:

- z dnia 7 września 2018 r., 0114-KDIP3-1.4011.397.2018.1.KS;

- z dnia 19 września 2018 r., 0115-KDIT3.4011.397.2018.1.PSZ;

- z dnia 10 października 2018 r., 0115-KDIT3.4011.413.2018.1.WR;

- z dnia 21 lutego 2019 r., 0112-KDIL3-3.4011.21.2019.2 DS.

Podsumowując Wnioskodawca nie utraci prawa do amortyzacji lokalu mieszkalnego po 31 grudnia 2022 r., a zatem nadal będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych nabytych przed dniem 1 stycznia 2022 r. oraz zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2021 r. (tj. na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o CIT), aż do momentu pełnego ich zamortyzowania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawiliście we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a–16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

a) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

b) maszyny, urządzenia i środki transportu,

c) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16c pkt 2a ustawy o CIT:

Amortyzacji nie podlegają: budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wskazany powyżej pkt 2a do art. 16c ustawy o CIT został dodany do ustawy o CIT na mocy art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej „ustawa Polski Ład”) i co do zasady ma zastosowanie do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych przez podatników od 1 stycznia 2022 r.

Jednakże w celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do 31 grudnia 2022 r.

Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa Polski Ład wprowadza zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 16c pkt 2a ustawy o CIT.

Jednocześnie, na podstawie przepisu art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład podatnicy będą mogli do końca 2022 r., zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Zatem na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy do 31 grudnia 2022 r. będą stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r. Z uwagi na brak stosownego wyłączenia, od 1 stycznia 2023 r. żaden podatnik nie będzie mógł już zaliczać do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych.

Odnosząc się natomiast do wyrażonego we wniosku stanowiska Spółki wywodzonego z zasady określonej w art. 2 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), należy zauważyć, że w toku postępowania interpretacyjnego organy podatkowe nie są władne do dokonywania kontroli zgodności unormowań polskiego prawa podatkowego z postanowieniami ww. aktu prawnego. Wydawane przez Organ interpretacje indywidualne nie mają charakteru aktu normatywnego, a jedynie przedstawiają pogląd Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na interpretowane zagadnienie podatkowe.

Zatem, w analizowanej sprawie mają Państwo prawo do zaliczania w ciężar kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przedmiotowych lokali mieszkalnych wyłącznie do 31 grudnia 2022 r., co stanowi realizację znowelizowanego art. 16c ust. 2a ustawy o CIT w zw. z art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład. Natomiast po zakończeniu okresu przejściowego, czyli od 1 stycznia 2023 r. nie będą mogli Państwo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych nabytych przed dniem 1 stycznia 2022 r. oraz zaliczać te odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2021 r.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).