Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 kwietnia 2022 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 13 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy Spółka jest uprawniona do zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie artykułów spożywczych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (podatek dochodowy od osób prawnych).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z siedzibą w (…) (dalej: „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym. Jest to spółka zorganizowana przy (…), właściciel kilkudziesięciu (…), m.in. (…), (…), (…), (…), (…). Wnioskodawca wchodzi w skład Grupy (…) zajmującej się (…) (…).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej ponosi wydatki na nabycie artykułów spożywczych na rzecz swoich pracowników, takie jak: herbata, owoce, warzywa, lody, płatki owsiane, mleko rożnego rodzaju, masło orzechowe, słodycze, popcorn. Produkty spożywcze są udostępniane pracownikom podczas wewnętrznych narad i spotkań, w trakcie których omawiane są założenia, cele oraz inne istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności Wnioskodawcy. Jednocześnie, powyższe produkty spożywcze są ogólnie dostępne w przestrzeni wspólnej, tj. w kuchniach pracowniczych - w czasie pracy pracowników. Wnioskodawca finansuje produkty spożywcze ze środków obrotowych, a nie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Udostępnienie produktów spożywczych ma na celu zwiększenie komfortu osób uczestniczących w naradach oraz spotkaniach. Możliwość skorzystania z tego rodzaju produktów jest nie tylko ogólnie przyjętym standardem, ale również wpływa pozytywnie na atmosferę spotkań, co ma realny wpływ na ich wynik. Udostępnianie produktów spożywczych w kuchniach pracowniczych jest przejawem starań Wnioskodawcy o kondycję i samopoczucie pracowników, co przyczynia się do poprawy atmosfery w miejscu pracy. Powyższe działania Wnioskodawcy są jednym z elementów przyjętej strategii wewnętrznej tzw. „employer branding”. Wnioskodawca dostrzega, że obecnie ludzie są coraz bardziej świadomi swoich potrzeb i chcą pracować w firmach, w których mogą je zaspokajać. Tworzenie przyjaznych miejsc pracy powoduje, że pracownicy czują się bezpiecznie w firmie, ponieważ widzą, że ich potrzeby są istotne dla przełożonych. Dlatego wychodząc naprzeciw oczekiwaniom pracowników, Wnioskodawca udostępnia pracownikom ww. produkty spożywcze. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę są nierozerwalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz ponoszone są w celu uzyskania przychodów. Przedmiotowe koszty ponoszone są w celu zwiększenia motywacji do wykonywania pracy, wzrostu wydajności pracy oraz poprawy nastroju i komfortu w miejscu pracy. Celem poniesienia ww. kosztów jest także konieczność zapewnienia pracownikom konkurencyjnych warunków pracy. To z kolei skutkuje lepszym wykonywaniem pracy przez pracowników, co wpływa na lepszy wynik finansowy Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie artykułów spożywczych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z nabyciem artykułów spożywczych na rzecz pracowników.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego przepisu podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Wobec tego kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym spełnione są wszystkie powyższe warunki. Zakup artykułów spożywczych jest przejawem starań Wnioskodawcy o kondycję i samopoczucie pracowników, co w dalszej perspektywie przyczynia się do poprawy atmosfery w miejscu pracy, zwiększania motywacji do pracy, wzrostu wydajności pracy i lepszego wykonywania obowiązków pracowniczych. To z kolei pozwoli szybciej i sprawniej zrealizować cele biznesowe założone przez Wnioskodawcę, co wpływa na lepszy wynik finansowy Wnioskodawcy. Ponadto, udostępnienie pracownikom artykułów spożywczych ma ich zachęcić do podjęcia i kontynuowania pracy u Wnioskodawcy.

Ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na produkty spożywcze nie znajdują się w zamkniętym katalogu wydatków niemogących zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności, przedmiotowe wydatki nie mogą zostać zaliczone jako koszty reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Ustawa o CIT nie zawiera legalnej definicji terminu „reprezentacja”. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne. Sądy wskazują, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników (np. wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11).

Udostępnianie produktów pracowników w trakcie spotkań, jak i w ogólnodostępnych kuchniach nie jest dokonywane w celu zaimponowania pracownikom czy też kreowaniu wizerunku firmy. Produkty te nie noszą też znamion „okazałości”, ani „wykwintności”. Koszty poniesione przez Wnioskodawcę na zakup artykułów spożywczych nie należą do kategorii kosztów reprezentacyjnych. Wydatki na artykuły spożywcze są w istocie „kosztami pracowniczymi”, podobnymi w swej naturze do innych świadczeń płacowych oraz pozapłacowych dokonywanych na rzecz pracowników. Wydatki te mają wpływ na stworzenie odpowiednich warunków do wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników, a nie wykreowaniu wizerunku firmy.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom w czasie spotkań i narad oraz w kuchniach pracowniczych spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jednocześnie – jak powyżej wywiódł Wnioskodawca – wydatki te nie znajdują się w katalogu wydatków niemogących zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Wobec tego, w ocenie Wnioskodawcy, będzie on mógł zaliczyć przedmiotowe wydatki do kosztów uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „Dyrektor KIS”).

Jak wskazał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 2 kwietnia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.6.2021.2.ŚS: „Odnośnie wydatków ponoszonych na rzecz pracowników wskazać należy, że wydatki pracownicze – co do zasady – zaliczane są do kosztów podatkowych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, ale mogą obejmować również inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, np. takie, jak w opisanej sprawie, dotyczące wydatków poniesionych przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych. Świadczenia te związane są ze stosunkiem pracy łączącym pracownika z pracodawcą i jako takie spełniają przesłanki zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca ponosząc faktycznie ww. wydatki, pokryte z jego własnych zasobów finansowych, mające definitywny charakter może je zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Zatem wydatki ponoszone w związku z nabyciem artykułów spożywczych, które są udostępniane w siedzibie spółki podczas spotkań i narad, w trakcie których omawiane są istotne sprawy z punktu widzenia bieżącej i przyszłej działalności spółki czy w ogólnodostępnej przestrzeni wspólnej, np. kuchniach pracowniczych, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów”.

Z kolei w interpretacjach indywidualnych z 17 kwietnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1- 3.4010.24.2020.1.IM oraz z 17 stycznia 2019 r., Znak 0111-KDIB1-2.4010.511.2018.1.MS, Dyrektor KIS zwrócił uwagę, że: „(`(...)`) ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników (woda, kawa, herbata, mleko, cukier, soki, napoje gazowane, w tym napoje energetyczne, pieczywo, serki, wędliny, masło, dżemy, jogurty, słodycze, owoce, warzywa, paluszki, płatki śniadaniowe, kanapki gotowe lub wykonane z zakupionych produktów spożywczych) są niewątpliwie przejawem i wyrazem starań Wnioskodawcy jako pracodawcy dążącego do poprawy atmosfery pracy, co w konsekwencji zwiększa wydajność pracy i w efekcie nie pozostaje bez wpływu na uzyskiwane przez Spółkę przychody”.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z 22 sierpnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB2- 3.4010.193.2018.1.PB, Dyrektor KIS uznał, że: „Wydatki poniesione na zakup artykułów spożywczych udostępnianych pracownikom w czasie pracy spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, bowiem zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie (`(...)`) wydatki te nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. (`(...)`) Wnioskodawca może zaliczać wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników Spółki w ciężar kosztów uzyskania przychodów”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanów faktycznych, podanych przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;

2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.